2017: Χρονιά διάλυσης της ευρωζώνης (;). Η Ελλάδα εκτός ευρώ με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα

Όλοι στην Ευρώπη αλλά και οι σοβαροί αναλυτές στην Ελλάδα, πλην του αφόρητα ευρώπληκτου και ξενόπληκτου ελληνικού κατεστημένου, αισθάνονται την ευρωζώνη αλλά και την ΕΕ, να κλονίζονται συθέμελα.

Είναι πολύ αμφίβολο αν το ευρώ, ίσως και η ΕΕ, αντέξουν στις διαφαινόμενες οικονομικές και πολιτικές δοκιμασίες του 2017.

Ανάμεσα στις χώρες της ευρωζώνης και της ΕΕ δεν υπάρχει, πλέον, κανένα ίχνος αλληλεγγύης και το μόνο που κυριαρχεί είναι ένας αδυσώπητος αγώνας αλληλοεξόντωσης, περίπου όλων εναντίον όλων. Οι όποιες συμμαχίες προκαλούνται στο εσωτερικό του ευρώ και της ΕΕ είναι απολύτως εφήμερες και ευκαιριακές και έχουν στόχο την επίθεση στους υπόλοιπους ή την άμυνα έναντι των υπολοίπων.

Η Γερμανική επικυριαρχία, αδιαφιλονίκητη άλλοτε και εγγυητής μιας συνολικής ανάπτυξης, στην ευρωζώνη και την ΕΕ, που έκρυβε τις αντιφάσεις τους, αμφισβητείται αμέσως ή εμμέσως σχεδόν από όλους και κυρίως αμφισβητείται σφοδρά από τους ευρωπαϊκούς λαούς. Ένα μεγάλο λαϊκό κύμα “αντιευρωπαϊσμού” σαρώνει όλη την ήπειρο. Για τη λαϊκή συνείδηση σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και μάλιστα μεγάλες, η αναφορά και μόνο στην Γερμανία γίνεται υποτιμητικά, αν δεν ταυτίζεται με ύβρι. Η Γερμανική Ευρώπη δεν έχει κανένα μέλλον και είναι ένα ερώτημα η στάση του Τραμπ απέναντι της.

Οι Προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, έτσι και αλλιώς, θα αποτελέσουν ένα πλήγμα ή δεν αποκλείεται και ένα σοκ για την ευρωζώνη. Αυτό δεν αφορά μόνο τη Lepen, η οποία όπως είναι αναμενόμενο έχει αρχίσει να βάζει νερό στο κρασί της σε σχέση με το ευρώ, όπως έδειξαν οι πρόσφατες δηλώσεις της. Το σημαντικότερο, ίσως, θέμα είναι ότι το ευρώ στη Γαλλία έχει αρχίσει να αμφισβητείται από αριστερά όπως δείχνει η υποψηφιότητα και οι θέσεις Μελανσόν και οι διεργασίες που γίνονται στη Γαλλική CGT (Αριστερή Συνδικαλιστική Ένωση).

Οι σχεδόν βέβαιες, επίσης, εκλογές στην Ιταλία μέσα στο 2017 είναι σίγουρο ότι θα πλήξουν βαριά μέχρι, ίσως, χαριστικής βολής, την ευρωζώνη και την Γερμανική πρωτοκαθεδρία. Η Ιταλία σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αντέξει μέσα στο ευρώ, ενώ η ευρωζώνη δεν μπορεί να βαστάξει την στήριξη της. Η Ιταλία επίκεντρο του παλιού ευρωπαϊσμού, εξελίσσεται σε βάσανο του. Και η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα.

Εκλογές το Φθινόπωρο του 2017 έχει και η Γερμανία. Η Γερμανία δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα και αναφέρομαι στη μεγαλοαστική της τάξη και τα ευημερούντα μεσαία στρώματα της, να αλλάξει πολιτική με στόχο να ελαφρύνει την πίεση στις άλλες χώρες, προκειμένου να περισώσει την ευρωζώνη. Και αυτό όχι μόνο γιατί η Γερμανία έχει εκλογές, με την Μέρκελ να απειλείται κυρίως λόγω του προσφυγικού (η Γερμανία επαναλαμβάνει με ένα τρόπο την ιστορία της) και με την ακροδεξιά ξενοφοβική εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) σε αύξουσα δυναμική.

Και φυσικά ας μην ξεχνάμε και το σοκ του Brexit, το οποίο άνοιξε θετικούς ορίζοντες για την Βρετανική οικονομία και νέες εμπορικές προοπτικές στη ζώνη της Κοινοπολιτείας.

Η εναλλακτική αφασία

Στην Ελλάδα αντί να συζητούνται όλα τούτα και πολλά άλλα που αλλάζουν ριζικά την εικόνα όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στην περιοχή μας (με την Ρωσία σε ένα νέο αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή μας μετά την πτώση στο Χαλέπι και την εκεχειρία στη Συρία, την Τουρκίασε κρίση και δεν αποκλείεται σε πορεία “διάλυσης” και τη Μέση Ανατολή σε ρευστότητα), το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο καθεύδει μέσα στην ευρωπληξία του. Αυτό το κατεστημένο μαζί με τη μιντιακή ολιγαρχία και τα μεγαλοαστικά στρώματα, βυθισμένα στην παρακμή και την λεηλασία και σε ένα αδυσώπητο αγώνα εξουσίας, βλέπουν ως Νέρωνες τη χώρα να καίγεται σε απανωτούς σωρούς μνημονίων, χωρίς να έχουν την παραμικρή συναίσθηση των ανατροπών γύρω μας και στην Ευρώπη.

Πρόκειται για πρωτοφανή αδίστακτα εγκλήματα ενός πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου το οποίο συμπεριφέρεται περίπου ως ανεύθυνους εντολοδόχους αποικιοκρατικής καταλήστευσης της χώρας.

Η θηλιά της δεύτερης αξιολόγησης

Αποτελεί ειρωνεία να βλέπουμε τα μνημονιακά κόμματα στη χώρα, από τον ΣΥΡΙΖΑ, έως τηΝΔ και τα ενδιάμεσα “συμφύρματα”, να φλέγονται και να αγωνιούν για την ολοκλήρωση μιας αξιολόγησης η οποία θα επιφυλάξει για τη χώρα νέα σκληρά μέτρα, πιθανότατα τέταρτο μνημόνιο, ανεξαρτήτως της ονομασίας του, νέα αδιέξοδα και φυσικά το ξεπούλημα της Ελλάδας.

Η δεύτερη αξιολόγηση ούτε για τα μάτια του κόσμου δεν θα συνοδευτεί με κάποια ανάσα υποβοήθησης της ελληνικής οικονομίας, αφού τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος συνιστούν μια γελοιότητα, αν δεν είναι και επαχθή στο άμεσο μέλλον, ενώ και η ένταξη της χώρας στην ποσοτική χαλάρωση είναι πολύ αβέβαιη, εξαρτάται από τους Γερμανικούς σχεδιασμούς και απευθύνεται κυρίως στις τράπεζες, οι οποίες αποτελούν τη μεγάλη αγιάτρευτη πληγή την ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, το άγος και άχθος της και επομένως ελάχιστα μπορούν να την αξιοποιήσουν.

Κλωτσοσκούφι η Ελλάς

Αυτές τις ώρες η Ελλάδα χρησιμεύει ως κλωτσοσκούφι σε ευρωπαϊκά και όχι μόνο παιχνίδια που την υπερβαίνουν.

Όλοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα είναι μια πτωχευμένη χώρα, για την οποία τα μνημονιακά προγράμματα έχουν αποτύχει και όσο συνεχίζονται δεν έχουν κανέναν μέλλον. Απλώς όλοι στρουθοκαμηλίζουν για να μεταθέσουν την “τελική λύση” για αργότερα, αφού θα έχει φύγει η καυτή πατάτα από τα χέρια τους.

Το ΔΝΤ δεν πρόκειται να μπει σε ένα πρόγραμμα που είναι εκ των προτέρων αποτυχημένο.

Η Γερμανία δεν διανοείται συνέχιση τους προγράμματος χωρίς το ΔΝΤ και είναι αμφίβολο αν θα υπάρξει συμβιβασμός για γέλια και των δύο, με το ΔΝΤ σε ρόλο τεχνικού συμβούλου (!).

Την ίδια ώρα Γαλλία και Ιταλία προσπαθούν να χαλαρώσουν, χωρίς να διαθέτουν ικανές δυνάμεις ούτε αποφασιστικότητα και χωρίς να ξέρουν ακριβώς τη θέλουν, τη θηλιά της Ελλάδας, προσβλέποντας στην πραγματικότητα σε ιδιοτελέστατες δικές τους επιδιώξεις και στην αύξηση του δικού τους διαπραγματευτικού ρόλου έναντι της Γερμανίας.

Ένα μεγάλο παιχνίδι παίζεται στις πλάτες της Ελλάδας, που αφορά το μέλλον της νέας ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής με ορίζοντα και την διαγραφόμενη γρήγορη διάλυση της ευρωζώνης.

Η Γερμανία σχεδιάζει για κάθε ενδεχόμενο τη μικρή ζώνη του νέου ευρώ, στη πραγματικότητα ζώνη του μάρκου και διεξάγεται σκληρή “διαπραγμάτευση” αν η Γαλλία θα είναι εντός ή εκτός και ποια θα είναι η συνολική νέα νομισματική αρχιτεκτονική (βλέπε δηλώσεις της Lepen για το ecu) που θα προκύψει στον χώρο της ΕΕ, αν θα επιβιώσει και η τελευταία.

Η μόνη που δεν σχεδιάζει παραδομένη στους πιστωτές και σε μνημονιακή αφασία είναι ηΕλλάδα που ρημάζει και ερειπώνεται και βλέπει τον κίνδυνο το 2017 να είναι η χειρότερη μνημονιακή χρονιά.

Εναλλακτική λύση: Εθνικό νόμισμα με ριζοσπαστικό πρόγραμμα

Η Ελλάδα αυτήν την ώρα δεν διαθέτει καμιά άλλη θετική λύση από την άμεση προσφυγή σε εθνικό νόμισμα, και τη σύγκρουση και ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη ΕΕ, στη βάση ενός συνεκτικού, ρεαλιστικού και εφαρμόσιμου ριζοσπαστικού προοδευτικού προγράμματος, προτού υποχρεωθεί να καταφύγει στο εθνικό νόμισμα μετά από ασύντακτη χρεοκοπία.

Αυτό το ριζοσπαστικό πρόγραμμα θα περιλαμβάνει καταγγελία των παράνομων και πραξικοπηματικών δανειακών συμβάσεων, διαγραφή του επονείδιστου χρέους, σεισάχθειακαι γενναίες ρυθμίσεις για το ιδιωτικό χρέος, εθνικοποίηση των τραπεζών, σταμάτημα τωνεκποιήσεων στρατηγικών επιχειρήσεων και εθνικού πλούτου, ανάκτηση όσων ξεπουλήθηκαν, γενναία χρηματοδότηση με πηγή ρευστότητας την Εθνική Κεντρική Τράπεζα, δημοσίου και μικρομεσαίων επιχειρήσεων για τον παραγωγικό μετασχηματισμό της οικονομίας και μια επενδυτική Άνοιξη με νέες θέσεις εργασίας, στήριξη της υγείας, παιδείας,πολιτισμού, εγκατάλειψη της λιτότητας, κατοχύρωση συνδικαλιστικών κατακτήσεων και εργασιακών σχέσεων, στήριξη μισθών και συντάξεων κλπ.

Το νέο πρόγραμμα με επίκεντρο το εθνικό νόμισμα θα προβλέπει ένα νέο διεθνή πολιτικό και οικονομικό προσανατολισμό και μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και πολιτική διεθνών οικονομικών σχέσεων, με προτεραιότητα μια ειδική στρατηγική σχέση συνεργασίας με τη Ρωσία και το άνοιγμα στον ευρασιατικό χώρο, τον χώρο της Μεσογείου, της Μ. Ανατολής, της Λατ. Αμερικής κλπ.

Η Ελλάδα των “Βρυξελλών” έχει τελειώσει.

Μια νέα Ελλάδα χρειάζεται να αναδυθεί.