Η ΕΝΟΧΗ ΑΝΟΧΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΘΕΣΜΩΝ

Είναι δυνατόν σε εποχές τέτοιου κοινωνικού χάους μια εχέφρων κοινωνία να εξαρτάται από ένα και μόνο θεσμό για τη σωτηρία της και η Βουλή με τους βουλευτές, τα συνδικάτα με τους συνδικαλιστές, τα πανεπιστήμια με τους καθηγητές και πλείστοι άλλοι θεσμοί της πολιτείας με κορυφαίο τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να σιωπούν και να σέρνονται ως βουβά κατάλοιπα νεκρώσιμης ακολουθίας πίσω από τον θεσμό της εκτελεστικής εξουσίας που ενταφιάζει τον λαό και την κοινωνία; 

 του Ασλανίδη Ματθαίου.

Απογυμνωμένοι Θεσμοί άνευ περιεχομένου που αναζητούν την πλήρωση της ασημαντότητάς τους στις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, ανεπαρκείς έως ανύπαρκτοι, περισσότερο κρατικοί μηχανισμοί καταστολής και εγκλωβισμού του λαού στην απολυταρχία της εκτελεστικής εξουσίας και λιγότερο έως καθόλου θεσμοί διεξόδου προς τη Δημοκρατία.

Πολιτικά κόμματα, συνδικαλιστικές ηγεσίες, δικηγορικοί σύλλογοι, αγροτικοί σύλλογοι, τοπική αυτοδιοίκηση, περιφερειακά συμβούλια, επιμελητήρια κ.λ.π, όλα ενσωματωμένα στο κράτος χωρίς οντότητα και αυτονομία με όραμα και στόχο μια προνομιακή θέση στη γραφειοκρατία της εξουσίας. Ένα κρατικό σύστημα που ποτέ δεν κατάφερε να γίνει κράτος δικαίου, ευημερίας και ισότητας, εικονικά διχασμένο σε επίπεδο εξουσίας Δεξιάς και Αριστεράς που επικοινωνούν μεταξύ τους με όρους σύγκρουσης και ανταλλαγής κατά το δοκούν της κυβερνητικής συγκυρίας με επιδίωξη τη μετατρατοπή της κοινωνίας σε αιμοδότη του γραφειοκρατικού τέρατος που γέννησε η ποικιλόμορφη δομή του κρατισμού και των εγκάθετων στελεχών του.

Ήταν ιστορικά αναπόφευκτο και νομοτελειακά επιβεβαιωμένο με το πρώτο τράνταγμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης να στροβιλισθεί η χώρα μας από οικονομική σε πολιτική και υπαρξιακή κρίση, κάτι που δεν φαντάσθηκαν οι ερασιτέχνες πολιτικοί μας γιατί ποτέ δεν κατάλαβαν την έννοια της Πολιτικής Οικονομίας ως λειτουργία των θεσμών στην οργάνωση της οικονομικής ζωής της κοινωνίας στα διάφορα στάδια μετασχηματισμού της. Κάποιος έπρεπε να τους εξηγήσει την αλυσιδωτή αντίδραση που προκαλεί η ανεπάρκεια της πολιτικής στη διαχείρηση μιας καπιταλιστικής κρίσης.

Εάν μια οικονομική κρίση αντιμετωπίζεται με πολιτικές αποφάσεις αυτό δε σημαίνει ότι στην πολιτική κρίση που βίωνε και βιώνει η χώρα μας ισχύει το αντίστροφο γιατί εκείνο που δεν έχουν καταλάβει οι ηγεσίες μας ή δε θέλουν να το καταλάβουν είναι ότι η οικονομική κρίση ανέδειξε την βαθύτερη πολιτική κρίση στον τόπο μας που την έκαναν οι ανίκανοι υπαρξιακή! Διότι η οικονομική κρίση είναι φαινόμενο οικονομικό και όχι φαινόμενο αφανισμού ενός αρχαίου λαού από τον χάρτη της ιστορίας γιατί υπάρχει ένα “χρέος” , λες και είναι το μοναδικό.... στα κράτη του πλανήτη.

Συσσώρευση της προβληματικής μας πολιτικής είναι το χρέος και όχι αποτέλεσμα της παρούσας κρίσης για να αντιμετωπίζεται με όρους οικονομίας και εκποίησης του εθνικού πλούτου που στερεί από την εργατική κοινωνία τους άλλους δύο, ιδιοκτησιακά δικούς της, συντελεστές παραγωγής το έδαφος και το κεφάλαιο που αποτελούν γι' αυτήν μοναδικά μέσα για την ανασυγκρότηση της.

Οι λαοί δανείζονται για να αναπτυχθούν στη βάση του δικού τους εθνικού πλούτου (λιμάνια, αεροδρόμια, ενέργεια, υπέδαφος κ.λ.π) και όχι για να αφανισθούν ξεπουλώντας αυτά μέσω των επενδύσεων στους ξένους και αν κάποιοι πολιτικοί, μάλλον πολλοί, που ''μόνοι τους τα φάγανε'' ενώ έπρεπε να είναι στην φυλακή είναι στη Βουλή ή στον περίγυρό της για να μας κοροϊδεύουν και να μας κυβερνούνε, είναι διπλό το αδίκημα κατά του λαού γιατί καλείται και να πληρώσει. 

Δυστυχώς η Δικαιοσύνη ως έφορος του δικαίου και της ηθικής τάξης στη χώρα μας φαίνεται ότι έχει δύο πρόσωπα, το πρόσωπο της Νέμεσης για τους πολίτες και το πρόσωπο των ευμενίδων για τους πολιτικούς.  

Κάποιοι πρέπει να ξαναστοχαστούν το θεσμό της Δικαιοσύνης εισάγοντας εις αυτήν ή στο σύνταγμά μας με αυστηρές διατάξεις και την έννοια της πολιτικής δικαιοσύνης, για το πως τα ήθη πρέπει να είναι σύμφωνα με την αλήθεια των πραγμάτων και για τα πολιτικά, ο λόγος συνεπής με την ψυχολογική αλήθεια του προσώπου που τον εκφέρει “κατά το εικός και το αναγκαίον“ αισθητική Ιφιγένειας εν Αυλίδι 1454 a 33.

Θυμηθείτε τον προεκλογικό πολιτικό λόγο του Τσίπρα σε παραλήρημα συνθημάτων όταν εξαπατούσε τον λαό : κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη - για να φτάσουμε - στους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και δεν τιμωρήθηκε γι' αυτό γιατί ταυτίστηκαν στη χώρα μας, το ψέμα με την πολιτική και οι πολιτικοί με τους απατεώνες. Στη Δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας θα του είχαν δημεύσει την περιουσία και θα τον είχαν εξορίσει στις αθηναϊκές αποικίες της Μακεδονίας.

Το πως εκμηδενίστηκε η απόσταση του προεκλογικού λόγου από την μετεκλογική πράξη σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ήταν το επίτευγμα ενός ριζοσπαστικού κινήματος της Αριστεράς που έγινε κυβέρνηση ώστε να γίνει κόμμα για να εναγκαλισθεί το κράτος πιστεύοντας ότι έτσι θα μπορέσει να κυβερνήσει. 

Το να νομίζεις ότι κυβερνάς με το να κατέχεις το κράτος είναι η έλλειψη της πολιτικής ενός κόμματος που κατάφερε με τα ψέματα να γίνει κυβέρνηση για να σφετερισθεί τους μηχανισμούς και τις λειτουργίες αυτού στην ανασφάλεια της πολιτικής του κυριαρχίας. Το να μετατρέπεις όμως το κράτος σε εισπρακτική εταιρεία αφυδατώνοντας την κοινωνική οικονομία, βυθίζοντάς την στην αυτοκτονική δίνη της ύφεσης και της ανεργίας  κατ΄εντολή άλλων, είναι πολιτική ξενόδουλη και ύποπτων συμφερόντων, αλλότριων του λαού για μια άλλη μορφή ξενικής κυριαρχίας που διασφαλίζει υποτελώς τη δική σου.  

Αυτή είναι η έννοια του '' γερμανοτσολιά '' που δεν θέλετε να παραδεχθείτε! 

Πόσο ακόμα αυτή η σιγουριά που σας παρέχει το κράτος θα προχωρήσει και που θα φτάσει με την παρούσα κρίση για να μη ζήσουμε την σοφόκλεια συμφορά με την Ελλάδα στο ρόλο της Αντιγόνης ένας Θεός το ξέρει!

Προσγειωθείτε ή ξεκουμπιστείτε κραυγάζει το πλήθος της εργατικής κοινωνίας γιατί δεν αντέχεται άλλο αυτή η τυραννία και κάποιοι πρέπει να αφουγκραστούν αυτή την κραυγή της απόγνωσης και της αγωνίας. Όποιο νομοθέτημα και να κοιτάξεις μια ωμή παραβίαση του συντάγματος και αν οι συνταγματολόγοι μας είναι σε ανεργεία γιατί καταργήθηκε το Σύνταγμα τί κάνουν οι δικαστές μας ως ενεργή εφεδρεία; Δεν μπορεί στην ελληνική επικράτεια να μην υπάρχει έστω και ένας δικαστής "γιατί δε θέλει ξέχωρος να δείχνει, παρά να 'ναι στ' αλήθεια" δικαστής για να τους δικάσει! Αισχύλος, Επτά επί Θήβας, στ. 592. 

Η κοινωνία ενταφιάζεται, η πατρίδα υποδουλώνεται, τα κόμματα του κατ' επίφαση δημοκρατικού τόξου μνημονιακός κύκλος φυλακής χωρίς διαφυγή για τον λαό και η πανεπιστημιακή μας κοινότητα στην πιο ανελλήνιστη συμπεριφορά της να αναγορεύει σε επίτιμους διδάκτορες - δικτάτορες της Ευρώπης ! Τόση αθλιότητα και ξεπεσμό δεν έχει ξαναζήσει αυτή η χώρα και όσο αρνούμαστε να το παραδεχθούμε θα ζήσουμε τα χειρότερα από ένα πολιτικό καθεστώς που δεν διστάζει όπως φαίνεται να νομοθετεί και την αδιαντροπιά του.

Σ' αυτή τη σιωπή των αμνών κάποιοι πρέπει να αποστασιοποιηθούν από τους στεγόσαυρους αυτής της πολιτικής που θα μας πουν τα ξαναειπωμένα για να ανακαλύψουμε τις ίδιες αιτίες ώστε ακόμα μια φορά να χαθούμε στις γενικόλογες αοριστολογίες.

Κάποιοι πρέπει να αρθρώσουν λόγο εθνικό και όχι πολιτικό για τα καλά και τα δίκαια της πολιτείας, ένα κατηγορώ που θα καθίσει όλους στο σκαμνί για να αναπνεύσει επιτέλους και η κοινωνία; Όταν το Σύνταγμα κουρελιάζεται και η πατρίδα μας κινδυνεύει δεν υπάρχουνε ρόλοι διακριτοί παρά μόνο τρόποι για σωτηρία γιατί ο πατριωτισμός δε δεσμεύεται από τον ρόλο μας μέσα στην πολιτεία, είναι συναίσθημα ψυχής και υποχρέωση των εκλεκτών στο όραμα της εθνικής μας κυριαρχίας. Κάποιος πρέπει να τους δικάσει !