Λίγο πριν την Κρίσιμη Ώρα

Γιώργος Ρωμανός

Στην Τουρκία σήμερα όλα μοιάζουν μ’ εκείνο το νταμάρι όπου πολλοί φυτεύουν σε πολλά σημεία δυναμίτες. Κι αυτοί οι δυναμίτες είναι: τα χρέη της με την Ιστορία, ως προς την κατακράτηση εδαφών τα οποία δεν της ανήκαν ποτέ. Τα ολοκαυτώματα Ποντίων, Αρμενίων, Ορθοδόξων Χριστιανών. Οι σφαγές και οι συστηματικοί διωγμοί Περσών, Κούρδων, Αλεβητών, κ.ά. λαών οι οποίοι ΠΟΤΕ δεν έγιναν ή υπήρξαν ως Τούρκοι. Και πρόσφατα ο νεο-σουλτανικός αυταρχισμός εναντίον όλων: ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ε."Ε"., αλλά και της Ρωσίας, με την γνωστή κατάρριψη του αεροπλάνου SU-24, την σκύλευση και διαπόμπευση των πτωμάτων των πιλότων. Κάτι που η ψυχή του ρώσικου λαού δεν θα συγχωρέσει ποτέ.

Ιστορικότητα και γεωστρατηγική είναι τα μόνα ευδιάκριτα στοιχεία στη γυάλινη σφαίρα του μέλλοντος.

Η Τουρκία βρίσκεται ακόμη σήμερα σε ιστορική εκκρεμότητα ως ο «Μεγάλος Ασθενής» του τέλους του 19ου αι. και των αρχών του 20ου αι., κατέχοντας εδάφη που δεν της ανήκουν και έχοντας ξεκληρίσει με γενοκτονίες και άλλους διωγμούς ολόκληρους λαούς προκειμένου η μειοψηφία των Τούρκων -και σήμερα- να φαντάζει πλειοψηφία. Και η Ιστορία διδάσκει ότι για να τα διατηρείς αυτά τα εδάφη, έστω και προσωρινά…, θα πρέπει να μάχεσαι συνεχώς –κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μόνο που μετά το 1908, η νεώτερη Τουρκία έχει μάθει να πολεμά, όταν και όποτε σπανίως αυτό συνέβη, μόνο με την σκανδαλώδη εύνοια των Μεγάλων Δυνάμεων, προστατών της.

Αν κοιτάξει κανείς τους κλασικούς πλέον γεωστρατηγικούς χάρτες θα δει ότι η εν λόγω χώρα βρίσκεται ίσως στην πιο ενδιαφέρουσα θέση της Rimland.

Γεωστρατηγικός χάρτης του Σπάϊκμαν, με την Rimland σημειωμένη με ροζ χρώμα και με μία σειρά από μικρά διακεκομμένα βέλη σε σχήμα τόξου.

Διευκρινίζω, για τους μη ειδικούς αναγνώστες, ότι (και) σήμερα στο γεωστρατηγικό τόξο της Rimlandσυντελείται η συστηματική περικύκλωση της Ρωσίας από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Στον χάρτη που μας άφησε ένας από τους παλιούς μεγάλους θεωρητικούς της γεωστρατηγικής, ο Νίκολας Σπάϊκμαν (Nicholas Spykman), φαίνεται ότι η Τουρκία αποτελεί σχεδόν το κεντρικό τμήμα του τόξου της Rimland (βλ. εικόνα 1, Γεωστρατηγικός χάρτης Σπάϊκμαν). Ενώ στην εικόνα 2 φαίνεται αυτό που όλοι οι μεγάλοι θεωρητικοί καταλήγουν: η Ρωσία, ως ευρύτερη περιοχή-έννοια, αποτελεί την «Καρδία γη» της «Παγκόσμιας νήσου». Ένα κλασικό ζήτημα που ετέθη μέσω αυτών των θεωριών, από τα τέλη του 19ου αι., είναι το να μη βρουν ποτέ στρατιωτική διέξοδο οι Ρώσοι στα θερμά νερά της Μεσογείου.

Παλιότερος χάρτης γεωστρατηγικής θεωρίας. Με βαθύ κόκκινο χρώμα σημειώνεται η «Καρδία γη» και ακριβώς από πάνω, σε λευκό φόντο, αναγράφεται η ένδειξη «Παγκόσμια νήσος». Από κάτω με γαλάζιο-μπλε χρώμα η Rimland.

Μια σειρά συστηματικά διενεργούμενων πολέμων, από την διαλυμένη πλέον Γιουγκοσλαβία μέχρι τη Συρία και το Αφγανιστάν, συνέβησαν στη Rimland. Οπότε τα συμπεράσματα, ακόμη και για τους αμύητους, είναι προφανή. Αυτή είναι η ζώνη των συνεχών πολέμων και καταστροφών στον πλανήτη.

Έτσι, είναι αυτονόητο ότι για τη Ρωσία η Τουρκία και τα πέριξ εδάφη είναι όχι μόνο ζωτικής σημασίας για την εξάπλωσή της, αλλά και για την ίδια την επιβίωσή της. Είναι γεγονός, ότι ο πρόεδρος Πούτιν έχει διαμαρτυρηθεί κατ’ επανάληψη για την τοποθέτηση πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς σε χώρες που βρίσκονται σε αυτό το ίδιο τόξο, και ασφυκτικά κοντά στη Ρωσία, όπως, Ρουμανία, Πολωνία, αλλά και για την πιθανολογούμενη χρησιμοποίηση, για τον ίδιο λόγο, των: Σουηδία, Λιθουανία, Εσθονία, Λετονία, κ.ά. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, ότι για να καταλάβει κανείς τι θα συμβεί στην περιοχή της Τουρκίας θα πρέπει να ερευνήσει τα της …Ρωσίας. Μόνο τότε γίνεται σαφές το παγκόσμιο διακύβευμα.

Η θέση και η στάση της Ρωσίας

Εδώ οφείλω να τονίσω κάτι που πάμπολλοι αναλυτές της Δύσης δεν επισημαίνουν για ευνόητους λόγους. Ότι από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου είναι η πρώτη φορά που η Ρωσία δρα, δημιουργεί και ενισχύει διαρκώς νέες, οιονεί πολεμικές, θέσεις και σοβαρές βάσεις τόσο μακριά από την πρωτεύουσα του ρωσικού κράτους.

Η παράθεση μερικών μόνο στοιχείων θα βοηθήσει στην κατανόηση των γεγονότων σε ευρύτερη γεωστρατηγική κλίμακα:

1. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν διακήρυξε, ότι αποδέχεται και σέβεται τις ΗΠΑ ως υπερδύναμη στον πλανήτη, αρκεί να μην επεμβαίνουν στα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Είναι σαφές το τι ακριβώς σημαίνει αυτή η δήλωση. Αφού, όταν περιορίζεις τις επεμβάσεις της υπερδύναμης, έστω και σε μία χώρα (πόσο μάλλον στη μεγαλύτερη! του πλανήτη, τη Ρωσία –πράγμα που πολλοί ξεχνούν) αυτό αποτελεί την έμπρακτη αμφισβήτηση ή και ακύρωση της υπερδύναμης. Και μέχρι σήμερα η Μόσχα έχει πει στις ΗΠΑ μια σειρά ΟΧΙ –Nyet– που πλανητικά δημιουργούν μια πολύ δύσκολη κατάσταση η οποία όμως δεν μπορεί να αλλάξει στο μέλλον, για μια σειρά στρατηγικούς λόγους, με ό,τι αυτό σημαίνει.

2. Η Ρωσία αιφνιδίασε τη Δύση, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ με τα νεότατα όπλα και συστήματα που ανέπτυξε σεδιάστημα, αέρα, θάλασσα (πλοία επιφανείας-υποβρύχια) και ξηρά. Ο Ρώσος πρόεδρος αναφέρθηκε δημόσια σε αυτά τα όπλα, ΚΑΙ κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα, μιλώντας για τους νέους ρωσικούς (υπερ-) πυραύλους Σικάντερ.

3. Η ρωσική πολιτική στις μέρες μας απέκτησε μεγάλο στρατηγικό βάθος, αναπτύσσοντας σχέσεις με Κίνα, Ινδία, Νότιο Αμερική, και πολλές άλλες χώρες. Έτσι δεν θα πρέπει να εκπλαγεί η Δύση αν μελλοντικά και στη Λιβύη συναντήσει μπροστά της τη Μόσχα, όπως έγινε στη Συρία. Συνακόλουθη είναι και η οικονομική πολιτική της Ρωσίας. Επιχειρεί πλανητικές νομισματικές αλλαγές και συμβάλει άμεσα στη σχεδιαζόμενη Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων και Υποδομών, της Κίνας, στην οποία συμμετέχουν και άλλες 100 χώρες.

4. Η Μόσχα αξιοποίησε κάθε συμβάν με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία. Ακόμη και την πολύ οδυνηρή γι’ αυτήν προβοκατόρικη κατάρριψη του SU 24 την μετέτρεψε σε χρυσή ευκαιρία για εγκατάσταση στη Συρία πυραύλων S400, ή μήπως S500, ή και ακόμη ποιο προηγμένων οπλικών συστημάτων δορυφορικής συνεργασίας με κάλυψη όλης της Ευρασίας; Το ερώτημα επιτείνεται από τις μέχρι τώρα αστοχίες των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην περιοχή.

5. Ενισχύει διαρκώς την παρουσία του ρωσικού στόλου στη Μεσόγειο, αλλά και σε άλλα σημεία του πλανήτη: π.χ. στη Χαβάη, πολιτεία των ΗΠΑ…, με πλοίο υψηλής, έως άγνωστης στη Δύση, τεχνολογίας ηλεκτρονικών παρακολουθήσεων.

6. Ήδη κατέκτησε παγκόσμια την πρώτη θέση στην παραγωγή σιταριού, εκτοπίζοντας τις ΗΠΑ, ενώ πραγματώνει σχέδιο απόλυτης διατροφικής αυτάρκειας (και μεγάλων εξαγωγών) μέχρι το 2020.

7. Ενισχύει διαρκώς τις πλεύσεις και πτήσεις στον «βόρειο διάδρομο», του Βόρειου Πόλου, μια περιοχή που συνήθως ξεχνούν οι αναλυτές.

8. Συνεχίζει τον ανελέητο αγώνα παγκόσμιας κυριαρχίας επί του υγροποιημένου αερίου, LNG,και λοιπών πηγών ενέργειας.

Από αυτά τα, όλως ενδεικτικά, στοιχεία προκύπτει ένα πρώτο συμπέρασμα: η διατήρηση του σημερινού πλανητικού status quo περνάει μόνο μέσα από συνομιλίες για αναδιανομή της παγκόσμιας «πίττας», με σκοπό την διατήρηση της Παγκόσμιας Ειρήνης. Αλλιώς η πορεία της Ρωσία, Κίνας και άλλων αναπτυσσόμενων δυνάμεων δίπλα τους ανακόπτεται μόνο με πυρηνικό πόλεμο μεγάλης κλίμακας. Και αυτή η διάσταση της «μεγάλης κλίμακας» λειτουργεί αποτρεπτικά μέχρι στιγμής, πράγμα που ευχόμαστε όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι άνθρωποι.

Μερικά κρίσιμα, αλλά εξαιρετικά σημαντικά στοιχεία, για τη Συρία και την Τουρκία

1. Σχετικά με το πού έχει φτάσει η υπόγεια εμπόλεμη κατάσταση στη Συρία, μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας, παρά την όποια φανερή συνεργασία τους ενδεικτικά αναφέρουμε το εξής: στις 21 Ιουλίου 2016, στην εφημερίδα Wall Street Journal, (αλλά και στο Fox News/World) οι AdamEntous και Gordon Lubold, αναφέρουν ρωσικό βομβαρδισμό κοντά στα σύνορα με την Ιορδανία (!!!) σε βάση κομάντος Αμερικανών της Delta Force και Άγγλων της SAS.

Εδώ σημειώνουμε: α. Το σε πόσο βάθος, στα σύνορα με την Ιορδανία, βομβάρδισαν οι Ρώσοι.β. Το ότι οι κομάντος, το στρατόπεδο των οποίων βομβαρδίστηκε χωρίς αυτοί να είναι μέσα,αποτελούν μονάδες των καλύτερων μάχιμων δυνάμεων των δύο χωρών της Δύσης. γ. Η αιτία του βομβαρδισμού ήταν, ότι σε αυτό το στρατόπεδο εκπαιδεύονταν (ακόμη και τώρα!) ισλαμιστές στον προσχηματικό Free Syrian Army τον οποίον ενισχύουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ εναντίον του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ. Κι αυτό αποδεικνύει το πόσο δύσκολη θα είναι στο μέλλον η καθολική ειρήνευση στην πολύπαθη Συρία.

Όπως προαναφέραμε και διευκρινίζουν οι Adam Entous και Gordon Lubold πριν τον βομβαρδισμό οι Ρώσοι κομάντος Spetsnaz οι οποίοι «επιτηρούσαν» τη βάση των δυτικών κομάντος φρόντισαν (προφανώς ειδοποιώντας τους…) να φύγουν οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι από αυτήν. Βλέπε: http://www.wsj.com/articles/russian-strikes-on-remote-syria-garrison-alarm-u-s-1469137231 και στο Fox News/World: http://www.foxnews.com/world/2016/07/22/russian-warplanes-reportedly-bombed-us-base-in-syria.html

2. Σήμερα οι ΗΠΑ με απειλούμενη από τον Ερντογάν τη βάση του Ιντσιρλίκ βρίσκονται, εν δυνάμει, προ μίας καταστροφής με απείρως μεγαλύτερες επιπτώσεις από εκείνες που είχε η αποτυχημένη πολιτική τους στο Ιράν, επί Σάχη Παχλεβί. Τότε, 4 Νοεμβρίου 1979, κατά την άνοδο των Ισλαμιστών του Αγιατολάχ Χομεϊνί, οι ΗΠΑ, επί Τζίμι Κάρτερ, υπέστησαν δεινή ήττα με το να τους κάψουν αεροσκάφη και ελικόπτερα στο έδαφος και να καταλάβουν την αμερικανική πρεσβεία για περίπου 400 ημέρες. Αποτέλεσμα της αμερικανικής πολιτικής ήταν το Ιράν να φύγει από την άμεση επιρροή των ΗΠΑ και σήμερα να βρίσκεται στενότατα συνδεδεμένο με τη Ρωσία σε τέτοιο σημείο ώστε κάποιοι, ορθά, να μιλούν για σιδερένια συμμαχία Ρωσίας-Ιράν-Κίνας.

3. Αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς το γεγονός, ότι ο σημερινός κίνδυνος στο Ιντσιρλίκ οφείλεται στο ότιοι ΗΠΑ, δια του προέδρου Μπάρακ Ομπάμα, ενέκριναν την αποστολή πυρηνικών βομβών B61-12, (και όχι των παλαιών Β61 που γράφουν οι αναλυτές), αλλά και άλλων τύπων βομβών, στην Τουρκία. Δηλαδή κατέστησαν, εν δυνάμει, πυρηνική δύναμη την Τουρκία του Ερντογάν. Τη διασπορά αυτή την έχει καταγγέλλει και ο Χανς Κρίστενσεν (Hans M. Kristensen), διευθυντής του Προγράμματος Πυρηνικών πληροφοριών στην Ομοσπονδία των Αμερικανών Επιστημόνων. Όπως φανερώνει η στοιχειώδης λογική, η κίνηση αυτή αποτελεί κατάφωρη παραβίαση της «Συμφωνίας για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων», του 1975, άρθρο 2. Έτσι, προκύπτουν αμείλικτα ερωτήματα: τι θα κάνουν οι ΗΠΑ στην περίπτωση που ο Ερντογάν χάσει τον έλεγχο, δημιουργηθούν συνθήκες κατά τις οποίες, π.χ. τρομοκράτες, αποπειραθούν να αρπάξουν ή να βλάψουν τα αμερικανικά πυρηνικά όπλα; Θα διατάξουν οι ΗΠΑ πυρηνικό βομβαρδισμό του Ιντσιρλίκ;! Είναι σαφές το ποιος άνοιξε την πόρτα του φρενοκομείου, με το να μπορεί σήμερα η Τουρκία του Ερντογάν να παίζει εκβιαστικά παιχνίδια με πυρηνικά τα οποία δεν έπρεπε να βρίσκονται στο έδαφός της. Όμως αποδεικνύονται και δύο ακόμη στοιχεία: α. Το πόσο τραγικά διαψεύδεται η προπαγάνδα περί του επιθετικού ρόλου της Ρωσίας, αφού οι γεωστρατηγικά επιτιθέμενοι με διασπορά πυρηνικών όπλων στην Rimland, είναι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Και β, ότι ο προεδρικός υποψήφιος Ντόναλντ Τραμπ κακώς κατηγορείται με βάση το επιχείρημα, ότι «δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης στο θέμα των πυρηνικών». Γιατί, ήδη κάποιοι άλλοι έχουν προδώσει την εμπιστοσύνη τόσο του αμερικανικού λαού όσο και όλων των άλλων λαών του πλανήτη μη τιμώντας τις υπογραφές που έχουν βάλει στη «Συμφωνία του 1975».

Αλλά, τα γεγονότα στην Τουρκία χειροτερεύουν κάθε μέρα. Η νέα (31/7/2016), δεύτερη σε λίγες μόνο μέρες, περικύκλωση της βάσης Ιντσιρλίκ από όχλο και στρατιώτες δημιουργεί μια εικόνα που εικαστικά θα την απέδιδα ως εξής: ο Ερντογάν να βρίσκεται στο σκοτεινό δωμάτιο της…Rimlandκαθισμένος σε ένα βαρέλι από το οποίο έχει περιχυθεί παντού μαύρη πυρίτιδα και να ανάβει συνεχώς σπίρτα προκειμένου να δει τι συμβαίνει γύρω του. Η κατάσταση σαφώς συνέχεται με όσα δημιούργησε το πραξικόπημα.

Οι ΗΠΑ και η Δύση, οι μεγάλοι χαμένοι της υπόθεσης, έχουν τις δικές τους έμμεσες ή και άμεσες ευθύνες. Το ηπιότερο που μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι, ότι τους ξέφυγε η κατάσταση, ενώ έκαναν τα πάντα επί δεκαετίες για να εκθρέψουν τον τουρκικό Μινώταυρο μέσα στον απολύτως αδιέξοδο λαβύρινθο της πολιτικής τους. Από την άλλη μεριά, η Ρωσία, αφού ήδη επέβαλλε τη γεωπολιτική της στρατηγική στη γειτονία της, Γεωργία, Κριμαία, Ουκρανία, Ιράν, Αρμενία, Ναγκόρνο – Καραμπάχ, κ. α., κερδίζει διαρκώς ερείσματα στη Συρία. Έτσι είχε κάθε λόγο να παρακολουθεί «στενά» τις εξελίξεις (πιο στενά δεν υπάρχει…) στο τουρκικό πραξικόπημα και να οδηγήσει τα πράγματα εκεί που ήθελε. Αυτό για κάθε σκεπτόμενο ήταν μία κίνηση εκ των ων ουκ άνευ, εκτός, φαίνεται, από τα χρυσοπληρωμένα Think Tanks των ΗΠΑ.

Αντίθετα με όσα φαντάζονται στην Ελλάδα οι τουρκοφάγοι νεο-κατακτητές της Κωνσταντινούπολης (μέσω του Βλαδίμηρου Πούτιν…), σήμερα, η Μόσχα έχει ξεκάθαρο στρατηγικό συμφέρον να μη πέσει ακόμη ο Ερντογάν. Ακριβώς λόγω της καταφανούς όξυνσης των σχέσεών του με τις ΗΠΑ. Και φυσικά προκύπτει ένα κυνικό-στρατηγικό δίλημμα, αφού πάντοτε όλα τα ανάλογα διλήμματα είναι κυνικά: τι συμφέρει σήμερα περισσότερο τη Μόσχα; α. μία διαμελισμένη από τους Αμερικανούς Τουρκία, ή, β. μια ακόμη χώρα υποταγμένη στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας και μάλιστα, αν καταστεί εφικτό, αυτή να είναι έναπρώην μέλος του ΝΑΤΟ που, γιατί όχι, να γίνει στο μέλλον και μέλος της Ευρασιατικής συμμαχίας; Βέβαια η Τουρκία έχει μια σοβαρή… ιστορική παράδοση στο να αλλάζει στρατόπεδα. Κι αυτό το ξέρει η Ρωσία η οποία δείχνει έτοιμη για όλα. Ακόμη και για μία Τουρκία σε ρόλο νέας Συρίας, όπου ο κάθε εμπλεκόμενος θα παίρνει το κομμάτι του.

Εδώ σημειώνουμε, και κάτι ακόμη που έχει μεγάλη σημασία. Το 2021 η Ρωσία θα πρέπει να υπογράψει εκ νέου με την Τουρκία τη «Συνθήκη του Καρς», η οποία ανανεώνεται κάθε 25ετία. Με αυτήν παγίως διακυβεύεται το 30% των τουρκικών εδαφών τα οποία έχει παραχωρήσειεθελοντικά η Σοβιετική Ένωση στην Τουρκία, το 1921. Έτσι, είναι σαφές ότι αυτός που δεν βιάζεται είναι η Ρωσία. Σε κάθε περίπτωση τον χρόνο που κερδίζει σε όλα τα επίπεδα τον χάνουν οι αντίπαλοί της.

Με αυτά τα αδιαμφισβήτητα δεδομένα ένα είναι βέβαιο: ότι ο Ερντογάν δεν μπορεί να κρατήσει στην ίδια μασχάλη τρία καρπούζια τόσο μεγάλα, όπως ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ρωσία.

Προς το παρόν ο Τούρκος πρόεδρος κάθε μέρα αποδυναμώνεται στο εσωτερικό και το εξωτερικό, πιστεύοντας ότι …δυναμώνει. Συνεχίζει να διαλύει τον τουρκικό στρατό (έχει απολύσει ή συλλάβει περισσότερους από το 44% των αξιωματικών). Μετατρέπει σταδιακά την Τουρκία σε κάτι που μοιάζει μεΙσλαμική νεο-κομμουνιστική χώρα, αφού τα πάντα ελέγχονται από ένα μόνο κόμμα. Έτσι κατάργησε τις Παραγωγικές Σχολές Αξιωματικών, και διέταξε να μορφώνονται, προφανώς από ισλαμιστές πολιτικούς ινστρούχτορες, σε κάποιο πανεπιστήμιο. Διέταξε τους στρατηγούς του να παίρνουν διαταγές από τον ΥΠΕΘ και τους κατά τόπους Νομάρχες. Μόνο που κάτι τέτοιες κινήσεις δεν μπορούν να αναστείλουν τις κοσμογονικές κινήσεις που ήδη συντελούνται στην περιοχή, και έχουν ξεκινήσει στις τεκτονικές πλάκες τηςRimland οι οποίες κυριολεκτικά συγκρούονται κάτω από τα νερά του Κεράτιου κόλπου. Σύντομα οι εξελίξεις στη Ροζάβα και τη Β. Συρία, θα οδηγήσουν στη δημιουργία (και τυπικά) του νέου Κουρδικού κράτους, δηλαδή στην υλοποίηση του πρώτου χειρότερου εφιάλτη της Τουρκίας.

Ακόμη, ο Τούρκος πρόεδρος, δεν μπορεί να αγνοήσει μια σειρά από επιφανείς γνώμες που διατυπώθηκαν δημόσια εις βάρος της Τουρκίας και αποτυπώνουν το κλίμα και το ρήγμα με ΝΑΤΟ, ΗΠΑ. Οπρώην επικεφαλής των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων Ευρώπης, στρατηγός Γουέσλι Κλαρκ, έχει πει: «Ας είμαστε ξεκάθαροι. Το Ισλαμικό Κράτος δεν είναι απλώς μια τρομοκρατική οργάνωση. Είναι μια σουνιτική τρομοκρατική οργάνωση»… «κι αυτό σημαίνει ότι στοχοποιεί τους σιίτες και εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Τουρκίας και της Σαουδικής Αραβίας, παρά το γεγονός ότι αποτελεί απειλή και για τις χώρες αυτές»…« εξάλλου πάντα υπάρχει η σκέψη ότι η Τουρκία με κάποιο τρόπο υποστηρίζει το ΙΚ. Κάποιος αγοράζει το πετρέλαιο που το ΙΚ πουλά. Το πετρέλαιο που διοχετεύεται μέσω του εδάφους κάποιων. Για μένα περνά μέσω Τουρκίας, αν και οι Τούρκοι ποτέ δεν το παραδέχτηκαν».

Όπως και την απολύτως καταδικαστική γνώμη του απόστρατου Αμερικανού υποστράτηγου Πολ Βάλελι, η οποία πήρε μεγάλη δημοσιότητα στα αμερικανικά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ: «η σημερινή Τουρκία επιδιώκει την αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.» … «η Τουρκία συνεργάζεται στενά με το Ισλαμικό Κράτος και για αυτό πρέπει να εκδιωχθεί από το ΝΑΤΟ»…«Επί δεκαετίες η Τουρκία χρησιμοποιεί το ΝΑΤΟ για την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων, τα οποία, κατά κανόνα, δεν συμπίπτουν με αυτά της συμμαχίας».

Με αυτά ως αδιαμφισβήτητα γεγονότα η Τουρκία μετά το πραξικόπημα είναι κυριολεκτικά μια άλλη χώρα. Ενώ, είναι δεδομένο, ότι και το ρολόι της παγκόσμιας Γεωστρατηγικής στην πυρίκαυστη ζώνη της Rimlandπλησιάζει στην κρίσιμη δωδεκάτη ώρα.

Ας ευχηθούμε, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, να μη συμβούν τα χειρότερα. Να βρεθεί ειρηνική λύση. Θα ήταν τραγικό ένας νέος, Γος παγκόσμιος πόλεμος να ξεκινήσει αυτή τη φορά από την Τουρκία και εξ’ αιτίας αυτής.

 ΠΗΓΗ

Τα σπίτια μας, οι πλειστηριασμοί και οι γκεμπελίσκοι του Μαξίμου…

Την Παρασκευή 7/10 κυκλοφόρησε από το μέγαρο Μαξίμου ένα non-paper, για να προσφέρει “επιχειρήματα” στα στελέχη και τους οπαδούς της κυβέρνησης που ανερυθρίαστα λασπολογούν σε κανάλια, διαδίκτυο και γειτονιές, με το οποίο υποστηρίζεται ότι «η κυβέρνηση προστατεύει την πρώτη κατοικία –και μάλιστα με σημαντικά μέτρα ενίσχυσης των πιο αδύναμων». Πολύ μακριά πια από καθετί λαϊκό η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ξέχασε και τη λαϊκή θυμοσοφία: «Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί»…

Προσπαθεί η κυβέρνηση να αντιστρέψει την πραγματικότητα, πράγμα όμως δύσκολο γι αυτήν αφού σε ένα πράγμα το non-paper λέει την αλήθεια: «…οι πολίτες έχουν γνώση και κρίση. Ασφαλώς ενδιαφέρονται για την προστασία του σπιτιού τους, δεν επιθυμούν όμως να έχουν ασυδοσία οι μεγαλόσχημοι που χρωστάνε κατά σύστημα και παντού».

Οι πολίτες (ή καλύτερα, τα φτωχά λαϊκά στρώματα) όντως γνωρίζουν ποιος είναι αυτός που προσφέρει την «ασυδοσία στους μεγαλόσχημους» και γι αυτό ακριβώς κρίνουν και κατακρίνουν την κυβέρνηση. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα συνεχίζει την πολιτική των Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και των κυβερνήσεών τους και την πάει και «ένα βήμα» παραπέρα. Και επειδή γνωρίζουν, την πολιτική αυτή θέλουν να ανατρέψουν, ακριβώς για να σώσουν τα σπίτια τους κι ό,τι τους έχει απομείνει. Γνωρίζουν πολύ καλά ποιος πρόσφερε ακόμη μεγαλύτερη ασυδοσία στους τραπεζίτες, ψηφίζοντας το 3ο μνημόνιο και το νέο νομοθετικό πλαίσιο για την απελευθέρωση των πλειστηριασμών και τα «κόκκινα δάνεια». Γνωρίζουν ταυτόχρονα πολύ καλά ποιος, όχι μόνο δεν πήρε ούτε ένα σπίτι από τους «μεγαλόσχημους που χρωστάνε κατά σύστημα», αλλά φρόντισε και για την αναπαραγωγή του συστήματος, δίνοντάς τους νέα “τροφή”, από τα δημόσια έργα και τα κανάλια, μέχρι τη δημόσια γη και τα αγαθά…

Αλλά ας μιλήσουμε με στοιχεία κι ας μας πουν αυτοί πόσα σπίτια στην Εκάλη έχουν βγει μέχρι τώρα σε πλειστηριασμό; Γιατί εμείς μπορούμε με στοιχεία να αποδείξουμε ότι καμιά βίλα στο Πανόραμα δεν έχει βγει αλλά αντίθετα δεκάδες είναι μέχρι τώρα τα λαϊκά σπίτια των 40, 60 και 80 τ.μ. που βγαίνουν στο σφυρί στο Ειρηνοδικείο Θεσ/νίκης κι εκατοντάδες ακόμη έρχονται στο επόμενο διάστημα από τον Εύοσμο, το Καλοχώρι και τις γειτονιές της πόλης μας, όπου ως γνωστόν, δεν κατοικούν ο Μαρινόπουλος ή ο Αλαφούζος και γενικά ούτε καναλάρχες ούτε μεγαλεργολάβοι ούτε κανένας μεγαλόσχημος της πολιτικής και οικονομικής ζωής της χώρας…

Ας μιλήσουμε με στοιχεία κι ας μας πουν τι προβλέπει το τεχνικό μνημόνιο που συνυπέγραψαν το καλοκαίρι κυβέρνηση και εκπρόσωποι των “θεσμών” για το ποσό των παλαιών ληξιπρόθεσμων οφειλών που επιδιώκει να εισπράξει φέτος το Δημόσιο μέσω της επιβολής μέτρων αναγκαστικής είσπραξης (κατασχέσεις σε λογαριασμούς, πλειστηριασμοί κινητής και ακίνητης περιουσίας κ.ά.); Τι ακριβώς σημαίνει το ότι από το συνολικό ποσό των 2,65 δισ. € τα 2,05 δισ. € επιδιώκεται να εισπραχθούν από οφειλέτες ποσών μικρού και μεσαίου ύψους και μόνο τα 600 εκατ. € από τους “μεγαλόσχημους”;

Ας μιλήσουμε με στοιχεία κι ας μας πουν πόσοι από τους 2000 πλειστηριασμούς των τραπεζών και τους 16300 πλειστηριασμούς και κατασχέσεις της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων που θα γίνουν μέχρι το τέλος του 2016 αλλά και τους πολλαπλάσιους που ετοιμάζονται για το 2017, αφορούν εργαζόμενους, άνεργους ή συνταξιούχος και πόσοι «μεγαλόσχημους»;

Ας μιλήσουμε με στοιχεία κι ας μας πουν σε ποιο από τα σημεία 3 και 4 του non-paper λένε την αλήθεια; Γιατί πίσω από το θολό τοπίο που δημιουργεί ο συνδυασμός αυτών των σημείων, κρύβεται η πραγματικότητα του ποιοι και πόσοι προστατεύονται και σε ποιο βαθμό καθώς και ποιοι και πόσοι μένουν παντελώς απροστάτευτοι. Στην πραγματικότητα λοιπόν προστασία της πρώτης κατοικίας (υπό την προϋπόθεση ότι έχουν καταφέρει να ενταχθούν στο νόμο Κατσέλη) υπάρχει μόνο για όσους έχουν ετήσιο ατομικό εισόδημα 8180€ και κατοικία με αντικειμενική αξία κάτω από 120000€ ενώ για τριμελή οικογένεια 17.278€ εισόδημα και 180000€ αξία του ακινήτου (το 25% του συνόλου των δανειοληπτών σύμφωνα με την κυβέρνηση). Για τη συγκεκριμένη κατηγορία προβλέπεται ότι σε περίπτωση αδυναμίας του δανειολήπτη να καλύψει την αποφασισμένη από το δικαστήριο δόση, το υπόλοιπο καλύπτεται (για το 2016) από το κράτος (δηλ. από τους φορολογούμενους, για να μη χάσουν ούτε ένα ευρώ οι χρυσοπληρωμένες και πολλές φορές αγορασμένες απ’ όλους εμάς τράπεζες). Μερική προστασία (και πάντα υπό την προϋπόθεση ένταξης στο νόμο Κατσέλη) προσφέρεται σε όσους έχουν ετήσιο ατομικό εισόδημα μέχρι 13906€ και αντικειμενική αξία της κατοικίας κάτω από τα 180000€ ενώ για τριμελή οικογένεια 29373€ εισόδημα και 240000€ αξία του ακινήτου (το 35% του συνόλου των δανειοληπτών σύμφωνα με την κυβέρνηση). Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια για τη συγκεκριμένη κατηγορία είναι η καταβολή μιας τέτοιας δόσης, με την οποία το ποσό που θα εισπράξει η τράπεζα δεν θα είναι μικρότερο από αυτό που θα εισέπραττε αν έβγαζε το σπίτι στο σφυρί (προστασία δηλ. για την τράπεζα και τα κέρδη της και όχι για την κατοικία). Τέλος για όσους έχουν μεγαλύτερα εισοδήματα από αυτά της δεύτερης κατηγορίας, για το 40% των δανειοληπτών δηλαδή, δεν υπάρχει καμιά προστασία της πρώτης κατοικίας. Μ’ άλλα λόγια αν κάποιος εργαζόμενος έχει μηνιαίο μισθό μεγαλύτερο από τα 586€ του κατώτατου μισθού ή μια τριμελής οικογένεια έχει μηνιαίο εισόδημα περισσότερα από 1440€, θεωρείται ότι όχι μόνο μπορούν να ζήσουν αλλά και ότι μπορούν να πληρώνουν τις δόσεις του δανείου. Κάποιος εργαζόμενος δε που έχει μηνιαίο εισόδημα μεγαλύτερο από τα 1160€ ή μια τριμελής οικογένεια με εισόδημα πάνω από τα 2450€ θεωρούνται «μεγαλόσχημοι» και δεν χρειάζονται καμιά προστασία της κατοικίας τους…

Ας μας πουν ποιος φταίει για το ότι πολύ μεγάλος αριθμός δανειοληπτών δεν έχει προσφύγει στην προστασία του νόμου Κατσέλη; Γιατί κι αν ακόμη κάποιος άνεργος, ελαστικά ή απλήρωτος εργαζόμενος βρει τα 1000 περίπου ευρώ που απαιτούνται για τις διαδικασίες της προσφυγής, τι γίνεται με την κωλυσιεργία των τραπεζών στην έκδοση των αναγκαίων δικαιολογητικών (όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Μιχάλη Π.) αλλά και την διόλου τυχαία αδράνεια των κρατικών ελεγκτικών μηχανισμών για τη συγκεκριμένη στάση των τραπεζών;

Ας μας πουν τέλος τι ακριβώς σημαίνει «οι αρχές κινούνται με γνώμονα την προστασία της έννομης τάξης καθώς και της αποφυγής εντάσεων»; Οι διαδηλωτές στα ειρηνοδικεία (όπως και οι συνταξιούχοι και κάθε εργατική και λαϊκή κινητοποίηση) είναι αυτοί που διασαλεύουν την «έννομη τάξη» ή οι δυνάμεις της καταστολής που άλλοτε με δακρυγόνα κι άλλοτε με γκλομπς, ασπίδες και συλλήψεις φροντίζουν ν’ αφήσουν ελεύθερο το πεδίο στους μεγαλοσυμβολαιογράφους να υλοποιήσουν το έργο της αρπαγής της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας; Υπάρχουν κανόνες για τη διενέργεια των πλειστηριασμών (δημόσια διαδικασία, ωράριο 4-5μ.μ. κ.ά.) και ποιος θα ελέγξει την τήρηση ή την απροσχημάτιστη παραβίασή τους;

Ξέρουμε ότι σε τίποτα από όλα αυτά δεν θα απαντήσουν. Ούτε και έχει ιδιαίτερη σημασία άλλωστε οποιαδήποτε απάντησή τους. Αυτό που όλοι γνωρίζουμε και το non-paper προσπαθεί να αποκρύψει είναι ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όχι μόνο δεν προστατεύει τη λαϊκή κατοικία αλλά με το 3ο μνημόνιο και τους νόμους που ψήφισε για την εφαρμογή του κάνει πολύ πιο εύκολη την αρπαγή της από τους τραπεζίτες και τα διεθνή funds, απλουστεύοντας και επιταχύνοντας χρονικά τις διαδικασίες, καθορίζοντας χαμηλότερες τιμές πλειστηριασμών (την εμπορική αντί της αντικειμενικής) κλπ. Αυτό εξάλλου το πνεύμα του απολογητή των τραπεζώναποπνέει όλο το κείμενο, χωρίς καμιά προσπάθεια μάλιστα από την πλευρά τους να το κρύψουν. Αντίθετα, χωρίς κανείς να κοκκινίζει για όλα αυτά, στο non-paper αναφέρεται αυτολεξεί: «Οι τράπεζες, μάλιστα, με βάση τους στόχους που τέθηκαν, σε συνεργασία με την ΤτΕ και τον ESM, προχωρούν σε γενναίες ρυθμίσεις δανείων»…

Τη μία και μοναδική απάντηση σ’ όλα τα παραπάνω και τόσα άλλα που τη ζωή της κοινωνικής πλειοψηφίας κατατρώνε, την έδωσαν μια και καλή όταν επέλεξαν να ταχθούν με την με κάθε θυσία πληρωμή (αντί της διαγραφής) του χρέους, με την με κάθε θυσία παραμονή στην Ε.Ε. και το ευρώ, με τη διατήρηση των παλιών και την υπογραφή του 3ου μνημονίου. Διάλεξαν πλευρά: με τους “μεγαλόσχημους”…

Όσο για τα ερωτήματα για τον Καμίνη και την προσπάθεια ταύτισης του κινήματος ενάντια στους πλειστηριασμούς της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας με τη Νέα Δημοκρατία (κατά την προσφιλή τους τακτική, όταν το κίνημα τους επικρίνει για την ταύτισή τους με την απάνθρωπη πολιτική της Ε.Ε. στο προσφυγικό να το ταυτίζουν με τους φασίστες και τη Χρυσή Αυγή, όταν μιλά για την αντιεκπαιδευτική πολιτική τους, με τον μητροπολίτη Καλαβρύτων κλπ.), να τους θυμίσουμε και πάλι το «σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου». Το κίνημα αυτό (ξανα)γεννήθηκε μέσα από ανθρώπους και συλλογικότητες που τάχθηκαν ξεκάθαρα με το λαϊκό ΟΧΙ στο περσινό δημοψήφισμα κι αυτό το ΟΧΙ θέλουν να το πάνε μέχρι το τέλος. Ο Καμίνης, η Νέα Δημοκρατία και τα άλλα κόμματα των «Μένουμε Ευρώπη» ήταν και είναι οι συνέταιροι του Τσίπρα και της κυβέρνησής του στη μετατροπή του λαϊκού ΟΧΙ σε ΝΑΙ και όλοι μαζί μνημόνια και κάθε αντιλαϊκό μέτρο σχεδιάζουν, ψηφίζουν, εφαρμόζουν και τη λαϊκή αντίδραση σ’ αυτά προσπαθούν να κατευνάσουν.

Καλό είναι βέβαια να θυμούνται κάπου κάπου οι «αυριανιστές της νέας εποχής» εκεί στο Μαξίμου ότι τους παλιούς ο λαός τους καταδίκασε στο 6%. Να τη φοβάστε λοιπόν τη «φασαρία για τους πλειστηριασμούς» γιατί, καθημερινά όλο και περισσότερο, τίποτα δεν θα σας θυμίζει από τους ξέπνοους αγώνες του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος που μέχρι τώρα ξέρατε και πολύ γρήγορα στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» (όπως λέγανε κάποτε τα μισά από τα στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματός σας) θα σας στείλει…

Όσο για μας, το πήραμε το μάθημά μας. Μια είναι η απάντηση σε κάθε αυριανιστή, πολιτικό απατεώνα, εχθρό του λαού, έχουμε κι εμείς τη δική μας ΤΙΝΑ: Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση παρά ο αποφασιστικός, αδιαπραγμάτευτος, ανυποχώρητος αγώνας για κάθε ζήτημα, σε κάθε χώρο δουλειάς, κάθε γειτονιά που θα φέρει τις μικρές και τη μεγάλη νίκη του μέλλοντός μας!

Κι επειδή για μας δεν είναι απλά ένα σύνθημα σε κάποια συγκέντρωση που ψηφαλάκια θα μας φέρει…

Την Τετάρτη 12 του Οκτώβρη (και κάθε Τετάρτη), στις 3.30μ.μ., θα είμαστε στο Ειρηνοδικείο Θεσ/νίκης να βροντοφωνάξουμε

 ΠΗΓΗ

«Το Αιγαίο ανήκει στο ΝΑΤΟ»

Λίγος εθνικισμός κάθε μέρα τα προβλήματα τα κάνει πέρα. Αν ρέπαμε στις θεωρίες συνωμοσίας, θα λέγαμε πως στην πρόσφατη συνάντησή τους στη Νέα Υόρκη, μετά τον μπροστά στις κάμερες διάλογο για γραβάτες και χρώματα, όταν έμειναν μόνοι τους, Τσίπρας και Ερντογάν κανόνισαν νσ στήσουν ένα επεισόδιο εθνικών αμφισβητήσεων στο Αιγαίο, που θα τους βοηθήσει ν’ αλλάξουν την ατζέντα, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Δεν υπάρχει, βέβαια, καμιά τέτοιου τύπου συνωμοσία. Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια των αμφισβητήσεων και των εντάσεων στο Αιγαίο. Την πρωτοβουλία έχει συνήθως η τουρκική πλευρά (αυτή που διεκδικεί), συχνά-πυκνά όμως η ελληνική πλευρά αρπάζει την ευκαιρία και σηκώνει ψηλά το θέμα. Γιατί πάντοτε ο εθνικισμός είναι ένα καλό εργαλείο κοινωνικού ελέγχου και απόσβεσης των εντάσεων της ταξικής πάλης ή ακόμα και του αντικυβερνητικού κλίματος. Δεν συνεννοήθηκαν Τσίπρας και Ερντογάν, όμως η επαναφορά των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο έπεσε σαν μάννα εξ ουρανού στην αυλή του μεγάρου Μαξίμου.

Θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι ο Ερντογάν κάνει περίπατο στην Τουρκία μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα. Παίζει σκληρό παιχνίδι κι όποιος παίζει σκληρό παιχνίδι αντιμετωπίζει πάντοτε τον κίνδυνο να πέσει σε τοίχο και να σπάσει τα μούτρα του. Στο πλαίσιο της σύγκρουσής του με τους Κεμαλιστές θέλησε να τους βγει από τα δεξιά. Τους υπέδειξε να μην καμαρώνουν για τον πολιτικό γενάρχη τους, γιατί με τη συνθήκη της Λωζάννης αυτός παράτησε ακόμα και νησιά που τα βλέπεις με γυμνό μάτι από τα τουρκικά παράλια. «Ξέχασε», βέβαια, να πει πως ο ιδρυτής του σύγχρονου τουρκικού αστικού κράτους στη Λωζάννη επαναδιαπραγματεύτηκε τη συνθήκη των Σεβρών, την οποία είχε υπογράψει το προηγούμενο (οθωμανικό) καθεστώς, ανακτώντας εδάφη που εκείνο είχε απωλέσει, όπως η Ανατολική Θράκη, η Ιμβρος και η Τένεδος, μια λωρίδα στα τουρκοσυριακά σύνορα, την περιοχή της Σμύρνης και τα Δαρδανέλλια. Αυτά, όμως, είναι ψιλά γράμματα όταν συγκρούονται μεταξύ τους αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Η κουβέντα του Ερντογάν, ειπωμένη παρεμπιπτόντως και παρενθετικά και όχι με την πρόθεση ν’ ανοίξει θέμα, θα περνούσε στο ντούκου, αν ο Κιλιντζάρογλου του κεμαλικού CHP δεν έδινε συνέχεια, καλώντας τον Ερντογάν «να κοιτάξει πρώτα τα 16 νησιά που επί των ημερών του παραδόθηκαν και υψώθηκε σ’ αυτά η ελληνική σημαία». Το υπουργείο Εξωτερικών απάντησε ότι «τα τελευταία 13 χρόνια (σ.σ. που βρίσκεται το ΑΚΡ στην εξουσία) δεν υπήρξε αλλαγή στο καθεστώς των νησίδων και των βραχονησίδων» και υπενθύμισε την πάγια τουρκική θέση ότι υπάρχουν άλυτα ελληνοτουρκικά ζητήματα, μεταξύ των οποίων είναι και «η κυριότητα ορισμένων νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο», ενώ «δεν υπάρχουν μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας θαλάσσια σύνορα καθορισμένα με διεθνή συμφωνία που έχει ισχύ».

Αυτό ήταν. Τα τύμπανα των εθνικών κινδύνων άρχισαν να χτυπούν στην Αθήνα. Η κυβέρνηση έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, εκδίδοντας ανακοινώσεις σύμφωνα με τις οποίες δεν υπάρχουν αμφισβητούμενα ζητήματα στο Αιγαίο, πέρα από την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, για την οποία η τουρκική πλευρά αρνείται την από κοινού προσφυγή στη Χάγη. Ο πρόεδρος Πάκης θύμισε ότι τα ελληνικά σύνορα είναι και σύνορα της ΕΕ (μόνο που κανένας από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ δεν τον επιβεβαίωσε). Και η αντιπολίτευση, μαζί με τον αστικό Τύπο που στην πλειοψηφία του δε διάκειται ευμενώς προς τη συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, άρχισε το γνωστό βιολί. Να ασκεί, δηλαδή, κριτική στην κυβέρνηση για υποχωρητικότητα, η οποία ενθαρρύνει την τουρκική επιθετικότητα κτλ. Το επιτελείο προπαγάνδας του Μαξίμου άφησε το θέμα να σέρνεται στα ΜΜΕ, γιατί βοηθάει να τραβηχτεί η προσοχή από τα μεγάλα ζητήματα της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, κάτω από τα οποία στενάζει ο εργαζόμενος λαός.

Δεν έχει να χάσει τίποτα απ’ αυτή την προπαγάνδα η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Κανένας δεν μπορεί να την κατηγορήσει ότι έκανε κάτι διαφορετικό από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, ότι έδειξε υποχωρητικότητα κτλ. Μπορεί, μάλιστα, να επικαλεστεί και το γεγονός ότι ήταν αναγκασμένη να συνεργαστεί με το τουρκικό κράτος για την ανάσχεση του προσφυγικού ρεύματος και παρολαυτά δεν παραχώρησε τίποτα στο λεγόμενο εθνικό επίπεδο. Κι εν πάση περιπτώσει, γνωρίζει πως αυτή την περίοδο δεν κυοφορείται κάποιο «θερμό» επεισόδιο στο Αιγαίο. Πέραν των ανοιχτών μετώπων που έχει το καθεστώς Ερντογάν, δε θα ήθελε να παραδώσει την πολιτική του στο Αιγαίο (που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά και το ΝΑΤΟ, και τις ΗΠΑ, και τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης) στα χέρια των στρατηγών, που εκ των πραγμάτων αποκτούν κυρίαρχο ρόλο σε περιόδους «θερμών» επεισοδίων. Αρα, η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μόνο όφελος έχει από το ανέβασμα της εθνικής (εθνικιστικής) κινδυνολογίας.

Κάποιο παλιό σύνθημα υποστήριζε ειρωνικά ότι «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια», η πραγματικότητα όμως λέει πως το Αιγαίο ανήκει στο ΝΑΤΟ. Η «πρώτη φορά Αριστερά» έφερε το ΝΑΤΟ να φυλάει το Αιγαίο από τους πρόσφυγες, ενώ ο Καμμένος δε δίστασε να προτείνει στο ΝΑΤΟ να φτιάξει βάση στην Κάρπαθο. Επομένως, στο ΝΑΤΟ και τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές έχει εναποθέσει τη διατήρηση του status quo στο Αιγαίο, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί από τη συνθήκη της Λωζάννης και όπως «συντηρείται» εδώ και δεκαετίες, με παραβάσεις και παραβιάσεις, αερομαχίες, καμιά φορά και κανένα «θερμό» επεισόδιο, όπως ήταν αυτό των Ιμίων. Τα υπόλοιπα είναι για τον αποπροσανατολισμό του λαού.

ΚΟΝΤΡΑ

Ερντογάν προς υπουργικό συμβούλιο: "Ή θα χάσουμε εδάφη ή θα κερδίσουμε"

Σ’ αυτήν τη χώρα πολλές φορές πρέπει να προσπαθείς να πείσεις για το αυτονόητο.  Και επειδή –εκτός από τους αδαείς, που όταν δεν ξέρουν ή δεν μπορούν να διαχειριστούν την τουρκική επιθετικότητα μιλούν για εξαγωγή εσωτερικών προβλημάτων της Τουρκίας μέσω μιας ελληνοτουρκικής κρίσης– τη φορά αυτή έχει προστεθεί στο καραβάνι των αδαών δυστυχώς μεγάλο μέρος αξιόλογων αναλυτών της Ελλάδας, θα αναγκαστούμε να παραθέσουμε αυτούσια κείμενα δυο έγκριτων Τούρκων αρθρογράφων για το θέμα. 

Αν και είμαι σίγουρος ότι και τον Ερντογάν να τον έφερνα εδώ στην Αθήνα χειροπόδαρα και να τον έβαζα να ομολογήσει τα επιθετικά του σχέδια, πάλι δεν θα πίστευαν οι περισσότεροι, γιατί είναι ψυχολογικά πολύ δύσκολο να πιστέψεις ότι τόσα χρόνια έκανες λάθος και είναι δύσκολο να δεχτείς να έλθεις αντιμέτωπος με μια τέτοια πραγματικότητα που θέτει σε κίνδυνο την ύπαρξη των νησιών του Αιγαίου, άρα την ύπαρξη ολόκληρης της χώρας.
Μεταφράζω λοιπόν κατά λέξη απόσπασμα από το άρθρο του Μεχμέτ Ατζέτ, που δημοσιεύθηκε στις 10 Οκτωβρίου στην εφημερίδα «Yeni Şafak», με τίτλο «Ο νέος στόχος που έδειξε ο Ερντογάν στην κυβέρνηση».

«Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Ερντογάν, κάνοντας τα εγκαίνια λειτουργίας της νέας περιόδου της κυβέρνησης, στο μέγαρο του Μπέστεπε, και μιλώντας στο υπουργικό συμβούλιο, απευθυνόμενος προς τα μέλη της κυβέρνησης που κάθονταν στις δυο πλευρές του τραπεζιού, είπε τα εξής: “Σύντροφοι, η Τουρκία πλέον δεν μπορεί να παραμείνει ως έχει. Το στάτους κβο με κάποιον τρόπο θα αλλάξει. Ή θα κινηθούμε με άλματα προς τα μπροστά και θα κερδίσουμε, ή θα καταδικαστούμε να χάσουμε εδάφη. Εγώ είμαι αποφασισμένος να κάνω άλματα προς τα εμπρός”».

Χθες (12 Οκτωβρίου 2016) στο ίδιο θέμα αναφέρθηκε και ο αρθρογράφος Ακίφ Μπεκί, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Hürriyet με τίτλο «Η Τουρκία ή θα μεγαλώσει ή θα μικρύνει». Μέσα στο άρθρο υπήρχαν σε εισαγωγικά κατά λέξη όσα απέδωσε στον Ερντογάν ο προηγούμενος αρθρογράφος της Şafak.

Μάλιστα, ο Μπεκί έκανε αυτήν την αναφορά για να ερμηνεύσει τις δηλώσεις Ερντογάν για την αποφασιστικότητα της Τουρκίας να συμμετέχει με δικά της στρατεύματα που σταθμεύουν στο ιρακινό έδαφος στην επιχείρηση απελευθέρωσης της Μοσούλης, παρότι έχει δηλώσει η κυβέρνηση του Ιράκ ότι τα στρατεύματα αυτά πρέπει να αποχωρήσουν από το έδαφός της.

Επίσης, για το θέμα αυτό έχουμε δηλώσεις ανώτατων Αμερικανών αξιωματούχων, που είναι αντίθετοι στη συμμετοχή της Τουρκίας στην επιχείρηση αυτή.

Την ίδια στιγμή η Τουρκία, που φαίνεται αποφασισμένη να μεγαλώσει παίρνοντας κάποιο «κομμάτι» από τη Μοσούλη, έχει εισβάλει κανονικότατα με στρατό στο έδαφος της Συρίας, υποτίθεται για να εκδιώξει το ΙΚ το οποίο υποστήριζε, εξόπλιζε, εκπαίδευε και χρηματοδοτούσε, αγοράζοντας το πετρέλαιο των τζιχαντιστών εταιρείες συμφερόντων της οικογένειας Ερντογάν. Τη στιγμή αυτή η Τουρκία έχει καταλάβει και ελέγχει μια έκταση χιλίων τετραγωνικών χιλιομέτρων, σκοπεύοντας να τα διπλασιάσει το επόμενο διάστημα.

Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά;

Για να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε τους λόγους για τους οποίους ο Ερντογάν έκανε τις συγκεκριμένες δηλώσεις για τη Συνθήκη της Λοζάνης και για τον ισχυρισμό του ότι «κακώς δόθηκαν τα νησιά στην Ελλάδα, τη στιγμή που αυτά είναι τουρκικά».

Υπογραμμίζοντας ότι οι δηλώσεις αυτές δεν έγιναν ούτε για εσωτερική κατανάλωση και για καμία εξαγωγή εσωτερικής κρίσης –καθώς δεν αντιμετωπίζει κάτι τέτοιο ο Ερντογάν–, να σημειώσουμε και το εξής:

Η Ελλάδα υπολογίζει στην ΕΕ, στις συμμαχίες και στο Διεθνές Δίκαιο, για να υπερασπιστεί τα σύνορα και την ελληνική επικράτεια.

Ο Ερντογάν δείχνει ότι δεν υπολογίζει ούτε το Διεθνές Δίκαιο, ούτε τι λέει η κυβέρνηση του Ιράκ και της Συρίας, ούτε τις διαμαρτυρίες του Αραβικού Συνδέσμου και ούτε τι λέει η Ουάσιγκτον.

Σχεδιάζει και προχωρά. Φυσικά δεν ξέρουμε που θα τον βγάλει αυτή η πρακτική, όμως εμείς πρέπει να σχεδιάζουμε με το χειρότερο σενάριο. Και το χειρότερο σενάριο είναι να μην υπολογίσει ο Ερντογάν ούτε τις συμφωνίες, ούτε το Διεθνές Δίκαιο, ούτε τις συμμαχίες, ούτε την ΕΕ, ούτε τις ΗΠΑ.

Και η Ελλάδα θα πρέπει να ετοιμαστεί για τέτοιες στιγμές, αν θέλει να μην πηγαίνουμε εμείς οι Έλληνες με διαβατήριο και βίζα στη Μυτιλήνη, τη Χίο, τη Σάμο, την Κω, τη Ρόδο και τα άλλα νησιά.

του Σάββα Καλεντερίδη