Ο Ελληνικός Γόρδιος Δεσμός

Οι διαπραγματεύσεις για το Ελληνικό Πρόβλημα κρατάνε πρακτικά όσο και η 7ετής Κρίση στο μικρό και άτακτο Γαλατικό χωριό των Νέο-Ελλήνων.

Η αδυναμία εύρεσης μιας βιώσιμης λύσης έχει πλέον καταστήσει την πτωχή, πλην έντιμη Ελλάδα, αφορμή ανεκδότων μεταξύ των ξένων. Μάλιστα, η πολιτικά ορθή λέξη που χρησιμοποιείται για την απουσία ενός σύγχρονου κρατικού μηχανισμού είναι αυτή περί “Κανονικότητας”!

Είμαστε σαφώς, όπως λένε, μια ΜΗ ΚΑΝΟΝΙΚΗ χώρα και εξ αυτού συνάγεται πως πρέπει να μας … κανονίσουν με κάποιον τρόπο… !!!

Ατέρμονες συζητήσεις γίνονται μεταξύ των Ειδικών, των Τεχνοκρατών και των Δημοσιογράφων, με τον σκοπό της εκάστοτε συζήτησης να χάνεται τελικά σ’ έναν ορυμαγδό συναισθημάτων που αδιέξοδα οδηγούν σε μια αέναη επανάληψη (και μάλλον επιδείνωση) των διαπιστωμένων κακοδαιμονιών.

Υπάρχει πρόβλημα συνεννόησης – ΣΑΦΩΣ!

Η πτωχή, πλην τιμία Ελλάς, έχει μετατραπεί στον Μεγάλο Ασθενή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, και σχεδόν οι φίλοι και σύμμαχοι Ευρωπαίοι έχουν αρχίσει  να βαριούνται με το όλο ζήτημα, καθώς στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η ασυνεννοησία είναι έκδηλη.

Και όλο μετράνε και ξαναμετράνε και πάνω που πάνε να κάνουνε τη σούμα, κάτι χαλάει τη μαγιά.

Οι αριθμοί υποτίθεται πως είναι αμείλικτοι μα εδώ στην Ελλάδα απέκτησαν συγχωρητική διάθεση… και κατά την Ορθόδοξη παράδοσή μας πάνε να πείσουν τους εταίρους μας πως πρέπει αυτοδικαίως να εφαρμόσουν το: «Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν»

Είναι αλήθεια πως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών Γερμανούς κατά την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Γερμανίας!

Είναι εξίσου αλήθεια, όμως, πως η Ελλάς δε δύναται να επικαλεστεί την τιμιότητά της πλέον, καθώς ξεφάντωσε σ’ ένα πάρτυ διάρκειας 40 ετών με δανεικά και έχει απολέσει το Ηθικό πλεονέκτημά της κατά μεγάλο μέρος, παρά τα μύρια όσα δεινά βιώνουν οι σύγχρονοι Έλληνες μέσα στη συνεχιζόμενη Κρίση!

Και τώρα ζητάει συγχώρεση, όπως αυτή κάποτε συγχώρεσε!!! = Φευ! + Ουαί τοις Ηττημένοις, είχαν προειδοποιήσει οι Αρχαίοι Γαλάτες.

…και κάπου εδώ είναι που βρίσκει τοίχο το πράγμα. Βρίσκει τοίχο γιατί είναι Πολιτισμική η σύγκρουση και όχι Οικονομική, όπως φαινομενικά δείχνει.

Οι Ξένοι απαιτούν, κατά την αντίληψη περί δικαίου που τους χαρακτηρίζει, πως οι συμφωνίες πρέπει να τηρηθούν. Αυτό είναι το δίκαιο, αυτό είναι το λογικό, λένε.

Οι Έλληνες βλέπουν πως αν τηρήσουν τις συμφωνίες θα γίνουν χίλια κομμάτια για να τα καταφέρουν και θα πονέσουν τόσο πολύ που η διάσωση της χώρας να φαντάζει τιμωρία και όχι ανταμοιβή!

Έτσι, λοιπόν, οι Δυτικοί λάτρεις του Δικαίου κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τους εραστές της Επιείκειας και προσπαθούν να συνεννοηθούν ! = Μάλλον αδύνατον!

Ίσως, γιατί κάπου εκεί μέσα στην εμμονή με το δίκαιο, με το Fair, ελλοχεύει το πρόσχημα για την επιβολή του Ισχυρού στον αδύναμο.

Αντιστοίχως δε, μέσα στην εμμονή για την Αγάπη και την ανωριμότητα της αέναης συγχώρεσης να υποκρύπτεται μια Μεγαλοσύνη που πολλάκις υμνήθηκε, αλλά ουδέποτε εφαρμόστηκε…

Η Δυτική Ευρώπη χτίστηκε πάνω στη Ρωμαϊκή παράδοση περί δικαίου. Η Αγάπη στη Δύση ήταν πάντοτε ο κομπάρσος, ένα είδος Πολιτισμικού Απεριτίφ!

Ο Νέος Ελληνισμός ως Πολιτισμός, μη έχοντας διαβεί το σκαλοπάτι του πραγματισμού, παρέμεινε προσκολλημένος στην προτεραιότητα της αγάπης και δίκαιος κατ’ αποκοπή. Δηλαδή: το δίκαιο ήταν πάντα διαπραγματεύσιμο ζήτημα αν ήταν να θιχτεί η αγάπη προς τον ημέτερο. Ειδικά όταν απειλούνταν οι δικοί μας άνθρωποι μέσα στο στενό οικογενειακό πλαίσιο, τότε το δίκαιο μπορούσε να πάει στον αγύριστο μονομιάς…

Στην Ελλάδα η Αγάπη προέκυψε ως η Χριστιανική εφηβεία του αρχαίου Έρωτα. Στην Ευρώπη ο Έρωτας σοβαρεύτηκε, έγινε ενήλικας και ονομάστηκε Δίκαιο – πληρώνοντας όμως το τίμημα της χαμένης αθωότητας.

Το Δίκαιο, όμως, έχει ένα κακό: είναι ψυχρό και σε συνεφέρνει απότομα από την όποια διάθεση έχεις να παίξεις μαζί του.

Η Αγάπη ως πρωταγωνίστρια του Ελληνόφωνου κόσμου, μετά την Ύστερη Αρχαιότητα, έχει μια γλύκα, ένα αίσθημα θαλπωρής που όλα τα συγχωρεί και όλα τα ανέχεται: «Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.»

Το μεγαλειώδες κείμενο της προς Κορινθίους Επιστολής ίσως και να έχει αποτελέσει την κρίσιμη στροφή του Ελληνικού Κόσμου προς μια πορεία ΜΗ Ευρωπαϊκή.  (ΙΣΩΣ ήδη από το 1054 μ.Χ.)

Δεν είναι απαραίτητα κακό το να θέλουμε να παραμείνουμε ΜΗ Ευρωπαίοι, ΑΛΛΑ οφείλουμε να κατανοήσουμε τι ακριβώς θέλουμε ως λαός!: Είμαστε απολύτως σίγουροι ότι θέλουμε να αλλάξουμε προς το δικαιότερον?

Το Δίκαιον προδίδει τη συγχώρεση αρκετά συχνά..., αναγκαστικά από τη φύσει του.

Το Δίκαιον είναι Λογικό και υπολογιστικό. Κατανέμει και αποδίδει κατά τα δέοντα. Ισορροπεί, όμως, τις διαφορές.

Η Αγάπη σε οδηγεί σε αυτοθυσία και σε μια Ανοχή του Λάθους.

Η Ελληνίδα Μάνα, για παράδειγμα, θα μετατραπεί σε Δίκαιο Κριτή του μονάκριβου υιού της?

Ο ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΡΩΜΑΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ συγκρούεται ΜΕ ΤΟΝ νεώτερο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ της ΑΓΑΠΗΣ πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων  = Αυτό συμβαίνει με Πολιτιστικούς όρους και γι’ αυτό ακριβώς Λύση δε διαφαίνεται.

Αντιμετωπίζουμε σαν Έθνος το σοβαρότερο Υπαρξιακό και Αξιακό ερώτημα της μακράς μας Ιστορίας και το ερώτημα είναι ψυχρό, ήτοι: Θέλουμε να γίνουμε αυτό που θα μας μεταλλάξει σε κάτι που για αιώνες ειρωνευόμασταν ΑΛΛΑ θα μας χαρίσει ΚΡΑΤΟΣ???

Διότι Κράτος με την έννοια του Συστηματικού Μηχανισμού δεν είχαμε ούτε στα Αρχαία χρόνια. Είχαμε μεν Πόλεις Κράτη αλλά ποτέ δεν οργανώσαμε Κρατικό Μηχανισμό που να υπερβαίνει την ατομικότητα των μελών του σε μεγάλες κλίμακες.

Ο Αλέξανδρος το πάλεψε μεν, αλλά δεν πρόλαβε ή υποπτευόμαστε ότι δεν τον άφησαν να προλάβει οι ίδιοι οι δικοί του συνοδοιπόροι (…??...)

Τρομαχτικό το ερώτημα και θέλουμε δεν θέλουμε κάποια στιγμή θα απαντηθεί στην πράξη μέσω της αναγκαστικής ώριμης επιλογής που ακόμα και το χαρισματικό κείμενο της προς Κορινθίους αναφέρει προς το τέλος:  

… «Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου»…

Στην πράξη ΕΥΤΥΧΩΣ ο Γόρδιος δεσμός τελικά θα λυθεί. Αυτό είναι το πραγματικά αισιόδοξο σε κάθε γιγαντιαίο πρόβλημα άλλωστε, καθώς σύντομα θα έρθουμε αντιμέτωποι με το πραγματικό ερώτημα, αφήνοντας πίσω μας το κατά τα φαινόμενα μόνον Χρηματο-Οικονομικό ζήτημα.

Οι επιλογές μας είναι συγκεκριμένες και ο χρόνος τελειώνει και πιέζει:

Α. Να παραμείνουμε στα ίδια και σταδιακά να εξαφανιστούμε, πολιτισμικά, γλωσσικά και δημογραφικά? (μήπως τελικά είναι η πιο απλή λύση!?!)

Β. Να μιμηθούμε τη Δύση, κληρονομώντας όμως και όλα τα δικά τους κακά, ως προς τα οποία ο Ελληνισμός πάντοτε υπερτερούσε? (αρκεί κάποιος να δει μια Ελληνική παρέα να πίνει καφέ και θα καταλάβει τη διαφορά) Η μίμηση, όμως, θα οδηγήσει σε εξομοίωση και πολιτιστικό αφανισμό. Ήδη ο μιμητισμός και η ημιμάθεια στην Ελλάδα έχουν αρχίσει να δημιουργούν αξιοπερίεργα μίγματα συμπεριφορών, αισθητικής και απόψεων.

Γ. Να στραφούμε προς το Αρχαιότατο ένδοξο παρελθόν της Κλασσικής Ελλάδος, με ό,τι όμως μπορεί να σημαίνει αυτό σε επίπεδο ρεαλισμού και δυνατότητας εφαρμογής στον 21ο αιώνα? Δύσκολο έργο και ακόμα κι αν το επιλέγαμε θα έπαιρνε 2-3 γενιές για να μπορέσουμε να κάνουμε τέτοια αναστροφή. Από την άλλη, το ερώτημα είναι γιατί απλώς να μην επενδύσουμε ΣΟΒΑΡΑ στην Κλασσική Παιδεία και το όποιο όφελος να επέλθει ΦΥΣΙΚΑ?

Δ. Να προσκολληθούμε προς το Βυζαντινό μας παρελθόν απαρέγκλιτα, κάτι που όμως έχει αποδειχθεί δυσλειτουργικό τελικά εδώ και δεκαετίες και Ιστορικά μας έφερε σε δύσκολη θέση αποδεδειγμένα (?) Το Βυζάντιο ΜΕΝ είχε πολύ περισσότερα θετικά από αρνητικά που του καταμαρτυρούν τα τελευταία χρόνια, από την άλλη όμως αναμφίβολα είναι ένα ξεπερασμένο πρότυπο.

Ε. Να βρούμε την Εσωτερική Ισορροπία, ώστε όλες οι εσωτερικές τάσεις και απόψεις να ισορροπήσουν σε ένα Ενωτικό Μίγμα (?)

Αυτό δεν θα αρέσει σε αρκετούς, γιατί όλοι θα πρέπει να διευρύνουν την ανοχή τους προς τον εκάστοτε συνομιλητή. Και αυτό είναι επίπονο…

ΙΣΩΣ ΟΜΩΣ να  κρύβει τη συνταγή της επιτυχίας για τον Νέο Ελληνισμό.

ΙΣΩΣ…

…Και η κλεψύδρα αφήνει και άλλους κόκκους να πέφτουν με σταθερή ταχύτητα και ο χρόνος πιέζει. Οι μέρες περνούν, οι μήνες και τα χρόνια σβήνουν στην ταπεινή μας καθημερινότητα, αλλά σίγουρα έχει πλησιάσει το σημείο που σαν Κοινωνία και σαν Έθνος θα πρέπει να αποφασίσουμε!!!

Αυτό είναι το μόνο βέβαιο, ο Γόρδιος δεσμός τελικά θα λυθεί με κάποιον τρόπο….

macroskopio.gr