Έτοιμα τα νέα Τζάκια.

Δουλειά της αριστερής προπαγάνδας είναι τώρα να «σβήσει» τη διαφορά μεταξύ κράτους επιχειρηματία και κρατικοδίαιτου επιχειρηματία, παρουσιάζοντας τον δεύτερο ως ιδιώτη που, απλά, «συνεργάζεται» με το κράτος. Γιατί έφτασε η ώρα και στον ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξει δρόμο στα «νέα τζάκια» όπως έγινε στον ψευτοσοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ και στον κρατισμό της Ν.Δ. γεμίζοντας τον Κορυδαλλό με «παράγοντες της οικονομίας».

Με αφορμή τις κινητοποιήσεις των τρισκατάρατων εργαζομένων… του ΟΑΣΘ βγήκε η προπαγάνδα να μας θυμίσει ότι ο Οργανισμός δεν ανήκει στο κράτος αλλά στον ιδιωτικό τομέα με μετόχους ιδιώτες… Και ας λειτουργεί 60 χρόνια (από το 1957), με αποκλειστική «σφραγίδα» του κράτους και μόνο με τις κρατικές συμβάσεις έργου.

Λες και θα υπήρχε Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης (το Οργανισμός είναι μπας και δεν μοιάζει με κρατική επιχείρηση) αν δεν ήταν μόνιμα νομοθετημένη και εξασφαλισμένη η κρατική σύμβαση ανάθεσης συγκεκριμένου έργου που συνεχώς ανανεώνεται.

Και ο καραγκιόζης φόραγε ημίψηλο καπέλο όταν έπαιζε την παράσταση «Ο καραγκιόζης υπουργός» όμως ούτε τον υπουργό έκανε ούτε σταμάτησε ποτέ να είναι καραγκιόζης…

Η προπαγάνδα όμως είναι κάτι σαν την κονσέρβα που την κατεβάζεις από το ράφι ανάλογα με το ποιούς έχεις να ταΐσεις…

Στην περίπτωση των συγκοινωνιών της Θεσσαλονίκης κατέβηκε η κονσέρβα… ότι έχουμε να κάνουμε με μπαταχτσήδες ιδιώτες και ιδιωτικούς υπαλλήλους που τα ρίχνουν στο κράτος…

Στην περίπτωση των εργατοπατέρων των ΔΕΚΟ και πάνω απ’ όλους εκείνων της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ (από κοντά και η ΛΑΡΚΟ), που μέσα στην κρίση διεκδικούσαν προνομιακή μισθολογική μεταχείριση, η κονσέρβα της προπαγάνδας… μίλαγε για ιδιωτικές επιχειρήσεις εισηγμένες στο Χρηματιστήριο…

Εισηγμένες και άρα ιδιωτικές οι ΔΕΚΟ… Αλλά ας τολμήσει να μιλήσει η διορισμένη Διοίκηση για προμήθειες ή και για τις οικονομικές ανάγκες της συγκεκριμένης κρατικής Επιχείρησης (έστω και για να βολέψει το μισθολογικό των κομματικών στρατών που διορίζουν οι κυβερνήσεις) χωρίς να φιλήσει τα πόδια των κομματικών εργατοπατέρων.

Δυστυχώς όμως η Βαλκανική Ελλάδα είχε την «απρονοησία» το 1980 να υπογράψει συμφωνία για την ένταξη της στην τότε ΕΟΚ και στην συνέχεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία διαβάζει σαν «σύνταγμα» τους κανόνες του ελεύθερου ανταγωνισμού και εκδίδει συνεχείς οδηγίες για την εφαρμογής τους.

Οπότε πώς θα μπορούσε να ξεγλιστρήσει ο ψευτοσοσιαλισμός της τριτοκοσμικής κρατικίστικης ελληνικής οικονομίας από την νομοθεσία των «κουτόφραγκων» της Ευρώπης αλλά και να μην χαθούν τα λεφτά των ΜΟΠ, των Περιφερειακών Ταμείων και τώρα των ΕΣΠΑ, των πακέτων της ΕΚΤ και του Γιουνκέρ;

Λύση βρέθηκε και εφαρμόσθηκε διαχρονικά σε δύο φάσεις για να καταλήξει στο σημερινό ελεγχόμενο και από τα κόμματα οικονομικό κομφούζιο.

Σε πρώτη φάση εφευρέθηκαν τα «νέα τζάκια» τα οποία θα κάλυπταν τα κενά της επάρατης ιδιωτικής βιομηχανίας με τα γυάλινα πόδια… και τα θαλασσοδάνεια.

Μαζεύτηκε στον τόπο, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, κάθε επενδυτικής καρυδιάς… επενδυτικό καρύδι και παρίστανε τον κεφαλαιούχο για να συμπράξει με το κράτος στην αξιοποίηση των Δημοσίων Επενδύσεων και των ευρωπαϊκών κονδυλίων μέσα από κρατικές επενδύσεις και έργα.

Θεμελιώθηκε έτσι η κρατικοδίαιτη πολιτική στους τομείς της ενέργειας, της εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου, της αμυντικής βιομηχανίας, της ναυπηγικής βιομηχανίας και της κάλυψης των κενών για άμεσες ανάγκες όπως το ηλεκτρικό ρεύμα με εισαγωγές και από την διπλανή Αλβανία και την φιλικότατη… Τουρκία.

Και ποιος από τα «νέα τζάκια» δεν «συμπαραστάθηκε» στο κράτος με αθρόες εισαγωγές ηλεκτρικής ενέργειας και συμβάσεις για παραγωγές από τους εντός της χώρας σταθμούς…

Σε δεύτερη φάση, προ δεκαετίας, η κρατική πολιτική για κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες πήρε και επίσημο χαρακτήρα οικονομικής πολιτικής με τον τίτλο Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Tομέα (διεθνώς γνωστού θεσμού) με σκοπό όμως την εφαρμογή της αλά greca…

Λόγω ανωμαλιών που έφερε η κρίση του 2009 κράτησε (επί της ουσίας) μόνο μια πενταετία καθώς στο μεταξύ ανακαλύψαμε ότι λεφτά δεν υπάρχουν στις δημόσιες επενδύσεις γιατί έχουμε ανάγκη και για πλεονάσματα…

Παρ’ όλα αυτά η πολιτική (γνωστή και ως ΣΔΙΤ) δεν έπαψε να ζει. Θα βασιλέψει ξανά στην μπολσεβίκικη κλειστή οικονομία της Βενεζουέλας των Βαλκανίων με τα «νέα τζάκια» να περιμένουν (προς ώρας) στη σκιά…

Στην ΔΕΘ ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα αποδείξει (με μοίρασμα νέας πίτας) ότι το «θανατηφόρο δρέπανο» της αποκρατικοποίησης ήρθε μεν μαζί με τρίτο μνημόνιο αλλά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν θα επιτρέψει να πάρει και την «ψυχή» της κρατικοδίαιτης οικονομίας μας που δεν είναι άλλη από τις συμπράξεις κράτους και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών…

Του Γιώργου Κράλογλου 

george.kraloglou@capital.gr