του Λευτέρη Παυλίδη.
Στη Γαλλία γίνεται ο κακός χαμός! Η χώρα κυριολεκτικά βράζει, καθώς οι βίαιες ταραχές διαρκούν 2 και πλέον μήνες (οι πορείες διαμαρτυρίες ξεκίνησαν στις 10 Μαρτίου). Τις πρώτες μέρες ήταν ήπιες, αλλά σιγά σιγά έγιναν μαζικές, κλιμακώθηκαν και εξελίχθηκαν σε άγρια επεισόδια και συγκρούσεις στους δρόμους. Καθημερινά, σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας (Παρίσι, Τουλούζη, Μπορντώ, Μονπελιέ, Ρεν κ.α.) γίνονται δεκάδες συλλήψεις, επιθέσεις των πολιτών (εργαζομένων, ανέργων, φοιτητών) σε αστυνομικούς οι οποίοι απαντούν με ρίψη χημικών δακρυγόνων και κροτίδων.
Μιλάμε για
άγριους ξυλοδαρμούς, μάχες σώμα με σώμα και αντιδράσεις που έχουν πάρει τη
μορφή εξέγερσης. Οι διαδηλωτές ανάβουν φωτιές, σπάνε περιπολικά οχήματα, πετάνε
μολότωφ, ξηλώνουν πινακίδες οδών, εκτοξεύουν διάφορα αντικείμενα και προκαλούν
σοβαρές ζημιές, με αποτέλεσμα να είναι εκατοντάδες οι τραυματίες μεταξύ των
διαδηλωτών και των αστυνομικών σε αυτούς τους δύο μήνες συγκρούσεων. Από τις 31
Μαρτίου κάθε βράδυ, σε περισσότερες από 50 γαλλικές πόλεις πραγματοποιείται
αγρυπνία από τους Γάλλους σε δρόμους και πλατείες, ενώ γίνονται και μπλόκα σε
αυτοκινητόδρομους, καταλήψεις σε λιμάνια, σταθμούς τρένων και αεροδρόμια. Με
δυό λόγια η χώρα έχει κυριολεκτικά παραλύσει…
Μέσα σ’ αυτό
το κλίμα πολέμου, η Γαλλική Κυβέρνηση αναγκάστηκε να απαγορεύσει σε κάποιες
ομάδες πολιτών (ακτιβιστών και αντιφασιστών) την κυκλοφορία σε σημεία της πόλης
όπου έχουν προγραμματιστεί διαδηλώσεις, συγκεκριμένες ημέρες και ώρες! Για την
ώρα δείχνει αμετακίνητη στις πολιτικές θέσεις της και αντιστέκεται στη
πρωτοφανή αυτή λαϊκή κατακραυγή, αλλά κανείς δε ξέρει μέχρι πότε, όπως επίσης
ουδείς γνωρίζει ποιος θα είναι ο νικητής αυτής της άγριας κόντρας. Ο μέχρι
σήμερα τραγικός απολογισμός είναι 1.000 συλλήψεις διαδηλωτών και 350
τραυματισμοί αστυνομικών (των πολιτών είναι άγνωστος ο αριθμός).
Τα ΜΜΕ μας
βέβαια κι όπως αναμενόταν, όλα τα παραπάνω συστηματικά τα θάβουν (τουλάχιστον όσο
μπορούν) καταβάλλοντας φιλότιμες προσπάθειες κουκουλώματος του θέματος. Ευτυχώς
όμως, μέσω του διαδικτύου (ιστοσελίδες αλλά και βίντεο στο YouTube) μπορεί κανείς να ενημερωθεί και
να παρακολουθήσει όλες τις εξελίξεις. Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό, είναι
κατανοητοί και δε χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να καταλάβει κανείς πως
τέτοια συμβάντα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να προβάλλονται διότι είναι κακά
παραδείγματα για την… ‘’Δημοκρατία μας’’. Είναι κίνδυνος αποσταθεροποίησης και
πρέπει να αποφεύγονται!
Εξυπακούεται
πως όλα τα παραπάνω συνοδεύονται και από απεργιακές κινητοποιήσεις, καθώς και
στάσεις εργασίας όλου του εργασιακού κόσμου. Οι Γάλλοι λοιπόν είναι όλοι
ενωμένοι και αποφασισμένοι και φαίνεται πως δεν έχουν σκοπό να κάνουν βήμα
πίσω. Δείχνουν πως δεν πρόκειται να διαπραγματευτούν τα αδιαπραγμάτευτα
εργασιακά τους δικαιώματα. Όλοι οι επαγγελματικοί κλάδοι είναι μια γροθιά,
ενωμένοι σε ένα κοινό μέτωπο κατά της Κυβέρνησης.
Κι εμείς; Τί κάνουμε εμείς;
Κάθε
νοήμων άνθρωπος αυτής της χώρας, αναρωτήθηκε ΓΙΑΤΙ οι Έλληνες δεν αντιδρούν –
ξεσηκώνονται σε όλα όσα παράλογα και άδικα συμβαίνουν στην Ελλάδα τη τελευταία
εξαετία; Κάθε νοήμων άνθρωπος αυτής της κακόμοιρης χώρας, θαύμασε και συνεχίζει
να θαυμάζει το θάρρος και το πείσμα των Γάλλων πολιτών, οι οποίοι αντιστέκονται
επίμονα στα άδικα εργασιακά μέτρα. Τί λείπει από τους Έλληνες, το οποίο έχουν
οι Γάλλοι;
Η
πλειοψηφία των ανθρώπων που –τουλάχιστον εγώ– συναναστρέφομαι, κατηγορούν τον
εαυτό τους που δεν αντιδρούν στη λαίλαπα των δυσβάσταχτων και παράνομων
αντιλαϊκών μέτρων που λαμβάνουν οι Κυβερνήσεις της εξαετίας, της
υπερφορολόγησης, των απανωτών αμοιβοπερικοπών και των μνημονίων που τους
φτωχοποίησαν και τους ισοπέδωσαν. Οι περισσότεροι νιώθουν πίκρα και συγχρόνως
οργή για την απάθειά τους αυτή. Όλοι αναρωτιούνται καθημερινά «γιατί ο λαός μας
ανέχεται και τα δέχεται όλα αυτά αδιαμαρτύρητα» και μέχρι πότε; Στα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης διαβάζω καθημερινά δεκάδες επαναστατικές αναρτήσεις αλλά και
δημοσιεύσεις αυτομαστιγώματος, εξαιτίας της αδράνειας αυτής. Βλέπω φίλους και
γνωστούς να αλληλοκατηγορούνται για την απραξία τους απέναντι στο αυταρχικό
κατεστημένο. Όλοι όμως, όσα κι αν εξαγγέλλουν ή διατείνονται στη θεωρία,
παραμένουν αδιάφοροι και απαθείς στη πράξη και υπομένουν τα πάνδεινα, σιωπηλά
και αδιαμαρτύρητα.
Πως είναι
δυνατόν μια ανακοίνωση του Γάλλου Προέδρου Ολάν για μεταρρύθμιση της εργασιακής
Νομοθεσίας να έχει προκαλέσει σχεδόν πόλεμο στη Γαλλία κι εδώ που έχουν έρθει
τα πάνω κάτω σε όλους τους τομείς, να μη
κουνιέται φύλλο; Πως είναι δυνατόν στη Γαλλία του 9% ποσοστού ανεργίας να
γίνεται λαϊκή εξέγερση γιατί ο νέος εργασιακός Νόμος θα την αυξήσει, όταν στη
χώρα μας που αγγίζει το 25% επίσημα (γιατί ανεπίσημα ξεπέρασε το 30%) να μη κουνιέται φύλλο; Πως είναι
δυνατόν τα εργατικά Συνδικάτα στη Γαλλία να πρωτοστατούν στις σφοδρές
κινητοποιήσεις και στην Ελλάδα να μην
κουνιέται φύλλο;
Είναι
φανερό ότι κάτι συμβαίνει με την Ελλάδα και τους Έλληνες. Αυτή η χώρα που
γέννησε τόσους ήρωες ιστορικά, σήμερα είναι στείρα. Αυτός ο λαός που δεν
υπέμενε ζυγό, σήμερα είναι υπόδουλος. Πού πήγε το ανυπότακτο πνεύμα που μας
χαρακτήριζε ως λαό; Μήπως αλλοτριωθήκαμε; Εκφυλιστήκαμε; Μη τάχα λιγοψυχούμε;
Χάσαμε την εθνική μας ταυτότητα; Ή ακόμα χειρότερα την αξιοπρέπειά μας; Μήπως
συνηθίσαμε στη δυστυχία και στη μιζέρια; Μήπως δε φτάσαμε ακόμη στα όριά μας; Ή
πάλι απελπιστήκαμε; Μήπως νιώθουμε βολεμένοι στην ψευδοασφάλεια του μικρόκοσμού
μας; Μπας και γίναμε υπερβολικά μαλθακοί; Μήπως επαναπαυτήκαμε ή κρυφτήκαμε
πίσω από την ένδοξη ιστορία μας; Νιώθουμε μόνοι; Μήπως μας λείπει ο ηγέτης; Μη
χάσαμε την περηφάνια μας σαν άνθρωποι ή σαν Έλληνες; Τις ιδιαίτερες αξίες και
τα ιδανικά των προγόνων μας; Ή μήπως όλα αυτά μαζί;
Δε ξέρω
και σίγουρα δεν μπορώ να δώσω εγώ απάντηση στο ερώτημα αυτό. Μπορεί η φλόγα της
ελευθερίας να φαίνεται πως έσβησε, αλλά είμαι σίγουρος πως μια σπίθα μπορεί να
ανάψει μεγάλη φωτιά. Μια φωτιά που θα καθαρίσει συθέμελα αυτό το τόπο. Συνεχίζω
να έχω μια μικρή κρυφή ελπίδα πως στο τέλος θα μιλήσει το DNA του Έλληνα κι όταν φτάσει η κατάλληλη στιγμή,
ο λαός αυτός θα ξυπνήσει. Και σαν
ξυπνήσει μονομιάς, θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου