Μια βραδιά στην Ειδομένη.

Η φίλη μου η Ζωή έχει βρει σκοπό στη ζωή της. Προσφέρει εθελοντική εργασία στην Ειδομένη ασχολούμενη με όλους αυτούς τους ανθρώπους που φθάνουν καθημερινά στα σύνορα με τελικό προορισμό που και οι ίδιοι δεν ξέρουν ποιός είναι.

"Μόδα" οι μετανάστες, άπειρες οι εικόνες που κατακλύζουν το διαδίκτυο και οι αδικημένοι των πολέμων των πολιτισμένων πάντα σε πρώτο πλάνο, ζωντανοί η πεθαμένοι, προκαλούν αισθήματα και νοημοσύνη.

Όταν όμως βρεθείς νύχτα εκεί, στο άκρο της Ελλάδας τα πράγματα αλλάζουν, το συναίσθημα πεθαίνει γιατί η εικόνα λέει την αλήθεια.

Η κατάσταση είναι άθλια και οι συνωστισμένοι την κάνουν αθλιότερη.

Νέοι, πολύ νέοι άνθρωποι. Σαν κάποιος να τους διάλεξε πριν τους στείλει.

Τέτοιους χρειάζονται τα σκλαβοπάζαρα της Ευρώπης ή με τέτοιους μπορείς να τρομοκρατήσεις την Ευρώπη ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό.

Στην μάχη μεταξύ τους τα πράγματα έγιναν ακόμη ποιο προβληματικά.

Μα αυτοί μάχονται κανονικά ήταν ο προβληματισμός. Ξέρουν να …πολεμάνε, γιατί δεν έκατσαν να πολεμήσουν στην πατρίδα τους, για την πατρίδα τους;

Όταν έθεσα το ερώτημα, αφού τελείωσε ο μεταξύ τους πόλεμος, η απάντηση ήταν αποστομωτική.  

Γιατί να το κάνω εκεί, θα το κάνω εδώ είπε χαμογελώντας θέλοντας να δείξει ότι δεν το εννοεί  και συνέχισε, μιλώντας πολύ καλύτερα τα αγγλικά από εμένα.

Έλλη μου είπε, εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις ότι αυτό που κάνω εδώ δεν μπορώ να το κάνω στην πατρίδα μου. Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι ήθελα να φύγω, όχι γιατί φοβάμαι τον πόλεμο, αλλά γιατί δεν άντεχα αυτά που έβλεπα, αυτά που γινόταν γύρω μου.

Νομίζεις ότι αυτούς που βλέπεις να κρατάνε όπλο και να φωνάζουν Αλλάχ πιστεύουν στον Αλλάχ;  Όχι δεν πιστεύουν σε κανέναν Αλλάχ και …σε συνιστώ αυτό να μην το γράψεις.

Σαν απειλή ακούγεται του είπα αλλά στο τέλος κατάλαβα ότι είχε δίκιο γιατί ο δικός τους κήπος είναι παράδεισος και κόλαση μαζί και αυτό τους κάνει επικίνδυνους στη γη.   

Ειπώθηκαν πολλά και πολλά ονόματα που αν γραφτούν θα ανοίξουμε μπελάδες και θα πρέπει να αποδείξουμε ότι ο Γάιδαρος δεν πετάει.

Το συμπέρασμα εικόνας και "ήχου" είναι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν πολλά να μοιράσουν μεταξύ τους και πολλοί από αυτούς και αυτές, θα δημιουργήσουν πολλά προβλήματα όπου και αν πάνε.

Το παρήγορο είναι ότι, παρά τα όσα λένε οι Τζιχαντιστές, ο Έλληνας για αυτούς δεν είναι εχθρός.

Έχουμε να νικήσουμε πρώτα τη δική μας έχθρα και μετά να ασχοληθούμε με εσάς ήταν αυτό που μου έλεγε καθώς απομακρυνόμουν.

Επιστρέφοντας  στη Θεσσαλονίκη σκεφτόμουν τι έπρεπε να δείξω και τι να γράψω και αποφάσισα να γράψω ότι διαβάστε και να δείξω ότι είδατε.

Εμένα δεν με ικανοποίησε η ατολμία μου.

γράφει η Έλλη.