Από εδώ παρακαλώ οι συγγενείς

Τελικά το έχουμε στα γονίδιά μας… αλλιώς δεν εξηγείται! Δεν εμπιστευόμαστε τους ξένους και προτιμούμε τους δικούς μας, ενώ αν δεν ξέρουμε κάτι ή κάποιον από πρώτο χέρι ή δεν μας έχουν μιλήσει γι’ αυτό ή για εκείνον, τότε δεν προχωράμε στα περαιτέρω. Ασφαλώς αν χρειαστεί να πάρουμε κάποιον στη δούλεψή μας, τότε ρωτάμε πρώτα απ’ όλους τους συγγενείς και τους πολύ φίλους.

Στη δε πολιτική, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γνωστοί, είναι η διαχρονική εγγύηση των επιλογών. Αν σε αυτά, προσθέσουμε τους στενά κομματικούς, τους έμπιστους, τους ημέτερους, τους πιστούς και πειθαρχημένους, τότε έχουμε φτιάξει ένα στρατό ομοιόμορφο, ομοιογενή και συμπαγή. Είναι ο στρατός που ανάλογα με το ποιος κυβερνάει, τον στηρίζει και τον υποστηρίζει μέχρι να υπάρξει το «μη παρέκει». Τότε ο στρατός αποδιοργανώνεται και ένας άλλος κυβερνήτης, φτιάχνει το δικό του στρατό. Αυτός είναι πάντα ετοιμοπόλεμος και πάντοτε βάλει κατά του αντιπάλου. Υπερασπίζεται ό,τι συμβαίνει, αρκεί να μη διακυβεύονται οι «κατακτήσεις» του. Ενίοτε, κάποιοι στρατιώτες αλλάζουν σκούφια και σαλτάρουν στον άλλο στρατό, «σοφά» σκεφτόμενοι και πράττοντες με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι συνεχώς στα πράματα! Η λέξη κλειδί είναι τα «πράματα». 

Κλειστές κάστες, γνωριμίες, αδελφικοί φίλοι, κουμπάροι, μπατζανάκηδες, γαμπροί, ξαδέλφια, κουνιάδια και τόσοι άλλοι, είναι έτοιμοι να βοηθήσουν στο έργο, να συνδράμουν στην κυβέρνηση και στο κόμμα, αρκεί αυτό να σημαίνει διορισμός, τοποθέτηση, καρέκλα, οφίτσιο. Αυτά είναι γνωστά θα πουν πολλοί, τα ξέρουμε και τα έχουμε δει, ενώ κάποιοι θα σιγομουρμουρίσουν ότι «πολύ χειρότερα γίνονται στην πολιτική». Κάπως έτσι πορευτήκαμε τα τελευταία σαράντα χρόνια (δεν υπάρχει λόγος να πάμε πιο πίσω, στα μαύρα χρόνια της παρακρατικής τρομοκρατίας και των εξοριών), μέχρι να έρθουμε στο σήμερα όπου «έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι», όπου άπαντες μας διαολοστέλνουν και να μας χλευάζουν αυτοί που «εμείς τους δώσαμε τα φώτα».

Φτάσαμε στο σήμερα και είπαμε ότι ανοίγουμε ένα καινούργιο βιβλίο. Όμως το νέο δεν φτιάχνεται με παλιά υλικά, πολλώ δε μάλλον με σάπιες ιδέες και συμπεριφορές κοτζαμπάσικες. Το αρχαίο ρητό «αρχή άνδρα δείκνυσι», δεν αφορά μόνο αυτόν που είναι στην κεφαλή, αλλά και εκείνους που βρίσκονται πιο κάτω, ασκούν διοίκηση και πιστεύουν ότι έχουν εξουσία. Όσο δύσκολο είναι στον πολιτικό να εμπιστεύεται εκείνον που δεν ξέρει (πάντα υπάρχει ο φόβος της πτώσης και η απειλή της αποκαθήλωσης), άλλο τόσο επικίνδυνο είναι να διαλέγει συνεργάτες με βάση το αίμα, την κομματική ταυτότητα και τη φιλική σύσταση. Μη ξεχνάμε ότι ένας Βρούτος «έφαγε» τον Ιούλιο Καίσαρα. Η φράση «από εδώ παρακαλώ οι συγγενείς», ακούγεται στις κοινωνικές εκδηλώσεις και στις σημαντικές στιγμές της οικογένειας και του σογιού (γάμοι, βαφτίσεις, κηδείες, μνημόσυνα). «Ουαί και αλίμονο» αν συνεχίσουμε να τη λέμε στην πολιτική και στη διακυβέρνηση. 

Το «πρώτη φορά Αριστερά» όφειλε -στην κοινωνία και στην ιδεολογία- να φέρει μαζί του και ένα καινούργιο βιβλίο. Μέχρι σήμερα δεν το έφερε, καθώς στο παλιό συμπληρώνονται μνημονιακές σελίδες, αλλά τουλάχιστον πρέπει στον τρόπο διακυβέρνησης να ανοιχτεί ένα ξέχωρο κεφάλαιο, εν είδει παραρτήματος στο παλιό βιβλίο. Αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης, δεν μπορεί να είναι «όπως μάθαμε», «όπως ξέρουμε» και «όπως έχουμε συνηθίσει». Εν τοιαύτη περιπτώσει, αν κάποιοι και κάποιες δεν το καταλαβαίνουν αυτό, η κεφαλή οφείλει είτε να τους «τραβήξει το αυτί», είτε να τους «στείλει από εκεί που ήρθαν». Εκτός κι εάν…

 Γιάννης Μάρκοβιτς

tvxs.gr