Κάτω ἡ ῾Ενωμένη Εὐρώπη

Tο παρακάτω κείμενο του Ηλία Πετρόπουλου γράφτηκε στο Παρίσι στις 9-12-1988 και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη συλλογή του «Ἡ Μυθολογία τοῦ Βερολίνου». Κυκλοφόρησε το 1991 από τις εκδόσεις «Νεφέλη». Ακολουθεί το πρωτότυπο (πολυτονικό) κείμενο που παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ.

Τόν Άβγουστο τοῦ 1989 ὁ δημοσιογράφος Πολυδεύκυς Παπαδόπουλος παρουσίασε στήν ἐφημερίδα Τά Νέα μιαν ἔρευνα (σε συνέχειες), ὅπου ἁρκετοί ἐπιστήμονες, λογοτέχνες καί καλλιτέχνες απάντησαν στό ἐρώτημα:

Μέ δεδομένη πλέον τή μεγαλύτερη κοινωνικοπολιτική σύγκλιση τῶν χωρῶν τῆς Εὐρωπαϊκής Κοινότητας το 92, ἀλλά καί γενικότερα τῆς Εὐρώπης, κατά τή γνώμη σας ποιός ρόλος ἑπιφυλάσεται στό ἑξής γιά τό ἑλληνικό πολιτισμικό-πολιτιστικό μοντέλο; Ποιά εἶναι ἡ ἀνάπτυξη, ἤ, ἡ κρίση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, τά μεγαλύτερα πλεονεκτήματα, ἤ μειονεκτήματα, στή νέα του συνάντηση μέ τήν Εὐρώπη;

Σχεδόν ὅλοι οἱ ἀπαντήσαντες μίλησαν θετικά (ἤ με ἐνθουσιασμό) γιά τήν ἀναμενόμενη ἔνταξη τῆς Ἑλλάδας στήν Ἑνωμένη Εὐρώπη. Ὅσο γιά μένα, ἔστειλα τήν παρακάτω ἀρνητικήν ἀπάντηση:

Πρίν ἕναν αἰώνα ὁ δαιμόνιος Λασκαράτος είπε «ἐμεῖς οἱ ἀνατολίτες ἀντιγράφουμε τους πολιτικούς θεσμούς ἀπό τούς Κώδικας τῶν Εὐρωπαίων, καθώς ἀντιγράφουμε καί τές μόδες ἀπό τά φιγουρίνια τους». Ὅταν ἐσπούδαζα νομικά ἄκουγα μέ προσοχή τόν καθηγητή Νίκόλαο Πανταζόπουλο νά ἀναπτύσσει παρόμοιες ἀπόψεις γιά τό στραπατσάρισμα πού ὑπέστη το ἐθιμικό μας δίκαιο ἀπό τούς ξενόφερτους κώδικες. Ὁ Καραμανλής ὑπήρξεν ὁ ἀγροῖκος πρωτεργάτης τῆς τουριστικής ἀξιοποίησης τῆς χώρας μας, πού τελικῶς μετέβαλε τήν Ἑλλάδα σέ εὐρωπαϊκό ἀποχωρητήριο. Σήμερα ξεπέφτει, γιατί οἱ νέοι τουριστικοί πόλοι εἶναι ἡ Ἀνδαλουσία καί ἡ Τουρκία. Νομίζω ὅτι, δέν απέχουμε πολύ ἀπό τήν ἐποχή ὅπου η Τουρκία θά ἔχει ἐτησίως ἕνα ἑκατομμύριο ΕΛΛΗΝΕΣ τουρίστες…

Ὁ τουρισμός εἶναι ἔνας πολύ μικρός κίνδυνος ἐν σχέσει μέ τήν προετοιμαζόμενη εὐρωπαϊκή ΕΙΣΒΟΛΗ. Ἐξακολουθῶ νά πιστεύω πώς η Ἑλλαδίτσα δέν ἕχει κανένα συμφέρον νά ἐντάσσεται στά διάφορα εὐρωπαϊκά γκρούπ: ΝΑΤΟ, Κοινή Ἀγορά, Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο καί τά τοιαῦτα. Ἡ Ἑλλάδα εἷναι, ἐκ φύσεως, μιά ἐξαιρετικῶς πλούσια χώρα, μά τήν ρημάξανε οἱ κάτοικοί της. Ὅποιος ξένος πεῖ τήν αλήθια χαρακτηρίζεται, αὐτομάτως, ΑΝΘΕΛΛΗΝ. Συνεχῶς παραπονιούμαστε: «στήν Ἑλλάδα δέν βλέπεις τίποτα ἄλλο παρά πέτρες». Ἀγνοῶ ἄν μ΄αὐτό τό παράπονο ἑννοοῦμε τά ἀρχαῖα μάρμαρα ἤ τίς κοτρῶνες τῶν βουνῶν μας. Πάσχοντας ἀπό ἀγιάτρευτο ἐθνικιστικό δαλτονισμό, βλέπουμε πεντακάθαρα τήν φυλετική πανσπερμία τῆς Γιουγκοσλαβίας καί τούς κούρδους τῆς Τουρκίας, ἀλλά ἀρνιόμαστε κάποιαν ἰδιαιτερότητα στούς ἀρβανιτάδες μας καί στούς σλαβομακεδόνες. Ἡ στραβομάρα καλλιεργεῖται στά σχολεῖα μας. Κι ἔτσι εἶναι ἀδύνατον νά νιώσουμε τά καλά και τά κακά τῆς Ευρώπης.

Κατ’ ἀρχήν, τίποτα δέν μποροῦμε νά προφητέψουμε γιά τό μέλλον μας εἴτε μποῦμε στά εὐρωπαϊκά κόλπα, εἴτε μείνουμε ἀπ’ ἔξω. Ὁ ἐλληνικός λαός, μέ μιάν ἔνταση σχιζοφρενική, ἀναζητεῖ ἐντός ἐκτός τῆς χώρας μιά λύση. Γιαυτό ἁρπαζόμαστε, ἐξ ἐνστίκτου, ἀπό τίς ξεπερασμένες ἑλληνικές ἐκφράσεις: ἀπό τόν ΝΕΚΡΟ Καραγκιόζη, ἀπό τά ΨΟΦΙΑ ρεμπέτικα κι ἀπό τήν ΒΡΙΚΟΛΑΚΙΑΣΜΕΝΗ Ὀρθοδοξία. Καί γιαυτό εἴμασταν μαγεμένοι ἀπό τίς δημαγωγίες τοῦ Ἀντρέα καί τοῦ Πάγκαλου. Εἶναι μάταιο το ν’ ἀναζητοῦμε διαρκῶς κάποιο ξένο μοντέλο. Ἄλλωστε, οἱ μποῦρδες τύπου ἑλληνικό φιλότιμο, ἑλληνικό δαιμόνιο, ἑλληνική φιλοξενία κτλ. δεν πείθουν πια κανέναν. Ἡ περίφημη ἑλληνική Διασπορά ἀποτελεί ἕναν μύθο, ἀνανεούμενο ἀπό τά ἀλλεπάλληλα κύματα τῶν μεταναστῶν. Τά παιδιά τῶν ὅποιων μεταναστῶν ΔΕΝ εἶναι ἑλληνόπουλα. Ἡ ἑλληνική Διασπορά θά ἔπρεπε νά λάβει πολλά μαθήματα ἐθνικῆς ΑΝΤΟΧΗΣ ἀπό κάποιες ἄλλες ἀντιστεκόμενες Διασπορές: τούς γύφτους, τούς ἀρμένηδες, τούς ἐβραίους, τούς κινέζους. Θέλουμε νά χωθοῦμε στήν ἀγκαλια τῆς Εὐρώπης, ἐνῶ δέν διαθέτουμε ΤΙΠΟΤΕ γιά ἐξαγωγή. Μιλάμε πολύ γιά τό νέφος, που μᾶς τύφλωσε τόσο ὥστε νά μήν διακρίνουμε τίς ἀμερικάνικες βάσεις. Λατρεύουμε τήν γλώσσα μας, μά τά ἑλληνικά στό ἐξωτερικό εἶναι ἄχρηστα. Εἶναι αὐτονόητο ὅτι, ἡ ενσωμάτωση τῆς Ἑλλάδας στήν Εὐρώπη ὑποδηλώνει τήν εξαφάνιση τῶν (ὄσων ἀπομένουν) ἑλληνικῶν ἀρετών και, συγχρόνως, τήν υἱοθεσία ὅλων τῶν κακῶν ἕξεων τῶν εὐρωπαίων. Οἱ ἐφημερίδες μας γράφουν συχνά-πυκνά γιά τους τοξικομανεῖς των Ἐξαχρείων, ἀλλά δέν βγάζουν ἄχνα μήτε γιά τίς ἑλληνίδες πού φουμάρουν σάν τσιμινιέρες, μήτε γιά το κύμα τοῦ νεο-αλκοολισμοῦ πού μαστίζει τή χώρα μας. Ο ἀμερικανικός τρόπος ζωῆς γκρέμισε ἕνα μεγάλο μέρος τῆς, ἄς πούμε, ἑλληνικότητάς μας. Καί, τώρα, ὁ εὐρωπαϊκός (δηλαδή, ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ) τρόπος ζωῆς μᾶς ἀπειλεῖ μέ καθολική καταστροφή. Μοῦ εἶναι πολύ ὀδυνηρό τό νά πιστέψω πώς ὅλοι μας θά καταντήσουμε γκαρσόνια τουριστικών ρεστοράν…

Η.Π
Παρίσι, 9-12-1988