ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΣΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ

'' Όσο για την εκκλησία ζει τον δικό της νιρβάνα - μη τα του οίκου μου τάραττε - επιλέγοντας τα εγκόσμια και τη συντήρηση , γιατί παρέμεινε στην πρώτη ανάγνωση του κηρύγματος του Χριστού και δεν ερμήνευσε στο ποίμνιό της αν αυτό εμπεριέχει παθητική στάση για τα κοσμικά επί γης ή ένα ιδιαίτερο ριζοσπαστισμό που απομυθοποιεί την κοσμική εξουσία που δουλικά η ίδια υπηρετεί , αποκρύπτοντας την εν Χριστώ αλήθεια που μόνο η ανάγνωση του κηρύγματός Του με την ψυχή την θεάται.

''Είναι βεβαιωμένο ιστορικά ότι η αττική γλώσσα και η παιδεία του ελληνισμού έδωσαν την ενότητα και την πολιτιστική ταυτότητα στο παγκόσμιο κράτος των Ρωμαίων εξελληνίζοντας την οικουμένη ώστε να περιέχεται στην έννοια του ελληνισμού και το imrerium Romanum , αρκεί να κατανοήσουμε στο βαθύτερο πνεύμα του όρου Ελληνισμός : όχι την ιστορική ζωή ενός κόσμου που προήλθε από την συγχώνευση του Ελληνικού και του Ανατολικού , αλλά τη χρονική περίοδο μετά τον Φίλιππο και Αλέξανδρο που καταλύεται το παλαιό καθεστώς των ανεξαρτήτων Ελληνικών πόλεων με τον ιδιαίτερο πολιτιστικό βίο των Ελλήνων σε φυλές και πολιτικές ομάδες για να πραγματοποιηθεί η ενιαία ιστορική πορεία του Ελληνικού Έθνους που θα ανυψώσει τον Ελληνικό πολιτισμό σε παγκόσμιο .

Ο Ελληνισμός αυτός όμως που δικαίωνε ως ένα βαθμό τη θυσία των πολιτικών ομάδων στο όραμα του παγκόσμιου κράτους που ξεκίνησε με τον Αλέξανδρο για να συνεχιστεί με τον Αύγουστο προϋπέθετε μια τέτοια βίωση της Ελληνικής παιδείας που δεν ήταν δυνατόν να την αποκτήσουν όλοι οι υπήκοοι του κράτους αυτού .

Αποτέλεσμα μέσα στους κόλπους του να δημιουργηθεί μια νέα διαίρεση μεταξύ σπουδαίων και φαύλων κατά τα φιλοσοφικά ήθη της εποχής εκείνης , μεταξύ μεμυημένων και αμυήτων στον Ελληνικό ανθρωπισμό . Οι πεπαιδευμένοι ελληνικά ήταν Έλληνες κατά τον ορισμό του Ισοκράτη '' το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους αλλά της διανοίας δοκείν είναι '' και οι απαίδευτοι ήσαν οι - βάρβαροι - στο νέο περιεχόμενο της λέξης που απέβαλλε την αρχική της χρήση .

Αυτή η διαίρεση ήταν εκείνη που απειλούσε επικίνδυνα την υπόσταση του παγκόσμιου κράτους (πνευματική τότε οικονομική τώρα) γιατί τα ρωμαϊκά όπλα δεν έφθαναν και ο Ελληνικός ανθρωπισμός δεν ήταν αρκετός για να εξασφαλίσουν την ενότητά του.

Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται επί γης ο Θεάνθρωπος και με το ευαγγέλιό του προσφέρει και την ψυχική ενότητα των απαιδεύτων πληθυσμών μέσα στον πανταδαπό κόσμο του κράτους της οικουμένης .

Ο αγώνας του χριστανισμού για την επικράτηση του ξεκινά!

Ο μεγάλος αντίπαλος του χριστιανισμού που φαίνεται να είναι το Ρωμαϊκό κράτος , ουσιαστικά ήταν οι Έλληνες που αντέδρασαν εν ονόματι του κράτους αυτού ως υφιστάμενο πολιτιστικό σύστημα αλλά και εν ονόματι της δικής τους παιδείας .

Τους κινδύνους για την επικράτηση του Χριστιανισμού στο παγκόσμιο κράτος των Ρωμαίων προβάλει ο Κέλσος στην επίθεση εναντίον αυτού τονίζοντας την αδιαφορία του Χριστιανού για τα πολιτικά δρώμενα στα επί γης , με υπαινιγμό στην Αληθή φιλοσοφία του Επίκουρου , την uera ratio του Λουκριτίου : '' οι γαρ το αυτό σοι ποιήσειαν άπαντες , ουδέν κωλύσαι τον μεν ( Βασιλέα ) καταλειφθήναι μόνον και έρημον , τα δ' επί γης επί τοις ανομωτάτοις τε και αγριωτάτοις βαρβάροις γενέσθαι , και μήτε της σης θρησκείας μήτε της αληθινής σοφίας εν ανθρώποις έτι καταλείπεσθαι κλέος '' . Δηλαδή με την στάση των χριστιανών .... που μόνο στην Βασιλεία των ουρανών αποβλέπουν, κινδυνεύει το κράτος να πέσει στα χέρια των βαρβάρων και τότε και η θρησκεία του κοντά στην Ελληνική σοφία θα σβήσει ανά τον κόσμο .

||| Βέβαια στην πορεία οι ευγενείς οι ιππότες και οι κληρικοί της χριστιανικής Ευρώπης Γερμανοί Γάλλοι Άγγλοι Ιταλοί κ.λ.π ... που αναζητούσαν νέες χώρες , τιμάρια και επαρχίες δεν άφησαν το κράτος ( τον Πάπα δηλαδή ) μόνον και έρημον , αλλά άφησαν τον Χριστό και οπλίστηκαν με το ξίφος φέροντας τον σταυρό γενόμενοι σταυροφόροι για να υπηρετήσουν με σφαγές , διωγμούς και λεηλασίες τα βάρβαρα ένστικτα του εκτός Χριστού ανθρώπου επαληθεύοντας κατά- τίνι τρόπο αντίστροφα τους φόβους του Κέλσωνα , φόβοι που έφθασαν και στις μέρες μας ως κακή προφητεία στην αμετανόητη Ευρώπη που η εκκλησία της όπως τότε έτσι και τώρα παραμένει ιδεολογικός μηχανισμός ελέγχου της κοινωνίας στην υπηρεσία της εκάστοτε ιμπεριαλιστικής εξουσίας προκλητική και αδιαλείπτως διαχρονική , απόμακρη της θρησκείας του Χριστού και αδιάφορη της σοφίας των Ελλήνων ||| .

Η μεγάλη αντίθεση που συναντά ο χριστιανισμός στον ελληνισμό είναι ότι ενώ η ελληνική φιλοσοφία προχωρεί με τον λόγο για να υψωθεί στον Θεό και να χαρίσει στον σοφό την εσωτερική του ελευθερία , η θρησκεία του Χριστού προχωρεί με την πίστη για να υψώσει τον άνθρωπο με τις άλογες δυνάμεις της ψυχής του κατ' ευθείαν στον ουρανό όπου θεάται την μυστική και ασύλληπτη με το λογικό αλήθεια .

Πίστη και λόγος , Χριστιανισμός και Ελληνισμός δύο διαφορετικές φιλοσοφικές προσεγγίσεις του Θείου που για μεν τον Χριστιανισμό το κήρυγμα του Χριστού είναι ο Θεός που κατεβαίνει ο ίδιος προς τον άνθρωπο ενώπιος ενωπίω και τον χειραγωγεί στην ηθικότητα για την ημέρα της κρίσης στον ύστερο της ζωής χρόνο , στο δε Ελληνισμό ο άνθρωπος κρίνεται καθημερινά στον παρόντα της ζωής χρόνο για την ηθική του με την στάση του και τη συμπεριφορά του στα επί γης δίκαια που κατά λόγω οι Θείοι νόμοι ορίζουν .

Η ηθικότητα δηλαδή εν Χριστώ δεν αποκτάται με την ενέργεια του νου αλλά είναι δώρο της Θείας χάριτος και η αρετή του Πλάτωνα δεν είναι αυτάρκης προς ευδαιμονία καθώς και η γενναιότητα του Σωκράτη ικανή για την λύτρωση , αλλά προπαρασκευή που ασκείται για την αιώνια ζωή κοντά στον Θεό και αποτελεί το μέτρο για κάθε πράξη του ανθρώπου επάνω στη γη που προσπαθεί να αγγίξει την πραγματική του ελευθερία .

Ο θεός του Χριστού είναι ο αγαθός και συγνωμονικός πατέρας που προσκαλεί τους αμαρτωλούς εις μετάνοιαν υποκαθιστώντας λυτρωτικά το δίκαιο επί γης με την άφεση των αμαρτιών , εν αντιθέσει της ελληνικής αντίληψης περί απόδωσης του δικαίου που πάντοτε καταλήγει σε σκληρή τιμωρία για τα επί γης αμαρτώμενα που συνοψίζεται περιεκτικά στο δράμα μιας Αττικής τραγωδίας από τα λόγια της Κλυταιμνήστρας '' σκότωσα με δόλο και πρέπει να τιμωρηθώ '' . Θεία η χάρη του Χριστιανισμού αλλά ισχυρή και η πνευματική παιδεία του Ελληνισμού . Τρεις αιώνες είχε διαρκέσει η πάλη αυτή μεταξύ του Χριστιανισμού και της Ελληνικής παιδείας και ήταν μοιραίο στον αγώνα αυτό και ο ελληνισμός να εκχριστιανισθεί και ο χριστιανισμός να εξελληνισθεί για να φθάσουμε στη μεγάλη συμφιλίωση που συντελείται στην Αλεξάνδρεια το κατ' εξοχήν πνευματικό κέντρο του Ελληνισμού όπου μέσω της Ελληνικής σοφίας προχωρούν στην επιστημονική κατανόηση της Χριστιανικής πίστης και την αλληγορική ερμηνεία των Γραφών.

Ο αττικισμός εισελαύνει στον χριστιανισμό και συντελείται πλέον ο τέλειος εξελληνισμός της μορφής του χριστιανικού λόγου . Το αφελές και πηγαίο ύφος της Καινής Διαθήκης του πρώιμου χριστιανισμού υποχωρεί στον έντεχνο ρητορικό λόγο των Ελλήνων και έτσι ο Ελληνισμός κερδίζει τον δεύτερο μεγάλο ανταγωνιστή του , τον χριστιανισμό , που και αυτός , όπως το Ρωμαϊκό κράτος για να επικρατήσει , χρειάσθηκε να συμβιβασθεί μαζί του αναγνωρίζοντας την Ελληνική φιλοσοφία ως δώρο Θεού όπως και η Βίβλος . '' ο αυτός Θεός αμφοίν ταιν Διαθήκαιν χορηγός , ο και της Ελληνικής φιλοσοφίας δοτήρ τοις Έλλησιν''

Eτσι ο αρχικός χριστιανισμός θυσιάζεται για να διατηρηθεί το ευαγγέλιο του Χριστού που γίνεται προσιτό και οικείο στον κόσμο των Ελλήνων και των εξελληνισμένων ξένων , και η θρησκεία του Χριστού που ως τώρα ήταν περιορισμένη στα λαϊκά στρώματα των απαιδεύτων ανθρώπων , κατακτά ως ένα κομμάτι του Ελληνισμού τη θέση της στα πεπαιδευμένα στρώματα της παγκόσμιας κοινωνίας για να συντελεσθεί το σημαντικότερο : με τον χριστιανισμό ο ελληνισμός γινόταν θρησκεία και με τον ελληνισμό ο χριστιανισμός γινόταν φιλοσοφία . Ο χριστιανισμός ήταν η μεγάλη προσφορά της Ανατολής στον ελληνισμό και με αυτόν του απέδιδε τα τροφεία . Είχε ανάγκη την προσφορά αυτή ο ελληνισμός αν δεν ήθελε να μείνει στην επιφάνεια του κράτους της οικουμένης και να αφήσει από κάτω να κοχλάζει το ηφαίστειο της απαιδευσιάς και της βαρβαρότητας .

Η Ανατολή από λίκνο του ελληνισμού γίνεται πλέον και κοιτίδα του χριστιανισμού και ο πολιτικός νους του Μέγα Κωνσταντίνου που συνάγει τα πολιτικά συμπεράσματα από το γεγονός αυτό αναγνωρίζει τον χριστιανισμό και μεταφέρει την έδρα του κράτους στην Ανατολή στο ελληνικό Βυζάντιο εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή , την εποχή του χριστιανικού ελληνισμού .

Αυτόν τον χριστιανικό ελληνισμό χτύπησε με την πιο σκληρή βαρβαρότητα η Παπική Δύση ( 1204 άλωση της Βασιλεύουσας από τους Φράγκους ) με λεηλασίες , διωγμούς και καταστροφές αποσπώντας από μνημεία και έργα τέχνης χρυσό , άργυρο και πολύτιμους λίθους για να κατασκευάσουν νομίσματα οι προπάτορες της σημερινής Ευρώπης ενώ τα λείψανα του ελληνισμού κατέφευγαν εις την Νικαία όπου έμελλον να ανασυγκροτήσουν τη διαλυμένη τους αυτοκρατορία . Αυτά ήταν τα δίσεκτα χρόνια και οι οργισμένοι μήνες που προϊδέασαν την τελική πτώση της Βασιλεύουσας στην Ανατολή τον Μάϊο του 1453 , γιατί δεν άντεχαν στο Φώς της οι βάρβαροι της Δύσης .

...Κάποιος πρέπει να ρωτήσει τους σημερινούς έλληνες σταυροφόρους της Ευρώπης , Προέδρους και Πρωθυπουργούς : Ποια ιστορία για τους Έλληνες και τον Ελληνισμό τεκμηριώνει το Δόγμα ''ανήκομεν εις την Δύση'' και ποια λογική δικαιολογεί την υστερία του Ευρωπαϊκού μας προσανατολισμού ; ειδικά την Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη που το παλλάδιο αυτής κινδυνεύει να γκρεμισθεί σε συντρίμμια με αναπόφευκτο κακό '' τα επί γής επί τοις ανομωτάτοις τε και αγριωτάτοις βαρβάροις γενέσθαι , και μήτε της θρησκείας του Χριστού μήτε της σοφίας των Ελλήνων εν ανθρώποις έτι καταλείπεσθαι κλέος'', όπως φοβόταν στον καιρό του ο Κέλσος ;

...Και αν δεν τους ρωτά ο λαός , γιατί όχι η ορθόδοξη εκκλησία ;

Όσοι έχουμε ταχθεί σ' αυτή τη βάρβαρη εποχή της υλικής παγκοσμιοποίησης θεματοφύλακες της ελληνικής παιδείας και του κηρύγματος του Χριστού στώμεν καλώς !

Όσο για τους υπόλοιπους και ειδικά για τους εκπροσώπους του Χριστού και κατά τίτλο ιερωμένους της εκκλησίας , ορθόδοξης και καθολικής , που έχουν αντικαταστήσει την πνευματική τους πίστη στον Θεό με την κοσμική πίστη στη βαρβαρότητα του ανθρώπου της εξουσίας , είναι οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι που μετά τον Χριστό σταυρώνουν και την κοινωνία !

 ΑΣΛΑΝΙΔΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ