Οι Παναγίες των Παρισίων και οι πυρπολητές

Δύο γεγονότα πρωταγωνιστές στην ευρωπαϊκή σκηνή. Η μερική καταστροφή της Παναγίας των Παρισίων και η ομιλία της 16χρονης Σουηδέζας μαθήτριας Γρέτα Τούνμπεργκ στο Ευρωκοινοβούλιο, που είναι υποψήφια για το Νομπέλ Ειρήνης. Και τα δύο αφορούν σε κάτι που είναι μακριά από την καθημερινή κάφρικη κουλτούρα που σπέρνουν οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις με τη βοήθεια της ανύπαρκτης ελληνικής διανόησης. Και τα δύο αφορούν απολύτως και στην Ελλάδα. 

Η Παναγία των Παρισίων είναι για τους Γάλλους ό,τι ο Παρθενώνας για τους Έλληνες. Για την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά είναι δύο από τα ελάχιστα εναπομείναντα μνημεία ενός παλιού πολιτισμού. Κατά σύμπτωση, και τα δύο αφιερωμένα στη θεά γυναίκα. Παναγία στους μεν, Αθηνά στους δε. Κατά σύμπτωση πάλι, και ο Παρθενώνας επί τουρκοκρατίας λεγόταν από τους Αθηναίους κατοίκους ναός της Κυράς. 

Ο Βίκτωρ Ουγκώ, ένας αποδεδειγμένος δημοκράτης, στο μνημειώδες έργο του «Η Παναγία των Παρισίων» είχε γράψει ότι τέτοια έργα δεν γίνονται από έναν άνθρωπο ή από ανθρώπους. Γίνονται από πολιτισμούς και από έθνη. Μ αυτή την έννοια η ζωή ενός ανθρώπου είναι μικρή αξία μπροστά στη ζωή αυτών των μνημείων. Και το λέω, γιατί κάποιος ρηχός άνθρωπος, αριστερούλης κατά δήλωση του, που στα χέρια του δυστυχώς εκπαιδεύονται νέοι, έγραψε στο τουίτερ, ότι θα προτιμούσε να στενοχωρηθεί για τη ζωή ενός ανθρώπου από τη ζωή αυτού του μνημείου. Ο αμόρφωτος. 

Όποιος αντιτείνει ότι η Νότρ Νταμ ήταν ένα διαχρονικό σύμβολο εκκλησιοκρατίας, φεουδαρχισμού και πλουτοκρατίας δεν έχει σκεφτεί ποτέ ότι η ανθρώπινη ιστορία είναι μια σκάλα. Και ότι το σκαλί που βρισκόμαστε σήμερα δεν είναι παρά το επόμενο των σκαλιών που προϋπάρχουν. Χωρίς τα οποία δεν θα ήμασταν σήμερα εδώ. Η Νότρ Νταμ και ό,τι τη συνοδεύει είναι ένα από αυτά τα σκαλιά. Αυτή είναι η διαλεκτική αξία της. 

Με μια καθαρή προσέγγιση, η ζωή αυτών των μνημείων δεν είναι οι πέτρες τους, ούτε καν τα έργα τέχνης που τα συνοδεύουν. Είναι η ψυχική και πνευματική επίδραση που έχουν στους λαούς. Είναι ο συμβολισμός τους. Είναι η Αξία τους στο λαό. Είναι τα σημεία συνάντησης και έκφρασης ολόκληρων εθνών. 

Μ αυτή την έννοια δεν είναι τυχαίο, που άνθρωποι από όλο το δυτικό κόσμο παρακολουθούσαν κλαίγοντας τη Νοτρ Νταμ να καίγεται. Γιατί καιγόταν ζωντανή Ιστορία. Καιγόταν μια ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Καιγόταν Τέχνη. Καιγόταν σύμβολο Πολιτισμού. 

Ο υπογράφων, το έχω ξαναπεί, είναι άθεος. Αλλά, ήταν από αυτούς που παρακολουθούσαν βουρκωμένος το μνημείο να καίγεται, με πόνο ψυχής. Οι πολλοί μπορεί να μην το έχουν παρατηρήσει, αλλά αν οι άνθρωποι δεν πίστευαν σε θεούς δεν θα είχαν χτιστεί πυραμίδες, Παρθενώνες, Νοτρ Νταμ. Ούτε θα είχαν ζωγραφιστεί τα μεγαλύτερα αριστουργήματα στον καμβά και στους τοίχους ναών και τάφων. Μήτε θα είχαν λαξευτεί περίτεχνοι ναοί στο Ανκορ Βατ, στην Τεοτιχουακάν, στην Οζακα, στην Πέτρα. Κι ούτε θα είχαν σμιλευτεί τα ωραιότερα γλυπτά και αγάλματα στην ιστορία τους ανθρώπου. 

Η αδυναμία του ανθρώπου να πιστεύει σε θεό είναι ταυτόχρονα και η δύναμή του να γεννάει αριστουργήματα, ξεπερνώντας τη φαντασία, τη μηχανική, την ίδια την πεζή και μίζερη πραγματικότητά του. Την καθημερινότητά του. Προκειμένου να καταγράψει αυτή του την αγωνία μπροστά στο θάνατο. Αυτό του τον τρόμο και το δέος μπροστά στο άγνωστο του σύμπαντος. Και τελικώς, μπροστά στην επίγνωση της μικρότητάς του. 

Μ’ αυτή την έννοια, τα μνημεία αυτά είναι η έκφραση μιας αυτογνωσίας αδυναμίας αυτού του αλαζονικού όντος, που καταστρέφει με περισσή μανία ό,τι φυσικό υπάρχει γύρω του για να καταπιεί περισσότερο χώρο για τον εαυτό του. 

Και σ αυτό ακριβώς το σημείο, η 16χρονη Σουηδέζα Γκρέτα, κλαίγοντας, έδωσε ένα ρεσιτάλ ευαισθησίας και ωριμότητας μιλώντας μέσα στο άντρο της ΕΕ στο Στρασβούργο, σε ένα πλήθος από τους πιο υποκριτές, αναίσθητους και φιλαυτείς ανθρώπους της Ευρώπης. Τους ευρωβουλευτές και τους ηγέτες της ΕΕ. 

«Το όνομά μου είναι Γκρέτα Τούνμπεργ, είμαι 16 χρονών, είμαι από τη Σουηδία και θέλω να σας πανικοβάλω. Θέλω να δράσετε σαν να καίγεται το σπίτι σας», ξεκίνησε την ομιλία της η μαθήτρια, που ξεκίνησε το μαθητικό κίνημα για το κλίμα και που έβγαλε εκατοντάδες χιλιάδες νέους στους δρόμους τους τελευταίους μήνες , από το Πεκίνο, τη Μόσχα, το Παρίσι και κάθε ευρωπαϊκή και αμερικάνικη πρωτεύουσα, εκτός από την Ελλάδα! Εδώ η νεολαία έχει άλλα, πιο σοβαρά ενδιαφέροντα… 

Το 2030, είπε, «θα φτάσουμε σε ένα σημείο δίχως επιστροφή για τον πολιτισμό μας», εκτός και αν προηγηθούν σημαντικές αλλαγές, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης τουλάχιστον κατά 50% των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Και, με έναν λόγο απολύτως τεκμηριωμένο, προειδοποίησε για συγκεκριμένα φαινόμενα που δείχνουν την πορεία προς την καταστροφή του πλανήτη, όπως η εξαφάνιση των ειδών, η διάβρωση, η αποψίλωση των δασών, οι απότομες αλλαγές στο κλίμα και η μόλυνση των ωκεανών. 

Όπως είπε, για όλα αυτά δεν είναι καλά ενημερωμένος ο κόσμος επειδή κανείς δεν φρόντισε να τους τα πει. Αναρωτήθηκε, επίσης, γιατί έχουν γίνει τρεις έκτακτες σύνοδοι κορυφής για το Brexit και καμία για το κλίμα. «Ο χρόνος τελειώνει και τίποτα δεν γίνεται. Γιατί καθυστερείτε;», προειδοποίησε η Σουηδή μαθήτρια, σημειώνοντας πως η πιο συχνή απάντηση των πολιτικών είναι ότι δεν μπορούν δράσουν άμεσα γιατί τα «δραστικά» μέτρα προσκρούουν στην αντίσταση των ψηφοφόρων! 

Η μεγάλη Νοτρ Νταμ (η Κυρία μας) και οι μικρές μαχητικές νοτρ νταμ σαν την 16χρονη Γκρέτα είναι ο αντίποδας μιας επεκτεινόμενης αμορφωσιάς και πολιτικής αφασίας σαν αυτή που περνάει ο ελληνικός πληθυσμός και όχι μόνο. Ο οποίος γοητεύεται ακόμα από την αμορφωσιά και τις μπαχαλάκηκες νοοτροπίες σαν του πρωθυπουργού ως αγράμματου ακτιβιστή των μαθητικών συμβουλίων. Σε αντίθεση με τις Γκρέτα, που για κάτι αγωνίζονται με γνώση, επάρκεια και, κυρίως, υπευθυνότητα και σοβαρότητα. 

Η Γκρέτα, ένας άδολος μορφωμένος, χρήσιμος άνθρωπος και ωφέλιμο παράδειγμα μαχητικότητας προς μίμηση είναι υποψήφια για το Νομπέλ Ειρήνης. Στον αντίποδα, ένας άλλος κόσμος, βρώμικος, υπόγειος και δολερός σπρώχνει για το βραβείο δυό δούλους, που υπηρετούν ξένα συμφέροντα. Ο ένας, μάλιστα, σε βάρος της χώρας του και υπό την κατακραυγή του λαού του. 

Τα βραβεία δεν έχουν τόση αξία. Γιατί το μεγαλύτερο βραβείο είναι οι πολίτες που γεννάς και πρωταγωνιστούν. Η Σουηδία έδωσε την ευκαιρία σε μια Γκρέτα. Και η Ελλάδα σε έναν Τσίπρα.

Πηγή: liberal.gr

O Homo Pasokous στον βιότοπο του ΣΥΡΙΖΑ - της Νεφέλη Λυγερού

Η κρίση έχει αφήσει πίσω της πολλών ειδών θύματα. Ο Homo Pasokous είναι ένα από αυτά. Γι’ αυτόν, όμως, δεν υπάρχει η συνήθης αλληλεγγύη. Το σύνθημα σε τοίχο της Αθήνας τα λέει όλα: «Πεινάς; Φάε τον πασόκο της γειτονιάς σου»! Οι καιροί, όμως, έχουν γυρίσματα. Οι άλλοτε περίπου απόβλητοι του πολιτικού συστήματος έχουν τον τελευταίο καιρό μετατραπεί στο νέο πολιτικό έρωτα του Αλέξη. Για χάρη τους έστησε «Γέφυρα» και συγκρότησε «Προοδευτική Συμμαχία». 

Μπορεί η θάλασσα των μη προνομιούχων να έχει προ πολλού εγκαταλείψει το άλλοτε κραταιό Κίνημα, αλλά ο λεγόμενος κεντροαριστερός χώρος παραμένει πολύτιμη πολιτική και εκλογική δεξαμενή. Το πρόβλημα είναι το ΠΑΣΟΚ. Όσα έχτισε με κόπο ο πατέρας τα κατεδάφισε σε χρόνο ρεκόρ ο γιός, με τον Βαγγέλη Βενιζέλο να ολοκληρώνει το γκρέμισμα. Έτσι πολλά ορφανά του Ανδρέα κατέφυγαν στην αγκαλιά του Αλέξη. Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιμέτωπος με την εκλογική ήττα, ο αρχηγός ψάχνει σ’ εκείνο τον χώρο σωτηρία.

Όσοι, πάντως, τις τελευταίες δεκαετίες κολλάνε ένσημα στην Κουμουνδούρου είχαν από την αρχή την τάση να βλέπουν τον πρώην «πράσινο» σαν μικροαστό βουτηγμένο στην αμαρτία. Άλλοτε υπερήφανος νοικοκύρης κατάντησε πολιτικός μετανάστης. Πάσχιζε να πάρει αποστάσεις από το παρελθόν και να παραμείνει στο παιχνίδι, αλλά όσοι κατέφυγαν στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε εκεί έμελλε να βρουν «στοργή και προδέρμ».

Ήταν η εποχή που όλα έδειχναν ότι το τρένο του Αλέξη πήγαινε καρφί προς την εξουσία με ριζοσπαστική αριστερή σημαία. Τα πράγματα, λοιπόν, για τον πρώην πασόκο δεν ήταν εύκολα. Έζησε τότε κι αυτός το δράμα του! Έπρεπε να εδραιωθεί σ’ ένα χώρο, όπου του φόρτωναν όλα τα κακά του κόσμου. Για να ανταπεξέλθει είχε ακολουθήσει έναν άτυπο οδηγό επιβίωσης.

Ενδυματολογικές συνήθειες

Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Στο επίπεδο της ένδυσης, το ζιβάγκο είχε πεταχτεί στα σκουπίδια από τη δεκαετία του 1980. Δειλά αλλά σταθερά ο πασόκος της εξουσίας είχε υιοθετήσει διαδοχικά το πουκάμισο χωρίς γραβάτα, το ετοιματζίδικο κοστούμι για να καταλήξει γρήγορα στα κομψά ακριβά κοστούμια του Γιαννέτου. Μόνο στις συνόδους της Κεντρικής Επιτροπής και στις άλλες κομματικές εκδηλώσεις τις σινιέ γραβάτες αντικαθιστούσε μια πιο σπορ αμφίεση, με το γνωστό «κροκοδειλάκι», πάντως, να έχει την τιμητική του.

Οι καιροί, όμως, άλλαξαν. Μεταξύ 2012-15 ο ανακυκλωμένος πασόκος απέφευγε όσα με έκδηλη υπερηφάνεια είχε κατακτήσει. Συχνά θα τον έβλεπες στον βιότοπο του ΣΥΡΙΖΑ με ρούχα «μάρκα μ’ έκαψες». Ήταν κι αυτό μια σπονδή ταπεινοφροσύνης. Ακόμα και τα επώνυμα της ντουλάπας του συνήθως κρύβονταν κάτω από ένα απλό σακάκι ή ένα συνηθισμένο μπουφάν. 

Σήμα κατατεθέν του πρώιμου επαναστατικού ΠΑΣΟΚ ήταν και τα γένια, κοινός παρονομαστής με την παράδοση της Αριστεράς. Σταδιακά τα πρόσωπα καθάρισαν από τρίχες. Φρεσκοξυρισμένα και απαστράπτοντα από τα ακριβά after save έφτασαν να παραπέμπουν σε στελέχη πολυεθνικών. 

Η αλήθεια είναι ότι αρκετοί δυσκολεύτηκαν να απαλλαγούν από το μουστάκι τους. Σ’ αυτή τη μάχη, μάλιστα, ο Γιωργάκης αντιστάθηκε μέχρι τέλους. Ποτέ, άλλωστε, δεν ήταν τυπικό «πασοκάκι», όπως θα έλεγε και η μαμά Μαργαρίτα. Ένοιωθε πάντοτε πρίγκηπας και σαν πρίγκηπας ήταν έξω από κανόνες. Σήμερα, το μουστάκι παραμένει ως κατάλοιπο και στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πια ταιριάζει σε χιπστεράδες μέχρι 35 ετών.

Οικογενειακή κατάσταση

Η προσωπική ζωή αποκαλύπτει πολλά για κάποιον. Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αν και κατά κανόνα είχαν ταπεινές αφετηρίες, συνήθως κατάφεραν να ανοίξουν «φωτεινούς» δρόμους ευημερίας γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους. Η κοινωνική ανέλιξη, όμως, συνοδεύτηκε συχνά από διαζύγιο. Ο χωρισμός ερχόταν λόγω της παρεμβολής ενός τρίτου προσώπου, συνήθως μίας όμορφης νεαρής γραμματέως. Στους διαδρόμους της εξουσίας, πάντως, γεννήθηκαν παράφορα πάθη που άλλοτε κατέληξαν σε νέα παντρολογήματα κι άλλοτε διάνθισαν τη βαρετή οικογενειακή ζωή. 

Μπορεί σ’ αυτό το γήπεδο οι δεξιοί να έχουν γράψει τις δικές τους λαμπρές σελίδες, αλλά οι «πράσινοι» το έκαναν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, έβαλαν τη δική τους ξεχωριστή σφραγίδα. Ο παραδοσιακός συριζαίος ήταν συνήθως λίγο πιο μαζεμένος. Στον χώρο εκείνο τουλάχιστον επιβιώνουν ακόμα ζευγάρια από τα χρόνια της επαναστατικής νιότης. Και εν πάση περιπτώσει τότε ακόμα δεν είχαν γευτεί τους πειρασμούς της εξουσίας. Τώρα που μετράνε τέσσερα ολόκληρα χρόνια και κάτι μήνες στο τιμόνι της χώρας τα πράγματα έχουν αλλάξει γενικά και βέβαια και σ’ αυτό το επίπεδο. 

Τα παιδιά ήταν ένα ακόμα επίμαχο ζήτημα. Τα ακριβά ιδιωτικά σχολεία ήταν ένα θέμα που ο ανακυκλωμένος πασόκος συνήθως απέφευγε να συζητάει. Αν και πάντα μιλούσε υπέρ των δημόσιων πανεπιστημίων, προτιμούσε να στείλει το βλαστάρι του συνήθως στη Βρετανία, μακριά από τον ορυμαγδό των καταλήψεων. 

Η συζήτηση, λοιπόν, για τις σπουδές των παιδιών στο τότε νέο «κόκκινο» περιβάλλον ήταν συνήθως αμήχανη. Ενώ τη δεκαετία του 1990 και του 2000 υπερηφανευόταν για το γεγονός ότι το βλαστάρι του έγινε δεκτό από το τάδε ή το δείνα γνωστό πανεπιστήμιο του εξωτερικού, όταν μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για το θέμα ντροπαλά. Και βέβαια συμπλήρωνε με έμφαση: «άνεργο με μάστερ τον βλέπω». 

Προσοχή! Κουβέντες που θα δείχνουν ότι γνωρίζει το Λονδίνο σαν την παλάμη του δεν επρόκειτο να βγουν από το στόμα του. Ήταν κι αυτή μία συνήθεια του «πράσινου» στελέχους που μέχρι και το 2012 συζητούσε με κοσμοπολίτικη άνεση για πανεπιστήμια, ενοίκια, γειτονιές, αλλά και για επενδύσεις παρακαλώ.

Διασκέδαση

Η μεταπολιτευτική πολιτιστική σκηνή της χώρας ταυτίζεται με την κουλτούρα του πασόκου. Από τραγούδια της λευτεριάς γλύστρισε στα ημισκυλάδικα της πίστας, ενώ δηλώνει –και το πιστεύει– λάτρης του έντεχνου. Τα ζεϊμπέκικα του Ανδρέα στο Περιβόλι του Ουρανού ήταν η αφετηρία, αλλά γρήγορα τη μάχη κέρδισαν οι μεγάλες πίστες. Ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος, μάλιστα, τις είχε ευλογήσει δημοσίως, αποκαλώντας τες «πολιτιστικά κέντρα». 

Οι παλιοί συριζαίοι λάτρευαν το ρεμπέτικο, αλλά σνόμπαραν τα σκυλάδικα. Μπορεί το κόμμα τους να έπαιρνε μικρά μονοψήφια ποσοστά, αλλά ήταν υπερήφανοι για την κουλτούρα τους. Και φρόντιζαν πάντοτε να αντιδιαστέλλουν τους εαυτούς τους από τον εσμό των πρασίνων. Γι’ αυτό και η παλιά φουρνιά φρίκαρε που το μεγάλο event του φεστιβάλ της Νεολαίας πριν μερικά χρόνια ήταν η Πίτσα Παπαδοπούλου και ο Γιώργος Μαργαρίτης. 

Παγίδες υπήρχαν και στην επιλογή εστιατορίου. Πασόκοι και αριστεροί είχαν στη δεκαετία του 1970 κοινά στέκια. Οι δρόμοι τους, όμως, σταδιακά χώρισαν. Ο δρόμος της εξουσίας οδήγησε τους «πράσινους» μανδαρίνους σε μοδάτα ακριβά εστιατόρια. Εκεί, εν μέσω εκλεκτών εδεσμάτων, λάμβαναν χώρα οι ποικίλες πολιτικές ίντριγκες. 

Όσοι απ’ αυτούς παρέμειναν στον χώρο και πιστεύουν ότι δεν μπορεί θα επανέλθουν κάπως στους διαδρόμους της εξουσίας, δεν έχουν αλλάξει συνήθειες. Οι άλλοι, όμως, που μετανάστευσαν πιο αριστερά έχασαν την ατμόσφαιρα των χιπ εστιατορίων και την αίσθηση ανωτερότητας του τακτικού θαμώνα. Υποχρεώνονταν να προσαρμοστούν στις συνήθειες του νέου περιβάλλοντος που ακόμα τότε προτιμούσε τα Εξάρχεια και τα Πετράλωνα από το Ψυχικό και την Κηφισιά. Αλλά κι αυτά σιγά-σιγά, ή μάλλον γρήγορα-γρήγορα αλλάζουν.

Συνήθειες

«Οι παλιές συνήθειες δύσκολα κόβονται» λέει ο σοφός λαός. Και αυτό ισχύει περισσότερο για τις κακές συνήθειες! Λέξεις όπως π.χ. Αλλαγή, εκσυγχρονισμός, Καστρί, ΓΑΠ, συμμετοχική δημοκρατία και πράσινη ανάπτυξη ήταν λάθος διαβατήριο στον βιότοπο της Αριστεράς. Αλλά και οι αναμνήσεις ήθελαν προσοχή. Αντί για την πρόταση «στα Γιάννενα πήγα για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1980 για να οργανώσουμε συγκέντρωση του Ανδρέα», ας πει «υπέροχη πόλη τα Γιάννενα. Έμεινα κάμποσες μέρες εκεί στο σπίτι ενός φίλου φοιτητή»! 

Το προεδρικίλι ήταν μία ακόμα παγίδα. Έπρεπε να διαγραφεί από το βιογραφικό και καλό θα ήταν να μην γυρίζει ο πασόκος στο δρόμο όταν κάποιος φωνάζει αόριστα «πρόεδρε». Όταν το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ έψαχνε έμπειρους για να διοικήσει το κράτος, ο ανακυκλωμένος πασόκος υπενθύμισε ταπεινά τη θητεία του σε διάφορα αξιώματα. Τώρα πια, έχουν πληθύνει οι πρόεδροι και στον ΣΥΡΙΖΑ. 

Μπορεί ο μετανάστης στον ΣΥΡΙΖΑ πασόκος, να πέρασε δυσκολίες για να προσαρμοστεί, αλλά τελικά μάλλον τα κατάφερε. Για χρόνια, έστω και μίζερα, παρέμεινε στα πράγματα. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι οι συριζαίοι βαδίζουν στα δικά του χνάρια. Η εξουσία είναι Κίρκη και το ραβδάκι της τους μεταλλάσσει με ταχύ ρυθμό, όπως είχε πριν 20 χρόνια μεταλλάξει τους «πράσινους». Πώς, λοιπόν, ο μεταλλαγμένος σε συριζαίο πασόκος να μη γελάει «κάτω από τα μουστάκια του»;

Πηγή: slpress.gr

Κτηματολόγιο: Πότε λήγει η υποβολή δηλώσεων σε κάθε περιοχή

«Η περιοχή μου θα πάρει παράταση;». Ισως αυτή να είναι η πιο συχνή ερώτηση των πολιτών προς τους ανθρώπους της «Ελληνικό Κτηματολόγιο».

Η διαφορετική ημερομηνία έναρξης πολλών περιοχών ταυτόχρονα και οι διαδοχικές παρατάσεις που έχουν δοθεί δημιουργεί ένα μικρό παζλ από προθεσμίες. Στην πραγματικότητα βέβαια, δηλώσεις μπορούν να υποβάλλονται χωρίς πρόβλημα και μετά τη λήξη της προθεσμίας, τουλάχιστον μέχρι τη φάση της ανάρτησης.

Ας δούμε, λοιπόν, πώς έχει διαμορφωθεί η εικόνα. Οι καταληκτικές ημερομηνίες αφορούν είτε την αρχική, πρώτη προθεσμία, ή την 1η παράταση ή τη 2η παράταση, η οποία βάσει του νόμου είναι και η τελική.

• Στις 20 Μαΐου λήγει η συλλογή δηλώσεων στις περιφερειακές ενότητες Καλύμνου-Καρπάθου-Κω-Ρόδου (2η παράταση).

• Στις 24 Μαΐου λήγει η συλλογή δηλώσεων στις περιφερειακές ενότητες Λακωνίας (1η παράταση) και στο Αγρίνιο (1η παράταση).

• Στις 27 Μαΐου λήγει η συλλογή δηλώσεων στις περιφερειακές ενότητες Ηρακλείου (1η παράταση), Μεσσηνία (αρχική προθεσμία).

• Στις 28 Μαΐου λήγει η συλλογή δηλώσεων στις περιφερειακές ενότητες Βοιωτίας-Φωκίδας (αρχική προθεσμία).

• Στις 30 Μαΐου λήγει η συλλογή δηλώσεων στις περιφερειακές ενότητες Δράμας-Ξάνθης (1η παράταση), Χαλκιδικής (1η παράταση), Καστοριάς-Φλώρινας (1η παράταση), Σάμου-Χίου-Ικαρίας (1η παράταση).

• Στις 7 Ιουνίου λήγει η συλλογή δηλώσεων στις περιφερειακές ενότητες Αχαΐας (1η παράταση) και Εύβοιας (1η παράταση).

• Στις 10 Ιουνίου λήγει η συλλογή δηλώσεων στις περιφερειακές ενότητες Αρτας-Πρέβεζας-Λευκάδας (2η παράταση), Ιωαννίνων (2η παράταση), Αιτωλοακαρνανίας (2η παράταση), Ροδόπης-Θάσου (2η παράταση), Λάρισας (2η παράταση), Θεσσαλονίκης (2η παράταση), Γρεβενών (2η παράταση) και Δυτικής Αττικής (2η παράταση).

• Στις 12 Ιουνίου λήγει η συλλογή δηλώσεων στις περιφερειακές ενότητες Μαγνησίας (αρχική προθεσμία), Ηλείας (1η παράταση).

• Στις 18 Ιουνίου λήγει η συλλογή δηλώσεων στις περιφερειακές ενότητες Πιερίας (2η παράταση), Ευρυτανίας- Φθιώτιδας (2η παράταση), Αρκαδίας (2η παράταση), Αργολίδας-Κορινθίας (2η παράταση), Λασιθίου (2η παράταση).

• Στις 8 Ιουλίου λήγει η συλλογή δηλώσεων στο Αίγιο (αρχική προθεσμία).

Δεν έχει ξεκινήσει ακόμα η συλλογή δηλώσεων:

• Στις περιοχές Ζακύνθου-Κεφαλονιάς-Ιθάκης.

• Στις περιοχές Δυτικής Αττικής και νήσων Αττικής.

• Στις περιοχές Λήμνου-Λέσβου.

Τέλος, προς ανάθεση (εκκρεμεί η εκδίκαση προσφυγών στη Συμβούλιο της Επικρατείας) είναι το υπόλοιπο της περιφερειακής ενότητας Ηρακλείου, Ρεθύμνου, Χανίων, Θεσπρωτίας-Κέρκυρας και Κυκλάδων.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στις 4 Μαΐου ξεκίνησε η ανάρτηση των κτηματολογικών στοιχείων στις Σέρρες, που κτηματογραφήθηκαν σε παλαιότερο πρόγραμμα.

Και μια σημείωση σχετικά με τη διαδικασία: οι περιοχές στις οποίες γίνεται συλλογή δηλώσεων ιδιοκτησίας την περίοδο αυτή, ανήκουν στην τέταρτη γενιά κτηματογράφησης, δηλαδή κτηματογραφούνται για πρώτη φορά. Στις περιοχές που έχουν κτηματογραφηθεί κατά το παρελθόν, οι πολίτες προφανώς και δεν χρειάζεται να υποβάλουν νέα δήλωση (άλλωστε αν το επιχειρήσουν, η δήλωση δεν θα γίνει δεκτή ούτε ηλεκτρονικά ούτε στα κατά τόπους γραφεία). Αν ο πολίτης δεν μπορεί να θυμηθεί αν έχει υποβάλει δήλωση στο κτηματολόγιο ή αν η περιοχή του έχει κτηματογραφηθεί στο παρελθόν, μπορεί να αναζητήσει πληροφορίες στο τοπικό κτηματολογικό γραφείο ή στην ιστοσελίδα του κτηματολογίου (υπάρχει μηχανή αναζήτησης με βάση την περιοχή).

Οι δηλώσεις μπορούν να υποβληθούν και εκπρόθεσμα – αν όμως έχει ολοκληρωθεί κάπου η κτηματογράφηση, τότε το ακίνητο έχει καταγραφεί ως «αγνώστου ιδιοκτήτη» και χρειάζεται μια ειδική διαδικασία για την άρση αυτού του χαρακτηρισμού. Τις πληροφορίες αυτές παρέχουν τα κατά τόπους κτηματολογικά γραφεία.

 Γιώργος Λιάλιος για την καθημερινή.