Η τερματισμένη αποκτήνωση του είδους μας: «Θα ζεις, όσο δεν ενοχλείς»

Εν ψυχρώ δολοφονία ανθρώπου με ιδιαιτερότητες, μέσα στο σπίτι του. Ας αφανιστούμε πια να ξεβρωμίσει ο πλανήτης.

[Σημείωση: Μαθαίνω αφότου έγραψα το κείμενο ότι η Ντανιέλ Τζέικομπς, που αναφέρομαι σε αυτή σε γένος θηλυκό, είχε κάνει αλλαγή φύλου κι είχε γίνει αγόρι με το όνομα Keyden. Πράγμα που τον αποστασιοποιεί ακόμα περισσότερο από την «τάξη του» και τη «φυλή του» -όπως εξηγώ παρακάτω- τον κάνει πιο εύκολη λεία στην ασυδοσία της εξουσίας που υπηρετεί «την κανονικότητα του μέσου όρου» διευκολύνοντας ακόμα περισσότερο τους φονιάδες του να ισχυριστούν ότι τα φάρμακα αλλαγής φύλου του δημιουργούσαν ψυχολογικά προβλήματα, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν αυτή την εν ψυχρώ τη δολοφονία. Αλλά για σένα εσύ που έτσι κι αλλιώς θα κοιμόσουν ήσυχος το βράδυ, πριν το μάθεις αυτό, ετούτη η πληροφορία δεν αλλάζει και πολλά. Αντίθετα σε καθησυχάζει κι άλλο, και μεγαλώνει ακόμα περισσότερο την άβυσσο ανθρωπιάς-απανθρωπιάς που μας χωρίζει.]

Έχω ξεκινήσει τρεις φορές να γράφω αυτές τις γραμμές και έχω σταματήσει. Πρώτον γιατί δεν ξέρω από πού να το πρωτοπιάσω και δεύτερον γιατί έχω τόση οργή που μου βγαίνει σε απελπισία, τόση απελπισία που μου βγαίνει σε οργή, που φοβάμαι ότι θα γράψω στομφώδικα, κραυγαλέα, με τον τρόπο που το κάνουν όσοι θέλουν να προκαλέσουν τις εντυπώσεις. Πράγμα που σιχαίνομαι. Όμως όσο κι αν σιωπώ και προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ και να το δω ψύχραιμα το κουβάρι παραμένει το ίδιο μπερδεμένο, οπότε θα προσπαθήσω να το ξεμπερδέψω γράφοντας.

Στη Αμερική, τη μητρόπολη του καπιταλισμού, του πλαστικού ονείρου, των άστεγων, του Χόλυγουντ, των σπιτιών στο μέγεθος αεροδρομίων, της απανθρωπιάς, της απόλυτης εξουσίας της άρχουσας τάξης, δολοφονήθηκε πριν λίγες μέρες εν ψυχρώ από την αστυνομία μέσα στο σπίτι της μία 24χρονη κοπέλα με σύνδρομο Asperger , μία διαταραχή από το φάσμα του αυτισμού.

Φαίνεται ότι τώρα που ο μέσος Αμερικανός συνήθισε τις δολοφονίες των αστέγων, των φυλακισμένων, των ναρκομανών,  των οροθετικών, ακόμα και των φτωχών μαύρων απ’ τα γκέτο κοντεύει πια να συνηθίσει, και έπαψε να διαμαρτύρεται γι’ αυτές, ήρθε η ώρα να το πάνε ένα βήμα παραπέρα.

Μία κοπέλα. Νεαρή. Λευκή. Μεσοαστή. Με σπίτι και σκύλο. Που θα είχε όλα τα χαρακτηριστικά μίας τάξης που το σύστημα ξέρει πως δεν μπορεί να πλήξει ευθέως. Αυτής που στηρίζει το «αμέρικαν ντριμ». Αυτής που στηρίζει την ευρωπαϊκή ελίτ, την Γηραια Ήπειρο του λευκού φασισμού, που σκοτώνει όποιον και ό,τι δεν του μοιάζει. Αυτής της τάξης που δεν μπορείς να πειράξεις όταν είσαι εξουσία, γιατί τους θέλεις συμμάχους στις κτηνωδίες σου, είτε λέγονται Γκουαντάναμο, είτε πάτος του Αιγαίου. Και τους έχεις συμμάχους όσο τους στουμπώνεις με ύλη. Όσο τους παρέχεις κινητά, λάπτοπ και γκατζετάκια που πεθαίνουν μικροί Αφρικανοί για να συλλέξουν τα μέταλλα που χρειάζεται για να κατασκευαστούν, ρούχα που δουλεύουν μικροί σκλάβοι στην Ασία για να ράψουν, όσο δηλαδή τους υπενθυμίζεις πόσο τυχεροί είναι που ζουν εδώ κι όχι αλλού.

Όμως η κοπέλα αυτή παρ’ ότι μία λευκή που ανήκε στη μεσαία τάξη δεν ανήκε στον «κρίσιμο πληθυσμό» που δεν μπορεί η εξουσία να πειράξει. Γιατί ήταν αυτιστική. Δεν ήταν σαν εμάς, ήταν «ελατωματική». Παρ’ όλο που είχε ήπιας μορφής αυτισμό και μπορούσε να ζει μόνη της. Δεν ήταν όμως η μέση λευκή Αμερικανίδα – ακριβώς. Αλλά στο παρατσάκ. Κι αυτό δίνει τη δυνατότητα στη μέση Αμερικανίδα, την όμορφη, τη φοιτήτρια, τη καλλιτέχνιδα, την υπάλληλο, τη γκαρσόνα, την παρτάκια, την χόλυγουντ-άκτρες—γουόνα-μπι αυτήν που γαμιέται στις σέλφι όλη μέρα, και στο μέσο Αμερικανό με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά, να αποστασιοποιηθούν από αυτό το πλάσμα, το πονεμένο πλάσμα, που πάσχιζε να ζήσει με αξιοπρέπεια, μέσα σε έναν κόσμο που κατανοούσε διαφορετικά, που της προκαλούσε αγωνία και σύγχιση, σ’ έναν κόσμο που πάσχιζε να ενσωματωθεί, και που όταν ένιωθε πως δεν το κατόρθωνε τραυμάτιζε ξανά και ξανά, μόνο τον εαυτό της.

Μπήκαν στο σπίτι της, και τη σκότωσαν. Ενώ τους είχαν καλέσει οι γείτονες για αυτοκτονικό επεισόδιο. Είχαν κληθεί δηλαδή για να τη βοηθήσουν. Για να μην κάνει κακό στον εαυτό της. Και εκείνοι τη σκότωσαν. Αυτήν την κοπέλα που την γνώριζαν όλοι. Όχι μόνο όλη η γειτονιά,  αλλά όλη η Αμερική. Η Ντανιέλ Τζέικομπς είχε συγκινήσει όλο το διαδίκτυο ποστάροντας βίντεο, όπου η ίδια έκλαιγε σπαρακτικά και χτυπούσε τον εαυτό της, σε εξάρσεις αυτιστικού αυτο-τραυματισμού, και το αγαπημένο της Ροντβάιλερ προσπαθούσε να τη σταματήσει και την παρηγορήσει.

«Έτσι είναι να έχεις Άσπεργκερ» είχε σχολιάσει στο βίντεο. Η Αστυνομία της Αριζόνας ήξερε. Ο μπάτσος, που την ίδια νύχτα πήγε σπίτι του και πήρε αγκαλιά το μωρό του και το φίλησε, όταν σήκωσε το όπλο του και πυροβόλησε ήξερε. Ο μπάτσος που την επομένη πήγε και πήρε την κόρη του από το παντινάζ όταν σήκωσε το όπλο και πυροβόλησε, ήξερε. Ο μπάτσος που καμάρωσε το γιο του να σκοράσει στο ποδόσφαιρο, όταν σήκωσε το όπλο και πυροβόλησε ήξερε. Σκότωσαν μία 24χρονη αυτιστική κοπέλα, την οποία γνώριζαν, και ήξεραν τις ιδιαιτερότητες της κατάστασής της.

Η Ντανιέλ Τζέικομπς υποτίθεται ότι πήγε να τους επιτεθεί με ένα μαχαίρι. Που ακόμα και αλήθεια να ήταν, αυτοί, οι ειδικά εκπαιδευμένοι «άντρες», που άλλωστε εισέβαλαν μέσα στο σπίτι της, και μπορεί να την τάραξαν, να την αποδιοργάνωσαν, να τη φόβισαν, δεν βρήκαν κανέναν άλλο τρόπο να τη σταματήσουν. Μόνο να την δολοφονήσουν εν ψυχρώ. Γιατί φυσικά, δεν προσπάθησαν.

Γιατί τόσο πολύ έχουν αποκτηνωθεί από την εξουσία που τους παρέχεται αφειδώς, από ένα σύστημα που προστατεύει γενναιόδωρα αυτούς που κάνουν τη βρώμικη δουλειά του. Όλους αυτούς που με τα όπλα προτεταμμένα, πατάνε ανενδοίαστα τη σκανδάλη, περνώντας αδιαμαρτύρητα το μήνυμα της εξουσίας που λέει ξεκάθαρα πλέον, παντού, σε όλο τον πλανήτη: «θα ζεις όσο δεν ενοχλείς».

Και όλοι αυτοί θα συνεχίσουν τις ζωές τους χωρίς το σπαρακτικό κλάμα της Ντανιέλ στα αυτιά τους. Χωρίς την εικόνα αυτού του απελπισμένου κοριτσιού και του τρυφερού σκύλου πλάι της να κλαίει μαζί της. Κι ας είχαν δει τα βίντεο που αναρτούσε. Ας είχαν διαβάσει τις συνεντεύξεις που είχε δώσει πέρυσι σε αμερικανική εφημερίδα με ειλικρίνεια για την κατάστασή της λέγοντας «όταν καταρρέω, συχνά μου βγαίνουν αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές και τραυματίζω τον εαυτό μου».

Η μητέρα της σοκαρισμένη από το γεγονός είπε ότι ποτέ δεν είχε η Ντανιέλ αποτελέσει απειλή για κανέναν, και ότι οι αστυνομικοί που μπήκαν σπίτι της το γνώριζαν.

Εγώ πάλι, αν ήμουν μητέρα της, και θα μπορούσα να είμαι, δεν θα έλεγα μόνο αυτό. Θα έλεγα ότι εάν είδες αυτά τα βίντεο και δεν συγκινήθηκες, εάν είδες όλο τον πόνο, όλη την απελπισία, μα και όλο το μεγαλείο της συνύπαρξης, ανθρώπινης και μη, σε αυτή την κοπέλα με το σκυλάκο της, και δεν σε άγγιξαν, έτσι που μετά μπόρεσες και σήκωσες το όπλο σου να δολοφονήσεις αυτή την σπάνια συγκινητική ανάσα κι ελπίδα για τον αγώνα της ζωής, θα πει ότι πραγματικά εσύ δεν αξίζεις να ζεις.

Θα πει ότι μέσα στο σάπιο κουφάρι σου κατοικεί ένα απολύτα προγραμματισμένο εργαλείο ελέγχου, ότι είσαι ένα επικίνδυνο μηχάνημα – κι ακόμα πιο αηδιαστικό επειδή είσαι έμψυχο και θα μπορούσες να αντισταθείς, να μην είχες γίνει μηχάνημα στα χέρια τους.

Θα έλεγα ακόμα, ότι κι εσύ που μπορείς να βλέπεις αυτές τις σκηνές σ’ αυτό το βίντεο, εσύ που μπορεί να διαβάζεις αυτές τις γραμμές να μαθαίνεις για αυτή την εν ψυχρώ δολοφονία και το δέχεσαι απλά χωρίς να κουνηθεί το βλέφαρό σου, γιατί «και τι να κάνουμε τώρα έτσι είναι τα πράγματα» είσαι η αιτία που το είδος μας έχει φτάσει σε αυτό τον απίστευτης ηθικής βρωμιάς πλανήτη, σε αυτή την αιμορραγία φρίκης από παντού.

Είσαι ο ξεδοντιάρης, κουρελής, κι η ξεμαλλιασμένη βρωμιάρα, που στέκονταν κάτω από τις κρεμάλες του Μεσαίωνα και ζητωκραύγαζαν παράφορα όταν θανατωνόταν μια μορφωμένη γυναίκα σαν υποτιθέμενη μάγισσα, όταν σφαγιαζόταν ένας επαναστάτης, όταν απαγχονιζόταν ένας οραματιστής.

Είσαι το σκοτάδι που περιφέρεται στον πυρήνα του αξιακού συστήματος της ζωής και το αμαυρώνει, το βρωμίζει, το φτηναίνει, το ευτελίζει σε αυτό που είναι σήμερα. Είσαι το σηψαιμικό σοκ στα σπλάχνα της ανθρωπιάς  που τολμάει να κρίνει ξανά και ξανά όσους με προσωπική αυταπάρνηση παίρνουν το δύσκολο δρόμο της σύγκρουσης με το σύστημα, κουβαλώντας μέσα τους ένα άλλον κόσμο, επειδή αρνούνται να δεχτούν πως εν τέλει αυτός ο κόσμος υπάρχει μόνο στη φαντασία τους.

Γιατί πόση διαστροφή μπορείς να δικαιολογήσεις και πόση εξουσία να αντέξεις σε μορφή αδικίας πάνω στους αδύναμους; Εσύ ο ίδιος πολιτικά ορθός μαλάκας που απ’ την άλλη επικροτείς, χειροκροτείς και φωνάζεις για τη δικαίωση των ζώων, μαθαίνοντας για κάποιο δικαστήριο της Αμερικής που επέβαλε 28 χρόνια ποινή σε άνθρωπο που βασάνιζε ζώα, μέσα σε αυτό το απόλυτο θέατρο του παραλόγου. Γιατί πόσο ηλίθιος μπορείς να είσαι πια;

Πόσο δεν καταλαβαίνεις πια ότι μια κοινωνία που πυροβολεί εν ψυχρώ ανθρώπους που πονάνε, υποφέρουν και την έχουν ανάγκη, δεκάρα δεν δίνει για τα ζώα! Πόσο πολύ πια δεν βλέπεις τον παραλογισμό; Πώς γίνεται να σκοτώνει τον αδύναμο άνθρωπο η ίδια κοινωνία που υποτίθεται πως υπερασπίζεται σθεναρά το αδύναμο ζώο, και να κλείνει μέσα το φονιά του ζώου για όλη του τη ζωή, ενώ οπλίζει το φονιά του αδύναμου ανθρώπου, χωρίς ντροπή και χωρίς τιμωρία;

Δεν βλέπεις ότι το μόνο που υπάρχει κάτω από αυτά, είναι η ίδια εξουσιαστική επεκτατικότητα, είναι ο ίδιος εξουσιαστικός στραγγαλισμός, είναι η σπορά του φόβου που θέλει το σύστημα των λίγων να επιβάλλει με όποιον τρόπο και όποιο μέσο μπορεί στους πολλούς, αλλά τελικά πάντα και μόνο στον άνθρωπο! Γιατί ο άνθρωπος τους ενδιαφέρει σαν όν, τον άνθρωπο θέλουν να ελέγξουν απόλυτα και να εξουσιάσουν, αφού τα ζώα τα έχουν ήδη σμπαραλιάσει, εξολοθρεύσει, εμπορευματοποιήσει.

Όμως αν το ’βλεπες αυτό δεν θα ήσουν το τίποτα που είσαι. Εσύ που συντηρείς, κουβαλάς, χτίζεις και γιγαντώνεις όλο αυτό το σάπιο σύστημα στις πλάτες σου.

Πολλοί μεγάλοι συγγραφείς περιέγραψαν τον κόσμο μας σε μυθιστορήματα φαντασίας. Και νόμιζαν πως τον απέδωσαν καλά. Εκείνους που πέθαναν πιστεύοντας πως η δημοκρατία και η ευμάρεια θα οδηγούσε τελικά στην καλλιέργεια των πολλών και στον «εξανθρωπισμό» του είδους  μας, τους θεωρώ πραγματικά τυχερούς που πέθαναν και δεν είδαν την αλήθεια.

Κατερίνα Δήμα