Το διαρκές κόστος της υποταγής και η… συνταγή της εθνικής συνεννόησης

Πριν από 25 χρόνια ήταν της μόδας οι κατηγορίες εναντίον των δεινόσαυρων, του Α. Παπανδρέου και του Μητσοτάκη. Οι δεινόσαυροι, εγωιστές και μικρόψυχοι, όπως έλεγαν τα ΜΜΕ, εμπόδιζαν την εθνική συνεννόηση. Τα ΜΜΕ προπαγάνδιζαν και τότε τη συναίνεση, υπαγορευμένη όπως και σήμερα έξωθεν. Τα δυο μεγάλα κόμματα, παρά τα όσα δικαίως τους καταλόγιζαν, ήταν εξ αντικειμένου εμπόδιο στην άνευ όρων επικράτηση των εγχώριων και ξένων επικυρίαρχων στην πολιτική ζωή. Η αντιπαλότητά τους έβαζε όρια σε απαράδεκτες υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα.

Σήμερα, στην Ελλάδα, αλλά και στην άλλη Ευρώπη τα μεγάλα και ισχυρά κόμματα αποσυντίθενται υπό το βάρος πολλών και ασυγχώρητων αμαρτιών, της διαφθοράς τους και της συνεπαγόμενης υποταγής τους στο δίδυμο Βρυξελλών/Βερολίνου. Οι συνεργασίες προσφέρονται όπως τα έτοιμα κοστούμια σε περίοδο εκπτώσεων, φτηνά και αποτελεσματικά για κάθε πρόβλημα. Αντιστοίχως, πρόσωπα πολιτικώς ανυπόληπτα εμφανίζονται ως πολιτικοί αρχηγοί, προϊόντα που ξεβάφουν στην πρώτη, άντε στη δεύτερη πλύση.

Στην Ελλάδα η ήττα είναι πλήρης όχι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον Τσίπρα, εγκατέλειψε τις αρχικές υποσχέσεις του αλλά επειδή τα κόμματα, όλα μαζί ψήφισαν το 3ο Μνημόνιο, όλα μαζί κατηγορούν την κυβέρνηση που το εφαρμόζει και όλα μαζί είναι υπέρ των συνεργασιών – η εξαίρεση του ΚΚΕ και της Χ.Α. είναι άλλου παππά ευαγγέλιο. Τα γιατί και τα διότι έχουν συζητηθεί, συζητιούνται και η κουβέντα θα συνεχίζεται. Το γεγονός είναι ότι υποψήφιος στις όποτε και όποιες εκλογές είναι ένας: ο Μανωλιός. Τον βλέπουμε, αυτόν τον ίδιο, «να φοράει τα ρούχα του αλλιώς» επί (της πολιτικής) σκηνής, μπροστά μας, λέγοντάς μας ότι είναι κάποιος άλλος, διαφορετικός, άλλοτε Τσίπρας, άλλοτε ετούτος ή εκείνος της αντιπολίτευσης. Δεν είναι ο Μανωλιός γυμνός, όπως ο βασιλιάς. Εμείς είμαστε γυμνοί γιατί δεν έχουμε τρόπο, γνώση, δύναμη, να τον (τους) αλλάξουμε. Το ποιος φταίει, είπαμε, συζητιέται, χωρίς συμπέρασμα και χωρίς ικανότητα έμπρακτης αντίδρασης.

Δεν έχει σημασία αν οι 153 και όποιοι άλλοι προστεθούν όντως πιστεύουν ότι ψηφίζοντας όσα τους σερβίρουν σώζουν την πατρίδα ή την παρτίδα, την επανεκλογή τους ή την τσέπη τους-έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν διάφορα, συκοφαντίες, υποθέτουμε, σύνηθες στην πολιτική μας ζωή. Σημασία έχει ότι όσα ψηφίζουν δεν φτωχαίνουν μόνο τους ανθρώπους, νέους και γέρους, αλλά παραχωρούν τους οικονομικούς αρμούς στους οποίους βασίζεται κάθε χώρα για να ανακάμψει κάποια στιγμή, π.χ. λιμάνια, αεροδρόμια, υγιείς ελληνικές επιχειρήσεις κ.λπ. Λένε ότι «πονούν» όταν ψηφίζουν όσα τους υπαγορεύουν οι Γερμανοί, αλλά δεν έχουν τη συμπόνια κανενός.

Οι ανακατατάξεις στην περιοχή, ύψιστα οικονομικά και συναφώς γεωπολιτικά διεθνή συμφέροντα, συγκλίνουν στο να επιβάλουν λύση τώρα στα εθνικά θέματα, κυρίως στο Κυπριακό αλλά και στο Σκοπιανό. Η «εθνική συνεννόηση» είναι το κατάλληλο σχήμα για να γίνει αποδεκτή μια λύση υπαγορευμένη έξωθεν (όπως το Σχέδιο Ανάν), είναι το εύρημα για χορήγηση ασυλίας στους πάντες. Κορυφαίοι δημοσιογράφοι, άριστοι γνώστες όσων κυοφορούνται σε διεθνές επίπεδο, προειδοποιούν (ή απειλούν;) αρθρογραφώντας, ότι αν αντιδράσουμε (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) θα βρεθούμε ενώπιον «θερμού επεισοδίου».

Ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, λέει το κλασικό απόφθεγμα. Αλλά ο πόλεμος είναι η συνέχεια όταν έχουν αποκλειστεί όλες οι άλλες δυνατότητες. Οι πρόσφατες εκλογές στις τρεις ευρωπαϊκές χώρες, Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, αλλά και στην Ελλάδα, δείχνουν ότι ο κόσμος ελπίζει ότι υπάρχουν ακόμα άλλες λύσεις, εκτός από τη θανατηφόρα άμεση ένοπλη σύγκρουση. Ο κόσμος για να αποφύγει το ύψιστο κακό αποδέχεται το έλασσον. Ωστόσο, δεν το αποδέχεται αδιαμαρτύρητα και στέλνει σήματα της έντονης δυσφορίας του. Το ευρωιερατείο, ασυγκίνητο, συνεχίζει αδιάλλακτο την πολιτική του.

Στην πραγματικότητα, αυτή τη στιγμή το ευρωιερατείο διεξάγει τρεις πολέμους: Στο εσωτερικό της Ηπείρου, ως Ε.Ε., πολεμάει τους πολίτες, προλετάριους και αστούς, καταστρέφοντας τη ζωή τους. Πολεμάει τους «αλλόθρησκους», δημιουργώντας συνθήκες «εμφυλίου», με τα εκατομμύρια μουσουλμάνους-Ευρωπαίους πολίτες. Σημειώνουμε ότι αυτό ακριβώς έκανε στη Γιουγκοσλαβία και τη διέλυσε. Και, τέλος, έχει ανοίξει διαρκές μέτωπο με τη Ρωσία. Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά είναι οφθαλμαπάτη γιατί το ευρωιερατείο έχει αναλάβει το ρόλο μαριονέτας και ο ιθύνων νους βρίσκεται πέραν του Ατλαντικού. Αλλά αυτά απαιτούν περαιτέρω συζήτηση που θα την κάνουμε του χρόνου.

Οι πόλεμοι στην περιφέρεια της Ευρώπης -αλλά και στην καρδιά της, στην Ουκρανία- πιέζουν σχεδόν αφόρητα. Δημιουργούνται συνθήκες «εμφυλίου» με αντίπαλο τα εκατομμύρια πιστών του Ισλάμ που ζουν στην Ευρώπη και από την άλλη τη Ρωσία.

 Του Απόστολου Αποστολόπουλου

e-dromos.gr