Ο Τσίπρας όχι μόνο αυτοακυρώνεται πολιτικά μιλώντας φασιστικά αλλά επιχαίρει ηδονικά για την κατάντια του.

Η χυδαία συμμορία των ευρωτσολιάδων, που αυτοαποκαλείται «συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ», πετιέται πλέον σα στυμμένη λεμονόκουπα από τ’ αφεντικά της.

Αφού – ως κοινοί αλήτες- κορόιδεψαν, ξεπούλησαν κι εκχυδάισαν τα πάντα προκειμένου ν’αποκομίσουν χρήμα και αναγνωρισιμότητα, ήρθε η ώρα του λογαριασμού, η ώρα της κοινωνικής ανταπόδοσης! Ως εκ τούτου, οι πονηροί κι οι «ριγμένοι» της παρέας την εγκαταλείπουν, ανοίγοντας πανιά γι άλλες πολιτείες, προφανώς πιο σίγουρες και πιο προσοδοφόρες. 

Ο δημοσιογράφος Στρατής Μπουρνάζος και η  συντακτική ομάδα των «Ενθεμάτων» της Αυγής «θυμήθηκαν» μετά από σχεδόν ενάμιση χρόνο χυδαίας παράδοσης της λαϊκής εντολής στους αποικιοκράτες, ότι δεν νιώθουν πολιτική εμπιστοσύνη (!) στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κι ότι ο κορμός της πολιτικής της είναι λάθος (!) και - πιστοί στο  «παπατζηλίκι», το οποίο διαχρονικά χαρακτηρίζει την... «ανανεωτική Αριστερά»- αποφάσισαν ν’αποχωρήσουν από την κυβερνητική εφημερίδα, μήπως και  γλιτώσουν το τομάρι τους. 

Ιδού το κείμενο-κωμωδία παραίτησης των ανωτέρω...κυρίων από την Αυγή:

«Νιώθω πια πολύ μακριά από τον Σύριζα και την κυβέρνηση,  πιστεύω ότι ο κορμός της πολιτικής τους είναι λάθος  και –κάτι ακόμα πιο βαρύ– δεν νιώθω πλέον πολιτική εμπιστοσύνη  απέναντί τους. 

Την ίδια στιγμή, ενώ είμαι βέβαιος για το λάθος, δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό, τι θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση. Νιώθω κάθε μέρα να με πνίγουν  πολλά […] Κι όμως, στους φίλους μου που έγιναν υπουργοί ή ό,τι άλλο δεν μπορώ να κουνήσω το δάχτυλο, να τους βαράω ή να τους οικτίρω – ακόμα κι όταν τους αξίζει· δεν το έκανα ποτέ  αυτό στους φίλους μου. Και αν πάω παραπέρα, το κουβάρι μπλέκεται περισσότερο. Όταν βλέπω συντρόφους με τους οποίους συμπορεύτηκα χρόνια, όχι μόνο να αυτοακυρώνονται πολιτικά μιλώντας για “φασιστερά”, αλλά –κάτι που με τσακίζει– να επιχαίρουν ηδονικά για την κατάντια της κυβέρνησης, ποντάροντας στο μίσος (όπως έκανε κι ο Σύριζα παλιότερα, βέβαια). Αλλά ούτε αυτούς έχω το κουράγιο να τους κοπανάω.  Και ξέρω όμως ότι όταν νιώθεις έτσι, όντας σε μια θέση δημόσιας παρέμβασης, δεν κάνεις πια για  τούτη τη δουλειά: αν δεν μπορείς να μιλάς για τα «οικεία κακά», ήρθε η ώρα να αποσυρθείς από το πόστο αυτό.  […]

Τα κείμενα δεν είναι μόνο (άψυχες) λέξεις, σελίδες στο χαρτί και την οθόνη. Είναι οι άνθρωποι που τα γράφουν και τα διαβάζουν· είναι οι σχέσεις, τα συναισθήματα οι ιδέες, οι σκέψεις  που  τα παράγουν και τις οποία παράγουν, με τη σειρά τους. Δεσμοί, σχέσεις, διαδρομές ανθρώπων.  “Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου”. Αυτό  είναι, για μένα, το μάθημα των δεκάξι χρόνων».

http://anemosantistasis.blogspot.gr/