META TA IMIA...

 ....φέτος, μου ήρθε στη σκέψη η Κύπρος, η Έφεσος- κυρίως τα μέρη αυτά που θεωρώ ''σεφερικές αποβάθρες'',

''στο γυαλί του γαλάζιου''[*].

Η Ελλάδα είναι πια ένας τόπος υποτέλειας. Η ποίηση, κι εννοώ τους μεγάλους ποιητές της φαντάζουν παράταιρα σε όσα σήμερα συμβαίνουν σ' αυτή τη χώρα, όπου ''είναι παντού το ποίημα''[*] - όπου η φύση της είναι αυτή που όλοι ξέρουμε, - ίσως ''μιλούσε καθισμένος σ' ένα μάρμαρο'', ο ίδιος ο ποιητής, που ταξιδεύει [*].

Είδα αυτά τα γεροντικά στρατιωτικά πηγούνια μπροστά σε μια νησίδα, ασήμαντη στο χάρτη, φάνταζαν σαν μια καρικατούρα του Δία, που ωστόσο όταν θέλησε να κατακτήσει την Λήδα, είχε την ευφάνταστη λεπτότητα να μεταμορφωθεί σε κύκνο. Βέβαια, οι καρικατούρες και στη ζωγραφική ή την γελοιογραφία, δείχνουν συχνά αυτό που είναι να ειπωθεί με άλλους όρους, δεν μου φεύγει όμως από το μυαλό αυτή η εικόνα, αυτών των ''μεγάλων'' στρατηγών που με τρόπο γκροτεσκο θέλουν να επιβάλουν κύρος και δύναμη σε μένα,- αδαή περί τα στρατιωτικά, νου. 

   Θυμήθηκα ιδιαίτερα την Έφεσο και τον σκοτεινό Ηράκλειτο, θυμήθηκα ακόμα και τον Ηρόστρατο, που θέλοντας να μείνει στην αιώνια ιστορία πυρπόλησε το ιερό της Αρτέμιδος στην Έφεσο, που όπως λέει ο Φερνάντο Πεσσόα ''η βλασφημία του έγινε αναζήτηση της αθανασίας''.

Κι ο Ηράκλειτος;;; Γι' αυτόν ο χρόνος αποκτά μια ιστορική κυκλικότητα, ''η αιώνια επανάληψη του ομοίου'' που υπήρξε βασική παράμετρος στη σκέψη του Νίτσε ήταν εμπνευσμένη από αυτόν, κι ενσωματώθηκε απ' τον Μαρξ, επίσης, για την ανάγνωση του χρόνου στην διαλεκτική της ταξικής πάλης

    Θυμάμαι ακόμα τη βάρκα με τα πολύφερνα αυτά στρατιωτικά μυαλά, αναρωτήθηκα αν μπορούν να κατανοήσουν την ελευθερία της δυτικής σκέψης, που τα όριά της είναι από την πλήρη ελευθερία που αγγίζει την ασέβεια και καταλήγει στην κατανόηση της ιστορίας σαν αποτέλεσμα του ελεύθερου πράττειν.

   Παραθέτω τον επίλογο της ΜΝΗΜΗΣ, Β' [Έφεσος] απ' το ομώνυμο ποίημα του Σεφέρη:

                                               ''Θυμάμαι ακόμη

ταξίδευε σ' άκρες ιωνικές, σ' άδεια κοχύλια θεάτρων

όπου μονάχα η σαύρα σέρνεται στη στεγνή πέτρα,

κι εγώ τον ρώτησα: ''Κάποτε θα ξαναγεμίσουν;;;;

Και μ' αποκρίθηκε: ''Μπορεί, την ώρα του θανάτου'',

Κι έτρεξε στην ορχήστρα ουρλιάζοντας:

''Αφήστε με ν' ακούσω τον αδερφό μου!''

Κι ήταν σκληρή η σιγή τριγύρω μας

κι αχάραχτη στο γυαλί του γαλάζιου [Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ]

      Ο Ελληνισμός γνώρισε πολλούς θανάτους.

Πολλές φορές γέμισε τα θέατρα.

 ΦΩΤΗΣ ΜΙΣΟΠΟΥΛΟΣ

[*], Γ. Σεφερης, Ποιήματα, Ίκαρος 1976