Το Βατερλώ των γελοίων...

Όταν αντιληφθούμε το μέγεθος των μηδενικών που βάλαμε να μας κυβερνήσουν, θα είναι πολύ αργά. Ήδη, είναι πολύ αργά καθώς τόσο η οικονομία όσο και η θέση της χώρας στη διεθνή κοινότητα έχει υποστεί και υπόκειται καίρια πλήγματα.

Κατ’ αρχήν ούτε οι περισσότεροι απ’ όσους προηγήθηκαν στη διακυβέρνηση της χώρας απέφυγαν τα τραγικά λάθη. Ο Κώστας Σημίτης έβαλε μεν τη χώρα στο Ευρώ, αλλά ως αντάλλαγμα για να τον αφήσουν τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα να πετύχει, άφησε τη διαφθορά και το πελατειακό κράτος να οργιάζουν. Αν και μεταρρυθμιστής, σε όλες τις καίριες μεταρρυθμίσεις υποχώρησε όταν το πελατειακό κράτος του έτριξε τα δόντια.

Ο Κώστας Καραμανλής την περίοδο 2004-2009 θα μείνει στην ιστορία σαν τον άνθρωπο που ευθύνεται για τον εκτροχιασμό και τη χρεοκοπία του 2010, αφού τίναξε τα ελλείμματα στον αέρα. Στο τέλος ψέλλισε την αλήθεια περί των μέτρων λιτότητας που χρειάζονται μόνο και μόνο για να δραπετεύσει και να αφήσει την καυτή πατάτα στον επόμενο. Αυτός και ο Προκόπης Παυλόπουλος με τους διορισμούς στο δημόσιο έχουν σημαντική ευθύνη γι’ αυτά που ακολούθησαν μετά το 2010.

Ο Γιώργος Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές με το σύνθημα "λεφτά υπάρχουν" ενώ η χώρα βρισκόταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Επιχείρησε φιλότιμες μεταρρυθμίσεις όπως η διαύγεια, το opengov κλπ. αλλά ήταν πλέον αργά. Η χώρα έμοιαζε με τους στάβλους του Αυγεία που χρειάζονταν δυο ορμητικά ποτάμια για να καθαρίσουν. Οι αλλαγές στις ποτίστρες και τα σάρωθρα δεν επαρκούσαν.

Ο Αντώνης Σαμαράς κατάφερε να απομακρύνει τη χώρα από το γκρεμό προσωρινά, αλλά χωρίς επιτυχία στο τέλος. Όνειδος της διακυβέρνησης να συνεχίζει μια χρεοκοπημένη χώρα να μοιράζει εφάπαξ και πρόωρες συντάξεις στις προνομιούχες πελατειακές ελίτ.

Χειρότερος όλων σε ικανότητα ρεαλιστικής αντίληψης της πραγματικότητας, ορθολογικής πολιτικής διαχείρισης και ηθικής ακεραιότητας ήταν και αποδεικνύεται ο Αλέξης Τσίπρας.

Κατά το πρώτο εξάμηνο του 2015 έπαιξε το χαρτί ενός οφθαλμοφανώς ηλίθιου εκβιασμού των εταίρων, ο οποίος απέτυχε παταγωδώς. Αυτός και ο "γυρολόγος" που επέλεξε ως μέντορα στα οικονομικά, επιχείρησαν να παίξουν το χαρτί της αναταραχής που θα προκαλούσε στις αγορές και κατά συνέπεια στη διεθνή οικονομία ένα Grexit. 

Με την αναγγελία του δημοψηφίσματος πέρυσι το καλοκαίρι οι αγορές δεν  πτοήθηκαν, στη συνέχεια με την ευκολία που χαρακτηρίζει μόνο ανήθικους τυχοδιώκτες πούλησε το αντιμνημονιακό μέτωπο που τον έφερε στην εξουσία και το 62% που τον ακολούθησε στο ΟΧΙ βάζοντας ενέχυρο το μέλλον των παιδιών του.

Υπέγραψε το τρίτο και χειρότερο όλων μνημόνιο, την αξιολόγηση του οποίου έπρεπε να έχει κλείσει από τον Οκτώβριο και δεν έχει κλείσει ακόμη, ενώ έχει μπει η Άνοιξη.

Συνεχίζει να πουλάει "σανό" στην κοινωνία για κόκκινες γραμμές στη μείωση των συντάξεων στο ασφαλιστικό, τη στιγμή που αυτό έχει χρεοκοπήσει ήδη και είναι θέμα χρόνου να καταρρεύσει πλήρως. Η Ελλάδα χωρίς αντίστοιχα ισχυρή οικονομία πληρώνει το 16% του ΑΕΠ σε συντάξεις τη στιγμή που η Γερμανία με πανίσχυρη οικονομία πληρώνει το 12,3% και η Ευρωζώνη το 13,8%.

Το σχέδιο "επίλυσης" του ασφαλιστικού της κυβέρνησης είναι να αυξήσει τις εισφορές. Δηλαδή, να ανεβάσει το 16% στο 20% μη αντιλαμβανόμενοι ή παριστάνοντας πως δεν αντιλαμβάνονται πως αυτό σημαίνει αύξηση της ανεργίας και μείωση εισφορών και εσόδων.

Η παρατεταμένη διαπραγμάτευση για εσωκομματικούς λόγους βουλιάζει την οικονομία, διώχνει τις καταθέσεις από τις τράπεζες αναγκάζει τους πιο ικανούς και παραγωγικούς Έλληνες να φεύγουν στο εξωτερικό.

Το προσφυγικό...

Οι αριστερές θολές αναγνώσεις του κόσμου μέσα από τα ξεπερασμένα πρίσματα της αποικιοκρατίας, τρίτου κόσμου, αντιμπεριαλιαστικού αγώνα, προλεταριακού διεθνισμού και ανοιχτών συνόρων, κατέστησαν την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι για εκατομμύρια δυστυχισμένων που θέλουν να ζήσουν στην πλούσια Ευρώπη.

Μια στοιχειωδώς λογική πολιτική ηγεσία θα προσπαθούσε να καταστήσει τα σύνορα της Ελλάδας σύνορα της Ευρώπης, με το να υπάρχει αυστηρός έλεγχος στο ποιος εισέρχεται στη χώρα και πού κατευθύνεται.

Η κυβέρνηση είτε από ιδεολογική αγκύλωση είτε από ανικανότητα οργάνωσης της αντιμετώπισης της κατάστασης, έκανε τη χώρα ξέφραγο αμπέλι με την ελπίδα πως οι εκατοντάδες χιλιάδες τη χρησιμοποιούν απλά για πεδίο ανεξέλεγκτης διέλευσης. Όπως ήταν αναμενόμενο τα σύνορα της Ευρώπης μετατέθηκαν από τα νησιά του Αιγαίου στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας.

Εκεί γίνεται πλέον η επιλογή ποιος θα περνά στην Ευρώπη και ποιος όχι. Μοιραία η Ελλάδα μετατρέπεται σε χωματερή δυστυχισμένων με απροσδιόριστες επιπτώσεις.

Η γεωπολιτική θέση της χώρας αποδυναμώνεται ενώ αναδύονται κίνδυνοι απώλειας μέρους της εθνικής κυριαρχίας καθώς η ροή των προσφύγων φαίνεται πως ρυθμίζεται από την Τουρκία που έχει βλέψεις στο Αιγαίο.

Αντί να σημάνουν εθνικό συναγερμό καλώντας το σύνολο του πολιτικού κόσμου να αναλάβει ευθύνες και μέρος της διαχείρισης, επιλέγουν επικοινωνιακά παιγνίδια αλληλοκαταγγελλιών με κάποιους άλλους ανόητους αυστριακούς πολιτικούς.

Ευθύνη για την προσφυγική κρίση φέρει και η Ευρώπη που δεν έχει από χρόνια ένα σχέδιο αντιμετώπισης του προβλήματος συνολικά, αλλά όταν η βόμβα σκάει στην αυλή σου και απειλεί πως δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο, δεν μπορείς να επιχαίρεις γιατί έσπασαν τα τζάμια των γειτόνων από το ωστικό κύμα.

Η ηθική των ανήθικων...

Λένε πως η επίκληση της ηθικής ανωτερότητας συνήθως αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των πιο ανήθικων ανθρώπων.

Ένα από τα ισχυρότερα πολιτικά επιχειρήματα του συνονθυλεύματος που βρίσκεται στην εξουσία ήταν η ηθική ανωτερότητα της αριστεράς.

Όπως αποδείχτηκε η ανωτερότητα αυτή ανήκει στην φαντασία μερικών αφελών μόνο. Μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε την εξουσία τα πράγματα, σε ό,τι αφορά το βόλεμα των ημετέρων, όχι μόνο δεν βελτιώθηκαν αλλά επιδεινώθηκαν σε σχέση με τους προηγούμενους οι οποίοι επίσης διέπρεπαν...

Επιπλέον πριν λίγες μέρες απεδείχθη πως όσο πιο πολύ καταγγέλλει κάποιος τη διαπλοκή και την πολιτική διαφθορά τόσο πιο βαθιά ενδέχεται να κολυμπάει σ’ αυτήν.

Μπροστά στο ασφυκτικό πλαίσιο που δημιουργούν τα αδιέξοδα, η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα προκειμένου να επανασυσπειρώσει μέρος του μετώπου που την ανέδειξε στην εξουσία παίζει το τελευταίο της χαρτί: τον πόλεμο εναντίον της διαπλοκής και των καναλιών τα οποία αποτελούν το μακρύ χέρι με το οποίο αυτή ασκεί πίεση.

Το Βήμα φωτογράφισε την Κυριακή που πέρασε τον πρωθυπουργό σαν το πρόσωπο που συνάντησε μυστικά τέσσερις φορές μεγαλοεκδότη που η κυβέρνηση χαρακτηρίζει και αντιμετωπίζει σαν αρχιερέα της διαπλοκής.

Το Μαξίμου δεν διέψευσε τις συναντήσεις.

Γιατί ένας αρχηγός κόμματος χρειάζεται να συναντά ιδιωτικά, κρυφά σε γκαρσονιέρες φίλων, αυτόν που δημόσια χαρακτηρίζει σαν αρχιερέα της διαπλοκής;

Οι πολιτικοί σε μια δημοκρατία έχουν το δικαίωμα και ενδεχομένως και την υποχρέωση να συναντάνε εκδότες, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες ή άλλους πολιτικούς είτε φίλα προσκείμενοι είναι αυτοί στην πολιτική τους είτε αντίπαλοι.

Όταν κάποιος επιλέγει να συναντήσει κρυφά τέσσερις φορές αυτόν που μετά βδελυγμίας δημόσια καταγγέλλει ως διαφθορέα των κανόνων του παιγνιδιού και του πολιτικού και οικονομικού γίγνεσθαι, κάποιο λάκκο έχει η φάβα.

Μοιραία το τελευταίο φύλλο συκής της κυβέρνησης Τσίπρα, ο πόλεμος κατά της διαπλοκής, αρχίζει να καταρρέει.

Η αποτυχία αυτής της κυβέρνησης αποδεικνύεται συντριπτική σε όλα τα πεδία. Ωσάν μια ευτυχής (για τους ίδιους προς το παρόν...) συγκυρία να έφερε στο τιμόνι μιας χώρας κάποια πρόσωπα μηδενικής αξίας και ήθους για να αναλάβουν την πολιτική (και όποια άλλη προκύψει) ευθύνη της τελικής πτώσης στον γκρεμό μιας προδιαγεγραμμένης πορείας.

Η στήλη αυτή ευθύς εξ αρχής είχε επισημάνει πως με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία η ηγεσία και τα στελέχη του αντιλαμβάνονται την ατυχία τους για επιτυχία και μακάριοι βαδίζουν προς την αυτοκαταστροφή των ιδίων και την καταστροφή της χώρας, την οποία δεν υπάρχει αμφιβολία πλέον πως θα χρεωθούν.

Κυριολεκτικά η τραγωδία των μηδενικών ή το Βατερλώ δυο  γελοίων όπως θα έγραφε και ο Γιάννης Σκαρίμπας...

 Του Κώστα Στούπα