Το ράσο δεν κάνει τον αριστερό

Υπάρχει στην ελληνική κοινωνία ένα μεγαλύτερο πρόβλημα από το πρόβλημα της τωρινής κακής διακυβέρνησης. Είναι το πρόβλημα ότι αυτή αρέσκεται να αυτοαποκαλείται αριστερή. Υπό άλλες συνθήκες ίσως αυτό να μην αποτελούσε πρόβλημα, ειδικά στη χώρα του «είσαι ότι δηλώσεις». Όμως οι συνθήκες στις οποίες βρίσκεται η Ελλάδα αυτού του είδους οι χαρακτηρισμοί έχουν πολλές αρνητικές επιπτώσεις. Κατ’ αρχάς αλλοιώνουν την έννοια της λέξης αριστερός.

Η αλλοίωση των εννοιών των λέξεων οφείλεται στο ψεύδος και τείνω να πιστεύω ότι αυτό το φαινόμενο, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, οφείλεται στην πολιτική και στη θρησκεία. Διότι αυτές οι δύο είναι οι εξουσίες που ψεύδονται περισσότερο από κάθε άλλη με σκοπό φυσικά να κρατήσουν τα κεκτημένα τους στην εξουσία. Νεολογισμοί ή παλιές έννοιες διαστρεβλωμένες ξεπηδάνε κάθε λίγο και λιγάκι σαν τους λαγούς μέσα από τα καπέλα των ταχυδακτυλουργών – πολιτικών για να δικαιολογήσουν κυρίως καταστάσεις ή γεγονότα ως επί το πλείστων αδικαιολόγητα. 

Σε ανθρώπους που έχουν εντρυφήσει στις λέξεις και στις έννοιες με διάβασμα και προσωπική σκέψη, δηλαδή με ιδρώτα και κόπο, αυτή η χρήση τους μοιάζει πάρα πολύ με τα τούβλα που πετάνε οι αμόρφωτοι. Δεν υπάρχει περίπτωση αυτή η κατηγορία ανθρώπων να παραπλανηθεί και να μην καταλάβει τα βαθύτερα αίτια και τις παγίδες που κρύβονται πίσω από αυτήν την παραμόρφωση των εννοιών και την κακή χρήση των λέξεων. Χρειάζεται βέβαια και ο χρόνος και ο «ήσυχος» στοχασμός γιατί στον αιώνα που ζούμε με τους καταιγιστικούς ρυθμούς της πληροφόρησης, την γνώση που κερδίζεται με το σταγονόμετρο και το χρόνο πλέον να αποτελεί πολυτέλεια για το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού, είναι πολύ εύκολο ακόμη και για μορφωμένους ανθρώπους να μην μπορέσουν να αντιληφθούν τα τούβλα που πέφτουν σωρηδόν γύρω τους. Είναι εξάλλου τόσα πολλά…

Λέει ο σοφός λαός μας: «Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά». Το να δηλώνεις αριστερός δεν σε κάνει αριστερό ακριβώς όπως το να δηλώνεις χριστιανός δεν σε κάνει χριστιανό. Τα λόγια δεν κοστίζουν τίποτα. Οι πράξεις είναι αυτές που δείχνουν το ποιόν σου. Ο Ινδός ποιητής Ταγκόρ έλεγε ότι «αυτός που είναι απασχολημένος με το να κάνει το καλό δεν έχει χρόνο για να είναι καλός». Γίνεται χαμός στο διαδίκτυο με τις ασυμφωνίες λόγων και πράξεων αυτής της «αριστερής» - «καλής» κυβέρνησης μάλιστα σε μικρό χρονικό διάστημα. Το γεγονός ότι τόσα πολλά ψέματα αποκαλύπτονται τόσο γρήγορα έχει να κάνει με την ανάγκη που υπήρξε για μια αλλαγή κατάστασης στην Ελλάδα για να δημιουργηθεί ένα ανάχωμα ώστε να συγκρατηθεί η οργή και η αγανάκτηση ενός μεγάλου μέρους σκληρά δοκιμαζόμενου λαού με το χρυσό χάπι της ελπίδας. Αν αριστερός είναι αυτός που υπόσχεται και τρέφεται με ελπίδα τότε δεν ήμουν, δεν είμαι και δεν θα γίνω ποτέ αριστερός. Τι είναι τότε ο αριστερός;

Όπως, λοιπόν, κάποιος δεν είναι χριστιανός επειδή έχει βαφτιστεί ως τέτοιος ή επειδή πιστεύει σε κάποιο δόγμα, έτσι και η πίστη σε κάποιο κόμμα και η ψήφος του σε αυτό δεν σε κάνει αριστερό. Όλοι γνωρίζουμε πόσα απάνθρωπα εγκλήματα έχουν διαπραχθεί στο όνομα του χριστιανισμού αλλά και σ’ αυτό του κομμουνισμού – σημειωτέων ότι πρόκειται για έννοιες με πολλά κοινά στοιχεία. Αν, λοιπόν, η ψήφος σε κάποιο αριστερό κόμμα σε κάνει αριστερό, τότε δεν ήμουν, δεν είμαι, ούτε θα γίνω ποτέ αριστερός. Τι σε κάνει τότε αριστερό;

Ο καπιταλισμός που ζούμε έχει ως αρχή δράσης του το κέρδος. Βέβαια η έννοια του κέρδους καλύπτεται εντέχνως με τη χρησιμοποίηση της «αλλοιωμένης» έννοιας της λέξης ανάπτυξης, που φυσικά σημαίνει οικονομική ανάπτυξη, δηλαδή πάλι κέρδος. Το κέρδος φυσικά δεν είναι για όλους το ίδιο. Άλλοι κερδίζουν πολλά και άλλοι ψίχουλα. Οπότε εισήχθη ο όρος «διαχωρισμός των τάξεων» για να καταλαβαινόμαστε. Αυτό με την σειρά του έφερε την «πάλη των τάξεων» που είναι άλλη μια αλλοιωμένη έννοια γιατί στην πραγματικότητα σημαίνει το μίσος μεταξύ των τάξεων. Όταν αφήνεσαι να οδηγηθείς από λάθος κριτήρια, οι πράξεις σου, ακόμη και αν μερικές φορές είναι σωστές, να είσαι σίγουρος ότι στο βάθος του χρόνου θα έχουν αρνητικό αντίκτυπο. Αν λοιπόν αυτό το μίσος σε κάνει αριστερό, ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω. Δεν ήμουν, δεν είμαι και ούτε πρόκειται να γίνω αριστερός. Ποιος όμως τελικά είναι αριστερός;

Στα μάτια του νόμου η κλοπή είναι παρανομία. Αλλά είναι το ίδιο να κλέβεις από ένα πλούσιο και ένα φτωχό; Απαντήστε ειλικρινά: θα κλέβατε ένα ορφανό; Ή έναν ανάπηρο; Η αδύναμη ομάδα έχει πάντα τη συμπόνοιά μας. Ο καπιταλισμός βασισμένος στο δόγμα ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό δεν κάνει αυτόν τον ουσιώδη διαχωρισμό. Και δεν τον κάνει γιατί αυτό το σύστημα είναι ανήθικο. Ό,τι δεν πηγάζει από την ηθική είναι απλά ανήθικο. Δεν έχει πολύ σημασία αν είναι περισσότερο ή λιγότερο ανήθικο: Τα κόπρανα είτε σκληρά είτε μαλακά είναι κόπρανα. Έτσι συμπεριφέρεται και η νέα κυβέρνηση. Όταν δεν μπορείς να δείξεις εμπράκτως την συμπόνοια στις αδύναμες ομάδες: φτωχούς, αρρώστους, ηλικιωμένους, βιοπαλαιστές, πρόσφυγες, μετανάστες ακόμη και τη χλωρίδα και την πανίδα είσαι απλά ανήθικος και αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει κάθε άνθρωπος με την εμπειρία αφού σε κάθε περίπτωση αδικίας προς αδύναμο που γινόμαστε μάρτυρες η αγανάκτησή μας είναι το πρώτο συναίσθημα που μας κατακλύζει. Είχε πει ο J.J. Rouseau: «Αν δεν είχε δοθεί στον άνθρωπο η συμπόνοια για να βοηθά το λογικό τότε δεν θα ήταν καλύτερος από το οποιαδήποτε τέρας». Πρέπει να αντιληφθούμε ότι από αυτή και μόνο την αρετή προέρχονται όλες οι κοινωνικές αρετές, αν φυσικά θέλουμε να αυτοαποκαλούμαστε κοινωνικά ζώα. Τι άλλο είναι η γενναιοδωρία, η επιείκεια, ο ουμανισμός από συμπόνοια προς τους αδύναμους; Ακόμα και η καλοσύνη και η φιλία, αν στοχαστούμε βαθιά, είναι παράγωγα της συμπόνοιας. 

Και εδώ έρχεται και το δεύτερο πρόβλημα της αυτοαποκαλούμενης «αριστερής» κυβέρνησης. Δεν είναι μόνο ότι δεν δείχνει εμπράκτως αυτή την κοινωνική αρετή που ονομάζεται συμπόνοια προς τις αδύναμες ομάδες, είναι ότι τη δείχνει στα λόγια και στις υποσχέσεις αλλά στα έργα κάνει ακριβώς τα αντίθετα. Και αυτό είναι διπλή ανηθικότητα διότι εξαπατάει με δόλο. Δεν αλλοιώνει μόνο την έννοια της λέξης αριστερός αλλά εξαπατά κιόλας από πάνω, κάτι που πάλι σύμφωνα με την εμπειρία κάθε ανθρώπου είναι κατάπτυστο. Έτσι, λοιπόν, αν ο αριστερός είναι αυτός που δείχνει εμπράκτως συμπόνοια στις αδύναμες ομάδες τότε ήμουν, είμαι και θα είμαι αριστερός.

 ΠΗΓΗ