Μεροκάματο στη βουλή βρήκε ο κηπουρός του Σαμαρά Χρύσανθος Λαζαρίδης

Και ξαφνικά, οι υπάλληλοι της Βουλής σοκαρίστηκαν όταν είδαν μπροστά τους τον πρώην βουλευτή Επικρατείας και στενό συνεργάτη του Αντώνη Σαμαρά, Χρύσανθο Λαζαρίδη, να προσέρχεται και να λαμβάνει μέρος στην ψηφοφορία για τις αρχαιρεσίες του συλλόγου τους. 

Ούτε εκείνοι δεν γνώριζαν πως ο Χρ. Λαζαρίδης ήταν συνάδελφός τους εδώ και δύο χρόνια, τοποθετημένος ως σύμβουλος στο γραφείο του πρώην πρωθυπουργού, με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου.

Τι να κάνει και αυτός; Δεν έπρεπε να βοηθήσει τον φίλο του; Βλέπετε, κανένας σε αυτήν τη ζωή δεν πάει χαμένος όταν έχει προσφέρει τόσο σημαντικές υπηρεσίες στην πατρίδα... Και πιστέψτε με, δεν είναι και ο μοναδικός πρώην βουλευτής που έχει βρει ένα μεροκάματο στο Κοινοβούλιο.

Ακέφαλο ΤΧΣ

Εν τω μεταξύ, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας εξακολουθεί να παραμένει «ακέφαλο» από πέρσι το καλοκαίρι, καθώς ακόμα δεν έχει επιλεγεί διευθύνων σύμβουλος. Το «μαγαζί» το τρέχουν ο αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος Ερίκ Τουρέ και η εκπρόσωπος της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Φραγγέτη. Τώρα, ύστερα από δύο άκαρπους διαγωνισμούς, φαίνεται πως ίσως υπάρξει φως στο τούνελ, αφού το ανεξάρτητο -και αμφιλεγόμενο- selection panel έχει καταλήξει στην τελική λίστα με τους επικρατέστερους για τη θέση. Τα μέλη του Γενικού Συμβουλίου του ΤΧΣ είναι πολύ εκνευρισμένα με τα έξι μέλη του selection panel, αφού, όπως αναφέρουν, δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν για το τι κάνουν. 

Μάλιστα, αναφέρουν χαρακτηριστικά πως «δεν μπαίνουν καν μαζί μας στο ίδιο ασανσέρ». Η ιστορία πάντως θα πρέπει να ολοκληρωθεί σύντομα, καθώς αποτελεί προαπαιτούμενο για τη δεύτερη αξιολόγηση.

ethnos

Ομοιοπαθητική και χειρουργική

Οκόσα φάρμακα ουκ ίηται, σίδηρος ίηται. (Ιπποκράτης , Αφορισμοί - 87ος).

Γιατρέ, ως ομοιοπαθητικός πιστεύεις στην Χειρουργική; Δεν είναι η Ομοιοπαθητική εναντίον της Χειρουργικής; Τέτοιες ερωτήσεις κάνουν συχνά οι ασθενείς, γιατί υπάρχει αρκετή σύγχυση στους ρόλους και τις σχέσεις μεταξύ τους. Σκοπός της εργασίας αυτής είναι να ξεκαθαρίσει αυτή την κατάσταση.

Αναμφίβολα είναι σεβαστή η Χειρουργική , γιατί αποδεικνύονται καθημερινά οι θεραπευτικές τεχνικές και δυνατότητες της. Τα ερώτημα που τίθεται εδώ, είναι: Πότε και που (σε ποιες ασθένειες) πρέπει να εφαρμόζεται. Ο κάθε ιατρός πρέπει να ξέρει τις θεραπευτικές δυνατότητες και του φαρμάκου και της Χειρουργικής και να μπορεί να κρίνει σε ποιες περιπτώσεις πρέπει να δώσει φάρμακο ή να εφαρμόσει την Χειρουργική ή να κάνει και τα δυο, πάντα για το καλό του αρρώστου.

Σε μια ασθένεια ο οργανισμός με τη βοήθεια του «ομοίου» φαρμάκου θα θεραπευθεί. Αλλά μερικές φορές για διάφορους λόγους αυτό μπορεί να μη γίνεται, ιδίως αν υπάρχουν μορφολογικές αλλοιώσεις των ιστών. Τότε το «όμοιο» θα διορθώσει την προδιάθεση, αλλά το νυστέρι θα αποκαταστήσει την βλάβη και θα «θεραπεύσει» τον άρρωστο. Π.χ. τρίτου βαθμού πρόπτωση μήτρας - ορθού, προχωρημένος καταρράκτης, μεγάλοι λίθοι χοληδόχου κύστης - νεφρών, κακοήθεις όγκοι, συγγενείς δυσπλασίες (λυκόστομα, λαγόχειλος, ατρησία οισοφάγου, ανοιχτός βοτάλειος πόρος κλπ.), αποφρακτικές χρόνιες αγγειοπάθειες, βαριά στεφανιαία νόσος κλπ.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν παθήσεις που, ενώ θα έπρεπε να γίνει προσπάθεια θεραπείας με φάρμακα, οδηγούνται κατ' ευθείαν στο χειρουργείο. Π.χ. υπερτροφία αμυγδαλών, φυματιώδης λεμφαδενίτις, άτονα έλκη, χρόνια χολοκυστίτιδα, πεπτικά έλκη κλπ. Αλλά κι όταν ακόμη κριθεί η Χειρουργική απαραίτητη θα πρέπει να ακολουθηθεί από την ενδεικνυόμενη ομοιοπαθητική (φαρμακευτική) αγωγή, γιατί οι νοσηρές καταστάσεις π.χ. αποστήματα, λιθίαση, όγκοι, νεοπλάσματα που θα χειρουργηθούν δεν είναι οι ασθένειες, αλλά μόνο οι τελικές παθολογοανατομικές αλλοιώσεις.

Η ασθένεια είναι η αλλαγή, ο αποσυντονισμός της φυσιολογικής λειτουργίας του οργανισμού που προκαλεί τη δημιουργία λίθων, αποστημάτων, όγκων. Αυτή την ασθένεια μόνο η Ομοιοπαθητική θα τη θεραπεύσει. Επίσης με την αγωγή μας ο ασθενής θα αντέξει το stress του χειρουργείου, θα υπερνικήσει το άγχος του για την εγχείρηση και θα προστατευθεί από επιπλοκές: άμεσες μετεγχειρητικές ή απώτερες, π.χ. λοιμώξεις, χηλοειδή στο χειρουργικό τραύμα, ενδοκοιλιακές συμφυσεις μετά λαπαροτομία κλπ. Και φυσικά, θα αναρρώσει πιο γρήγορα.

Η Χειρουργική έχει να αντιμετωπίσει τα τελικά αποτελέσματα μιας ασθένειας π.χ. κακοήθεις όγκοι, συγγενείς ανωμαλίες, φλεγμονές που δεν τιθασεύονται φαρμακευτικά, τραυματισμούς και κακώσεις (π.χ. ρήξη σπλήνος από τροχαίο ατύχημα), μηχανικά αίτια, εξωγενή (π.χ. κατάποση ξένου σώματος) ή ενδογενή (π.χ. λίθοι). Επίσης έχει να αντιμετωπίσει επιπλοκές παθήσεων (π.χ. περιτονίτιδα από διάτρηση έλκους Δωδ/λου, ειλεός λόγω απόφραξης από καρκίνο παχέος κλπ.).

Η Ομοιοπαθητική με την Χειρουργική δεν είναι αντίμαχοι. Καμία δεν είναι πανάκεια, η μία μπορεί να συμπληρώ σει την άλλη. Η Χειρουργική δεν είνα ούτε Ομοιοπαθητική, ούτε Αλλοπαθη τική, αλλά ξεχωριστό μη φαρμακευτι κό θεραπευτικό σύστημα.

Παρακάτω θα ταξινομηθούν παθολογικές καταστάσεις, όπου η Χειρουργική μπορεί να βοηθήσει και πρέπει να συνδυαστεί με την φαρμακευτική αντιμετώπιση.

1. Συγγενείς ανωμαλίες π.χ. ατρησία χοληφόρων, διαφράγματα εντερικού σωλήνα, κόλπου, δυσμορφίες οργάνων, όπως λαγόχειλος - λυκόστομα, ατρησία πρωκτού, οισοφάγου, απουσία πτερυγίου ωτός, κλπ. Σ' όλες τις παραπάνω περιπτώσεις είναι απαραίτητη η μηχανική διόρθωση.

2. Μερικές φορές οι ίδιες οι τελικές παθολογοανατομικές αλλοιώσεις ή τα παθολογικά προϊόντα των ασθενειών μπορεί να εμποδίζουν τη θεραπεία ή να απειλούν ακόμη και την ίδια τη ζωή του ασθενούς, π.χ. λίθοι χοληδόχου κύστης, ουροποιητικού, ανευρύσματα αορτής, ασκίτης, αιμοθώραξ, υδροθώραξ, επίσχεση ούρων. Και εδώ θεωρείται απαραίτητη η επέμβαση του χειρουργού.

3. Για νόσους τραυματικής αιτιολογίας: ενδοκοιλιακή, εσωτερική αιμορραγία, επισκληρίδια - υποσκληρίδια αιματώματα, θλαστικά τραύματα, καρδιακός επιπωματισμός - πνευμοθώραξ - υπό τάση πνευμοθώραξ, κατάγματα. Θα απαιτηθεί η άμεση επέμβαση χειρουργού ή ορθοπεδικού ή νευροχειρουργού, που με κατάλληλες επεμβάσεις θα σώσει τον άρρωστο. Π.χ. σπληνεκτομή, τοποθέτηση bullau, τοποθέτηση γύψου, κρανιοανάτρηση, συρραφή τραυμάτων, απολινώσεις αιμορραγούντων αγγείων.

4. Για διαγνωστικούς σκοπούς ενίοτε θα απαιτηθούν επεμβατικές εξετάσεις, όπως γαστροσκόπηση, κολονοσκόπηση, ορθοσκόπηση, βρογχοσκόπηση, λήψη βιοψίας, οσφυονωτιαία παρακέντηση, αγγειογραφία, στεφανιογραφία κλπ.

5. Επιπλοκές νόσων (που κάποιες θα μπορούσαν να θεραπευθούν με ομοιοπαθητική, πριν επιπλακούν) π.χ. διάτρηση πεπτικού έλκους, πυλωρική στένωση, περίσφιξη ομφαλοκήλης, γαστρορραγία ή αιμορραγία ανωτέρου - κατωτέρου πεπτικού, απόφραξη αεροφόρων οδών, κλπ.

6. Σε ασθένειες που δεν απαντούν στην ομοιοπαθητική αγωγή π.χ. πρόπτωση μήτρας - πρωκτού, ισχαιμία άκρων που εξελίσσεται σε γάγγραινα, σκωληκοειδίτιδες ή άλλες ενδοκοιλιακές φλεγμονές απαιτείται η επέμβαση χειρουργού. Σ' αυτές τις περιπτώσεις αποτυχίας το «εγώ» του θεραπευτή δεν θα πρέπει να αντιταχθεί στη λήψη άλλων θεραπευτικών μέτρων (εγχειρητικών), γιατί ο τελικός σκοπός είναι ή ανακούφιση και η σωτηρία της ζωής του ασθενούς.

Πρέπει εδώ να λεχθεί, ότι όσο πιο καλός είναι ο ομοιοπαθητικός ιατρός, (στο να μπορεί να βρίσκει «όμοιο» φάρμακο), τόσο λιγότερες θα είναι οι καταστάσεις που δεν θα μπορεί να θεραπεύσει και θα τις παραπέμψει σε χειρουργό. Ο BOGER λέει ότι μόνο στο 1% των νόσων που κλήθηκε να αντιμετωπίσει απέτυχε και χρειάστηκε βοήθεια από χειρουργό. Αλλά δεν είμαστε όλοι BOGER. Στο μικρό ή στο μεγάλο ποσοστό των περιπτώσεων που αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε, θα πρέπει να σκεφτόμαστε το καλό του αρρώστου και μόνο αυτό. Υπάρχουν περιπτώσεις στην βιβλιογραφία, που η απόφραξη αεροφόρων οδών αντιμετωπίσθηκε επιτυχώς με το όμοιο!!! (Το ξένο σώμα αποβλήθηκε μετά από έντονο παροξυσμικό βήχα). Στην περίπτωση αυτή όμως η αποτυχία θα οδηγήσει σε θάνατο. 

Ομοίως εγχειρητικά εξαιρέσιμος καρκίνος πρέπει αμέσως να αφαιρείται χειρουργικά. Απώλεια χρόνου με εφαρμογή μόνο ομοιοπαθητικής αγωγής μπορεί να αποδειχθεί μοιραία για τον ασθενή αν αποτύχει. Βεβαίως μετά την εγχείρηση η θεραπεία που θα ακολουθηθεί θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει την ομοιοπαθητική. Επίσης πρέπει να τονισθεί εδώ, ότι ο ομοιοπαθητικός πρέπει να είναι ιατρός και μάλιστα καλός ιατρός με γνώσεις χειρουργικής. Γιατί μόνο ένας τέτοιος θα μπορέσει να αξιολογήσει αν π.χ. μια σκωληκοειδίτιδα μπορεί να «περιμένει», δηλαδή αν έχει το χρόνο να προσπαθήσει με ομοιοπαθητική. Αν έχει θα πρέπει να βρει το όμοιο φάρμακο, να το χορηγήσει και να είναι κοντά στον άρρωστο παρακολουθώντας τον συνεχώς, εξετάζοντας τον κλινικά και μελετώντας τα εργαστηριακά ευρήματα, που πρέπει να ξέρει ποια χρειάζονται και τι να ζητήσει. Έτσι θα μπορεί να κρίνει, πότε - αν χρειαστεί - να οδηγήσει τον άρρωστο στο χειρουργείο.

Αλλά και σε χρόνιες (μη επείγουσες) νόσους ο ομοιοπαθητικός οφείλει να είναι καλός ιατρός. Π.χ. αν έλθει ένας ασθενής αιτιώμενος αιμορραγία από το ορθό, λέγοντας ότι έχει και αιμορροΐδες, είναι εγκληματικό να ψάξει στο Repertory: RECTUM, Haemorrhoids-Bleeding, πριν ελέγξει το έντερο κάνοντας τουλάχιστο μια δακτυλική εξέταση, όπου πιθανά θα μπορέσει να διαγνώσει, ότι οι αιμορροΐδες είναι δευτεροπαθείς ή συνυπάρχουν με έναν όγκο παχέος (πιθανότατα καρκίνο). 

Ο σωστός ομοιοπαθητικός πρέπει να ξέρει να αξιολογεί και να θέτει τη διάγνωση ή να ζητά τη συνεργασία άλλων ειδικών.

Από την άλλη θα είναι καλό ο χειρουργός που αναλαμβάνει το περιστατικό να έχει γνώσεις ομοιοπαθητικής ή τουλάχιστον να την σέβεται και να συνεργάζεται με τον ομοιοπαθητικό. Τότε μόνο ο ασθενής θα μπορέσει να λάβει προεγχειρητικά και μετεγχειρητικά σωστή ομοιοπαθητική αγωγή και να μη γίνει αλόγιστη χρήση αλλοπαθητικών σκευασμάτων, ώστε να αποφευχθεί, κατά το δυνατόν, η αντιδότηση της ιδιοσυστασιακής θεραπείας του.

Το κύριο μέλημα που πρέπει να έχει ο κάθε ομοιοπαθητικός ιατρός είναι να βοηθήσει τον άρρωστο. Πρέπει όμως να προστατεύει τη φήμη του και πάντα να προφυλάσει το κύρος της Ομοιοπαθητικής επιστήμης που δυστυχώς σήμερα πλήττεται από κομπογιαννίτες ή αμφιβόλων γνώσεων μη ιατρούς«θεραπευτές».

Του Λάζαρου Λ. Δανιηλίδη Χειρουργού, Διδάκτορα

Ιατρικής Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου, Αντιπρόεδρου Ε.Ε.Ο.Ι.

Από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 30 

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ: H 113η Αλβανική Ταξιαρχία εισέρχεται στα Σκόπια – 10 Αλβανοί πολιτικοί χαροπαλεύουν – Διάγγελμα Ιβάνοφ προς τον λαό – Σερβία: «Η κατάσταση μας αφορά»!

Πάμε για το κύκνειο άσμα του κράτους των Σκοπίων. Ο  Αλβανός ηγέτης Τζαφέρι  κινητοποίησε Αλβανούς  αστυνομικούς  και στρατιώτες και τους έστειλε στα Σκόπια ενώ έχουμε άφιξη και εθελοντών από την Αλβανία μαζί με UCKάδες! Η 113^η  αλβανική στρατιωτική ταξιαρχία από το Τέτοβο κινητοποιείται και μετακινείται προς τα Σκόπια για την υπεράσπιση του Αλβανού αρχηγού Ταλάτ Τζαφέρι.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο διοικητής της αστυνομίας στο Τέτοβο ο οποίος είναι αλβανικής καταγωγής έδωσε  την εντολή να εξοπλιστούν όλοι οι Αλβανοί μέλη της αστυνομίας με  πλήρη εξάρτηση και οπλισμό, στην έδρα του μεγαλύτερου αλβανικού κόμματος στην ΠΓΔΜ, του DUI,  για να υπερασπιστούν τους Αλβανούς  βουλευτές .

Ένας μεγάλος αριθμός των βουλευτών, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Τζαφέρι, είναι ακόμα παγιδευμένοι σε μια αίθουσα συσκέψεων στη Συνέλευση και η μοίρα τους είναι πλέον άγνωστη.

Στην πόλη Στρούγκα στην οποία ζουν μόνο Αλβανοί, έχουμε ήδη σοβαρή οργανωμένη μετακίνηση ένοπλων σχηματισμών.

Όπως αναφέρεται, και  εθελοντές από την Αλβανία έρχονται για να αγωνιστούν για τους στόχους τους στην ΠΓΔΜ .

Όλοι οι Αλβανοί έχουν ξυλοκοπηθεί άγρια και συγκεκριμένα ο αρχηγός του SDSM Ζόραν Ζάεφ, ο βουλευτής Ντάμιαν Μαντσέφσκι και άλλοι οκτώ βουλευτές από τους οποίους ο Ζιγιαντίν Σέλα, επικεφαλής της Συμμαχίας των Αλβανών.

Όλοι αυτοί είναι πολύ βαριά τραυματισμένοι.

Ταυτόχρονα ο Γ.Ιβάνοφ θα βγάλει διάγγελμα προς τον λαό των Σκοπίων.

H αντιπολίτευση λέει ότι θέλει τους Ιβανόφ-Γκρουέφσκι στη φυλακή για την δολοφονική απόπειρα…

Πολλοί δυτικοί ηγέτες έχουν ήδη καταδικάσει τη βία στο σκοπιανό κοινοβούλιο, αλλά φοβούνται για την επόμενη ημέρα στην χώρα .

Ο πρωθυπουργός της Σερβίας πήγε επειγόντως στο Αρχηγείο της Σερβικής κυβέρνησης για να παρακολουθήσει από κοντά την κατάσταση στα Σκόπια ενώ συγκάλεσε για αύριο στις 2 το μεσημέρι Συμβούλιο Ασφαλείας και σύγκλιση της Επιτροπής Συντονισμού των Υπηρεσιών Ασφαλείας.

«Ανησυχώ πολύ για την κατάσταση στα Σκόπια, η κατάσταση δεν είναι ήρεμη και δεν αποτελεί μόνο πρόβλημα των Σκοπίων αλλά όλων μας , όλων όσων ζουν εδώ» είπε ο Aleksandar Vucic

Η Δύση, η ΕΕ και οι ΗΠΑ αναγνώρισαν  τον Taljat Xhaferi ως νέο Πρόεδρο της Βουλής των Σκοπίων.

Υπενθυμίζουμε ότι ο Αλβανός αντιπρόεδρος του κόμματος DUI, Ταλάτ Τζαφέρι, εκλέχθηκε ως πρόεδρος της Βουλής των Σκοπίων με ψήφους από την Σοσιαλδημοκρατική Ένωση – SDSM, από βουλευτές της Συμμαχίας των Αλβανών και το Κίνημα BESA, λαμβάνοντας συνολικά 67 ψήφους ενώ το κόμμα του Νίκολα Γκρούεφσκι δεν συμμετείχε στην ψηφοφορία.

Οι ΗΠΑ είπαν ότι καταδικάζουν την βία και όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να αποδεχτούν την εκλογή Τζαφέρι…

 pentapostagma.gr

Ο Μελανσόν, ο Μακρόν και το Μέγαρο των Ηλιθίων

Πέρα από τον αδιάκοπο φραξιονισμό και την αιώνια φαγωμάρα από την... Πρώτη Διεθνή και δώθε, ένα από τα πράγματα που διαχρονικά με χαλάνε στην Αριστερά, τόσο του τόπου μας όσο και διεθνώς, είναι η κοντόθωρη, εργαλειακή ματιά της απέναντι στα γεγονότα και ο σχεδόν μόνιμος στρουθοκαμηλισμός της, όταν τα άτιμα τα γεγονότα δεν ταιριάζουν με τις ερμηνείες και τα μεσσιανικά δόγματα της εκάστοτε κυρίαρχης ομάδας της.

Μια τέτοια περίπτωση στρουθοκαμηλισμού και μυωπικής αντίληψης της πραγματικότητας παρακολουθήσαμε, κατά τη γνώμη μου, τις τελευταίες μέρες με αφορμή την άρνηση του ηθικού νικητή -και μοναδικού αριστερού υποψηφίου- των γαλλικών εκλογών, του Ζαν-Λικ Μελανσόν, να συνταχθεί με τον νεοφιλελεύθερο πρώην τραπεζίτη των Ρότσιλντ και βέβαιο επόμενο πρόεδρο της Γαλλίας, τον «ουρανοκατέβατο» Εμανουέλ Μακρόν, στο πλαίσιο ενός υποτιθέμενου φανταστικού «αντιφασιστικού μετώπου» ενάντια στη Μαρίν Λεπέν.

Ο Μελανσόν, αφού άγγιξε με έναν εκπληκτικό προσωπικό προεκλογικό αγώνα το 20% των ψήφων και έχασε οριακά το εισιτήριο για τον δεύτερο γύρο (και, γιατί όχι, το Μέγαρο των Ηλυσίων), παίρνοντας τριπλάσιες ψήφους από τον δήθεν «αριστερό» υποψήφιο του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος, τον Αμόν, αρνήθηκε ουσιαστικά να παίξει το παραδοσιακό παιχνιδάκι του «δημοκρατικού τόξου» και να νομιμοποιήσει με αυτόν τον τρόπο την εκλογή ενός 100% κατασκευασμένου από την ελίτ υποψηφίου του «ακραίου Κέντρου»: αρνήθηκε, κοντολογίς, να αντιμετωπίσει τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων του σαν πρόβατα, ακυρώνοντας όλα όσα έλεγε προεκλογικά, και να συστρατευτεί με το σάπιο πολιτικό σύστημα της χώρας του, τους Σοσιαλιστές και τους Γκολικούς, που βλέπουν τον Μακρόν σαν σανίδα σωτηρίας – αρχικά σαν σωσίβιο για την παραμονή διά της πλαγίας στην εξουσία και σε δεύτερο χρόνο σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όλα τους τα βαρύτατα αντιλαϊκά μέτρα, κρίματα και χρήματα...

Το ιστορικό αυτό «NON» του Μελανσόν στον Μακρόν ομολογουμένως σόκαρε πολύ κόσμο, εντός και εκτός Γαλλίας, που δεν μπορεί να σκεφτεί έξω από το κουτί και να δει τη βαθύτερη συγγένεια μεταξύ των Μακρόν και των Λεπέν αυτού του κόσμου, ως πολιτικών εργαλείων μεγιστοποίησης της κοινωνικο-οικονομικής ανισότητας και των κερδών του μεγάλου παρασιτικού κεφαλαίου.

Για την ακρίβεια, όπως έγραφα και τη νύχτα του πρώτου γύρου, η μεγαλύτερη επιτυχία της Λεπέν, και της νέας «γραβατωμένης» ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς εν γένει, δεν είναι πως φλερτάρει με την εξουσία – στην πραγματικότητα (Αυστρία, Ολλανδία, Σουηδία, Βρετανία, Σκανδιναβικές Χώρες κτλ.) οι ακροδεξιοί μένουν εκτός νυμφώνος και συχνά λειτουργούν απλά σαν «μπαμπούλες» για να στρέψουν τους ανήσυχους πολίτες σε... απλά δεξιούς υποψηφίους, που υπό άλλες συνθήκες σίγουρα δεν θα επέλεγαν.

Το αληθινό «σουξέ» των μοντέρνων ακροδεξιών είναι πως, ενώ υποτίθεται πως παραμένουν απομονωμένοι, καταφέρνουν να επιβάλουν την αντιδραστική ρητορική και ατζέντα τους στα «μέινστριμ» κόμματα, αυτά που πραγματικά κυβερνούν – ιδίως όσον αφορά τον αντιμεταναστευτικό λόγο και τα πάσης φύσεως τείχη.

Κάτι που φάνηκε πολύ καθαρά στην όλο και σκληρότερη στάση των απερχόμενων Σοσιαλιστών έναντι προσφύγων και μεταναστών, που αντιμετωπίστηκαν ως «δημόσιος κίνδυνος», παρά το γεγονός ότι στη συντριπτική πλειονότητά τους οι τρομοκρατικές επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν από γηγενείς Γάλλους ή Βέλγους πολίτες.

Διάβασα πριν από λίγο καιρό το υπέροχα προβοκατόρικο «Κερδίζοντας Χρόνο» του Βόλφγκανγκ Στρεκ, όπου ο σπουδαίος αυτός Γερμανός κοινωνιολόγος (μαθητής του Αντόρνο στη Σχολή της Φρανκφούρτης, για όσους καταλαβαίνουν τη σημασία του συγκεκριμένου γνωστικού «δέντρου») εξηγεί πώς, μετά τη δεκαετία του 1970, ο παγκοσμιοποιημένος πλέον καπιταλισμός έσπασε μονομερώς το κοινωνικό «συμβόλαιο συμβίωσης» με την αστική δημοκρατία και οδεύει σε μια όλο και πιο απολυταρχική μορφή πλουτοκρατίας με δημοκρατικό μανδύα, εκμεταλλευόμενος τη βαθύτατη αλλοτρίωση του ολοένα και πιο ατομιστή και απολίτικου πολίτη-καταναλωτή.

Αυτό που λέμε σήμερα «φιλελεύθερη Δημοκρατία» και «πολιτική σταθερότητα», με βάση αυτήν την ανάγνωση, αυτό δηλαδή που «εγγυάται» μια προεδρία τύπου Μακρόν, δεν είναι παρά η εθελούσια υποταγή όλων μας σε μια αόρατη υπερ-κυβέρνηση της κυρίαρχης ελίτ – σ’ ένα «βαθύ κράτος» των πλούσιων και των ισχυρών που δεν εξαρτώνται πλέον σε τίποτε από τους επαγγελματίες πολιτικούς και, κυρίως, δεν μετρούν τον χρόνο σε τετραετίες, αλλά σε ετήσια οικονομικά αποτελέσματα κερδοφορίας ή ζημιών, στα οποία ο παράγοντας «εργαζόμενος- πολίτης-ψηφοφόρος» διαδραματίζει όλο και μικρότερο ρόλο.

Αυτός ο οικονομικός φασισμός των ολίγων, η αδιαφορία για τη ζωή και την ευημερία των πολλών, που πολιτικά εκφράζεται πρωτίστως μέσα από το τεχνοκρατικό «ακραίο Κέντρο» των διαφόρων Μακρόν, είναι που γεννά την απέχθεια των απλών ανθρώπων και δυστυχώς τους οδηγεί κατά εκατομμύρια στη σιδερένια αγκαλιά της Ακροδεξιάς: κι όποιος, «αριστερός» ή μη, δεν βλέπει πως οικονομική Ακροδεξιά και πολιτική Ακροδεξιά είναι συγκοινωνούντα δοχεία, ανεξαρτήτως μακιγιάζ και κομματικών προσήμων, μάλλον πρέπει να ξεσκονίσει τα παλιά βιβλία της Πολιτικής Οικονομίας.

Ο Μελανσόν, σε όλη την απίστευτα επιτυχημένη προεκλογική εκστρατεία του, καταφέρθηκε ανοιχτά κατά αυτής της πλουτοκρατικής ελίτ, κατορθώνοντας έτσι να συσπειρώσει γύρω του προοδευτικούς ανθρώπους –και ιδιαίτερα αηδιασμένους με την καθεστωτική πολιτική νεολαίους- που δεν θα ψήφιζαν σε καμία περίπτωση τον Μακρόν ή κάποιον άλλο «συμβατικό» υποψήφιο.

Εξέφρασε έτσι μια μεγάλη μερίδα κόσμου που –όπως και στην Ελλάδα– σιχαίνεται πια τον κλασικό πολιτικό λόγο των ίσων αποστάσεων και ζει στο πετσί του την ανέχεια, την ανισότητα και την ανεργία.

Για τους πιτσιρικάδες των παρισινών προαστίων, τα οργισμένα 16χρονα που αυτές τις μέρες κλείνουν τα σχολεία και τους δρόμους και πλακώνονται με τους μπάτσους με βασικό σύνθημα Ni Patrie, Ni Lepen, Ni Patron, Ni Macron (Ούτε Πατρίδα, Ούτε Λεπέν, Ούτε αφεντικό, Ούτε Μακρόν), το «όχι» του Μελανσόν δικαιολογείται απολύτως.

Κι αν η Δημοκρατία, με Δ κεφαλαίο, έχει κάποια ελπίδα να επιζήσει ως πολίτευμα, θα τη χρωστά σε αυτούς, κι όχι στους εθελοντές σφουγγοκωλάριους του Μακρόν και των αόρατων «χορηγών» του.

Γιώργος Τσιάρας

efsyn.gr

Γιατί χτύπησε συναγερμός στις ΗΠΑ για τη Β. Κορέα

Πίσω από τη σπουδή της κυβέρνησης Τραμπ να αντιμετωπίσει αμέσως την κρίση των πυρηνικών της Βόρειας Κορέας κρύβεται ψυχρός υπολογισμός, καθώς ειδικοί και υπηρεσίες πληροφοριών εκτιμούν ότι η χώρα έχει την ικανότητα να κατασκευάζει μία πυρηνική βόμβα κάθε δύο μήνες.

Η επιτάχυνση αυτή του ρυθμού κατασκευής βομβών προσφέρει πειστική εξήγηση για τους λόγους που ώθησαν την κυβέρνηση Τραμπ να ανατρέψει την πολιτική προηγούμενων προέδρων, οι οποίοι δεν θεωρούσαν ότι μια αντιπαράθεση με την Πιονγιάνγκ άξιζε τον κόπο.

Η πρόοδος του πυρηνικού προγράμματος της Β. Κορέας, όμως, υπήρξε τέτοια τα τελευταία χρόνια, που οι πυρηνικές κεφαλές του καθεστώτος της Πιονγιάνγκ θα μπορούν σε λίγα χρόνια να φθάσουν μέχρι τις δυτικές ακτές των ΗΠΑ. «Εμαθαν πολλά», λέει ο Ζίγκφριντ Χέκερ, πρώην επικεφαλής του εργαστηρίου του Λος Αλαμος, τόπου γέννησης της πρώτης ατομικής βόμβας, ο οποίος έχει επισκεφθεί επτά φορές τις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Β. Κορέας.

Την περασμένη Κυριακή, ο πρόεδρος Τραμπ επικοινώνησε με τον Κινέζο ομόλογό του, Σι Τζινπίνγκ, ο οποίος συνέστησε –σύμφωνα με το Πεκίνο– ψυχραιμία.

Το πυρηνικό πρόγραμμα της Πιονγιάνγκ έχει πραγματοποιήσει σημαντικές προόδους από τις απαρχές του τη δεκαετία του 1950, όταν η ΕΣΣΔ ανέλαβε την εκπαίδευση Βορειοκορεατών επιστημόνων. Ο Βορράς χρειάστηκε τρεις δεκαετίες για να συγκεντρώσει την αναγκαία τεχνολογία για την κατασκευή πυρηνικού καυσίμου. Εντέλει, η Πιονγιάνγκ πέτυχε να κατασκευάσει πλουτώνιο, χάρη στον αντιδραστήρα της Γιονμπιόν, σε ποσότητες κατάλληλες για την παραγωγή μιας ατομικής βόμβας κάθε χρόνο.

Η πρώτη πυρηνική κρίση της Β. Κορέας, το 1994, έληξε με συμφωνία με την κυβέρνηση Κλίντον, που προέβλεπε το πάγωμα του εμπλουτισμού, με την Ουάσιγκτον να προσφέρει σε αντάλλαγμα πετρέλαιο και αντιδραστήρες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Η συμφωνία, όμως, κατέρρευσε τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου. Το 2006, η πρώτη πυρηνική δοκιμή της Πιονγιάνγκ, αν και μικρής ισχύος, εισήγαγε τη χώρα στον «όμιλο» των πυρηνικών κρατών.

Το 2010, ο δρ Χέκερ επισκέφθηκε τη Γιονμπιόν, όπου οι οικοδεσπότες του παρουσίασαν εγκαταστάσεις εμπλουτισμού ουρανίου. Στόχος των Κορεατών ήταν να στείλουν το μήνυμα στην Ουάσιγκτον ότι διέθεταν πλέον δύο «οδούς» προς την κατασκευή βομβών: από ουράνιο ή από πλουτώνιο. Το σημερινό της οπλοστάσιο αποτελείται από βόμβες και των δύο τύπων.

Η Β. Κορέα αποβλέπει τώρα στην κατασκευή βόμβας υδρογόνου, με καταστρεπτική ισχύ χίλιες φορές μεγαλύτερη από εκείνη των υπόλοιπων πυρηνικών όπλων. Την οδό αυτή ακολούθησαν, άλλωστε, και οι ΗΠΑ τη δεκαετία του 1950.

Μία πυρηνική βόμβα, όμως, είναι άχρηστη για την Κορέα –είτε ως επιθετικό όπλο ή ως μέσον αποτροπής– εφόσον η κάτοχός της δεν διαθέτει όχημα εκτόξευσής της. Οταν λοιπόν ο Βορράς επιδεικνύει τους πυραύλους του σε παρελάσεις, οι ειδικοί γνωρίζουν ότι τα επιβλητικά αυτά όπλα δεν έχουν τη δυνατότητα να διασχίσουν τον Ειρηνικό.

Οι Βορειοκορεάτες ανακαλύπτουν τώρα, όπως έκαναν οι ΗΠΑ, η ΕΣΣΔ και η Κίνα πριν από αυτούς, ότι ο σχεδιασμός διηπειρωτικού πυραύλου αποτελεί ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Ενας βαλλιστικός πύραυλος πρέπει να έχει την ικανότητα να εξέλθει της γήινης ατμόσφαιρας, προτού επιστρέψει σε αυτήν και να αντιμετωπίσει επιτυχώς τις μεγάλες θερμοκρασίες και τριβές της εισόδου, χωρίς να εκραγεί.

Πόσο χρόνο θα χρειαστεί, όμως, η Πιονγιάνγκ για να επιλύσει τα τεχνικά ζητήματα αυτά; Οι ειδικοί εκτιμούν πως η χώρα θα έχει κατασκευάσει αξιόπιστο διηπειρωτικό πύραυλο γύρω στο 2020, πριν ακόμη λήξει η πρώτη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ.

Η στρατηγική της ομάδας εθνικής ασφάλειας του Τραμπ έγκειται στο εξής: την άσκηση ασφυκτικής στρατιωτικής και διπλωματικής πίεσης στον Βορρά, έτσι ώστε η Πιονγιάνγκ να αποδεχθεί νέο πάγωμα των δοκιμών και συρρίκνωση του οπλοστασίου της. Αμέσως μετά, η Ουάσιγκτον θα αξιοποιήσει το άνοιγμα αυτό για να εγκαινιάσει συνομιλίες, με τελικό στόχο τον πλήρη αφοπλισμό της Πιονγιάνγκ.

Πολλοί ειδικοί εκτιμούν, πάντως, ότι ο στόχος αυτός δεν μπορεί να επιτευχθεί, καθώς ο πρόεδρος Κιμ θεωρεί ότι ακόμη και ένα μικρό πυρηνικό οπλοστάσιο είναι αναγκαίο για την επιβίωση του καθεστώτος του.

Πηγή:Καθημερινή

ΤΟ ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΟΥ 2015 ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ Ο ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Οι άγνωστοι διάλογοι στο Μαξίμου: «Αλέξη, κατάλαβες ότι η Μέρκελ σε παρέπεμψε στον νεκροθάφτη μας;»

Το παρασκήνιο των δραματικών εξελίξεων του καλοκαιριού του 2015 περιγράφει ο Γιάννης Βαρουφάκης στο βιβλίο του «Adults in the Room» που θα κυκλοφορήσει  την ερχόμενη εβδομάδα στην αγγλική γλώσσα (στα ελληνικά θα κυκλοφορήσει στις αρχές του καλοκαιριού) και αποσπάσματα δημοσιεύει σήμερα η ιστοσελίδα PressProject.

Δύο μόλις ημέρες μετά την τηλεοπτική συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στον ΑΝΤ1, στην οποία ο πρωθυπουργός υπερασπίστηκε τη διαπραγματευτική τακτική του 2015 και διαβεβαίωσε ότι μετά την ψήφιση των νέων μέτρων θα ξεκινήσει και η συζήτηση για το χρέος, το απόσπασμα που έρχεται στο φως της δημοσιότητας, παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική εικόνα.

Το συγκεκριμένο μέρος, που βρίσκεται προς το τέλος του βιβλίου, στο 15ο κεφάλαιο, φέρει τον μεσότιτλο «Αντίστροφη μέτρηση για την παράδοση» και αφορά συσκέψεις της πολιτικής ομάδας διαπραγμάτευσης που έλαβαν χώρα τον Μάιο του 2015. Σε αυτό το απόσπασμα ο Γιάνης Βαρουφάκης παρουσιάζει έναν πρωθυπουργό σε κατάθλιψη που έχει παραδοθεί στην στρατηγική της Τρόικας, την οποία φέρεται να εκφράζουν οι Σαγιάς, Παππάς, Δραγασάκης και Χουλιαράκης.

Το συγκεκριμένο κεφάλαιο ξεκινάει με την ιστορία του διορισμού της Έλενας Παναρίτη στο ΔΝΤ(τμήμα που δεν συμπεριλάβαμε στη σημερινή δημοσίευση) και στο «άδειασμα» του Βαρουφάκη ο οποίος είχε στείλει δύο φορές επιστολή διορισμού της στο Ταμείο, την δεύτερη μετά από συλλογική απόφαση επιτροπής αποτελούμενης από τον Γιάννη Δραγασάκη (ψήφισε λευκό), τους Γιώργο Σταθάκη και Γιάνη Βαρουφάκη (που υποστήριξαν τον διορισμό της) και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο (που ψήφισε αρνητικά). Σύμφωνα με τα όσα γράφει ο Βαρουφάκης, εκείνες τις ημέρες ο Σπύρος Σαγιάς, τότε Γενικός Γραμματέας της Κυβέρνησης, έδειχνε να κυριαρχεί στις συσκέψεις του Μαΐου του 2015 και μαζί με τον Χουλιαράκη και την υποστήριξη του Δραγασάκη να προτείνουν την παράδοση της κυβέρνησης στην λογική της Τρόικας.

Ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται εντελώς καταβεβλημένος, αδύναμος να συγκρουστεί με την ομάδα των «μνημονιακών» του συμβούλων και σε κάποιες περιπτώσεις εντελώς χειραγωγήσιμος από την Τρόικα «Εσωτερικού» και «Εξωτερικού».

Το σκηνικό του 15ου κεφαλαίου εκτυλίσσεται στις Αίθουσες του Μαξίμου, όπου μαζί με τον Βαρουφάκη εμφανίζεται αρκετές φορές και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος όμως φέρεται να συμφωνεί περισσότερο με τον προκάτοχό του παρά με την «κυβέρνηση Σαγιά».

Το απόσπασμα τελειώνει με τον Γιάνη Βαρουφάκη να εξιστορεί στην Έλενα Παναρίτη μια έντονη λογομαχία με τον Σπύρο Σαγιά που έλαβε χώρα στις 30 Μαΐου του 2015, όταν ο Βαρουφάκης «έφτασε μερικά εκατοστά από το να παραιτηθεί». Ωστόσο για μια ακόμη φορά ο ίδιος αποφασίζει να μείνει στην κυβέρνηση επειδή «ο Τσίπρας είναι η τελευταία μας ελπίδα». Ελπίδα που τελικά θα θεωρήσει ότι έχει χαθεί ολοκληρωτικά ένα μήνα αργότερα.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Adults in the Room»:

Στις αρχές Μαΐου, κατά τη διάρκεια άλλης μιας σύσκεψης της πολιτικής ομάδας διαπραγμάτευσης,  ο Νίκος Παππάς με κατηγόρησε λέγοντας περιφρονητικά ότι έχω πάθει «εμμονή» με το δημόσιο χρέος.

«Φυσικά και έχω» του απάντησα. «Όταν είσαι αιχμάλωτος είναι καθήκον σου να αναπτύξεις εμμονή με την απόδραση».

Το ότι γινόταν καν αυτή η συζήτηση μεταξύ μας αποδείκνυε πόσο προχωρημένη ήταν η κατάρρευση του κοινού μας μετώπου. Σημειωτέον ότι ο Παππάς ήταν εκείνος που με είχε πλησιάσει στα τέλη του 2010 λόγω της προσωπικής μου σταυροφορίας υπέρ της άμεσης και μεγάλης αναδιάρθρωσης του χρέους. Αργότερα επέμεινε να αναλάβω τη θέση του υπουργού Οικονομικών ακριβώς λόγω των συγκεκριμένων προτάσεών μου για την αναδιάρθρωση χρέους και της τακτικής που θα ακολουθούσαμε για να την πετύχουμε. Τώρα, ξάφνου, ο στόχος της αναδιάρθρωσης του χρέους είχε γίνει… εμμονή μου.

Ο Σαγιάς προσέτρεξε σε βοήθεια του Παππά χρησιμοποιώντας το απίστευτο επιχείρημα ότι το χρέος δεν αποτελεί πρόβλημα όσο η Τρόικα χρηματοδοτεί την αποπληρωμή του. Βλέποντας ότι ο Αλέξης άκουγε καταβεβλημένος χωρίς να απαντά μου κατέστη προφανές ότι είχε πλέον αποκηρύξει όλα όσα είχαμε συμφωνήσει ήδη από το 2011.

Το σχέδιο τους ήταν πλέον φανερά η αποδοχή της μνημονιακής διαδικασίας και η επαναδιάταξη της κυβέρνησής μας ως μια εκδοχή λάιτ της πολιτικής Σαμαρά. Θυμάμαι να καθόμαστε με τον Ευκλείδη στο Μαξίμου, χαμογελώντας πικρά ο ένας στον άλλον, περιμένοντας την έναρξη κάποιας σύσκεψης, την ώρα που σε διπλανό δωμάτιο οι Σαγιάς και Χουλιαράκης, συνεπικουρούμενοι από τον Δραγασάκη, έκοβαν και έραβαν, έγραφαν και έσβηναν, ακόμα ένα προσχέδιο Συμφωνίας Τεχνικών Κλιμακίων (SLA) που θα παρέδιδαν στην τρόικα: στην πραγματικότητα ενός νέου, οικονομικά μη βιώσιμου, Μνημονίου, πανομοιότυπο με το προηγούμενο, πέραν κάποιων ελάχιστων φύλλων συκής και -το σημαντικότερο- πολύ λιγότερο δημοσιονομικά βιώσιμο. Το όλο σκηνικό εξέπεμπε θλίψη.

Κάποια στιγμή, σε κατ’ ιδίαν συζήτηση, είπα στον Αλέξη ότι δεν θα μπορούσε να «πουλήσει» την SLA του Σαγιά ούτε στον εαυτό του, όχι απλά στην κοινοβουλευτική μας ομάδα. Συμφώνησε με αφοπλιστικό τρόπο και αμέσως έδειξε ακόμα πιο θλιμμένος απ’ όσο ήταν ήδη. Στο μεταξύ ο Jeff Sachs μου έστελνε επείγουσες προειδοποιήσεις: «Απαιτούν πρώτα τεχνική συμφωνία, υποσχόμενοι ότι θα συζητήσουν ελάφρυνση του χρέους μετέπειτα. Αλλά λένε ψέματα! Μόλις τους δώσετε την SLA θα αρνηθούν ακόμα και ότι σας υποσχέθηκαν οτιδήποτε. Μην την πατήσετε!» Πώς να έλεγα στον Jeff ότι πλέον ο Αλέξης δεν με άκουγε; Πως φαινόταν πλέον ταγμένος, από επιλογή ή παράλυση, να διαβεί ανόρεχτα αυτό το καταστροφικό μονοπάτι;

Καθώς πλησίαζε το τέλος Μαΐου ο Αλέξης εμφανιζόταν όλο και πιο νωχελικός, σε σημείο που έπαψε να κυριαρχεί, όπως προηγουμένως έκανε, των συσκέψεών μας. Το κενό έσπευσε, με την σιωπηλή συναίνεση των Δραγασάκη και Παππά, να καλύψει ο Σαγιάς. Μακρυγορώντας στην γλώσσα αλλά και το πνεύμα της SLA της Τρόικας, έμοιαζε να προεδρεύει. Η πλευρά μας είχε δώσει ήδη τα πάντα -δημοσιονομικούς στόχους που ισοδυναμούσαν με βαριά λιτότητα, αποδοχή των φορολογικών μοντέλων των δανειστών, αυξήσεις των φορολογικών συντελεστών, και ιδιωτικοποιήσεις χωρίς όριο και λογική – μη παίρνοντας τίποτα ως αντάλλαγμα. Κάθε φορά που επεσήμαινα ότι αναλαμβάνουμε δεσμεύσεις που δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε λάμβανα απαντήσεις που πάνω-κάτω θύμιζαν ολική επαναφορά των επιχειρημάτων της εποχής Σαμαρά: Εφόσον λαμβάναμε νέα δάνεια το χρέος δεν αποτελούσε πρόβλημα γιατί αργά η γρήγορα θα αναδιαρθρωνόταν!

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κερδίσω την προσοχή του Αλέξη συνέταξα, με τη βοήθεια του Glenn Kim, μια ακόμα πιο ήπια και μετριοπαθή εκδοχή της πρότασης μου για ανταλλαγές χρέους (Debt Swaps) και πρότεινα στον Αλέξη να την παρουσιάσει στην επερχόμενη ανεπίσημη τριμερή συνάντηση με την Γερμανίδα Καγκελάριο και τον Πρόεδρο Ολάντ, υποστηρίζοντας ότι οποιαδήποτε τεχνική συμφωνία στη βάση του σχεδίου Σαγιά θα αποτελούσε πολιτικό δηλητήριο για τον ίδιο αν δεν συμπεριλάμβανε τουλάχιστον την μετριοπαθέστατη αναδιάρθρωση για το χρέος που του πρότεινα. Ο Αλέξης συμφώνησε και μου τηλεφώνησε αργότερα έχοντας «καλά νέα». Η συνάντηση είχε πάει αρκετά καλά, με πληροφόρησε: «Η Άγκελα είπε ότι ήταν προετοιμασμένη να μελετήσει την πρότασή μας για το χρέος και με ρώτησε αν υπάρχει κάποιος να τη συζητήσει με τον Wieser».

Δυστυχώς τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά αν κρίνει κανείς από ένα μήνυμα που μου έστειλε ο Ευκλείδης την ίδια μέρα: «Η τριμερής πήγε άσχημα, οπότε θα χρειαστεί να… δώσουμε ακόμα περισσότερα!»

«Αλέξη», είπα, «κατάλαβες ότι η Μέρκελ σε παρέπεμψε στον νεκροθάφτη μας, τον Thomas Wieser, που δεν έχει καν την εξουσιοδότηση να συζητήσει την ελάφρυνση του χρέους μαζί μας; Και μου λες ότι αυτά είναι καλά νέα;»

Παρόλα αυτά έστειλα τον Glenn Kim στις Βρυξέλλες να συναντήσει τον Wieser μήπως και… Ο Glenn ήταν εξαιρετικός, όπως πάντα, εξηγώντας στον Wieser πόσο απλή, σύμφωνη με τους κανόνες του ESM, και αποτελεσματική ήταν η ανταλλαγή χρέους που προτείναμε, με ελάχιστο μάλιστα πολιτικό κόστος για την Καγκελάριο. Ο Wieser αναγκάστηκε τελικά να παραδεχτεί την αξία της πρότασής μας. Όμως η Μέρκελ δεν είχε κανένα λόγο να την συζητήσει καν καθώς δεν αντιμετώπιζε πλέον καμία αξιόπιστη απειλή, ή έστω πίεση, από την πλευρά μας. Έτσι η επιτυχία του Glenn απεδείχθη άκαρπη.

Σε σύσκεψη της πολιτικής ομάδας διαπραγμάτευσης την 30ή Μαΐου οι Σαγιάς και Χουλιαράκης πρότειναν στον Αλέξη να κανονιστεί ακόμα μια συνάντηση με τον Wieser. Τότε παρενέβην. Ένιωσα ότι ίσως ήταν η τελευταία μου προσπάθεια, γι’ αυτό επέλεξα τις λέξεις μου πολύ προσεκτικά:

«Δεν έχω πρόβλημα να μιλήσουμε ξανά στον Wieser, αν το επιθυμείτε. Αλλά να ξέρετε ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Η μόνη μας ελπίδα ανάκτησης του ελέγχου της μοίρας μας είναι αν ο πρωθυπουργός μας, το πολύ μέχρι την Τετάρτη ή την Πέμπτη, παρουσιάσει το δικό μας αντι-Μνημόνιο -τη δική μας μεταρρυθμιστική και δημοσιονομική πρόταση για το πώς πρέπει να κλείσει η τρέχουσα δανειακή συμφωνία και ποια πρέπει να είναι η λογική και η μορφή ενός νέου μακροπρόθεσμου συμβολαίου με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντί να εγκλωβιστείς Αλέξη στο πλαίσιο της Τεχνικής Συμφωνίας της τρόικας, να επιμείνεις να συζητήσεις στη βάση ενός νέου Σχεδίου για την Ελλάδα στο οποίο το χρέος να είναι προαπαιτούμενο. Ναι, το ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι επ’αυτού εδώ και δύο μήνες. Όμως είναι μονόδρομος και τώρα πια είναι έτοιμο ένα τέτοιο Σχέδιο, αποτέλεσμα συστηματικής δουλειάς με τον Jeff Sachs, τον Larry Summers και πολλούς άλλους».

Όσο μιλούσα, ο Σαγιάς, που καθόταν δίπλα μου, άρχισε να επαναλαμβάνει ρυθμικά και σαρκαστικά την ίδια φράση: «Πρόταση ρήξης, πρόταση ρήξης, πρόταση ρήξης. Αυτό κάνεις. Προτείνεις την σύγκρουση.»

Έφτασα στα όρια της υπομονής μου. Χτύπησα το χέρι μου στο τραπέζι και του είπα «Άκου να σου πω. Δεν θα με ξαναδιακόψεις. Ούτε θα ξαναβάλεις λόγια στο στόμα μου διαστρέφοντας το νόημα των λεγόμενών μου. Η Τρόικα και τα κανάλια της τα καταφέρνουν πολύ καλά σε αυτό. Δεν χρειάζονται την βοήθειά σου. Αλλά ως εδώ. Αν διαφωνείς, να περιμένεις μέχρι να έρθει η σειρά σου για να εκφράσεις τις σκέψεις σου».

«Τώρα με τρόμαξες!» είπε ο Σαγιάς με περίσια ειρωνική επιθετικότητα.

«Σπύρο, πρόσεχε, ολισθαίνεις στη σφαίρα της πολιτικής αλητείας.»

Ο Σαγιάς άρχισε να φωνάζει «Επί σαράντα χρόνια παλεύω σε αυτή τη χώρα, όχι σαν μερικούς που είδαν την ευκαιρία τους να γυρίσουν από το εξωτερικό και να κάνουν καριέρα».

«Χαίρομαι που επιτέλους πέφτουν οι μάσκες και μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ποιος υπονομεύει τον υπουργό Οικονομικών εκ των έσω», του απάντησα.

Αργότερα, μιλώντας με την Έλενα Παναρίτη, παρουσία της Δανάης, περιέγραφα την δυσάρεστη και χαώδη ατμόσφαιρα που ακολούθησε μετά από τη λογομαχία: «Για μια ακόμη φορά έφτασα μερικά εκατοστά από το να παραιτηθώ σήμερα. Αλλά δεν πρόκειται να τους κάνω τη χάρη. Ο Αλέξης προσπάθησε να με υπερασπιστεί αλλά το έκανε πολύ άτσαλα».

«Του έχουν κάνει μάγια» είπε η Έλενα.

«Όχι, δεν είναι αυτό», απάντησα. «Έχει παραιτηθεί εσωτερικά. Έχει κουραστεί και έχει χάσει το ηθικό του. Αλλά είναι η τελευταία μας ελπίδα. Θα παραμείνω μέχρι αυτή η ελπίδα να εξαφανιστεί ολοκληρωτικά».

Το αίμα και η σχολή του Σικάγο

Εκατόν τριάντα ένα χρόνια μετά τους νεκρούς εργάτες του Σικάγο, η Εργατική Πρωτομαγιά αν δεν υπήρχε και εκατό χρόνια ΚΚΕ εδώ στον τόπο των 200 εκτελεσμένων κόκκινων Μάηδων την αποφράδα του '44 στην Καισαριανή, θα 'φερνε περισσότερο σε σχολή του Σικάγο, με το αίμα να ρέει ωστόσο ακατάπαυστα στο όνομα της βαρβαρότητας του καπιταλισμού. Κι αν η θυσία στο Σικάγο διατηρεί άσβεστη την ελπίδα της τελικής νίκης της εργατικής τάξης, η διαχειριστική αριστερά της αγοράς παίρνει μέτρα και δίνει ζωή στην ιδεολογία «των παιδιών του Σικάγο» που υπερασπίστηκαν την ελευθερία της αγοράς, τηρώντας κατά γράμμα την πολιτική τη μακιαβελική του σοκ.

Παραμονή Πρωτομαγιάς του '17 στην Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και του ευρώ, του ΝΑΤΟικού σουλάτσου στο Αιγαίο, των σπαρακτικών βρυχηθμών στα έγκατα της Βαλκανικής πυριτιδαποθήκης κι όλοι - πλην ΚΚΕ - θέλουν να σώσουν τους εργάτες, τους άνεργους, τους ανάπηρους, τους συνταξιούχους με το σοκ της καπιταλιστικής ανάπτυξης, βάζοντας τον φτωχό μ' ένα ευρώ να σώζει τον θεόφτωχο μ' ένα ευρώ και τα εκατομμύρια κέρδη του εμπορίου του αίματος να αθροίζονται στο πλεόνασμα της εορταστικής υποκρισίας.

Γιατί με αναπηρία 79,5% και μετά από σωτήριες περικοπές 35% το επίδομα ζωής και επιβίωσης συμποσούται στο ιλιγγιώδες ποσό των 288 ευρώ το μήνα!... Αλλά η Εργατική Πρωτομαγιά θα είναι και τυπικά πλέον επίσημη αργία και όχι απεργία εις αναγνώρισιν του αίματος που έχυσαν οι εργάτες στα πόδια του Κατρούγκαλου και του βγαλμένου απ' τη σχολή του Σικάγο προσωπικού του κομμουνισμού.

Η αριστερή ανάπτυξη, ένα μοιραίο ραντεβού για την εργατική τάξη και ειδικά για τους συνταξιούχους που θα τη συναντήσουν μετά την «αξιολόγηση» ως χολέρα στα χρόνια του έρωτα της εξουσίας ξέρουν από τώρα ως τιμημένη εργατιά που της χαρίζουνε και μιαν αργία, μεγάλη προσφορά, αφού η κυρία ανάπτυξη απαιτεί και τις Κυριακές όλα ανοιχτά, ότι θα χάσουν υπολογισμένα και ένα, και δύο, και τρία, και τέσσερα κατοστάρικα, αφού όσο πιο πολύ δούλεψες κι όσο πιο πολύ γέρασες, τόσο πιο πολύ αντέχεις τις περικοπές...

Κι όμως αυτήν την Πρωτομαγιά όσα έστω και ημιθανή μέλη της εργατικής τάξης παγιδεύτηκαν στις ΣΥΡΙΖΑίικες αυταπάτες θέλουν να μην πεθάνουν σαν υπάκουα ζώα, να ανταποκριθούν στο πραγματικό της κάλεσμα που σαλπίζει απ' άκρου σε άκρου της χώρας το ΚΚΕ. Γιατί αποκλείεται να μην άκουσαν τον πρωθυπουργό να λέει πως είχε κι εκείνος αυταπάτες, αλλά ο λαός αφού δεν βγαίνει στους δρόμους πια του παρέχει όλη τη νομιμοποίηση να το λέει, να το εφαρμόζει, να το απολαμβάνει και εντέλει να μην ντρέπεται.

Εναλλακτική αντίσταση στη βαρβαρότητα καμιά Πρωτομαγιά δεν μπορεί να κατασκευάσει, ούτε σαν προσφορά ταξιδιωτικού πρακτορείου για ειδυλλιακό διήμερο απόδρασης από την καθημερινότητα. Και δη δι' αντιπροσώπευσης της εργατικής τάξης από τον καταπιεστή της. Μέρες δε που είναι, ιμπεριαλιστικής πολεμικής περικύκλωσης του λαού μας, οι νέοι σπρώχνοντας τα καροτσάκια των γερόντων ας τιμήσουν την προλεταριακή Πρωτομαγιά, πριν ντυθούν το χακί κι ακουστεί το «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες» για ηρωισμούς στο όνομα της σαπίλας του συστήματος.

 Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ

    

Ήθη και Έθιμα της Πρωτομαγιάς

Τον περιμένουν όλοι σαν τον καλύτερο μήνα του χρόνου. Γι’ αυτό τον είπαν και Καλομηνά και Πράσινο. Στην Μακεδονία, Κερασάρη απ’ τα φημισμένα κεράσια της εποχής και στην Ήπειρο Λούλουδο. Στην Κάλυμνο, Θερισμό και στην Κύπρο, Πεντεφά, λόγω της μεγάλης διάρκειας της ημέρας. Δεν είναι άλλος από τον Μάιο, που οφείλει το όνομά του στη θεά Μαία, μητέρα του Ερμή, σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία. 

Από την αρχαία εποχή, ο μήνας αυτός εθεωρείτο σύμβολο της άνοιξης και της νεότητας και ήταν προστατευόμενος από τον Απόλλωνα, τον οποίο προσωποποιούσαν με έναν άντρα στο μεταίχμιο δύο ηλικιών, που φορούσε στο κεφάλι του κάνιστρο με λουλούδια. 

Επίσης την εποχή αυτή, ανεβαίνει ο Ευάνθης Διόνυσος από τον Άδη, όπου τον έριξε σκοτωμένο ο Περσέας. Πατά τον θάνατο και η ανάστασή του την φύση ανασταίνει. Και οι συστάδες καρποφόρων δέντρων, βγάζουν τους πρώτους ανθούς και γίνονται οι πρώτες ορχήστρες της ζωής.

Στις 16 Μουνυχιώνος, που αντιστοιχεί στην πρώτη μέρα του Μάη, γιορτάζονταν στον Πειραιά τα Μουνύχια, προς τιμήν της Μουνυχίας Αρτέμιδος, με πομπές στον ιερό λόφο της Μουνυχίας, την σημερινή Καστέλλα, όπου πρόσφεραν γλυκίσματα στην θεά και τελούσαν νεανικούς αγώνες. Επίσης γιορτάζονταν τα Βαυρώνεια, προς τιμήν της Βαυρωνείας Αρτέμιδος. Οι Ρωμαίοι αργότερα, την ημέρα αυτή γιόρταζαν τα γενέθλια της θεάς Μαίας.

Και κατά τον Μεσαίωνα όμως, η συγκεκριμένη μέρα συνέχισε να θεωρείται σημαντική. Οι νέοι προσέφεραν τότε στην αγαπημένη τους πλεγμένο στεφάνι από κερασιά, το ξύλο της οποίας λεγόταν και μαγιόξυλο. Και στην Κωνσταντινούπολη όλος ο λαός μαζευόταν στο στάδιο και υποδεχόταν τον Αυτοκράτορα που έφτανε με ύμνους της Άνοιξης.

Η Πρωτομαγιά συνέχισε να είναι και στη νεώτερη εποχή η μέρα της φύσης, η γιορτινή. Και τα λουλούδια, άξιοι πρεσβευτές της, στεφάνια χιλιάδες φτιάχνουνε, τους μάηδες. Εφτά ειδών λουλούδια η παράδοση το θέλει τα μαγιοστέφανα να στολίζουν. 

Τριαντάφυλλα, βιολέτες, γεράνια, γαρύφαλλα, μαργαρίτες, ανεμώνες και υάκινθοι. Ανάμεσά τους τοποθετημένα και αγκάθια και φύλλα μαύρης συκιάς για τους εχθρούς, στάχυα, κλωνιά ροδιάς και μυγδαλιάς για την ευφορία, μα και σκόρδα για την βασκανία. 

Κι έπειτα τα αγόρια, τα μαγιόπουλα, προσφέρουν τα στεφάνια στις μαγιοπούλες, τα κορίτσια, σημάδι έρωτα αιώνιο. Και στις εξώπορτες αφού νυχτώσει τα κρεμάνε, για ευτυχία και χαρά, μέχρι που τελικά ξεκρεμιούνται παραμονή του Άη Γιάννη του Κλήδονα, για να καούνε στις φωτιές. 

Μια τέτοια μέρα βέβαια, από κοντά και τα τραγούδια κι οι κιθάρες. Κι οι κάπως μεγαλύτεροι θυμούνται αυτά που άκουγαν απ’ τους παππούδες τους, για τις γιορταστικές παρέες που κατευθύνονταν, εν χορώ, στους ανθόκηπους, στα άλση και τους αγρούς για να «πιάσουν τον Μάη». 

Ξακουστά έχουν μείνει τα μαγιάτικα πανηγύρια που στήνονταν στην Αθήνα, στους λόφους της Πλάκας, αλλά και στην πλατεία Αγάμων, στην Πατησίων, εκεί που τελείωνε τότε η πόλη.

Απ’ την γιορτή βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει και το Δημοτικό μας τραγούδι:

«τώρα Μαγιά, τώρα δροσιά, τώρα το καλοκαίρι

τώρα ‘μορφαίνουν τα κλαδιά, τώρα ‘μορφαίνει ο τόπος».

Κι επειδή, από παρήχηση, ο Μάης έφτασε να συνδέεται με τα μάγια:

«Πρωτομαγιά μου τά ‘ριξες τα μάγια και με μάγεψες».

Κι η ποίηση, παρούσα κι αυτή, τον έρωτα εξυμνεί:

«Δρέψατε πάλιν ερασταί ευδαίμονες ναρκίσσους

εις του Μαΐου τους χρυσούς κι ευώδεις παραδείσους».

Στις μέρες μας συνεχίζουμε να γιορτάζουμε την Πρωτομαγιά στην εξοχή. Έστω κι αν φτάνουμε μέχρι εκεί με τ’ αυτοκίνητο. Και μαγιοστέφανα να φτιάχνουμε. Έστω κι αν δεν τηρούμε το έθιμο που απαιτεί εφτά ειδών λουλούδια. Συνεχιστές γινόμαστε έτσι μιας μακραίωνης παράδοσης, που θέλει την μέρα αυτή γιορτή να ‘ναι της άνοιξης, του έρωτα, της φύσης, της ίδιας της ζωής.

 Κώστας Μπούζας

ΆΠΟΛΙΣ, ΆΟΙΚΟΣ, ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΕΣΤΕΡΗΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΤΩΧΟΣ. ΔΙΟΓΕΝΗΣ Ο ΣΙΝΩΠΕΥΣ.

     

…αυτό συνήθιζε να λέει ο Διογένης ο κυνικός από την Σινώπη για τον εαυτό του και αυτή είναι η κυνική πραγματικότητα σήμερα για τον Έλληνα μέσα σ' αυτήν την Φασιστική  Ευρώπη!

Άπολις ( χωρίς κράτος ) , Άοικος ( χωρίς οικία ) , στερημένος της Πατρίδας του και φτωχός , ο Έλληνας της Ευρώπης !

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται απλώς συνεχίζεται .

Εκείνος έψαχνε με το φανάρι την ημέρα έναν άνθρωπο  στην Αθήνα και εμείς ψάχνουμε απεγνωσνένα χωρίς φανάρι έναν ηγέτη στην Ελλάδα .

Είμαστε σε δυσχερέστερη θέση !

Εάν ο αρχικός σχεδιασμός που ξεκίνησε με την κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμα να ενώσει τα αστικά κόμματα εξουσίας στην πολιτική των μνημονίων δεν αρκούσε και χρειάσθηκε ως κυβερνητική εφεδρεία  την Αριστερή παρένθεση , τότε ο επόμενος θα χρειασθεί  την αναμόρφωση του πολιτικού μας  συστήματος ακόμα και με τα φαντάσματα του εκσυγχρονιστικού παρελθόντος για ολοκλήρωση αυτής της πολιτικής , ώστε να εγκλωβισθεί ο λαός στα μνημόνια και την λιτότητα για κοστολογημένη αποζημίωση του διεθνούς κεφαλαίου από την Ελληνική κρίση .

Το τίμημα της αποζημίωσης η ίδια η Ελλάδα .

Η ομολογία του αρχιερέα της διαπλοκής Σιμήτη για την αναμόρφωση του πολιτικού μας συστήματος  με την δεξιά του Κυριάκου και οι πολιτικές παρεμβάσεις του κεντρικού τραπεζίτη Στουρνάρα είναι  αποκαλυπτικές των προθέσεων της βρώμικης τριανδρίας  ως άλλης τρόϊκας του εσωτερικού   για το που οδηγούνται τα πράγματα .

Ο άλλοτε  ''ιδεολογικός'' δικομματισμός  που γνωρίζαμε ως διαμάχη του καπιταλισμού έναντι  της αρχής του σοσιαλιστικού προγραμματισμού για λιγότερο ή περισσότερο κοινωνικό κράτος , θα μετεξελιχθεί στα πλαίσια ενός ανύπαρκτου - κοινωνικά -  κράτους  από μορφώματα της Δεξιάς και της πρακτορευμένης Αριστεράς σε διαμάχη συνεπέστερης διαχείρησης των μνημονίων με μέτρο αξιολόγησης για ανάδειξη σε κυβέρνηση από τους ξένους , το ευπειθέστερο μόρφωμα  στην ιδεολογία της Ευρωπαϊκής λιτότητας .

 Προβολή δε στην πολιτική  αντιπαράθεση της παρακμής τους η τραγελαφική εικόνα μιας σύγκρουσης μεταξύ   <<της εμπειρίας στην διαπλοκή με την επικινδυνότητα της ασχετοσύνης>> με ροπή του φιλο-ευρωπαϊκού μας συστήματος προς ένα οικουμενικό μόρφωμα για να καταλήξει ει δυνατόν πάλι στα   *καθαρά χέρια ....  ενός άλλου , πλην όμως γνωστού , τραπεζίτη.

 Ζούμε την εποχή των τραπεζιτών αν κρίνουμε τις εξελίξεις των εκλογών για το αξίωμα του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας.

 Ένας ακόμα τραπεζίτης του Ρόθτσιλντ  .

H βρώμικη  πολιτική  ενός κρυφού Φασισμού σε μιά ιδιαίτερη μορφή ως '' καθεστώς εξαιρέσεως '' που προωθεί το καπιταλιστικό ιδεώδες στον άκρατο οικονομισμό των τραπεζών της Ευρώπης .

Μιά εκλογική σύγχυση της συνείδησης των πολιτών το διακύβευμα των Γαλλικών εκλογών:

Ποιός εκπροσωπεί τα λαϊκά συμφέροντα και ποιος τα τραπεζικά ;

Ποιός εκπροσωπεί την Εθνική αυτοδιάθεση και ποιος την υποταγή στην  παγκοσμιοποίηση ;

Ποιός εκπροσωπεί την Δημοκρατία εδώ που φτάσαμε και ποιος την οικονομοκρατία ;

Η Λεπέν ή ο Μακρόν  για να καταλάβουμε που φωλιάζει ο πραγματικός ΦΑΣΙΣΜΟΣ !

Στις εθνικιστικές ρητορείες ή στις λέσχες των τραπεζών;

Ας αποφασίσει ο Γαλλικός λαός που δυστυχώς όπως οι άλλοι λαοί έτσι και αυτός χειραγωγείται και παρασύρεται εν τη αφελεία του γιατί την εποχή του διαφωτισμού την έχει διαδεχθεί ανεπιστρεπτεί η εποχή του οικονομισμού  . 

Η ανάδειξη των σκανδάλων του παρελθόντος με την επιλεκτική εμφάνιση της Δικαιοσύνης δεν είναι κάθαρση του πολιτικού μας συστήματος για υγιή αναμόρφωσή του , αλλά απαξίωση κομματιού αυτού  κατά τα πρότυπα που το κεφάλαιο απαξιώνει κομμάτι του εαυτού του για να επανέλθει δριμύτερο , κοινή στρατηγική , ώστε το μεν πολιτικό σύστημα στην πολιτική του κρίση να αναμορφωθεί με  νέους μισθοφόρους στην διαπλοκή του , το δε κεφάλαιο να ανασυνταχθεί  στην οικονομική του κρίση  με νέους εκπροσώπους  για την καπιταλιστική του πορεία .

Πάγια τακτική του κατεστημένου για ψευτομετάβαση από το παλαιό στο νέο , στο καθαρό και αμόλυντο δήθεν από την διαπλοκή και την ρεμούλα προς πλάνη του λαού, ενώ στην ουσία πρόκειται για αλλαγή φρουράς που λογοδοτεί στο ίδιο αφεντικό που επιβουλεύεται την αγορά όλων των οργανισμών της ζώσας Ελλάδας .

Εάν  πρώτη φάση  ήταν η εξαθλίωση και η εξαπάτηση του λαού από τα υποτελή κόμματα για να καμφθεί η αγωνιστικότητα  που διεφάνη στο δημοψήφισμα του ,  η δεύτερη  για πλήρη υποταγή και αποδόμηση του θα είναι  η έμμεση απειλή των αναδιατάξεων στην ευρύτερη περιοχή για δήθεν κίνδυνο της χώρας μας στην εκδοχή του GREXIT  από την Ευρώπη .

Η ένταση των πραγμάτων  στη Μεσόγειο , η κατάσταση μετά το Δημοψήφισμα στην Τουρκία και η όξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ Η.Π.Α και Ρωσίας για το <παγκόσμιο βενζινάδικο> της Μέσης Ανατολής , θα λειτουργήσουν ως από μηχανής θεός στα σχέδια εις βάρος της μετέωρης χώρας μας από το μέτωπο της Ευρώπης .

  Το ενδιαφέρον του Γερμανο-Ευρωπαϊκού παράγοντα για την προώθηση της μνημονιακής  πολιτικής  και της παραμονής  της χώρας μας για το  '' ξεζούμισμά '' της  στην Ευρώπη , συναρτάται με τόσο ειδικά συμφέροντα  στην περιοχή μας , αρκεί να αναλογισθούμε τον τρόπο και μόνο με τον οποίο το διευθυντήριο των Βρυξελλών παρεμβαίνει μετά των < ανθρώπων >  του στα εσωτερικά μας , χωρίς καν τα στοιχειώδη προσχήματα .        

Η ψευδαίσθηση που καλλιεργήθηκε στον λαό για καλύτερες ημέρες από τη στάση του Δ.Ν.Τ απέναντι στην Ε.Κ.Τ μετά την εκλογή Τραμπ ως  ευκαιρία για την Ελλάδα  στα πλαίσια του ανταγωνισμού των , ήταν θέμα χρόνου και υπόγειας συμφωνίας μεταξύ των , του πότε θα εξαϋλωθεί  στα πλαίσια του επεκτατισμού των .

Στα βρωμόνερα του καπιταλισμού που μαλώνουν τα βουβάλια  ουδέποτε ωφελήθηκαν τα βατράχια .

Το αν η αργοπορία της αξιολόγησης  από δήθεν διαφωνίες στους κόλπους της κυβέρνησης αποτελούσε το πρόσχημα για κάτι άλλο με πλάτη την Αμερική  που  έμελλε να το δούμε , αναιρέθηκε και διαψεύσθηκε με την συμφωνία της αξιολόγησης μεταθέτοντας την όποια σωτηρία  σε αέναη ομηρία .

Μία αλλαγή της επιτροπείας από την Ε.Κ.Τ στο Δ.Ν.Τ είναι , τίποτα περισσότερο ή λιγότερο !

Έβγαλε τα ρούχα του ο Μανωλιός και τα φόρεσε αλλιώς  γιατί το παγκόσμιο σύστημα είναι ισχυρότερο όλων και οφείλουν να προσαρμοστούν όλοι όσοι κινούνται μέσα σ' αυτό , ακόμα και οι νεοεκλεγέντες πλανητάρχες .  

Είναι φανερό ότι αμφότεροι , Αμερική και Ευρώπη , αναζητούν την επέκταση της επιρροής των  γεωπολιτικά ως ανταγωνιζόμενοι εταίροι , που σημαίνει ότι λιγότερη σημασία πρέπει να έχει για εμάς ως  ''ανήκοντες δογματικά εις την Δύση''  με ποιους θα πάμε , από ότι θα έχει  -εάν μπορεί να έχει-  το περιεχόμενο της πολιτικής και τα πρόσωπα με τα οποία θα πάμε στην Ε.Ο.Κ ή το Ν.Α.Τ.Ο που τελικά αποτελούν το ίδιο ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ .

Γι' αυτούς το κέρδος είναι το άπαν , είναι η ουσία κάθε προσπάθειας που με την πρόθεση  < για >  ως λογοπαίγνιο , για την ειρήνη ... , για την ασφάλεια ... , για τη Δημοκρατία...  και για την ....  , εξαπατούν τους λαούς ''  ΓΙΑ '' να  μεταφέρουν με την οικονομική τους ισχύ τον νόμο της ζούγκλας στις ανθρώπινες κοινωνίες χωρίς να σκεφθούν καν τις συνέπειες αυτού .

Διότι στις ανθρώπινες κοινωνίες  ο νόμος της ζούγκλας δεν τηρεί τις ισορροπίες της φύσης όπου το ισχυρότερο ζώο παίρνει αυτό που χρειάζεται , γιατί η ανθρώπινη φύση της  απληστίας του καπιταλιστή υπερβαίνει τη φύση του ζώου και τα θέλει όλα , ακόμα και αυτά που δεν χρειάζεται !

Αυτόν το νόμο της ζούγκλας εισήγαγαν στην Ελληνική κοινωνία με την πρόθεση   <για >  ως λογοπαίγνιο στον πολιτικό τους λόγο ....  για την σωτηρία και για την ανάπτυξη που δεν πρόκειται να υπάρξουν ποτέ χωρίς τη συμμαχία με τον λαό  και δεν δύναται να υπάρξει συμμαχία με αυτόν, όσο η αδυναμία του πολίτη να πληρώσει τον - ενφια -  απειλείται κατ' εντολή των δανειστών με πλειστηριασμό ή κατάσχεση της οικίας του από το κράτος .

 Όσο για τα μέτρα , τα αντίμετρα και τα ισοδύναμα  που θα παρθούν με όποια διευθέτηση του χρέους  και έξοδο στις αγορές που θα υποσχεθούν ,  είναι η μαγιονέζα ενός πικρού γεύματος που  θα υποχρεωθεί  ο λαός αμάσητα να χωνέψει .

Η απερίσκεπτη κριτική του λαού να μοιράζεται απελπισμένα  την αλαζονεία της κάθε πολιτικής ηγεσίας ως ελάχιστο τίμημα για τη σωτηρία του χωρίς Έλεγχο και Τιμωρία έχει φθάσει στο απροχώρητο και είναι η προβληματική της Ελληνικής πολιτείας στη σχέση  πολιτικού με  πολίτη που τώρα δρέπει τους πικρούς καρπούς της  υποταγής του  .       

Πολίτες και πολιτικοί κατάντησαν δύο διαφορετικοί κόσμοι σε παράλληλες διαδρομές για να συναντώνται την ημέρα των εκλογών στο άπειρο των υποσχέσεων και της υποκρισίας ενός παραμυθιού που χρόνια συντηρεί τον λαό στην ράθυμη κατάφαση της κριτικής του αδιαφορίας  . 

 Πολίτες και πολιτικοί που πρέπει να στοχασθούν αμφότεροι με όρους ιστορικούς πέραν των τετριμμένων του σήμερα  για το πώς φτάσαμε ως εδώ με την παρούσα πολιτική  και πού θέλουμε να πάμε με την επόμενη, γιατί τα γεγονότα ξεπέρασαν τα της οικονομίας και αφορούν εφ' εξής τα της ιστορίας . 

Διότι εάν άλλοι λαοί , όπως ο Γερμανικός και ο Αμερικανικός  καταφεύγουν στην << ιστορική λήθη >>  για να ζήσουν το  '' παρόν '' τους , ο Ελληνικός λαός ωφείλει να αναζητά την << ιστορική θύμηση >>  για να εξασφαλίσει το '' μέλλον '' του .

Αντ' αυτού στις πιο δύσκολες στιγμές της πατρίδας μας που ο λαός βιώνει την πιο βάρβαρη εξαθλίωσή του με βίαιη εξέλιξη την υποταγή του , η αναβίωση του δικομματισμού έναντι της εθνικής συνέναισης που επιθυμεί ο λαός για μια άλλη πολιτική , επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά το μεγάλο χάσμα μεταξύ αυτού και της Εξουσίας .

Ένα χάσμα που αν σκοπίμως δημιουργείται από το αστικό σύστημά μας εγκληματικά τρέφεται καί από την δική μας αδιαφορία , ανοχή και αδράνεια , στις οποίες επάνω επενδύουν τη φιλοδοξία τους για εξουσία οι πολιτικοί σαλτιμπάγκοι των μνημονίων οδηγώντας το λαό με διαδοχικές εκπτώσεις στον μεγαλύτερο εθνικό κίνδυνο της μεταπολεμικής περιόδου .

Eάν κυβέρνηση και αντιπολίτευση θεωρούν ότι η   οικονομική κρίση είναι η  ευκαιρία για έξοδο από την  δική τους πολιτική  κρίση με αντάλλαγμα τις  ''πάσης φύσεως'' εκποιήσεις   (  ενέργεια , τηλεπικοινωνίες, αεροδρόμια , λιμάνια κ.λ.π ) που αποδομούν έμμεσα και τους μηχανισμούς άμυνας  στη χώρα  συντηρώντας ένα στρατό μόνο και μόνο για την κερδοφορία των ξένων βιομηχανιών και τις μίζες , τότε αυτή η κυβέρνηση και αυτή η αντιπολίτευση δεν δικαιούνται να ομιλούν για εθνικά σύνορα γιατί αυτά δεν προστατεύονται όταν  πολιτεύεσαι ανάμεσα στις εκχωρήσεις και τις παραχωρήσεις εκλιπαρώντας μετά αυτά να γίνουν  από Εθνικά , Ευρωπαϊκά  ( βλέπε δηλώσεις του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας ) .

Στις αποικίες χρέους όταν ξεκινάς με εκχωρήσεις πάντοτε καταλήγεις σε εδαφικές παραχωρήσεις  γιατί η ιστορία έχει τους δικούς της κανόνες .

Ούτως ή άλλως εδαφικές εκχωρήσεις Εντός συνόρων..... τις κάναμε (αεροδρόμια,λιμάνια,οικόπεδα  κ.λ.π) , πόσο απέχουμε άραγε από τις παραχωρήσεις καί  Επί των συνόρων.... όταν όλες οι πύλες μας είναι ανοικτές και το προστάξουν τ' αφεντικά μας ;

<< οι φύλακες τάς τής πόλεως πύλας κλείουσιν >>έλεγαν οι πρόγονοι μας όταν αναφέροντο για την ασφάλεια αυτής και εμείς τις ανοίξαμε διάπλατα

Γι' αυτό ας πάψουν οι εκπρόσωποι των καταργημένων θεσμών της Δημοκρατίας, της Πρωθυπουργίας και της Άμυνας ( Παυλόπουλος , Τσίπρας και Καμένος )  να προκαλούν τη θυμειδία προσφεύγοντας σε μεγαλόστομες δηλώσεις τύπου :    '' δεν παραχωρούμε σπιθαμή γης '' , τη στιγμή που ανερυθρίαστα έχουν παραχωρήσει τους θεσμούς που εκπροσωπούν στους  ψευτοευρωπαϊκούς   θεσμούς των τοκογλύφων υποχωρώντας στο πρώτο σύνορο, αυτό της εθνικής μας αξιοπρέπειας !

 Διότι εάν η ασφάλεια της χώρας στην πολιτική της έννοια σημαίνει έλλειψη κινδύνου ή προστασία από αυτόν , τι είναι εκείνο από το οποίο κινδυνεύουμε περισσότερο σήμερα με τόσες υποχωρήσεις; να πεθάνουμε από την πείνα ή να χάσουμε την κυριαρχία μας ; που δυστυχώς μ' εσάς που μπλέξαμε μάλλον κινδυνεύουμε και στα δύο .

 Ας είμαστε λοιπόν λίγο σοβαρότεροι  όταν ομιλούμε για εθνική ασφάλεια  !! Δεν είμαστε όλοι ηλίθιοι !!

Η πολιτική δεν κρίνεται μόνο από το τί κάνουμε, αλλά και από το τί  Δεν πρέπει να κάνουμε και σ' αυτό κατέχετε τα πρωτεία !

Και δεν πρέπει να ξεγελιέται ο λαός από τους επαίνους που ανά τακτά χρονικά διαστήματα θα λέγονται από τα χείλη αξιωματούχων της Ευρώπης  για πρόοδο της Ελληνικής πολιτείας στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής .

<ου πιστεύομεν τοίς τών εχθρών (δανειστών) λόγοις>

Κάθε έπαινος της Ευρώπης προς τους Έλληνες αποτελεί το μέτρο εμβάθυνσης της υποταγής μας σ' αυτήν.

Όσο για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που πιστεύει ότι με την τακτική που ακολουθεί προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες στη δοκιμαζόμενη κοινωνία , φοβούμαι ότι επειδή δεν  πλανάται πλάνην οικτρά , παραπλανεί τον λαό και την κοινωνία .

Το να είσαι άκρως μνημονιακός αλλά να αρνείσαι να αναλάβεις το βάρος της πολιτικής που πιστεύεις όταν καλείσαι από τη συμπολίτευση να την συνυπηρετήσεις και επιλέγεις τον δρόμο της φυγής, δεν εξιλεώνεις την ατολμία, τη δειλία και την ανηθικότητα σου, τουναντίον επιβεβαιώνεις γεννεολογικά τον Μητσοτακισμό της ύπουλης σκοπιμότητάς σου  .

Σε οικτρότερη πλάνη όμως ευρίσκονται τα στελέχη αυτής της αντιπολίτευσης Καραμανλικοί και Μητσοτακικοί που πιστεύουν ότι η αξία των αρχηγών τους απορρέει από την καταγωγή των, ( το Π.Α.Σ.Ο.Κ το πλήρωσε πολύ ακριβά αυτό ) , με συνέπεια να προωθούν την ιδέα της Αριστοκρατίας έναντι της Δημοκρατίας και να καταργούν στην πράξη την έννοια της ισότητας . 

Αυτή η έλλειψη της ισότητας  - ως αιτία -  στην πολιτική τροφοδοτεί την ανισότητα στην κοινωνία με βάρβαρα εργασιακά , ασφαλιστικά, φορολογικά και κάθε τί σε διοικητικά που υπηρετούν το Κεφάλαιο,  με  - αιτιατό - όλους εμάς τους εν δυνάμει στη φαντασία μας καπιταλιστές που το αγαπήσαμε και το υπηρετούμε .

Ο  Μαρξ στο έργο του το '' Κεφάλαιο '' δεν είπε να λατρέψουμε τον κομμουνισμό, απεναντίας είπε τί έχουμε να αντιμετωπίσουμε εάν προσκυνήσουμε τον καπιταλισμό, καιρός να το καταλάβουμε χωρίς κατ' ανάγκη να είμαστε ή να γίνουμε κομμουνιστές . . . γιατί οι επαναστάσεις δεν καταλήγουν πάντοτε στον κομμουνισμό , ενίοτε επαναφέρουν και την Δημοκρατία .

Ούτως ή άλλως οι κομμουνιστές ποτέ δεν ήθελαν να κυβερνήσουν, πολύ περισσότερο σήμερα που τα κάστανα καίνε στη φωτιά .

Είδαμε την στάση του Κ.Κ.Ε  στο Δημοψήφισμα της Ελλάδας , μάθαμε και την στάση της Γαλλικής κομμούνας για το δεύτερο γύρο των εκλογών στη Γαλλία .

Είναι ικανοποιημένοι που υπάρχουν και ευγνώμονες του συστήματος .... που τους συντηρεί και τους τρέφει

Με αυτά τα δεδομένα δεν μπορεί να υπάρξει για την χώρα μας  έξοδος από την οικονομική  κρίση όσο με γεωμετρική πρόοδο αυξάνει τις απαιτήσεις της έναντι ημών η έξωθεν δια της τρόικας καπιταλιστική κρίση και δεν πιστεύω να υπάρξει λύτρωση των Ελλήνων από τη δυστυχία αυτή εάν ο λαός δεν γίνει  'κυβερνήτης' κατά το πνεύμα του Συντάγματος  και οι τασσόμενοι να  κυβερνούν  πραγματικοί υπηρέτες αυτού .

Ίσως ή μάλλον σίγουρα η έξοδος από αυτή τη Φασιστική Ευρώπη με ότι αυτό συνεπάγεται μονομερής διαγραφή χρέους και εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης με άλλο πολιτικό προσωπικό που δεν υπαλληλεί στην αυτοκρατορία των τραπεζών και των μνημονίων να είναι μια καλύτερη λύση και ας χλευάζεται ως η πολιτική της δραχμής από εκείνους που επιμένουν στην πολιτική της διαπλοκής .

Το είναι αργά πια να φύγουμε από την Ευρώπη είναι το προσφιλές επιχείρημα εκείνων που ποτέ , για ευνόητους λόγους , δεν ήθελαν να φύγουμε από αυτήν . 

Γνωρίζουμε ποιοι ήταν.... χθες  και μάθαμε ποιοι είναι....  σήμερα !

''Χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει'' έλεγε ένας μεγάλος Ηγέτης της μεταπολιτευτικής περιόδου  .

Ασλανίδης Ματθαίος.