Απόφαση-"βόμβα" του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τους συμβασιούχους!

Τεκτονικές αλλαγές στην αγορά εργασίας της Ευρώπης και της Χώρας μας αναμένεται να προκαλέσει η τελευταία απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (ΔΕΚ, απόφαση υπ’αριθ. C-596/14 της 14ης Σεπτ. 2016), που δημοσιεύθηκε πριν λίγες μόλις ημέρες.

Ειδικότερα, σύμφωνα με την απόφαση, για πρώτη φορά εξομοιώνονται οι συμβάσεις εργασίας κάθε είδους, ως προς τους όρους και τις συνθήκες απασχόλησης, με τις συμβάσεις αορίστου χρόνου!

«Η κεφαλαιώδους σημασίας αυτή απόφαση για πρώτη φορά εξομοιώνει τις συμβάσεις εργασίας κάθε είδους (συμβάσεις ορισμένου χρόνου, συμβάσεις έργου, συμβάσεις εργασιακής εμπειρίας, συμβάσεις ΕΣΠΑ, συμβάσεις εκπαίδευσης-κατάρτισης, συμβάσεις αναπλήρωσης-αντικατάστασης συναδέλφου κ.α.) ως προς όλους τους όρους και τις συνθήκες απασχόλησης (μισθό, επιδόματα, τριετίες, προειδοποίηση, αποζημίωση απόλυσης) με τις συμβάσεις αορίστου χρόνου», σχολιάζει για το δικαστικό αυτό γεγονός, ο Πρόεδρος της ΕΝΥΠΕΚΚ, Καθηγητής Αλέξης Μητρόπουλος, που αποκάλυψε και τη σημαντικότατη αυτή υπόθεση - απόφαση!

Η υπόθεση

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επιλήφθηκε μετά από προδικαστικό αίτημα (νομικό ερώτημα) που του απέστειλε το Εφετείο Μαδρίτης της Ισπανίας (Tribunal Superior de Justicia de Madrid) στις 22-12-2014 και αφορούσε την ερμηνεία της ρήτρας αριθμός 4 της Συμφωνίας-Πλαίσιο «Για την εργασία ορισμένου χρόνου» και την Οδηγία υπ’αριθ. 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου της 28ης Ιουνίου 1999, που είναι δεσμευτική και για τη χώρα μας.

Η ουσία της υπόθεσης, που απασχόλησε το Εφετείο της Μαδρίτης και μετέπειτα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αφορούσε την αγωγή μιας εργαζόμενης (Ana de Diego Porras) που απασχολήθηκε από τον Φεβρουάριο του 2003 μέχρι τον Σεπτέμβριο 2012 με ανανεούμενες και διακοπτόμενες μεταξύ τους συμβάσεις ορισμένου χρόνου (συμβάσεις κατάρτισης, μερικής αναπλήρωσης συναδέλφου και συμβάσεις interinidad στο πλαίσιο δημόσιου προγράμματος απασχόλησης-κατάρτισης) με εργοδότη το Υπουργείο Άμυνας της Ισπανίας και απολύθηκε χωρίς να λάβει αποζημίωση απολύσεως ενώ, καθ’ όλη τη διάρκεια της συμβασιουχικής εργασίας της, ελάμβανε μειωμένο μισθό σε σχέση με τους μονίμους συναδέλφους της.

Η απόφαση

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (ΔΕΚ) αποφάνθηκε ότι, ο μισθός αυτών που εργάζονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή έργου, μερικής ή προσωρινής απασχόλησης, κάθε τύπου και περιεχομένου, πρέπει να είναι ίδιος με αυτόν που λαμβάνουν οι απασχολούμενοι με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου στις αντίστοιχες υπηρεσίες του κράτους, των ΟΤΑ και του ιδιωτικού τομέα!

Επιπλέον, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι, είναι υποχρεωτική η καταβολή αποζημίωσης σε όσους απασχολήθηκαν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και αποχωρούν αυτοδικαίως (μετά τη λήξη της σύμβασης) ή απολύονται, αντίστοιχου ύψους με τις αποζημιώσεις που λαμβάνουν οι έχοντες σύμβαση αορίστου χρόνου συνάδελφοί τους που απολύονται!

Το "σκεπτικό" της απόφασης

Συγκεκριμένα, το διατακτικό αυτής της απόφασης-«βόμβα» έχει ως εξής:

«Για τους λόγους αυτούς, το Δικαστήριο (δέκατο τμήμα) αποφαίνεται:

1) Η ρήτρα 4, σημείο 1, της Συμφωνίας-Πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και έχει προσαρτηθεί στην Οδηγία 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου της 28ης Ιουνίου 1999, σχετικά με τη Συμφωνία-Πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP, έχει την έννοια ότι στις «συνθήκες απασχολήσεως» περιλαμβάνεται η αποζημίωση την οποία υποχρεούται να καταβάλει ο εργοδότης στον εργαζόμενο λόγω λύσεως της συμβάσεως εργασίας του ορισμένου χρόνου.

2) Η ρήτρα 4 της Συμφωνίας-Πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία έχει προσαρτηθεί στην Οδηγία 1999/70, έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική νομοθεσία, όπως αυτή της κύριας δίκης, η οποία δεν αναγνωρίζει δικαίωμα αποζημιώσεως λόγω λύσεως της συμβάσεως εργασίας σε εργαζόμενο στο πλαίσιο συμβάσεως εργασίας interinidad, ενώ επιτρέπει τη χορήγηση τέτοιας αποζημιώσεως, μεταξύ άλλων, σε αντίστοιχους εργαζομένους αορίστου χρόνου. Το γεγονός και μόνον ότι ο εν λόγω εργαζόμενος πραγματοποίησε την εργασία του βάσει συμβάσεως εργασίας interinidad δεν αποτελεί αντικειμενικό λόγο, ο οποίος να δικαιολογεί τη μη χορήγηση της αποζημιώσεως αυτής στον ως άνω εργαζόμενο.»

ΠΗΓΗ