Κι όμως, δεν είναι ο Τράμπ η απειλή

Από χτες το πρωί η ανθρωπότητα στην πλειονότητά της ζει με το φόβο ενός νέου μπαμπούλα. Το όνομά του είναι Τράμπ. Ντόναλντ Τράμπ. Στο πρόσωπό του έχουν πάρει σάρκα και οστά όλα τα δαιμόνια και οι κίνδυνοι που απειλούν την ανθρωπότητα. Αλλά, αν παρατηρήσει κανείς μέσα και πίσω από τον Τράμπ θα δει ότι δεν είναι εκείνος Ο Κίνδυνος. Ο Κίνδυνος είναι οι Άλλοι. Αυτοί που έφεραν τον Τράμπ. Και δεν είναι οι ψηφοφόροι.

Για να δούμε τα πράγματα πιο ψυχρά, ο Τράμπ δεν είναι ως δείγμα γραφής το χειρότερο μοντέλο υποψήφιου και εκλεγμένου προέδρου στις ΗΠΑ. Η ανθρωπότητα μοιάζει να ξεχνάει ότι ο Μπούς ο νεώτερος ήταν ένας ρατσιστής, μισογύνης, πολεμοκάπηλος, οπλομανής, ανίδεος από πολιτική, μειωμένης ευφυίας, μπουρδολόγος και αθεράπευτα τεμπέλης. Ένα πραγματικό νούμερο.

Ο Μπούς πατέρας δεν υστερούσε σε ακρότητα αντιλήψεων, μόνο που είχε περισσότερο μυαλό από το γιό του. Και οι δύο, όπως αναγγέλλει και ο Τράμπ, κυβέρνησαν αγκαλιά με το στρατό, τις μυστικές υπηρεσίες και τους οπλοφόρους Αμερικανούς. Και οι δύο μοίρασαν τόσες βόμβες και τόσο θάνατο σε άλλους λαούς όσο κανείς μετά τον Β Παγκόσμιο, διαλύοντας όλη τη Μέση Ανατολή και δημιουργώντας επί της ουσίας τα σημερινά σημεία πολεμικών συγκρούσεων υπερδυνάμεων και τα εκατομμύρια των σημερινών προσφύγων. Αλλά, ας μη μείνουμε εκεί.

Ο «δημοκράτης» Κλίντον βομβάρδισε τη Γιουγκοσλαβία και είναι ο μοιραίος άνθρωπος, που με την ψηφοθηρική στεγαστική πολιτική του, σε εγκληματική συνεργασία με τις αμερικάνικες τράπεζες, οδήγησε στη δημιουργία της υπερφούσκας και την παγκόσμια οικονομία στη σημερινή κρίση. Οδήγησε εκατομμύρια Αμερικάνους στο δρόμο και στην ανεργία. Και ως ντόμινο στη σημερινή ευρωπαϊκή κρίση.

Σήμερα, επί των ημερών του Δημοκρατικού Ομπάμα βομβαρδίζονται σε καθημερινή βάση 7 (επτά) χώρες και οι σχέσεις με τη Ρωσία είναι σε τεντωμένο σχοινί. Οι άκρως επικίνδυνες για την υγεία, την οικολογία και την εργασία πολιτικές συμφωνίες ΤΤΡ,ΤΤΙΡ και CETA, που προσπαθεί να επιβάλει η Αμερική στην Ευρώπη ( μέσω της ανεξέλεγκτης Κομισιόν) και σε όλο τον κόσμο, προωθούνται από τη δική του κυβέρνηση, ενώ η ρατσιστική βία της αστυνομίας κατά των Αμερικανών μαύρων έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο από τη δεκαετία του ’60.

Το κυριότερο για τους Αμερικανούς, έχει υιοθετήσει την πολιτική των χαμηλών αμοιβών και η ανάπτυξη στη χώρα πάει – για τα μέτρα των Αμερικανών – σέρνοντας. Δεν έχουν «το αμερικάνικο όνειρο» της οικονομικής, καταναλωτικής αφθονίας και την εντύπωση της παγκόσμιας επιβολής.

Ο κατάλογος είναι μακρύς για να απαριθμήσει κανείς τις καταστροφές και τις απειλές που ζει κατά καιρούς ο αμερικάνικος πληθυσμός και η ανθρωπότητα από την πολιτική της αμερικανικής υπερδύναμης και από τις δύο δυνάμεις που την ωθούν σ αυτήν, ανεξαρτήτως προέδρων: Τη δύναμη της αγοράς των προϊόντων και των υπηρεσιών και τη δύναμη του αμερικανικού εθνικισμού, που αναγνωρίζει τον εαυτό του ως το υπέρτατο έθνος επί του πλανήτη. Κι αυτό το τελευταίο είναι η κυρίαρχη αντίληψη και νοοτροπία είτε είσαι οπαδός του Τράμπ, είτε της Κλίντον, είτε του Ομπάμα, είτε τους βρίζεις όλους και απέχεις.

Όποιος έχει γυρίσει πρόσφατα τη χώρα και την έχει δει από κοντά θα εκπλαγεί από τη φτώχεια που επικρατεί και από τη δυσκολία που τα βγάζει πέρα το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού στις μικρές πόλεις, τα χωριά που δεν είναι χωριά και τους διάσπαρτους οικισμούς. Μοναδικές εξαιρέσεις τα κέντρα των μεγάλων πόλεων (και όχι οι περιφέρειές τους, που είναι γκέτο) και κάποιες λίγες περιοχές ευκατάστατων γεωργοκτηνοτρόφων και αστών.

Σ αυτό το περιβάλλον ο μέσος Αμερικανός υποδέχεται και τα πλήθη που μεταναστεύουν από το Μεξικό και την κεντρική Αμερική. Σε έναν Νότο, που έχει ρατσιστική παράδοση και σε ένα αγροτικό κέντρο που ζει με νοοτροπία προτεσταντικού μεσαίωνα.

Αυτά τα δεδομένα δεν είναι ούτε άγνωστα ούτε κτήμα κάποιου ιερατείου, που τα κρατάει για τον εαυτό του. Είναι facts, που θα έλεγαν και οι Αμερικάνοι. Επομένως γιατί τόσος τρόμος για τον ακραία συντηρητικό, μισογύνη, ρατσιστή, αυταρχικό, άσχετο με την πολιτική (δεν έχει διατελέσει ούτε δημοτικός σύμβουλός), συγκρουσιακό κ Τράμπ;

Η απάντηση είναι σχετικά απλή: Σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους, δεν είναι του «συστήματος». Δεν ελέγχεται από το «σύστημα». Δεν τον ήθελαν οι τράπεζες, τα μίντια πέρα ως πέρα, τα στελέχη των Ρεπουμπλικανών, τα λόμπυ της εξωτερικής πολιτικής, της βιομηχανίας, της ναυτιλίας και του εμπορίου, των μειονοτήτων. Υπόσχεται δουλειές με αμοιβές και άνοιγμα εργασιών και τους σηκώνεται η τρίχα. Λέει ότι θα βγάλει τη χώρα από το ΝΑΤΟ και λιποθυμούν. Χαϊδεύει τον Πούτιν και τρελαίνονται.Τους ρώτησε;

Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου κυριαρχεί η ευρωπαϊκή Δημοκρατιάρα της μη εκλεγμένης και μη ελεγχόμενης Κομισιόν και όπου κυβερνάει χωρίς να έχει ψηφιστεί από όλους τους Ευρωπαίους η γερμανική κυβέρνηση, έχει πέσει ανησυχία για τον ίδιο ακριβώς λόγο:

Όχι γι αυτά που λέει ο Τράμπ, γιατί αυτά τα είπαν και τα έκαναν και άλλοι Αμερικανοί πρόεδροι χωρίς να ολοφύρεται η Γηραιά (με εξαίρεση «κάτι γραφικούς που λέγονται αριστεροί»). Αλλά, γιατί ο Τράμπ δεν ανήκει στο «σύστημα». Που, ως γνωστόν είναι τουλάχιστον διατλαντικό, για να μην πούμε παγκόσμιο. Είναι λοιπόν «ανεξέλεγκτος» και γι αυτό απρόβλεπτος.

Το απρόβλεπτος είναι που ανησυχεί τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ και όχι το προφίλ  του και τα λόγια του. Έτσι κι αλλιώς κλεπτανθρωπικές είναι οι πολιτικές τους.

Η Ευρώπη είχε στους κόλπους της έναν Μπερλουσκόνι, που ξεπερνούσε κάθε καρικατούρα κυβερνήτη και έναν Μπλέρ, ο οποίος ξεφτίλισε κάθε έννοια εργατικού κόμματος, που μάχεται για τους εργαζόμενους και την ειρήνη! Σήμερα έχει έναν Ούγγρο ακροδεξιό ηγέτη και στην Αγγλία σουλατσάρουν πρωταγωνιστώντας οι πιο χωριστικές και μισαλλόδοξες δυνάμεις, ενώ η Γερμανία έχει αιχμαλωτίσει οικονομικά και ανοιχτά όλο τον ευρωπαϊκό νότιο για τα δικά της συμφέροντα. Ποιος Τράμπ!

Ο Τράμπ δεν είναι παρά η φωνή όλων αυτών των πατημένων από το «σύστημα», ακριβώς όπως είναι η Λεπέν και όλα τα ακροδεξιά γεννήματα αυτού του αιώνα. Επειδή το «σύστημα» αυτό των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων έδωσε φαΐ στον δυτικό άνθρωπο, χάρη και στον μπαμπούλα της ΕΣΣΔ, όσο ελεγχόταν από τις κεντρικές κυβερνήσεις, αλλά όσο μεγάλωνε ο παραγόμενος πλούτος τόσο μεγάλωνε και η αρπαγή του. Μέχρι που δεν μπορείς πια σήμερα να ξεχωρίσεις ποιανών τραπεζών και ποιανών εταιριών υπάλληλοι είναι οι κυβερνήτες. Με τον πλούτο της δικής μας δουλειάς.

Δεν ήταν ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι οι απειλές. Οι απειλές ήταν η ανοησία και η ατολμία του τότε πολιτικού και οικονομικού «συστήματος» να οδηγήσει με τις εγκληματικές του νοοτροπίες και πρακτικές τους λαούς στα χέρια αυτών των λαϊκιστών και να υποτιμήσει εκ των υστέρων τον κίνδυνο της επιθετικής πολιτική τους.

Δεν είναι λοιπόν ο Τράμπ η απειλή. Απειλή είναι η αιτία που έφερε τον Τράμπ. Η αιτία που φέρνει την ακροδεξιά και τους πολεμοκάπηλους και τους ακραίους λαϊκιστές στην εξουσία. Με ρυθμό ντόμινο. Εξαπλούμενο. Κι αυτό είναι το επικίνδυνο. Ο Τράμπ δεν είναι ο χειρότερος Αμερικανός που θα καθήσει στην προεδρική καρέκλα της Αμερικής. Μπορεί να αποβεί επικίνδυνος εξ αιτίας της συγκυρίας μιας αυταρχικής, εχθράνθρωπης, συγκρουσιακής συνύπαρξης με ομοίους του στις δυό πλευρές του Ατλαντικού. Απέναντι σε λαούς εξαγριωμένους και απέναντι σε μια Σινορωσική δύναμη.

Εκτός αν τον νουθετήσει το Αμερικανικό «σύστημα» και τον κάνει κομμάτι του. Τον κάνει προβλέψιμο. Όπως κάνει καθέναν, ο οποίος κάθεται σ αυτή την καρέκλα που δεν του ανήκει. Γιατί η καρέκλα ανήκει στο Σύστημα. Κι απ αυτό ελέγχεται.

Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης

 ΠΗΓΗ