Η συλλογική αυταπάτη πως οι Δημόσιοι Υπαλ. πληρώνουν απο κρατήσεις (πραγματικά χρήματα) στο κράτος.

Το έχω!

Βρήκα τη λύση στο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος: Δέχομαι, μόνος μου, εγώ προσωπικά, να προσληφθώ στο δημόσιο, με μισθό €7.000.000.700 το μήνα, και να πληρώνω φόρους €7 δισ. το μήνα. Το κράτος ας με φορολογεί στην πηγή, και ας τα κρατάει απευθείας πριν μου αποδώσει το καθαρό ποσόν του μισθού μου. Θυσία να γίνει, δε πειράζει…

Καθώς τα έξοδα του Ελληνικού Κράτους είναι κατά τι λιγότερα, θα περισσεύει €1 δισ. το μήνα, κιμπάρικο, για επενδύσεις και επέκταση του κοινωνικού κράτους από τους φόρους μου και μόνο. Όλα αυτά με τους δικούς μου φόρους και μόνον.

Οι άλλοι Έλληνες δεν θα χρειάζεται να ξαναπληρώσουν φόρο για τίποτε! Κανένας! Μόνος εγώ θα σηκώσω στους ώμους μου το Ελληνικό κράτος! Ο σύγχρονος Άτλαντας!

Από τους φόρους μου το κράτος θα εισπράττει €84 δισ. το χρόνο, και η Ελλάδα θα γίνει ξανά πλούσια! Δέχομαι επίσης να εργάζομαι για το κράτος ως τα βαθιά γεράματα. Χαλάλι σας βρε!

Βέβαια μη μου ζητάτε και να πηγαίνω και στη δουλειά κάθε μέρα, αχάριστοι! Χάρη σε μένα θα ζείτε όλοι! Μπορεί να παίρνω και τηλέφωνο στην υπηρεσία μια-δυο φορές το μήνα. Αν θέλετε, διορίστε με και γυμναστή στον Αη Στράτη. Δε με ενοχλεί καθόλου!

Όσο για την πρόσληψή μου, δε θέλω βλακείες για πτυχία και μεταπτυχιακά, και εξετάσεις ΑΣΕΠ, και τέτοια άλλα γελοία! Κάντε μου μια οκτάμηνη σύμβαση, και τα άλλα θα τα τακτοποιήσω μόνος μου.

Μέχρι τα 52 θα δουλεύω για σας. Μη φοβάστε όμως, έχω τη λύση και για μετά.

Θα βγω στη σύνταξη και μέχρι τα 125 θα πάρω σύνταξη €7.000.000.920 το μήνα. Πάλι €7 δισ. το μήνα φόρους θα πληρώνω! Θα προσεύχεστε να μη τα τινάξω…

Από το δε εφάπαξ μου, που θα είναι €700 δισ. και €150.000, προτίθεμαι να δώσω σε φόρο τα €700 δισ.! Η Ελλάδα θα γίνει υπερδύναμη. Θα μπορέσει να αγοράσει τις γειτονικές χώρες με αυτά τα λεφτά των φόρων του δικού μου εφάπαξ!

Στο κάτω-κάτω, πληρωμένο θα το έχω το εφάπαξ μου, από τις κρατήσεις μου!

Αν, και να τα τινάξω, πάλι λύση σας έχω! Θα προσλάβετε τα παιδιά μου στο κράτος, και θα τους δίνετε ίδιο μισθό με το δικό μου, και με την ίδια φορολογία. Η Ελλάδα θα γίνει υπερδύναμη χάρη σ’ εμένα και μόνον! Για πάντα…

(Προσοχή: Τα παραπάνω έχουν μόνο χιουμοριστική αξία, και μηδενική οικονομική αξία)

Με την ως άνω συλλογιστική της ΑΔΕΔΥ, πως “οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι οι μόνοι συνεπείς φορολογούμενοι” και το σκεπτικό ότι “χωρίς τους μισθούς του δημοσίου και τις συντάξεις η οικονομία θα ναυαγήσει” αναδεικνύεται η δημιουργία του “Αεικίνητου”! Αυτού ντε, που ψάχνουν οι αλχημιστές ήδη από το μεσαίωνα.

Φυσικά, τίποτε από τα παραπάνω δεν ισχύει στο κανονικό σύμπαν. Κάθε ευρώ που πληρώνεται σε μισθούς του δημοσίου και σε συντάξεις, αφαιρείται από την παραγωγική οικονομία. Ίσως μέρος αυτού ξαναγυρνά στην παραγωγική οικονομία (όσα δεν αγοράσουν εισαγόμενα προϊόντα, ή δεν αποταμιευτούν).

Για κάθε ευρώ που πληρώνει το κράτος σε κάποιον χωρίς να παράγει, κάποιος άλλος εργάζεται και το παράγει χωρίς να το πληρωθεί, πλην αν το κράτος το τυπώνει εκ του μηδενός.

Ακόμη και αν το δανείζεται από κάποιον ξένο, αυτό το ευρώ θα πληρωθεί μελλοντικά με δουλειά από την μελλοντική παραγωγική οικονομία που θα μείνει απλήρωτη για όποιον την κάνει.

Η χώρα έχει 1.873.243 άτομα άνω των 65 και 2.707.727 συνταξιούχους. Το σύνολο των χρημάτων που πληρώνει η παραγωγική οικονομία σε συντάξεις υπερβαίνει τα €27 δισ. ετησίως. Μεγάλο μέρος αυτής της δαπάνης πηγαίνει σε ανθρώπους που κάλλιστα μπορούν να εργαστούν, και πολλοί από αυτούς μάλιστα το κάνουν, με μαύρα. Ποιος δεν γνωρίζει κάποιο συνταξιούχο πενηντάρη ή ακόμη και σαραντάρη που εργάζεται αδήλωτα, με μαύρες αμοιβές, για να διατηρήσει ανέπαφη τη σύνταξη που εισπράττει από τα λεφτά των υπολοίπων φορολογούμενων.

Από την άλλη πλευρά, το σύνολο των χρημάτων που πληρώνει το κράτος σε μισθούς δημοσίου για 620.000 υπαλλήλους του (ΟΚ του στενού δημοσίου αν θέλετε) ανέρχεται στα €18,6 δισ. ετησίως.

Όλοι οι παραπάνω δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι και τα εξαρτώμενα μέλη τους, επιβαρύνουν επίσης το κράτος με το κόστος της δωρεάν φροντίδας υγείας και περίθαλψης που τους παρέχεται από τα χρήματα των εργαζόμενων της παραγωγικής οικονομίας.

Ξεκαθαρίσαμε νομίζω την ανύπαρκτη συμβολή στην πραγματική οικονομία, της φορολογίας μισθών δημοσίου τομέα και συντάξεων. Είναι έκπτωση σε εκείνα που το κράτος δίνει στον εαυτό του, για αυτά που πληρώνει σε μισθούς στο δημόσιο και σε συντάξεις.

Αν πούμε ότι γύρω στα €46 δισ. ετησίως αφαιρούνται από την παραγωγική οικονομία, και τα €6 δισ. είναι οι φόροι εισοδήματος των παραπάνω, τότε το πραγματικό κόστος στο φορολογούμενο είναι €40 δισ. το χρόνο.

Το κράτος δεν έχει δικά του χρήματα. Είναι χρήματα των φορολογούμενων της παραγωγικής οικονομίας αυτά που μοιράζει. Τους τα παίρνει ως φόρους και τα μοιράζει ως μισθούς και συντάξεις. Πολλά φυσικά είναι δικαίως μοιρασμένα, σε δασκάλους, γιατρούς, στρατιωτικούς, αστυνομικούς, υπαλλήλους υπουργείων κλπ. Τα περισσότερα όμως δίνονται αδίκως.

Όλα ξεκίνησαν από ένα “λάθος”. Η καταστροφή που βιώνουμε και η κατεδάφιση της οικονομίας με την υπερφορολόγηση δεν είναι άλλο από ένα μικρό λαθάκι το 2000, που απλά δεν έχει ακόμη διορθωθεί.

Το “λαθάκι” αυτό ξεκίνησε στις τότε εκλογές, όταν στο κράτος κόστιζαν οι μισθοί €8,5 δισ. ετησίως, και οι συντάξεις €2,5 δισ. ετησίως.  Σήμερα είναι €18,6 δισ. και €6 δισ. αντιστοίχως, παρά τις πρόσφατες μειώσεις.

Το λάθος ονομάστηκε “Σύγκλιση με τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο διαβίωσης”.

Ή μάλλον δεν ήταν αυτό το λάθος, αλλά ο τρόπος που προσπάθησε η δεύτερη διακυβέρνηση Σημίτη να υλοποιήσει την “Σύγκλιση”.

Το “λάθος” ήταν η ψευδαίσθηση ανθρώπων τής τότε κυβερνήσεως, ότι η Σύγκλιση μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς την αύξηση τής οικονομικής δραστηριότητας τής παραγωγικής οικονομίας. Απλά και μόνο δανειζόμενοι από το εξωτερικό, για να μην ενοχλήσουν άμεσα τους πολίτες με φόρους, θα αύξαιναν τις πληρωμές του δημοσίου σε μισθούς και συντάξεις, ώστε να “κυκλοφορήσει νέο χρήμα” στην οικονομία και να πραγματοποιηθεί η σύγκλιση.

Αυτό που δεν κατάλαβαν τότε, και τώρα είναι σε εμάς ξεκάθαρο διότι το πληρώνουμε, είναι πως δεν είναι δυνατόν να αυξήσεις τον πλούτο σου ως χώρα παρακάμπτοντας την μεγέθυνση της παραγωγικής οικονομίας.

Αντίθετα, αυτό που έγινε ήταν να προσλαμβάνονται όσο δυνατόν περισσότεροι στο δημόσιο, ακόμη και με τα stage που στην υπόλοιπη Ευρώπη αφορούσαν τον ιδιωτικό τομέα, και ταυτόχρονα αυξάνοντας τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων τόσο δραματικά, ώστε η κατανάλωση των προϊόντων πολυτελείας ανέβηκε κατακόρυφα, και μαζί με αυτό και οι εισαγωγές, και τελικά το έλλειμμα του Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών, που υποχρέωσε σε εξωτερικό δανεισμό τη χώρα.

Αυτό έφτασε την Ελλάδα στο 60%+ του ευρωπαϊκού μέσου όρου, και μετά με τη συνέχιση της πολιτικής “Σύγκλισης” της πενταετίας Καραμανλή, φτάσαμε στο 75%+.

Στην διαδικασία υλοποίησης αυτού του λάθους, αλώθηκε το Άρθρο 4 του Συντάγματος της Ελλάδας:

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕPΟ
Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα
Άρθρο 4
1. Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.
2. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Με άλλα λόγια, κάποιος που είναι Έλληνας δημόσιος υπάλληλος, και κάνει την ίδια δουλειά, με τα ίδια πτυχία, και την ίδια εμπειρία με κάποιον της παραγωγικής οικονομίας, είναι πιο ίσος από τον δεύτερο.

Το 2000, ένας βοηθός λογιστής σε λογιστικό γραφείο, λάμβανε 200.000 δρχ. το μήνα καθαρά, ενώ αντίστοιχα κάποιος με τα ίδια προσόντα και προϋπηρεσία στο δημόσιο, ελάμβανε 180.000 δρχ το μήνα, συνυπολογίζοντας τη μονιμότητα, την ελαφρύτερη εργασία, τη νωρίτερη έξοδο στη σύνταξη. Με άλλα λόγια, ο ένας έπαιρνε €587 στην ιδιωτική οικονομία, και €528 στο δημόσιο.

Με τη “Σύγκλιση” έφτασε το 2009 στον ιδιωτικό τομέα να παίρνει €850, ενώ στο δημόσιο ο μισθός της ίδιας θέσης έφτασε τα €2.500. Αυτό μεταφράζεται σε καθαρές αποδοχές 145% σε σχέση με το 2000 στον ιδιωτικό τομέα, ενώ στο δημόσιο έφτασε επιεικώς στο 470%! Ο συσχετισμός σήμερα ίσως έχει μειωθεί στα €750 επί 14 μήνες για τον ιδιώτη και τα €1800 επί 12 μήνες για τον δημόσιο υπάλληλο.

Αντίστοιχα έγινε και με τις συντάξεις, κυρίως του δημοσίου, που έφτασαν στην έξοδο του δημοσίου υπαλλήλου από τον εργάσιμο βίο σε συνταξιοδότηση, κυρίως από τις ΔΕΚΟ, να παίρνει σύνταξη μεγαλύτερη από το μισθό που βγήκε!

Αυτό δημιούργησε τα τεράστια ελλείμματα προϋπολογισμού, που με τη σειρά τους έφεραν την ανάγκη για υπερδανεισμό, που διόγκωσαν το χρέος σε τεράστια ύψη, που προκάλεσε την διακοπή των δανεικών λόγω αδυναμίας εξυπηρέτησης του δανεισμού, που με τη σειρά του έφερε την υπερφορολόγηση με τη διακοπή των δανεικών, για να διατηρηθεί ένα “λάθος” που κάλλιστα μπορεί και πρέπει να διορθωθεί.

Τί απαιτεί η διόρθωση του λάθους; Μα κυρίως την εφαρμογή του Άρθρου 4 του Συντάγματος:

-Όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι. Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος λαμβάνει σύνταξη και δεν έχει την ηλικία των 65 όπως υποχρεούνται οι υπόλοιποι, η σύνταξη θα σταματήσει ώσπου να έρθει στην ηλικία των 65. Όπως γίνεται στη Γερμανία. Το δικαίωμα της σύνταξιοδότησης ξεκινά στα 65, ανεξάρτητα αν θεμελιώθηκε στα 60. Αν δεν έχει άλλο τρόπο βιοπορισμού, θα βοηθηθεί με το Εγγυημένο Εθνικό Εισόδημα. Όπως όλοι.

-Όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι. Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος λαμβάνει για αντίστοιχη δουλειά με αντίστοιχα προσόντα στον ιδιωτικό τομέα €750 μηνιαίως, τα ίδια πρέπει να λάβει και στο δημόσιο, ή και λίγο λιγότερα για να τιμολογηθεί η ελαφρύτερη πίεση και ρίσκο απολύσεως.

-Όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι. Αυτό σημαίνει ότι οι συντάξεις του δημοσίου τομέα θα πρέπει να είναι αντίστοιχες με εκείνες του ιδιωτικού τομέα. Αν είναι μεγαλύτερες, θα πρέπει να εξισωθούν, καθώς το άτοπο περί κρατήσεων κλπ έχουμε αναλύσει στο πρώτο μέρος του σημερινού άρθρου περί φόρων και κρατήσεων δημοσίων υπαλλήλων.

-Όλοι οι έλληνες είναι ίσοι. Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος έχει εισοδήματα από άλλες πηγές πλην της σύνταξής του, εκείνη θα πρέπει να μειώνεται αναλόγως αλλά όχι σε απόλυτους αριθμούς, καθώς η σύνταξη πλέον στην Ελλάδα είναι προϊόν αναδιανομής, και όχι της αποταμίευσής τους. Τα ταμεία είναι άδεια, και οι συντάξεις πληρώνονται από αναδιανομή εισοδήματος μέσω φόρων. Κάποιος λοιπόν που έχει €1.750 εισοδήματα το μήνα, δεν μπορεί να λαμβάνει και άλλα €750 το μήνα από παραγωγική εργασία κάποιων που εργάζονται για €511 το μήνα. Απλά, όμορφα και δίκαια.

Από την άλλη πλευρά, με την δραστική μείωση του κόστους του κράτους σε δίκαια και ρεαλιστικά επίπεδα, θα πρέπει αντίστοιχα να μειωθεί η υπερφορολόγηση για να πάρει μπροστά η παραγωγική οικονομία, και να αυξηθεί ο ελάχιστος βασικός μισθός της παραγωγικής οικονομίας στα €750 το μήνα, για να μπορεί να ανταπεξέλθει ο εργαζόμενος σε μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή διαβίωση. Φυσικά οι τιμές των κρατικών μονοπωλίων ενέργειας, ύδρευσης, κλπ, θα πρέπει να αναπροσαρμοστεί προς τα κάτω για να επιστρέψει στην κοινωνία το κόστος που θα μειωθεί με την Συνταγματικά επιβεβλημένη μείωση των μισθών του δημοσίου τομέα.

Αυτά αν κάνει η συγκυβέρνηση θα φέρει την ευημερία σχεδόν άμεσα σε αυτό τον τόπο.

Οτιδήποτε διαφορετικό κάνει, θα επιφέρει την οριστική αυτοκαταδίκη της στο καλάθι των σκουπιδιών, και την πολιτική έλευση των άκρων.

Ένας φόρος ακόμη θα εγγυηθεί την πολιτική αυτοκτονία όσων από τη συγκυβέρνηση είναι σήμερα στη βουλή, και πιθανά θα εξασφαλίσει την ανυπαρξία των κομμάτων τους στις επόμενες εκλογές.

Νομίζω οι εναλλακτικές είναι ξεκάθαρες.

Τίποτε λιγότερο.

Του Άγη Βερούτη

Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter: @Agissilaos