ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ!

Του ΑΛΕΚΟΥ ΚΑΛΥΒΗ

Στη χώρα μας μετά την ρευστοποίηση του παλαιού πολιτικού σκηνικού που στηριζόταν στον επί χρόνια διαμορφωμένο δικομματισμό ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και την συντηρητική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ έχει διαμορφωθεί ένας νέος,πιο αδύναμος βέβαια,μνημονιακός διπολισμός. Ο βασικός κορμός είναι τα δύο κόμματα ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ,όμως υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι από τα μικρότερα κόμματα να συνδράμουν στον έναν ή στον άλλο πόλο. Βασική τους επιδίωξη είναι η απότομη προσαρμογή της χώρας στον ευρωπαϊκό καταμερισμό με όρους εξόντωσης της εργασίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Το παιχνίδι είναι στημένο από την τρόικα και το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Έτσι, ανεξάρτητα από τις «ομάδες» που παίζουν και τα «συστήματα» που εφαρμόζουν, τελικά όλα τα γκολ τα τρώει η κοινωνία.

ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Επί επτά συναπτά έτη η κοινωνία λεηλατείται βάναυσα,η οικονομία συνθλίβεται,η δημοκρατία έχει γίνει αδειανό πουκάμισο,ενώ έχει πληγεί ανεπανόρθωτα η εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Ο πυρήνας της πολιτικής που ασκείται-ανεξάρτητα κυβερνήσεων- είναι ο ίδιος,αντίστοιχα και οι στόχοι είναι οι ίδιοι. Αυτό που διαφοροποιείται είναι οι επί μέρους πολιτικές.

Τα μνημόνια θεωρούνται η κανονικότητά μας, το χρέος δεν αμφισβητείται ούτε διεκδικείται η διαγραφή του, η θέση της χώρας μέσα στο ΕΥΡΩ θεωρείται αμετακίνητη.

Επί επτά χρόνια υλοποιείται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ένα νεοφιλελεύθερο σχέδιο με συνέπεια: να αφαιμάσσεται το εισόδημα του κάθε πολίτη,η αποταμίευσή του και τα περιουσιακά του στοιχεία και αυτοί οι πόροι να μεταφέρονται στο εξωτερικό για την αποπληρωμή των δανείων. Παρομοίως αυτή η λογική μεταβίβασης πόρων ισχύει και για τα δημόσια αγαθά τα οποία εκποιούνται χωρίς καμία φειδώ. Το ελληνικό κράτος για να αποφύγει την πραγματικότητα ότι, δηλαδή, βρέθηκε σε καθεστώς αδυναμίας πληρωμών και χρεωκοπίας, επέλεξε να μεταφέρει το πρόβλημα στο λαό τον οποίο οδήγησε σε φτωχοποίηση. Χρεοκόπησε λοιπόν τα νοικοκυριά της χώρας για να στηρίξει τις τράπεζες και για να μην προχωρήσει το κράτος στην αυτονόητη και λυτρωτική τυπική χρεωκοπία του,στην διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και στην επανεκκίνηση σε άλλη βάση της οικονομίας της χώρας.

Η κατάσταση όμως δεν περιορίζεται στα πιο πάνω. Η τρόικα με την συνδρομή των ελληνικών κυβερνήσεων αποδιάρθρωσε την εργασία,αύξησε θεαματικά την ανεργία και αποδεκάτισε το εισόδημα από εργασία στον ιδιωτικό τομέα, ζητήματα που δεν έχουν σχέση με την δημόσια δαπάνη αλλά την δαπάνη του επιχειρηματία ,ώστε την κρίση να μην την πληρώσει το κεφάλαιο αλλά κυρίως η εργασία.

ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ: ΒΑΣΤΑ ΜΕ ΝΑ ΣΕ ΒΑΣΤΩ ΝΑ ΑΝΕΒΟΥΜΕ ΤΟ ΒΟΥΝΟ

Το πολιτικό σύστημα έχει αποσταθεροποιηθεί αφού η διάρκεια θητείας των μνημονιακών κυβερνήσεων έχει περιοριστεί στα δύο – δυόμισυ χρόνια λόγω της μεγάλης δυσαρέσκειας του κόσμου,όμως τα μνημόνια καλά κρατούν.

Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανένας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ είναι ίδια κόμματα, όμως αναμφισβήτητα εφαρμόζουν παρόμοιες πολιτικές. Ανεξάρτητα αν ο ένας αισθάνεται πιο άσχημα που εφαρμόζει αντιλαϊκές πολιτικές και ο άλλος αισθάνεται πιο άνετα στο νεοφιλελεύθερο κουστούμι του το αποτέλεσμα για την κοινωνία είναι εξ’ ίσου οδυνηρό.

Η κυβέρνηση βρίσκεται σε κατάσταση ισχυρής πίεσης και σε μια διαδικασία αποσταθεροποίησης. Η ΝΔ προαλείφεται για την εξουσία και προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε ότι έχει σχέδιο για έξοδο της χώρας από την κρίση. Πρόκειται για ένα ακόμη επεισόδιο στον διαρκή εμπαιγμό του λαού.

Έχουμε όλοι μας δοκιμάσει στο πετσί μας τις πολιτικές που εφάρμοσε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στην αρχή της κρίσης. Με αυτές τις πολιτικές χάθηκε πάνω από 25% του εθνικού εισοδήματος και συνακόλουθα διευρύνθηκε το ποσοστό του χρέους, αυξήθηκε η αποεπένδυση,καταστράφηκαν δεκάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις, οι άνεργοι ξεπέρασαν το 1,5 εκατομμύριο, αποδεκατίστηκαν μισθοί και συντάξεις, διευρύνθηκε η φορολογία στο εισόδημα και στις κατοικίες,πολλαπλασιάστηκαν τα κόκκινα δάνεια. Οι κυβερνήσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ ακινητοποίησαν, στέγνωσαν και βύθισαν στο τέλμα την ελληνική οικονομία που στηριζόταν στην οικοδομή,στον τουρισμό και στην εσωτερική κατανάλωση, χωρίς να διαμορφώσουν φυσικά ένα νέο πρότυπο ανάπτυξης .Ο μοναδικός τομέας που κινήθηκε δια της αδράνειας ήταν ο τουρισμός που υποβοηθήθηκε από την εσωτερική υποτίμηση και από την ανασφάλεια στη γύρω περιοχή.

Γκρέμιζαν δηλαδή χωρίς να χτίζουν κάτι νέο.

Οι δήθεν μεταρρυθμίσεις ήταν αποκλειστικά μονομερείς επιθέσεις στον κόσμο της εργασίας και τίποτε άλλο.

Πάνω σε αυτά τα συντρίμμια ήρθε και η μεταλλαγμένη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και αποτελειώνει ότι έχει μείνει όρθιο.

Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει την δήθεν δίκαιη ανάπτυξη, ενώ η ΝΔ προβάλλει την δήθεν συμφωνία αλήθειας. Πρόκειται για νέα συνειδητά ψέμματα.

Τα σχέδια τους αφορούν μνημονιακές παραλλαγές.

Ο μεν Α. Τσίπρας προσπαθεί μάταια να δώσει ταξικό πρόσημο στην πολιτική του ,όχι με βάση τα χαρακτηριστικά της οικονομικής και κοινωνικής του πολιτικής η οποία είναι αναμφίβολα αντιλαϊκή, αλλά στηριζόμενος στην επιλεκτική και αποπροσανατολιστική αντιπαράθεσή του με τμήμα του τηλεοπτικού κατεστημένου και της διαπλοκής. Την ίδια στιγμή,όμως, δείχνει ανοχή στις νέες αξιώσεις των δανειστών. Οι προσδοκίες του έχουν περιοριστεί μόνο στην ποσοτική χαλάρωση η οποία ακόμη και αν επιτευχθεί δεν θα είναι χωρίς επί πλέον επώδυνα μέτρα.

Από την άλλη πλευρά ο Κ. Μητσοτάκης με πιο απροκάλυπτο τρόπο υιοθετεί τα μέτρα του ΔΝΤ ιδιαίτερα αυτά που αφορούν στη μείωση δαπανών και στην απορρύθμιση της εργασίας ,ενώ υπόσχεται μειώσεις στην φορολογία του κεφαλαίου και περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις.

Οι δύο αυτές δυνάμεις δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στο ξεπέρασμα της κρίσης. Διαγκωνίζονται για το ποιος μπορεί να φέρει περισσότερες ξένες επενδύσεις οι οποίες συνιστούν κυριολεκτικά κλοπή του δημόσιου πλούτου. Όμως η εμπειρία δείχνει ότι η αναγκαία βιώσιμη αναπτυξιακή δυναμική μπορεί να προέλθει κυρίως από:την αύξηση των δημοσίων επενδύσεων, την αποκατάσταση της ρευστότητας και την αναδιάρθρωση των κόκκινων δανείων ,την συλλογική αξιοποίηση του αργούντος επενδεδυμένου κεφαλαίου,την παραγωγική εξειδίκευση σε τομείς που συνιστούν συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και ιδίως από την ανάκτηση της ικανότητας των μικρών και των συνεταιριστών παραγωγών να δημιουργήσουν νέα προστιθέμενη εργασία και πρόσθετες θέσεις εργασίας.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΑΛΛΙΩΣ!

Τα μνημονιακά κόμματα δεν μπορούν να δώσουν διέξοδο διότι έχουν αποδεχτεί πλήρως τους τρεις παράγοντες επιδείνωσης της κρίσης:τα μνημόνια,την μη διαγραφή του χρέους και την παραμονή στην ευρωζώνη.

Δίχως την κατάργηση των μνημονίων,την βαθειά διαγραφή του χρέους και την έξοδο από την Ευρωζώνη δεν μπορεί να παραχθεί ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Αυτά τα τρία ζητήματα είναι που προκαλούν τα βάσανα του ελληνικού λαού και ταυτόχρονα συνιστούν ανυπέρβλητα εμπόδια στην απόλυτα αναγκαία αναδιανομή ,ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας τα οποία με τη σειρά τους θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την φτώχεια την ανεργία,την ισχυροποίηση του ελάχιστου υπολλείμματος κοινωνικού κράτους που έχουμε σήμερα.

Συνεπώς αν θέλουμε να βγούμε από το σημερινό καταστροφικό αδιέξοδο πρέπει να αποκτήσει ηγεμονικό χαρακτήρα ένα εναλλακτικό σχέδιο μετάβασης έξω από την κρίση, που θα συγκροτείται γύρω από το πεντάπτυχο: ακύρωση μνημονίων,βαθειά διαγραφή χρέους, έξοδος από την ευρωζώνη με εθνικοποίηση τραπεζών, παραγωγικός μετασχηματισμός, ριζική αναδιανομή εισοδημάτων πλούτου και δύναμης σε βάρος του κεφαλαίου.

-Είναι σίγουρο ότι ο διπολισμός θα δίνει την μάχη για την σταθεροποίησή του, πλην όμως οι αντικειμενικές συνθήκες θα οδηγούν σε περαιτέρω ρευστοποίηση και σε κατακερματισμό του πολιτικού σκηνικού,ενώ μεγάλο τμήμα της κοινωνίας θα ωθείται εκτός της κλασσικής πολιτικής συμπεριφοράς:στο άκυρο, στο λευκό στην αποχή,όσο δεν προβάλλει πειστικά μια νέα πολιτική εναλλακτική πρόταση. Τα μνημόνια θα συνεχίσουν να παράγουν αναλώσιμες κυβερνήσεις και θα προκαλούν απαξίωση του πολιτικού συστήματος ,ενώ ο εργαζόμενος κόσμος παρά την απογοήτευσή του θα αναζητά λύσεις εκτός των προδιαγραφών που του έχουν θέσει.

Το μεγάλο ζητούμενο,λοιπόν, είναι η αναγκαία πολιτική αλλαγή να γίνει από τα αριστερά και όχι από τα δεξιά και ακροδεξιά.

Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να αξιοποιηθούν δύο κρίσιμοι παράγοντες: η άνοδος του μαζικού κινήματος και η συσπείρωση της πέραν του ΣΥΡΙΖΑ ριζοσπαστικής αριστεράς. Δηλαδή της Αριστεράς που επιμένει αριστερά!