Παγκοσμιοποίηση και Αριστερά

Οι πρόσφατοι τριγμοί της παγκοσμιοποίησης συνδέονται με γεγονότα που προκαλούν τόσο οι σοβαρές αντιθέσεις που γεννιούνται στους κόλπους των διεθνών ελίτ, όσο και η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις.

Στη Μεγάλη Βρετανία, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, αλλά και στους βασικούς συστημικούς παράγοντες, το πρόσφατο δημοψήφισμα έβγαλε Brexit. Μα είναι δυνατόν σε μια εποχή διεθνοποίησης, ένα ισχυρό κράτος να εγκαταλείπει μια υπερεθνική ολοκλήρωση;

Στις ΗΠΑ, η εκλογή Τραμπ προκάλεσε παγκόσμιο σοκ, αλλά και αποστροφή από τα ισχυρά πολιτικά, οικονομικά και χρηματιστικά κέντρα. Μα πώς είναι δυνατόν η Χίλαρι Κλίντον να μην κατάφερε να επικρατήσει στη μάχη απέναντι σε έναν «κλόουν», παρά την αμέριστη στήριξη όλων των δυναμικών παραγόντων της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης;

Πολλοί κάνουν λόγο για εποχή τεράτων. Αλλά μήπως τότε ήταν «εποχή αγγέλων» αυτή που εγκαινιάστηκε μετά την ταραγμένη διετία 1989-91 και χαρακτηρίστηκε Νέα Τάξη Πραγμάτων για την ανθρωπότητα, εν μέσω πολέμων και γενίκευσης της παγκόσμιας αδικίας;

Ανάμεσα σε αυτά τα γεγονότα, αναδεικνύεται ακόμα ένα με την δική του σημασία. Η Αριστερά στη συντριπτική της πλειοψηφία φαίνεται να καταγράφεται σήμερα σαν μια δύναμη φιλική στην παγκοσμιοποίηση. Σε αυτό το μικρό δισέλιδο αφιέρωμα, διερευνούμε το γεγονός αυτό, τόσο στην σημερινή όσο και στην ιστορική του διάσταση.

 Στον πυρήνα του θαυμαστού «ενιαίου κόσμου»

Η Αριστερά από συμπληρωματική μέχρι και προωθητική ιδεολογική δύναμη της παγκοσμιοποίησης

Τα σχήματα και οι ερμηνείες με τα οποία η Αριστερά αποδέχτηκε το φαινόμενο και τις διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης εδώ και αρκετές δεκαετίες αποδεικνύουν καταρχήν δυο πράγματα. Πρώτον, ότι στον πυρήνα της αριστερής σκέψης λειτουργούν αντιλήψεις που χρειάζονται τουλάχιστον ξεσκαρτάρισμα. Και δεύτερον, ότι αυτές οι οπτικές και στάσεις δεν ήταν άσχετες από τα προνόμια που απολάμβανε η Αριστερά –κυρίως η ευρωπαϊκή- ως κομμάτι του «ενιαίου κόσμου» μετά το ’89. Σε κάθε περίοδο οι αφηγήσεις τροποποιούνταν και μεταβάλλονταν στη βάση των αναγκών προσαρμογής. Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών δυνάμεων δεν μπόρεσε να οικοδομήσει μια ανεξάρτητη, διευρυμένη και ανταγωνιστική ματιά απέναντι στην καθόλου αναπόφευκτη «αλλαγή του κόσμου» υπό την καθοδήγηση των διαδικασιών παγκοσμιοποίησης. Στις καλύτερες εκδοχές κράτησε μια απλώς διεκδικητική στάση, στις χειρότερες υπήρξε από συμπληρωματική έως προωθητική δύναμη αυτής της πορείας.

Σήμερα, οι διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης έχουν προχωρήσει. Μαζί και τα όρια τους, αφού τελικά δεν μπόρεσαν ν’ αποτελέσουν το αντίδοτο στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Ακόμα κι αν η πορεία τους δεν ήταν «αντικειμενική», έχουν δημιουργήσει ένα ολότελα νέο περιβάλλον. Όχι μόνο ως μια εικόνα του πλανήτη με ό,τι αυτό συμπεριλαμβάνει οικονομικά, γεωπολιτικά κ.λπ., αλλά και ως διαμορφωτική δύναμη που έδρασε και δρα πάνω στους ανθρώπους, τους λαούς, τα υποκείμενα. Στις μέρες μας ζούμε εντονότερα τις αντιφάσεις αυτής της πορείας. Μπορεί οι σύγχρονες αμφισβητήσεις να παρουσιάζουν μια μεγάλη ποικιλία αλλά είναι σίγουρο πως έχουμε μπει σε μια νέα περίοδο. Οι «φρουροί της παγκοσμιοποίησης» δεν παίζουν πια μόνοι τους.

 Αντικειμενισμός και διεθνισμός

Η λατρεία της Επιστημονικοτεχνικής Επανάστασης αποτέλεσε την πρωταρχική βάση για την πλήρη αποδοχή της παγκοσμιοποίησης από μεριάς της Αριστεράς. Σύμφωνα με την οπτική της, οι παραγωγικές δυνάμεις αναπτύσσονται «γενικώς κι αορίστως», ενώ οι υπερεθνικές ολοκληρώσεις αντιμετωπίζονται ως αποτέλεσμα της αντικειμενικής αυτής διαδικασίας που ξεπερνά -δεν μπορεί παρά να ξεπερνά- τα πλαίσια και τους περιορισμούς του εθνικού κράτους. Η υπαγωγή της επιστήμης στις ανάγκες του κεφαλαίου «ξεχάστηκε». Η τεχνολογική εξέλιξη αναγορεύτηκε οδηγός στην πορεία όλων των υπολοίπων αλλαγών, λες και αυτή είναι ανεξάρτητη από συσχετισμούς και επιδιώξεις.

Έτσι, δεν ήταν καν «νοητή» η οποιαδήποτε αμφισβήτηση της παγκοσμιοποίησης, παρά μόνο η διεκδίκηση καλύτερων όρων μέσα σε αυτή. Το πρόβλημα ήταν πια ο τρόπος προσαρμογής και ένταξης στην παραγωγή και τη λεία μιας πίτας που τάχα θα μεγάλωνε. Ένας διεθνής καταμερισμός εργασίας που δεν είχε τίποτα το αντικειμενικό ή ισότιμο παρά μόνο την ισχυροποίηση πολυεθνικών και ισχυρών κέντρων επιβλήθηκε μέσα από τη διάλυση χωρών, οικονομιών και την καταστροφή παραγωγικών διαδικασιών και δυνάμεων.

Άλλες οπτικές μέσα σε χώρους της Αριστεράς ευελπιστούσαν σε έναν μετασχηματισμό αυτής της παγκοσμιοποιημένης πραγματικότητας σε μια άλλη με σοσιαλιστικό περιεχόμενο. Μάλιστα η Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρήθηκε από αρκετούς σαν μια ακόμα… υλική προετοιμασία για τον σοσιαλισμό. 

Αρκούσε μονάχα οι επαναστατικές δυνάμεις να πάρουν το πάνω χέρι και να τη διαχειριστούν διαφορετικά. Μα τι το επαναστατικό υπάρχει στο να κατασκευάζει μια χώρα μόνο βίδες, άλλη να παράγει καπνά και η τρίτη να προσφέρει αποκλειστικά τουριστικές υπηρεσίες; Αν σήμερα, οι μορφές ενός νέου διεθνισμού, οφείλουν να συμπεριλάβουν παραγωγικές συνεργασίες και συνέργειες σε διεθνές επίπεδο -διάμεσου και ανεξάρτητα από τα κράτη;- αυτό θα βρίσκεται σε αντίθεση με ό,τι ανεξέλεγκτο από τους λαούς επιβάλει σήμερα η ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση.

 Ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατία

Έπειτα ήταν τα «ανθρώπινα δικαιώματα» που έγιναν το νέο σύνθημα για την Αριστερά σε αγαστή πάντα συμπόρευση με τον καπιταλιστικό κόσμο. Ανασύρθηκε μέχρι και το «δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση» για να νομιμοποιηθούν οι αποσχιστικές τάσεις που εκδηλώθηκαν με σύμβολα τις αμερικάνικες σημαίες. Διαλύθηκαν κυρίαρχες χώρες στο όνομα υποτίθεται του αγώνα ενάντια σε εθνοκαθάρσεις. Με πιο χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ το 1999 με τις ευλογίες της ευρωπαϊκής Αριστεράς που μάλιστα συγκυβερνούσε σε Γαλλία και Ιταλία.

Η παγκοσμιοποίηση εμφανίστηκε όμως και ως «εξαγωγή δημοκρατίας». Πέρα από την προφανή κοροϊδία -αφού οι υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων τα καταπατούσαν με κάθε τρόπο εντός και εκτός των καπιταλιστικών μητροπόλεων- η ρητορεία αυτή ενέταξε τη σκέψη σ’ ένα καινούριο ιδεολογικό φόντο. Τον αγώνα υπέρ ενός απροσδιόριστου οικουμενισμού και ενάντια στο δηλητηριώδες εθνικό γεγονός που βαπτίστηκε συλλήβδην εθνικιστικό. Σε αυτό τον αγώνα μάλιστα ήταν η αριστερή διανόηση που πρωτοστάτησε, αφού η εθνική κυριαρχία έμοιαζε με έννοια ρετρό. Η παγκοσμιοποίηση θα αποτελούσε έτσι το αποκορύφωμα της συνεργασίας των κρατών και της άρσης των διαφορών που προκαλούσαν τις παγκόσμιες συρράξεις. Στην πραγματικότητα βέβαια αυτό που προωθούνταν δεν ήταν ο οποιοσδήποτε ενιαίος κόσμος αλλά ο ενιαίος κόσμος της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς. Σήμερα, σε μια περίοδο ανάδυσης του «γεωπολιτικού στοιχείου», τα ίδια τα εδαφικά σύνορα αποτελούν εμπόδια που οφείλουν να ξεπεραστούν.

Υπάρχει όμως μια ακόμα πραγματική και ιδεολογική επιβάρυνση από την ρητορική της υπεράσπισης των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» εν μέσω παγκοσμιοποίησης. Η νίκη του οικονομικού στοιχείου πάνω στο πολιτικό. Η ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση θα ενέτασσε τα πάντα στο μοναδικό, διεθνοποιημένο μοντέλο του νεοφιλελεύθερου συστήματος. Έτσι, η πολιτική κυριαρχία και αρμοδιότητα των επιμέρους χωρών μοιάζει πια απελπιστικά αδύνατη ή αδιάφορη μπροστά στις επιταγές παγκόσμιας ισχύς των οικονομικών νόμων. Η πολιτική μοιάζει με την οικονομική διαχείριση. Ή από την άλλη –όπως μας έμαθε με τον λόγο του ο σύντροφος Ομπάμα- μπορεί να διαμορφώνει ενεργούς πολίτες μόνο όμως στο βαθμό που αυτοί δεν αμφισβητούν το οικονομικό μοντέλο.

Διαλύοντας τις συλλογικές ταυτότητες

Αλλά και κάτι τελευταίο. Η εικόνα ενός ανθρώπου απογυμνωμένου από δεσμούς, πατρίδες, συλλογικές εντάξεις, ιστορίες, παραδόσεις και εν συνεχεία ενός πολιτισμού αδιαφοροποίητου και υποταγμένου στο μοναδικό κυρίαρχο πρότυπο, δεν έχει τίποτα το προοδευτικό ή ανθρώπινο. Η πολυπολιτισμικότητα που τόσο διαφημίζεται πατάει ακριβώς στη διάλυση όλων των εθνικών, κοινοτικών κ.λπ. ιδιαιτεροτήτων. Αυτός είναι ο πλούτος της υπαρκτής παγκοσμιοποίησης. Γιατί κάθε πατρίδα που καταστρέφεται, κάθε σύνορο που παραβιάζεται από τους ισχυρούς, δεν μας φέρνει κοντύτερα ούτε μεταξύ μας, ούτε στην πανανθρώπινη λευτεριά. Μάλλον στην αναζωπύρωση νέων μορφών φασισμού συμβάλλει. Το σύστημα θα εξοντώνει συλλογικές ταυτότητες –είναι και η εθνική μια απ’ αυτές με όλες τις αντιφάσεις της- και θα προσφέρει νέες πιο διχαστικές κι επιθετικές. Ή πάλι θα γεννά ανθρώπινες φιγούρες που θα μοιάζουν περισσότερο με ζώα και με μοναδικό στόχο την επιβίωσή τους. Ας σκεφτούμε μόνο τις διαδικασίες γκετοποίησης σε όλο τον πλανήτη. Κατατεμαχισμός, αποδιάρθρωση των κοινωνιών κι έπειτα ανασύνθεσή τους σε ανταγωνιστικά πλαίσια και πάντα στο περιθώριο. Αυτό είναι το κοινωνικό μοντέλο που προάγει αλλά και υποστηρίζει σήμερα την παγκοσμιοποίηση. Οι εποχές όπου ο αντικαπιταλισμός συνδέθηκε μονόπλευρα με διάφορα είδη «απελευθερώσεων» πέρασαν ή αφορούν πια ελάχιστους βολεμένους.

Γιατί για την Αριστερά, στην πιο μεταμοντέρνα εκδοχή της, η έμφαση εδώ και δεκαετίες δίνεται στα δικαιώματα του ατόμου. Όχι βέβαια σε όλα. Αλλά σε όσα μπορούν να γίνουν ανεκτά, χωρίς μεγάλο ζήτημα για τους υπάρχοντες συσχετισμούς. Τι σημασία έχει το εάν εφαρμόζει μνημόνια, αν καταστρέφει κοινωνικά στρώματα, αν προωθεί στρατιωτικούς νόμους, αν στηρίζει ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Η ελευθερία και οι επιλογές του ατόμου είναι αυτές που προέχουν. Ας μη βιαστούν κάποιοι να ανταπαντήσουν ότι «και τα δυο είναι σημαντικά». Προφανώς. Εμείς όμως εδώ αναφερόμαστε σε όσους προωθούν ή σιωπούν για τα πρώτα, έχοντας κάνει σημαία τους κάποια από τα δεύτερα. Στην πραγματικότητα μάλιστα, και σε βαθύτερη διάσταση, αυτό συμβαδίζει με την μοντελοποίηση που αναφέραμε παραπάνω. Υπάρχουν βέβαια και πιο σοβαρά ζητήματα για τη χειραφέτηση των ανθρώπινων κοινωνιών. Αν η μόνη μορφή αναγνώρισης της ανθρώπινης κατάστασης είναι η ατομική ύπαρξη. Αν υπάρχουν συλλογικές υποστάσεις και οντότητες άξιες δικαιωμάτων. Αλλά αυτά ανοίγουν μια συζήτηση που μόνο έξω από το κυρίαρχο πλαίσιο μπορεί να διεξαχθεί.

 Το χαμόγελο του Σιάτλ

Αν ψάξουμε μια συμβολική αρχή για τον 21^ο αιώνα -σε σχέση με την ιστορία όσων αγωνίζονται- τότε ίσως το «Σιάτλ» να κερδίζει επάξια αυτή τη θέση. Το 1999 κάνει την εμφάνισή του το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Το no global κίνημα. Μια σημαντική «διεργασία» παγκόσμιας εμβέλειας, η συμβολή της οποίας στάθηκε καθοριστική. Τουλάχιστον, για όσους αντιμετωπίζουν τα κινήματα πέρα από το δίπολο «νίκησε-έχασε». Από το Σιάτλ μέχρι τη Γένοβα και την Φλωρεντία, με αρκετούς ενδιάμεσους σταθμούς, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν την αντίθεσή τους στον ΠΟΕ, το ΔΝΤ, το G8, την Παγκόσμια Τράπεζα, το ΝΑΤΟ. Αυτό το μαζικό κίνημα κατάφερε -και αυτή υπήρξε η τεράστια συνεισφορά και σημασία του- να καταγράψει με αρνητικό πρόσημο την παγκοσμιοποίηση στη συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη. Ως μια διαδικασία που δημιουργεί φτώχεια, ανισότητες και καταστροφές κάθε είδους. Επιπλέον, μέσα από διεθνή «ραντεβού», έθεσε και υλοποίησε την ανάγκη διεθνούς συντονισμού και συνεργασίας.

 ΠΗΓΗ

Μια βόλτα στο φεγγάρι προτείνει ο Πούτιν

Έναν πύραυλο-γίγα, οι διαστάσεις και οι προδιαγραφές του οποίου θα είναι ικανές να στηρίξουν τη μεταφορά των απαιτούμενων υλικών για τη δημιουργία βάσης στο φεγγάρι, κατασκευάζει η Ρωσία, με εντολή του Βλάντιμιρ Πούτιν.

Ο Ρώσος πρόεδρος έχει θέσει ως μία από τις προτεραιότητές του την κατάκτηση του διαστήματος. Η βάση στον δορυφόρο της Γης αποτελεί το πρώτο βήμα για την ολοκλήρωση ενός σχεδίου, το οποίο προβλέπει την ίδρυση ολόκληρης αποικίας εκτός πλανήτη, με μόνιμους κατοίκους.

Το σχέδιο αποκάλυψε ο αναπληρωτής πρωθυπουργός της Ρωσίας, Ντμίτρι Ρογκόζιν, ο οποίος τόνισε ότι η εντολή του Βλάντιμιρ Πούτιν είναι να προωθηθεί το συντομότερο δυνατό. Σύμφωνα με τον Ρογκόζιν, η βάση αυτή θα πρέπει να είναι προσβάσιμη και κατοικήσιμη.

«Για τις ανάγκες του σχεδίου αυτού θα χρειαστεί να κατασκευάσουμε έναν σούπερ πύραυλο, με εντελώς διαφορετικές προδιαγραφές από εκείνες που έχουν όσοι έχουμε χρησιμοποιήσει μέχρι σήμερα», τόνισε ο Ρώσος αναπληρωτής πρωθυπουργός στο πρακτορείο TASS.

Όπως αναφέρει το ρωσικό πρακτορείο, το συγκεκριμένο σχέδιο εκπονήθηκε από το 2014, αλλά για διάφορους λόγους δεν προωθήθηκε. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς, ο πρώτος κοσμοναύτης που θα μετοικήσει μόνιμα στο φεγγάρι, θα είναι το 2031, δηλαδή σε 15 χρόνια από σήμερα, εκτός και αν οι τεχνολογικές εξελίξεις επισπεύσουν τις διαδικασίες. Οι δε πτήσεις για τη μεταφορά των υλικών, θα ξεκινήσουν το 2026.

Η ρωσική αστροναυτική υπηρεσία έχει σχεδιάσει τη βάση για την παραμονή 12 αστροναυτών. Υπάρχει ήδη συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για τις πτήσεις, ενώ οι Ρώσοι κάλεσαν τόσο την Ευρώπη, όσο και τη NASA να συμμετάσχουν σε αυτό το φιλόδοξο σχέδιο για την απαρχή της κατάκτησης του διαστήματος από τον άνθρωπο.

topontiki.gr

Μόσχα: «Πορνογραφική» έκθεση φωτογραφίας κλείνει μετά από διαμαρτυρίες

Μια αμφιλεγόμενη φωτογραφική έκθεση στη Μόσχα, η οποία, κατά τους επικριτές της, ισοδυναμεί με «παιδική πορνογραφία» έκλεισε, έπειτα από διαδήλωση συντηρητικών ακτιβιστών.

Ο Anton Tsvetkov, μέλος του Δημόσιου Επιμελητηρίου της Ρωσίας και ηγέτης της οργάνωσης Αξιωματούχοι της Ρωσίας, είπε στις 25 Σεπτεμβρίου πως οι οργανωτές της έκθεσης συμφώνησαν να την κλείσουν, αφού ακτιβιστές απέκλεισαν την πρόσβαση στο χώρο διεξαγωγής της νωρίτερα μέσα στη μέρα.

Η έκθεση εγκαινιάστηκε στις 8 Σεπτεμβρίου στο κέντρο Lumiere Brothers Photography και φιλοξενούσε φωτογραφίες του αμφιλεγόμενου Αμερικανού φωτογράφου Jock Sturges. Η έκθεση περιλάμβανε εικόνες εν μέρει ντυμένων εφήβων.

Ο Sturges είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενος στις Η.Π.Α., και το 1990 το στούντιό του είχεδεχτεί έφοδο από το FBI. Δεν του είχαν απαγγελθεί, ωστόσο, κατηγορίες.

Στις 24 Σεπτεμβρίου, το μέλος του Συμβουλίου της Ρωσικής Ομοσπονδίας Yelena Mizulina έκανε έκκληση για το κλείσιμο της έκθεσης ως μιας «δημόσιας επίδειξης υλικών που περιέχουν παιδική φωτογραφία». Σύμφωνα με πληροφορίες, ζήτησε από τον γενικό εισαγγελέα να προβεί σε έρευνα της έκθεσης και των διοργανωτών της

Νωρίτερα, η Συνήγορος για τα δικαιώματα των παιδιών στη Ρωσία Anna Kuznetsova έκανε, επίσης, έκκληση για τη διεξαγωγή έρευνας με στόχο το κλείσιμο της έκθεσης.

*Η ποιότητα της οποιασδήποτε μορφής τέχνης δεν κρίνεται από εισαγγελείς, ούτε από «αγανακτισμένους πολίτες». Αμφιβάλλω, εξάλλου, αν οι επίδοξοι, και εν προκειμένω «επιτυχημένοι», λογοκριτές (Ρώσοι αυτή τη φορά) όντως έχουν υπόψη τους την εξαιρετικά ποιητική δουλειά του συγκεκριμένου φωτογράφου.

ΠΗΓΗ

«Ηττηθήκαμε»

Συνέντευξη στη Βασιλική Σιούτη

-Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης μας ήρθε έτοιμο
-Πριν την εκλογική νίκη υπήρχαν φαινόμενα φατριασμού και είχε αυτονομηθεί το γραφείο του προέδρου
-Κάποιοι ήθελαν κυβέρνηση με κάθε τρόπο, ακόμα και με εκπτώσεις
-Στη μηχανορραφία δεν ήμασταν καλοί όπως η άλλη πλευρά
-Η πορεία του συμβιβασμού είχε ξεκινήσει από το 2013
-Αν ο Συριζα έλεγε από το 2010 ότι συμφωνεί με το 70% του μνημονίου, θα είχε μικρότερο ποσοστό από τη ΔΗΜΑΡ
– Το μνημόνιο συμφωνήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου. Από εκεί και πέρα γινόταν μια διαπραγμάτευση εντός της πολιτικής της λιτότητας, ζητώντας κάποια δωράκια και κάποια φύλλα συκής
-Η κριτική των «53» ήταν σε μεγάλο βαθμό ψευδεπίγραφη
-Ουδέποτε ήταν όνειρό μου μια θέση στην κυβέρνηση. Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός. Δίλημμα δεν υπήρχε. Ήταν δεδομένο για μένα ότι θα μείνω απέξω

Συνέντευξη

«Ο Σύριζα καρπώθηκε το κίνημα των πλατειών χάρη στην ιστορία του και γιατί είχε αποδείξει ότι αγωνίζεται για τα συμφέροντα των πολλών» υποστηρίζει ο καθηγητής και πρώην υπεύθυνος για την Οικονομική Πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Μηλιός, ο οποίος είναι από τους ελάχιστους που ισχυρίζεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν έτοιμος να κυβερνήσει. Η έκβαση της υπόθεσης αυτής όμως δεν ήταν θετική, όπως λέει στην συνέντευξη και παραδέχεται ότι ηττήθηκε και αυτός και όλοι όσοι υποστήριζαν μία εναλλακτική πολιτική πρόταση ενάντια σε αυτήν της λιτότητας και των μνημονίων.

«Δεν υπάρχει διέξοδος στην κρίση που να ικανοποιεί όλες τις πλευρές, γιατί τα συμφέροντα των πλευρών συγκρούονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να διαλέξει πλευρά, την πλευρά της εργασίας» αναφέρει ο κ.Μηλιός, πράγματα που ήταν αυτονόητα στο παρελθόν, αλλά όχι πια.

Ο Γιάννης Μηλιός μιλάει για πρώτη φορά αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές της περιόδου που προηγήθηκε των εκλογών του 2015, τότε που ήταν υπεύθυνος Οικονομικής Πολιτικής. Μία από τις σημαντικές αποκαλύψεις είναι ότι το περιβόητο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης όχι μόνο δεν το συνέγραψε ο ίδιος αλλά δεν είχε καμία συμμετοχή σε αυτό, καθώς όπως λέει: «Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήρθε ξαφνικά από κάπου έτοιμο. Μας διανεμήθηκε ένα προσχέδιο από το γραφείο του προέδρου».

«Ορισμένα πράγματα από τα δικά μας ενσωματώθηκαν. Είχε ένα στυλ των παλαιών κομμάτων, περίπου υπόσχονταν σε όλους όλα και είχε μια κεντρική ιδέα ότι το πρόβλημα είναι της χώρας γενικώς».

Γιατί δεν αντέδρασε τότε; «Έκανα εσωτερική κριτική, τα είπα στο κόμμα, είναι καταγεγραμμένα αυτά από την κεντρική επιτροπή του Ιουνίου του 2014».

Ο Γιάννης Μηλιός μιλάει για σαφή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ πριν την ανάληψη της εξουσίας. «Το να μεταθέσουμε το σύνθημα μας από το να πληρώσουν οι πλούσιοι, στο «παραγωγική ανασυγκρότηση- ανάπτυξη», που είναι το ίδιο με αυτό που λέει η ΝΔ ως «ανάπτυξη», σημαίνει και μια άλλου τύπου στρατηγική , μια άλλη σχέση με τα κυρίαρχα συμφέροντα, σημαίνει μια μετάλλαξη προς έναν χώρο της κεντροαριστεράς, που δεν θα μας βγει σε καλό».

Αναφερόμενος στην προ διακυβέρνησης εποχή, περιγράφει ότι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε ιδεολογική και πολιτική σύγκρουση για το που θα πήγαιναν. «Εκεί είδαμε περίεργα πράγματα να γίνονται. Αναπτύχθηκε ένας φατριασμός, αυτονομήθηκε το γραφείο του προέδρου, διάφορα πράγματα έγιναν εκείνη την περίοδο».

«Όσο πλησίαζε προς την τελική εκλογική νίκη, φαίνεται ότι μια ηγετική ομάδα προσανατολιζόταν όλο και περισσότερο προς την ιδέα της κυβέρνησης με κάθε τρόπο ακόμα και με εκπτώσεις».

Αίσθηση όμως κάνει και αυτό που λέει ο Γιάννης Μηλιός για την φορολογική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που αγνοήθηκε, ειδικά αν συσχετιστεί με το ότι στα δύο σχεδόν δύο χρόνια που κυβερνά, κανένα αποτέλεσμα δεν έχουν να επιδείξουν στην φοροδιαφυγή.

«Το φορολογικό πρόγραμμα που είχαμε επεξεργαστεί, μπήκε στο περιθώριο. Το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης δεν ήταν πειστικό στο που θα βρουν τα χρήματα. Από αυτό το πρόγραμμα δεν υπήρχε ούτε μία λέξη».

Η απόφαση για το τρίτο μνημόνιο υποστηρίζει ότι λήφθηκε μία μέρα μετά την απόφαση του ελληνικού λαού με 61% μη αποδοχής του μνημονίου στο δημοψήφισμα. «Η πορεία αυτή είχε ξεκινήσει από το 2013 αλλά είχε φτάσει σε σημείο μη επιστροφής στα μέσα του 2014».

«Είχε κυριαρχήσει μία αντίληψη ότι οι πολιτικές λιτότητας ήταν απλώς λάθος επιλογές, και κάποιοι έξυπνοι, που είμαστε εμείς θα τους εξηγήσουμε αυτό το λάθος που κάνουν και αμέσως θα το διορθώσουν, πράγμα εξωφρενικό, γιατί δεν ήταν ένα λάθος, ήταν και είναι μια ταξική πολιτική που εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα».

«Ηττηθήκαμε»

Ο Γιάννης Μηλιός αναφέρει ότι ο Γιάννης Δραγασάκης ήταν από τους βασικούς εκφραστές της άποψης που κυριάρχησε τελικά: «Και οι πάνω και οι κάτω, οι άνεργοι, οι φτωχοί και το μεγάλο κεφάλαιο έχουν τα ίδια συμφέροντα, που είναι μόνο η ανάπτυξη… τέτοια έλεγαν. Αυτή η πολιτική , που είναι και με τον μεν και με τον δε, σημαίνει ότι τελικά θα ακολουθήσει την πολιτική του ισχυρού δηλαδή του από πάνω».

Λέει και κάτι άλλο όμως ο κ. Μηλιός, αυτή τη φορά για τον Γιάνη Βαρουφάκη. «Θυμηθείτε τις δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών στις 8 Φεβρουαρίου 2015, που είπε ότι συμφωνούμε με το 70% του μνημονίου»!

«Αν ο Συριζα έλεγε από το 2010 ότι συμφωνεί με το 70% του μνημονίου, θα είχε μικρότερο ποσοστό από τη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη. Ούτε ο Δραγασάκης -που δεν ξέρω τι πίστευε- δεν θα μπορούσε να το πει αυτό, ότι συμφωνεί με το 70% του μνημονίου. Φέρανε όμως έναν άνθρωπο που μπόρεσε να το πει. Και το είπε με πολλούς τρόπους. Ότι επειδή έχουμε κρίση, τα συμφέροντα κεφαλαίου και εργαζομένων είναι κοινά. Πως όμως γίνεται να είναι κοινά; Ο μεν θέλει να μειώσει το κόστος και του άλλου το κόστος αυτό είναι το βιοτικό του επίπεδο. Που είναι τα κοινά συμφέροντα;»

Για το Eurogroup στις 20 Φλεβάρη 2015

«Εγώ έμαθα για την απόφαση αυτή στις 17 Φεβρουαρίου. Στις 18 είχα συμφωνήσει να παραβρεθώ σε ένα από τα ιδιωτικά κανάλια σε μία πρωινή εκπομπή. Πήρα στις 7.00 το πρωί και δήλωσα ότι ήμουν άρρωστος και λυπόμουν που δεν μπορώ να βγω στην εκπομπή. Εκτοτε δεν ξαναβγήκα ως ΣΥΡΙΖΑ ποτέ σε κανένα ΜΜΕ (παρότι ήμουν ακόμα υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής). Είχα μάθει ότι θα υπέγραφαν αυτή την συμφωνία, που κατά τη γνώμη μου ήταν μνημόνιο. Το μνημόνιο συμφωνήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου. Από εκεί και πέρα γινόταν μια διαπραγμάτευση εντός της πολιτικής της λιτότητας, ζητώντας κάποια δωράκια και κάποια φύλλα συκής. ‘Έκανα κριτική και έκτοτε πρότεινα μια άλλη πορεία».

«Φαινόταν ότι τα πράγματα πήγαιναν άσχημα. Με αυτή την αβεβαιότητα και την αμφιθυμία που είχε η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα θα πήγαιναν άσχημα. Μια μερίδα του κόσμου έβγαζε τα χρήματα έξω. Φαινόταν ότι η στάση των θεσμών θα οδηγούσε στο κλείσιμο των τραπεζών. Φαινόταν ότι όλες οι εξαγγελίες πήγαιναν στις καλένδες».

Για τις αιτίες τις ήττας όσων διαφώνησαν με την στροφή του κόμματος λέει:

«Ηττηθήκαμε για πολλούς λόγους που τελικά είχαν ως αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ να μην έχει πολιτική ζωή. Αυτό που συνέβαινε ήταν μια πολιτική διαδικασία σε επίπεδο Κεντρική Επιτροπής κυρίως, η οποία είχε μια ηγεμονική κατεύθυνση, που λίγο ή πολύ προδίκαζε τις αποφάσεις. Και δεύτερον στην τακτική, στην μηχανορραφία δεν ήμασταν τόσο καλοί όσο ήταν από την άλλη πλευρά».

Καυστικός όμως είναι και για τους περίφημους «53», οι οποίοι ενώ υποτίθεται ότι ασκούσαν κριτική από αριστερά στον Αλέξη Τσίπρα, εντέλει τα αποδέχθηκαν όλα και παρέμειναν στην κυβέρνηση. « Ένα τμήμα της κριτικής που προερχόταν από τους «53» ήταν σε μεγάλο βαθμό ψευδεπίγραφη. Ήταν μια κριτική που λειτουργούσε ως ένα προκάλυμμα και ταυτόχρονα ως συκοφάντηση άλλων προσώπων, στους οποίους αποδίδονταν διαφορετικές απόψεις, απλώς για να υποστηριχθεί αυτό που έγινε. Ένα «yes» σε οτιδήποτε και αν προέκυπτε, γιατί δεν νομίζω ότι όλοι αυτοί ήξεραν με ακρίβεια τι παιζόταν».

Είναι στεναχωρημένος με την έκβαση, παραδέχεται αλλά δεν μετανιώνει για τίποτα λέει, γιατί «δεν μπορεί να ξέρει κανείς από πριν τι θα γίνει».

«Αναγνωρίζω πολλά λάθη που μπορεί να γίνανε. Λάθη τακτικής ή οτιδήποτε άλλο. Δεν μπορείς όμως να μην κάνεις λάθη όταν είσαι σε μια τέτοια ιστορική συγκυρία. Η προσπάθεια άξιζε τον κόπο».

Πρόταση να γίνει υπουργός του έγινε, αποκαλύπτει, αλλά αρνήθηκε. «Ουδέποτε ήταν όνειρό μου μια θέση στην κυβέρνηση. Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός. Δίλημμα δεν υπήρχε. Ήταν δεδομένο για μένα ότι θα μείνω απέξω».

«Υπήρχε μια εναλλακτική που δεν εφαρμόστηκε. Δεν ξέρουμε αν θα ήταν νικηφόρα. Για να το ξέρουμε θα έπρεπε να την είχαμε εφαρμόσει».

 ΠΗΓΗ

Μπορούμε να απαλλαγουμε από τις εμβοές στα αυτιά, αλλά και από την πλειονότητα των προβλημάτων ακοής.

Μπορούμε να απαλλαγούμε από τις εμβοές από τα αυτιά, αλλά και προβλήματα ακοής,  απενεργοποιώντας  τα μπλοκαρίσματα ενέργειας στον μεσημβρινό της χολής, που επιτυγχάνεται κάνοντας μαλάξεις σε όλα τα σημεία που σας δείχνουμε στο παρακάτω γράφημα. Ας δούμε όμως πως λειτουργεί ο μηχανισμός της ακοής και γιατί ξεκινούν οι εμβοές και η σταδιακή μείωση της ακοής μας, αλλά και πως απαλλασσόμαστε από αυτές και βελτιώνουμε την ακοή μας.

Πως λειτουργεί ο μηχανισμός της ακοής

 Ο ήχος φυσιολογικά μεταδίδεται από το τύμπανο στο εσωτερικό αυτί με την βοήθεια τριών μικρών οστών. Τα τρία αυτά οστά, η σφύρα, ο άκμονας και ο αναβολέας, μεταβιβάζουν με την κίνησή τους το ηχητικό κύμα, και το μετατρέπουν σε κίνηση ενός υγρού στο εσωτερικό αυτί. Η κίνηση του υγρού ερεθίζει εξειδικευμένα νεύρα στο εσωτερικό αυτί, τα οποία μεταβιβάζουν το ερέθισμα στον εγκέφαλο όπου σε ειδικά κέντρα γίνεται η αντίληψη του ήχου.

Αναλυτικότερα ο μηχανισμός  που ακούμε: ο ήχος καταλήγει  σε μία μικρή αίθουσα γεμάτη υγρό, το οποίο πηγαινοέρχεται ακολουθώντας μια περίπλοκη κίνηση. Η εσωτερική πλευρά αυτής της αίθουσας είναι «στρωμένη» από περίπου 24000 κύτταρα που θυμίζουν πολύ μικρές τρίχες, όπου  καθέ μια από αυτές τις τρίχες (κύτταρα) είναι "κουρδισμένο" να ανταποκρίνεται σε διαφορετικό ρυθμό «σπρωξίματος», δηλαδή σε διαφορετικό ήχο.

Μπορεί δηλαδή το υγρό της αίθουσας να εκτελεί μια κίνηση που είναι, για παράδειγμα, το αποτέλεσμα τριών "σπρωξιμάτων", δηλαδή τριών διαφορετικών ήχων, όμως οι ήχοι αυτοί μέσα στο όργανο του Κόρτι διαχωρίζονται: καθένας απ’ τους τρεις ήχους έχει το δικό του τριχοκύτταρο, το οποίο αυτό (και μόνο αυτό) θα ανταποκριθεί στο ‘σπρώξιμό’ του συγκεκριμένου ήχου.

Γιατί όμως ξεκινούν οι εμβοές και στη συνέχεια έχουμε σταθερή απώλεια ακοής.

Αν δείτε το παρακάτω γράφημα του μεσημβρινού της χολής αυτός περικλείει όλη την περιοχή του αυτίου. Αν η βιώνουμε θυμό ο μεσημβρινός της χολής μπλοκάρεται με αποτέλεσμα να σταματά η τροφοδοσία ενέργειας σε όλη την περιοχή του αυτιού με αποτέλεσμα να συμβαίνουν δύο πράγματα:

1) τα τριχοκύτταρα αυτά να χάνουν τη δυνατότητα να ανταποκρίνονται και μεταδίδουν τον ήχο που λαμβάνουν στον εγκέφαλο.

2) το λεμφικό υγρό που υπάρχει στο αυτί και μεταδίδει τις δονήσεις  του ήχου με την διακοπή της ενέργειας  χάνει την ρευστότητα του και δεν μεταδίδει σωστά τη δόνηση. Γίνεται όπως σε μια λίμνη που πετάμε μια πέτρα, όταν το νερό στη λίμνη είναι κανονικό και πετάξουμε μια πέτρα, αυτή κάνει κυμματισμούς, αν το νερό στη λίμνη αρχίζει και παγώνει τότε οι κυμματισμοί δεν μεταδίδονται σωστά κι αν παγώσει τελειως δεν μεταδίδονται καθόλου. Το ίδιο συμβαίνει και με τη δόνηση του ήχου στο αυτί μας, όταν η ενέργεια εχει διακοπεί το λεμφικό υγρό γίνεται άκαπτο και τα τριχοκύτταρα χάνουν το "κουρδισμά" τους να ανταποκρίνονται σε κάθε διαφορετικό ήχο.

Πως απαλλασσόμαστε από τις εμβοές και βελτιώνουμε την ακοή μας.

Οταν  ξεμπλοκάρουμε τον μεσημβρινό της χολής στα σημεία γύρω από το αυτί, στη βάση του προτελευταίου δακτύλου του ποδιού GB 42, 43 στην αρχη της ωμοπλάτης GB21, στο πίσω μέρος του αυτιού GB21  σε όλα τα σημεία γύρω από το αυτί και στην αρχή του μεσημβρινούGB1. 

Πολλοί άνθρωποι έχουν βελτιώσει την ακοή αλλά και έχουν απαλλαγεί από προβλήματα εμβοών στα αυτιά κάνοντας μαλάξεις στα παραπάνω σημεία, όπως η Βάσω:

"κε Φωτόπουλε καλημέρα κάνοντας αυτό που είπατε οι εμβοές έπεσαν πάρα πολύ μέχρι που δεν τις ακούω σύμπτωση δεν το νομίζω. Το μόνο που μπορώ να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, ο  Θεός σας έφερε στο δρόμο μου που τον παρακαλούσα μέρα νύχτα να κάνει ένα θαύμα".

Ανακεφαλαιώνουμε: τα πράγματα είναι απλά αν δείτε τον μεσημβρινό της χολής περικλείει όλο το αυτί, αν η ενέργεια αυτή μπλοκαριστεί έχουμε πρόβλημα ακοής εμβοών, πονοκέφαλο, πρόβληματα στον αυχαίνα. Στο παρακάτω γράφημα βλέπουμε ξεκάθαρα πως ο μεσημβρινός της χολής  περικλείει όλο το αυτί μας. Τα πάντα είναι θέμα ενέργειας η ενέργεια μας μπλοκάρεται αν εμείς βιώνουμε αρνητικά συναισθήματα και στην περίπτωση του μεσημβρινού της χολής, είναι ο θυμός. 

Κάνουμε μαλάξεις στη βάση του προτελευταίου δακτύλου του ποδιού GB 42, 43 στην αρχη της ωμοπλάτης GB21, στο πίσω μέρος του αυτιού GB21  σε όλα τα σημεία γύρω από το αυτί και στην αρχή του μεσημβρινούGB1. 

Ο θυμός όμως που μας δημιουργεί τις εμβοές και τα προβλήματα ακοής έχει την ρίζα του  στον φόβο απόρριψης  τον οποίο απενεργοποιούμε   με τη μέθοδο EFT (Τεχνικές      απελευθέρωσης των συναισθημάτων) και με άλλους μεθοδους που θα αναλύσουμε στη συνέχεια:

  1. EFT: Όπου  απαλλασσόμαστε από την ψυχολογική αντιστροφή, γιατί υποσυνείδητα θέλουμε να είμαστε άρρωστοι και δυστυχισμένοι, κάνουμε λοιπόν  μαλάξεις στο σημείο ST 16  πάνω από το στήθος, λέγοντας παρ’ όλο ότι υποσυνείδητα νοιώθω φόβο απόρριψης και υποσυνείδητα ήθελα να είμαι άρρωστος και δυστυχισμένος για να έλκω την προσοχή των δικών μου που νομίζω ότι με απέρριψαν, από σήμερα επιλέγω ν’ αγαπώ, να εκτιμώ, να αποδέχομαι πλήρως τον εαυτό μου και να επικεντρώνω την συνείδησή μου στην αγάπη, στο φως, το Χριστό. Είμαι φως, είμαι μια ψυχή γεμάτη φως, γεμάτη αγάπη, ο φόβος απόρριψης που από παρανόηση του υποσυνειδήτου του υποσυνειδήτου μου, βίωσα μικρός, σκέπασε την ψυχή μου, την απομόνωσε από την Πηγή μου κι έτσι ξεκομμένος βίωνα μέχρι σήμερα, φόβο, θλίψη, θυμό, ανασφάλεια, ενοχές. Από σήμερα που συνειδητοποίησα ότι όλα τα προβλήματά μου οφείλονται στο φόβο απόρριψης που βίωσα από παρανόηση του υποσυνειδήτου μου βιώνω το φόβο απόρριψης για να απαλλαγώ. Το EFT μας βοηθά να αλλάξουμε τα περιοριστκά μας πιστεύω και την ψυχολογική αντιστροφή να θέλουμε να είμαστε άρρωστοι και δυστυχισμένοι. Ο φόβος απόρριψης   που μας βάζει σε συναγερμό με τη διαδικασία του θυμού, είναι υποσυνείδητός και προέρχεται από τα γεγονότα που έχουν καταγραφεί στην αμυγδαλή του εγκέφαλού μας (βλέπετε στο γράφημα του εγκεφάλου πιό πάνω) από την σύλληψη μας έως την ηλικία των 5 ετών (κατά την πλειονότητα όμως έως 3 ετών). Ο φόβος απόρριψης είναι η κύρια αιτία του φόβου μας αλλά και του θυμού που δημιουργείται από αυτό. Όταν είμαστε μικροί δεν έχουμε δημιουργήσει πνευματικό εγκέφαλο και λαμβάνουμε για πραγματικότητα ότι βλέπουμε, κατ’ αυτό τον τρόπο λαμβάνουμε για απόρριψη την διαμάχη, την αυστηρότητα, την κριτική, την απουσία των δικών μας. Τότε κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε κάποιες από αυτές τις συμπεριφορές (κριτική, απόρριψη, δυσκολίες στη ζωή) αμέσως φοβόμαστε και μπαίνουμε σε συναγερμό με τη διαδικασία του θυμού. Τέλος κάνουμε 7-10 κτυπήματα σε όλα τα σημεία που δείχνουμε στο παρακάτω γράφημα (B2, GB1, ST2, GV 26, CV 24, K 27, SP 21)  τρείς έως πέντε γύρους επικεντρώνοντας την συνείδηση μας στο φόβο απόρριψης και στο θυμό ή σε οποιοδήποτε αρνητικό συναίσθημα θέλουμε να απενεργοποιήσουμε

2.    Ξεμπλοκάρισμα μεσημβρινών      της του φόβου (ουροδόχου κύστης και νεφρών) αλλά και των μεσημβρινών χολής      και ύπατος. Στο βιβλίο μου «Μια Ζωή Γεμάτη Φως» περιέχοντα όλοι οι μεσημβρινοί και σαφείς      οδηγίες πώς να τους απενεργοποιούμε.

3.    Ξεμπλοκάρισμα των      ενεργειακών κέντρων κυρίως του κέντρου του ηλιακού πλέγματος που      μπλοκάρεται από το θυμό. Αυτό μπορεί να γίνει από μένα ή από άλλο      ενεργειακό θεραπευτή που έχει χάρισμα να εκπέμπει φωτόνια, ενέργεια από τα      χέρια του. Μπλοκάρισμα στο ενεργειακό κέντρο του ηλιακού πλέγματός μας      δημιουργεί μυωπία, πρόβλημα στο συκώτι, στη χολή, στο πάγκρεας (διαβήτη), στο στομάχι. 

4.    Επαναπρογραμματισμό του      υποσυνείδητου με τα cd που περιέχουν τα βιβλία μου «Έτσι      Γίνεται το Θαύμα» και «Μια Ζωή Γεμάτη Φως» αναπρογραμματίζετε το υποσυνείδητό σας, με αποτέλεσμα να σας      αλλάζουν τον τρόπο που μεταφράζεται τα γεγονότα και κατ' αυτό τον τρόπο      παύετε να μπαίνετε σε συναγερμό, να θυμώνετε, να μπλοκάρεται την ενέργεια στους      μεσημβρινούς σας και να αρρωσταίνετε το σώμα σας και τα όργανά σας. Όπως μας λέει ο Θανάσης ο Μανάρας: "Το βιβλίο «Μια ζωή Γεμάτη Φως» το διάβασα δυο φορές, για να κατανοήσω και την παραμικρή σταγόνα σοφίας που διαθέτει...ένα βιβλίο-οδηγός ζωής..ξέρεις, μέσα αυτό το έργο, υπάρχουν όλες οι θεραπείες..θα σου πω κάτι όμως..αυτό το βιβλίο, γιατρεύει κάθε "μη' και κάθε 'όχι' που άκουσες μικρός..επουλώνει κάθε πληγή που άνοιξε, όταν σε υπέβαλλαν σε αδίκους ανταγωνισμούς, και ακόμη πιο άδικες συγκρίσεις..είναι ένα βιβλίο που σε γυρνά μέσα σου..σου δείχνει τι είσαι...άλλα έχει μια καινοτομία που δε θα τη βρεις εύκολα..σου δείχνει και το πως..έμπρακτα..το δύσκολο μέρος του, είναι όταν σε φέρνει αντιμέτωπο με σένα..γιατί σε θέτει προ των ευθυνών σου..όταν το διαβάσεις και μετά, δικαιολογίες τέλος..θα σου ξαναπώ ότι και την πρώτη φόρα...μην το διαβάσεις απλώς....εφάρμοσε το...να είσαι καλά...καλό ταξίδι στις σελίδες του...". Η Ράνια Ρούμκου αλλάξε πραγματικά τη ζωή της ακούγοντας το cd του βιβλίου μου "Έτσι Γινεται το Θαύμα": "Ήθελα να σας ευχαριστήσω γιατί με βοήθησε πολύ το cd σας, που έχετε στο πρώτο βιβλίο σας. Η ίδια διδάσκω και ασχολούμαι με το διαλογισμό περίπου δεκαεφτά χρόνια τώρα. Το cd σας το είχα μαζί μου στη θάλασσα το καλοκαίρι. Κοιμόμουν με αυτό και πολλές φορές ξυπνούσα στις δύο και τρεις ή ώρα τη νύχτα και ξυπνούσα ασώματη και άυλη. Βίωνα έντονα το στάδιο της συνειδητότητας ψυχής και η ένωσή μου με Τον Πατέρα γινόταν δυνατότερη. Αυτά είναι τα θαύματα Του Δημιουργού!!! "

5.    Μύηση στην αγάπη, στα      δωρεάν σεμινάρια ή στις εκπομπές μου, βλέποντας την ανιδιοτελή, χωρίς      όρους αγάπη στα μάτια μου, βλέπετε τον καθρέφτη του εαυτού σας και τον      αγαπάτε, πλήρως χωρίς όρους, ξεκλειδώνει η καρδιά σας, η αντλία της αγάπης      που έχετε μέσα σας επαναλειτουργεί και μπορεί να λαμβάνει αλλά και να  δίνει αγάπη χωρίς όρους. Όταν έχετε αγάπη μέσα σας άγετε τα πάντα, έχετε  όλο τον κόσμο δικό σας. Με την αγάπη χωρίς όρους λοιπόν που σας εκπέμπω,  στο πρόσωπο μου βλέπετε τον καθρέφτη του εαυτού σας και τον αγαπάτε. Όπως βλέπουμε στην μαρτυρία της

Δήμητρας Κοντάκου: «Η μύηση στην αγάπη μέσα από τα μάτια σου Αλέξη Φωτόπουλε, είναι από τα δυνατά που βίωσα κοντά σου στο σεμινάριο στη Θεσσαλονίκη. Έλεγες : κοιτάξτε με στα μάτια. Τα κατάφερα, σε κοιτούσα στα μάτια και δάκρυα κυλούσαν συνεχώς, ασταμάτητα.. Πιστεύω όλα τα δάκρυα να είναι αύξηση της αγάπης μέσα μου. Νιώθω οι ενοχές, η θλίψη, το άγχος που έγιναν δάκρυα με την βοήθεια των ματιών σου, έχουν πλέον μικρύνει μέσα μου.. Έχω δρόμο ακόμα μέχρι ικανής απενεργοποίησης των αρνητικών μου υποσυνείδητα φερόμενων συναισθημάτων. Το έργο σου μαζί μας υπέροχο! Τα cd σου με τις θετικές υποβολές μου κράτησαν την ψυχή μου δυνατή στις δύσκολες ώρες που περνούσα δίπλα στα παιδιά μου που έπαθαν νεφρική ανεπάρκεια. Μου δίνεις ελπίδα πως θα θεραπευτούν και αυτά, εκεί που οι ιατροί μας έκοψαν τις ελπίδες. Σε ευχαριστώ και χαίρομαι που υπάρχεις!!!Είθε όλοι οι άνθρωποι να δεχτούν το φως σου!!! κοιτάξτε τον στα μάτια! άπειρα ευχαριστώ που σε γνώρισα από κοντά κύριε Φωτόπουλε!!».     Με τα φωτόνια που βγαίνουν από τα χέρια μου αισθανόσαστε την ενότητα την      αγάπη του Πατέρα και γεμίζετε αγάπη και αγαπάτε τον εαυτό τους.

6.    Συμμετέχουμε στα μυστήρια      και της τελετές της θρησκείας μας, μην ξεχνάτε ποτέ ότι είμαστε ψυχές και πρέπει να είμαστε συνδεδεμένοι με      την Πηγή μας, το Θεό, τον Κύριο. Όταν      συγχωρούμε, μειώνουμε το εγώ μας, συμμετέχουμε στις τελετές και τα  μυστήρια της εκκλησίας μας, τότε ενωνόμαστε με την Πηγή μας και τότε  ο φόβος κι ο θυμός εξαφανίζεται.     Είμαι πάντα στη διάθεση σας και σας δίνω όλα τα εργαλεία για να απενεργοποιήσετε τα αρνητικά σας συναισθήματα με κυρίαρχο το θυμό, σας βοηθώ να μυηθείτε στην αγάπη. 

ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΣΠΑΜΑΤΑ ΑΠΌ ΤΟ  ΒΙΒΛΙΟ "Μια Ζωή Γεμάτη Φως" και σκοπό έχει να σας κάνει να πετάξετε από υγεία και χαρά.  

Με άπειρη, χωρίς όρους αγάπη

Αλέξης Φωτόπουλος

Συγγραφέας - Spiritual Healer

Αποποίηση: Βέβαια, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι τα παραπάνω  γραφόμενα είναι μεν απόψεις μεγάλων καθηγητών πανεπιστημίου, ερευνητών, κινέζικη ιατρική που εφαρμόζεται με επιτυχία χιλιετηρίδες, είναι πρακτικές που εφάρμοσα και έγινα καλά από την σκλήρυνση κατά πλάκας, που έπασχα, και βοηθώ και έχω βοηθήσει πάρα πολλούς να απαλλαγούν από τα αρνητικά τους συναισθήματα και να αυτοθεραπευτούν. Όμως, οι απόψεις αυτές δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τους γιατρούς σας, που άλλωστε μόνο σε αυτούς η πολιτεία έχει δώσει επίσημα την άδεια να εξασκούν ιατρική. Άρα, ό,τι γράφεται σε αυτό το βιβλίο είναι μόνο για ενημέρωσή σας. Όταν έχετε προβλήματα υγείας, καλείστε να απευθύνεστε πρώτα στον γιατρό σας και παράπλευρα, αν επιθυμείτε, μπορείτε να απευθύνεστε σε πνευματικούς-ενεργειακούς ή εναλλακτικούς θεραπευτές, για να σας βοηθήσουν να αλλάξετε τρόπο ζωής και να απαλλαγείτε από τα αρνητικά συναισθήματα. Καλό είναι, επίσης, να συνεργάζεσθε με τον γιατρό σας, ώστε να αλλάζετε τον τρόπο ζωής σας, να γίνετε καλά  και να αποφεύγετε τα πολλά φάρμακα, τα οποία βλάπτουν μακροχρόνια την υγεία σας και καταστρέφουν τα ταμεία μας και την Εθνική οικονομία. 

 ΠΗΓΗ

Οι μύθοι για την Κούβα

Πολλοί μύθοι κυκλοφορούν για τη ζωή στην Κούβα: για τη φτώχεια και την απελπισία του κόσμου, τον ουτοπιστικό ρομαντισμό του Τσε Γκεβάρα· την αντοχή του Φιντέλ Κάστρο που πέθανε ή πεθαίνει, που επιμένει να διοικεί ενώ δεν τον θέλει ο λαός· τα σπίτια τους που καταρρέουν γιατί δεν έχουν χρήματα να τα διορθώσουν ή να χτίσουν καινούργια· τα αυτοκίνητά τους που είναι παμπάλαια γιατί δεν μπορούν να αγοράσουν καινούργια λόγω φτώχειας και εξαιτίας του αποκλεισμού που έχει επιβάλει από τη δεκαετία του '60 στη χώρα η Βόρειος Αμερική, όπως αποκαλούν όλοι οι Νοτιοαμερικανοί τις ΗΠΑ· και για το ότι όπου να 'ναι το καθεστώς θα πέσει.

Μια επίσκεψη όμως στην Κούβα, όχι απλά τουριστική, δίνει μιαν άλλη γεύση της πραγματικότητας. Προ καιρού την επισκέφθηκα μαζί με καθηγητές από τη Βρετανία, την Ισπανία, τη Βραζιλία και το Περού στα πλαίσια του ευρωπαϊκού προγράμματος Alpha, ενός προγράμματος συνεργασίας πανεπιστημίων της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Βρετανία, Ισπανία, Ελλάδα) και της Λατινικής Αμερικής (Βραζιλία, Περού, Κούβα). Στο τέλος των 20 ημερών που μείναμε εκεί όλοι είχαμε αποφασίσει να στείλουμε στην Κούβα υποψήφιους διδάκτορές μας με υποτροφίες 10 μηνών τις οποίες προσφέρει το πρόγραμμα για να μελετήσουν το εθνικό σύστημα υγείας της χώρας, το οποίο θεωρήσαμε ότι είναι ίσως το καλύτερο στον κόσμο και για το οποίο ελάχιστα έχουν γραφεί.

Σύμφωνα με τους συναδέλφους μας κουβανούς καθηγητές με τους οποίους συνεργαστήκαμε, οι δύο κεντρικοί στόχοι, μετά την επικράτηση της επανάστασης, το 1959, ήταν και εξακολουθούν να είναι η παιδεία και η υγεία. Ετσι διαβάζουμε σήμερα σε ένα πανό έξω από την κωμόπολη San Jose: «Χωρίς παιδεία δεν γίνεται επανάσταση, χωρίς παιδεία δεν γίνεται σοσιαλισμός» καθώς διαφημίζουν την ιδεολογία τους όπως συνηθίζουν και όχι την οδοντόπαστά τους.

Θα περιορισθώ όμως εδώ στο Εθνικό Σύστημα Υγείας της Κούβας γιατί αυτό μελετήσαμε. Είναι, όπως θα δούμε, ένα σύστημα πρόληψης, γι' αυτό και η περίθαλψη είναι πολύ φθηνότερη από το δικό μας ή άλλων χωρών της Δύσης.

Η Κούβα ακολούθησε κατά κύριο λόγο το βρετανικό σύστημα υγείας της πρώτης περιόδου εφαρμογής του με τον «γενικό γιατρό» (general practitioner). Το βελτίωσε όμως καθιερώνοντας στις αρχές της δεκαετίας του '80 τον «οικογενειακό γιατρό» ο οποίος έχει κυρίως κοινοτικό προσανατολισμό πρόληψης.

Περίπου 80% των φοιτητών της Ιατρικής Σχολής εκπαιδεύονται ως οικογενειακοί γιατροί και η μεγάλη πλειονότητά τους είναι γυναίκες, όχι γιατί τους το επιβάλλουν αλλά γιατί το προτιμούν. Η πανεπιστημιακή παιδεία τους είναι έξι χρόνια βασική εκπαίδευση, ένας χρόνος άσκηση και τρία χρόνια στην ειδικότητα της οικογενειακής γιατρού, κυρίως με άσκηση μέσα σε κοινότητα. Είναι προσανατολισμένη προς τη διατήρηση της υγείας και λιγότερο στην αντιμετώπιση της νόσου στην οικογένεια και στην κοινότητα.

Επισκεφθήκαμε δύο «πολυκλινικές» όπου εργάζονται οι οικογενειακοί γιατροί: μια περιφερειακή, στη γειτονιά Plaza de la Revolution της Αβάνας, και μια κεντρική στην κωμόπολη San Jose, μερικά χιλιόμετρα έξω από την Αβάνα. Η πολυκλινική της Αβάνας, πάνω στην παραλία, έμοιαζε περισσότερο με αθλητικό κέντρο υγείας. Είχε πισίνα όπου είδαμε παιδιά να κολυμπούν και γυμναστήριο το οποίο εκείνη τη στιγμή φιλοξενούσε μεσήλικους άνδρες και γυναίκες. Εκαναν αθλητική ψυχοθεραπεία, ένα αντικείμενο που αναπτύσσει ιδιαίτερα η Σχολή Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Αβάνας.

Η οικογενειακή γιατρός η οποία είναι και διευθύντρια της πολυκλινικής επικουρείται στο έργο της από μια ομάδα ειδικών που αποτελείται από έναν επόπτη γενικό γιατρό, μια νοσοκόμα, μια κοινωνική λειτουργό, ένα φυσιοθεραπευτή, έναν παιδαγωγό και έναν αθλητικό θεραπευτή. Μας πληροφόρησε ότι το κράτος τής προσφέρει κατοικία στη γειτονιά που βρίσκονται οι περίπου 200 οικογένειες τις οποίες έχει χρεωθεί και τις οποίες επισκέφθηκε τις πρώτες δύο εβδομάδες του διορισμού της. Η μελέτη των φακέλων της κάθε οικογένειας της έδωσε τη δυνατότητα να επιλέξει ποιες οικογένειες θα εξακολουθήσει να επισκέπτεται διότι έκρινε ότι το είχαν ανάγκη, με τη συγκατάθεσή τους βέβαια. Τα απογεύματα κάνει τις επισκέψεις της σε οικογένειες ενώ το πρωί είναι στο ιατρείο της με τα άτομα που θέλουν να την επισκεφθούν εκτάκτως. Εχει συγχρόνως τη δυνατότητα να καλέσει από μια κεντρική πολυκλινική που διαθέτει τον ειδικό που κρίνει ότι έχει ανάγκη να συμβουλευθεί κάθε φορά, όπως γυναικολόγο, ψυχολόγο, ενδοκρινολόγο κλπ. Π.χ., ένας ψυχολόγος είναι χρεωμένος ως τέσσερις οικογενειακούς γιατρούς τους οποίους συμβουλεύει στην αντιμετώπιση των ψυχολογικών προβλημάτων μιας οικογένειας ή της κοινότητας. Η οικογενειακή γιατρός δεν έχει ωράριο. Η οικογένεια μπορεί να την καλέσει όποτε αισθανθεί την ανάγκη.

Ανάλογα με τις ανάγκες της κοινότητας όπου εργάζεται, δημιουργεί νέες δραστηριότητες. Π.χ., με τη βοήθεια του ψυχολόγου λειτούργησε μια λέσχη νέων όπου γίνονται ειδικές συζητήσεις, αθλητικές δραστηριότητες κλπ. ενώ η κοινωνική λειτουργός ασχολείται ειδικότερα με νεαρά κορίτσια που έχουν καταφύγει στην πορνεία με τα οποία συζητεί εναλλακτικές δυνατότητες εργασίας, προφυλακτικές τακτικές και τη συχνότητα των εξετάσεων.

Στην πολυκλινική του San Jose, η οποία είναι κεντρική γιατί έχει κάτω από την εποπτεία της 25 οικογενειακούς γιατρούς, μας επεσήμαναν ότι η προληπτική περίθαλψη που ασκούν μπορεί να επέμβει γενικότερα και δραστικά στο ευρύτερο περιβάλλον. Οταν, λ.χ., αυξήθηκαν τα περιστατικά άσθματος στα παιδιά της περιοχής τους, με την υπόδειξη των οικογενειακών γιατρών τους οποίους καλούν κάθε τόσο σε σύσκεψη, υποχρέωσαν το εργοστάσιο κατασκευής λαστίχων που είχε πρόσφατα αρχίσει να λειτουργεί κοντά στην πόλη να χρησιμοποιήσει τα κατάλληλα φίλτρα. Μειώθηκε έτσι αισθητά η συχνότητα εμφάνισης τέτοιων περιστατικών χωρίς να χρειασθεί να καταφύγουν σε μακρόχρονη θεραπευτική αγωγή. Αλλωστε σε περιόδους έξαρσης κάποιας νόσου όπως κατά την «περίοδο κρίσης», όταν ο πληθυσμός των πόλεων είχε πεινάσει, εφαρμόστηκαν ειδικά προγράμματα για την προληπτική αντιμετώπιση της φυματίωσης.

Επομένως θα μπορούσε να πει κανείς ότι η οικογενειακή γιατρός έχει εκπαιδευθεί για να «προλαβαίνει» το άτομο προτού ζητήσει τη βοήθειά της γιατί γνωρίζει το ιστορικό της οικογένειας. Την αντιμετωπίζει ως σύνολο γιατί έχει εκπαιδευθεί για να προβλέπει και να αντιμετωπίζει τις επιπτώσεις που έχει το οργανικό ή το ψυχολογικό πρόβλημα ενός ατόμου στα άλλα μέλη της οικογένειάς του, ανάλογα με την ηλικία του καθενός, τη θέση του στην οικογένεια και την κοινότητα. Βλέπει την οικογένεια ως μέρος ενός συνόλου, της κοινότητας και του ευρύτερου κοινωνικού και φυσικού περιβάλλοντος με τα οποία βρίσκεται σε συνεχή αλληλεπίδραση. Ετσι δημιουργεί κοινοτικά προγράμματα για την αντιμετώπιση ψυχοκοινωνικών προβλημάτων πληθυσμιακών ομάδων υψηλού κινδύνου και προκαλεί άμεσες ευρύτερες παρεμβάσεις όταν χρειασθεί.

Εύλογη είναι η ερώτηση γιατί δεν εφαρμόζουμε ένα παρόμοιο σύστημα στη Δύση. Διότι υπάρχουν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα των μεγάλων και μικρών νοσοκομείων, έρχεται η άμεση και ορθή απάντηση. Ισως όμως αναγκασθούμε σύντομα να ακολουθήσουμε το σύστημα του οικογενειακού γιατρού. Θα μας αναγκάσουν οι ασφαλιστικές εταιρείες να το κάνουμε καθώς θα αρνούνται να πληρώνουν το υψηλό κόστος της νοσοκομειακής περίθαλψης στην οποία καταφεύγουν οι άνθρωποι όταν είναι πια πολύ αργά. Σε αυτό το ελπιδοφόρο συμπέρασμα καταλήξαμε οι συνάδελφοι πανεπιστημιακοί που επισκεφθήκαμε την Κούβα.

Η κυρία Μίκα Χαρίτου-Φατούρου είναι καθηγήτρια της Ψυχολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

tovima.gr