ΤΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

του Δημήτρη Γ. Απόκη.

Το προχθεσινό αποτέλεσμα των Προεδρικών εκλογών στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει προκαλέσει σεισμικές δονήσεις στα κέντρα του παγκοσμίου συστήματος, τα οποία καθαρά με δική τους ευθύνη είχαν αναδείξει την αναμέτρηση του Ντόναλντ Τράμπ και της Χίλαρι Κλίντον, σε μια μάχη επιβίωσης τους. 

Οπως σημειώνει ο Δημήτρης Απόκης Διεθνολόγος, Δημοσιογράφος στο ignatiou.com, όλοι αυτοί που μέχρι χθες δήλωναν ότι μόνο με θαύμα ο Ντόναλντ Τράμπ θα ήταν ο 45ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, σήμερα αδυνατούν να χωνέψουν πως το θαύμα έγινε και ο δισεκατομμυριούχος εκκεντρικός επιχειρηματίας κέρδισε την εκλεκτή του συστήματος, Χίλαρι Κλίντον.

Οι δημοσκοπήσεις, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το πολιτικό κατεστημένο και στα δύο πολιτικά κόμματα των ΗΠΑ, η Wall Street, και το σύνολο του πολιτικού κατεστημένου του πλανήτη, αδυνατούσε να αφουγκραστεί, το Rebellion (ξεσηκωμό) που επικρατούσε στην αμερικανική κοινωνία, και τις τάξεις Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών.

Το κατεστημένο, οι δημοσκοπήσεις και τα μέσα ενημέρωσης, απέτυχαν να δώσουν την απαιτούμενη σημασία στον κινηματικό χαρακτήρα των υποστηρικτών του Γερουσιαστή, Μπέρνι Σάντερς, στη μάχη του με την Χίλαρι Κλίντον, για το χρίσμα των Δημοκρατικών, και των επίσης κινηματικό χαρακτήρα των υποστηρικτών του Ντόναλντ Τράμπ, στη μάχη του με 16, κυρίως συστημικούς, αντιπάλους για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων.

Αυτά τα δύο Rebellions (ξεσηκωμοί) βρίσκονται στο κέντρο της τεράστιας ανατροπής – έκπληξης που πέτυχε ο Ντόναλντ Τράμπ και εκλέχτηκε Πρόεδρος. Το κίνημα του Σάντερς, και όλα όσα βγήκαν στη φόρα από τα WikiLeaks για τη συνομωσία της Κλίντον εναντίον του, προξένησαν μεγάλο ρήγμα στην εκστρατείας της και σε συνδυασμό με το κίνημα που πλαισίωσε τον κ. Τράμπ, δημιούργησε την ανατροπή.

Πολιτικό Σκηνικό ΗΠΑ

Η επικράτηση Τράμπ, είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις στο πολιτικό σκηνικό των ΗΠΑ. Εάν τα δυο παραδοσιακά κόμματα, Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί, δεν αντιληφθούν το μήνυμα αυτού του ξεσηκωμού, προχωρώντας σε ριζική ανανέωση προσώπων και μεταρρύθμιση, θα κινδυνέψουν με εξαφάνιση.

Μέσα Ενημέρωσης

Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για τη συντριπτική πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης στις ΗΠΑ, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, τα οποία με την προκλητικά μονόπλευρη εκστρατεία που ακολούθησαν, υποστηρίζοντας φανατικά, και αποσιωπώντας τα τρομερά ελαττώματα, της Χίλαρι Κλίντον, οδηγήθηκαν σε εξευτελισμό και απαξίωση στα μάτια της κοινωνίας.

Μπαράκ Ομπάμα, Καταστροφή Υστεροφημίας και Ευκαιρία

Η συμπεριφορά του απερχόμενου Αμερικανού Προέδρου, Μπαράκ Ομπάμα, ιδιαίτερα στο κλείσιμο της προεκλογικής εκστρατείας, με τις απειλές που εκτόξευσε, την απαράδεκτη για το θεσμό εν ενεργεία Προέδρου εμπλοκή του στην εκλογική διαδικασία, σε συνδυασμό μ τη βαριά ήττα της κας Κλίντον, πλήττουν θανάσιμα την ήδη σοβαρά πληγωμένη, λόγω ανυπαρξίας έργου, υστεροφημία του. Παρόλα αυτά ο κος Ομπάμα, έχει μια σημαντική ευκαιρία να καταγράψει μια σημαντική επιτυχία όσο αφορά το πως θα καταγραφεί στην ιστορία. Η σκληρή και διχαστική προεκλογική εκστρατεία βρίσκει τις ΗΠΑ βαθιά πληγωμένες και διχασμένες την επόμενη ημέρα του αποτελέσματος.

Στο διάστημα της εναλλαγής εξουσίας στο Λευκό Οίκο, που μεσολαβεί από σήμερα μέχρι της 20 Ιανουαρίου, 2017, ημέρα της ορκωμοσίας του Ντόναλντ Τράμπ, ο Μπαράκ Ομπάμα μπορεί να συνεργαστεί στενά με τον νεοεκλεγμένο Πρόεδρο, έτσι ώστε να επουλωθούν οι πληγές της χώρας, κάτι που απέτυχε δραματικά να κάνει στα οκτώ χρόνια της προεδρίας του. Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία να αφήσει πίσω του κάτι ουσιαστικά θετικό.

Ευρώπη – ΕΕ

Για δεύτερη συνεχή φορά μετά τη σφαλιάρα του Brexit, είναι να απορεί κανείς με την ανοησία και τη μετριότητα των ηγετών της Ευρώπης στις αντιδράσεις τους έναντι της νίκης του Ντόναλντ Τράμπ.Τόσο η Καγκελάριος της Γερμανίας, Άγκελα Μέρκελ, όσο και ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, με τις δηλώσεις συγχαρητηρίων που πραγματοποίησαν έδειξαν ότι αδυνατούν να πάρουν τα μηνύματα της εποχής και να αντιληφθούν το Rebellion των κοινωνιών, που οδήγησε των κ. Τράμπ στην νίκη. Ο Ιταλός Πρωθυπουργός, παρά την άκομψη στήριξη του στην κα Κλίντον πριν τις εκλογές, στην δήλωση συγχαρητηρίων προς τον κ. Τράμπ ήταν απόλυτα συμβατικός και απέφυγε τους κενού περιεχομένου λεονταρισμούς.

Η ηγεσία της ΕΕ, εάν σταθεί στον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτον Σούλτς, και τους τραγικούς ηγέτες της σοσιαλιστικής ομάδας του ΕΚ, Τζιάνι ΠΙτέλα, και Φιλελεύθερων, Γκί Φερχοβστάτ, αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα το λόγο που η ΕΕ βρίσκεται σε αυτό το χάλι. Εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα αποτελεί η άμεση πρόσκληση από τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλόντ Γιούνκερ, προς τον κ. Τράμπ να επισκεφτεί τις Βρυξέλλες για συντονισμό στρατηγικής.

Ρωσία

Στο κρίσιμο μέτωπο της υψηλής έντασης μεταξύ της Μόσχας και της Ουάσιγκτον, οι πρώτες ενδείξεις από την δήλωση συγχαρητηρίων του Ρώσου Προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, αν και μένει να το δούμε, φαίνεται να ενισχύεται η πιθανότητα μείωσης της έντασης και εξομάλυνσης των σχέσεων.

Μεγάλη Βρετανία

Η νίκη του Ντόναλντ Τράμπ έχει, ειδικά σε συνδυασμό με το Brexit, αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία για τη Μεγάλη Βρετανία και την Πρωθυπουργό, Τερέζα Μέϊ. Η «Ειδική Σχέση» μεταξύ των δυο αυτών παραδοσιακών συμμάχων μπορεί να ενισχυθεί και με διαμόρφωση μιας κοινής στρατηγικής να αποβεί θετική σε πολλαπλά μέτωπα.

Επίσκεψη Ομπάμα στην Ελλάδα

Μετά το χθεσινό αποτέλεσμα και τη νίκη Τράμπ, η επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Ελλάδα, αν και δεν παύει να αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός είναι σαφές ότι στερείται μεγάλης πολιτικής βαρύτητας.

Νίκη Τράμπ Ελλάδα

Όσο αφορά τη νίκη του Ντόναλντ Τράμπ και τη σημασία της για την Ελλάδα, συμφωνώ απόλυτα με τα εξαιρετικά άρθρα, σε αυτή εδώ την ιστοσελίδα, του Βασίλη Κοψαχείλη και του Μιχάλη Ιγνατίου. Εδωσαν με σαφήνεια την απάντηση.

Συμπέρασμα

Η εντυπωσιακή νίκη του Ντόναλντ Τράμπ, δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Η επόμενη ημέρα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μια από τις πλέον κρίσιμες στιγμές της ιστορίας τους. Ο πλανήτης βρίσκεται σε αναταραχή και το διεθνές σύστημα τρίζει από τα θεμέλια. Τα προβλήματα είναι πολλά και πολύπλοκα. Οι λύσεις δεν θα είναι καθόλου εύκολες.

*Ο Δημήτρης Γ. Απόκης είναι Διεθνολόγος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University και Δημοσιογράφος

  

Ένα άγνωστο ρήγμα κάνει την εμφάνισή του και δίνει έναν περίεργο σεισμό στο Κιλκίς.

Με εστιακό βάθος 5 χιλιομέτρων ο σεισμός που συνέβη το μεσημέρι της 10ης Νοεμβρίου 2016 στην περιοχή με γεωγραφικές συντεταγμένες γεωγραφικού πλάτους 40,9984^ο  και γεωγραφικού μήκους 22,8071^ο  προβληματίζει καθώς στο παρελθόν δεν έδωσε κανέναν ισχυρό σεισμό.

Ο σεισμός ήταν 4,50 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, είχε μικρή διάρκεια και δεν υπήρξαν ζημίες.

Χαρακτηριστικό αυτού του σεισμού ήταν ο έντονος θόρυβος σημειώθηκε κατά την διάρκεια εξέλιξης του φαινομένου.

  

Κι όμως, δεν είναι ο Τράμπ η απειλή

Από χτες το πρωί η ανθρωπότητα στην πλειονότητά της ζει με το φόβο ενός νέου μπαμπούλα. Το όνομά του είναι Τράμπ. Ντόναλντ Τράμπ. Στο πρόσωπό του έχουν πάρει σάρκα και οστά όλα τα δαιμόνια και οι κίνδυνοι που απειλούν την ανθρωπότητα. Αλλά, αν παρατηρήσει κανείς μέσα και πίσω από τον Τράμπ θα δει ότι δεν είναι εκείνος Ο Κίνδυνος. Ο Κίνδυνος είναι οι Άλλοι. Αυτοί που έφεραν τον Τράμπ. Και δεν είναι οι ψηφοφόροι.

Για να δούμε τα πράγματα πιο ψυχρά, ο Τράμπ δεν είναι ως δείγμα γραφής το χειρότερο μοντέλο υποψήφιου και εκλεγμένου προέδρου στις ΗΠΑ. Η ανθρωπότητα μοιάζει να ξεχνάει ότι ο Μπούς ο νεώτερος ήταν ένας ρατσιστής, μισογύνης, πολεμοκάπηλος, οπλομανής, ανίδεος από πολιτική, μειωμένης ευφυίας, μπουρδολόγος και αθεράπευτα τεμπέλης. Ένα πραγματικό νούμερο.

Ο Μπούς πατέρας δεν υστερούσε σε ακρότητα αντιλήψεων, μόνο που είχε περισσότερο μυαλό από το γιό του. Και οι δύο, όπως αναγγέλλει και ο Τράμπ, κυβέρνησαν αγκαλιά με το στρατό, τις μυστικές υπηρεσίες και τους οπλοφόρους Αμερικανούς. Και οι δύο μοίρασαν τόσες βόμβες και τόσο θάνατο σε άλλους λαούς όσο κανείς μετά τον Β Παγκόσμιο, διαλύοντας όλη τη Μέση Ανατολή και δημιουργώντας επί της ουσίας τα σημερινά σημεία πολεμικών συγκρούσεων υπερδυνάμεων και τα εκατομμύρια των σημερινών προσφύγων. Αλλά, ας μη μείνουμε εκεί.

Ο «δημοκράτης» Κλίντον βομβάρδισε τη Γιουγκοσλαβία και είναι ο μοιραίος άνθρωπος, που με την ψηφοθηρική στεγαστική πολιτική του, σε εγκληματική συνεργασία με τις αμερικάνικες τράπεζες, οδήγησε στη δημιουργία της υπερφούσκας και την παγκόσμια οικονομία στη σημερινή κρίση. Οδήγησε εκατομμύρια Αμερικάνους στο δρόμο και στην ανεργία. Και ως ντόμινο στη σημερινή ευρωπαϊκή κρίση.

Σήμερα, επί των ημερών του Δημοκρατικού Ομπάμα βομβαρδίζονται σε καθημερινή βάση 7 (επτά) χώρες και οι σχέσεις με τη Ρωσία είναι σε τεντωμένο σχοινί. Οι άκρως επικίνδυνες για την υγεία, την οικολογία και την εργασία πολιτικές συμφωνίες ΤΤΡ,ΤΤΙΡ και CETA, που προσπαθεί να επιβάλει η Αμερική στην Ευρώπη ( μέσω της ανεξέλεγκτης Κομισιόν) και σε όλο τον κόσμο, προωθούνται από τη δική του κυβέρνηση, ενώ η ρατσιστική βία της αστυνομίας κατά των Αμερικανών μαύρων έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο από τη δεκαετία του ’60.

Το κυριότερο για τους Αμερικανούς, έχει υιοθετήσει την πολιτική των χαμηλών αμοιβών και η ανάπτυξη στη χώρα πάει – για τα μέτρα των Αμερικανών – σέρνοντας. Δεν έχουν «το αμερικάνικο όνειρο» της οικονομικής, καταναλωτικής αφθονίας και την εντύπωση της παγκόσμιας επιβολής.

Ο κατάλογος είναι μακρύς για να απαριθμήσει κανείς τις καταστροφές και τις απειλές που ζει κατά καιρούς ο αμερικάνικος πληθυσμός και η ανθρωπότητα από την πολιτική της αμερικανικής υπερδύναμης και από τις δύο δυνάμεις που την ωθούν σ αυτήν, ανεξαρτήτως προέδρων: Τη δύναμη της αγοράς των προϊόντων και των υπηρεσιών και τη δύναμη του αμερικανικού εθνικισμού, που αναγνωρίζει τον εαυτό του ως το υπέρτατο έθνος επί του πλανήτη. Κι αυτό το τελευταίο είναι η κυρίαρχη αντίληψη και νοοτροπία είτε είσαι οπαδός του Τράμπ, είτε της Κλίντον, είτε του Ομπάμα, είτε τους βρίζεις όλους και απέχεις.

Όποιος έχει γυρίσει πρόσφατα τη χώρα και την έχει δει από κοντά θα εκπλαγεί από τη φτώχεια που επικρατεί και από τη δυσκολία που τα βγάζει πέρα το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού στις μικρές πόλεις, τα χωριά που δεν είναι χωριά και τους διάσπαρτους οικισμούς. Μοναδικές εξαιρέσεις τα κέντρα των μεγάλων πόλεων (και όχι οι περιφέρειές τους, που είναι γκέτο) και κάποιες λίγες περιοχές ευκατάστατων γεωργοκτηνοτρόφων και αστών.

Σ αυτό το περιβάλλον ο μέσος Αμερικανός υποδέχεται και τα πλήθη που μεταναστεύουν από το Μεξικό και την κεντρική Αμερική. Σε έναν Νότο, που έχει ρατσιστική παράδοση και σε ένα αγροτικό κέντρο που ζει με νοοτροπία προτεσταντικού μεσαίωνα.

Αυτά τα δεδομένα δεν είναι ούτε άγνωστα ούτε κτήμα κάποιου ιερατείου, που τα κρατάει για τον εαυτό του. Είναι facts, που θα έλεγαν και οι Αμερικάνοι. Επομένως γιατί τόσος τρόμος για τον ακραία συντηρητικό, μισογύνη, ρατσιστή, αυταρχικό, άσχετο με την πολιτική (δεν έχει διατελέσει ούτε δημοτικός σύμβουλός), συγκρουσιακό κ Τράμπ;

Η απάντηση είναι σχετικά απλή: Σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους, δεν είναι του «συστήματος». Δεν ελέγχεται από το «σύστημα». Δεν τον ήθελαν οι τράπεζες, τα μίντια πέρα ως πέρα, τα στελέχη των Ρεπουμπλικανών, τα λόμπυ της εξωτερικής πολιτικής, της βιομηχανίας, της ναυτιλίας και του εμπορίου, των μειονοτήτων. Υπόσχεται δουλειές με αμοιβές και άνοιγμα εργασιών και τους σηκώνεται η τρίχα. Λέει ότι θα βγάλει τη χώρα από το ΝΑΤΟ και λιποθυμούν. Χαϊδεύει τον Πούτιν και τρελαίνονται.Τους ρώτησε;

Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου κυριαρχεί η ευρωπαϊκή Δημοκρατιάρα της μη εκλεγμένης και μη ελεγχόμενης Κομισιόν και όπου κυβερνάει χωρίς να έχει ψηφιστεί από όλους τους Ευρωπαίους η γερμανική κυβέρνηση, έχει πέσει ανησυχία για τον ίδιο ακριβώς λόγο:

Όχι γι αυτά που λέει ο Τράμπ, γιατί αυτά τα είπαν και τα έκαναν και άλλοι Αμερικανοί πρόεδροι χωρίς να ολοφύρεται η Γηραιά (με εξαίρεση «κάτι γραφικούς που λέγονται αριστεροί»). Αλλά, γιατί ο Τράμπ δεν ανήκει στο «σύστημα». Που, ως γνωστόν είναι τουλάχιστον διατλαντικό, για να μην πούμε παγκόσμιο. Είναι λοιπόν «ανεξέλεγκτος» και γι αυτό απρόβλεπτος.

Το απρόβλεπτος είναι που ανησυχεί τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ και όχι το προφίλ  του και τα λόγια του. Έτσι κι αλλιώς κλεπτανθρωπικές είναι οι πολιτικές τους.

Η Ευρώπη είχε στους κόλπους της έναν Μπερλουσκόνι, που ξεπερνούσε κάθε καρικατούρα κυβερνήτη και έναν Μπλέρ, ο οποίος ξεφτίλισε κάθε έννοια εργατικού κόμματος, που μάχεται για τους εργαζόμενους και την ειρήνη! Σήμερα έχει έναν Ούγγρο ακροδεξιό ηγέτη και στην Αγγλία σουλατσάρουν πρωταγωνιστώντας οι πιο χωριστικές και μισαλλόδοξες δυνάμεις, ενώ η Γερμανία έχει αιχμαλωτίσει οικονομικά και ανοιχτά όλο τον ευρωπαϊκό νότιο για τα δικά της συμφέροντα. Ποιος Τράμπ!

Ο Τράμπ δεν είναι παρά η φωνή όλων αυτών των πατημένων από το «σύστημα», ακριβώς όπως είναι η Λεπέν και όλα τα ακροδεξιά γεννήματα αυτού του αιώνα. Επειδή το «σύστημα» αυτό των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων έδωσε φαΐ στον δυτικό άνθρωπο, χάρη και στον μπαμπούλα της ΕΣΣΔ, όσο ελεγχόταν από τις κεντρικές κυβερνήσεις, αλλά όσο μεγάλωνε ο παραγόμενος πλούτος τόσο μεγάλωνε και η αρπαγή του. Μέχρι που δεν μπορείς πια σήμερα να ξεχωρίσεις ποιανών τραπεζών και ποιανών εταιριών υπάλληλοι είναι οι κυβερνήτες. Με τον πλούτο της δικής μας δουλειάς.

Δεν ήταν ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι οι απειλές. Οι απειλές ήταν η ανοησία και η ατολμία του τότε πολιτικού και οικονομικού «συστήματος» να οδηγήσει με τις εγκληματικές του νοοτροπίες και πρακτικές τους λαούς στα χέρια αυτών των λαϊκιστών και να υποτιμήσει εκ των υστέρων τον κίνδυνο της επιθετικής πολιτική τους.

Δεν είναι λοιπόν ο Τράμπ η απειλή. Απειλή είναι η αιτία που έφερε τον Τράμπ. Η αιτία που φέρνει την ακροδεξιά και τους πολεμοκάπηλους και τους ακραίους λαϊκιστές στην εξουσία. Με ρυθμό ντόμινο. Εξαπλούμενο. Κι αυτό είναι το επικίνδυνο. Ο Τράμπ δεν είναι ο χειρότερος Αμερικανός που θα καθήσει στην προεδρική καρέκλα της Αμερικής. Μπορεί να αποβεί επικίνδυνος εξ αιτίας της συγκυρίας μιας αυταρχικής, εχθράνθρωπης, συγκρουσιακής συνύπαρξης με ομοίους του στις δυό πλευρές του Ατλαντικού. Απέναντι σε λαούς εξαγριωμένους και απέναντι σε μια Σινορωσική δύναμη.

Εκτός αν τον νουθετήσει το Αμερικανικό «σύστημα» και τον κάνει κομμάτι του. Τον κάνει προβλέψιμο. Όπως κάνει καθέναν, ο οποίος κάθεται σ αυτή την καρέκλα που δεν του ανήκει. Γιατί η καρέκλα ανήκει στο Σύστημα. Κι απ αυτό ελέγχεται.

Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης

 ΠΗΓΗ