Η γερμανική Ευρώπη πνέει τα λοίσθια

Στόχος της Συνθήκης της Ρώμης που υπεγράφη την 25.Μαρτίου 1957 (ΕΟΚ) από τις ιδρυτικές χώρες Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο και Ολλανδία ήταν η υλοποίηση της ιδέας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. 

Η συμβολή αυτών εις την λειτουργική δόμηση της πολιτικής Ευρώπης αποτέλεσε καθοριστικό βήμα για την πληρέστερη ενοποίηση της, με κοινή δράση για την οικονομική και κοινωνική πρόοδο καθώς και για τους όρους διαβίωσης και απασχόλησης των λαών της, με συντονισμένες δράσεις για την εμπέδωση των αξιών, της ισότητας, της αλληλεγγύης και της εμπιστοσύνης, αλλά και για την εξασφάλιση της σταθερότητας, της επέκτασης της οικονομίας και της ισορροπίας εις τις συναλλαγές υπό συνθήκες θεμιτού ανταγωνισμού. Και όλα αυτά προς αποτροπή νέων πολεμικών συρράξεων μετά τις τραυματικές εμπειρίες των δύο Παγκοσμίων Πολέμων που ξεκίνησαν από ευρωπαϊκό έδαφος και αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα.

Η επέτειος των 60 χρόνων από την υπογραφή της ίδρυσης της ΕΟΚ/ΕΕ εορτάστηκε την 25η Μαρτίου 2017 με λαμπρές εκδηλώσεις από τα 27 κράτη-μέλη εις την ειδική Σύνοδο Κορυφής εις την Ρώμη με την υπογραφή της Διακήρυξης των Αξιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με ανούσιες διαβουλεύσεις, ανεφάρμοστες υποσχέσεις και νέες διαβεβαιώσεις, οι οποίες δεν σηματοδοτούν παρά ένα ομιχλώδες σταθμό για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Εν ολίγοις η Διακήρυξη της Επετειακής Συνόδου Κορυφής υπογραμμίζει την υποχρέωση για εκπλήρωση στόχων οι οποίοι όμως, ως ήδη γνωστόν, είναι ανεφάρμοστοι λόγω της διαφορετικότητας, της έλλειψης ουσιαστικής σύγκλησης, κατανόησης, αλλά και λόγω των επικρατούντων εθνικών προτεραιοτήτων των κρατών-μελών της Ένωσης.

Διότι πέρα από τις εορταστικές εκδηλώσεις και τις συνηθισμένες γνωστές Συναντήσεις Κορυφής, το καίριο ερώτημα που τίθεται κάθε τόσο από τους πολίτες της Ευρώπης προς τους Ευρωπαίους Ηγέτες αλλά και τους Θεσμούς και τα όργανα της Ε.Ε. είναι το εξής: Σε τι συνίσταται το βαθύ νόημα της ύπαρξης της Ευρωπαϊκής ‘Ένωσης. και της Ευρωζώνης; Διότι κάθε τόσο ο καθείς από εμάς, γίνεται γνώστης των διαφόρων (έντονων) διχογνωμιών και αντιπαραθέσεων και της παντελούς έλλειψης ενότητας, ισότητας και αλληλεγγύης για τη χάραξη μίας κοινής πολιτικής προς αντιμετώπιση σοβαρότατων κοινών προβλημάτων που υπονομεύουν τις τύχες των Λαών της, αν όχι αυτό το μέλλον της Ευρώπης.

Αναρίθμητες είναι, ως τόσο, οι περιπτώσεις, οι αποφάσεις και οι ενέργειες των ισχυρών τώρα πρωταγωνιστών της Ε.Ε. που ούτε εις το ελάχιστον αντικατοπτρίζουν τους στόχους, τις ιδέες και τα οράματα των Συνθηκών της Ρώμης, του Μάαστριχ και της Λισαβόνας προς εξασφάλιση της ευημερίας των λαών της Ευρώπης, ενώ παράλληλα, προκλητικά και ανεπίσημα, μετέφεραν το κέντρο λήψης των αποφάσεων της Ε.Ε. από τις Βρυξέλλες εις το Βερολίνο.

Μέγα σφάλμα είναι ο χαρακτηρισμός που δίνεται σε όλους εκείνους που εδώ και δύο δεκαετίες δικαιολογημένα ανησυχούν για την κατάντια και το μέλλον της Ε.Ε. τους οποίους και αποκαλούν τώρα «Ευρωσκεπτικιστές». Διότι οι κύριοι υπαίτιοι της λανθασμένης και ολέθριας πορείας που διανύει σήμερα η Ευρώπη χρησιμοποιούν εσκεμμένα τους «Ευρωσκεπτικιστές» ως άλλοθι και «εχθρούς της Ευρώπης», προκειμένου να αποκρύπτουν και να καλύπτουν τις καιροσκοπικές πολιτικές των εις βάρος της πλειονότητας των κρατών-μελών και των Λαών της Ευρώπης. Περί αυτού δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πλέον.

Πολλά παραδείγματα θα μπορούσε να παραθέσει κανείς για την εγκληματική συμπεριφορά των ολέθριων πρωταγωνιστών εις την ευρωπαϊκή αρένα: η άρνηση των για την πολυπόθητη από την πλειονότητα των Ευρωπαίων πολιτών πολιτική και οικονομική Ένωση, για χάραξη ενιαίας, κοινής εξωτερικής πολιτικής προς φύλαξη και υπεράσπιση των συνόρων της Ευρώπης. Για ισόρροπη ανάπτυξη και καθιέρωση κοινών αξιών, την προβολή αλληλεγγύης και εμπιστοσύνης μεταξύ των μελών προς αντιμετώπιση κοινωνικών και οικονομικών ανισορροπιών και προβλημάτων. Η παντελής απουσία της Ε.Ε. από τα διεθνή fora και τις αποφάσεις που λαμβάνονται.

Κι όλα αυτά την ίδια ώρα που μονομερείς ενέργειες κρατών-μελών που πλήττουν την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια, τον πολιτισμό αλλά και την ευαισθησία των υπολοίπων εταίρων τους στην Ευρώπη. Όπως για παράδειγμα οι μυστικές διαπραγματεύσεις και η Συμφωνία του προκατόχου της κ.Μέρκελ, καγκελάριου Γκέχαρντ Σρέτερ, με την Ρωσία για την κατασκευή του αγωγού πετρελαίου προς τη Γερμανία και την Ευρώπη, με παράκαμψη του εδάφους της Πολωνίας επίσης κράτους-μέλους της Ε.Ε. μέσω της Βαλτικής Θάλασσας. Η οποία όχι μόνον προσέβαλε και πλήγωσε την εθνική υπερηφάνεια και την εμπιστοσύνη της Πολωνίας, αλλά ταυτόχρονα έφερε εις την μνήμη όλων των Πολωνών το Σύμφωνο του Γ’ Ράιχ με τον Στάλιν για τη διχοτόμηση της Πατρίδας των και μόλις λίγους μήνες μετά, το έτος 1939, τη διμέτωπη επίθεση της Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης κατά της Πολωνίας, που είχε ως συνέπεια την ισοπέδωση της και την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αναρίθμητες είναι, ως τόσο, οι περιπτώσεις, οι αποφάσεις και οι ενέργειες των ισχυρών τώρα πρωταγωνιστών της Ε.Ε. που ούτε εις το ελάχιστον αντικατοπτρίζουν τους στόχους, τις ιδέες και τα οράματα των Συνθηκών της Ρώμης, του Μάαστριχ και της Λισαβόνας προς εξασφάλιση της ευημερίας των λαών της Ευρώπης, ενώ παράλληλα, προκλητικά και ανεπίσημα, μετέφεραν το κέντρο λήψης των αποφάσεων της Ε.Ε. από τις Βρυξέλλες εις το Βερολίνο.

Το κλίμα σύρραξης εις την συνάντηση των Ηγετών της G20 στις Κάννες, κατά την δραματική νύχτα της 2ας Νοεμβρίου 2011, το οποίο περιγράφει ο πρώην Πρωθυπουργός της Ισπανίας Θαπατέρο σε βιβλίο του με χαρακτήρα απομνημονευμάτων υπό τον τίτλο «Το δίλημμα – 600 ημέρες ιλίγγου», αποτυπώνει το ζενίθ της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, την άθλια κατάντια και τα διάφορα μέτωπα εντός της Ε.Ε. Πρόκειται ουσιαστικά για την πρώτη μαρτυρία Ευρωπαίου ηγέτη από τα παρασκήνια της δυσκολότερης ίσως εποχής εις την ιστορία της Ε.Ε. Οι ανεπίτρεπτες για Ηγέτες ύβρεις με «γαλλικές εκφράσεις», οι σφοδρότατες συγκρούσεις και οι εντονότατες πιέσεις είχαν ως συνέπεια, εντός μόλις τριών εβδομάδων, τις παραιτήσεις των Πρωθυπουργών της Ελλάδος, της Ισπανίας και Ιταλίας κ.κ. Παπανδρέου, Θαπατέρο και Μπερλουσκόνι αντιστοίχως.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι εντός της Ε.Ε. οξύνεται η αντιπαράθεση μεταξύ ενός τμήματος κυρίως του Νότου και εκείνων των κρατών-μελών που, ως εκφραστές της δήθεν «προτεσταντικής ηθικής» και της «ιερότητας της εργασίας», κατέστησαν, εις βάρος όμως των Νοτίων, συλλέκτες τεράστιου πλούτου. Και όχι μόνο χρησιμοποιούν τώρα τα τεράστια κεφάλαια των μέσω των χρηματαγορών και των πολυεθνικών εταιρειών που ελέγχουν και μέσω της καιροσκοπικής πολιτικής και της θέσπισης Νόμων και Κανόνων εντός της Ε.Ε., αλλά μάλιστα, εις το όνομα της δήθεν «ιερότητας της εργασίας» και της «προτεσταντικής ηθικής» εκβιάζουν και υποτάσσουν τώρα τα υπόλοιπα κράτη-μέλη, «στραγγαλίζοντας» λαούς και κοινωνίες.

Όπως όμως η ανακήρυξη της ίδρυσης της Γερμανικής Αυτοκρατορίας από τον Γερμανό Καγκελάριο Οτο φον Βίσμαρκ μέσα εις τα Ανάκτορα των Βερσαλλιών την 18η Ιανουαρίου 1871 μετά την ήττα της Γαλλίας εις το γάλλο-γερμανικό πόλεμο σήμαινε την ταπείνωση της Γαλλίας, έτσι και η συνάντηση των 4 Ηγετών Ολάντ, Μέρκελ, Τζεντιλόνι και Ραχόϊ την 6η Μαρτίου.2017 και πάλιν εις τα Ανάκτορα των Βερσαλλιών σημαίνει την τελευταία πράξη, το προοίμιο της αναπόφευκτης διάλυσης της Γερμανικής Ευρώπης.

Διότι οι Λαοί της Ευρώπης επιθυμούν μία ηγεσία αντί της κυριαρχίας, μία παγκόσμια κοινότητα κοινών συμφερόντων και όχι την δημιουργία αφέντη και υποτελών. Κάτι όλως αντίθετο με την ιδιοφυή στρατηγική και το οικουμενικό όραμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το πνεύμα του Ελληνισμού.

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

***

Ο αρθρογράφος κρητικής (Μαριού Ν. Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά εις την Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας και επί 30-ετίας Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια.