Φριτς Λανγκ: Ο μεγαλοφυής του γερμανικού εξπρεσιονισμού

Ο σπουδαίος Αυστριακός σκηνοθέτης, Φριτς Λανγκ, μαζί με τον Φρίντριχ Βίλχελμ Μουρνάου, θεωρούνται δικαίως ως οι βασικοί εκπρόσωποι του γερμανικού εξπρεσιονισμού. Το Ινστιτούτο Βρετανικού Κινηματογράφου του έχει αποδώσει μεταξύ άλλων  τον χαρακτηρισμό “Master of Darkness” και στο αφιέρωμά μας, με αφορμή την επέτειο γέννησης του Φριτς Λανγκ, γυρνάμε τον χρόνο πίσω και επιστρέφουμε σε χαρακτηριστικές και προσωπικά αγαπημένες δημιουργίες του κορυφαίου δημιουργού.

Ο Φριτς Λανγκ (Friedrich Anton Christian Lang), γεννήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου του 1890 στη Βιέννη. Αρχικά σπούδασε πολιτικός μηχανικός αλλά σύντομα ενδιαφέρθηκε για τη ζωγραφική. Στο διάστημα αυτό, μεταξύ 1910 και 1914, ταξίδεψε στην Ευρώπη, στην Ασία και τη Βόρεια Αφρική. Με το ξέσπασμα του Ά Παγκοσμίου Πολέμου, επιστρέφει στη Βιέννη και κατατάσσεται στον στρατό. Τον Ιούνιο του 1916 τραυματίζεται σοβαρά και καθώς αναρρώνει γράφει μερικά σενάρια για ταινίες.

Το 1918 ο Φριτς Λανγκ επιστρέφει στη Βιέννη με νευρικές διαταραχές από τους βομβαρδισμούς και για σύντομο χρονικό διάστημα δουλεύει ως ηθοποιός, προτού δεχθεί τη δουλειά του σεναριογράφου στην εταιρεία παραγωγής Decla του Έριχ Πόμερ (Erich Pommer) στο Βερολίνο.

  

 Εκεί ο Λανγκ εργάστηκε για λίγο ως σεναριογράφος αλλά γρήγορα στράφηκε στη σκηνοθεσία συνεργαζόμενος με εταιρείες όπως η UFA και η Nero-Film. Το 1920 γνωρίζει την ηθοποιό και συγγραφέα Τέα φον Χάρμπου (1889 - 1954), η οποία έγραψε μαζί του μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά σενάρια των διάσημων πλέον ταινιών του όπως: "Dr. Mabuse der Spieler" (1922), "Die Nibelungen" (1924), Οι Ιππότες της Ομίχλης (1924) "Metropolis" (1927), και "Μ" (1931).

 Η Τέα φον Χάρμπου και ο Φριτς Λανγκ παντρεύονται το 1922 για να χωρίσουν το 1933. Την ίδια χρονιά απαγορεύεται από το Γ' Ράιχ η προβολή της ταινίας του "Testament des Dr. Mabuse". Παρ' όλα αυτά, ο υπουργός προπαγάνδας των ναζί, Josef Goebbels, εντυπωσιασμένος από τη δύναμη του κινηματογράφου του Λανγκ, του πρόσφερε τη θέση του διευθυντή του Γερμανικού Κινηματογραφικού Ινστιτούτου. Όμως, ο Λανγκ αρνήθηκε και έφυγε για το Παρίσι, για να καταλήξει έναν χρόνο αργότερα στην Αμερική.

 

  Το 1936 βρίσκει τον Φριτς Λανγκ στις Ηνωμένες Πολιτείες να υπογράφει συμβόλαιο με την ΜGΜ και τα επόμενα είκοσι χρόνια θα σκηνοθετήσει αρκετές αμερικανικές ταινίες.  Ανάμεσά τους κλασσικά, αριστουργηματικά φιλμ νουάρ, όπως: «Τα ίχνη ήταν ψεύτικα» (1956), «Ενώ η πόλη κοιμάται» (1956), «Το ανθρώπινο κτήνος» (1954), «Η μεγάλη κάψα» (1953), «Η γαλάζια γαρδένια» (1953). Συναρπαστικά σκοτεινά ερωτικά δράματα: «Το μυστικό του 7ου δωματίου» (1947), «Η σκύλα» (1945), «Η γυναίκα της βιτρίνας» (1944), αλλά και κατασκοπικά αντι-ναζιστικά φιλμ, όπως: «Αγάπη στη σκιά του φόβου» (1944), «Και οι δήμιοι πεθαίνουν» (1943).

Στα τέλη της δεκαετίας του ’50, έχοντας πλέον γυρίσει μία πληθώρα διάσημων ταινιών, ο Φριτς Λανγκ επιστρέφει πίσω στη Γερμανία, όπου και θα σκηνοθετήσει τις τρεις τελευταίες του δημιουργίες στα γερμανικά, οι οποίες δεν έτυχαν ιδιαίτερης θερμής υποδοχής από το κοινό της εποχής. Η τελευταία του ταινία, «Ο δολοφόνος με τα 1000 μάτια» (1960)ήταν μια συνέχεια και ένας φόρος τιμής στις 2 ταινίες του, με τον χαρακτήρα Dr. Mabuse, που είχε γυρίσει τις δεκαετίες του ’20 και του ’30.

  

 

Το 1964, το Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών επιλέγει τον Φριτς Λανγκ, ως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του, ενώ έναν χρόνο πριν ο Λανγκ θα υποδυθεί τον εαυτό του στην θρυλική "Περιφρόνηση" (Le mépris - 1963) του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ. Ο γεννημένος στην Αυστρία, Γερμανός σκηνοθέτης Φριτς Λανγκ έφυγε στις 2 Αυγούστου του 1976 στην Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών, σε ηλικία 86 ετών, αφήνοντας πίσω του μία ιδιαίτερα πλούσια πολιτιστική κληρονομιά.

 

Για τη συνέχεια, θα αναλύσουμε λίγο περισσότερο τέσσερις από τις πλέον χαρακτηριστικές δημιουργίες τις οποίες απλόχερα μας χάρισε ο σπουδαίος δημιουργός Φριτς Λανγκ:

«Metropolis» (1927)

«Μ, ο Δράκος του Ντίσελντορφ» (Μ - 1931)

«Και οι Δήμιοι Πεθαίνουν!» (Hangmen Also Die! - 1943)

«Η Σκύλα» (Scarlet Street - 1945)

 «Metropolis» (1927)

 

Στο μέλλον, η πόλη «Metropolis» είναι το στολίδι του σύγχρονου κόσμου. Παράδειγμα υψηλής τεχνολογίας, στολίδι της πιο μοντέρνας αρχιτεκτονικής, με εντυπωσιακά πανύψηλα κτήρια, εναέρια κυκλοφορία, όπου η διασκέδαση και ο πλούτος, βρίσκονται σε αφθονία. Ένας εξελιγμένος παράδεισος που όμως απολαμβάνουν οι λίγοι, οι αστοί.

Κυβερνήτης στην πόλη «Metropolis» είναι ο Τζο Φρέντερσεν (Άλφρεντ Άμπελ - Alfred Abel), που διοικεί την πόλη από το τεράστιο γραφείο του στην κορυφή ενός ουρανοξύστη. Αυτή η φαινομενικά πανέμορφη ουτοπία όμως δεν κινείται μόνη της. Είναι ένας καλο-λαδωμένος μηχανισμός, που λειτουργεί νύχτα-μέρα από τον εξαντλητικό κόπο και μόχθο των εργατών.

Στα έγκατα της γης, κάτω από την πόλη με την έντονη ζωή, βρίσκονται στρατιές εργατών που ζουν και χειρίζονται τις μηχανές, ώστε όλα να λειτουργούν ρολόι στην επιφάνεια της γης. Κάθε μέρα, οι εργάτες εξουθενωμένοι από την σκληρή δουλειά επιστρέφουν στα ταπεινά σπίτια τους και στις οικογένειές τους, μόνο και μόνο για να ξεκινήσει η επόμενη βάρδια με άλλους εργάτες...

Όμως, αυτή η κατάσταση, με τους αστούς να χαίρονται τη ζωή που τους προσφέρει ο μόχθος των εργατών, σύντομα θα αλλάξει, όταν ο γιος του Φρέντερσεν, ο Φρέντερ (Γκουστάβ Φρόλιχ - Gustav Fröhlich), που ζει μια ξένοιαστη ζωή γεμάτη γλέντια, γνωρίζει κατά τύχη την όμορφη Μαρία, κόρη ενός εργάτη (Μπριγκίτε Χελμ - Brigitte Helm).

Ο Φρέντερ ερωτεύεται κεραυνοβόλα την αγνή Μαρία, την ακολουθεί στην πόλη των εργατών και συγκλονίζεται όταν ανακαλύπτει ότι η δική του ευτυχία στηρίζεται στον κόπο ενός ολόκληρου κόσμου, που δεν γνώριζε καν ότι υπάρχει. Όταν όμως ο πατέρας του, βλέπει την επιρροή της Μαρίας στους εργάτες, αλλά και στον γιο του Φρέντερ, ο οποίος επιθυμεί να φέρει δικαιοσύνη, αποφασίζει να δώσει ένα μάθημα στους εργάτες, για να μην τολμήσουν να σηκώσουν ποτέ ξανά κεφάλι.

 
Συναντά λοιπόν τον μισότρελο επιστήμονα Ρότβανγκ (Ρούντολφ Κλάιν - Ρότζε - Rudolf Klein-Rogge) και του δίνει εντολή να δώσει της μορφή της Μαρίας σ' ένα ρομπότ που έχει φτιάξει. Το ρομπότ θα παρασύρει τους εργάτες σε απερίσκεπτες πράξεις, που θα πληρώσουν με το αίμα τους.

Έτσι ο Ρότβαγκ ακολουθώντας τις εντολές που του έχουν πλέον δοθεί, αιχμαλωτίζει τη Μαρία και φτιάχνει το μοχθηρό ρομπότ, το οποίο αρχίζει το διαβολικό έργο του. Ο Φρέντερ στην αρχή δεν καταλαβαίνει την αλλαγή της αγαπημένης του Μαρίας. Θα παλέψει όμως για την αγάπη του και για την ανακάλυψη της αλήθειας. Μόλις οι συνέπειες των καταστρεπτικών πράξεων της ψεύτικης Μαρίας αρχίσουν να φαίνονται, η «Metropolis», τόσο πάνω όσο και κάτω από τη γη, δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια...

 

To «Metropolis» (1927) του Φριτς Λανγκ, είναι μία μυθική δημιουργία, ορόσημο του παγκόσμιου κινηματογράφου, τόσο του βωβού όσο και για τις επόμενες γενεές, καθώς αποτελεί μεταξύ άλλων και την κυριότερη επιρροή σε όλες τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που γυρίστηκαν από τότε.

Ταυτόχρονα, η ταινία αποτελεί κι ένα μήνυμα από την εποχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που ακόμα ακούγεται επίκαιρο: δικαιοσύνη, ισότητα, όχι εκμετάλλευση του ενός από τον άλλο, που μέσα από την ταινία του Φριτς Λανγκ, παίρνει ταξική μορφή, ανάμεσα στους αστούς και τους εργάτες.

 

 Το «Metropolis» ήταν η πιο ακριβή βωβή ταινία που έγινε ποτέ και η παραγωγή της κόστισε 5 εκατομμύρια μάρκα. Το φιλμ διαθέτει ειδικά εφέ και σκηνικά που εντυπωσιάζουν ακόμα και σήμερα. Με έντονες εξπρεσιονιστικές εικόνες αλλά και παραστάσεις μοντέρνας αισθητικής, του καλλιτεχνικού στυλ Αρ Ντεκό, που μετέτρεψαν την ταινία σε διαχρονική πηγή έμπνευσης. 

Αξίζει τέλος να σημειώσουμε ότι το «Metropolis» Φριτς Λανγκ, αποτελεί την πρώτη ταινία που συμπεριελήφθη ως παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά, από τον κατάλογο με τα έργα Παγκόσμιας Μνήμης της UNESCO.

«Μ, ο Δράκος του Ντίσελντορφ» (Μ - 1931)

Βερολίνο, αρχές 1930. Η τοπική κοινωνία αναστατώνεται από την ύπαρξη ενός τρομακτικού σίριαλ κίλερ, που σκοτώνει μόνο παιδιά. Ο «δράκος» αυτός, καταφέρνει και ξεφεύγει συνέχεια και ο αριθμός των παιδιών που εξαφανίζονται, σταδιακά μεγαλώνει. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ποιος μπορεί να είναι αλλά ο δολοφόνος έχει ένα χαρακτηριστικό: σφυρίζει πάντα έναν συγκεκριμένο σκοπό από ένα κομμάτι κλασσικής μουσικής...

Στο μεταξύ, η υποψία πλανάται στον αέρα και οι άνθρωποι ψάχνουν ανάμεσά τους τον στυγνό δολοφόνο. Η αστυνομία κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια να εντοπίσει τον δολοφόνο, φρουρεί ασφυκτικά τους δρόμους και ερευνά τις συνοικίες σπιθαμή προς σπιθαμή. Παράλληλα, ο υπόκοσμος της περιοχής αποφασίζει να αναλάβει δράση!

  

 

Οι μικροκακοποιοί και οι κλέφτες, δυσανασχετούν με τη βαριά αστυνόμευση της περιοχής, που δεν τους επιτρέπει πια να κάνουν τις απατεωνιές τους και αποφασίζουν να βρουν αυτοί μόνοι τους τον σίριαλ κίλερ ώστε να δώσουν ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση.

Συνεννοούνται λοιπόν με τους ζητιάνους των δρόμων, που κυκλοφορούν παντού χωρίς να τους υποψιάζεται κανείς και τους αναθέτουν το έργο να κατασκοπεύουν τους δρόμους για να ανακαλύψουν τον απεχθή εγκληματία.

 

Πράγματι, σύντομα ο δολοφόνος προδίδεται από τον μουσικό σκοπό που σφυρίζει, τον οποίο αναγνωρίζει ένας τυφλός ζητιάνος. Ο δολοφόνος πέφτει στα χέρια των κακοποιών, οι οποίοι τον πάνε σ' ένα δικό τους λαϊκό δικαστήριο, με σκοπό την αυτοδικία, σε μία υπέροχη όσο και κλασσική σκηνή...

Μέσα από εξπρεσιονιστικές φωτοσκιάσεις παρουσιάζεται το προφίλ ενός παθολογικού δολοφόνου παιδιών και ταυτόχρονα το ψυχόγραμμα μιας κοινωνίας που αισθάνεται ότι απειλείται από σκοτεινές και ανεξέλεγκτες για την ίδια δυνάμεις.

 

Η αντίστοιχη λειτουργία αστυνομίας και οργανωμένου εγκλήματος οδηγεί στην ακύρωση του ηθικού πυρήνα του Δικαίου, ενώ παράλληλα και προφητικά, ανατέμνονται τα φαινόμενα μαζικής υστερίας που δρομολόγησαν την άνοδο του ναζισμού, αλλά και χρησιμοποιήθηκαν για τις επιδιώξεις του...

Η προβληματική της εγκληματικής προσωπικότητας και της ψυχοπαθολογικής ερμηνείας της αποκλίνουσας συμπεριφοράς οφείλει να απομακρύνεται από τις στείρες ηθικοπλαστικές καταγγελίες και να αναζητά τόσο τις ψυχοδυναμικές πηγές της όσο και τους γενικότερους ιστορικούς ή οικονομικούς λόγους που συγκροτούν την αναπόφευκτη παρουσία της.

 

Το «Μ», βασίζεται στην υπόθεση του Γερμανού σίριαλ κίλερ Πέτερ Κούρτεν, τον λεγόμενο «Δράκο του Ντίσελντορφ», που έδρασε τη δεκαετία του ’20, αν και ο ίδιος ο Λανγκ έλεγε ότι η ταινία αντλεί στοιχεία και από  διάφορους άλλους σίριαλ κίλερς που τρομοκρατούσαν εκείνη την εποχή τη Γερμανία, όπως τους Χάαρμαν, Γκρόσμαν και Ντένκε.

Το σενάριο της ταινίας υπογράφει η τότε σύζυγος του Λανγκ, η Τέα Φον Χάρμπου, η οποία είχε γράψει, μεταξύ άλλων και το σενάριο του «Μετρόπολις». Η Τέα, αποτελεί μία αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, η οποία έγραψε μερικά από τα πιο σημαντικά σενάρια του Λανγκ αλλά στην συνέχεια οι δρόμοι τους χώρισαν καθώς εκείνη ασπάστηκε αργότερα τον ναζισμό.

 

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Πέτερ Λόρε είναι απλά συγκλονιστικός και αξεπέραστος σε αυτή την ερμηνεία που τον καθιέρωσε. Ο Λόρε είχε ήδη εμπειρία στο θέατρο του Μπρεχτ και εδώ έβαλε όλο του το ταλέντο, ενσαρκώνοντας τέλεια μια διαταραγμένη προσωπικότητα. Μετά από αυτό τον ρόλο ο Λόρε έκανε σημαντική καριέρα και στο Χόλιγουντ, παίζοντας σε διάσημες και κλασσικές ταινίες, όπως «Το γεράκι της Μάλτας» και η «Casablanca».

Αξίζει να σημειώσουμε ότι η ταινία, «Μ, ο Δράκος του Ντίσελντορφ» (Μ - 1931) είναι η πρώτη ομιλούσα ταινία του Φριτς Λανγκ και έχει ψηφιστεί ως η σημαντικότερη Γερμανική ταινία όλων των εποχών από την Ένωση Γερμανικών Ταινιοθηκών. Παράλληλα θεωρείται και ως μία από τις 100 καλύτερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, σύμφωνα με τη λίστα του Empire Magazine.
 

«Και οι Δήμιοι Πεθαίνουν!» (Hangmen Also Die! - 1943)

Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής της Τσεχοσλοβακίας ο χειρουργός Δρ. Franticek Svoboda (Brian Donlevy), ένας Τσέχος πατριώτης, δολοφονεί τον άγριο “Δήμιο της Ευρώπης” Reichsprotektor Reinhard Heydrich (Hans Heinrich von Twardowski) και τραυματίζεται κατά τη διάρκεια της απόπειράς του.

Στην προσπάθειά του να διαφύγει ο Heydrich, λαμβάνει βοήθεια από έναν Καθηγητή Ιστορίας τον Stephen Novotny (Walter Brennan), ο οποίος παρακολουθείται από τους Ναζί και την κόρη του Mascha (Anna Lee).

Ως αντίποινα για τη δολοφονία ο αρθρογράφος Emil Czaka (Gene Lockhart) κι ένας ζυθοποιός, βοηθούν τις διαδικασίες για την εκτέλεση 400 πολιτών της Πράγας, συμπεριλαμβανομένου του Καθηγητή Novotny, αν δεν αποκαλυφθεί άμεσα ο δολοφόνος.

Μέσα από μία σύνθετη αλληλουχία γεγονότων, η Αντίσταση καταφέρνει να παγιδέψει και να υποδείξει τον Czaka ως τον δολοφόνο, αλλά όχι πριν οι Ναζί εκτελέσουν πολλούς ομήρους.

Η μπρεχτική λογική του “Εσύ κι Εγώ” προϊδεάζει για το «Και οι Δήμιοι Πεθαίνουν!». Η ιστορία βασίζεται στην πραγματική δολοφονία του Ναζί, Ράινχαρντ Χάιντριχ, σύμβολο της αγριότητας του Γ' Ράιχ, από Τσέχους αντάρτες και εξιστορεί τις έρευνες για την ανεύρεση του δολοφόνου.

Το φιλμ «Και οι Δήμιοι Πεθαίνουν!» (Hangmen Also Die! - 1943) είναι το πιο πολιτικό έργο της φιλμογραφίας του Φριντς Λανγκ και μαρτυρεί τις πολιτικές του θέσεις, καθώς αποτελεί για τον ίδιο τον δημιουργό, την πιο ικανοποιητική του δημιουργία στο Χόλιγουντ, μαζί με τη μεταγενέστερη «Μεγάλη Κάψα». Η ταινία αξίζει να σημειώσουμε ότι προτάθηκε για το Όσκαρ Καλύτερου Ήχου και Καλύτερης Μουσικής.

 

Η επαφή του Μπρεχτ με τον Φριτς Λανγκ την πρώτη χρονιά του στο Χόλιγουντ οδήγησε στο μοναδικό πρακτικό αποτέλεσμα των προσπαθειών του για το φιλμ. Σε αυτή την εποχή ανήκουν τα κείμενά του, που δεν γυρίστηκαν ποτέ σε ταινίες, σαν εξηγήσεις των σκοπών του και σαν διατυπωμένες προτάσεις για την τέχνη της αντιφασιστικής εξορίας. 

Έστω κι αν ο Μπρεχτ δεν επιδοκίμασε την ταινία «Και οι Δήμιοι Πεθαίνουν!», είναι ωστόσο μία από τις καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν σε αμερικανικό στούντιο ενάντια στον φασισμό. Το Χόλιγουντ είδε με ενδιαφέρον αυτή την απόπειρα στην Πράγα και ο Μπρεχτ είδε σε αυτό το σενάριο μία ευκαιρία για ταινία, που θα μετέφερε μηνύματα για την ουσιαστική σημασία τους, που για τον Μπρεχτ ήταν ο αντιστασιακός αγώνας του λαού.

Ο Μπρεχτ και ο Λανγκ δούλεψαν εντατικά για το στόρι της ταινίας. Εξαιτίας της έλλειψης επαρκών πληροφοριών και της ύπαρξης πιο συγκεκριμένων αφηγήσεων, αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε δικές τους εμπνεύσεις. Για εκτελεστή του Χάιντριχτ επινόησαν έναν γιατρό της Πράγας. Όλες οι εκμυστηρεύσεις του Μπρεχτ και οι πρώτοι τίτλοι που προτάθηκαν για την ταινία - «Οι Όμηροι της Πράγας» και «Η Σιωπηλή Πόλη» - δείχνουν ότι επρόκειτο για μια ταινία συλλογικής δουλειάς που θα απεικόνιζε την Αντίσταση και τα δεινά του τσέχικου λαού. Τον Μπρεχτ τον ενδιέφεραν συγκεκριμένα συμβάντα και γεγονότα του αντιφασιστικού αγώνα, που μπόρεσε να τα μεταλαμπαδεύσει στο φιλμ, σύμφωνα με τις όποιες αυθεντικές εξιστορήσεις.

 

Η ταινία μας δείχνει ότι η απόπειρα ενάντια στον Χάιντριχτ είναι μόνο η αφορμή για το στόρι του έργου. Όμως στην ανάπτυξη του στόρι προέκυψαν διαφορές σε ζητήματα αρχών, οι οποίες όξυναν την αντίθεση ανάμεσα στον Μπρεχτ, τον Λανγκ και στο Χόλιγουντ.
 

 

Παράλληλα ο Λανγκ έψαχνε για έκτακτες και ασυνήθιστες οπτικές εικόνες που ο συνδυασμός τους να εντυπωσιάζει τον θεατή, παρά τη δεδομένη αντίρρηση του Μπρεχτ. Για παράδειγμα, ο αρχηγός της αντιστασιακής ομάδας βαριά τραυματισμένος κρύβεται πίσω από την κουρτίνα ενός παραθύρου, όταν η Γκεστάπο κάνει έρευνα στο σπίτι και ο δράστης της δολοφονικής απόπειρας παίζει στην Γκεστάπο μια ψεύτικη ερωτική σκηνή με μια κοπέλα, της οποίας τον αρραβωνιαστικό έχουν φέρει εκεί...
 

«Η Σκύλα» (Scarlet Street - 1945)

Ο Κρίστοφερ Κρος (Έντ Ρόμπινσον) είναι ένας ευσυνείδητος ταμίας που εργάζεται επί 25 χρόνια στην ίδια τράπεζα. Είναι όμως κι ένας μοναχικός άνθρωπος. Με την γυναίκα του Αντέλ, δεν υπάρχει καμία ψυχική επαφή, μοιάζουν σαν δύο ξένοι. Μοναδική του παρηγοριά είναι η ζωγραφική.

Μια βροχερή νύχτα, βλέπει κάποιον να επιτίθεται σε μια γυναίκα (Τζόαν Μπένετ) στην οδό Scarlett. Αφού την σώζει, γνωρίζονται καλύτερα και αναπτύσσεται μια συμπάθεια ανάμεσά τους. Ο Κρις, την ερωτεύεται και της προσφέρει στέγη στο διαμέρισμα που διατηρεί για τους πίνακές του.

 

Η Κίτι, που αρχικά τον νομίζει για μεγάλο ζωγράφο, του παριστάνει την ερωτευμένη με σκοπό να τον εκμεταλλευθεί, κάτι που καταφέρνει εύκολα. Στη συνέχεια η εκμετάλλευση γίνεται εντονότερη, αφού ο Κρις μεταβάλλεται σε απόλυτο θύμα της Κίτι και του εραστή της. Αργότερα, όταν θα έρθει η ώρα της πικρής αλήθειας, τα πράγματα θα έχουν δυστυχώς τραγική κατάληξη για όλους τους εμπλεκόμενους...

 Ο μεγάλος σκηνοθέτης Φριτς Λανγκ προσφέρει τη δική του συνδρομή στον μύθο του φιλμ νουάρ. Στην συγκεκριμένη εκδοχή, ο άνδρας είναι το θύμα και η γυναίκα λειτουργεί ως αρπακτικό. Ένα παιχνίδι εκμετάλλευσης και ψεμμάτων, που στήνεται με μαεστρία και που θα οδηγήσει σε μία μοιραία, όσο και αναπόφευκτη λύτρωση.

 

Αξίζει να σημειώσουμε, ότι το υπέροχο αυτό φιλμ αποτελεί μία επιτυχημένη διασκευή, ενός επίσης σημαντικότατου καλλιτέχνη. Ο λόγος φυσικά για τον αγαπημένο Ζαν Ρενουάρ, που το 1931 γύρισε την ταινία «Η Σκύλα» (La Chienne) με το ίδιο θέμα. Ήταν μάλιστα, η πρώτη ομιλούσα ταινία του μεγάλου Γάλλου δημιουργού. Η ιστορία, βασίζεται στο μυθιστόρημα (και στη συνέχεια θεατρικό έργο) των Georges de La Fouchardière και André Mouézy-Éon. 

 

Ειδική μνεία, οφείλουμε να κάνουμε στον πρωταγωνιστή της ταινίας μας, τον σπουδαίο καρατερίστα ηθοποιό Edward G. Robinson, όπου εδώ τον συναντάμε στο απόγειο της καριέρας του. Είναι χαρακτηριστικό, ότι έναν χρόνο πριν, ήταν ο πρωταγωνιστής στο “The Woman in the Window”, επίσης του Φριτς Λανγκ, ενώ το 1946, εμφανίζεται στο “The Stranger”, δίπλα στον σπουδαίο Όρσον Γουέλς, ο οποίος βέβαια υπογράφει και την σκηνοθεσία.
 Ο Φριτς Λανγκ, εκ των βασικών εκπροσώπων του γερμανικού εξπρεσιονισμού, αποδεικνύει για άλλη μια φορά, ότι μπορεί να ελίσσεται άψογα, όπως ελάχιστοι συνάδελφοί του, ανάμεσα σε διαφορετικά κινηματογραφικά είδη, χαρίζοντας όμως πάντα, αξιόλογο αισθητικό αποτέλεσμα.
 Ως σκηνοθέτης ο Λανγκ είχε τη φήμη του τελειομανούς και δύσκολου χαρακτήρα, αλλά οι δημιουργίες του υπήρξαν ανεξίτηλα σημεία αναφοράς στην ιστορία της Έβδομης Τέχνης. Το Βρετανικό Κινηματογραφικό Ινστιτούτο έχει αποκαλέσει τον Φριτς Λανγκ ως «Μάστορα του Σκότους», για τα σκοτεινά εξπρεσιονιστικά του αριστουργήματα και τα εντυπωσιακά του φιλμ νουάρ ενώ αγαπήθηκε και από τους κριτικούς του Cahiers du cinema, και μετέπειτα δημιουργούς της Nouvelle Vague...

"Πηγή:tvxs.gr"

Ο «δύσκολος» Σόιμπλε και η «ξεχασμένη κρίση» Ξανά

Μπορεί λόγω τρομοκρατίας και προσφυγικής κρίσης να έχει ατονήσει το διεθνές ενδιαφέρον για το ελληνικό ζήτημα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα επανέλθει. Το ίδιο ισχύει και για τους ενδοιασμούς του Σόιμπλε.

Υπό «κανονικές» συνθήκες η αναστάτωση θα ήταν μεγάλη, αναφέρει δημοσίευμα της Deutsche Welle. Όταν όμως τον περασμένο μήνα και εν μέσω των διαπραγματεύσεων Ελλάδας-θεσμών ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πατούσε για άλλη μια φορά «φρένο» ζητώντας και νέες δεσμεύσεις από την Ελλάδα, αυτό δεν φάνηκε να συγκινεί ιδιαίτερα τα μέσα ενημέρωσης και την κοινή γνώμη.

Εν μέσω των προσφυγικών ροών, των τρομοκρατικών χτυπημάτων και των συγκρούσεων στη Συρία, το ελληνικό ζήτημα γενικότερα, φάνηκε να έχει την ίδια τύχη.

Εντούτοις η ελληνική κρίση δεν εξαφανίστηκε.

Η διελκυστίνδα μεταξύ Ελλάδας και διεθνών πιστωτών καλά κρατεί. Το ίδιο και η κριτική και επιφυλακτική διάθεση του γερμανού υπουργού Οικονομικών.

Όπως τη βιώσαμε το περασμένο καλοκαίρι.

Όταν, για παράδειγμα, και εν αντιθέσει με την καγκελάριο Α. Μέρκελ, ο Σόιμπλε προέκρινε τηνπροσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Ο γερμανός υπουργός δεν φαίνεται να έχει εγκαταλείψει την ιδέα αυτή, μολονότι έχει αποφασιστεί στο μεταξύ ένα νέο πακέτο βοήθειας ύψους 86 δισ. ευρώ και η νέα κυβέρνηση στην Αθήνα επιδεικνύει ουσιαστικό ζήλο στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων. Και από την πλευρά του Β. Σόιμπλε όμως, έχει αλλάξει τουλάχιστον το εξής: Mετά την απομάκρυνση του Γιάνη Βαρουφάκη, ο γερμανός υπουργός φαίνεται πως έχει πολύ καλύτερη και ουσιαστικότερη επικοινωνία με τον νυν έλληνα ομόλογό του Ευκλείδη Τσακαλώτο.

Σόιμπλε vs Βαρουφάκης

Το 2015 ήταν η χρονιά με τις περισσότερες συνόδους κορυφής και συναντήσεις για την Ελλάδα. Η επί μήνες επαπειλούμενη έξοδος της χώρας από το ευρώ και το σκληρό πόκερ μεταξύ Αθήνας και πιστωτών ήταν μέχρι και το καλοκαίρι το κυρίαρχο θέμα. Τον τόνο έδινε πάντα ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Η διαρκής μονομαχία μεταξύ του «Δόκτορος Σόιμπλε» (κατά Βαρουφάκη) και του «επιφανούς οικονομολόγου» (κατά Σόιμπλε), τροφοδοτούσε επί μήνες την πολιτική ειδησεογραφία, προκαλώντας πλήθος έντονων συζητήσεων και αντιπαραθέσεων.

Μια από τις προειδοποιήσεις του Σόιμπλε προς την Ελλάδα που θα θυμούνται πολλοί από το 2015 ήταν ένας συνδυασμός αγγλικών και γερμανικών λέξεων και δη γερμανικής διαλέκτου. «Am 28., 24:00 Uhr, isch over» (στις 28 του μηνός, στις 12 το βράδυ, τελείωσε). Ήταν η φράση με την οποία ο γερμανός υπουργός επέλεξε να στείλει αυστηρό μήνυμα στην Αθήνα, υπογραμμίζοντας την τότε καταληκτική ημερομηνία των διαπραγματεύσεων. Η διορία εξέπνευσε τελικώς, εντούτοις το δεύτερο πρόγραμμα βοήθειας προς την Ελλάδας παρατάθηκε για τέσσερις μήνες, προκειμένου να δοθεί περισσότερος χρόνος στην νεοεκλεγείσα τότε κυβέρνηση Τσίπρα. 32 γερμανοί βουλευτές ψήφισαν τότε κατά, οι 29 προέρχονταν από το στρατόπεδο των Χριστιανοδημοκρατών / Χριστιανοκοινωνιστών. Το καλοκαίρι ο αριθμός των ανταρτών που αποφάσισαν να μην ακολουθήσουν την γραμμή της καγκελαρίου αυξήθηκε ακόμη περισσότερο.

Με τη σκληρή και άκαμπτη στάση του έναντι της Ελλάδαςο Σόιμπλε αναρριχήθηκε τότε στην κορυφή της λίστας των δημοφιλέστερων πολιτικών της Γερμανίας, κάτι ιδιαίτερα ασυνήθιστο για έναν υπουργό Οικονομικών. Στην Ελλάδα αντίθετα, έγινε το πλέον μισητό πρόσωπο. Σε διάφορα, ενοχλητικά, σκίτσα ο γερμανός πολιτικός παρουσιάστηκε συχνά με ναζιστική στολή, ως πρωθιερέας της καταστροφής.

Νέες διαπραγματεύσεις - νέες (δια-)μάχες;

Η διάσταση απόψεων με την καγκελάριο Μέρκελ επί του ελληνικού ζητήματος οδήγησαν τον Β. Σόιμπλε ακόμη και στο να φλερτάρει με την ιδέα της παραίτησης. Κανείς δεν μπορεί να αναγκάσει έναν υπουργό να ενεργήσει αντίθετα με τη συνείδησή του, «εάν το προσπαθήσει κανείς θα μπορούσα να πάω στον πρόεδρο και να ζητήσω την απαλλαγή μου», είχε πει ο υπουργός, διευκρινίζοντας όμως την ίδια ώρα ότι δεν σκεφτόταν το ενδεχόμενο παραίτησης. Η ίδια η Α. Μέρκελ περιορίστηκε να σχολιάσει τότε ότι «κανείς δεν ήρθε για να μου ζητήσει να τον απαλλάξω από τα καθήκοντά του».

Εντέλει όμως, και σε αυτό συγκλίνουν αρκετοί αναλυτές, η σκληρή στάση του Β. Σόιμπλε εξασφάλισε στην Α. Μέρκελ την πλειοψηφία της Bundestag κατά την ψηφοφορία για το τρίτο πακέτο στήριξης της Ελλάδας. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι, που διαφωνούν με αυτή την ανάγνωση. Γεγονός είναι πάντως ότι στην πραγματικότητα η διαμάχη μεταξύ Μέρκελ και Σόιμπλε δεν έχει επιλυθεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τους επόμενους μήνες ο υπουργός θα εκφράσει με την πρώτη ευκαιρία τους ενδοιασμούς και τις επιφυλάξεις του.

Πρόσφατα οι δανειστές ενέκριναν την εκταμίευση της υποδόσης των δυο δισ. ευρώ αλλά και τη σταδιακή αποδέσμευση των δέκα δισ. ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Εντούτοις, ένα νέο πακέτο δύσκολων μεταρρυθμίσεων βρίσκεται προ των πυλών. Σύντομα θα τεθούν προς διαπραγμάτευση το αμφιλεγόμενο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων αλλά και η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού.

Επιπλέον το ΔΝΤ δεν έχει προχωρήσει ακόμη, σε επίσημη και δεσμευτική δήλωση σχετικά με τη συμμετοχή του στο νέο πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας.

Η δε ενεργός εμπλοκή του Ταμείου είναι αποφασιστικής σημασίας για τη γερμανική κυβέρνηση.

Μπορεί να μην εγείρονται σοβαρές αμφιβολίες για τη συμμετοχή του ΔΝΤ.

Ωστόσο, η αξιολόγηση του προγράμματος δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί.

"Πηγή:tvxs.gr"

ΤΗ «ΒΟΗΘΕΙΑ» ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΣΤΗ ΝΔ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ Η ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

Με ένα «εορταστικό» σχόλιο η Ντόρα Μπακογιάννη σχολίασε τις επικείμενες εκλογές για ανάδειξη νέου προέδρου στη ΝΔ.

Την εκτίμηση ότι η ανάδειξη προέδρου στη Νέα Δημοκρατία δεν θα γίνει από τον πρώτο γύρο αλλά «κατά πάσα πιθανότητα μέσα στον Ιανουάριο» εξέφρασε η Ντόρα Μπακογιάννη αναφέροντας χαρακτηριστικά «θα εκλέξουμε τον νέο πρόεδρο αφού μας φωτίσει το Άγιο Πνεύμα».

Μιλώντας στην εφημερίδα «Τα Νέα» η η γαλάζια βουλευτής τόνισε ότι «για να κλείσουν οι πληγές που άνοιξαν στο κόμμα, πρέπει μετά την εκλογή να πραγματοποιηθεί άμεσα ένα συνέδριο επανίδρυσης της Νέας Δημοκρατίας που θα συμφωνήσει ένα νέο καταστατικό σύγχρονο και δημοκρατικό».

Η Ντόρα Μπακογιάννη απηύθυνε επίσης πρόταση για ένα ουσιαστικό άνοιγμα στο Κέντρο, σημειώνοντας: «Ο ιδεολογικός πυρήνας της παράταξης στις νικηφόρες περιόδους της ήταν εστιασμένος στο Κέντρο και στη φιλελεύθερη πολιτική».

Σχολιάζοντας δε τα σενάρια επιστροφής του Αντώνη Σαμαρά στο τιμόνι της ΝΔ, απάντησε «και εμένα μου αρέσουν πολύ οι μηχανές του χρόνου. Τι βλέπω στον κινηματογράφο».

"Πηγή:tvxs.gr"

ΠΕΝΤΟΖΑΛΗ ΧΟΡΕΥΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΤΣΙΦΤΕΤΕΛΙ ΣΤΟ ΡΥΘΜΟ ΤΟΥ ΖΟΥΡΝΑ ΤΩΝ FUNDS ΛΕΕΙ Ο ΧΑΡΗΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ.

Πεντοζάλη χορεύει η κυβέρνηση και ο Τσίπρας στη βουλή καθώς μετά την κολοτούμπα όλοι έχουν διάθεση να παίζουν με Τσίπρα και Καμμένο οι οποίοι αποτελούν κύρια πηγή έμπνευσης του ανέκδοτου "αριστερή κυβέρνηση με ακροδεξιά πόδια".

Είστε γιουσουφάκια είπε ουσιαστικά ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού Χάρης Θεοχάρης με την αναφορά του ότι «η κυβέρνηση χορεύει τσιφτετέλι στο ρυθμό του ζουρνά των funds» αναφερόμενος στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μιλώντας στη Βουλή για τον Προϋπολογισμό του 2016.

Σε μια τοποθέτηση ιδιαιτέρως επικριτική για τη στρατηγική της κυβέρνησης στην ανακεφαλαιοποίηση ο κ. Θεοχάρης έθεσε το ερώτημα γιατί στις αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών επελέγη η μέθοδος του βιβλίου προσφορών (book building) αντί τις προκαθορισμένης τιμής.

«Στις 24 Νοεμβρίου η αντιπροεδρία της κυβέρνησης έβγαλε ένα non paper στο οποίο υποστήριζε πως η ταχεία διαδικασία του βιβλίου προσφορών επελέγη καθώς η κλασική διαδικασία της αύξησης μετοχικού κεφαλαίου δεν θα ολοκληρωνόταν πριν το τέλος του έτους. Η κυβέρνηση, το ΤΧΣ και οι τράπεζες είχαν περιθώριο άνω των 50 ημερών για να τρέξουν αυξήσεις κεφαλαίων. Μια αντίστοιχη αύξηση κεφαλαίου, της Eurobank το 2014 – που δυστυχώς έγινε κάτω από την χρηματιστηριακή αξία απαίτησε συνολικά 25 ημέρες για να ολοκληρωθεί», είπε ο κ. Θεοχάρης για το θέμα.

Ο ίδιος επικαλέστηκε δηλώσεις του υπουργού Οικονομίας Γιώργου Σταθάκη στις Βουλή στις 2 Δεκεμβρίου οπού παραδέχτηκε πως εάν η κυβέρνηση είχε θεσπίσει κατώτατη τιμή στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου των τραπεζών θα είχαν αποφευχθεί οι ζημιές που υπέστη το Δημόσιο και οι παλαιοί ιδιώτες μέτοχοι από την μέθοδο του βιβλίου προσφορών.

Ο κ. Θεοχάρης υποστήριξε πως το άνοιγμα του βιβλίου προσφορών της Τράπεζας Πειραιώς στις 4 Νοεμβρίου «έπιασε το υπουργείο Οικονομικών στον ύπνο» , καθώς εκείνη την περίοδο οι συζητήσεις με τους θεσμούς για τα πρώτα προαπαιτούμενα ήταν ακόμα σε εξέλιξη και τα 10 δισ. ευρώ του ESM για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν ήταν ακόμη διαθέσιμα για την Ελλάδα.

Ο ίδιος επέκρινε την κυβέρνηση για το ότι μέσω του ΤΧΣ συναίνεσε στις Γενικές Συνελεύσεις των τραπεζών οι ιδιωτικές τοποθετήσεις στις τράπεζες να γίνουν για ποσά άνω των 100.000 ευρώ, αποκλείοντας έτσι από αυτές τους Έλληνες μικρομετόχους. «Οι τράπεζες είχαν την υποχρέωση να μεγιστοποιήσουν την ιδιωτική συμμετοχή. Αλλά δεν το έκαναν διότι οι τράπεζες έθεσαν την οροφή στα 100.000 ευρώ και απέκλεισαν από τη διαμόρφωση των τιμών τους Έλληνες ιδιώτες επενδυτές. Οι Έλληνες επενδυτές έδωσαν 300 εκατ. ευρώ στην αύξηση κεφαλαίου της Εθνικής και έδειξαν πως θα μπορούσαν εξ αρχής να μπουν και στις άλλες τράπεζες και σε υψηλότερες μάλιστα τιμές», τόνισε.

Στο σημείο αυτό ο κ. Θεοχάρης ανέφερε πως στο θέμα της ανακεφαλαιοποίησης «τα funds έπαιζαν τον ζουρνά και η κυβέρνηση χόρευε τσιφτετέλι». Αναφέρθηκε δε σε δήλωση που έκανε προχθές ο Μάριο Ντράγκι σύμφωνα με τον οποίο στην ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών όλες αυτές οι αποφάσεις είναι αποφάσεις των ίδιων των τραπεζών και της ελληνικής κυβέρνησης σε κάποιο βαθμό.

Ο βουλευτής του Ποταμιού αναφέρθηκε και στις ευθύνες του ΤΧΣ καταγγέλλοντας πως με νομοθετική τροπολογία που πέρασε το υπουργείο Οικονομικών με το ν. 4346/2015 κατέστη υποχρεωτική η αποδοχή εκ μέρους το Ταμείου οποιασδήποτε τιμής προέκυπτε από το βιβλίο προσφορών.

«Να πληρώνεται ως δημόσιος υπάλληλος όποιος φοβάται την ευθύνη και να μην λαμβάνει 100.000 ευρώ μισθό», είπε ο κ. Θεοχάρης σχετικά με την ρύθμιση «αμνήστευσης» του ΤΧΣ καταγγέλλοντας ότι η κυβέρνηση πέρασε τη διάταξη για να προστατεύσει τον πρόεδρο του ΤΧΣ Γιώργο Μιχέλη, που αποτελεί επιλογή της και ο οποίος «κόπηκε» από τον SSM όταν προτάθηκε για διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας.

"Πηγή:ellasae.blogspot.gr"

Μαφία το πολιτικό σύστημα - ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ζητάνε συγγνώμη από τον Στουρνάρα.

Περασμένες εποχές είναι πλέον εκείνες που ο Στουρνάρας ήταν μίασμα. Ήρθε η ώρα να του ζητήσουμε συγγνώμη και αυτό κάνει σύσσωμη η κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική ομάδα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καθώς ως υπερασπιστής του Γιάννη Στουρνάρα εμφανίστηκε στη Βουλή ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, αφήνοντας πίσω του τις εποχές που ο ΣΥΡΙΖΑ ασκούσε δριμύτατη κριτική στον διοικητή της ΤτΕ.

Με αφορμή την πρόσφατη έκθεση της κεντρικής τράπεζας της οποίας αποσπάσματα διάβασε ο βουλευτής του ΚΚΕ Νίκος Καραθανασόπουλος, ο υπουργός Οικονομικών σχολίασε με νόημα πως «μερικά πράγματα είναι αλήθεια, ακόμη κι αν τα πει ο Γιάννης Στουρνάρας». Θέλοντας να ενισχύσει την άποψη αυτή ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έφερε ως παράδειγμα ότι είναι τόσο αλήθεια όσο ότι «ο άνθρωπος χρειάζεται οξυγόνο για να ζήσει» ή ότι «οι ποδοσφαιρικές ομάδας της Βόρειας Ελλάδας αδικούνται», ή ακόμη πως επειδή ο σκύλος του έχει τέσσερα πόδια, όπως και η γάτα, τα δύο ζώα είναι το ίδιο.

Ο Ευκλείδης θα μπορούσε να είναι πολύ ποιο κατανοητός εάν έλεγε το απλό παράδειγμα ότι Τσακαλώτος και Βαρουφάκης έχουν δύο πόδια αλλά δεν είναι το ίδιο σαν υπουργοί οικονομικών.

«Μου θυμίζετε τη φράση ο αστυνομικός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι», σχολίασε ο Νίκος Καραθανασόπουλος που επέκρινε την κυβέρνηση ότι ταυτίζεται με τις απόψεις του Γιάννη Στουρνάρα και χρησιμοποιεί παρόμοια ορολογία.

Ο υπουργός Οικονομικών επεσήμανε πως χωρίς επενδύσεις δεν υπάρχει ανάπτυξη και συνέστησε υπομονή μέχρι τον Μάρτιο του 2016 που θα παρουσιάσει το αναπτυξιακό μοντέλο και θα διαφέρει από αυτά που πιστεύει ο διοικητής της ΤτΕ.