Ιταλική «βόμβα»… Τέλος στα F-35 λέει η Ρώμη;

Η Ιταλία δεν σκοπεύει να αγοράσει κανένα άλλο μαχητικό F-35 και εξετάζει την πιθανότητα ακόμη και να περικόψει την παραγγελία που έχει ήδη κάνει στην αμερικανική εταιρεία Lockheed Martin Corp, δήλωσε η υπουργός Άμυνας Ελιζαμπέτα Τρέντα.

«Δεν θα αγοράσουμε κανένα άλλο F-35 και επί του παρόντος εξετάζουμε όλες τις πιθανότητες για να εξακριβώσουμε αν είναι προς το συμφέρον μας, από οικονομικής άποψης, να περικόψουμε ή να διατηρήσουμε αυτό το εξοπλιστικό πρόγραμμα«, είπε η Τρέντα.

Η υπουργός, που προέρχεται από το Κίνημα Πέντε Αστέρων, σημείωσε πάντως ότι αν αποφασιστεί η μείωση του προγράμματος ενδέχεται να υπάρξουν σοβαρές οικονομικές κυρώσεις για την Ιταλία, κάτι που σημαίνει ότι η κατάργησή του ίσως θα κόστιζε περισσότερο από τη διατήρησή του.

Επισήμανε επίσης ότι θα χάνονταν θέσεις εργασίας ενώ η Ιταλία επωφελείται από τη συμφωνία αυτή σε ό,τι αφορά τους τομείς της έρευνας και της τεχνολογίας.

slpress.gr

Η ψευδαίσθηση της λαϊκής κυριαρχίας

 Του Δημήτρη Μηλάκα

Υπάρχουν δύο (τουλάχιστον) προσεγγίσεις για την εκλογική διαδικασία. Η μία υποστηρίζει ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία (δυτικού τύπου) είναι το καλύτερο δυνατό πολίτευμα για την όσο το δυνατόν πιο πιστή έκφραση της λαϊκής βούλησης. Υπάρχει, ωστόσο, και η άλλη άποψη, η οποία συνοψίζεται στη γνωστή φράση: Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες.

Οι τελευταίες εξελίξεις στην Ιταλία είναι μια καλή ευκαιρία για να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά σε αυτήν τη δεύτερη προσέγγιση. Στην ειδησεογραφία οι εξελίξεις στην Ιταλία καταγράφονται, λίγο - πολύ, ως εξής: «Τον ασκό του Αιόλου άνοιξε ο Ιταλός Πρόεδρος Σέρτζιο Ματαρέλα με την άρνησή του να αποδεχτεί ως υπουργό Οικονομικών τον καθηγητή Πάολο Σαβόνα, προκαλώντας την κατάθεση της εντολής σχηματισμού κυβέρνησης από τα κόμματα της πλειοψηφίας και την ανάθεσή της στον άνθρωπο του ΔΝΤ και των οίκων αξιολόγησης Κάρλο Κοταρέλι».

Αυτή η σωστή, σε γενικές γραμμές, περιγραφή της κατάστασης στην Ιταλία, ωστόσο, ξεκινά με μια λάθος διαπίστωση: τον ασκό του Αιόλου δεν τον άνοιξε ο σημερινός Πρόεδρος Ματαρέλα. Τον έχουν ανοίξει άλλοι – αν ποτέ υπήρξε ερμητικά κλειστός...

Η παρέμβαση του Ιταλού Προέδρου για να... διορθωθεί η λαϊκή βούληση που προσφάτως διατυπώθηκε μέσα από την εκλογική διαδικασία δεν είναι μια πρωτοφανής κίνηση.

Αν την τοποθετήσει κάποιος μέσα στα πολλά παραδείγματα τα οποία περιγράφουν τη διάρθρωση των σχέσεων του πολιτικού προσωπικού (στις δυτικές δημοκρατίες) με ισχυρά οικονομικά κέντρα αποφάσεων, η παρέμβαση του Ιταλού Προέδρου ήταν απροκάλυπτα αναμενόμενη, όσο ακριβώς απροκάλυπτη είναι η επιβολή της σφαίρας των οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων στο πολιτικό «επιφαινόμενο».

Ποιος κυβερνά;

Μερικά παραδείγματα από το σχετικά πρόσφατο παρελθόν είναι αρκετά και ικανά για να βοηθήσουν όποιον εξακολουθεί να έχει απορίες για το ποιος (και πώς) κυβερνάει τις σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες - πρότυπα... Οι περισσότερο απροκάλυπτοι – κατά μια διαφορετική έννοια οι πιο ειλικρινείς – είναι οι Αμερικανοί. Εκεί, στο μοντέλο της δυτικής δημοκρατίας (το οποίο η αμερικανική αυτοκρατορία έχει βαλθεί να μεταλαμπαδεύσει όπου Γης), το χρήμα εμφανίζεται αυτοπροσώπως στις ανώτατες πολιτικές καρέκλες.

Ο Ντικ Τσέινι, για παράδειγμα, αντιπρόεδρος των ΗΠΑ στην κυβέρνηση του «μικρού» Μπους, ήταν ταυτόχρονα το αφεντικό της Χαλιμπάρτον, εταιρείας με πολυσχιδή δραστηριότητα, που ξεκινά από την κατασκευή κτηρίων, δρόμων, φραγμάτων, επεκτείνεται στην κατασκευή εξοπλισμού για την πετρελαϊκή βιομηχανία και φτάνει μέχρι την τροφοδοσία του αμερικανικού στρατού κατοχής στο Αφγανιστάν και το Ιράκ...

Σε εκείνη την αμερικανική κυβέρνηση η Κοντολίζα Ράις, πριν αρχίσει να περιδιαβαίνει τον κόσμο ως υπουργός Εξωτερικών, άρχισε να τον περιδιαβαίνει ως... τάνκερ, αφού για τις «καλές υπηρεσίες» της στην εταιρεία, η Texaco - Chevron βάφτισε με το όνομά της ένα από τα πετρελαιοφόρα της.

Ο σημερινός Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ είναι ο ίδιος «χρήμα» αυτοπροσώπως και δεν έκανε καμία εντύπωση το ότι ο πρώτος του υπουργός Εξωτερικών ήταν επίσης «χρήμα» προσωποποιημένο: Ο Ρεξ Τίλερσον ηγείται του πετρελαϊκού κολοσσού Exxon-Mobil και έκανε ένα πέρασμα από την κυβέρνηση προφανώς για μια καλύτερη εποπτεία των συμφερόντων της εταιρείας του.

Ευρωπαϊκά προσχήματα

Στην Ευρώπη η προσπάθεια διατήρησης των προσχημάτων της υποτιθέμενης απόστασης της πολιτικής εξουσίας από το χρήμα και το ωμό διαρθρωμένο οικονομικό συμφέρον ολοένα και γίνεται δυσκολότερη.

Το 2005 είχε προκληθεί σάλος στη Γερμανία με την ανακοίνωση της απόφασης του πρώην καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ να αναλάβει καθήκοντα προέδρου της επιτροπής των μετόχων στη ρωσογερμανική κοινοπραξία (NEGP) που θα αναλάβει την κατασκευή υπόγειου αγωγού για τη μεταφορά φυσικού αερίου της Gazprom, στην προώθηση του οποίου συνέβαλε ως καγκελάριος.

O Σρέντερ δέχθηκε έντονη κριτική και από μέλη του κόμματός του, ενώ οι πρώην σύμμαχοί του, οι Πράσινοι, έκαναν λόγο για υπόθεση που «βρομάει».

Το 2016 αντιδράσεις είχε προκαλέσει και η κίνηση της Goldman Sachs να τοποθετήσει σε θέση συμβούλου και μη εκτελεστικού προέδρου της τον πρώην επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μπαρόζο. Μιλώντας ενώπιον της Εθνοσυνέλευσης, ο Γάλλος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Αρλέμ Ντεζίρ έκανε λόγο για μια σκανδαλώδη κίνηση που εγείρει αμφιβολίες ως προς τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς περί της σύγκρουσης συμφερόντων.

Συνηθισμένη πρακτική στην Ευρώπη είναι άλλωστε η ανταμοιβή των αξιωματούχων της Κομισιόν μετά το τέλος της θητείας τους με συμβόλαια από πολυεθνικούς κολοσσούς, τους οποίους προφανώς εξυπηρέτησαν όσο είχαν δημόσιο αξίωμα.

Τα πιστόλια των αγορών

Με αυτόν τον τρόπο το πολιτικό προσωπικό μετατρέπεται σε μαριονέτα των οικονομικών συμφερόντων με βασική αποστολή το παραμύθιασμα των ψηφοφόρων. Αν παρ’ ελπίδα οι ψηφοφόροι αγνοήσουν τις υποδείξεις, εμφανίζονται οι δικλίδες προστασίας του συστήματος λειτουργώντας απροκάλυπτα και επιβάλλοντας αυτούς που πρέπει για να κάνουν αυτό που πρέπει.

Κάπως έτσι εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο ο τεχνοκράτης του ΔΝΤ Κάρλο Κοταρέλι, που αναλαμβάνει την αποστολή να «βγάλει την Ιταλία από την πολιτική κρίση» που δημιούργησε, ας μην το ξεχνάμε, το πραξικόπημα του Ιταλού Προέδρου εις βάρος της λαϊκής βούλησης. Τέτοιου είδους καταδρομικές αποστολές μισθοφόρων των αγορών σε βάρος της υποτιθέμενης δημοκρατίας πολλαπλασιάζονται το τελευταίο διάστημα, καθώς γίνεται ολοένα και δυσκολότερη η χειραγώγηση των μαζών που αγνοεί το συμφέρον της και χρειάζεται έναν μεσσία των αγορών για να δει το φως της...

Στην Ιταλία ένας τέτοιος εμφανίστηκε και το 2011. Ο Μάριο Μόντι υπηρέτησε ως Ευρωπαίος επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς, Υπηρεσιών, Τελωνείων και Φορολογίας από το 1995 έως το 1999 και στη συνέχεια ως Ευρωπαίος επίτροπος Ανταγωνισμού κατά την περίοδο 1999 έως 2004.

Στις 16 Νοεμβρίου του 2011 κλήθηκε από τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας και ανέλαβε πρωθυπουργός όταν οι αγορές κατάφεραν να ξεμπερδέψουν με τον Μπερλουσκόνι...

Έναν τέτοιον δοτό «ηγεμόνα» γνωρίσαμε και εμείς εδώ στα πρώτα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων. Ο Λουκάς Παπαδήμος το 2010 τοποθετήθηκε άμισθος οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. Από τη θέση αυτή διαπραγματευόταν με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τον δανεισμό της Ελλάδας στο πλαίσιο της κρίσης χρέους της χώρας.

Στις 31 Οκτωβρίου 2011 ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ πρότεινε να τεθεί σε δημοψήφισμα η νέα δανειακή σύμβαση. Το προτεινόμενο δημοψήφισμα συζητήθηκε στη σύνοδο των G20 στις Κάννες την 1η Νοεμβρίου 2011 με έντονες διαφωνίες και εμφανή άρνηση των υπόλοιπων αρχηγών κρατών, όπως αποκάλυψαν οι «Financial Times», ενώ ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είδε στο δημοψήφισμα μία ευκαιρία εθελοντικής εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη.

Στο ίδιο άρθρο οι «F.T.» αποκάλυψαν τότε και την πρόταση του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο (ανθρώπου, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, της Goldman Sachs) για την αντικατάσταση της κυβέρνησης Παπανδρέου με μία τεχνοκρατική κυβέρνηση υπό τον Λουκά Παπαδήμο, ο οποίος χάραξε τον δρόμο που ακολούθησαν όλες οι επόμενες κυβερνήσεις...

Συμπέρασμα: Ευτυχώς που υπάρχουν μηχανισμοί και άνθρωποι που μας φροντίζουν όταν ψηφίζουμε λάθος...

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 2023 στις 31-5-2018

ο συνωμότης - του φώτη μισόπουλου

πρόζα για ένα άδειο δωμάτιο - όταν χαράζει στην ώρα του

''....ο λαός είναι το Σώμα του Θεού....'' 

Φ.Μ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΈΦΣΚΙ,  ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ 

                                                                                              στον Κωστή Μοσκώφ, ad memorial  [1]

ΣΥΝΩΜΟΤΗΣ : ......κι έπειτα γιατί να πετάξουμε το πιστόλι;;, - κοστίζει -, όσο κι ένα ερωτικό μπουντουάρ στην πιο ασυμβίβαστη εκδοχή του - και μια νύχτα σε παραλήρημα σκόπευα ν' ανοίξω τον φεγγίτη μήπως αντίκριζα τα όρια της συνωμοσίας που θα μας έσωζε, ''ο θάνατος είναι απροκάλυπτος'', μου είπε, ''αλλά εμείς ξεφύγαμε'', - και την επόμενη μέρα οι υποψίες έπεσαν πάνω μου, ''ορίστε'', μου λέει, ''πιστέψατε κι εσείς, ακόμη, την ανόητη ιστορία με την νόμιμη γυναίκα σας'' κι ανέβηκε στο τρένο, - άλλωστε τι άλλο να ζητήσει, ''εγώ'', μου λέει, ''αν δεν είχα υψηλό πυρετό θα συμμετείχα στην Επανάσταση - όμως άργησα κι η συμφιλίωση είναι η πιο όψιμη πλευρά της εκδίκησης'', και σήκωσε το χέρι όπως χαιρετάει ο ανάπηρος που χάνει το πανωφόρι του ή στέκεται πίσω από αόρατους κλειδούχους, επειδή, ξέρετε, μόνο έτσι αλλάζει ο ρους της ιστορίας και φαινόμαστε δυνατοί, έτοιμοι για τον Υπερσιβηρικό, γιατί πώς αλλιώς να παρομοιάσω το απροσδόκητο - κι έτσι ψηλά στη σκάλα άναψε το φως τελευταία στιγμή, - δίνοντας το σύνθημα - ώστε κι οι υπόλοιποι εκτέλεσαν τον γύρο του κόσμου σε λίγες ημέρες, σώζοντας τη ζωή τους ή περιμένοντας στο τραπέζι- σε μια κούφια γωνιά - δίπλα στη ξάγρυπνη σιωπή - την παγίδα που προδικάζει το τέλος σαν αβάσταχτο έλεος -

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : .....μην ανησυχείτε, ελάτε πάλι μια νύχτα....

ΣΥΝΩΜΟΤΗΣ : .....πότε;;  

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : ....μια νύχτα, όταν όλα θα είναι απογοητευμένα-/ [παύση]: ή ο Θεός θα ευλογήσει την ένωσή μας ή τα πάντα θα περιμένουν μια απάντηση αυστηρή δίχως νάχει τελειώσει τίποτε από την κουρασμένη κατοχή ή το προπατορικό αμάρτημα  - γι' αυτό πάντα κάποιος κλέβει τις ρόδες απ' τα παλιά ποδήλατα - και πρέπει να βαδίσεις μόνος παρακάμπτοντας τα οδοφράγματα - όπως αρνιέσαι το Ιερό και το Παράλογο - αθέατος κι επισφαλής,- η ουσία, λοιπόν , βρίσκεται αλλού - ούτε εγώ εκείνο το βροχερό πρωινό σάς κατέδωσα ούτε ήταν η συγκίνηση γελοιοποιώντας τα πάντα, - κι η εξέγερση έμοιαζε με παράπονο παιδικό στον περίκλειστο χρόνο του 

 [Παύση. Ησυχία. Λίγο φως]

ΣΥΝΩΜΟΤΗΣ : ......όμως ένα βράδυ ήμουν κιόλας νεκρός, κι οι νεκροί έχουν κατανόηση ή συναινούν στο πιο ακατονόμαστο γεγονός, - μέρες λησμονημένες, τι υπήρξε η ζωή μας άλλωστε, παρά αυτά τα άδεια δωμάτια σα λαιμητόμοι που κατεβαίνουν απότομα οι σκιές ή πάλι όλο κι έβρισκα ένα εύλογο κίνητρο ν' ανοίξω την πόρτα τα μεσάνυχτα - αλλά δεν ήταν κανείς, κι όταν γύριζα στο τζάκι καθόταν περισπούδαστα ή συνοφρυομένοι οι παλιοί σύντροφοι, - ''χάθηκες'', μου λέγαν, αλλά ήταν κι ο άλλος ο τρίτος που δε μιλούσε ποτέ γιατί λέει, είχε πεθάνει ένας άγνωστος γι' αυτόν και πήρε τη φωνή του και τη χλαίνη του, κι έστεκαν όλα ανερμήνευτα - ''μα δεν σάς σκότωσα εγώ εκείνο το πρωινό, έτσι δεν είναι;;'', τους είπα, αλλά δεν απάντησε κανείς, απλά ντραπήκαν για τη γύμνια τους κι όταν έφυγαν ο πιο αδύνατος με ρώτησε ''μήπως υποκύψατε στον Τρίτο Πειρασμό, σύντροφε;;'', ''όχι'', του λέω, ''ο θείος Λευτέρης πέθανε στη φυλακή την περασμένη βδομάδα για να κερδίσω την αιωνιότητα'' κι από κείνη τη μέρα εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν άντεχα σε σκόρπιες στιγμές και παραμελημένα όνειρα, κι έτσι φροντίζω να συντομεύω την ποινή μου διακόπτοντας το χρόνο ανυποψίαστα, με τα παλιά παιδικά τρένα που μεταμορφώνουν τη ζωή ή κυνηγούν αυτούς που αιχμαλώτισαν παλιές ερωμένες σε ειδύλλια που δεν άντεξαν όσο η αθωότητα της εξέγερσης - τα ίδια ξανά και ξανά- ελπίζοντας στην εχεμύθεια και την αμεροληψία των αρχών, αλλά μετά την καταδίκη με ρώτησαν ''πώς λέγεστε - όνομα και διεύθυνση'' - όμως φυσικά όλα αυτά τα έμαθα τυχαία, όπως το απόλυτο δικαίωμα να τελειώνει η άκρη του κόσμου με λέξεις στεγνές σε πλάνες προφανείς γεμάτες καθρέφτες, πράγματα που δε χρειάζεται να ξέρουμε στις δυσβάσταχτες ζέστες του καλοκαιριού - γιατί όλα απαιτούν τους παλιούς μας φίλους, γι' αυτό γίνομαι απόκληρος όσο προχωράει η ώρα κι έπειτα συλλογίζομαι, δηλαδή επανέρχομαι στα ίδια πράγματα για να συλλάβω στην κάθε λεπτομέρεια την μεγάλη απόδραση [παύση] 

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : .......ή την ατέρμονη εξορία για λόγους προφανείς, καμιά φορά γυρίζουμε χωρίς ούτε μια συλλαβή, στρίβουμε στο δρόμο, έτοιμοι να προφέρουμε ολοκάθαρα το παρασύνθημα, - το κερί που έσβησε, την τρύπια ομπρέλα του δραπέτη

[Μεγάλη παύση. Ένα κερί αναμμένο]

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : .....δεν ξέρω αν πρέπει να σάς συγχαρώ ή να σάς σώσω - οι μέρες που έρχονται είναι τρεμουλιαστές, το φως κινδυνεύει όπως κανείς βηματίζει σ' ένα δωμάτιο που κρίνει την έκβαση της ιστορίας ανέλπιστα...[μικρή παύση]

ΣΥΝΩΜΟΤΗΣ : ......κάτι μου είπαν γι' αυτό - ηρεμείστε, θυμάμαι τα ξέπνοα πρόσωπα στους σταθμούς, τους λείπει ένας παιδαγωγός που ρίχνει το νόμισμα αιφνίδια στον υπόνομο - να δοκιμάσει τη γνώση τους - την υποτιμημένη τύχη τους-, έχουμε γεμίσει συκοφαντίες ή ελεγείες ανόητες, ξέρετε, αλλά εγώ τις νύχτες υπερβαίνω κάθε όριο όπως ο σκύλος μου : όταν πετυχαίνει την αθώωση - γι' αυτό σάς θύμισα πως όλα οδηγήθηκαν στο χείλος της παραφροσύνης, όπως ο δολοφόνος που συνεχίζει ανενόχλητος από το θόρυβο του τρένου- και στο σταθμό ψάχνει με τους άλλους τη στυγνή φυσιογνωμία του φονιά, - [γελάει][μικρή παύση] πάντως δεν είχε βλάψει την υπόθεσή μας στο παραμικρό [παύση]

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : .......ανήκει σ' εσάς στους συνομώτες - τους αναμορφωτές 

ΡΑΣΚΟΛΝΙΚΟΦ [2] : ........κι όταν γυρίσω κανείς δεν θα ξέρει περισσότερα απ' τους αυτόχειρες, τι άλλο θα μπορούσε να ήμουν, - ο ποταμός πλάταινε παράξενα-, ήθελα να σάς διασκεδάσω αλλά ήμουν έγκλειστος και κάποια μέρα μου λέει ''πιστεύετε στο Θεό;;'', ''πιστεύω'' του λέω, άλλωστε είχα ένα σκοτεινό προαίσθημα για το σπίτι που κρυβόταν κι ας συμπεριφερόταν με ευπρέπεια 

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : ......πρέπει να βρείτε έναν σωσία [παύση] - κάποια μέρα όλα θα γίνουν όπως οι σκέψεις για το τίποτα - παραμονεύουν τη στιγμή που ένας άλλος γεννιέται στη θέση μου - ίσως μόνο γι' αυτό δεν θα μπορέσω να γίνω πιστευτός.[παύση]

ΡΑΣΚΟΛΝΙΚΟΦ : ......δύστυχη, Σόνια, εκείνη η παλιά ψευδαίσθηση ήταν όλες οι αμαρτίες καθώς έπεφταν τα νομίσματα στη ράχη του τυφλού, ενώ άρχισε να χιονίζει κι ο,τι απέτυχε ήταν η τελευταία φάρσα της Δημιουργίας λίγο πριν φωτογραφηθούμε στην αυλή.

[μικρή παύση]- πέρασα τη μέρα στα κακόφημα σπίτια, ήταν όλα αξιοζήλευτα, εκεί στην είσοδο του νεκροτομείου σχεδόν τετελεσμένες ζωές, γιατί μη νομίζετε, κι η Επανάσταση χρειάζεται την ματαιότητα ή ένα είδος ευθανασίας για να χωράν οι αιώνιοι συνοδοιπόροι στις πιο άθλιες στοές.[Σκοτάδι. Φως]  

 ΣΥΝΩΜΟΤΗΣ : [λαχανιαστά] : .......στη σιωπή από μια δικαιοσύνη όπου θα μπορούσα να είμαι όπου κανείς υπάρχει σα να περιμένει τον εαυτό του τον εαυτό μου έπειτα όμως φαντάζομαι μια ήσυχη ζωή μια μοναξιά σαν αμαρτύρητος θεός κρυμμένος κανενός ή όλων που με κάνει καχύποπτο ο αέρας αφήνει ίχνη όπως τα χέρια μου στην ανυπόκριτη σάρκα τώρα χαμένη αλλού μέσα στην άμμο, - φανταστείτε ότι το φως καθηλώνει ή βεβηλώνει την απραξία -τα μαλλιά της- μπορεί να ήταν όλα ριγμένα από τη μεριά της θάλασσας ακίνητες λάμψεις ή αθεράπευτες σιωπές, άλυτες, - πρέπει να φοβηθώ;;, δεν ξέρω- η σάρκα μου ισχύει εφ' όρου ζωής είμαι ένας δανδής που θα πεθάνει λίγο πριν το θάνατό του στο θάνατό μου ή μετά δεν θα είναι κανείς παρά οι τρεις μουσικοί όπως κανείς ξεχνάει σκόπιμα ένα τετράδιο προσωπικών γυμνσμάτων στο τέλος της οδού Ναρκίσσου με αγγέλους ουράνιους υποβαστάζοντες την αμβρόσια ευδαιμονία [μικρή παύση]   

MARLOWE [3] : ......οι τρείς μουσικοί θα λείπουν, θα είναι στην Επανάσταση, - υποβαστάζοντες και μεσάζοντες της προσεχούς ευτυχίας του Γένους, η Επανάσταση έχει τον Διάβολό της- θα γυρίσει σαν γέρος μοναχός, σα γέρος φραγκισκανός καλόγερος  

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : ......ο καλύτερος διάβολος 

ΡΑΣΚΟΛΝΙΚΟΦ : ....κι εγώ θα παραμονεύω στη σκάλα γιατί πώς αλλοιώς να περιμένω το εισιτήριο - χιονίζει - σάς εξήγησα για τους κινδύνους αυτής της άπληστης νωθρότητας, - σας αγαπώ, οι ποιητές συνεχίζουν μια παλιά εξεγερση που σκόνταψε στα εμπόδια της γραφειοκρατίας - αύριο φτάνω στο Βλαδιβοστόκ. Στοπ. Η Επανάσυαση παραμονεύει, πώς να εξηγηθεί αυτή η απαγορευμένη ευτυχία. Πράγματα ανασκαμμένα που όταν σωπαίνω ακούγονται καλύτερα. 

  

ΑΥΛΑΙΑ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 

[1] Κωστής Μοσκώφ, Ερωτας κι Εοανάσταση - Διαδίκτυο

[2] Ρασκόλνικοφ και Σόνια, ήρωες στο ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ του Ντοστογιέφσκι [Η Σόνια ακολουθεί τον Ρασκόλνικοφ στη εξορία του - στη Σιβηρία] 

[3] Chrisopher Marlowe, Δόκτωρ Φάουστ, μτφρ. Κλείτος Κύρου, Άγρα, 1990