Του
Σπύρου Παναγιώτου
Όλο και πιο συχνά, όλο και πιο καταστροφικά ακραία καιρικά
φαινόμενα κάνουν την εμφάνιση τους προκαλώντας τεράστιες καταστροφές και
θύματα.
Η κλιματική αλλαγή, ως τάση ή
ως δεδομένο, είναι παρούσα υπενθυμίζοντας σε όλους ότι τίποτα δεν είναι όπως
πριν. Υπενθυμίζοντας κυρίως τις τεράστιες ευθύνες και την υποκρισία της
«διεθνούς κοινότητας» που καταγράφει λεπτομερώς τις ανησυχητικές αλλαγές που καταγράφονται
στο παγκόσμιο κλίμα και συνεχίζει να καταστρέφει τον πλανήτη, συνεχίζει να
τροφοδοτεί και να ενισχύει τα όσα συντελούν στην παγκόσμια κλιματική αλλαγή με
την ίδια αυτοκαταστροφική μανία.
Η κλιματική αλλαγή συναντιέται και ενισχύεται με την ραγδαία
αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού και την τεράστια επιδείνωση των όρων διαβίωσης
της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων του πλανήτη κάνοντας τις συνέπειές
της πιο θανατηφόρες. Σύμφωνα με τις προβλέψεις των Ηνωμένων Εθνών πάνω από το
70% του παγκόσμιου πληθυσμού αναμένεται ότι θα ζει σε αστικές περιοχές μέχρι το
2050. Σε αυτές τις πόλεις των εκατομμυρίων πολιτών θα αυξάνονται ραγδαία όσοι
κατοικούν σε παραγκουπόλεις, που θα στερούνται στοιχειωδών υπηρεσιών και θα
βρίσκονται πιο εκτεθειμένοι στους κινδύνους και τις συνέπειες των κλιματικών
καταστροφών.
Αν η κλιματική αλλαγή είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που
σχετίζεται άμεσα, όχι γενικά, με τις ανθρωπογενείς δραστηριότητες, αλλά και με
τις επιλογές και τις προτεραιότητες του παγκόσμιου καπιταλιστικού τρόπου
παραγωγής, οι τραγικές συνέπειές της είναι δύο φορές προϊόν αυτού του
παγκόσμιου συστήματος οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων.
Αν γυρίσουμε στα όσα τραγικά συνέβησαν στο τόπο μας τα
τελευταία δύο χρόνια θα θυμηθούμε «έκπληκτοι» ότι στη Δυτική Αττική η ανάπτυξη
«έρχεται» μπαζώνοντας ρέματα, σε αγαστή συνεργασία, οι ιδιώτες εργολάβοι και οι
Δήμοι με την ένοχη σιωπή του κράτους. Θα θυμηθούμε ότι στην Αν. Αττική οι δικές
μας «Ριβιέρες» στήνονται με αυθαίρετα, χωρίς πολεοδομικά σχέδια, χωρίς άδειες,
χωρίς δρόμους. Εργολάβοι και κράτος πρωταγωνιστούν, ανέχονται και κερδοσκοπούν.
Τώρα στη Χαλκιδική μια ακραία θεομηνία συναντήθηκε με τις «θεμελιώδεις αρχές»
ανάπτυξης του τουρισμού, της «βαριάς βιομηχανίας» της χώρας: Αυθαίρετες,
πρόχειρες κατασκευές, παράνομες επεκτάσεις για να πραγματοποιηθούν οι αναγκαίες
«αρπαχτές» από τους ανυποψίαστους τουρίστες. Η εθνική-οικονομική «ανάκαμψη»
βρίσκει την πραγματική της, κίβδηλη, ταυτότητα σε όσα εξωφρενικά συμβαίνουν
στους πιο διαφημισμένους τουριστικούς προορισμούς της χώρας. Και όταν η
καταστροφή έρχεται είναι έτοιμη και δικαιολογία: «Φταίει ο καιρός και η
κλιματική αλλαγή»!
Φαίνεται ότι ο «καιρός» δεν αναδασώνει τα καμένα δάση,
μπαζώνει τα ρέματα, χτίζει-ανέχεται-κερδοσκοπεί με τις νομιμοποιήσεις των
αυθαίρετων. Ο «καιρός» αποσαρθρώνει τα δημόσια συστήματα προβλέψεων και
επεμβάσεων, διαλύει τις υποδομές Δήμων και Περιφερειών, σβήνει τις ευθύνες «των
στραβών στις βάρδιες» των προυχόντων.
Και έτσι αφού θρηνήσουμε τα θύματα κάθε νέας καταστροφής,
με ήσυχη συνείδηση, περιμένουμε τα θύματα της επόμενης…
