Astor Piazzolla, στις έξαλλες κλίμακες του μπαντονεόν.

Είναι όλα ανεξαιρέτως τα μυθικά πλάσματα του Μπόρχες, το τυφλό, ζεστό του πρόσωπο, βγαλμένο απ΄τις αρχαίες αυλές της Ιθάκης. Είναι οι ήρωες και η θέα απ΄τον εξώστη του θρυλικού Mirador. Είναι ο Astor Piazzolla, στις έξαλλες κλίμακες του μπαντονεόν, η River Plate στ΄απόγειο της δόξας της με μια ενδεκάδα ταλέντων, μοιραίων ηρώων.

Είναι κάτι παραπάνω από καλούς ανέμους, κάτι περισσότερο από μια ιστορία σκληρή μ΄απώλειες, μ΄αγνοούμενους, πυγμάχους εραστές, μετανάστες του Μανχάταν, της Βαρκελώνης και του Παρισιού στην πρώτη ακμή του υπερρεαλισμού.

Όταν δηλαδή όλα θα μπορούσαν να εξηγηθούν με τις αφαιρέσεις του Μιρό ή όταν ο Μίλλερ απ΄την άλλη πλευρά του ωκεανού μιλούσε νύχτες ολόκληρε με φεγγάρια και η φαντασία του κουρελιασμένη. Είναι έρωτας, σπίτια πολύχρωμα της Μπόκα με λαθρόβιους.

Ο Χουάν Μαράνο γεμάτος ξυραφιές στα κρεσέντο των λαϊκών τάνγκο.
Είναι ορίζοντες απ΄τα μεγάλα λειβάδια, ποιητές σ΄αχαρτογράφητα έργα. Είναι το έπος της αγίας Εβίτα, το Σαν Τέλμο γεμάτο κεραυνούς. Μια άλλη Νάπολη, τόπος ονείρων και ηλεκτρισμού. Είναι ακόμη ο αστεροειδής 469 στην αυγή του περασμένου αιώνα. Ο ελευθερωτής Χοσέ Ντε Σεν Μαρτίν, πάντα γενναίος και ποιητικός.Ένας άλλος μυθικός Μπολιβάρ, μια ζωή τραγουδισμένη ξανά και ξανά από ποιητές όπως ο δικός μας Νίκος Εγγονόπουλος.

Είναι η Κόρδοβα, το Ροσάριο, ο Κάρλος Γκαρδέλ, μια ολόκληρη συμφωνία εγχόρδων.

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος