ΜΙΑ ΦΟΥΣΚΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ;

Του Λευτέρη Παυλίδη.

Οι αγρότες άρχισαν έναν αγώνα εδώ και έναν μήνα και έδειξαν αποφασισμένοι για όλα. Κατάφεραν να συσπειρωθούν Πανελλαδικά και τόλμησαν να βγουν στους δρόμους, κατεβαίνοντας μάλιστα με τα γεωργικά τους μηχανήματα και στήνοντας μπλόκα σε καίρια σημεία των Εθνικών Οδών. Στη συνέχεια, απέκλεισαν σημαντικούς κόμβους αλλά και τα σύνορα της χώρας. Η τελευταία και πιο πρόσφατη πράξη του έργου παίχτηκε πριν λίγες μέρες, όταν μετέβησαν οργισμένοι (τουλάχιστον έτσι δήλωναν και έδειχναν) τόσο από την Πελοπόννησο όσο και από την Κρήτη με πλοία, στα κέντρα αποφάσεων της Πρωτεύουσας και απειλούσαν πως θα κάψουν τη Βουλή. Η κίνηση δε των Κρητικών αγροτών, ήταν ό,τι πιο ακραίο έπραξαν έως σήμερα.

Ο αγροτικός, ήταν ο μόνος κλάδος που αντέδρασε έμπρακτα στον εξοντωτικό Νόμο που πρόκειται να ψηφιστεί τις επόμενες μέρες και είπε όχι στα άδικα ασφαλιστικά και φορολογικά μέτρα που έρχονται με τον πιο βίαιο τρόπο. Μαζί τους όμως ενώθηκαν ελάχιστοι και μόνο περιστασιακά και σποραδικά. Οι εργαζόμενοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα απήργησαν κάποιες μέρες μόνο, ενώ κι ο κλάδος των ελεύθερων επαγγελματιών, συμμετείχε δειλά σε μία κινητοποίηση. Ο μόνος κλάδος που αντιστέκεται και συνεχίζει αδιάκοπα τις αποχές του εδώ και δύο μήνες, είναι αυτός των επιστημόνων (οι δικηγόροι, οι μηχανικοί και οι λογιστές) οι οποίοι μάλιστα συμπορεύτηκαν σε κάποιες κινητοποιήσεις με τους αγρότες. Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε μια κλιμάκωση απεργιών και άλλων φορέων, αλλά δεν είναι μαζική και συντονισμένη.

Το γεγονός ότι στον αγώνα των αγροτών δεν συστρατεύτηκαν απεργιακά και οι υπόλοιποι επαγγελματικοί κλάδοι, μαζικά σε έναν διαρκή αγώνα αντίστασης, δείχνει μόνο ένα πράγμα: δεν έχουν καταλάβει τι τους περιμένει! Όπως έχω ξαναπεί και ξαναγράψει, όταν το καταλάβουν τότε θα βγουν ΟΛΟΙ στους δρόμους. Επομένως, το πότε θα εξεγερθούν ΟΛΟΙ οι Έλληνες, είναι απλά και μόνο θέμα χρόνου. Η ουσία όμως είναι ότι χάθηκε μια σημαντική ευκαιρία, διότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο των αγροτών, αλλά ΟΛΩΝ των πολιτών. Γι’ αυτό θα έπρεπε να συσπειρωθούν ΟΛΟΙ σ’ αυτόν τον αγώνα, γι’ αυτό μιλάω για συστράτευση ΟΛΩΝ των επαγγελματικών κλάδων και όχι μόνο (και τους άνεργους και τις νοικοκυρές και τους συνταξιούχους και ΟΛΟΥΣ). Διότι το ζήτημα δεν είναι αν θα πετύχουν κάτι οι αγρότες μεμονωμένα και προς το συμφέρον τους. Ο αισχρός αυτός Νόμος είναι η ταφόπλακα της Ελλάδας και αφορά συνολικά όλο τον Ελληνικό λαό.

Οι Κρητικοί αγρότες έκαναν ένα σοβαρό σφάλμα. Έθεσαν εξαρχής ημερομηνία λήξης του αγώνα τους. Δεν ξεκινάς την Παρασκευή από την Κρήτη για να πας στον Πειραιά κι από κει στο Σύνταγμα, πολιορκώντας το κέντρο της Αθήνας, λέγοντας πως την Κυριακή… θα φύγουμε!!! Για να καταλάβω δηλαδή, βόλτα για Σαββατοκύριακο πήγες; Πώς είναι δυνατόν να σε φοβηθεί ο άλλος, όταν ξέρει πως σε 2 μέρες θα του αδειάσεις τη γωνιά; Όταν –υποτίθεται– κάνεις έναν αγώνα αποφασισμένος για όλα, ΓΙΑΤΙ δεν πάει άλλο, ΓΙΑΤΙ έφτασες ή και ξεπέρασες τα όριά σου, ΓΙΑΤΙ δεν έχεις μέλλον και ΓΙΑΤΙ τίθεται θέμα επιβίωσης, τότε το φτάνεις μέχρι το τέρμα. Δεν θέτεις χρονοδιάγραμμα στον αγώνα σου, αλλά τον αφήνεις ανοιχτό και χρονικά απροσδιόριστο. Δηλώνεις έτοιμος για όλα και το εννοείς. Είσαι έτοιμος να συγκρουστείς για το δίκιο σου, για τη ζωή σου και την οικογένειά σου. Δεν φτάνεις ως εκεί και τα παρατάς για να γυρίσεις σπίτι σου. Ο μόνος τρόπος για να σε πάρει σοβαρά η ανεκδιήγητη αυτή Κυβέρνηση, είναι να την φοβίσεις. Οι αγρότες τι έκαναν τελικά; έδειξαν απλά τα δόντια τους, γαύγισαν και λίγο, αλλά δεν δάγκωσαν…

Όλη η Ελλάδα θαύμασε την τόλμη των αγροτών και πίστεψε πως αυτή τη φορά, κάτι μπορεί να γίνει. Ότι ίσως αδράξουν την ευκαιρία και οι υπόλοιποι και ξεσηκωθούν. Όλα τα ΜΜΕ είχαν πρώτο θέμα τις αγροτικές κινητοποιήσεις ανά την Ελλάδα και ιδίως στο κέντρο της Πρωτεύουσας. Όλοι οι Έλληνες παρακολουθούσαν με αγωνία τις εξελίξεις και ήταν το μόνιμο θέμα συζήτησης παντού. Όλοι περίμεναν να δουν την κορύφωση του αγώνα, δεδομένου ότι μαζεύτηκαν πολλές χιλιάδες αγρότες, μια δύναμη που κανένας και τίποτα δε θα μπορούσε να σταματήσει. Δυστυχώς όμως, διέψευσαν τις όποιες ελπίδες για κάτι ανατρεπτικό και όλο αυτό αποδείχτηκε μάλλον μια φούσκα. Μέχρι και το άγουρο κίνημα των αγανακτισμένων που έσβησε πρόωρα, είχε κρατήσει περισσότερο. Δεν ξέρω εάν θα ξαναφουντώσει, πάντως κρίνοντας από το απότομο ξεφούσκωμα, προσωπικά απογοητεύτηκα και δεν περιμένω κάτι σπουδαίο στα κοντά. Κρίμα πάντως, γιατί μια προσπάθεια που ξεκίνησε τόσο μαζικά και συντονισμένα, φαίνεται πως θα σβήσει άδοξα. Και μπορεί να έχει συνέχεια, αλλά για το αποτέλεσμα πολύ αμφιβάλλω. Όταν έχεις φτάσει τόσο κοντά να συγκρουστείς με το κατεστημένο και να πατήσεις πόδι, αλλά κάνεις πίσω, τότε έχεις χάσει μία μοναδική ευκαιρία που δύσκολα θα έχεις ξανά στο μέλλον. Εκτός κι αν έρθει σύντομα το πλήρωμα του χρόνου (που έλεγα).