Τι ακριβώς ψηφίζουμε;

Θεωρώντας προφανή την ανάγκη να μην ψηφίσουμε για βουλευτές με βάση την τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα των υποψηφίων, αλλά με βάση τα βιογραφικά τους, που μαρτυρούν τις γνώσεις τους, την ικανότητά τους να φανούν χρήσιμοι στη χώρα, καθώς και τη μέχρι τώρα κοινωνική προσφορά τους, θεωρούμε προφανές πως αναλόγως θα πρέπει να πράξουμε και ως προς την επιλογή της κυβέρνησης.

Εξηγούμαστε: εδώ και χρόνια, έχουμε καταλάβει πως οι ιδεολογίες που επικαλούνται τα κόμματα είναι ψευδεπίγραφες ή εν πάση περιπτώσει μικρή σημασία έχουν – πέραν της ψυχολογικής επιρροής, ου μην απάτης, που ασκούν στους ψηφοφόρους τους. Ίσως και γι’ αυτό κανένα κόμμα δεν κατηγορεί τα άλλα γι’ αυτό: αυτή η σύγχυση συμφέρει όλους, γιατί τους βγάζει από την υποχρέωση να μιλήσουν επί της ουσίας και επί του πρακτέου. Είναι μάλιστα τόση η ψυχολογική επιρροή αυτών των δήθεν ιδεολογιών, που οι ψηφοφόροι δεν βλέπουν τίποτε άλλο και συγχωρούν τα πάντα – μέχρι και ότι «λεφτά υπάρχουν», τουλάχιστον με τον άλλον αρχηγό. Όμως τα πράγματα έφτασαν στο μη παρέκει. Δεν μπορούμε πλέον να ψηφίζουμε με χίμαιρες ιδέες.

Ας έρθουμε στις επικείμενες εκλογές. Πέραν των δήθεν ιδεολογιών και των λοιπών ανοησιών των ένθεν κακείθεν άκρων, τα κόμματα χωρίζονται πλέον και σε «μνημονιακά» και σε «αντιμνημονιακά», που φαίνεται πως θα «παίξει» πολύ. Μα αυτό δεν σημαίνει και πολλά πράγματα, μπορεί κάλλιστα η εκλογή ή η ενίσχυση του ενός ή του άλλου κόμματος, με μόνο αυτό ως κριτήριο, να κάνει τους «μνημονιακούς» να στραφούν εναντίον του μνημονίου ή τους αντιμνημονιακούς να αναπολήσουν το μνημόνιο! Αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουμε – και εμείς και όλη η Ευρώπη – σύνθετα οικονομικά ζητήματα. Ποιος υπουργός θα τα αντιμετωπίσει, συνδιαλεγόμενος με τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ; Ο Κος Παπαντωνίου ή κάποιος ανάλογος, από αυτούς που μας έλεγαν πως η ελληνική οικονομία είναι ανθηρή επειδή ανέβαινε το Χρηματιστήριο ή κάποιος από τους πρώην υπουργούς που συνετέλεσαν προς τη σημερινή κατάσταση; Αυτό το πεισμωμένο παιδί που ήταν στέλεχος τραπεζικών οργανώσεων στην Αγγλία – κάτι λιγότερο από Παπαδήμο δηλαδή; Μήπως ο Κος Τσουκάτος (παράδειγμα έφερα); Μήπως ο Κος Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, που τελευταία αναλύει τα πολιτικά προβλήματα της χώρας στην εκπομπή του Κου Πρετεντέρη – προφανώς λόγω των ιδιαίτερων γνώσεών του; Πείτε μας να ξέρουμε ποιος θα διαχειριστεί αυτά τα σημαντικά ζητήματα. Πολλοί οικονομολόγοι έχουν τελευταία αποδείξει τις σχετικές γνώσεις τους, έχουν γράψει βιβλία που διαβάζονται από πλήθος πολιτών, γεμίζουν τις αίθουσες των διαλέξεων, συζητούν με το κατά κανόνα πολυπληθές και μορφωμένο κοινό τους ανταλλάσσοντας ιδέες, έχουν διεθνή απήχηση και κύρος εκ των γνώσεών τους και όχι εκ της δοτής θέσης τους. Γιατί τα κόμματα επιδεικτικά τους αγνοούν; Περιμένουν να διαπιστώσουν την πλήρη αδυναμία τους να ανταποκριθούν στο λειτούργημά τους, για να καταφύγουν μετά σε αυτούς (καλή ώρα);

Ας έρθουμε στην Παιδεία. Γιατί δεν μας λένε τα κόμματα ποιους υπουργούς θα χρησιμοποιήσουν; Αν θέλουν να χρησιμοποιήσουν, π.χ., τον Κο Σπηλιωτόπουλο (πρώην συνάδελφο του Κωνσταντίνου Τσάτσου και του Andre Malraux) ας μας το πουν, μην ντρέπονται. Αν σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν την Κα Διαμαντοπούλου, που δεν κατάφερε να δώσει βιβλία στα σχολεία και όπου πάει μάλλον δημιουργείται αναστάτωση, ας μας το πουν επίσης, να ξέρουμε τι ψηφίζουμε. Στην Ελλάδα όμως σήμερα έχουνε πολλούς ειδικοτέρους στα της Παιδείας, με γνώσεις και εμπειρία απείρως σημαντικότερες (και δεν εννοούμε αυτούς που έτρεξαν προσφάτως να υποβάλουν τα διαπιστευτήριά τους στον Κο Βενιζέλο, που παραπέμπει στην άποψη του Καστοριάδη πως «σήμερα οι διανοούμενοι ονειρεύονται να γίνουν σύμβουλοι του Πρίγκιπα»).

Ποιους υπουργούς μας προτείνουν τα κόμματα ως υποψηφίους να αναλάβουν τον Τομέα του Περιβάλλοντος; Την Κα Μπιρμπίλη, που στάλθηκε και στο Παρίσι ως πρέσβειρα του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης), προφανώς και λόγω ευρύτερων γνώσεων; Τον Κο Παπακωνσταντίνου (ξέρετε, τον οικονομολόγο του Τιτανικού – είναι και γνώστης των περιβαλλοντικών ζητημάτων); Ποιος ή ποιοι ειδικοί έχουν αναλάβει τους σχετικούς «τομείς» των κομμάτων; Ο Κος Τσουκάτος μήπως (πάλι αυτός, παράδειγμα έφερα!); Ας μας το πουν, κυβέρνηση θα ψηφίσουμε, όχι τον Κον Σαμαρά, τον Κον Βενιζέλο, τον Κον Τσίπρα κ.λπ. Δεν θα τα κάνουν αυτοί όλα. Δεν έχουμε τίποτα εναντίον της Κας Μπιρμπίλη – τουλάχιστον όσα έχουμε εναντίον του Κου Παπακωνσταντίνου –, αλλά δυσκολευόμαστε να την ονομάσουμε συνάδελφο του Αντώνη Τρίτση. Δεκάδες ειδικότεροι αυτής – και αυτών – υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα, τους ξέρετε και τους ξέρουμε. Γιατί κλεινόμαστε στους ψυχή τε και σώματι «δικούς» μας – δηλ. στους δοτούς γόνους, στους επαγγελματίες συνδικαλιστές, στους φοιτητοπατέρες που πήραν πτυχίο πουλώντας πολιτική ισχύ και που δεν έχουν δουλέψει ποτέ τους, γιατί δεν ξέρουν; Μήπως γιατί μόνο αυτοί θα κάνουν ό,τι τους πουν τα φορτωμένα «υποχρεώσεις» κόμματα (και οι φανεροί ή καλύτερα οι αφανείς αρχηγοί), ειδάλλως θα πάνε ταμείο ανεργίας;

Υπουργός Εξωτερικών θα είναι ο υποψήφιος διδάκτωρ (ή το πήρε το διδακτορικό του;) και νυν ευρωβουλευτής Κος Δρούτσας; Στα ζητήματα αυτά η κοινωνία γνωρίζει λίγο-πολύ τους γνώστες των θεμάτων, γιατί να μην είναι κάποιος από αυτούς; Με συνεκτίμηση των ειδικών που θα απαρτίσουν την κυβέρνηση, θα επιλέξουμε και τον πρωθυπουργό – έτσι πρέπει δηλαδή να γίνει.

(Θα αναφερόμαστε και στο υπουργείο Πολιτισμού, αλλά θα πάει το μυαλό μας στην εκεί συντελούμενη τραγωδία και δεν θα το αντέξουμε!)

Εν ολίγοις, ψηφίζουμε κυβέρνηση, κυβέρνηση που αποτελείται από υπουργούς που θα υλοποιήσουν τις αποφάσεις του κοινοβουλίου (το κοινοβούλιο νομοθετεί, οι υπουργοί εκτελούν, κατά το Σύνταγμα, που κάποτε πρέπει να λειτουργήσει και αυτό). Ψηφίζουμε άτομα πΑου θα πρέπει να έχουν ικανότητες και κυρίως γνώση του αντικειμένου τους. Οι αρχηγοί των κομμάτων κρίνονται ως μάνατζερ αυτών των προσωπικοτήτων και προεδρεύουν των συλλογικών οργάνων τους – είχε δίκιο ο Αν. Παπανδρέου όταν έλεγε πως «εγώ απλώς προεδρεύω» –, εκφράζουν βεβαίως και τη συνολική κατεύθυνση, άντε και ιδεολογία. Αλλά δεν είναι αυτοί που θα διαχειριστούν τα επί μέρους ζητήματα, δεν τα ξέρουν όλα και εκ των πραγμάτων δεν μπορούν, η κυβέρνηση έχει τον ρόλο αυτόν και οφείλουμε να ξέρουμε ποιοι θα είναι οι υποψήφιοι για να την απαρτίσουν. Το ζήτημα αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικό για τις όποιες αποφάσεις μας ενώπιον της κάλπης. Με την πρότασή μας αυτή – που αν γίνει αποδεκτή και απαιτηθεί από πολλούς θα έχει ισχύ – λύνουμε και τα χέρια των αρχηγών να βελτιώσουν το στελεχιακό δυναμικό των κομμάτων τους, δυναμικό που καταδήλως πάσχει, ενίοτε είναι και κωμικοτραγικό – και όλοι καταλαβαίνουμε πως κυριολεκτούμε. Πιστεύουμε μάλιστα ότι όποιος πολιτικός αρχηγός το τολμήσει, θα ωφεληθεί τα μέγιστα. Οι ολίγιστοι και οι δήθεν δεν μπορούν να έχουν θέση στην πολιτική σκέψη και πράξη μιας χώρας, ο λαός το καταλαβαίνει πλέον αυτό.

Βεβαίως τα κόμματα υποχρεούνται πρωτίστως να διατυπώνουν τις κυρίαρχες ιδεολογικές πολιτικές τους προτάσεις. Παρά το ότι έχουν κάνει τα πάντα να απαξιώσουν κάθε διευθύνουσα πολιτική ιδέα, από αυτές που πρέπει να βρίσκονται πίσω από κάθε πολιτική πρακτική, αυτές είναι που τελικώς διαμορφώνουν την πορεία των πραγμάτων. Στην Ευρώπη και στον κόσμο όλο αυτό γίνεται, ασχέτως αν εμείς απλώς συρόμαστε. Οφείλουμε και εμείς να επανατοποθετήσουμε την πολιτική πρακτική σε αυτά τα πραγματικά πλαίσιά της, όμως και πάλι πρόσωπα θα τη χαράξουν και θα την υλοποιήσουν, συγκεκριμένοι βουλευτές και συγκεκριμένοι υπουργοί. Ποιοι θα είναι όμως αυτοί; Πρέπει να ξέρουμε, π.χ., ποιοι θα υλοποιήσουν τον Σοσιαλισμό. Ο Κος Τσουκάτος (πάλι αυτός, αλλά είναι τυπικό δείγμα), η Κα Δαμανάκη, ο Κος Φωτόπουλος, ο Κος Πέτρος Κωστόπουλος (τους ανέφερα και αυτούς ως αντιπροσωπευτικά μοντέλα); Μήπως θα αποφασίζονται κεκλεισμένων θυρών (και μυαλών), όπως π.χ. στο ΚΚΕ και στις παρέες των παλαιών φίλων από το κολέγιο; (Δεν έχουμε τίποτα εναντίον του κολεγίου, έχουμε όμως εναντίον των δοτών και των ανεπαγγέλτων και όλων αυτών που δεν έχουν μπει ποτέ σε μετρό και λεωφορείο). Πρέπει να ξέρουμε. 

*O Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων-Καθηγητής ΤΕΙ