Η αλήθεια του Βρουφάκη - Το τάγμα των 1101.

Απο το Βερολίνο αποκάλυψε ο ίδιος ο πρώην υπουργός Οικονομικών κ. Γιάνης Βαρουφάκης τι υποκρύπτεται πίσω από το περιβόητο βίντεο-μυστήριο των υπό τον τίτλο «Οι 1101 έρχονται».

Γράφει στο vima.gr ο εξαίρετος ανταποκριτής κ. Νίκος Χειλάς:

«Στην αρχή ήταν ο Λόγος. Όχι ο βιβλικός, αλλά ο σύγχρονος. Και όχι προφορικός, ή γραπτός, αλλά  ηλεκτρονικός. To ψηφιακό «κείμενο» ενός μανιφέστου, που θα κυκλοφορήσει μέσω του ίντερνετ σε όλη την Ευρώπη με στόχο να γίνει η αφετηρία ενός κινήματος για τη μεγάλη ανατροπή στο τραπεζικό και πολιτικό σύστημα. Τα κόμματα, ως εθνικά όργανα, δεν θα έχουν καμιά θέση σε αυτό, δεδομένου ότι τα εθνικά κράτη έχουν χάσει τη σημασία τους. Οι πρωταγωνιστές θα είναι οι χρήστες του διαδικτύου, που θα προωθήσουν ένα «Plan B» όχι για την κατάργηση του ευρώ και την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα, αλλά για τον εκδημοκρατισμό του κοινού νομίσματος και των πολιτικών θεσμών. 

Αυτά και άλλα ενδιαφέροντα έλεγε τη νύχτα της Δευτέρας στο Βερολίνο ο Γιάνης Βαρουφάκης. Η αίθουσα του θεάτρου Volksbühne ήταν κατάμεστη, το ίδιο και οι παράπλευροι χώροι – συνολικά ο αριθμός των θεατών ξεπερνούσε τους 800. Και αυτοί αποθέωσαν τον έλληνα επισκέπτη, που τους το ανταπόδωσε με τη φράση: «Αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου στο Βερολίνο».

Αναλυτικά το άρθρο του κ. Χειλά έχει ως εξής:

«Το δημοψήφισμα δεν έγινε για να κερδηθεί αλλά για να χαθεί, για να βρεθεί μία δικαιολογία για την επικείμενη υποταγή. Το πιστεύω πραγματικά» δήλωσε στο γαλλικό περιοδικό «L’Obs» ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης.

Αναφερόμενος στη νύχτα της 5ης Ιουλίου, ο πρώην υπουργός είπε ότι το αποτέλεσμα υπέρ του «όχι» στο δημοψήφισμα δεν ήταν αυτό που ήλπιζε ο Αλέξης Τσίπρας και ότι του είπε πως «είναι ώρα να παραδοθούμε».

«Τη νύχτα του δημοψηφίσματος, όταν το μεγαλειώδες 62% υπέρ του «όχι» έφτασε, ήμουν στον έβδομο ουρανό. Αλλά δεν ήταν το αποτέλεσμα που ευχόταν ο Τσίπρας. Ήταν ξεκάθαρα γραμμένο στο πρόσωπό του. Έτσι, εκείνο το βράδυ μου είπε: Είναι ώρα να παραδοθούμε. Και του απάντησα: Όχι εγώ. Ήταν πολύ φιλικό, πολύ λυπηρό, με μεγάλη τρυφερότητα, ακόμα και αγάπη. Πίστευε ότι η Ελλάδα θα καταστρεφόταν αν συνεχίζαμε. Δεν συμφώνησα μαζί του. Έφυγα» δήλωσε.

Παράλληλα, αναφερόμενος στους Podemos, o κ. Βαρουφάκης εκτίμησε ότι «τους κάναμε μεγάλη ζημιά»:

«Οι Podemos έχουν υποστεί μεγάλη ζημιά εξαιτίας μας. Αλλά τα πάντα είναι συνδεδεμένα: Ένας από τους λόγους για τους οποίους η επίσημη Ευρώπη ήταν απολύτως αποφασισμένη να μας συντρίψει, ήταν η άνοδος των Podemos. Οι Σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία, και αλλού, φοβόταν την επιτυχία μας. Αν είχαμε καταφέρει να επανεκκινήσουμε την ελληνική οικονομία, θα είχαν τελειώσει, όπως το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, στο 4%. Έτσι, έπρεπε να μας καταστρέψουν, και το έκαναν».

Γ. Βαρουφάκης: «Plan B για ένα δημοκρατικό ευρώ », δήλωσε στο Βερολίνο

Στην αρχή ήταν ο Λόγος. Όχι ο βιβλικός, αλλά ο σύγχρονος. Και όχι προφορικός, ή γραπτός, αλλά  ηλεκτρονικός. To ψηφιακό «κείμενο» ενός μανιφέστου, που θα κυκλοφορήσει μέσω του ίντερνετ σε όλη την Ευρώπη με στόχο να γίνει η αφετηρία ενός κινήματος για τη μεγάλη ανατροπή στο τραπεζικό και πολιτικό σύστημα. Τα κόμματα, ως εθνικά όργανα, δεν θα έχουν καμιά θέση σε αυτό, δεδομένου ότι τα εθνικά κράτη έχουν χάσει τη σημασία τους. Οι πρωταγωνιστές θα είναι οι χρήστες του διαδικτύου, που θα προωθήσουν ένα «Plan B» όχι για την κατάργηση του ευρώ και την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα, αλλά για τον εκδημοκρατισμό του κοινού νομίσματος και των πολιτικών θεσμών.

Αυτά και άλλα ενδιαφέροντα έλεγε τη νύχτα της Δευτέρας στο Βερολίνο ο Γιάνης Βαρουφάκης. Η αίθουσα του θεάτρου Volksbühne ήταν κατάμεστη, το ίδιο και οι παράπλευροι χώροι – συνολικά ο αριθμός των θεατών ξεπερνούσε τους 800. Και αυτοί αποθέωσαν τον έλληνα επισκέπτη, που τους το ανταπόδωσε με τη φράση: «Αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου στο Βερολίνο».

Στις συχνές πλέον εμφανίσεις του πρώην υπουργού οικονομικών τελευταία στην Ευρώπη συμβαίνει συνήθως το εξής: Ο παρουσιαστής ανοίγει το πρόγραμμα με ένα «εύρημα»: την πρόταξη ορισμένων στερεοτύπων για τον «Jianni», όπως «σταρ», «νέος Τσε Γκουεβάρα», «ο πιο μισητός, αλλά και ο πιο αγαπητός υπουργός οικονομικών της Ευρώπης», «ο άνθρωπος με το παρατεταμένο μεσαίο δάκτυλο» και πάει λέγοντας. Αυτό αποβλέπει προφανώς στο να δώσει στη διοργάνωση μια σκανδαλιστική νότα, αλλά και να δοκιμάσει τις αντοχές του θιγομένου. Έτσι το έκανε και ο γάλλος συγγραφέας Γκιγιόμ Παολί, που ήταν ο οικοδεσπότης στη Volksbühne.  Ο κ.Βαρουφάκης τον άκουγε χαμογελώντας. «Ευχαριστώ για τις ωραίες σας υπομνήσεις» του είπε στο τέλος ειρωνικά. «Δεν τα λέω εγώ, τα λένε άλλοι» δικαιολογήθηκε εκείνος. «Ναι αλλά εσείς τα επαναλαμβάνετε» ανταπάντησε ο «Γιάννης». Ο κ.Παολί δεν έδειχνε πλέον ευτυχής με το εύρημα του.

Η συζήτηση που  κατά μεγάλα διαστήματα ήταν μονόλογος – οι δυο άλλοι συνομιλητές, ο κροάτης φιλόσοφος Σρέσκο Χόρβατ και ο ιταλός σημειολόγος Φράνκο «Μπίφο» Μπεράρντι έπαιζαν μάλλον δευτερεύοντα ρόλο – συνοδεύθηκε από μερικές απροσδόκητες αποκαλύψεις. Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε εκείνη για το επισήμως (νομικά και θεσμικά) μη υπάρχον, αλλά στην πράξη παντοδύναμο Eurogroup.

«Μια και βρισκόμαστε σε θέατρο, ας αρχίσουμε με την χορογραφία του Eurogroup» είπε περιγράφοντας την εσωτερική λειτουργία του οργάνου. Οι παρευρισκόμενοι στις συνεδριάσεις, συνέχισε, κάθονται γύρω από ένα μακρόχρονο τραπέζι. Στο ένα στενό άκρο κάθεται ο πρόεδρος του Eurogroup Γιερόεν Ντάισελμπουργκ έχοντας δίπλα του τον αντιπρόεδρο και «σκοτεινό πρόσωπο» του οργάνου, τον αυστριακό Τόμας Βίζερ, στην απέναντι άκρη ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, και στην τρίτη πλευρά του τραπεζιού οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ (Κριστίνα Λαγκάρντ, ή Πωλ Τόμπσον), της Κομισιόν (Πιερ Μοσκοβισί), κλπ. Οι υποτιθέμενοι πρωταγωνιστές του Eurogroup, οι υπουργοί οικονομικών των χωρών-μελών, στριμώχνονται κυρίως στην τέταρτη πλευρά. Ανάλογη είναι και η σειρά των ομιλητών: Πρώτος είναι ο κ.Ντάισελμπλουμ, δεύτερος ο κ.Ντράγκι, τρίτη η κ.Λαγκάρντ, τέταρτος ο κ.Μοσκοβισί – και τελευταίοι και καταϊδρωμένοι οι υπουργοί οικονομικών. «Οι τελευταίοι δεν έχουν σχεδόν τίποτα να πουν, επειδή η τρόικα δεν τους παρέχει έγκαιρα επαρκείς πληροφορίες. Ο μόνος που δείχνει να έχει εσωτερική πληροφόρηση και μπορεί να παίρνει μέρος στο διάλογο, είναι ο Σόιμπλε. Οι αποφάσεις για την Ελλάδα και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες λαμβάνονται έτσι ουσιαστικά από τους μη δημοκρατικά νομιμοποιημένους ευρωπαϊκούς θεσμούς, από έναν μη ευρωπαϊκό: το ΔΝΤ, και από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Το μόνο που κάνουν οι υπουργοί είναι να δημοσιοποιούν κατόπιν τις αποφάσεις με μια ανακοίνωση».

Ο Γιάνης Βαρουφάκης είπε πολλά άλλα.

Είπε: «Είμαι ασυνεπής μαρξιστής».

Είπε: «Στο „Plan B“ δεν θα έχει καμιά θέση η Κεντρική Επιτροπή».

Είπε: «Το ευρώ πρέπει να μείνει. Διαφορετικά θα επιστρέψουν οι εθνικισμοί στην Ευρώπη.

Είπε: «Η ελληνική ολιγαρχία είναι πολύ πιο δηλητηριώδης από την ευρωπαϊκή».

Είπε: «Αντί στις τράπεζες, η ΕΚΤ να στέλνει επιταγές στους φτωχούς».

Είπε: «Από το δάνειο του πρώτου μνημονίου πήγε μόνο το 9% στον ελληνικό προϋπολογισμό. Από το δάνειο του τρίτου μνημονίου 0%, επαναλαμβάνω μηδέν».

Είπε: «Ο μοναδικός λόγος που ζει ακόμη η ευρωζώνη είναι ο Μάριο Ντράγκι – λόγω των τεράστιων δανείων που έδωσε στις τράπεζες».

Είπε: «Ο Μπρούνο Κράισκυ και ο Βίλι Μπραντ διαπραγματεύονταν με τους επιχειρηματίες για την αναδιανομή του πραγματικού πλούτου. Οι σημερινοί Σοσιαλδημοκράτες έχουν υποταχθεί στο χρηματιστικό κεφάλαιο και χρηματοδοτούν το κοινωνικό κράτος όχι μέσω της αναδιανομής, αλλά με δάνεια».

Αυτό που δεν είπε ήταν γιατί παραβλέπει την αξία των κινημάτων σε εθνικό και τοπικό επίπεδο και αντί να προσπαθεί να τα συνδέσει με εκείνα εντός του διαδικτύου, τα αφήνει εντελώς από έξω – κάτι που δίνει και στο δικό «Plan B» απολιτικό χαρακτήρα.

Όμως και εκείνα που έλεγε έφταναν για να διατηρήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού. Το πιο εντυπωσιακό ήταν εκείνο που σχετίζεται με την ανάπτυξη νέων επαναστατικών τεχνολογιών και την σύντομα αναμενόμενη κατασκευή μηχανών από τις ίδιες τις μηχανές.

«Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε σταυροδρόμι» είπε. «Ή θα πάρει το δρόμο της ουτοπίας, κατά το πρότυπο του Star Trek, θέτοντας στην υπηρεσία της τις αυτοπαραγόμενες μηχανές. Ή, τον δρόμο της δυστοπίας, κατά το παράδειγμα της Matrix, μπαίνοντας η ίδια στην υπηρεσία των μηχανών». Η ουτοπία, πρόσθεσε, μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο αν οι άνθρωποι συντρίψουν προηγουμένως τη δύναμη των πολυεθνικών.

Το τελευταίο, και πιο προσωπικό στοιχείο της ομιλίας του, το κράτησε βέβαια ο κ.Βαρουφάκης για το τέλος. Ο λόγος ήταν για την πρώτη επίσκεψή του, ως υπουργός, στον κ.Ντράγκι στη Φρανκφούρτη. «Με συνόδευαν παντού πέντε φρουροί, που ήταν πολύ ευγενικοί, αλλά εντελώς αμίλητοι» διηγήθηκε. Το ίδιο, συνέχισε, συνέβη και όταν έφυγε από εκεί για να πάρει το αεροπλάνο που θα τον έφερνε στο Βερολίνο για να συναντήσει τον κ.Σόιμπλε. Η ίδια στενή παρακολούθηση, ακόμα και όταν πήγαινε στην τουαλέτα, η ίδια μουγκαμάρα. Μέχρι τη στιγμή που ήταν να μπει στην είσοδο της αίθουσας αναχωρήσεων. «Τότε, η Σφίγγα, ο επικεφαλής της φρουράς, μίλησε. „Θέλω να σας ευχαριστήσω γι αυτό που κάνετε“ μου είπε. „Μας κάνει κι εμάς πιο ελεύθερους“».

Το χειροκρότημα στην αίθουσα έδειχνε, ότι έτσι περίπου το έβλεπαν και οι ακροατές του.

"Πηγή:vima.gr"

Ελένη Μαρθάρη. Αλήτες.

Στα όρια οι σχέσεις Ρωσίας - Τουρκίας. - Ο Πούτιν χτυπάει την Τουρκία.

Δυσμενές προβλέπεται το μέλλον για τις σχέσεις μεταξύ Ρωσίας – Τουρκίας, καθώς οι πρόσφατες προκλήσεις της τουρκικής πλευράς έχουν αρχίσει να ενοχλούν ιδιαίτερα το Κρεμλίνο, το οποίο αποφάσισε να αντεπιτεθεί κάνοντας χρήση οικονομικών μέσων.

Πιο αναλυτικά, το το πρακτορείο ειδήσεων «Interfax» αναφέρει ότι ο επικεφαλής της ρωσικής εταιρείας κολοσσού «Gazprom», Αλεξέι Μίλερ, αποφάσισε την μείωση χωρητικότητας του επερχόμενου Ρωσο-Τουρκιού αγωγού φυσικού αερίου «Turk Stream», στα 32 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα: «Αυτή η απόφαση έχει ως γνώμονα τις απαιτήσεις που ζητούνται στην βόρεια Ευρώπη», καθώς η προέκταση του «Nord Stream-1», με την ονομασία «North Stream-2», έχει ήδη προγραμματιστεί για το 2019.

Ο κ Μίλερ στην συνέχεια του δημοσιεύματος τονίζει ότι η στρατηγική του αγωγού «North Stream-2» έχει ως στόχο την διατήρηση και την ανάπτυξη του εμπορίου και των υποδομών της ΕΕ.

Με βάση τα σχέδια ο αγωγός θα περνά κάτω από την Βαλτική Θάλασσα έως την Γερμανία και από εκεί σε Ολλανδία και Γαλλία, με προβλεπόμενη συνολική χωρητικότητα τα 55 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως.

Το έργο όμως δεν σταματά εκεί καθώς, σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα, αναφέρεται ότι την άνοιξη του 2016 η Gazprom αναμένεται να υπογράψει συμφωνία και με την Κίνα, σχετικά με τον «δυτικό αγωγό», με την Ρωσία πλέον να αποτελεί ενεργειακό κολοσσό τόσο σε Ασία όσο και σε Ευρώπη, παρέχοντάς της τρομερά προνόμια και επιρροή.

Τέλος όσον αφορά την Τουρκία, η απόφαση της Ρωσίας να την βγάλει σταδιακά εκτός σε ένα τόσο μεγάλο εγχείρημα, θα αποτελέσει μεγάλο πλήγμα για την χώρα, τόσο σε οικονομικό επίπεδο όσο και σε επιρροής, το οποίο θα είναι ιδιαίτερα βαρύ σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει.

"Πηγή:axarnea.gr"

Έλληνες στην Κίνα - 希腊人在中国

Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο διατρανώνουν την ελληνική καταγωγή τους, την υψώνουν ως λάβαρο και δεν χάνουν ευκαιρία να την προβάλλουν. Αποτελούν απάντηση στους Ελλαδίτες εκείνους που δεν διστάζουν να σπιλώσουν την ιστορία, την γλώσσα και τον πολιτισμό μας… Την ίδια στιγμή που πολλοί από εμάς αδιαφορούμε για τις ρίζες μας και την πραγματική ιστορία μας, εκείνοι την διαφυλάττουν ως φυλαχτό ανεκτίμητο.

Σε προηγούμενη μελέτη μας μιλήσαμε για την ελληνογενή φυλή των Αϊνώ που ζει μέχρι σήμερα στην Ιαπωνία. Στο παρόν άρθρο θα κινηθούμε νοτιοδυτικά και συγκεκριμένα στην επαρχία Γιουνάν της Κίνας, της χώρας με τον μεγαλύτερο πληθυσμό στον κόσμο.

Η επαρχία Γιουνάν (<Ιωνία) αποτελεί την φυσική είσοδο στην χώρα αν ακολουθήσει κανείς πορεία νότια των Ιμαλάϊων.  Σύμφωνα με την παράδοση οι κάτοικοί της συνιστούν απογόνους των στρατιωτών του Διονύσου, ο οποίος δεν ήταν μεθύστακας αλλά στρατηγός, κατά την εκστρατεία του στην Ασία το 3.000 π.Χ. (Νόνος, «Διονυσιακά»).

πυρρίχιος χορός Κινέζων στην επαρχία Γιουνάν.

Σήμερα ζουν εκεί περίπου 20.000.000 άνθρωποι (γύρω στις 25 μειονότητες), που φωνάζουν πως δεν είναι Κινέζοι! 

Πολλοί από αυτούς παρουσιάζουν μεσογειακά χαρακτηριστικά, συχνά βέβαια αναμεμειγμένα με ανατολίτικα, όπως είναι φυσικό, ενώ διαθέτουν παράλληλα πολλά κοινά στοιχεία κουλτούρας με τους αρχαίους Έλληνες. (κυκλικοί χοροί, παραδοσιακές ενδυμασίες και κτίσματα γεμάτα από μαιάνδρους και άλλα αρχαιοελληνικά σύμβολα, κλπ).

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι Κινέζοι αποκαλούν τις άλλες χώρες «η χώρα των Γερμανών, η χώρα των Γάλλων», κλπ. Την Ελλάδα όμως την αποκαλούν «Σελλά» (κινέζικα: 希臘), προφανώς από το Ελλάς! Κινέζα φοιτήτρια της Γερμανίας είχε δηλώσει  σε μέλος της ιστοσελίδας μας ότι η εν λόγω  λέξη είναι πιο αρχαία από την γλώσσα τους, γι αυτό και δεν ξέρουν τι ακριβώς σημαίνει, απλά την λένε. Είχε συμπληρώσει μάλιστα πως οι επαρχίες Γιουνάν και Ξιν Γιανγκ είναι οι μοναδικές, στις οποίες καλλιεργούν σε μεγάλες ποσότητες σταφύλια (χαρακτηριστικό φυτό του Ελλήνων μαζί με την ελιά). 

Σε δημοσίευμα της Μελβούρνης το 1993 αναφέρει ο Βρετανός εξερευνητής σερ Όρελ Στέιν, ότι, διασχίζοντας την Κίνα το 1903 άκουσε από Κινέζους χωρικούς για την ύπαρξη μιας αρχαίας ελληνικής πόλης κάτω από μεγάλους αμμόλοφους.

Έπειτα από έρευνες το δημοσίευμα κατέληγε να επιβεβαιώνει αυτήν την πληροφορία και να καταλήγει στην ύπαρξη ελληνικού πολιτισμού στην Κίνα.

Στοιχείο που επιβεβαίωσε τις υποψίες τους ήταν η ανακάλυψη ελληνικού αμφορέα στην πόλη Νίγια κάπου 640 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης Kashgar.

Κι όμως στην Κίνα βρέθηκε αρχαία ελληνική πόλη. Κι από όσο γνωρίζουμε, δεν υπάρχει καμία γραπτή πηγή που να κάνει λόγο για ταξίδι των Κινέζων στην χώρα μας. Επειδή κάποιοι δήθεν προοδευτικοί ενδέχεται να σπεύσουν να προτάξουν κάτι τέτοιο ως επιχείρημα.

 Κληματαριά στην επαρχία Γιουνάν.

Ας δούμε τώρα μερικές από τις φυλές που ζουν έως σήμερα στην επαρχία Γιουνάν και οι οποίες διατηρούν πολλά αρχαία ελληνικά στοιχεία στην καθημερινότητα αλλά και τον πολιτισμό τους.

–          Αϊνι: Ασχολούνται κυρίως με την επικοινωνία, για χάρη της της οποίας εφευρίσκουν διάφορες πατέντες και ντύνονται στα μαύρα, όπως

και οι αρχαίοι Έλληνες (κάτι που δεν συναντά κανείς στους υπόλοιπους Κινέζους).

–          Σανι: Ζουν στο δάσος των πέτρινων ειδωλίων (αγαλματίδια) και έχουν τα τρίχορδο μουσικό όργανο ντασανγκξιάν, ανάλογο με την κιθάρα. Οι γυναίκες μάλιστα φέρουν στο μέτωπό τους το γράμμα «Λ», σύμβολο της Σπάρτης.

–          Μουσο: Διατηρούν το σύστημα της μητριαρχικής κοινωνίας που παγιώθηκε στην Μινωϊκή Κρήτη.

–          Νταϊ: Το όνομά τους σημαίνει «εκείνοι που αγαπούν την ελευθερία» και αριθμούν περί το 1.000.000.

–          Γι: Υπολογίζονται γύρω στα 4.050.000 ανθρώπους. Διακριτικό γνώρισμά τους είναι η φωτιά που καίει νυχθημερόν στο κέντρο του σπιτιού τους, όπως η κεντρική Εστία στην αρχαία Ελλάδα. Τους αρέσει ακόμη πολύ το κρασί, την τέχνη του οποίου ισχυρίζονται πως τους την έμαθε ο ιδρυτής του έθνους τους.

–          Χανι: Αριθμούς περί το 1.300.000 άτομα, ντύνονται και αυτοί στα μαύρα με φορεσιές που παραπέμπουν στις ποντιακές. Διαθέτουν επίσης ετήσια γιορτή οινοποσίας προς τιμήν του ιδρυτή τους.

–          Ζουανγκ: πριν το 1965 το όνομά τους ήταν Που. Αριθμούν στο 1.000.000 και ένα από τα βασικά τους διαφοροποιητικά στοιχεία είναι η γιορτή της άνοιξης, όπως συμβαίνει και σε πολλά μέρη στην Ελλάδα, κατά την οποία για μία ολόκληρη μέρα οι άντρες κάνουν ό,τι κάνουν οι γυναίκες και τούμπαλιν.

Άλλες φυλές με λιγότερο πληθυσμό είναι οι Ντεανγκ, οι Γουα, οι Λιζου, οι Μιαο, οι Ντουλονγκ, οι Ναξι, και άλλοι. Κάποιοι από αυτούς τιμούν τους αρχαίους θεούς. Όλοι τους όμως διαθέτουν πολλά κοινά στοιχεία με την αρχαία Ελλάδα.

Όλα αυτά βέβαια συνιστούν «ψιλά γράμματα» για τους ξερόλες των ημερών που σπεύδουν να ακυρώσουν κάθετι ελληνικό χαρακτηρίζοντάς το γραφικό.

Αυτό άλλωστε πρεσβεύει η παγκόσμια κοινότητα που στοχεύει στην ύπαρξη μίας γλώσσας, μίας θρησκείας, μίας ιστορίας, η οποία δεν πρέπει να υπερβαίνει το 1.200 π.Χ.

Η ιστορία όμως των Ελλήνων είναι τεράστια είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι. Ήδη βγαίνουν στο φως πολλά στοιχεία που το πιστοποιούν. Θα επακολουθήσουν και άλλα.. Να είστε σίγουροι. Αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και το μυαλό απερίσπαστο και ελεύθερο να τα δούμε.

"Πηγή:pygmi.gr"

Πρώτη φορά Αποκριά.

Για ακόμα μία φορά αποδεικνύεται ότι είμαστε ανώριμος λαός.

Δεν πρόλαβε ο Τσίπρας να πατήσει το πόδι του στην Θράκη και πέσαμε επάνω του να τον φάμε.

Γέμισε το διαδίκτυο με φωτογραφίες Τσίπρα - Καμμένου.

Φωτογραφίες σαν την παρακάτω κόντεψαν να δημιουργήσουν πραγματικό πρόβλημα στα δύο κόμματα.

Ο Νικολόπουλος κόντεψε να την κοπανήσει για ΝΔ και εάν είχε χρόνο θα έβαζε και υποψηφιότητα για αρχηγός. 

Είναι ντροπή μας γιατί ξεχάσαμε τον Ψωμιάδη και ασχολούμαστε με τους Τσίπρα-Καμμένο.

Η είδηση από την επίσκεψη Τσίπρα και κάτι που δεν σχολιάστηκε καθόλου, είναι ότι ο Κεμμένος βγήκε χαμένος από αυτή την επίσκεψη και κινδυνεύει η θέση του στο υπουργείο άμυνας, γιατί ο Τσίπρας "καλαρέστηκε" σαν οδηγός ελικοπτέρου και θέλει να κάνει ποιο συχνά αυτές τις βόλτες και αυτό σημαίνει ότι μπορεί να θελήσει την θέση του υπουργού Εθνικής Άμυνας, πράγμα που θα οδηγήσει σε σύγκρουση τους δύο άντρες.

Η μόνη λύση θα είναι να κρατηθεί αυτή η κυβέρνηση μέχρι την αποκριά, οπότε στην υπηρεσιακή που θα γίνει να έχουν ρόλο και οι δύο σαν καρνάβαλοι υπουργοί αμύνης.  

Jeremy Corbyn and the rise of groupthink

Jeremy Corbyn’s rise to the Labour leadership heralds an era of ideological contest that threatens Britain’s membership of the EU – and the United Kingdom itself.

When does cosy consensus become groupthink? According to the social psychologist, Irving Janis, it is when the desire for conformity becomes so strong that alternative courses of action are not even considered, let alone taken.

Jeremy Corbyn, the uncompromising left-winger who has never held ministerial office, surfed from Labour’s backwaters to party leader on a wave of groupthink. The British left never fully accepted Blair’s Third Way – and his greatest mistake, the Iraq war, provided the pretext for its demonisation of him. Corbynistas disparage the party’s centrists as “red Tories” – a process Janis defined as 'stereotyping' opponents as spiteful and biased. The British left has always seen itself as the guardian of political morality, leading to a state of total certainty in which the risks flowing from the group’s decisions – withdrawal from NATO might endanger the country’s security, for example – are reflexively dismissed. And Janis also pointed out that moral certainty encourages excessive optimism: the British left imagines that the surge of Corbyn backers signing up to vote will be replicated in the broader electorate, despite the fact that no leader from Labour’s left has ever won a general election.

The stable liberalism of the pre-2008 period is crumbling, giving way to ideological contest between three political tribes – a Corbynite left, the Conservatives and the Scottish nationalists – which imperils Britain’s membership of the EU, and the future of the UK.

Between 1992 and 2008 there was consensus over the big policy questions of the age: that the state should reflect and nurture the country’s social liberalism, and provide more rights and opportunities for minorities and women; that it should intervene in markets only to correct obvious failures; that pro-work redistribution through tax credits and a minimum wage should counter poverty and inequality; and that more should be spent on improving public services. Now, Britain’s parties are retreating into ideological comfort zones, ignoring or attacking evidence that contradicts their prior beliefs, and choosing policies less on a careful analysis of outcomes than on tribal orthodoxies.

Corbyn’s policies engage in a debate with a spectral Margaret Thatcher: re-open the coal mines that she closed; subordinate monetary to fiscal policy; unpick the privatisation programme that she started. He has no programme of progressive structural reforms – to property, land and retail finance markets, or to the tax system – which would be efficient ways of reducing Britain’s troublingly high level of inequality and raise its weak level of productivity. Confronting past enemies, the left does not notice the alternative roads it might travel.

Labour is not alone. The Conservative policy programme follows party ideology over a careful analysis of the country’s problems. The EU referendum will define Cameron’s second term, even though Britons still rank Europe below immigration, the economy, health, welfare and housing in importance. They are right to do so: it is hard to find a major problem facing the country that would be solved by leaving the EU. Meanwhile, George Osborne’s decision to move towards a budget surplus, reached predominantly by cuts to government consumption and capital spending, is ideological small-statism: higher public investment in infrastructure and housing is needed to cope with a growing population, and investment finance is currently cheap as interest rates are low. The Conservatives’ proposed laws to make industrial action harder are simply a political trap for Labour, since Britain’s days lost to strikes are half the EU average, and are hardly a major drag on the economy.

As for the third force in British politics, the Scottish National Party’s rise lies in the fact that Scots have come to define their political identity against the Tories. The SNP has a tendency to make eye-catching policies to maximise the contrast with those south of the border, irrespective of whether the policies work. Abolishing university tuition fees was a canny political move, since they are hated by the predominantly middle-class students that pay them, and fees in England have risen to £9,000 a year. But abolishing fees led the SNP to cut bursaries for poorer students, to the extent that they are worse off under the new system. The SNP’s decision to make medical prescriptions free costs 7.5 per cent of the Scottish health budget – money that could be better spent on hospital and social care, given that Scotland’s population is ageing rapidly.

Britain’s tribal warfare threatens to undermine the country’s political and economic settlement. Jeremy Corbyn is at best equivocal about Britain’s membership of the EU: he sees it as an agent of international capitalism. Under pressure from Labour moderates, many of whom said they would quit the shadow cabinet if he did not support EU membership, Corbyn has said that Labour will campaign to remain in the EU. But he also said he would try to reverse any “damaging” reforms David Cameron negotiates, citing an opt-out from EU employment rules as an example – and criticised the EU’s proposed trade deal with the US, the Transatlantic Trade and Investment Partnership.

But the threat Corbyn’s leadership poses to the UK’s EU membership arises mostly in the internal dynamics of the Conservative party. The Tory right, knowing that Labour has little hope of winning the 2020 general election under such a left-wing leader, has less incentive to maintain party discipline. Eurosceptics will be tempted to follow their gut feeling, since a split over Europe will not be hugely damaging with the electorate.

The pro-EU coalition on the centre ground of British politics is shrinking, as is the opinion poll lead for the In camp. And since the EU’s member-states face intractable problems – refugees and the euro's flaws – which aggravate British euroscepticism, the referendum could hardly be held in worse circumstances.

As for Scotland, Corbyn’s supporters say a left-wing Labour party will draw voters lost to the SNP back to the fold, and make Scottish independence less likely. There are two reasons why this is doubtful. First, there are not enough left-wing voters in England and Wales for Labour to win the 106 seats needed for a majority in 2020. Scots will have little faith that Corbyn will deliver them from Toryism. Second, Nicola Sturgeon, the SNP leader, has popularity ratings in Scotland that are matched only by Angela Merkel in Germany.

The SNP has drawn up a list of ‘triggers’ that it says should prompt a second independence referendum. Some of the mooted triggers are unlikely to work – a renewal of Trident, Britain’s nuclear deterrent, because a majority of Scots support a deterrent; or if the Conservatives take Britain into an illegal war, because illegality is difficult to prove. But if the majority of Brits vote to leave the EU, with a Scottish majority voting to stay in, Sturgeon would justifiably argue that the constitutional settlement that Scots approved in the first independence referendum was no longer in place. And Scotland would probably vote to leave in a second vote.

Britain’s move towards the international margins and its inability to confront underlying social and economic problems are the result of its widening political fault-lines. If the country does break up, its failure to rise above groupthink will be to blame.

John Springford is a senior research fellow at the Centre for European Reform.

"Πηγή:cer.org.uk"

Το λάθος της Ευρώπης σχετικά με το φθηνό πετρέλαιο!

Οι οικονομίες της Ευρώπης χαιρέτισαν την κατάρρευση των πετρελαϊκών τιμών. Αλλά θα προκύπτουν σοβαρά προβλήματα εξωτερικής πολιτικής εάν το πετρέλαιο παραμείνει φθηνό.

Όταν οι τιμές του πετρελαίου κινούνται υψηλότερα, οι κυβερνήσεις των χωρών που εισάγουν πετρέλαιο ανησυχούν. Αλλά όταν οι τιμές υποχωρούν, υπάρχει ένας στεναγμός ανακούφισης. ΟΙ χαμηλές τιμές πετρελαίου δίνουν μια τόνωση στις ευρωπαϊκές οικονομίες, αλλά σε όρους εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας, η γειτονιά της Ευρώπης αντιμετωπίζει περισσότερη αστάθεια καθώς οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες δυσκολεύονται με την δημοσιονομική κρίση.

Μεταξύ του 2005-2014 υπήρχε μια παρατεταμένη περίοδος υψηλών πετρελαϊκών τιμών. Από το 2011 μέχρι το 2014, οι τιμές του brent διαμορφωνόταν κατά μέσο όρο στα 107 δολάρια το βαρέλι. Αλλά στα μέσα του 2014 οι τιμές έπεσαν κατακόρυφα. Η υπερπροσφορά -αύξηση της αμερικανικής παραγωγής σχιστόλιθου πετρελαίου με αμετάβλητα επίπεδα παραγωγής σε χώρες του OPEC- συνέπεσε με την μείωση της ζήτησης, ιδιαίτερα από μια κινεζική οικονομία που επιβραδύνεται. ΟΙ στρεβλώσεις στον ανεφοδιασμό, οι κυρώσεις και οι συγκρούσεις -που αφαίρεσαν περισσότερα από 3 εκατ. βαρέλια ημερησίως από την αγορά το 2015- είχαν μικρή επίδραση στην πτωτική τάση των πετρελαϊκών τιμών. Στις 6 Οκτωβρίου, το brent διαπραγματευόταν στα 52 δολάρια το βαρέλι περίπου.

Η περίοδος υψηλών πετρελαϊκών τιμών είχε αρνητικές συνέπειες. Οδήγησε σε μια μαζική μεταφορά πλούτου από τις δυτικές οικονομίες σε αυτές που παράγουν πετρέλαιο, κάτι που επηρέασε την ανάκαμψη των ευρωπαϊκών οικονομιών και γέμισε τα κρατικά ταμεία των (κυρίως) λιγότερο δημοκρατικών κρατών. Οι αμυντικές δαπάνες, η καταστολή και η διαφθορά αυξήθηκαν στη Μέση Ανατολή και στη Ρωσία. Από τη στιγμή που τα πετρελαϊκά προϊόντα είναι βασικό συστατικό των λιπασμάτων, οι υψηλές πετρελαϊκές τιμές συνέβαλαν στην αύξηση των τιμών των τροφίμων, ασκώντας περαιτέρω πίεση στις αναδυόμενες οικονομίες όπως η Αίγυπτος, που εξαρτώνται από τις εισαγωγές. Αυτός ήταν ένας από τους παράγοντες που οδήγησαν στην εξέγερση της Αραβικής Άνοιξης το 2011. Οι πειρατές και οι ένοπλες ομάδες στον Κόλπο της Γουινέας ειδικεύτηκαν στο να κλέβουν πετρέλαιο από τους αγωγούς και τα δεξαμενόπλοια.

Τώρα, οι εξελίξεις τόσο στην προσφορά όσο και στη ζήτηση, είναι πιθανό να πιέσουν τις τιμές για κάποιο διάστημα, πιθανώς μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Οι αγορές είναι δυσοίωνες για τις προοπτικές στα επόμενα χρόνια: τα παράγωγα πετρελαίου για τις αρχές του 2020, αυτή τη στιγμή διαπραγματεύονται σε λιγότερο από 60 αμερικανικά δολάρια. Στην πλευρά της προσφοράς, η αμερικανική παραγωγή σχιστόλιθου ή "σφιχτού” πετρελαίου μπορεί να ανταποκριθεί στις μεταβολές των τιμών πιο γρήγορα από ό,τι μπορεί η συμβατική παραγωγή. Η Rystad Energu, μια νορβηγική συμβουλευτική εταιρεία ενέργειας, εκτιμά ότι κατά μέσο όρο το αμερικανικό σχιστόλιθο πετρέλαιο γίνεται οικονομικό να παράγεται στα 58 δολάρια το βαρέλι. Επομένως, η αύξηση της προσφοράς από τις ΗΠΑ θα μπορούσε να επιβραδύνει τις αυξήσεις των τιμών παγκοσμίως, υψηλότερα από αυτό το επίπεδο. Επιπλέον, στα μέσα του 2016 θα τελειώσουν οι κυρώσεις στον ιρανικό πετρελαϊκό κλάδο. Καθώς επιχειρεί να κερδίσει ξανά το μερίδιο της αγοράς, θα μπορούσε σύντομα να προσθέσει περί το 1 εκατ. βαρέλια ημερησίως στην παγκόσμια παραγωγή, αυξάνοντας την πλεονάζουσα παραγωγική ρευστότητα παγκοσμίως.

Από την πλευρά της ζήτησης, η Κίνα μετακινείται αργά από την βαριά ενεργοβόρα βιομηχανία προς τις εγχώριες και αστικές υπηρεσίες, και οι ρυθμοί ανάπτυξής της αναπόφευκτα θα μειωθούν από αστρικοί σε απλά ισχυροί. Η ανάκαμψη στην ευρωζώνη είναι επισφαλής, το ΔΝΤ έχει διορθώσει τις προβλέψεις του για την ανάπτυξη παγκοσμίως πτωτικά και η συνολική αύξηση της ενεργειακής απόδοσης σημαίνει ότι ο κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπη με μια μειωμένη ζήτηση για πετρέλαιο, τουλάχιστον για την ώρα.

Επομένως, είναι η τρέχουσα μείωση των τιμών ένα καλό πράγμα; Δυστυχώς, μια παρατεταμένη περίοδο χαμηλών πετρελαϊκών τιμών, θα δημιουργήσει τα δικά της προβλήματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας. Οι χαμηλές πετρελαϊκές τιμές πλήττουν τα κέρδη των χωρών εξαγωγής πετρελαίου. ΤΟ ΔΝΤ αναμένει ότι τα κέρδη από τις εξαγωγές για τα κράτη του Κόλπου φέτος θα μειωθούν κατά 287 δισ. δολάρια εξαιτίας της κατάρρευσης της τιμής. Από το 2011 οι κυβερνήσεις στη Μέση Ανατολή έχουν αυξήσει τις κοινωνικές δαπάνες για να κρατούν τους λαούς τους ευτυχισμένους στον απόηχο των εξεγέρσεων της Αραβικής Άνοιξης. Μπορεί τώρα να δυσκολεύονται να διατηρήσουν αυτές τις δαπάνες.

Σε πολλές χώρες που εξάγουν πετρέλαιο, αυτοί που ελέγχουν τον πετρελαϊκό πλούτο, ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας. Εάν τα προσδοκώμενα πετρελαϊκά έσοδα μειωθούν σε χώρες όπου εθνικές, φυλετικές ή θρησκευτικές κοινότητες συναγωνίζονται για πολιτική επιρροή -όπως σε πολλές χώρες στη Μέση Ανατολή- αυτό μπορεί να γίνει ένα κοκτέιλ αστάθειας και σύγκρουσης. Μπορεί να καταστεί πιο εύκολο για τις ομάδες τζιχαντιστών στην περιοχή να προσελκύσουν δυσαρεστημένους νέους όταν αυξάνονται τα οικονομικά προβλήματα. Ο κίνδυνος της κοινωνικής αναταραχής μπορεί να οδηγήσει τις κυβερνήσεις να αυξήσουν την καταστολή, με αποτέλεσμα να υπάρξουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τρομοκρατία και μεταναστευτικές πιέσεις.

Το γράφημα παρακάτω εμφανίζουν το βάθος των κρατικών ταμείων μιας χώρας και την τιμή του πετρελαίου στην οποία οι εξαγωγείς πετρελαίου μπορούν να ισορροπούν τα βιβλία τους (λέγεται fiscal breakeven price). 

Το μέγεθος της φούσκας αντανακλά τον πληθυσμό που πρέπει να παραμείνει χαρούμενος. Μια εξαγωγός χώρα πετρελαίου θα προτιμούσε να είναι σε αυτή τη  θέση: ικανή να ισορροπήσει τα βιβλία της με μια χαμηλή τιμή πετρελαίου και με σημαντικά κυβερνητικά αποθέματα για να αντέξει σε χρόνια χαμηλών πετρελαϊκών τιμών. Χώρες στην άλλη πλευρά, έχουν breakeven τιμές καθ’υπέρβαση της τρέχουσας τιμής πετρελαίου, και μικρά χρηματοδοτικά "μαξιλάρια”.

Μόνο το Κουβέιτ κερδίζει ακόμη λεφτά με τις τρέχουσες τιμές. Η Σαουδική Αραβία μπορεί να αντέξει με χαμηλές πετρελαϊκές τιμές για ένα μεγάλο διάστημα χάρη στα τεράστια αποθεματικά της, αλλά οι άλλοι δεν είναι τόσο τυχεροί. Το Μπαχρέιν έχει μια υψηλή breakeven τιμή, περιορισμένα κρατικά αποθέματα, μεγάλα χρέη και υψηλό ρυθμό εξόρυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου. Περίπου 10 χρόνια, με τους τωρινούς ρυθμούς. Υπό αυτές τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, οι εντάσεις μεταξύ της κυβερνώσας σουνιτικής μειοψηφίας και της σιιτικής πλειοψηφίας, θα μπορούσαν να ενταθούν, όπως έγινε στη διάρκεια της Αραβικής Άνοιξης. 

Παρά το μικρό οικονομικό του "μαξιλάρι”, το Ιράν έχει τεράστιο πετρελαϊκό πλούτο και μια σχετικά χαμηλή fiscal breakeven price. Αυτό υποδηλώνει πως εάν είναι σε θέση να προσελκύσει επενδύσεις στον πετρελαϊκό της κλάδο, θα μπορούσε να οδηγηθεί σε μια καλύτερη κατάσταση. Αλλά ο αγώνας εναντίον του Ισλαμικού Κράτους και η ανικανότητα της Βαγδάτης να έλθει σε μια συμφωνία κατανομής των εσόδων με τους Κούρδους, σημαίνουν ότι αυτό μπορεί να είναι δύσκολο.

Έξω από τη Μέση ανατολή, το αργό πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και πετρελαϊκά προϊόντα, αντιστοιχούν στο 90% των εξαγωγών της Νιγηρίας. Έχει περιορισμένα αποθεματικά, μια υψηλή breakeven τιμή και έναν μεγάλο και αυξανόμενο πληθυσμό που απαιτεί βελτιωμένες κοινωνικές υπηρεσίες και οικονομική ευκαιρία. Οι ομάδες όπως η Boko Haram θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τέτοια παράπονα.

Η ρωσική οικονομία εξαρτάται πολύ από το πετρέλαιο, όπως εξηγεί ο Andrey Movchan από το Carnegie Moscow Center. 

Το γράφημα παραπάνω υποδηλώνει ότι έχει σημαντικά αποθέματα για να αντεπεξέλθει σις χαμηλές τιμές πετρελαίου, αλλά οι ian Bond και Christian Odendahl έχουν υποστηρίξει ότι τα ρωσικά κρατικά ταμεία μπορεί να μην είναι τόσο γεμάτα όσο δείχνουν τα επίσημα στατιστικά. 

Η Ρωσία έχει αντιδράσει στις χαμηλές τιμές πετρελαίου με το να αντλήσει ρεκόρ ποσότητες αργού, αλλά οι δυτικές κυρώσεις εναντίον του πετρελαϊκού και χρηματοπιστωτικού της κλάδου ως αποτέλεσμα της παρέμβασής της στην Ουκρανία, καθιστούν δύσκολο για την Ρωσία να αντικαταστήσει τα εξαντλημένα πεδία πετρελαίου. Εάν επιμείνουν οι χαμηλές τιμές πετρελαίου, ο πρόεδρος Vladimir Putin θα πρέπει να διαλέξει μεταξύ της διατήρησης των κοινωνικών δαπανών και της συνέχειας χωρίς του ακριβού προγράμματος εκσυγχρονισμού άμυνας. Αν και η Ρωσία παραμένει ευάλωτη στις διακυμάνσεις της τιμής του πετρελαίου, κάτι που θα έπρεπε να πείσει τον Putin να διαφοροποιήσει την ρωσική οικονομία, ο Putin ίσως να προτιμά να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώμης με στρατιωτικές περιπέτειες στο εξωτερικό. Αξίζει να θυμόμαστε ότι ο πρόεδρος του Ιράκ, Saddam Hussein, εισέβαλε στο γειτονικό Κουβέιτ το 1990, στη διάρκεια μιας περιόδου χαμηλών πετρελαϊκών τιμών.

Οι τιμές των μετάλλων έχουν μειωθεί μαζί με τις τιμές του πετρελαίου, και έτσι οι αναπτυσσόμενες χώρες που εξαρτώνται από την εξόρυξη ορυκτών, αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες. Ο χαλκός αντιστοιχεί στο 73% των εξαγωγών της Ζάμπια, το 60% των εξαγωγών της Μαυριτανίας αντιστοιχεί σε σιδηρομετάλλευμα και χαλκό, το 90% των εξαγωγών της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό είναι σε χαλκό, κοβάλτιο και πετρέλαιο. Όσο περισσότερο διαρκεί η πτώση των τιμών, τόσο πιο πολύ θα δυσκολεύονται οι αδύναμες κυβερνήσεις σε αυτές τις χώρες, πολλές εκ των οποίων έχουν ένα ιστορικό εμφύλιας διαμάχης.

Ο ρόλος των ΗΠΑ τόσο στις παγκόσμιες αγορές πετρελαίου και (ενδεχομένως) στην πολιτική σκηνή της Μέσης Ανατολής, θα αλλάξει. Το αμερικανικό σχιστόλιθο πετρέλαιο θα συνεχίσει να ασκεί πτωτικές πιέσεις στις τιμές. Καθιστά τις ΗΠΑ και όχι τη Σαουδική Αραβία, τον παγκόσμιο παραγωγό. Και αμφισβητεί την συνοχή του OPEC, καθώς η διατήρηση του μεριδίου της αγοράς παρά των υψηλών τιμών, γίνεται το κύριο μέλημα των μελών του OPEC.

Στην Ευρώπη, η επίδραση της τιμής του πετρελαίου είναι μικτή. ΟΙ οικονομικές επιδράσεις είναι σαφώς θετικές: οι χαμηλές τιμές πετρελαίου τονώνουν τα εισοδήματα των νοικοκυριών και μειώνουν το κόστος παραγωγής. Η επίδραση της κινεζικής επιβράδυνσης, ένα αρνητικό για την ευρωπαϊκή οικονομία, αντισταθμίζεται εν μέρει από την επακόλουθη πτώση στην τιμή του πετρελαίου. Αλλά οι επίμονα χαμηλές τιμές μπορεί να περιπλέξουν τις προσπάθειες της ΕΕ να μειώσουν την εξάρτησή της από το ρωσικό αέριο, με το να καθυστερούν τις επενδύσεις και την παραγωγή σε ορισμένους εκ των πιο σημαντικών προμηθευτών της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων η Αλγερία και το Αζερμπαϊτζάν. ΤΟ project αερίου Shah Deniz-2 στην Κασπία, που φέρνει αέριο από το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη και ένα κρίσιμο στοιχείο στις προσπάθειες της ΕΕ να αυξήσουν την προσφορά μη ρωσικού αερίου, χάνει λεφτά σε τρέχουσες τιμές.

από την πλευρά του κλίματος, υπάρχουν καλά και κακά νέα. Η εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών υψηλού κόστους θα καθυστερήσει, συμπεριλαμβανομένων των υπεράκτιων πόρων της Αρκτικής, τα συγκρότημα υπέρ-βαθέων πεδίων και άμμου στον ΚΑναδά. Ίσως τα 200 δισ. δολάρια σε κεφαλαιακές δαπάνες, που περιλαμβάνουν κυρίως projects βαθέων υδάτων και πετρελαϊκής άμμου, έχουν αναβληθεί εξαιτίας της αύξησης της τιμής του πετρελαίου, δηλώνουν σύμβουλοι ενέργειας στην WoodMackenzie. (Ορισμένα αρκτικά projects και η παραγωγή πετρελαϊκής άμμου θα μπορούσαν να γίνουν οικονομικά ξανά αν το πετρέλαιο φθάσει τα 70 δολάρια το βαρέλι). Η αμφιλεγόμενη ανάπτυξη των ευρωπαϊκών πηγών σχιστόλιθου θα μπορούσε να είναι περιττή (και μη οικονομική) με τις τρέχουσες τιμές πετρελαίου και αερίου.

Μακροπρόθεσμα, οι χαμηλές τιμές πετρελαίου θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα κίνητρο για τους παραγωγούς πετρελαίου να εκσυγχρονίσουν τις οικονομίες τους για να μειωθεί η εξάρτησή τους από τις εξαγωγές υδρογονανθράκων-εάν μπορούν να αντέξουν οικονομικά τις απαραίτητες επενδύσεις και να επιδείξουν πολιτική βούληση. Εάν μπορούν, η Ευρώπη θα πρέπει να προετοιμάζεται για να τους βοηθήσει με την μετάβαση.

Αλλά οι χαμηλές τιμές πετρελαίου αμφισβητούν επίσης την ευρωπαϊκή πολιτική για το κλίμα, η οποία στηριζόταν στην υπόθεση ότι οι πετρελαϊκές τιμές θα συνεχίσουν να αυξάνονται, καθιστώντας σταδιακά τις ανανεώσιμες πηγές και άλλες τεχνολογίες χαμηλών εκπομπών άνθρακα, πιο ελκυστικές. Οι χαμηλές τιμές πετρελαίου συνδέονται με μια πτώση στην τιμή του άνθρακα. Στο μεταξύ, ο άνθρακας έχει επίσης γίνει πιο φθηνός. Ως εκ τούτου, μάλλον θα χρειαστεί ισχυρό ρυθμιστικό πλαίσιο παρά δυνάμεις της αγοράς για να επιτευχθούν οι ευρωπαϊκοί στόχοι για το κλίμα. Αυτό έχει επίσης συνέπειες για το διεθνές συνέδριο για το κλίμα στο Παρίσι τον Δεκέμβριο. Σε ένα περιβάλλον χαμηλού πετρελαίου, η επίτευξη δεσμευτικών στόχων για τους κλιματολογικούς στόχους γίνεται πολύ πιο δύσκολη. Αν και οι ΗΠΑ και Κίνα μπορεί να πιέσουν για μι συμφωνία στο Παρίσι, οι αναπτυσσόμενες οικονομίες όπως η Ινδία και η Τουρκία -οι οποίες αντιμετωπίζουν ραγδαία αύξηση της ζήτησης ενέργειας- μπορεί να είναι πιο απρόθυμες για να δεσμευτούν σε κοστοβόρες στρατηγικές μείωσης των εκπομπών ρύπων.

Τέλος, και πιο επείγοντα για τους Ευρωπαίους φορείς χάραξης πολιτικής, το τόξο της αστάθειας γύρω από τη νότια και ανατολική περιφέρεια της Ευρώπης, γεμάτη από χώρες-εξαγωγείς πετρελαίου, θα γινόταν πιο ασταθές εάν διαρκέσει η πτώση. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε περισσότερες περιφερειακές συγκρούσεις, σε έναν αυξημένο κίνδυνο τρομοκρατίας, νέες μεταναστευτικές ροές στην Ευρώπη και περισσότερη πίεση στις χώρες της ΕΕ που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την μαζική μετανάστευση. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα πρέπει να το εξετάσουν αυτό όταν συζητούν τις προτεραιότητες στις δαπάνες: ένας κόσμος με χαμηλές τιμές πετρελαίου θα απαιτήσει επενδύσεις στην ανάπτυξη και ανθρωπιστική βοήθεια, ασφάλεια και ικανές στρατιωτικές δυνάμεις.

Οι πετρελαϊκές τιμές που δεν είναι ούτε πολύ υψηλές ούτε πολύ χαμηλές, είναι καλές από την άποψη της εξωτερικής πολιτικής. Αλλά λόγω του ότι η πετρελαϊκή αγορά τείνει να υπερβάλλει και στις δύο περιπτώσεις, μια "χρυσή μέση” τιμή θα παραμείνει απατηλή. Για την ώρα, η Ευρώπη θα πρέπει να είναι έτοιμη για το ότι η γειτονιά της θα παραμείνει ταραχώδης όσο κυβερνά το φθηνό πετρέλαιο.

του Rem Korteweg

"Πηγή:cer.org.uk"