Ναι, επιμένουμε στο όχι

Ναι, επιμένουμε στο όχι

Δεν έχω καμιά δυσκολία να παραδεχτώ ότι μετά από πέντε μήνες στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ τα έχει κάνει σαλάτα (σε αυτό το σχόλιο θα χρησιμοποιήσω κάποια συνώνυμα και όχι τις λέξεις που θα χρησιμοποιούσα υπό φυσιολογικές συνθήκες).

Τα έκανε σαλάτα ήδη πριν τις εκλογές – και τα αποτελείωσε μετά.

Αυτά όμως θα τα συζητήσουμε διεξοδικά αφού περάσουμε τον κάβο.

Τώρα είμαστε μπροστά στο ναι ή το όχι της Κυριακής.

Δεν θα σχολιάσω καθόλου τις υπερβολές, τις χυδαιότητες, τις διαστρεβλώσεις, τη διχαστική διάθεση, τα προσωπικά γιουρούσια και τις ανθρωποφαγίες: αυτά, με την καλή θέληση των φίλων που σχολιάζουν στην καλύβα τα αποφύγαμε, κατά το δυνατόν και ελπίζω ότι θα συνεχίσουμε έτσι ως το τέλος.

Θα σας πω όμως τους κυριότερους λόγους για τους οποίους την Κυριακή θα επιλέξω το όχι. Παρ’ όλο που δεν ήθελα να γίνει δημοψήφισμα και το έγραψα πολλές φορές στην καλύβα, μετά τις εκλογές.

Γιατί το δημοψήφισμα είναι αυτονόητο δικαίωμα κάθε λαού στην Ευρώπη. Το απαγόρευσαν μια φορά στον δυστυχή ΓΑΠ (και κακώς δεν τον υποστηρίξαμε σ’ αυτό το σημείο) και στη συνέχεια τον πέταξαν από την πρωθυπουργία με τουλάχιστον αμφιλεγόμενες (πάλι συνώνυμο) διαδικασίες. Κάτι αντίστοιχο επιχειρείται και τώρα: επειδή ο Τσίπρας προχώρησε από τα λόγια στην πράξη, ασκείται ο πιο στυγνός εκβιασμός, στα όρια της τρομοκράτησης, του ίδιου του λαού, μέσω της οικονομικής ασφυξίας. Με ανομολόγητη αλλά διαφανή επιδίωξη να ματαιωθεί το δημοψήφισμα (και στη συνέχεια να αφανιστεί πολιτικά ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του). Αυτό δεν είναι αποδεκτό.

Γιατί οι εκβιαστικές πρακτικές, αφού δεν ακυρώνουν το δημοψήφισμα, επιδιώκουν να το κερδίσουν, μέσω του φόβου: μόνο με κατακλυσμό τύπου Νώε δεν έχουν απειλήσει ακόμα τους ψηφοφόρους, δηλαδή τον ελληνικό λαό, έτσι και δεν ψηφίσουν ναι. Όπως είχε συμβεί μερικά χρόνια νωρίτερα με τους Κύπριους, για να μην πουν όχι στο σχέδιο Ανάν. Κι αυτό δεν είναι αποδεκτό.

Γιατί ο εξοβελισμός του Τσίπρα και της κυβέρνησής του προβάλλεται κυνικά ως προαπαιτούμενο για την άρση της οικονομικής ασφυξίας. Επαναλαμβάνεται δηλαδή με πολύ πιο άγριο εκβιασμό η προσπάθεια εκπαραθύρωσης ενός δημοκρατικά εκλεγμένου πρωθυπουργού, όπως είχε γίνει με τον ατυχή ΓΑΠ. Και αυτό, φυσικά, δεν είναι αποδεκτό.

Αυτοί είναι οι τρεις ας πούμε αρνητικοί λόγοι που με οδηγούν στο όχι. Υπάρχουν όμως και άλλοι,  θετικοί:

Ο Τσίπρας και η ομάδα του προσπάθησαν, παρόλα τα λάθη που έκαναν (κι εδώ συνώνυμο) να αλλάξουν την πολιτική που είχε επιβληθεί στη χώρα, με τα γνωστά αποτελέσματα. Για να καθοριστεί ένα διαφορετικό πλαίσιο, που να επιτρέπει μια πορεία ανάταξης και σωτηρίας της ελληνικής οικονομίας και του ελληνικού λαού. Ακριβώς αυτό που ζητούσαμε επίμονα για πέντε ολόκληρα χρόνια! Θα το θεωρούσα ανάξιο να μην υποστηρίξω τον πρωθυπουργό που πάλεψε, έστω με λάθη, αυτό που κι εγώ ζητούσα με δημόσια αρθρογραφία να γίνει και δεν το είχε κάνει κανένας από τους  προκατόχους του. Η υποστήριξη στον πρωθυπουργό αυτή την κρίσιμη στιγμή είναι στοιχειώδης πράξη αυτοσεβασμού και συνέπειας αφενός, αλλά, ακόμα πιο σημαντικό, υποστήριξης της ίδιας της πατρίδας μας. Η οποία θα περάσει ακόμα πιο δύσκολες μέρες αν η πολιτική δυναμική που εξέφρασε ο Τσίπρας όχι απλώς ηττηθεί (όπως όλα δείχνουν ότι θα συμβεί, ανεξαρτήτως του δημοψηφίσματος) αλλά συντριβεί και εξαφανιστεί από το προσκήνιο. Κι αν χάσουμε, έχει μεγάλη σημασία να επανέλθουν οι προτάσεις για μιαν άλλη πορεία, το συντομότερο δυνατόν, μέσα από δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις. Και αυτό προϋποθέτει όσο πιο ισχυρό όχι μπορεί να επιτευχθεί, σ’ αυτές τις συνθήκες.

Τέλος, η ριζική αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού είναι εξαιρετικά πιθανή. Στις νέες συνθήκες θα δημιουργηθούν νέα σχήματα, τα οποία θα προσπαθήσουν να αναχαιτίσουν την επερχόμενη επέλαση των βαρβάρων (τελευταίο συνώνυμο – κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε). Κι αυτό υπηρετείται ως προοπτική με την υποστήριξη του Τσίπρα τώρα, μέσω του όχι. Ανεξάρτητα αν θα τον υποστηρίξει κανείς στο μέλλον ή όχι.

Αυτά είχα να σας πω, επεξηγώντας το δικό μου όχι της επόμενης Κυριακής. Καλή ψήφο – αλλά ό,τι και να ψηφίσετε βάλτε τα δυνατά σας για να αποφύγουμε την όξυνση και το διχασμό. Ξεκινώντας ο καθένας από τον ίδιο του τον εαυτό και δίνοντας το παράδειγμα!

https://panosz.wordpress.com/