«Τύμπανα» πολέμου - Ρωσία σε ΗΠΑ: «Μπορούμε να σας καταστρέψουμε σε πέντε λεπτά»

Τεταμένο είναι το κλίμα τις τελευταίες ώρες ανάμεσα στην Ουάσινγκτον και τη Μόσχα, με αφορμή τις δηλώσεις του Ρώσου αντιναυάρχου ε.α. Βσεβόλοφ Χμίροφ, ο οποίος είπε σε δημοσιογράφους ότι η πολεμική μηχανή της Ρωσίας μπορεί, μέσα σε πέντε μόλις λεπτά, να καταστρέψει κρίσιμα κέντρα διοίκησης μέσα στην αμερικανική επικράτεια.

Ο Ρώσος αντιναύαρχος υποστήριξε ότι υπάρχουν ρωσικά πολεμικά πλοία και υποβρύχια που πλέουν τόσο στον Ατλαντικό όσο και στον Ειρηνικό Ωκεανό και είναι εξοπλισμένα με 40 υπερηχητικούς πυραύλους τελευταίας γενιάς τύπου Zircon το καθένα.

«Ο αριθμός των πολεμικών πλοίων και υποβρυχίων με πυραύλους Zircon που βρίσκονται στο Δυτικό Ατλαντικό και στον Ανατολικό Ειρηνικό είναι τρία σε κάθε κατεύθυνση και είναι εξοπλισμένα το καθένα με περίπου 40 πυραύλους Zircon», επισήμανε ο Ρώσος ανώτατος αξιωματικός.

Ο Χμίροφ ανέφερε, εξάλλου, ότι μετά την αποχώρησή των ΗΠΑ από τη Συνθήκη INF, η Ουάσιγκτον θα ελέγχει τα πυραυλικά συστήματα που έχουν αναπτυχθεί στην Ευρώπη, «από κέντρα διοίκησης στην επικράτεια της αμερικανικής ηπείρου».

«Οι ρωσικοί πυραύλοι Zircon, όχι μόνο θα λειτουργήσουν ως αντίβαρο στους πυραύλους που αναπτύσσονται στην Ευρώπη, αλλά θα διασφαλίσουν επίσης την ικανότητα να χτυπήσουν τα βασικά συστήματα ελέγχου – κέντρα διοίκησης», συμπλήρωσε ο Ρώσος απόστρατος αντιναύαρχος.

«Αν ένα υποβρύχιο ή πολεμικό πλοίο, εξοπλισμένο με τους πυραύλους Zircon βρίσκεται έως και 500 χλμ. απόσταση από την ακτή, τότε οι πύραυλοι θα είναι ικανοί να φτάσουν σε παράκτιους στόχους σε απόσταση τουλάχιστον 500 χιλιομέτρων σε μόνο 5 λεπτά», πρόσθεσε.

«Ένα τέτοιο υπερηχητικό πυραυλικό σύστημα, όπως ο Zircon, μπορεί πρακτικά να διασπάσει οποιουδήποτε σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας», ανέφερε ο Χμίροφ.

newsbomb

Όταν η ειρήνη γίνεται απάτη - Παναγιώτα Μπλέτα

«Συμφωνία των Πρεσπών» και άλλων προσπαθειών για την αποκατάσταση της ειρήνης στην περιοχή. 

Ποιάς ειρήνης όμως;

Ποια ειρήνη προυποθέτει την προσαρμογήενός έθνους σε συνθήκες ψεύδους; 

Ψευδές έθνος, ψευδής γλώσσα, ψευδή σύμβολα. 

Μια ειρήνη ουτοπική, μια ειρήνη απάτη που προσπαθούν να επιβάλλουν το Νάτο, οι ΗΠΑ και η Ευρωπαική Ένωση. 

Σήμερα η «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας», αύριο η «Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Κύπρου», γιατί αυτό είναι το επόμενο πρότζεκτ. 

Ο Τούρκος που «αφήνεται» έντεχνα να λειτουργήσει ως το λιοντάρι που βρυχάται, προκειμένου να δημιουργηθούν συνθήκες ανασφάλειας και φόβου, διότι με το φόβο καθυποτάσσονται οι λαοί, θα βρεθεί κάποια στιγμή να ψάχνει αλλού τα χέρια και αλλού τα πόδια του.Διαμελισμένος, καθώς θα είναι, δεν θα θυμάται όχι μόνο τον γείτονά του και τις διεκδικήσεις του από αυτόν, αλλά τον άλλοτε εαυτό του. 

Για ποια ειρήνη μιλάμε;

Μιλάμε για την ειρήνη του κέρδους. Μιλάμε για την ειρήνη πάνω στη οποία οι “Μεγάλες Δυνάμεις” και οι “Κεφαλαιοκράτες” της εποχής μας χτίζουν αμύθητα πλούτη, ενώ οι λαοί παλεύουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια. 

Στον 21ο αιώνα, όπου τα περισσότερα έθνη απορρίπτουν τον πόλεμο, καθώς βλέπουν τις αιματοχυσίες δίπλα τους, σε κράτη λιγότερα εξελιγμένα και εισπράττουν κατά κύματα τους πρόσφυγές τους, υποδομές δημιουργεί η «ειρήνη του κέρδους». 

Με προβολή την επίθεση και το φόβο εκπαιδεύονται τα έθνη να παραμένουνε δειλά, υποταγμένα σε μια ειρήνη χωρίς διέξοδο, χωρίς αέρα, με δανεικούς πόρους τροφής, νερού και αξιοπρέπειας. 

Το σύγχρονο ίδρυμα συγκέντρωσης αφορά όλους μας, γιατί είναι παγκόσμιο και θα μας εξασφαλίζει ζωή ΜΟΝΟ εντός των τειχών του. 

Γιατί καταπιανόμαστε με τα μικρά τείχη και δεν βλέπουμε τα μεγάλα τείχη που μας αγκαλιάζουν σιγά,σιγά, ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ. 

Ο εχθρός είναι εντός των τειχών και λέγεται HOMOUNIVERSALISκι ας κάνουμε πως δεν τον βλέπουμε. 

Οι εκτοπισμένοι πρόσφυγες είμαστε όλοι εμείς που περιφέρουμε από εδώ και από εκεί το μυαλό μας και το σώμα μας, προκειμένου να αισθανθούμε ασφάλεια και απατηλή ειρήνη κάτω από την φτερούγα κάποιου πάτρονα. 

Η αληθινή ειρήνη όμως είναι εκείνη που δεν γνωρίζει σύνορα, γιατί δεν είναι μόνο για τους προνομιούχους. 

Και σίγουρα δεν αφορά τις χώρες ή τις ενώσεις που παριστάνουν τους προστάτες, χρηματοδοτούν διασκέψεις και συμφωνίες για την ειρήνη ενώ παράλληλα πρωτοστατούν στην κατασκευή όπλων, με απώτερο σκοπό το κέρδος. 

Αληθινή ειρήνη σημαίνει να μην φοβάσαι τον πόλεμο, σημαίνει όχι άλλη βία, όχι άλλους άστεγους, όχι άλλους ανθρώπους που λιμοκτονούν ή ξεπαγιάζουν από το κρύο, σημαίνει όχι άλλη απόγνωση και απογοήτευση. 

Αληθινή ειρήνη σημαίνει να μην υποθηκεύεις το μέλλον των παιδιών σου. Η αληθινή ειρήνη είναι επαρκής μόνο όταν έχει διάρκεια. Για αυτό, τα «περί ειρήνης» δεν μου αρκούν για οποιαδήποτε συμφωνία νομιμοποιεί τα δικαιώματα οποιουδήποτε εις βάρος των λαών και της περιουσίας των.

ΠΗΓΗ

Γιατί είναι δύσκολο ο Μαδούρο να έχει την τύχη του Σαντάμ

Η Βενεζουέλα δεν είναι από τα καυτά θέματα στην Ελλάδα. Η εικόνα του Μαδούρο δεν προσφέρεται ιδιαιτέρως για κερδοφόρα προπαγάνδα εναντίον της κυβέρνησης. Για τη δεξιά ο Μαδούρο κατατάσσεται, αυτομάτως, στους αριστερούς, μάλλον κομμουνιστής, αλλά και πάλι τι μπορεί να πεις όταν στους υποστηρικτές του είναι και ο Τσίπρας και ο Ερντογάν; 

Μια καλή ιδέα είναι ότι η Βενεζουέλα του Μαδούρο (ή του εκλεκτού των ΗΠΑ Γκουαϊδό) δεν είναι ζήτημα ιδεολογίας αλλά γεωπολιτικών συμφερόντων. Όπως ήταν το Ιράκ και ο Σαντάμ. Με το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι και στις δυο περιπτώσεις ο «ανθρωπισμός» χρησιμεύει ως επιχείρημα επέμβασης και ανατροπής:

Ο Σαντάμ απειλούσε, υποτίθεται, με τα όπλα μαζικής καταστροφής που διέθετε. Μπήκαν, δήθεν τα έψαξαν, δεν τα βρήκαν, σκότωσαν τον Σαντάμ, λεηλάτησαν τη χώρα, θησαυρούς της ανθρωπότητας φυλαγμένους στο Μουσείο του Ιράκ, και όλα μέλι-γάλα.

Ο Μαδούρο απειλεί, υποτίθεται, τη Δημοκρατία και το λαό του, της Βενεζουέλας, εμποδίζοντας την ανθρωπιστική βοήθεια που περιμένει στα σύνορα με τη φροντίδα των ΗΠΑ. Εντάξει, ο αντίλογος είναι εύκολος. Οι ΗΠΑ έχουν το χειρότερο βιογραφικό ως υπερασπιστής της Δημοκρατίας εκτός των συνόρων τους. Ούτε είναι εύκολο να εμφανίζονται ως φιλάνθρωποι όταν έχουν επιβάλει κυρώσεις και οικονομικά μπλόκα (ΗΠΑ και Ε.Ε.) που φθάνουν τα 23 δισ. ευρώ. Αν δεν της τα στερούσαν, η Βενεζουέλα θα αντιμετώπιζε τα προβλήματα διαφορετικά, όσα λάθη και αν έχει κάνει ο Μαδούρο στη διαχείριση της οικονομίας.

Το ύστατο αλλά όχι έσχατο σε αξία επιχείρημα είναι ότι τα λάθη και η φτώχεια δεν αποτελούν με κανένα τρόπο δικαιολογία επέμβασης σε ξένη χώρα. Όχι μόνο για λόγους αρχής αλλά και επειδή, πρακτικά, οι επεμβάσεις και τα πραξικοπήματα χειροτέρεψαν καταστάσεις, δεν τις βελτίωσαν. Τι θα έλεγε ο Μακρόν αν ένα «κίτρινο γιλέκο» έχριζε τον εαυτό του «πρόεδρο της Γαλλίας;» Και τον αναγνώριζαν κάποιοι διεθνώς; Η αιτία που ο κόσμος στις ευρωπαϊκές χώρες ξεσηκώνεται είναι ακριβώς ότι οι ελίτ καταρρακώνουν τους θεσμούς και ταυτόχρονα ληστεύουν τους ανθρώπους. Αυτά που έκαναν στις αποικίες τα κάνουν πλέον και στους λαούς τους. Ετοιμάζουν το χαμό τους.

Το διάλειμμα της Βενεζουέλας

Μετά την Κούβα, επί περίπου 60 χρόνια, κάθε απόπειρα να κυβερνήσει κάποιος μια χώρα της Λατινικής Αμερικής χωρίς να είναι απολύτως εξαρτημένος από τις ΗΠΑ αντιμετωπίστηκε με απροκάλυπτη εχθρότητα. Από τη Χιλή και την Αργεντινή ως την Νικαράγουα και προσφάτως τη Βραζιλία. Με το θάνατο του Τσάβες θεωρήθηκε ότι το διάλειμμα της Βενεζουέλας ήρθε η ώρα να τελειώσει. Αιτία δεν είναι μόνο ο Μαδούρο και το καθεστώς του. Ο βαθύτερος φόβος είναι ότι η κινεζική απειλή διεισδύει πλέον και στη Λατινική Αμερική, φέουδο ως τώρα των ΗΠΑ.

Η παγκοσμιοποίηση ήταν ωραία εφεύρεση για όσο καιρό οι ΗΠΑ και συνολικά η Δύση κυριαρχούσαν και ήλεγχαν τις οικονομίες στον πλανήτη. Αυτό τέλειωσε. Αλλά οι ΗΠΑ, όπως ο μαθητευόμενος μάγος, δεν μπορούν να ελέγξουν τις δυνάμεις (της Αγοράς) που εξαπέλυσαν. Η παγκοσμιοποίηση έριξε τα σύνορα και δεν υπάρχουν νόμιμοι τρόποι να εμποδίσουν την Κίνα να μπαίνει σε όλες τις περιοχές και όλες τις αγορές. Όλο και πιο συχνά, όλο και πιο ανενδοίαστα, όλο και πιο παράνομα, οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι τους καταφεύγουν στα όπλα για να διασωθούν, από τη Συρία ως το πραξικόπημα στον Τουρκία και το Ιράν. Αλλά έτσι δεν μπορούν να έχουν τους λαούς τους μαζί τους, όπως την εποχή της αποικιοκρατίας. Και όχι μόνο αυτό αλλά αλληλοϋπονομεύονται.

Η Ιταλία κηρύσσει τον πόλεμο στις αμερικανικές κυρώσεις, Λέγκα και 5 Αστέρες αντί να διασπαστούν εκτοξεύονται και τα περί ακροδεξιού Σαλβίνι συναντούν τη γενική αδιαφορία. Γαλλία και Γερμανία επιχειρούν να παρακάμψουν τις κυρώσεις αποφεύγοντας να πληρώσουν με δολάρια το Ιράν για το πετρέλαιο που αγοράζουν. Αποδυναμώνουν έτσι το δολάριο, συνεπώς τις ΗΠΑ, τον μοναδικό προστάτη και ελπίδα τους για παγκόσμια κυριαρχία. Η περήφανη Ελλάδα έχει την άδεια των ΗΠΑ να αγοράζει ιρανικό πετρέλαιο αλλά δεν το κάνει τρέμοντας μήπως, παρά την άδεια, δυσαρεστήσει κάποιους στις ΗΠΑ. Σημειωτέον, οι ΗΠΑ αγοράζουν από τη Βενεζουέλα πετρέλαιο καλύπτοντας το 41% των αναγκών τους χωρίς φυσικά να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Διπλή εξουσία

Η διπλή εξουσία, όπως συμβαίνει τώρα στη Βενεζουέλα, δεν μπορεί να διατηρηθεί επ’ άπειρον. Οι Ρώσοι έχουν προειδοποιήσει ότι οι ΗΠΑ ετοιμάζουν επέμβαση αλλά αυτό δεν έχει συμβεί για την ώρα. Ρώσοι και Κινέζοι προειδοποιούν αλλά δεν επεμβαίνουν για να μη δώσουν πάτημα στις ΗΠΑ. Ο Τραμπ όσο και αν θέλει να εμφανίζεται αποφασιστικός δεν είναι άφρων. Οι προσπάθειες εξαγοράς αξιωματικών δεν έχουν, ως τώρα, αποδώσει και για όσο ο στρατός της Βενεζουέλας παραμένει πιστός στο καθεστώς και στον Μαδούρο κάθε επέμβαση/εισβολή μπορεί να έχει απροσδόκητα αποτελέσματα. Η αλυσίδα επέμβαση/αντίσταση/παρατεταμένη σύγκρουση, μπορεί να καταλήξει σε γενική ανάφλεξη της Λ. Αμερικής, ενεργοποιώντας ισπανόφωνους πληθυσμούς και προκαλώντας αναταράξεις ακόμα και μέσα στις ΗΠΑ. Μακρινό ενδεχόμενο, ίσως, αλλά σήμερα τίποτα δεν είναι αδύνατον. Να φεύγεις από τη Μ. Ανατολή για να ανάψεις πυρκαγιές στην αυλή σου δεν είναι και πολύ έξυπνο. Για την ώρα τουλάχιστον ούτε πραξικόπημα μπορούν να κάνουν. Η εξουσία στη Βενεζουέλα βρίσκεται στην άκρη του τουφεκιού.

Πηγή: slpress.gr

Ανατολική Μεσόγειος και «Γαλάζια Τουρκία»

Η Ανατολική Μεσόγειος, με την Κύπρο στο επίκεντρό της, αποτελεί ιστορικά τη σημαντικότερη κομβική περιοχή αλληλεπίδρασης τριών ηπείρων (Ευρώπη-Ασία-Αφρική), πολιτισμών αλλά και δυνάμεων που είχαν όχι μόνον περιφερειακές αλλά και παγκόσμιες φιλοδοξίες. Στην αρχαιότητα υπήρξε σημείο γεωπολιτισμικής αλληλεπίδρασης ανάμεσα στον ελληνικό, τον αιγυπτιακό και τον φοινικικό πολιτισμό και ενοποιήθηκε για πρώτη φορά γεωπολιτικά υπό την εξουσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που κατέστησε ολόκληρη τη Μεσόγειο μια Mare Nostrum, στην ουσία μια “ρωμαϊκή λίμνη”. Την περίοδο των Σταυροφοριών (11ος-13ος αιώνας) υπήρξε ζώνη συγκρούσεων του χριστιανικού με το μουσουλμανικού κόσμου, ενώ κατά την εποχή της ανόδου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (15ος-17ος αιώνας) υπήρξε επίσης περιοχή έντονης αντιπαράθεσης μεταξύ των Δυτικών ναυτικών δυνάμεων, που επιδίωκαν τον έλεγχο των θαλάσσιων διαύλων, με τις Ανατολικές ηπειρωτικές δυνάμεις.

Μια ζώνη συγκρούσεων Ανατολής-Δύσης

Κατά τον 19ο αιώνα η παρακμή και η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που έλεγχε την Ανατολική Μεσόγειο, συνέπεσε με τη διάνοιξη της Διώρυγας του Σουέζ (1869), η οποία εκτίναξε τη γεωπολιτική σημασία αυτής της θαλάσσιας περιοχής στα μάτια των ναυτικών δυνάμεων της Δύσης. Ειδικά η Βρετανική Αυτοκρατορία, που επιδίωκε τότε τον παγκόσμιο έλεγχο των θαλασσών και του εμπορίου, έστρεψε το ενδιαφέρον της στην Ανατολική Μεσόγειο αποσπώντας το γεωστρατηγικά κομβικό νησί της Κύπρου (1878) καθώς και τον έλεγχο της Αιγύπτου και της Διώρυγας του Σουέζ (1882-1952). Τόσο κατά τη διάρκεια του Α' Π. Πολέμου, όσο και κατά τη διάρκεια του Β' Π. Πολέμου, η Ανατολική Μεσόγειος αποδείχθηκε κρίσιμη ζώνη αντιπαράθεσης και σύγκρουσης ανάμεσα στις ναυτικές δυνάμεις της Δύσης και τις ηπειρωτικές δυνάμεις της Ευρώπης (Κεντρικές Δυνάμεις και Δυνάμεις του Άξονα), αναδεικνύοντας για μία ακόμη φορά τη γεωστρατηγική της σημασία.

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου (1945-1991) η περιοχή έγινε ένα ακόμη θέατρο αντιπαράθεσης των συμφερόντων των δύο υπερδυνάμεων (ΗΠΑ και ΕΣΣΔ), αναζωπυρώνοντας μια σειρά περιφερειακών συγκρούσεων, που δημιούργησαν μια μόνιμη αστάθεια στην περιοχή: Πόλεμος του Σουέζ (1956), Αραβο-Ισραηλινοί πόλεμοι (1948, 1967, 1973, 1982), Κύπρος (1964, 1974), Λίβανος (1975-1989), Ιράκ-Ιράν (1982-1988), και διάφορες άλλες ασύμμετρες απειλές (π.χ. τρομοκρατία) καθώς και η, σχεδόν μόνιμη, ελληνο-τουρκική ένταση στο Αιγαίο. 

Η μετα-Ψυχροπολεμική Ανατολική Μεσόγειος

Καθώς η περιφερειακή και η παγκόσμια συγκυρία μεταβλήθηκαν κατά τη μετα-ψυχροπολεμική περίοδο η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αναδείχθηκε και πάλι ως ένα κρίσιμο πεδίο διαπεριφερειακής αλληλεπίδρασης, που συνέδεε τα Βαλκάνια, την Αδριατική, το Αιγαίο (και κατ' επέκταση και τη Μαύρη Θάλασσα) με τη Διώρυγα του Σουέζ, τη βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Ερυθρά Θάλασσα και ευρύτερα τη δυτική Ασία. Συνέχισε να αποτελεί ένα διεθνές πεδίο ανταγωνισμού, με τις ΗΠΑ να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς η περιοχή γειτνιάζει με τη ζώνη της Αραβο-ισραηλινής διένεξης και με τον πλούσιο σε κοιτάσματα υδρογονανθράκων Περσικό Κόλπο. Η Ανατολική Μεσόγειος, με την Κρήτη και την Κύπρο, σε συνδυασμό με τη Διώρυγα του Σουέζ, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην υποστήριξη των στρατιωτικών επεμβάσεων των ΗΠΑ κατά του Ιράκ (1991 και 2003), ενώ λειτουργούν υποστηρικτικά στην προβολή της αμερικανικής ισχύος σε όλη την περιοχή. 

Σε περιφερειακό επίπεδο δυνάμεις όπως η Τουρκία, το Ισραήλ, η Αίγυπτος και η Ελλάδα, επιδίωξαν να αναβαθμίσουν το ρόλο τους ως ναυτικές δυνάμεις της Ανατολικής Μεσογείου, επιδιώκοντας καταρχάς γεωστρατηγικά οφέλη και στη συνέχεια γεωοικονομικά και ενεργειακά. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ανέδειξε το ζήτημα των εναλλακτικών οδών στον ενεργειακό και εμπορικό άξονα που ξεκινάει από την Κεντρική Ασία και φτάνει στην Ευρώπη μέσω της Δυτικής Ασίας και της Ανατολικής Μεσογείου, και σε αυτόν τον τομέα η Τουρκία προσπάθησε να αναβαθμίσει το ρόλο της, αποκομίζοντας σημαντικά οικονομικά και γεωπολιτικά οφέλη.

Τουρκία και Κυπριακό Ζήτημα: Το επίκεντρο τριών γεωσυστημάτων

Η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952, επιδίωξε να μετατραπεί και σε ναυτική δύναμη προβάλλοντας την ισχύ και τα συμφέροντά της, τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Η ανάδειξη του Κυπριακού ζητήματος από την Τουρκία έγινε όχι τόσο για λόγους προστασίας της Τουρκοκυπριακής κοινότητας της μεγαλονήσου, όσο για λόγους γεωπολιτικούς (για την “ασφάλεια” της Ανατολίας) και γεωστρατηγικούς (προβολή ισχύος), καθώς η Κύπρος, η οποία κατέχει μια κεντρική θέση παγκοσμίως στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, επέχει επίσης θέση “αβύθιστου αεροπλανοφόρου” που μπορεί να ελέγχει τη Μέση Ανατολή, το Σουέζ, τον Περσικό Κόλπο καθώς και τις θαλάσσιες αρτηρίες της Ερυθράς Θάλασσας και του Ορμούζ, που συνδέουν την Ευρασία με την Αφρική. Για την Τουρκία ισχύει απόλυτα η άποψη που διατύπωσε ο Τούρκος ακαδημαϊκός, συγγραφέας και μετέπειτα υπουργός εξωτερικών και πρωθυπουργός πως “ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα Κυπριακό ζήτημα”.

Η στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στην Κύπρο μετά το 1974, με την παράνομη κατοχή του 38% του βόρειου τμήματος της και την εγκαθίδρυση το 1983 ενός ψευδοκράτους-μαριονέτας (τη λεγόμενη “Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου”), αύξησε την εμπλοκή της Τουρκίας στα ζητήματα της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων. Υπάρχει άλλωστε μία ξεκάθαρη αλληλεπίδραση αυτών των τριών γεωσυστημάτων (Βαλκάνια-Ανατολική Μεσόγειος-Μέση Ανατολή), καθώς μια βαλκανική πολιτική δεν είναι πλέον ανεξάρτητη από μια μεσανατολική περιοχή: η ρευστοποίηση της Γιουγκοσλαβίας μετά το 1991 αύξησε τις αποσταθεροποιητικές τάσεις σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.

Υπό αυτή την έννοια το Κυπριακό ζήτημα έχει πλέον μετατραπεί σ' ένα ζήτημα Ευρώπης-Βαλκανίων από τη μία και Μέσης Ανατολής-Δυτικής Ασίας από την άλλη και δεν αποτελεί απλώς ένα ακόμη πεδίο ελληνο-τουρκικής σύγκρουσης, ενώ εμπλέκονται πλέον δυναμικά δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ρωσία, η Μεγάλη Βρετανία, καθώς και μικρότερες περιφερειακές δυνάμεις όπως είναι το Ισραήλ και η Αίγυπτος. Πόσο μάλιστα σήμερα, όταν αποδεδειγμένα έχουν ανακαλυφθεί τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, σημαντικό τμήμα των οποίων βρίσκεται εντός ΑΟΖ (Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης) της Κυπριακής Δημοκρατίας, μιας χώρας μέλος της Ε.Ε., που έχει ωστόσο το 38% του εδάφους της υπό τη στρατιωτική κατοχή της Τουρκίας, η οποία διεκδικεί επίσης και μεγάλα τμήματα της κυπριακής και της ελληνικής ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η νευρικότητα της Τουρκίας

Η Τουρκία, καταστρατηγώντας κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου και μην υπογράφοντας τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, εκμεταλλεύεται το στρατηγικό πλεονέκτημα που απέκτησε με την εισβολή στην Κύπρο το 1974, όχι μόνον επιδιώκοντας να διαφυλάξει το ισχύον status quo, αλλά και ως στήριγμα να χαράξει μια επιθετική πολιτική θάλασσας στην Ανατολική Μεσόγειο, βασιζόμενη στην αυξανόμενη ισχύ του πολεμικού της ναυτικού, αλλά και στην αξιοσημείωτη αύξηση του εμπορικού της στόλου. Το στρατηγικό αδιέξοδο της Άγκυρας στο Κυπριακό ζήτημα, που έχει διαφανεί σε όλο του το εύρος από τη στιγμή που η Κυπριακή Δημοκρατία έγινε πλήρως μέλος της Ε.Ε. και αναβάθμισε ακόμη περισσότερο το διεθνές της status, και ειδικά η ανακάλυψη τεραστίων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο και στην κυπριακή ΑΟΖ, το μέγεθος και την ύπαρξη της οποίας η Τουρκία δεν αναγνωρίζει, την έκαναν ακόμη πιο νευρική.

Η Τουρκία συμπεριφέρεται στην Ανατολική Μεσόγειο ως ένας διεθνής ταραξίας, που εκνευρίζει πλέον τους πάντες, πέρα από την Ελλάδα και την Κύπρο, τμήματα της ΑΟΖ των οποίων αμφισβητεί και διεκδικεί αυθαίρετα η ίδια για λογαριασμό της. Καθώς δεν έχει το Διεθνές Δίκαιο με το μέρος της και απομονωμένη στο συγκεκριμένο ζήτημα από διεθνείς και περιφερειακούς συμμάχους δρα νευρικά, σπασμωδικά και αλλοπρόσαλλα, προκειμένου να εκφοβίσει την Ελλάδα και την Κύπρο ώστε να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να αναγκαστούν να παραχωρήσουν και στην Τουρκία ένα κομμάτι από την “ενεργειακή πίτα” της Ανατολικής Μεσογείου. Με 84 εκατομμύρια κατοίκους και την 17η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο η Τουρκία, καθώς δεν έχει σημαντικούς εγχώριους ενεργειακούς πόρους, προβάλει τον εαυτό της ως ενεργειακό κόμβο Ανατολής-Δύσης και ταυτόχρονα έναν διεκδικητή και μελλοντικό μέτοχο στον ενεργειακό πλούτο του “νέου Περσικού Κόλπου”, που λέγεται Ανατολική Μεσόγειος.

Το τουρκικό στρατηγικό δόγμα της “Γαλάζιας Πατρίδας”

Προς αυτή την κατεύθυνση η Άγκυρα έχει εκπονήσει τα τελευταία δύο χρόνια το νέο στρατηγικό δόγμα της “Γαλάζιας Πατρίδας”, δηλαδή της θαλάσσιας επέκτασής της μέσω διεκδίκησης και τμημάτων της ΑΟΖ γειτονικών χωρών, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος. Αυτή η “Γαλάζια Πατρίδα”, σύμφωνα με τις φιλοδοξίες και φαντασιώσεις των Τούρκων αξιωματούχων, έχει έκταση 462.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, τα οποία προστίθενται στα 783.000 τ.χλμ. του τουρκικού εδάφους, δίνοντας έτσι ένα σύνολο 1,245 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων υπό τον έλεγχο της Άγκυρας. Οι δηλώσεις του υπουργού Άμυνας της Τουρκίας, Χουλουσί Ακάρ, πριν από μερικούς μήνες ήταν ενδεικτικές: “Έχουμε μια δική μας θαλάσσια έκταση 462.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Στη γαλάζια πατρίδα μας συνεχίζεται ο αγώνας μας. Ξεκαθαρίζουμε πως στο Αιγαίο, στην ανατολική Μεσόγειο, στην Κύπρο και οπουδήποτε. Υπάρχει η αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και είναι σημαντικό αυτό. Θα υπερασπιστούμε όσα δικαιώματα έχουμε βάσει του διεθνούς δικαίου, της ορθότητας και της καλής γειτονίας και δεν θα απεμπολήσουμε κανένα από αυτά”. Φυσικά η επίκληση του Διεθνούς Δικαίου και της “καλής γειτονίας” κάθε άλλο παρά πείθει όταν βγαίνει από τα στόματα εκείνων που τα καταστρατηγούν συστηματικά.

Εξυπακούεται πως το νέο δόγμα και οι απειλές της Τουρκίας δεν είναι άσχετες με τις εξελίξεις στην κυπριακή ΑΟΖ όπου οι προετοιμασίες για τη γεώτρηση της, αμερικανικών συμφερόντων, Εxxon Mobil στο “Οικόπεδο 10" της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, βρίσκονται στο τελικό στάδιο και αναμένονται οι πρώτες ανακοινώσεις για το μέγεθος των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που έχουν ως τώρα ανακαλυφθούν (ειδικοί μιλούν για ένα απόθεμα παρόμοιο με εκείνο του Αιγυπτιακού κοιτάσματος Ζορ, που ανακαλύφθηκε λίγο νοτιότερα από την ιταλική ENI και έχει μέγεθος 850 δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων).

Τουρκικές ασκήσεις “Χειμώνας 2019” και “Γαλάζια Πατρίδα”

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η επίδειξη ισχύος που πραγματοποιούν οι ένοπλες δυνάμεις της Τουρκίας με δύο στρατιωτικές ασκήσεις σε θάλασσα και στεριά. Η πρώτη, που είναι ήδη σε εξέλιξη στη στεριά, ονομάζεται “Ενιαία, Κοινή Άσκηση Χειμώνας-2019” και η δεύτερη, στην ανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα, “Γαλάζια Πατρίδα” ξεκινά στις 27 Φεβρουαρίου 2019. Οι ασκήσεις αυτές αποτελούν μια ευθεία αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, κυρίως των ΑΟΖ της Ελλάδας και της Κύπρου, σε μια χρονική στιγμή που βρισκόμαστε κοντά στις πρώτες γεωτρήσεις στα κυπριακά οικόπεδα, στα οποία θέλουν να έχουν λόγο και μερίδιο οι Τούρκοι. “Ο αγώνας μας σε αυτό που ονομάζουμε 'Γαλάζια Πατρίδα' συνεχίζεται. Στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Κύπρο, όπου κι αν αυτή βρίσκεται, δεν είναι δυνατόν να απεμπολήσουμε κανένα δικαίωμά μας και κανένα δίκαιό μας που απορρέει από διεθνείς συμφωνίες”, δήλωσε ο Τούρκος υπουργός Άμυνας,Χ. Ακάρ, με αφορμή τις δύο στρατιωτικές ασκήσεις της Άγκυρας. Από τότε που διατυπώθηκε το δόγμα της “Γαλάζιας Πατρίδας” είναι η πρώτη φορά που κορυφαίος αξιωματούχος βάζει στο τραπέζι κι αυτό το ζήτημα, εννοώντας πως η Τουρκία δεν θα επιτρέψει εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, που δε θα λαμβάνουν σοβαρά υπόψιν τα εθνικά και γεωοικονομικά της συμφέροντα.

Αντιδράσεις Ελλάδας και Κύπρου

Από την πλευρά τους, Ελλάδα και Κύπρος, θα πρέπει να επιδείξουν ψυχραιμία και να παρακολουθούν προσεκτικά τις τουρκικές κινήσεις, χωρίς ωστόσο να αντιδρούν νευρικά και να πέσουν έτσι στην παγίδα της τουρκικής προκλητικότητας. Θα πρέπει επίσης να ενισχύσουν τις διεθνείς συμμαχίες τους, διεθνοποιώντας το ζήτημα, καθώς οι δικές τους ΑΟΖ είναι ταυτόχρονα και ΑΟΖ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα ενεργειακά κοιτάσματα, που ανακαλύφθηκαν και θα ανακαλυφθούν στην Ανατολική Μεσόγειο, θα βοηθήσουν στον ενεργειακό πλουραλισμό της Ευρώπης και την απεξάρτησή της από το μονοπώλιο του ρωσικού αερίου. Και φυσικά θα πρέπει να ενισχύσουν και τα τριμερή σχήματα περιφερειακής συνεργασίας με το Ισραήλ και την Αιγύπτο, που λειτουργούν ως δίκτυα ασφαλείας και πολλαπλασιαστές ισχύος ταυτόχρονα. Το σίγουρο πάντως είναι πως το επόμενο διάστημα η ένταση και το θερμόμετρο στην Ανατολική Μεσόγειο θα αρχίσει και πάλι να ανεβαίνει, ενώ θα αυξηθούν και οι πιέσεις από όλες τις πλευρές για την επίλυση ή, έστω τη διευθέτηση, του Κυπριακού. Ο παράγοντας ενέργεια, ως ευλογία ή κατάρα, πρόκειται να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση.

* Ο Γιώργος Στάμκος είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος

Πηγή: tvxs.gr

Ρώσικη ρουλέτα στη Βρετανία

Αν αναρωτιέστε πόσα μπρα ντε φερ μπορεί να σηκώσει μια πολιτική σκηνή, κοιτάξτε λίγο πιο προσεκτικά την Μεγάλη Βρετανία

Το πρώτο μπρα ντε φερ, και αναφερόμαστε για την πιο πρόσφατη πράξη του δράματος που ξεκίνησε να εκτυλίσσεται στις 29 Μαρτίου 2017 όταν το Λονδίνο κατέθεσε κι επίσημα αίτηση στις Βρυξέλλες για ενεργοποίηση του άρθρου 50 που προβλέπει την έξοδο μιας χώρας από την ΕΕ, διαδραματίστηκε στις Βρυξέλλες με πρωταγωνιστές Τερέζα Μέι και τον Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ. 

Σκοπός της επίσκεψης της βρετανίδας πρωθυπουργού στην έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ήταν να εκθέσει στον πρόεδρο της Επιτροπής τις αντιρρήσεις του βρετανικού κοινοβουλίου για τους όρους της συμφωνίας εξόδου που συμπεριλαμβάνονται σε ένα κείμενο 585 σελίδων, που συμφώνησε μεν η Μέι με τον Γιουνκέρ, απέρριψε όμως η βρετανική Βουλή. Στο επίκεντρο των συνομιλιών ήταν κυρίως ένα θέμα: τα σύνορα μεταξύ Βόρειας Ιρλανδίας που ανήκει στην Αγγλία και Ιρλανδίας που είναι ενταγμένη στην ΕΕ. 

Τα όσα συμφωνήθηκαν εξόργισαν τους οπαδούς του σκληρού Brexit επειδή διατηρούν την Αγγλία για απροσδιόριστο χρόνο στην τελωνειακή ένωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτρέποντάς την όμως από την υπογραφή εμπορικών συμφωνιών με άλλες χώρες. Η απάντηση του ευρωπαίου αξιωματούχου ήταν ότι η πολυσέλιδη συμφωνία δεν ανοίγει εκ νέου, ενώ το άρθρο για τη σύνδεση Αγγλίας – Ιρλανδίας δεν μπορεί να απαλειφθεί ούτε να έχει περιορισμένο χρονικό ορίζοντα. Κάτι σαν το «take it or leave it» που έλεγαν οι Βρετανοί στους Κυπρίους πριν 15 χρόνια… Το πρώτο μπρα ντε φερ λοιπόν έληξε με ήττα της Μέι…

Το δεύτερο μπρα ντε φερ διεξάγεται εντός Αγγλίας στο εσωτερικό του Συντηρητικού κόμματος και των οπαδών μάλιστα της εξόδου. Επιστρέφοντας η Μέι με άδεια χέρια από την «ήπειρο» οι βουλευτές της Μέι είναι αναγκασμένοι να επιλέξουν ανάμεσα σε αυτή τη συμφωνία, που την έχουν ήδη απορρίψει, και στο ενδεχόμενο να οδηγηθούν στις 29 Μαρτίου, όταν με τη συμπλήρωση δύο χρόνων από την υποβολή του αιτήματος η Αγγλία τίθεται αυτόματα εκτός ΕΕ, χωρίς συμφωνία! Οπότε, να περιέλθουν στο καθεστώς ενός απλού κράτους μέλους του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. 

Κι αν αυτό το ενδεχόμενο δεν τους ανησυχεί, προκειμένου η διακοπή των σχέσεων με την ΕΕ να είναι μη αντιστρεπτή, τους καίει το θέμα των σχέσεων Βόρειας Ιρλανδίας και Ιρλανδίας. Το ενδεχόμενο δηλαδή η οριοθέτηση των συνόρων μετά την έξοδο της Αγγλίας από την ΕΕ να ξυπνήσει φαντάσματα του παρελθόντος που να ζητούν την ένωση του νησιού. 

Αποδεικνύεται έτσι ότι το συγκεκριμένο θέμα εξελίχθηκε σε άσσο στο μανίκι των ευρωπαίων διαπραγματευτών που έθεσαν στους Τόρηδες το δίλημμα: σκληρή έξοδο και κατάτμηση της Μεγάλης Βρετανίας εις τα εξ ων συνετέθη ή τελωνειακή ένωση και «βελούδινα σύνορα» με την Ιρλανδία; Aκόμη και τώρα το μπρα ντε φερ μεταξύ οπαδών του σκληρού Brexit και της Μέι δεν έχει λήξει, όπως έδειξε και η νέα ψηφοφορία στο βρετανικό κοινοβούλιο την προηγούμενη εβδομάδα.

Το τρίτο μπρα ντε φερ, μεταξύ του ηγέτη των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, από τη μια και της βρετανίδας πρωθυπουργού από την άλλη, είναι ομολογουμένως το πιο άνευρο και αδιάφορο, μιας και οι θέσεις των Εργατικών υπέρ της ΕΕ είναι μειοψηφικές ενώ οι ψήφοι των Εργατικών παραμένουν πάντα ένα σχέδιο σωτηρίας για την Μέι. 

Σε επιστολή που απέστειλε προς τη βρετανίδα πρωθυπουργό ο Κόρμπιν τάσσεται υπέρ μιας μόνιμης τελωνειακής ένωσης που θα βρίσκεται σε στενή ευθυγράμμιση με την ενιαία αγορά, ενώ δημοσίως επικρίνει την Ντάουνινγκ Στριτ ότι δεν έχει πρόγραμμα κι αφήνει το χρόνο να περνάει. Να ομολογήσουμε όμως ότι παρόλα αυτά ο Κόρμπιν υφίσταται, αντίθετα για παράδειγμα με μια σύγκρουση που πολλοί την ανέμεναν αλλά η θέση απέναντι από τη βρετανίδα πρωθυπουργό παραμένει κενή. 

Ο μεγάλος απών δεν είναι άλλος από τον πρώην πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον, που όπως ο Μπλερ θα μείνει γνωστός για την επέμβαση στο Ιράκ, ο Κάμερον θα περάσει στην ιστορία για το δημοψήφισμα του 2016, που άνοιξε τις πόρτες της εξόδου… 

Δυσφορεί η οικονομική ελίτ

Σε μπρα ντε φερ έχει εξελιχθεί κι η σχέση μεταξύ της βρετανικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, με κοινό παρανομαστή των θέσεων που διατυπώνουν φορείς της οικονομίας μια απλή ερώτηση: «πόσο θα πάει;». Τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα των αντιδράσεων ήταν το Βρετανικό Εμπορικό Επιμελητήριο που έθεσε 20 κρίσιμες ερωτήσεις, οι οποίες 50 μέρες πριν την έξοδο παραμένουν αναπάντητες. 

Το Επιμελητήριο που αντιπροσωπεύει χιλιάδες επιχειρήσεις κατέθεσε την έντονη ανησυχία του επειδή η χώρα δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένη για όλα τα ενδεχόμενα που είναι ανοιχτά την επομένη της εξόδου. Μεταξύ των ερωτήσεων τίθεται το ζήτημα για το αν οι βρετανικές επιχειρήσεις θα μπορούν και υπό ποιους όρους να εισάγουν αγαθά και να καλούν εργαζόμενους από την ΕΕ, τι ύψους δασμοί θα υπάρχουν, κοκ. 

Στο ίδιο κλίμα κινούταν και ανακοίνωση της κεντρικής Τράπεζας της Αγγλίας, που έκανε λόγο για ομιχλώδες τοπίο στις σχέσεις Αγγλίας – ΕΕ. Ειδικότερα για τις επιχειρήσεις, αναφέρει ότι «η οικονομία ως σύνολο, δεν είναι ακόμη προετοιμασμένη για μη-συμφωνία, καμία μεταβατική περίοδο πριν την έξοδο. Ως παράδειγμα να αναφερθεί ότι οι μισές επιχειρήσεις δεν είναι έτοιμες για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. 

Επίσης, οι πραγματικές επενδύσεις των επιχειρήσεων είναι πιθανό να έχουν μειωθεί κατά 3% τον προηγούμενο χρόνο παρά τη συνεχιζόμενη εγχώρια επέκταση, τους ισχυρούς εταιρικούς ισολογισμούς και την υψηλή επιχειρηματική κερδοφορία». Εν ολίγοις, ψηφίστε το σχέδιο της Μέι να σωθεί η οικονομία…

Πηγή: leonidasvatikiotis