Γερμανία: Για μερική αποβλάκωση της κοινωνία μιλά ο υπουργός Εσωτερικών

Την «μερική αποβλάκωση της κοινωνίας» κατήγγειλε ο υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας εκφράζοντας ανησυχία για την αύξηση των επιθέσεων κατά των προσφύγων στη χώρα από την αρχή του έτους.

«Η κατάσταση έχει επιδεινωθεί περισσότερο τους πρώτους μήνες του 2016», δήλωσε ο Τόμας ντε Μεζιέρ σε συνέντευξή του στις εφημερίδες του ομίλου Funke.

Από τον Ιανουάριο, το υπουργείο του έχει καταγράψει περισσότερες από 1.100 εγκληματικές πράξεις κατά προσφύγων, 449 κατά κέντρων φιλοξενίας και 654 κατά ανθρώπων εκτός των κέντρων.

Η προσφυγική κρίση «έδρασε ως επιταχυντής», διευκολύνοντας ορισμένους να περάσουν στην πράξη, είπε ο γερμανός υπουργός Εσωτερικών.

Το 2015, στη Γερμανία καταγράφηκαν περί τις χίλιες επιθέσεις κατά κέντρων στέγασης προσφύγων, που αποδίδονται στην άκρα δεξιά. Πρόκειται για αύξηση κατά 427%, ανάλογη με την εισροή προσφύγων στη χώρα.

Από την αρχή του έτους, οι αφίξεις προσφύγων στη Γερμανία έχουν μειωθεί λόγω του σφραγίσματος των συνόρων κατά μήκος του βαλκανικού διαδρόμου.

Τι μπορεί να αλλάξει ο νέος υπουργός Άμυνας του Ισραήλ στην περιοχή μας; Γιατί μας αφορά

Το Μάιο του τρέχοντος έτους σημειώθηκε μία εξαιρετικά σημαντική αλλαγή στον γεωπολιτικό χώρο της Αν. Μεσογείου, η οποία έμεινε απαρατήρητη από το ευρύ ελληνικό κοινό, λόγω εσωτερικών θεμάτων, αλλά και του μονοπωλίου, που κατέχει η συριακή κρίση στην ελληνική ενημέρωση. Πρόκειται για την αλλαγή του ισραηλινού ΥΠΑΜ, τη θέση του οποίου ανέλαβε ο Α. Lieberman, μία εξαιρετικά αινιγματική μορφή, η οποία αξίζει να αναλυθεί μιας και ο θεσμός του ισραηλινού ΥΠΑΜ, αν μη τι άλλο, αποτελεί μία εκ των σημαντικότερων στη λεκάνη της Μεσογείου.

Ο Lieberman  είναι γεννημένος στο Chișinău της Μολδαβίας, επί Σοβιετικής Ένωσης. Ο πατέρας του είχε βιώσει προσωπικά τις σταλινικές διώξεις, αφού ήταν εξόριστος στη Σιβηρία, όπου γνώρισε και τη μητέρα του. Προέρχεται από οικογένεια της φυλής Ασκενάζι, η οποία φρόντισε να μεταλαμπαδεύσει στον Lieberman τις ισραηλινές αξίες και την σκληρή υποστήριξη των ισραηλινών θέσεων. Αυτό φαίνεται όχι μόνο από το γεγονός ότι οι ίδιοι εκπαίδευσαν φανατικά το παιδί τους να ομιλεί τη διάλεκτο Yiddish, την οποία μιλούν οι Ασκενάζι, αλλά και επειδή εκτέλεσαν, το 1978, το «ιερό καθήκον» του επαναπατρισμού στην κοιτίδα των ισραηλινών, την Ιερουσαλήμ.

Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι πως ο νέος ΥΠΑΜ του Ισραήλ διέθετε αρκετά ακραίες απόψεις για τους Άραβες και ως νεαρός είχε συμμετάσχει, σε δύο περιπτώσεις, σε βίαιες επιθέσεις εναντίον αράβων συμμαθητών του, αν και σύμφωνα με μαρτυρίες η συμμετοχή του ήταν απλά φραστική, αποφεύγοντας να εμπλακεί σε βιαιοπραγίες που επακολουθούσαν. 

Η στάση του αυτή οδήγησε το 2014 την ισραηλινή εφημερίδα Haaretz να δημοσιεύσει μαρτυρίες μελών του ακροδεξιού κόμματος Kach, σύμφωνα με τις οποίες ο Lieberman αποτελούσε μέλος του κόμματος (σ.σ. ακραίο εθνικιστικό κόμμα, το οποίο καταδικάστηκε με αποβολή του από τις εκλογικές διαδικασίες, ως τρομοκρατική οργάνωση που προωθούσε το ρατσισμό και τη βία) για μικρό χρονικό διάστημα. Σημειώνεται σε αυτό το σημείο ότι ο ίδιος ο ισραηλινός ΥΠΑΜ κατήγγειλε το εν λόγω άρθρο ως ψευδές και ενορχηστρωμένο. Ωστόσο, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η φανατική, αν όχι ακραία, στάση του κατά τα φοιτητικά του χρόνια έκανε τέτοια άρθρα αληθοφανή, έστω και αν δεν ανταποκρινόντουσαν στην πραγματικότητα.

Ο Lieberman αποτελεί στενό συνεργάτη του Netanyahu από το 1988 έως το 1997 όταν και αποχώρησε από το κόμμα και την κυβέρνηση, ως πράξη διαμαρτυρίας και απογοήτευσης προς τον ισραηλινό πρωθυπουργό, λόγω της συμφωνίας Wye River που υπογράφηκε με τον παλαιστίνιο ηγέτη Yasser Arafat. Ωστόσο, δύναται αυτή η πράξη του να μην αφορούσε τη συμφωνία, εν γένει, αλλά την αποδοχή από πλευράς Netanyahu της υπαναχώρησης Clinton στην απαίτηση του Ισραήλ να αφεθεί ελεύθερος ο Jonathan Pollard, ένας αμερικανός αξιωματικός της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Ναυτικού, ο οποίος εξέτιε ισόβια κάθειρξη στις ΗΠΑ, λόγω παροχής στρατηγικών πληροφοριών των ΗΠΑ, προς την Ιερουσαλήμ. Αν και το Ισραήλ είχε θεωρήσει την απελευθέρωση του Pollard, ως προαπαιτούμενο για την υπογραφή της συμφωνίας, ο Clinton δε μπορούσε να πείσει τον Δντη της CIA να αποδεχτεί τις απαιτήσεις του ισραηλινού πρωθυπουργού κι έτσι καταλήξαμε στην ρίξη μεταξύ Netanyahu και Lieberman.

Ο ισραηλινός ΥΠΑΜ εκλεγόταν ανελλιπώς, μέσω άλλων δεξιών πολιτικών φορέων της χώρας, οι οποίοι μάλιστα αποτελούσαν και κόμματα συγκυβέρνησης στις τότε κυβερνήσεις, με αποτέλεσμα να διατελέσει υπουργός σε διάφορες θέσεις, έως το 2004, όταν και ξαναήρθε σε ρίξη με τον τότε Πρωθυπουργό Ariel Sharon, λόγω της θέσεως του τελευταίου για απεμπλοκή των ισραηλινών δυνάμεων από τη λωρίδα της Γάζα.

Το 2006 ο Lieberman διεκδίκησε την είσοδό του στη βουλή με δικό του, ανεξάρτητο, πολιτικό φορέα, με τον οποίο και πέτυχε την κατάληψη 11 βουλευτικών θέσεων. Λίγους μήνες μετά αποδέχτηκε το αίτημα συνεργασίας από τον Ehud Olmert και αποτέλεσε μέρος του κυβερνητικού συνασπισμού, ενώ του δόθηκε η θέση του αναπληρωτή Πρωθυπουργού και το νεοσύστατο Υπουργείο Στρατηγικών Υποθέσεων, με χαρτοφυλάκιο τη στρατηγική απειλή του Ιράν. Ενδεικτικό των θέσεων του Lieberman στη νέα κυβερνητική του θέση ήταν ο χαρακτηρισμός του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, ως τη μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζουν οι ισραηλινοί από τον Β’ ΠΠ. Επίσης εκείνη την εποχή υποστήριξε με θέρμη την είσοδο του Ισραήλ στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.

Από τα ανωτέρω φαίνεται πως ο Lieberman διαθέτει μία αρκετά σκληρή πολιτική ατζέντα, ως προς τις θέσεις του στην εξωτερική πολιτική της χώρας, οι οποίες στηρίζονται στην παραδοχή, πως το Ισραήλ απειλείται από τους εχθρούς του και πρέπει να αντιδράσει. Ακόμα και η Δύση θεωρεί την εμμονή του στην αντιτρομοκρατική εκστρατεία της Ιερουσαλήμ, ως ένα από τα μελανά του σημεία. Το δεύτερο είναι η υποστήριξή του και οι καλές σχέσεις που διαθέτει με τον Vladimir Putin!

Το 2011 μετά τις εκλογές, τις οποίες κέρδισε ο Ρώσος Πρόεδρος, ο Lieberman ήταν ο πρώτος πολιτικός που ευχήθηκε στο νικητή περιγράφοντας τη διαδικασία, στο συγχαρητήριο τηλεγράφημά του, «απόλυτα δίκαιη, ελεύθερη και δημοκρατική διαδικασία». Ο V. Putin με τη σειρά του έχει περιγράψει την πολιτική σταδιοδρομία του Lieberman ως λαμπρή!

Παρόλα ταύτα, όπως προαναφέραμε και παραπάνω, η πολιτική φυσιογνωμία του Lieberman είναι τουλάχιστον αινιγματική. Επί παραδείγματι από τη μία διατηρεί εξαιρετικά φιλικές σχέσεις προς τον Ρώσο Πρόεδρο, αλλά από την άλλη δεν εγκαταλείπει το όνειρο ένταξης του Ισραήλ στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ! Τούτο συμβαίνει, διότι ο Lieberman ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ θέτει το μέλλον και την ασφάλεια της χώρας του, ως εκ τούτου αυτή η συμπάθεια σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μας οδηγήσει στο εσφαλμένο συμπέρασμα πως η τοποθέτηση Lieberman στο ΥΠΑΜ του Ισραήλ θα θέσει σε κίνδυνο τις σχέσεις με τις ΗΠΑ, ήτοι τον παραδοσιακό σύμμαχο του Ισραήλ στην περιοχή. Επίσης, ένας έτερος λόγος είναι οι ψήφοι των ισραηλινών πολιτών, που έχουν εγκατασταθεί στο Ισραήλ από πρώην σοβιετικές χώρες, αλλά και την ίδια τη Ρωσία και οι οποίοι βλέπουν θετικά την προσέγγιση Ιερουσαλήμ – Μόσχας.

Ο Lieberman είναι ο άνθρωπος που μπορεί να αποτελέσει την backstage διπλωματική διαδρομή μεταξύ των Netanyahu-Obama, οι οποίοι δε δείχνουν να διαθέτουν τις καλύτερες των απόψεων ο ένας για τον άλλο. Επίσης, δεδομένου ότι η πολιτική σκηνή στις ΗΠΑ θα αλλάξει, με έναν εκ των Clinton και Trump να διαδέχεται τον Αμερικανό Πρόεδρο, ο Lieberman αποτελεί μία λύση «αναχώματος» στη νέα σκληρή στάση που αναμένεται να ακολουθήσει η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι και οι δύο υποψήφιοι διαθέτουν την ίδια σκληρή ρητορική με τον ισραηλινό ΥΠΑΜ να είναι σε απόλυτη θέση να τους αντιληφθεί και να τους ανταπαντήσει στο ίδιο ύφος, κάτι που τον μετατρέπει σε βράχο υποστήριξης των θέσεων της χώρας ασχέτως των απαιτήσεων που μπορεί να προβάλουν οι ΗΠΑ.

Το ανωτέρω έχει ιδιαίτερη σημασία αν στο Λευκό Οίκο μετακομίσει για δεύτερη φορά η Hilary Clinton Θα πρέπει να θυμίσουμε σε αυτό το σημείο ότι  στο παρελθόν (17-6-2009), όταν και οι δύο διέθεταν τη θέση του ΥΠΕΞ για τις χώρες τους, η σημερινή υποψήφια για το προεδρικό χρίσμα απαιτούσε την υπαναχώρηση της Ιερουσαλήμ στο πρόγραμμα εποικισμού, απαίτηση στην οποία ο ισραηλινός ομόλογός της στάθηκε κάθετος. Η τότε συνάντηση περιγράφηκε ως: μία εκ των πιο τεταμένες συναντήσεις μεταξύ των δύο πλευρών επί πολλά έτη (18-06-2009 Financial Times). Ένας εκ των λόγων ήταν και η άρνηση της Clinton επί των δεσμεύσεων της προηγούμενης κυβέρνησης Bush για στήριξη της επέκτασης του προγράμματος εποικισμού.

Στα εσωτερικά της χώρας, παρά την εναντίωση του ιδίου στην εμπλοκή των ραβίνων στην πολιτική, δεν επιθυμεί την απεμπλοκή της θρησκείας από το κράτος και επιμένει στη διατήρηση των ορθόδοξων ραβινικών δικαστηρίων, με χρήση εθνικόφρονωνκληρικών, παρά υπερ-ορθόδοξων φανατισμένων. Η σκληρή δεξιά του πολιτική φαίνεται και από τις θέσεις του περί μη αναγνώρισης του πολιτικού γάμου εντός της νομοθεσίας της χώρας, αλλά στην εύρεση μίας εναλλακτικής λύσης για όσους δε μπορούν να παντρευτούν με το υπάρχον νομικό πλαίσιο.

Την ίδια στιγμή, σε ότι αφορά τη Ρωσία, ο ισραηλινός ΥΠΑΜ σίγουρα μπορεί να εξασφαλίσει τη διατήρηση των καλών διακρατικών σχέσεων. Ωστόσο αυτές θα εξαρτηθούν σε μεγάλο βαθμό από τον εθνικό άξονα εξωτερικής πολιτικής του Ισραήλ. Όσο για τον ίδιο το Lieberman και τις προθέσεις του, αυτές θα εξαρτηθούν από τις διμερείς ισορροπίες και κατά πόσο αυτές θα επιτρέπουν στη Μόσχα να διατηρεί τη συμμαχία της τόσο με το Ισραήλ όσο και με το Ιράν, αλλά και από την πορεία της συριακής εμφύλιας σύρραξης. Διότι μπορεί οι σχέσεις του ισραηλινού ΥΠΑΜ και του Ρώσου Προέδρου να μοιάζουν πολύ στενές, αλλά ο Lieberman, όπως προαναφέρθηκε, πάνω από όλα θέτει το συμφέρον του Ισραήλ. Το θέμα του Ιράν δε φαίνεται να επηρεάζει τις σχέσεις των δύο αντρών, όσο υπάρχει ο έλεγχος του πυρηνικού προγράμματος, από πλευράς Ρωσίας η οποία και θα διαχειρίζεται τα πυρηνικά απόβλητα των εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της Τεχεράνης.

Από την άλλη η αντιμετώπιση των ισλαμιστών εξτρεμιστών μπορεί φαινομενικά να συμφωνεί με το Ισραήλ, ωστόσο ουσιαστικά η Ιερουσαλήμ εξυπηρετείται εν μέρει από την ύπαρξη του ISIS, όσο αυτό βρίσκεται σε πόλεμο με τη HEZBOLLAH του Λιβάνου, την οποία θεωρεί έναν εκ των υψηλότερων κινδύνων για την εθνική ασφάλεια. Η ανωτέρω κατάσταση εξασφαλίζει πως η HEZBOLLAH δεν έχει το χρόνο και τους πόρους να απασχοληθεί με το Ισραήλ, ενώ την ίδια στιγμή φθείρεται πολεμώντας μία άλλη εξτρεμιστική μουσουλμανική οργάνωση. Την ίδια στιγμή η Μόσχα βλέπει πως η HEZBOLLAH είναι μία συμμαχική δύναμη στην καταπολέμηση της «τρομοκρατίας» στη Συρία και στη στήριξη του Assad. Ενός Προέδρου τον οποίο το Ισραήλ χαρακτήριζε και προφανώς ακόμα χαρακτηρίζει ως σατανά… Ως εκ τούτου η σχέση Lieberman-Putin δεν πρόκειται να κλονιστούν όσο η συριακή κρίση μαίνεται αμείωτη, ωστόσο είναι άγνωστο πώς θα επηρεαστούν αναλόγως των επιδιώξεων της Μόσχας για το μέλλον της γειτονική προς το Ισραήλ χώρας και το μέλλον του Σύριου Προέδρου.

Ένα ιδιαίτερα καυτό θέμα για την εξωτερική πολιτική του Ισραήλ με τον Lieberman στη θέση του ΥΠΑΜ είναι οι σχέσεις με την Αίγυπτο. Ο ακροδεξιός πολιτικός ποτέ δεν ήταν φίλα προσκείμενος προς το Κάιρο, το οποίο πάντα αντιμετώπιζε, τουλάχιστον, με καχυποψία. Παρόλα αυτά η λύση έχει δοθεί από την ίδια τη χώρα του Νείλου με την ανάδειξη του Morsi στο ανώτερο πολιτειακό αξίωμα της χώρας. Είναι η πρώτη φορά που ο Lieberman προχώρησε σε δηλώσεις υπέρ ενός Αιγυπτίου αξιωματούχου και σε πρόσκληση ανάπτυξης διπλωματικών σχέσεων των δύο χωρών. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για την καταπολέμηση της παγκόσμιας τρομοκρατίας, τόσο στη Χερσόνησο του Σινά, όσο και στη Β. Αφρική.

Ένα από τα δυνατότερα χαρτιά του Lieberman είναι οι διασυνδέσεις που διατηρεί με την Ανατολική Ευρώπη, λόγω της καταγωγής του. Δεν είναι τυχαίο ότι ως ΥΠΕΞ είχε επιτύχει την οικονομική διείσδυση του Ισραήλ σε διάφορες χώρες της περιοχής, κάτι που αναμένεται να συνεχιστεί και τώρα, περισσότερο λόγω και της θέσης του, η οποία σχετίζεται με την πλούσια σε υποδομές και φτωχή σε κεφάλαια, παραπέουσα αμυντική βιομηχανία της Ανατολικής Ευρώπης. Μάλιστα με αυτό τον τρόπο το Ισραήλ μπορεί να εξυπηρετήσει τον εαυτό του, αλλά και τους Ρώσους, οι οποίοι δεθα ήθελαν επουδενί να δουν την πτώση και άλλων κρατών στην αγκαλιά του Βερολίνου και των ΗΠΑ.

Φυσικά πάντα το ερώτημα που τίθεται σε τέτοιες αναλύσεις είναι: Η Ελλάδα πώς θα επηρεαστεί; Η χώρα μας έχει ήδη αναπτύξει καλές σχέσεις με το Ισραήλ, μέσω κοινών ασκήσεων και άλλων διπλωματικών κινήσεων, έστω και αν αυτές γίνονται αργά και δειλά. Αυτό όμως που μας αφορά σε πολύ σημαντικό βαθμό είναι οι σχέσεις της Ιερουσαλήμ και της Άγκυρας, που είχαν διαταραχθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα. Με το Lieberman υπεύθυνο για την άμυνα της χώρας, η πιθανότερη εξέλιξη είναι η επιβράδυνση αποκατάστασης των σχέσεων με την Τουρκία, τόσο λόγω των σχέσεων Erdogan-Putin, όσο και λόγω της ακτιβιστικής δράσης της Άγκυρας με τη στήριξη της Γάζας το 2010 και την υποστήριξη προς τους μαχητές της HAMAS.

Το γεγονός ότι ο Erdogan έχει προβεί σε εξαιρετικά επιθετικές, έως και προσβλητικές, δηλώσεις για το Ισραήλ και τον ισραηλινό Πρωθυπουργό, λειτουργεί κατά ερεθιστικό τρόπο στην ευαίσθητη, συναισθηματική και παρορμητική ψυχολογία ενός προστατευτικού χαρακτήρα όπως ο  Lieberman. Αυτό το ψυχογράφημα φαίνεται τόσο από τον τρόπο που αναφέρθηκε εντός του Knesset (ισραηλινό κοινοβούλιο) για το Mubarak (Αν ο Μουμπάρακ θέλει να μας μιλήσει ας έρθει εδώ, αν πάλι όχι πείτε του να πάει στο διάολο), καθώς και τον τρόπο που αντιδρούσε στις διαφωνίες του με τους πρωθυπουργούς, σε παλαιότερες περιπτώσεις, όσο και με την καταδίκη του για βιαιοπραγία εναντίον ενός δωδεκάχρονου, όταν αυτό είχε πειράξει το παιδί του. Αυτές οι πράξεις δείχνουν ότι, ως πολιτικός, αδυνατεί να διαχειριστεί ψύχραιμα και βαθύτερα κρίσεις, που οπωσδήποτε θα συναντήσει και στις οποίες θα αντιδράσει εν θερμώ και δραστικά. Ίσως να είναι μία περίεργη σύμπτωση το γεγονός ότι και ο δικός μας ΥΠΑΜ έχει δείξει τέτοια δείγματα σε εκφράσεις του και αντιδράσεις του, μία λεπτομέρεια που ελπίζουμε να βοηθάει τη σύγκλιση των απόψεων των δύο αντρών και την αμοιβαία κατανόηση επί των γεωπολιτικών θεμάτων της Ανατολικής Μεσογείου.

 militaire.gr

Η σχέση της Αρχαίας Ελλάδας με τη μετεμψύχωση - Τα μεταφυσικά μονοπάτια της διανόησης των προγόνων μας

Τα θεωρητικά ερωτήματα για το επέκεινα της ζωής και τη φύση του θανάτου σχετίζονται συνήθως με τα δόγματα της Ανατολής.

Οι μακρινές σε μας θρησκείες ενός άλλου κόσμου διδάσκουν ότι η ζωή του ανθρώπου δεν διαρκεί όσο η επίγεια παρουσία του, καθώς η ιδέα της μετεμψύχωσης δονεί τις πίστεις των ασιατικών πολιτισμών.

Την ίδια ώρα, η φιλοσοφική σκέψη των αρχαίων Ελλήνων είναι ταυτισμένη με τη λογική ανάλυση και την απομάγευση της Φύσης, θέτοντας σε πρώτο πλάνο τον αισθητό κόσμο και τα παρατηρησιακά δεδομένα της εμπειρίας μας. Ή έτσι τουλάχιστον θέλουμε να πιστεύουμε εμείς σήμερα!

Γιατί στην ουσία οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ασχολήθηκαν με εξαιρετική προσοχή με τη διερεύνηση της θνητής ψυχής αλλά και την ίδια τη μετενσάρκωση, συζητώντας σοβαρά για την προΰπαρξη της συνείδησης αλλά και την αιώνια ζωή της πέρα από το φθαρτό σώμα.

Φιλοσοφικές παραδόσεις-ογκόλιθοι της σκέψης έθεσαν τη μετεμψύχωση στο επίκεντρο των αναζητήσεών τους, κάνοντας τη μεταφυσική αναπόσπαστο τμήμα της συλλογιστικής τους.

Ο Πυθαγόρας ισχυριζόταν πως μπορούσε να θυμηθεί τις προηγούμενες ζωές του και ο Πλάτωνας παρουσίασε λεπτομερείς περιγραφές μετεμψύχωσης στα κυριότερα έργα του, βάζοντας ακόμα και τον Σωκράτη (στον «Φαίδρο») να λέει πως «Είμαι πεπεισμένος πως υπάρχει αληθινά αυτό που λέμε ζεις ξανά και πως οι ζωντανοί προέρχονται από

τους νεκρούς»!

Ήταν το ανήσυχο και διψασμένο για γνώση πνεύμα τους που δεν αρκούνταν στην ανακάλυψη των φυσικών νόμων και έψαχνε διαχρονικά τις απαντήσεις στα προαιώνια και πιεστικά ερωτήματα ή μήπως οι μεταφυσικές αυτές διερευνήσεις ήταν δάνεια από Ινδία και Αίγυπτο, όπως ισχυρίζεται μια μερίδα ιστορικής σκέψης;

Οι αρχαίοι Έλληνες ενδιαφέρθηκαν πολύ να μάθουν τι συμβαίνει μετά θάνατον, τι απογίνεται η ψυχή, αν επιζεί η γήινη προσωπικότητα και αν είναι δυνατή φυσικά η μετεμψύχωση σε άλλο σώμα. Οι διανοητές της Ελλάδας εξετάζουν εξάλλου το ανθρώπινο σώμα πάντα σε σχέση με την ψυχή που εδρεύει σε αυτό, μιας και στη σκέψη τους φυσικό σώμα χωρίς ψυχή είναι κάτι αδιανόητο.

Πυθαγόρειοι και Πλατωνικοί είδαν άλλωστε τον άνθρωπο ως κάτι σαφώς περισσότερο από την αισθητή εικόνα του, καθώς πνεύμα και ενσαρκωμένη προσωρινά ψυχή ήταν αυτά που έδιναν την ανθρώπινη υπόσταση. Ο Πλάτωνας δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας όταν μας λέει στον «Τίμαιο» (42D) πως «τὸ δὲ μετὰ τὸν σπόρον τοῖς νέοις παρέδωκεν θεοῖς σώματα πλάττειν θνητά, τό τ' ἐπίλοιπον, ὅσον ἔτι ἦν ψυχῆς ἀνθρωπίνης δέον».

Αλλά και στον «Φαίδωνα» (111Α) ισχυρίζεται χωρίς περιστροφές πως «άνθρωπος εστί ψυχή σώματι χρωμένη». Η ψυχή κείται για τους αρχαίους στην ενδιάμεση θέση μεταξύ νοητού και αισθητού κόσμου και είναι αυτή που έρχεται να εμψυχώσει τα σώματα, γεννώντας τον χώρο και τον χρόνο.

Ας κάνουμε λοιπόν ένα σύντομο ταξίδι στον μεταφυσικό κόσμο της ελληνικής σκέψης για να δούμε τις ενασχολήσεις των μεγάλων προγόνων μας με μια σειρά εννοιών που προσιδιάζουν κανονικά στις ανατολίτικες πίστεις…

Η πυθαγόρεια μετεμψύχωση

Ο Πυθαγόρας υπήρξε, πριν από όλα, θρησκευτικός ηγέτης και εισηγητής ενός νέου τρόπου ζωής, θέτοντας ως ακρογωνιαίο λίθο της περιώνυμης σχολής του δύο γνωρίσματα: την πεποίθηση ότι οι αριθμοί είναι οι αρχές των όντων αλλά και το δόγμα της μετεμψύχωσης!

Παρά το γεγονός ότι το ακριβές περιεχόμενο της θεωρητικής του διδασκαλίας το αγνοούμε, ξέρουμε ωστόσο από τους μεταγενέστερους Πυθαγορείους της κλασικής και ελληνιστικής εποχής ότι ο Πυθαγόρας πίστευε ότι η ψυχή είναι αθάνατη και μπορεί να μεταβαίνει μετά θάνατον σε άλλα ζωικά είδη. Οι Πυθαγόρειοι της κλασικής εποχής χωρίζονταν άλλωστε σε δυο στρατόπεδα σκέψης από τη βαρύτητα που απέδιδαν σε κάποιο από τα δυο αυτά πυρηνικά χαρακτηριστικά της φιλοσοφικής παράδοσης: στους «μαθηματικούς» το πρωτεύον ενδιαφέρον ήταν η γεωμετρία, η αστρονομία και η θεωρία της μουσικής, ενώ στους «ακουσματικούς» («ακροαματικούς») εντάσσονταν όσοι ήταν προσανατολισμένοι προς τις θρησκευτικές και μυστικιστικές διδαχές του πυθαγορισμού.

Οι μεταφυσικές αυτές ανησυχίες του Πυθαγόρα έκαναν τον Ξενοφάνη να τον ειρωνευτεί, όταν μας διηγείται περιπαικτικά στους στίχους του πως: «Λένε ότι όταν κάποτε είδε να βασανίζουν ένα σκυλάκι, το συμπόνεσε και είπε: ‘‘Σταμάτα, μην το χτυπάς, γιατί είναι η ψυχή κάποιου φίλου· την αναγνώρισα όταν άκουσα τη φωνή του’’»! Οι αρχαίοι γνώριζαν καλά ότι ο Πυθαγόρας πίστευε ακράδαντα στη μετενσάρκωση (για να λειτουργήσει το ειρωνικό ξενοφανικό σχήμα) και κήρυττε το δόγμα της μετεμψύχωσης, του οποίου φέρεται μάλιστα να είναι ο βασικός εισηγητής στον ελλαδικό χώρο, όπως μας λέει σωρεία αρχαίων ελλήνων συγγραφέων.

Ο Ηρόδοτος («Ιστορίαι» 2.123) θεωρεί ότι η δοξασία της μετεμψύχωσης έχει αιγυπτιακή καταγωγή, αφού, κατά τα λεγόμενά του, οι Αιγύπτιοι είναι οι πρώτοι που υποστήριξαν ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη και ότι συμπληρώνει έναν κύκλο διαδοχικών μετενσαρκώσεων σε άλλα ζωικά είδη που διαρκεί 3.000 χρόνια, πριν επιστρέψει σε ένα νέο ανθρώπινο σώμα.

«Οι Αιγύπτιοι μάλιστα είναι οι πρώτοι που είπαν τούτη την κουβέντα, ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη και ότι, καθώς το σώμα καταλύεται, αυτή μπαίνει σε κάποιο άλλο ζώο που γεννιέται κάθε φορά· και αφού τριγυρίσει σε όλα τα ζώα της ξηράς, της θάλασσας και του αέρα, ξαναμπαίνει στο σώμα ανθρώπου που γεννιέται, και η περιήγηση αυτή συντελείται σε τρεις χιλιάδες χρόνια. Το δόγμα αυτό το χρησιμοποίησαν μερικοί Έλληνες, άλλοι παλαιότερα, άλλοι κατοπινότερα, σαν να ήταν δικό τους: ξέρω τα ονόματά τους αλλά δεν τα γράφω».

Ο Ηρόδοτος εννοεί προφανώς τον Πυθαγόρα (αλλά και τον Εμπεδοκλή), ο οποίος διατηρούσε ιδιαίτερες σχέσεις με τους ανατολικούς πολιτισμούς και δη την Αίγυπτο, φέρνοντας την ιδέα της μετεμψύχωσης στον ελληνικό κόσμο. Γύρω από τη μέριμνα αυτή για τη μεταθανάτια μοίρα της ανθρώπινης ψυχής οργανώθηκαν μάλιστα από τα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. ποικίλα θρησκευτικά κινήματα, το σημαντικότερο από τα οποία ήταν οι Πυθαγόρειοι.

Όπως μας λένε οι λόγιοι και οι μελετητές, η ιδέα της μετεμψύχωσης είναι όντως νέα στην Ελλάδα και το λογικότερο είναι να υποθέσουμε ότι δεν την επινόησε ο Πυθαγόρας, αλλά την εισήγαγε από κάπου αλλού. Και για τους αρχαίους Έλληνες η πηγή όλων των σεβαστών πνευματικών δανείων ήταν η Αίγυπτος.

Είτε από τη γειτονική Αίγυπτο λοιπόν είτε, κατά μια άλλη γραμμή σκέψης, από τη μακρινή Ινδία (με την οποία είχαν έμμεση επαφή οι Έλληνες μέσω των εμπορικών δρόμων της Περσίας), ο Πυθαγόρας εισάγει στην ελληνική σκέψη την πίστη στη μετεμψύχωση και τη μετατρέπει σε ιδρυτικό σημείο ενός νέου πνευματικού κινήματος στην Ελλάδα!

Η πίστη βέβαια σε κάποια μορφή μεταθανάτιας ζωής αποτελεί κοινό κτήμα των ανθρώπων από πολύ παλιά, όπως μαρτυρούν τα ταφικά έθιμα πολλών γνωστών πολιτισμών. Στα ομηρικά έπη έχουμε μάλιστα περιγραφές του Άδη όπου οι ψυχές των νεκρών παρουσιάζονται ως σκιές ή φαντάσματα που έχουν αποδεσμευτεί από το σώμα τους.

Επιπλέον, το δόγμα της μετεμψύχωσης προϋποθέτει ακόμη τη μεταθανάτια τιμωρία ή την ανταμοιβή, καθώς ο κύκλος των διαδοχικών μετενσαρκώσεων δεν μπορεί να είναι τυχαίος, αλλά θα πρέπει να εξαρτάται από τον τρόπο που έζησε κανείς τη ζωή του. Η δοξασία αυτή φαίνεται να προϋπήρχε στον ελλαδικό χώρο, αφού τα Ελευσίνια Μυστήρια προετοίμαζαν τους πιστούς για μια καλύτερη ζωή στον Άδη ήδη από τον 7ο π.Χ. αιώνα. Μεγαλύτερη απήχηση απέκτησε όμως κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα και είναι λογικό να υποθέσουμε ότι το πυθαγόρειο ρεύμα έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτό.

Για τον Πυθαγόρειο, η προσχώρηση σε έναν νέο ασκητικό τρόπο ζωής είναι ο μοναδικός δρόμος για να ξεκινήσει ευνοϊκά ο κύκλος των μετενσαρκώσεων της ψυχής του. Με την πρακτική του επιδιώκει την καταπόνηση του σώματος και τον εξαγνισμό της ψυχής του. Επομένως, η ανθρώπινη ψυχή θεωρείται κάτι το εντελώς διαφορετικό από το σώμα, είναι μια οντότητα αθάνατη και αυθύπαρκτη που μπορεί να ζήσει μέσα σε διαφορετικά σώματα. Εδώ εντοπίζεται η θεωρητική επανάσταση του Πυθαγόρα.

Η πυθαγόρεια ψυχή αυτονομείται από το σώμα και η καλλιέργειά της γίνεται το πρωταρχικό καθήκον στις κοινότητες των Πυθαγορείων. Με τη σιωπή, τη νηστεία, το αυστηρό τελετουργικό, την ομαδική ζωή, τη μίμηση του «θείου ανδρός», με πρακτικές δηλαδή κατά βάση θρησκευτικές, οι μαθητές του Πυθαγόρα προσδοκούσαν τη σωτηρία της ψυχής τους.

Λέγεται συχνά ότι ο Πυθαγόρας ήταν περισσότερο θρησκευτικός μεταρρυθμιστής παρά φιλόσοφος με την τρέχουσα έννοια του όρου, καθώς η διδασκαλία του φαίνεται να εξαντλείται στην προετοιμασία της ψυχής για τις μεταθανάτιες μετενσαρκώσεις της. Είχε βέβαια τις απόψεις του για τους αριθμούς που θα τον έστελναν στον πάνθεο των αρχαίων διανοητών (τα σημαντικότερα επιτεύγματα στα μαθηματικά και την αστρονομία προέρχονται από τον κύκλο των Πυθαγορείων, όπως το πυθαγόρειο θεώρημα, η ανακάλυψη των ασύμμετρων μεγεθών, η σφαιρικότητα του σύμπαντος, η κίνηση της Γης και η θεωρία της μουσικής), ο μυστικισμός του μια φορά ζούσε και βασίλευε…

Η μεταφυσική πλατωνική ψυχή

Για τον κολοσσό της αρχαιοελληνικής σκέψης Πλάτωνα είναι πια κοινή η πεποίθηση ότι είναι βαθύτατα επηρεασμένος από την πυθαγόρεια κοσμοθεωρία. Υιοθετεί την αθανασία της ψυχής και τη μετεμψύχωση, ταυτίζει τη μέθοδο της φιλοσοφίας με τη μέθοδο των μαθηματικών, προβάλλει τη γεωμετρική δομή του σύμπαντος και ιδρύει τη δική του σχολή, την περιβόητη Πλατωνική Ακαδημία, στα ίδια πρότυπα της οργάνωσης των Πυθαγορείων.

Στον «Φαίδρο» του (245 C), ο μεγάλος διανοητής κάνει λόγο για την αθανασία της ψυχής, λέγοντας ότι αυτή φέρει εξαρχής φτερούγες, οι οποίες όσο διατηρούνται δυνατές, τη συγκρατούν στις υπερουράνιες περιοχές, ενώ όταν χάσει αυτή τη δύναμη, ενσαρκώνεται κατά πρώτον σε ανθρώπινα σώματα, για να μπορέσει να επιτύχει εκ νέου την άνοδό της, ενώ, αν δεν τα καταφέρει, είναι δυνατόν να καταποντιστεί σε σώματα ζώων: «Ψυχὴ πᾶσα ἀθάνατος. τὸ γὰρ ἀεικίνητον ἀθάνατον· τὸ δ’ ἄλλο κινοῦν καὶ ὑπ’ ἄλλου κινούμενον, παῦλαν ἔχον κινήσεως, παῦλαν ἔχει ζωῆς. μόνον δὴ τὸ αὑτὸ κινοῦν, ἅτε οὐκ ἀπολεῖπον ἑαυτό, οὔποτε λήγει κινούμενον, ἀλλὰ καὶ τοῖς ἄλλοις ὅσα κινεῖται τοῦτο πηγὴ καὶ ἀρχὴ κινήσεως».

Ο Πλάτωνας υπογραμμίζει ότι η ψυχή ενός αληθινού φιλόσοφου μπορεί να αποκτήσει ύστερα από 3.000 χρόνια και πάλι τα φτερά της και να ξαναγυρίσει εκεί που ανήκει, ενώ για τις κοινές ψυχές απαιτείται διάσημα τουλάχιστον 10.000 χρόνων. Οι γεννήσεις σε ανθρώπινα ή και σε ζωικά σώματα είναι μάλλον το επακόλουθο μιας πτώσης ή υποβάθμισης από έναν ανώτερο κόσμο σε έναν άλλο κατώτερο, με τη δυνατότητα όμως να ανυψωθεί και πάλι προς την πηγή του ανώτερου.

Είναι γνωστό ότι ο Πλάτωνας θεωρούσε το σώμα τάφο της ψυχής και στον «Κρατύλο» συμπλέει με τη διδασκαλία του Ορφέα όταν μας λέει ότι η ψυχή τιμωρείται μέσω της ένωσής της με το σώμα. Αυτός που ανέλαβε να δώσει σαφείς και ακριβείς απαντήσεις στο ερώτημα «γιατί η ψυχή εγκαταλείπει την ευδαιμονία της και έρχεται να δοκιμαστεί ενσαρκωμένη στη Γη;» είναι ο Πλωτίνος, ο ιδρυτής του νεοπλατωνισμού, ο οποίος απαντά στις «Εννεάδες» ότι αν παρέμενε η ψυχή στον νοητό κόσμο, τότε θα τελούσε σε αδράνεια χωρίς να μπορεί να προσφέρει τίποτα στην καθολική εξέλιξη, αλλά ούτε και η ίδια θα εμπλουτιζόταν με την πείρα που της είναι αναγκαία για να δράσει. Μέσα από τις δοκιμασίες πάνω στη Γη κινητοποιεί και δραστηριοποιεί η ψυχή τις υπάρχουσες γνώσεις της, εφαρμόζει τις άπειρες δυνατότητές της και επανέρχεται πιο ισχυρή και τελειότερη από όσο ήταν πριν κατέλθει.

Για τον αλεξανδρινό σοφό της ύστερης αρχαιότητας, οι ψυχές διαδραματίζουν κοσμικό ρόλο, καθώς η ψυχή έχει δημιουργική αποστολή και δίνει ζωή στα ουράνια σώματα, όπως διατυπώθηκε εξάλλου και από τον Πλάτωνα στον «Φαίδρο» και τους «Νόμους» (899b). Η ψυχή είναι υπεύθυνη για τα θαυμάσια του ουρανού, εισάγοντας παντού την τάξη και την κίνηση. Η παρουσία ή η απουσία της ψυχής ευθύνεται για τη ζωή ή τον θάνατο των όντων, τα οποία εξάλλου ζωοποιεί. Η ψυχή είναι ταυτόσημη με τη ζωή και, για τον Πλωτίνο, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ ατομικής και κοσμικής ψυχής. Η του παντός ψυχή είναι παρούσα σε όλες τις ατομικές ψυχές. Η κάθοδός τους στα διάφορα σώματα δεν επηρεάζει καθόλου τη σύνδεσή τους με την κοσμική ψυχή, από την οποία εκπορεύονται. Η ψυχή έχει υπερβατικό περιεχόμενο σε σχέση με το σώμα, στο οποίο δίνει ζωή και υπόσταση. Η ψυχή υπαγορεύει στο σώμα τι θα πράξει, το χρησιμοποιεί και το κινεί απ’ έξω (Φαίδων 94b, Αλκιβιάδης I, 130a, Νόμοι, 895c-896c).

Αυτή είναι άλλωστε η ειδοποιός διαφορά του πλατωνισμού από τον αριστοτελισμό: ο τελευταίος ενώνει την ψυχή με το σώμα, ενώ στον πλατωνισμό η ψυχή ενεργεί εντός του σώματος ως ξεχωριστό από την ίδια ον (Εννεάδες, IV. 7.2, 8.5, Τίμαιος, 34b- 36e). «Οἷον σκοτεινὸν νέφος ἡλίου βολαὶ φωτίσασαι λάμπειν ποιοῦσι χρυσοειδῆ ὄψιν δίδουσαι, οὕτω τοὶ καὶ ψυχὴ ἐλθοῦσα εἰς σῶμα οὐρανοῦ ἔδωκε μὲν ζωὴν ἔδωκε δὲ ἀθανασίαν, ἢγειρε δὲ κείμενον», μας λέει στις «Εννεάδες» (V.I.2, 20-23). Προτού εκδηλωθεί η ψυχή, ο ουρανός ήταν σώμα νεκρό, «ὃ στυγέουσιν οἱ θεοί», όπως λέει εξάλλου και ο Όμηρος στην «Ιλιάδα» (ΧΧ,65). Αν ο ουρανός είναι «ζῶον εὐδαῖμον», αυτό το οφείλει στην ψυχή (Εννεάδες, V.1.2, 23-26).

Ο Πλωτίνος ονομάζει τον κόσμο Θεό γιατί ο κόσμος συμμετέχει στο θείον της ψυχής, η οποία του δίνει τη ζωή, την ύπαρξη και την κίνηση. Με τη σειρά της η ψυχή, πανταχού παρούσα και μία, ομοιάζει με τον γεννήτορα, δηλαδή με την ανώτερη από αυτήν υπόσταση (Εννεάδες, V.1.2, 35-45). Γι’ αυτό θα πρέπει για τον αλεξανδρινό δάσκαλο ο άνθρωπος, μέσω της κάθαρσης και της απογύμνωσης, να απαλλαγεί από το φθαρτό και θνητό του σώμα, το ένδυμα αυτό της ψυχής, όπως μας λέει χαρακτηριστικά ο πλατωνικός «Γοργίας» (Γοργίας, 523c).

Ακόμα και ο Πίνδαρος, σε ένα ποίημα που επικαλείται τον πλατωνικό διάλογο «Μένων», διηγείται πως η Περσεφόνη στέλνει τις ψυχές που δέχθηκε στο βασίλειο του Άδη για κάθαρση έπειτα από εννέα χρόνια στον πάνω κόσμο. Αλλά και ο Εμπεδοκλής ασχολείται με τη θεωρία της περιπλάνησης των ψυχών στα διασωθέντα αποσπάσματα του έργου του, λέγοντας για παράδειγμα ότι αν μια ψυχή κηλιδωθεί από πράξη φόνου, επιορκίας ή άλλου εγκλήματος, ντύνεται τη μορφή του θνητού, περιφέρεται μακριά από τη χώρα των Μακάρων και παραδίνεται από το ένα στοιχείο στο άλλο.

«Ένας εξ αυτών είμαι κι εγώ, ένας από τους θεούς εξόριστος και περιπλανώμενος, διότι ακολούθησα τις προτροπές της Διχόνοιας», ομολογεί ο ίδιος ο Εμπεδοκλής, παραδεχόμενος ότι υπήρξε άλλοτε νεανίας, κόρη, θάμνος, πτηνό και άφωνο ψάρι!

Η ορφική φιλοσοφική μετενσάρκωση

Οι γενναίοι θεωρητικά ορφικοί φιλόσοφοι αποτόλμησαν μια ριζοσπαστική ακροβασία, όταν πίστεψαν ότι όχι μόνο είναι δυνατή η επιστροφή του νεκρού στον επίγειο κόσμο, αλλά και ότι μπορεί κάποιος να βγει από τον αιώνιο κύκλο των συνεχόμενων μετενσαρκώσεων! Στην Ολβία του Εύξεινου Πόντου η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε εξάλλου στο φως οστέινες πλάκες του 5ου π.Χ. αιώνα που φέρουν το συμβολικό ορφικό σύνθημα: «Βίος-Θάνατος-Βίος».

Οι λεγόμενοι «Ιεροί Λόγοι» των ορφικών δοξασιών, που διασώζονται αποσπασματικά μέσα από το έργο του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ηροδότου αλλά και των πλατωνικών και νεοπλατωνικών (Πλωτίνος, Πορφύριος, Δαμάσκιος κ.ά.), διδάσκουν ότι το σώμα είναι μια φυλακή της ψυχής. Η ψυχή φυλάσσεται εκεί μέσα («σώζεται», από όπου προκύπτει και η λέξη «σώμα») μέχρι να εκτίσει την ποινή της. Οι Ορφικοί ήθελαν να εξαγνίσουν τους ανθρώπους και την πόλη από τα κρίματά τους (όπως μας λέει ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» του αλλά και τους «Νόμους»), περιδιαβαίνοντας ουσιαστικά όλη τη λεκάνη της Μεσογείου για να μιλήσουν για την αθανασία της ψυχής και την επαναγέννησή της, έτσι που η λέξη ορφικός κατάντησε στην αρχαιότητα συνώνυμο της μετενσάρκωσης!

Για την ορφική φιλοσοφία ρυθμιστικό άρθρο πίστης είναι ο διαχωρισμός της ψυχής από το σώμα ως μια ξεχωριστή οντότητα. Οι Ορφικοί ήθελαν την ψυχή να υποκινεί τον άνθρωπο ως η απόλυτη αρχή των πάντων, αφήνοντας το σώμα σε υποδεέστερη θέση ως τάφος ή φυλακή της ψυχής. Ο πραγματικός άνθρωπος είναι η ψυχή. Ταυτοχρόνως βέβαια, μέσω του νόμου της ανάγκης (φθορά, πόνος, θλίψη, δυστυχία, πείνα), η ψυχή οφείλει να βρίσκεται αναγκαστικά μέσα σε ένα σώμα, καθώς το σώμα αυτό, αν και φυλακή, είναι που σώζει την ψυχή.

Αν όμως η ψυχή διακρίνεται από το σώμα και σώζεται απλώς μέσω αυτού, τότε κάθε φορά που πεθαίνουμε η ψυχή ψάχνει ένα νέο σώμα. Ποιος νόμος ορίζει όμως την προσκόλληση της αιώνιας ψυχής στο φθαρτό ανθρώπινο σώμα; Η τιμωρία! Η τιμωρία για κάποιο προγενέστερο αμάρτημα είναι που δένει τη θεϊκή ψυχή με το θνητό σώμα, αφού όταν εκτίσει την ποινή της σταματά ο φαύλος κύκλος της επαναλαμβανόμενης μετενσάρκωσης.

Ένα αμάρτημα είναι για τους Ορφικούς λοιπόν το αίτιο της μετενσάρκωσης του ανθρώπου και στη δική τους συλλογιστική, για όλα ευθύνονταν οι ανήθικοι πρόγονοι των ανθρώπων, οι Τιτάνες. Επιστρατεύοντας τον μύθο του διαμελισμού του Διόνυσου από τους Τιτάνες, όταν τον σκότωσαν για να πάρουν την εξουσία του και για να μην αποκαλυφθεί το αποτρόπαιο έγκλημά τους διαμέλισαν το άψυχο σώμα του και το έφαγαν, οι Ορφικοί έβλεπαν στο προαιώνιο αυτό κρίμα όλα τα δεινά της ψυχής αλλά και τις απανωτές μετεμψυχώσεις της.

Μόνο μέσω του εξαγνισμού μπορεί ο άνθρωπος να ανακόψει την κατάρα και να απαλλαγεί επιτέλους από τον φαύλο κύκλο της μετενσάρκωσης…

Τελικά

Μπορεί για μας σήμερα να φαντάζει αδιανόητο ότι η ίδια κοινωνία που γέννησε τη φιλοσοφία, την επιστήμη και τη λογική σκέψη ήταν επίσης αυτή που πίστευε σε μεταφυσικές έννοιες και αποκρυφιστικές δοξασίες, αν παρακολουθήσουμε ωστόσο τη μακρά ιστορία της ανθρώπινης σκέψης θα διαπιστώσουμε ότι ένα τέτοιο εκρηκτικό μείγμα είναι σχεδόν αυτονόητο.

Μόνο για τον σύγχρονο άνθρωπο η επιστήμη τέθηκε στους αντίποδες της θρησκείας και του μυστικισμού. Τα μαθηματικά εξάλλου, που αναπτύχθηκαν αρκετά νωρίς στην Ελλάδα, ασκούσαν πάντοτε ιδιαίτερη αίγλη στους μυστικιστικούς κύκλους, γιατί αποτελούσαν το υπόδειγμα της τελειότητας σε έναν κόσμο που έμοιαζε ακόμη χαοτικός και ανεξερεύνητος.

Όποιος αντιμετωπίζει με καχυποψία την καθημερινή ανθρώπινη εμπειρία και αναζητεί κάπου αλλού ένα ασφαλές σημείο σταθερότητας και αρμονίας, είναι φυσικό να γοητεύεται από τη μαθηματική σκέψη, η οποία μπορεί έτσι να συνυπάρχει απροβλημάτιστα με την τελετουργική μέθεξη και τις μυστικιστικές διδασκαλίες περί εξαγνισμού της ψυχής και μετενσαρκώσεων.

Ο συνδυασμός μαθηματικής σκέψης, λογικής επιστήμης και μυστικισμού, που δονεί την αρχαιοελληνική παράδοση, όχι μόνο δεν είναι καθόλου παράλογος αλλά φαίνεται να έχει ουσιαστικά ερείσματα στην ίδια την ανθρώπινη εμπειρία…

 newsbeast.gr

ΚΚΕ: Η διάταξη για τις offshore ανοίγει το δρόμο για αποποινικοποίηση παλιών υποθέσεων

Επίθεση στην κυβέρνηση εξαπολύει και το ΚΚΕ σχετικά με το θέμα της διάταξης του πολυνομοσχεδίου που επιτρέπει τη συμμετοχή βουλευτών και στελεχών της κυβέρνησης σε offshore εταιρίες. Σε σχετική ανακοίνωση του αναφέρει:

«Το ΚΚΕ απ’ την πρώτη στιγμή είχε καταδικάσει και καταψηφίσει στη βουλή τη συγκεκριμένη διάταξη του πολυνομοσχεδίου, που όχι μόνο επιτρέπει τη συμμετοχή βουλευτών και στελεχών της κυβέρνησης σε offshore εταιρίες, αλλά ανοίγει και το δρόμο για αποποινικοποίηση πιθανών παλιών υποθέσεων.

Ένα ακόμη στοιχείο της ταξικής πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου, που συνεχίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ, εκτός αν θεωρεί ότι στις offshore εταιρίες βρίσκονται οι αποταμιεύσεις των φτωχών λαϊκών στρωμάτων!».

H πρώτη σπορά κλωστικής κάνναβης στα Χανιά τη Δευτέρα

Δύο μήνες μετά την υπογραφή της απόφασης για νομιμοποίηση της καλλιέργειας κλωστικής κάνναβης στην Ελλάδα και μετά την έγκριση της σχετικής άδειας, τη Δευτέρα 30 Μαΐου θα γίνει στα Χανιά η πρώτη σπορά μιας ποικιλίας κλωστικής ή βιομηχανικής κάνναβης από μέλος της Κοινωνικής Συνεταιριστικής Επιχείρησης «ΚΑΝΝΑΒΙΟ-HEMP HELLAS».

Η σπορά που θα έχει εορταστικό χαρακτήρα και μπορεί να παρακολουθήσει ή και να συμμετάσχει όποιος θέλει, θα γίνει σε χωράφι ενός στρέμματος στον Κουφό Κυδωνίας.

Προηγήθηκε, το Σάββατο 28 Μαΐου, αντίστοιχη σπορά σε χωράφι επτά στρεμμάτων στα Ψαχνά Ευβοίας.

Υπενθυμίζεται πως με νόμο του 2013 έγινε στην Ελλάδα ο διαχωρισμός της βιομηχανικής κάνναβης από την «ναρκωτική» κάνναβη.

Όμως το θεσμικό πλαίσιο για την απελευθέρωση της καλλιέργειας βιομηχανικής (κλωστικής) κάνναβης στην Ελλάδα ολοκληρώθηκε τρία χρόνια μετά. Τον Απρίλιο του 2016 υπογράφηκε η Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) προκειμένου να καταστεί επιλέξιμη αγροτική δραστηριότητα για τη χορήγηση της βασικής ενίσχυσης (επιδότηση).

Να σημειωθεί εδώ πως η Ελλάδα ήταν από τα λίγα ευρωπαϊκά κράτη που δεν είχαν εναρμονιστεί με τον ευρωπαϊκό κανονισμό για τη νομιμότητα της καλλιέργειας της κλωστικής κάνναβης.

Τι θα γίνει η συγκομιδή των φυτών

Όπως αναφέρει η ΚΟΙΝΣΕΠ ΚΑΝΝΑΒΙΟ «οι πρώτες μας καλλιέργειες θα θεριστούν συνεργατικά και εορταστικά τον Σεπτέμβρη και θα ακολουθήσει η μεταποίηση και παραγωγή βιολογικών ελαίων, μιας σειράς διατροφικών προϊόντων- υπερτροφών και προϊόντων προσωπικής υγιεινής. Για το σκοπό αυτό θα στηθεί μια μεταποιητική μονάδα ελαιοποίησης και τυποποίησης στην Χαλκίδα, μέσα από ένα συνεργατικό πολυμετοχικό σχήμα ανοιχτό σε ενδιαφερόμενους επενδυτές.

Το άχυρο- ξυλώδη στελέχη θα συγκεντρωθούν και θα επεξεργαστούν στα Χανιά, όπου τον Οκτώβριο του 2016 θα πραγματοποιηθεί διεθνές σεμινάριο χτισίματος με ασβεστοκάνναβη (σε συνεργασία με την ομάδα φυσικής δόμησης Minoeco), και θα τεθούν τα θεμέλια για την κατασκευή του πρώτου κανναβόσπιτου στην Ελλάδα».

 newsbeast.gr

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Το σκοτεινό της παρελθόν επανέρχεται με βία

Τα κρούσματα ακροδεξιάς,φασιστικής,νεοναζιστικής βίας πληθαίνουν μέρα με τη μέρα στη Γερμανία.Υπουργός της κυβέρνησης του Βερολίνου έκανε λόγο για “αποβλάκωση ενός μέρους της γερμανικής κοινής γνώμης”.Το ακροδεξιό κόμμα ανεβαίνει διαρκώς και ο αντιπρόεδρός του επιτίθεται χυδαία κατά μαύρου ποδοσφαιριστή της Εθνικής Γερμανίας.

Το σκοτεινό παρελθόν των Γερμανών επανέρχεται με δυναμισμό και η κυβέρνησή τους που είναι υπεύθυνη για την νεκρανάσταση του εφιάλτη εξακολουθεί να κάνει ότι περνά από το χέρι της για να τον “αναθρέψει”.

Τελευταίο δείγμα που δείχνει ότι η κατάσταση στη Γερμανία ξεφεύγει είναι οι δηλώσεις του αντιπροέδρου του ακροδεξιού κόμματος για ποδοσφαιριστή της Εθνικής Γερμανίας.

Όπως μεταδίδει το ΑΠΕ:

Να απολογηθεί για τις δηλώσεις του υπαρχηγού της Αλεξάντερ Γκάουλαντ εναντίον του ποδοσφαιριστή της Εθνικής Ομάδας της Γερμανίας Ζερόμ Μποατένγκ, αναγκάστηκε η επικεφαλής της Εναλλακτικής για την Γερμανία Φράουκε Πέτρι, μετά τον θόρυβο που προκλήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και την αντίδραση της κυβέρνησης.

«Ο κόσμος τον βρίσκει καλό ως ποδοσφαιριστή, αλλά δεν θα τον ήθελε για γείτονα», είχε δηλώσει στην «Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung» ο κ. Γκάουλαντ, αναφερόμενος στον Ζερόμ Μποατένγκ, ο οποίος ωστόσο έχει γεννηθεί στο Βερολίνο, από Γερμανίδα μητέρα και πατέρα από την Γκάνα. Ακολούθησε τεράστια κινητοποίηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με χιλιάδες χρήστες να υπερασπίζονται τον δημοφιλή ποδοσφαιριστή της Μπάγερν Μονάχου υπό το hashtag #BoatengmeinNachbarn (Ο Μποατένγκ γείτονάς μου).

Η κ. Πέτρι, με δήλωσή της στην εφημερίδα BILD, δήλωσε ότι ο υπαρχηγός της δεν είναι σε θέση να θυμηθεί εάν πράγματι έκανε αυτήν τη δήλωση. «Ζητώ συγγνώμη ανεξαρτήτως αυτού από τον κ. Μποατένγκ για την εντύπωση που δημιουργήθηκε», πρόσθεσε, ενώ στον προσωπικό της λογαριασμό στο Twitter έγραψε: «Ο Ζερόμ Μποατένγκ είναι ένας καταπληκτικός ποδοσφαιριστής και δικαίως μέλος της Εθνικής Ομάδας. Χαίρομαι για το Euro».

Από την πλευρά του ο ίδιος ο Αλεξάντερ Γκάουλαντ επανήλθε δηλώνοντας ότι ποτέ δεν προσέβαλε τον κ. Μποατένγκ, όπως υπονόησε, σύμφωνα με τον ίδιο, η FAS. «Δεν τον γνωρίζω και δεν θα σκεφτόμουν να τον προσβάλω ως προσωπικότητα», δήλωσε, για να απαντήσει η εφημερίδα: «Η δήλωση του κ. Γκάουλαντ για τον Ζερόμ Μποατένγκ προέρχεται από συζήτηση του κ. Γκάουλαντ με τους δημοσιογράφους μας Έκαρτ Λόζε και Μάρκους Βένερ την Τετάρτη στο Πότσνταμ. Και οι δύο συνάδελφοι κατέγραψαν το απόσπασμα, οι καταγραφές τους συμπίπτουν».

Νωρίτερα, με δήλωσή του στην BILD, ο αντικαγκελάριος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ είχε επισημάνει ότι «πολλοί ενοχλούνται τώρα για την προσβλητική παρατήρηση του Γκάουλαντ για τον Ζερόμ Μποατένγκ και την αποκαλούν ξενοφοβική. Ο Μποατένγκ όμως δεν είναι “ξένος”, αλλά Γερμανός. Αυτό δείχνει ότι ο Γκάουλαντ δεν στρέφεται μόνο εναντίον των ξένων, αλλά και εναντίον του καλού στη Γερμανία: του σύγχρονου, του ανοιχτού στον κόσμο και της ελευθερίας. Η AfD του Γκάουλαντ είναι και γερμανοφοβική».

Ο υπουργός Δικαιοσύνης Χάικο Μάας, με ανάρτησή του στο Facebook, χαρακτήρισε τη δήλωση του κ. Γκάουλαντ «χωρίς επίπεδο και απαράδεκτη», για να προσθέσει: «Όποιος μιλάει όπως ο Γκάουλαντ, αποκαλύπτεται μόνος του – και μάλιστα όχι μόνο ως κακός γείτονας. Οι δηλώσεις είναι σαφώς ρατσιστικές και δεν σέβονται τον άνθρωπο».

Σε συνέντευξή του που θα δημοσιευθεί στην αυριανή BILD, ο υπουργός Εσωτερικών Τομας Ντε Μεζιέρ δηλώνει ότι κάθε Γερμανός είναι τυχερός που ο Μποατένγκ παίζει ποδόσφαιρο για τη Γερμανία. «Ο Ζερόμ Μποατένγκ είναι σημαντικός πυλώνας της Εθνικής Ομάδας μας και ένα επαγγελματικό πρότυπο. Κάθε Γερμανός μπορεί να θεωρηθεί τυχερός να έχει τέτοιους ανθρώπους ως συμπαίκτες, Γερμανούς πολίτες και γείτονες. Με την πολύπλευρη κοινωνική του δραστηριότητα πέρα από το γήπεδο δίνει σημαντικά κίνητρα για τη συνοχή της χώρας μας. Αντιθέτως από την AfD».

Κατέρρευση SPD

Στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων επτά ετών βρίσκεται δημοσκοπικά το γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD), ενώ στην τρίτη θέση βρίσκεται και πάλι η ξενοφοβική Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), σύμφωνα με έρευνα της Bild Am Sonntag.

Οι Χριστιανοδημοκράτες/ Χριστιανοκοινωνιστές (CDU/CSU) συγκεντρώνουν 33%, η SPD 21% και η AfD 14%. Οι Πράσινοι βρίσκονται σταθερά στο 12%, η Αριστερά στο 9% και οι Φιλελεύθεροι (FDP) στο 6%.