"ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί σε μια αναπόφευκτη παγίδα φτώχειας"

Ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα να μιλάει μετά την σύνοδο των αρχηγών, είχα την αίσθηση ότι αυτός ο άνθρωπος είναι βλάξ, εκτός και εάν του είπαν να επαναλαμβάνει αυτά που έλεγε γιατί με την θεωρία του "λέγε λέγε" πάντα κερδίζεις, ειδικά αν απευθύνεσαι σε ηλίθιους.

Σήμερα λοιπόν που, επίσημα, ένας στους τρεις Έλληνες αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης, οι νέοι εγκαταλείπουν την χώρα και το ηθικό των ανθρώπων βάλετε καθημερινά, ο Τσίπρας αναπαράγει την βλακώδη θεωρία ότι ο μηχανισμός στήριξης έσωσε την χώρα και ότι οι συνθήκες στην Ευρώπη αλλάζουν και …θα δούμε καλύτερες μέρες.

Επιπλέον αυτός ο άτιμος, έχει το θράσος να λέει στους ομοϊδεάτες του αρχηγούς των άλλων κομμάτων, ότι αν δεν βάλουν πλάτη κάνουν κακό στο λαό, καθώς ο ίδιος θέλει την στήριξη για να σώσει το ασφαλιστικό.

Με την φράση του Όλι Ρεν "κουράγιο Έλληνες" κατά νου, και όλα όσα έλεγε ο Τσίπρας περί χρέους και όσα έκανε μετά, είναι λογικό να διαολίζεται ο οποιοσδήποτε, γιατί κανένας από αυτούς που ψηφίσαμε δεν έχει την αρετή και την τόλμη ή και το μυαλό, να δει την αλήθεια κατάματα και να διεκδικήσει τα δίκια της πατρίδας του.

Κανένας δηλαδή δεν τολμάει να πει ότι το ήμισυ του χρέους που αποκτήθηκε πριν από την κρίση, από το 1988 μέχρι το 2000, οφειλόταν σε υπέρογκα επιτόκια και στη μείωση των κρατικών εσόδων από το 2000 λόγω φορολογικής αμνηστίας προς τους "ημέτερους" και ότι αν δεν υπήρχαν οι δύο αυτοί παράγοντες το ελληνικό δημόσιο χρέος θα αντιστοιχούσε μόλις στο 49% του ΑΕΠ το 2007, αντί του 103%.

Η παραπάνω θέση είναι απόλυτα αληθής και προκύπτει από τα στοιχεία που δίνει ο Γάλλος οικονομολόγος Μισέλ Χουσόν, επικεφαλής του Ινστιτούτου Οικονομικών και Κοινωνικών ερευνών του Παρισιού.

Οι Δραγασάκης και Σταθάκης παίζοντας τον ρόλο πέμπτης φάλαγγας, όταν ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιπολίτευση, προανήγγειλαν την κρυφή ατζέντα του Τσίπρα καθώς διακήρυτταν ότι το Ελληνικό χρέος είναι νόμιμο στερώντας με αυτό τον τρόπο την δυνατότητα της Ελλάδας να αμφισβητήσει το χρέος νομικά.

Παρά του ότι υπήρχαν φωνές κύρους, όπως ο Ζαν Γκαντρέ, καθηγητής οικονομικών του πανεπιστημίου της Λιλ, που υποστήριζαν ότι το ελληνικό χρέος είναι παράνομο σε ποσοστό 70%, εντούτοις αυτοί οι δύο τύποι (Δραγασάκης-Σταθάκης) ήταν οι φανεροί εκφραστές και υποστηρικτές των συμφερόντων των δανειστών.

Η συναίνεση που ζητάει ο Τσίπρας σήμερα, δεν έχει καμία σχέση  με ενδεχόμενη πρόθεσή του να στηρίξει, όχι μόνο τις συντάξεις, αλλά οτιδήποτε μπορεί να καλυτερεύσει την διαβίωση των ανθρώπων.

Όλοι πλέον βλέπουν ποιος είναι ο πραγματικός του στόχος, αλλά αδιαφορεί για την κατάντια στην οποία έχουν περιέλθει οι άνθρωποι.

Αριστερά των αριθμών και των τοκογλύφων δεν υπάρχει, κατά συνέπεια ο Τσίπρας το μόνο που μπορεί να είναι, είναι φασίστας.

Αυτό είναι και το συμπέρασμα της γερμανικής εφημερίδας tagesspiegel, η οποία αναφερόμενη στην οικονομική κρίση στην Ελλάδα και τις επιπτώσεις της στους πολίτες αναφέρει ότι οι πολίτες έχουν δει τις ζωές τους να καταστρέφονται.

Αυτό που βλέπουν όλοι οι άλλοι, φαίνεται ότι μόνο ο Τσίπρας δεν το βλέπει και συνεχίζει να μιλάει για προστασία συντάξεων, ενώ στην πραγματικότητα εγκλωβίζει όλο και περισσότερους ανθρώπους στην "παγίδα φτώχειας" όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο καθηγητής Οικονομικών Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Σάββας Ρομπόλης.

Ο καθηγητής Ρομπόλης αναφέρει χαρακτηριστικά: "ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί σε μια αναπόφευκτη παγίδα φτώχειας" και συνεχίζει "υπό αυτές τις συνθήκες η Ελλάδα δεν μπορεί να ελπίζει σε μια βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη, χωρίς βιώσιμα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης". 
Ο ίδιος θεωρεί επικίνδυνη τη "μόνιμη εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού καθώς και τη διάβρωση των τεχνολογικών και παραγωγικών δομών της χώρας". 

Σε αυτά προστίθεται το γεγονός ότι ο ελληνικός πληθυσμός είναι από τους γηραιότερους στην ΕΕ καθώς τρεις στους δέκα οικονομικά ενεργούς πολίτες είναι άνω των 65, ενώ το 2060 θα είναι έξι στους δέκα.

Με αυτά ως δεδομένα ένας πρωθυπουργός είναι αδύνατον να μην μπορεί να αντιληφθεί την πραγματικότητα και κατά συνέπεια αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι είναι "μυημένος" από πολύ μικρός και ξεκάθαρος ο ρόλος που του ανατέθηκε.  

του Ανδρέα Κεσίδη,