Δεν λογίζεται η επιστήμη την ευθύνη και τον κοινωνικό της ρόλο;

Από τα μαθητικά μας χρόνια είναι γνωστό ότι εάν η συνισταμένη των δυνάμεων που ασκούνται σε ένα σώμα είναι διάφορη του μηδενός τότε το σώμα αυτό συνεχώς αυξάνει την ταχύτητα του. 

Αυτά έλεγε ο Νεύτωνας βλέποντας το μήλο να πέφτει και από πειραματικές μετρήσεις έδωσε στην ανθρωπότητα τον περίφημο τύπο:  F=m.α (όπου m:η μάζα του σώματος, α:η επιτάχυνση του σώματος και F: η δύναμη που ασκείται επάνω στο σώμα.)

Αυτό όμως σήμαινε ότι η ταχύτητα του σώματος συνεχώς θα αυξανόταν γιατί συνεχώς το τροφοδοτούσαμε με ενέργεια η οποία μετατρέπονταν σε "αύξηση της ταχύτητας"

Κάποτε εμφανίζεται ο Αϊνστάιν και λέει στον Νεύτωνα, ότι αυτά που λέει δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν, δεν είναι δυνατόν δηλαδή η ταχύτητα να αυξάνεται επ' άπειρο και με μαθηματικούς συλλογισμούς, αποδεικνύει ότι η ταχύτητα οποιοδήποτε σώματος δεν μπορεί να αυξάνεται συνεχώς αλλά υπάρχει ένα όριο που αυτό είναι η ταχύτητα του φωτός.

Στο ερώτημα και πού πάει η ενέργεια που δίνουμε στο σώμα, ο Αϊνστάιν απαντά ότι μετατρέπεται σε μάζα και δίνει τον μαθηματικό τύπο που άλλαξε την ζωή στη γη.

Ε=m.c², όπου c: η ταχύτητα του φωτός.

Όμως και αυτή η θεωρία μετέφερε το πρόβλημα της αύξησης της ταχύτητας σε πρόβλημα "αύξησης της μάζας" και έτσι εμφανίστηκαν διάφορες άλλες θεωρίες και φτάσαμε στο σημείο να λέμε (Χωρίς απόδειξη) ότι και η μάζα έχει ένα όριο πέραν του οποίου "παύει να αυξάνεται" και για να διατηρηθεί η αρχή διατήρησης της ενέργειας ο Χόπκινς μίλησε για την παραμόρφωση του χώρου.

Χωροχρόνος λοιπόν το πρόβλημα της Φυσικής και ας με συγχωρέσουν οι ιδικοί εάν μου διαφεύγει η κάνω κάτι λάθος γιατί εγώ σαν ένας απλός μηχανικός αν κάτι ξέρω είναι ελάχιστα πράγματα από την Νευτώνεια Φυσική και τίποτε παραπάνω.

Τα γράφω αυτά γιατί όλη η ανθρωπότητα κυριαρχείται από τον πανζουρλισμό της οικονομίας τη στιγμή που έχει μπροστά της τεράστιες προκλήσεις και που θα έπρεπε το σύνολο των δυνάμεων της να στραφεί σε άλλες αναζητήσεις.

Νομίζω ότι είναι εκτός διανοητικού πεδίου κάθε σκεπτόμενου νου να παρακολουθήσει αυτόν τον τρελό ανταγωνισμό κυριαρχίας που λαμβάνει χώρα σήμερα το έτος 2015, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που γινόταν και πριν από 100, 200 και 2000 χρόνια.

Είναι δυνατόν αυτοί που επιβάλουν την θέλησή τους να είναι ακόμα οι ίδιοι τενεκέδες τη στιγμή που η γνώση μπορεί να ορθώσει το ανάστημά της και να σταματήσει τα πάντα.

Δεν λογίζεται η επιστήμη την ευθύνη και τον κοινωνικό της ρόλο;

Όσα προανέφερα είναι μία "παρένθεση-ουτοπίας" σε αυτό που πραγματικά έχει σκοπό να επιτελέσει η παρούσα ανάρτηση και δεν είναι άλλο από το να σας αναφέρει ότι ήρθε η ώρα να αμφισβητηθεί και ο Αϊνστάιν όπως ο ίδιος αμφισβήτησε τον Νεύτωνα, γιατί κάποιοι γράφουν ιστορία όταν οι πολλοί κάνουν πόλεμο κάθε μορφής.

Η είδηση είναι ...κακό νέο για τους χάκερς, καθώς η μελλοντική κβαντική κρυπτογράφηση θα είναι απείρως δυσκολότερη να «σπάσει» (και θα απαιτεί διδακτορικό στην κβαντομηχανική…).

Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον Ρόναλντ Χάνσον του ολλανδικού Πανεπιστημίου Ντελφτ, έκαναν σχετική προδημοσίευση στον επιστημονικό διαδικτυακό τόπο arXiv, σύμφωνα με το «Nature», ενώ εκκρεμεί η επίσημη δημοσίευση σε επιστημονικό περιοδικό με κριτές.

Για «ιστορική στιγμή» έκανε λόγο ο κβαντικός φυσικός Νικολά Γκεζέν του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Για«πραγματικά μεγαλοφυές και όμορΦο πείραμα» μίλησε ο κορυφαίος κβαντικός φυσικός Άντον Τσάϊλινγκερ του Πανεπιστημίου της Βιένης.

Ο κβαντικός φυσικός Μάθιου Λάϊφερ του καναδικού Ινστιτούτου «Περίμετρος» του Οντάριο δήλωσε ότι δεν θα εκπλησσόταν, αν τα επόμενα χρόνια κάποιος από τους ερευνητές, μαζί με άλλους παλαιότερους συναδέλφους του, έπαιρνε το Νόμπελ Φυσικής. Είχαν προηγηθεί άλλα σχετικά πειράματα, αλλά το νέο πείραμα στην Ολλανδία κλείνει τα «παραθυράκια» αμφιβολίας που εκείνα είχαν αφήσει.

Στην κβαντομηχανική, τα αντικείμενα μπορούν να βρίσκονται ταυτόχρονα σε πολλές διαφορετικές καταστάσεις (π.χ. ένα σωματίδιο σε δύο σημεία). Μόνο όταν γίνεται η κατάλληλη μέτρηση από τον επιστήμονα, το αντικείμενο«κατασταλάζει» σε μία δεδομένη κατάσταση.

Επιπλέον όμως -και αυτό είναι ακόμη πιο παράδοξο- οι ιδιότητες δύο μακρινών αντικειμένων, τα οποία απέχουν χιλιόμετρα μεταξύ τους, «διεμπλέκονται» ή «εναγκαλίζονται», με αποτέλεσμα όταν μετριέται κάποια ιδιότητα του ενός αντικειμένου, τότε η αντίστοιχη ιδιότητα του άλλου παίρνει την ίδια τιμή, δηλαδή μεταπίπτει ακριβώς στην ίδια κατάσταση με το πρώτο, παρόλη την απόσταση μεταξύ τους.

Αυτή η συμπεριφορά (λες και υπάρχει ένα «φάντασμα» στην ύλη) εκνεύριζε τον Αϊνστάιν, καθώς φαίνεται να παραβιάζει τον -υποτίθεται απαραβίαστο- συμπαντικό κανόνα ότι τίποτε δεν μπορεί να ταξιδέψει ταχύτερα από το φως. Στη δεκαετία του ’60, πρώτος ο Ιρλανδός φυσικός Τζον Μπελ πρότεινε ένα πείραμα για να επιβεβαιωθεί η κβαντική διεμπλοκή και να διαψευσθεί ο Αϊνστάιν, οριστικά.

Το πρώτο σχετικό τεστ έγινε το 1981 από τον Αλέν Ασπέκτ (πιθανότατο υποψήφιο για μελλοντικό Νόμπελ) στο Ινστιτούτο Οπτικής στο Παλεζό της Γαλλίας. Αρκετά ακόμη πειράματα έλαβαν χώρα στα επόμενα χρόνια, αλλά κάθε φορά έμενε κάποια αμφιβολία. Όμως το νέο τεστ – που αφορούσε την κβαντική διεμπλοκή ζευγαριών ηλεκτρονίων και φωτονίων – φαίνεται πως κλείνει, πλέον, για τα καλά κάθε προηγούμενο κενό.

«Το πείραμα στο Ντελφτ αποτελεί την οριστική απόδειξη ότι η κβαντική κρυπτογραφία μπορεί να είναι απεριόριστα ασφαλής», δήλωσε ο Τσάϊλινγκερ. Όμως, στην πράξη, η εφαρμογή αναμένεται να είναι αρκετά δύσκολη.

γράφει ο Ανδρέας Κεσίδης.