Το Σώμα της Επανάστασης - του φώτη μισόπουλου

Να μιλήσω για μένα Εγώ ποιος .....

ΧΑΙΝΕΡ ΜΥΛΛΕΡ, ΤΟΠΙΟ ΜΕ ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ [1]

....ανάμεσα σε ναυάγια έμεινε ν' αποθηκεύει έρωτες στις συμπληγάδες στο ιερό που κάποτε αρμένισαν βασανισμένα μέλη, ''τελειώνοντας θα σάς διαβάσω μερικά εξαίσια ποιητικά αποφθέγματα, Εγώ ο μεγαλόσχημος Καίσαρας - έχουμε κορεσθεί από είδωλα, η τύχη παραπέμπει στα τελευταία αντιφατικά σημεία της επιβίωσής'',- ζήτημα, πλέον, αυστηρού επιπέδου και τέχνης υποκριτικής, ενώ τα φώτα λιγοστεύουν στα ικριώματα, οι θεατές αποκοιμούνται στις κρήνες και στους δωρικούς ναούς- λιτούς σαν έντεχνη απόρριψη της κολακείας στους άρχοντες - ικέτες των καιρών και των σημείων,- ο Ιάσονας κοιτούσε τους ουσάρους - ξαπλωμένοι κάνοντας ακόμα μερικές σπασμωδικές κινήσεις πριν ξεψυχήσουν, - λέγεται πως το είπε ο Δαντόν ''Σέρνω πίσω μου το Ροβεσπιέρρο'', μερικές σπασμωδικές κινήσεις πριν ξεψυχήσουν οι ηττημένοι Αργοναύτες, είχαν μια φιλία ευγενική σαν  αποικιοκράτες ή επαναστάτες όταν θέλουν να είναι αθέατοι σαν τους νεκρούς, - ή όπως μιλούσε η Μήδεια, το Σώμα της Επανάστασης ή του Μεσημεριού, παρέλυε το χορό με τη σφαγή - τα διασκορπισμένα μέλη των παιδιών της στα πόδια του Κυρίαρχου - το αίμα απάντησε στην Προδοσία, η  Επανάσταση θα έχει μια πληγή στο μηρό μ' ένα άσχημο απόστημα απ' τη γέννησή της - η εγγονή του Ήλιου,- ποιος είπε πως το φως ειναι μονάχα μικρά διαμάντια που θα κρυφτούνε στις σάρκες μας, - δράκοντες φτερωτοί θα τη φέρουν στην Αθήνα, - σε κάθε πόλη οι εραστές θα στοχαστούν τη δική τους εξέγερση, την εξορία ή όταν πέφτουν στα χέρια μας τα σημειώματα με τις κρυφές σημασίες του πόθου,- τον ανείπωτο τρόμο- η Επανάσταση είναι τα Παιδιά μας 

....η ζωή αν υπήρχε άραγε χωρίς αυτή την υιοθεσία της προσποίησης - ''είμαι ο Δαντόν, τριάντα πέντε ετών, κατοικία μου θα είναι από αύριο το Μηδέν'' [2]- πήρα στα χέρια εκείνα τα λυτά περασμένα μαλλιά που μιλούσαν στον άλλον αιώνα ή σ' αυτόν ή στον ερχόμενο, το κρανίο της Σαρλότ ντε Κορντέ [3], ''δεν πρόκειται για μεσάνυχτα'', - είπε, αλλά την άλλη μέρα συλλογίστηκα, θα συναντηθούμε σε μια λίμνη, γιατί δεν είχε άλλη απάντηση, το μίσος των πουλιών είναι στο ράμφος όταν πέφτουν με το πρόσωπο στο χώμα ή νομίζουνε πως έτσι σχίζουν το πανί για να μπερδέψουν τον άνεμο στην τρικυμία, επειδή ακόμα σφυρίζει ένα σκοπό που βγαίνει από τα βάθη της σπηλιάς κι οποιοσδήποτε έχει γεράσει αναπάντεχα μερόνυχτα - ''λίγο πριν πέσει η λεπίδα, δείξε δήμιε το κεφάλι μου στο λαό, αξίζει τον κόπο να με δεί [4] - ''θα έρθω '', μου λέει η Σαρλότ, ''ακέφαλη, αλλά προτού κοιμηθώ υπάρχει ένα μικρό σημείο στο βάθος της κάμαρης που μένει ανεξερεύνητο για τους τυραννισμένους - θα ζω για να επιδεινώσω τη θλίψη μου'' και μετά συμβαίνουν πολύ σπουδαίες αποκαλύψεις, ''ποιος είναι;;'', ''μια φίλη της Επανάστασης'', ο Μαρά είχε πεί να περάσει : η Μαρί Ανν Σαρλότ ντε Κορντέ στάθηκε στην πόρτα,- ο Φίλος του Λαού ήθελε να ηρεμήσει τις αθεράπευτες δερματοπάθειες στο ψυχρό νερό, - όπως οι μυστηριώδεις απώλειες των συνδαιτυμόνων στα παλιά εστιατόρια των σταθμών,- τι ζητήσαμε;;,- χρεώνουμε στον εαυτό μας τον επίλογο ξορκίζοντας το τελευταίο σινιάλο της μνήμης, οι γκρεμισμένοι φανοστάτες των εξεγέρσεων είναι οι εποχές των Γάμων με την Ιστορία.

ΓΥΝΑΙΚΑ 1 : Θα είμαι η αβίαστη θηλειά του νυχτερινού ανέμου, στη γενεαλογία του αόριστου σωρεύοντας την πιο αβάσταχτη ποίηση της Επανάστασης [παύση] 

Ο ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΎ : Ήρθε καιρός να δώσουνε τη συγκατάθεσή τους όσοι έφυγαν ή όσοι γύρισαν χωρίς τη γυναίκα που μάς βεβαίωνε - ''έχω κλείσει το διακόπτη, δεν έρχεται κανείς''- κι οι δρόμοι φαινόταν απροειδοποίητοι

ΓΥΝΑΙΚΑ 1 : Γιατί διαλέξατε τον απόκληρο του κόσμου;; Οι φιλοδοξίες τελειώνουν στη ματαιότητα, έτσι κι αλλοιώς, όπως οι κίνδυνοι όταν παραμονεύουν παντού, σαν τη καρτερία των φτωχών 

[μικρή παύση]

Ο ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ : Ο ποιητής που θαυμάζετε είναι τυφλός, μοιάζει με τον Οιδίποδα, - με την ίδια την Επανάσταση

ΓΥΝΑΙΚΑ 1 : Έτσι γίνεται με τους τυφλούς ηγεμόνες ή τους τυφλούς ραψωδούς - δε ξεπερνιούνται, συναγωνίζονται με το χάος, - σιγούν στην ξαφνική κι απρόσμενη ακρόαση της αγιοσύνης, στα παιδιά μου- στην Εξέγερση

Ο ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ : Αντίο - μιλούσα πάντα βεβιασμένα κι έτσι έβρισκα άπειρα ζευγάρια παπούτσια - όλων εκείνων των χωρισμών, - κι όσων δεν ζήσαμε ακόμα, όμως σε άκουγα- στις εξεγέρσεις που θα συνεχίσει ο Μαγιακόφσκι, ή ο Λαφάργκ, στις χρωματιστές ευτοπίες του Μάλεβιτς-/[παύση] και το κορμί της Σαλώμης έγκλειστο μια μαύρη ουλή μέσα στη γη - και η κεφαλή του Άμεμπτου;;- υπήρχε κάτι από την πρώιμη αναχώρηση του Μυστικού Δείπνου και μετά ο πυροβολισμός που με σημάδεψε κάνοντας κομμάτια έν' ασημένιο νόμισμα από μακριά που δεν υπάρχει που δεν υπήρχε που δε θα υπάρξει, τα πουλιά φαίνονται απαγχονισμένα στα κατάρτια - απ' το μέρος αυτό της έρημης ακτής είδα τελευταία φορά την παλίρροια με τα όνειρα, όπως έγραψε εκείνος, Level across the face [5]

[μεγάλη παύση, σκοτάδι, φως, σκοτάδι, ήχοι δυνατοί σε ένταση, φως, - κάποιοι σηκώνουν το αιμόφυρτο πτώμα του Φίλου του Λαού].

[Ησυχία. Η θάλασσα. Η άμμος]

ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ 1 : Δουλοκτήτες υπάρχουν παντού 

ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ 2 : Πλοιοκτήτες, επίσης 

ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ 3 : Κι Εφοπλιστές 

ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ 4 : Μέχρι και Ιάσονες [παύση]

ΓΥΝΑΙΚΑ 2 :  -Η ζωή- αυτή η κατευθυνόμενη μούμια -θεοφοβούμενη και νευρωτική, ήθελα μόνο νάξερα - είμαι η πιο χυδαία βεβηλώτρια του Δάντη, η ακόλαστη του Τίποτα, του Πουθενά, του Μηδενός, και Όλων- σε ποιές χαρτογραφίες της Κόλασης θα με φυλάκιζε ο ποιητής μαζί σας και μαζί τους - με κατηγόρησαν ότι, ενσωματώθηκα νωρίς στην κομματική ιντελλιγκέντσια που δεν ελέγχεται ποτέ, - όλ' αυτά γιατί είχα αργήσει να γνωρίσω την οξυδέρκεια του Πολίτη 1 - όχι λιγότερο ακαταπόνητη από τον ορθολογισμό του Πολίτη 2: [γελάει δυνατά] - 

[μεγάλη παύση]

''[Βρισκόμουν ακόμη δίπλα στο μηχάνημα, όταν ένας ξυλουργός ονόματι Λεγκρώ, πήρε το κεφάλι της πολίτισσας Κορντέ και το έδειξε στο πλήθος. Παρ' ότι συνηθισμένη σε τέτοια θεάματα, γύρισα το βλέμμα μου αλλού. Άκουσα έναν θόρυβο και μετά έμαθα ότι ο άθλιος τη χαστούκισε. Οι βοηθοί μου, μού είπαν πως το κεφάλι κοκκίνισε σ' αυτήν την προσβολή]''[6] 

[σκοτάδι] 

.......έγραφα ένα ειδύλλιο, λοιπόν, για το 100.000 μ.Χ.,- ο Δικός Μας Ήλιος-, σχολίαζα κάποια στιγμή θα περάσει στον Τροπικό του Καρκίνου, σα ν' αφήνει κανείς τη μοίρα του στα χέρια ενός άλλου, κι αυτός στα χέρια μιας άλλης - μια συνέχεια ένα διηνεκές-/ εις τον αιώνα των αιώνων - σα να εκτελώ επιθυμίες των γερατειών, μια κλωστή από σύννεφο που μόλις διακρίνεται, η σφαγή των αθώων τελειώνει με την περιπλάνηση του Ηρώδη στα ερείπια που ακόμα καπνίζουν, - κύκνεια ταξίδια μαρμάρινες τεφροδόχες και κραυγές κανείς δεν έχει ανάγκη ετούτες τις γραφές- θα ζήσουμε, θα ζήσουμε και χωρίς τις άσπρες λήκυθους, όπως ένα μεγάλο ναυάγιο σε ρηχά νερά σα σπίτι που τελειώνει τη μοίρα του,πάνω απ' τα τείχη αντιλαλούν ξανά και ξανά τα Σεπτά Επιφάνια των θεών, η Φωνή με τους Ανέραστους Αστερισμούςμέσα στη Νύχτα, στην Αιώνια Θαλπωρή καθώς η Επανάσταση ακρωτηριάζει ή κλέβει για πάντα ό,τι ήταν προορισμένο να χαθεί, τα ίδια τα μάτια του Γεσένιν θα λάμψουνε πάλι, τα χάδια της Αννας Αχμάτοβα...-ας γίνει, - η Μήδεια θα επιστρέψει από το δρόμο με τα πηγμένα αίματα, τους βάρβαρους αντρικούς ιδρώτες, τις σκιές των αγαλμάτων με το διαλυμένο Εγώ της Εξέγερσης,- εξουθενωμένα-, όσα γλυτώσουν θα κερδίσουν μια θέση στο άσυλο, δίπλα σε άθλιους φωταγωγούς ''δεν εμπιστεύομαι το μέλλον'', της είπα,  ''γι' αυτό όταν πεθάνω θ' αφήσω το βιβλιάριο με τις εισπράξεις στη θεία Ευφροσύνη, πεθαμένη από χρόνια,- για σιγουριά- ή στον τυφλό που τα βράδια κοιμάται αλλού και το πρωί γυρίζει έγκαιρα, άλλωστε κι εγώ δεν αργώ, περιμένω στο ίδιο μέρος μήπως αναληφθώ στους ουρανούς, όπως ο Λάζαρος- που διέφυγε την προσοχή μας αγκαλιάζοντας το αδύνατο

                                
                                [Τοπίο με γλάρους]

Α. ΤΣΕΧΩΒ : Αρκετοί πεθαίνουν με το ίδιο επίθετο και το ίδιο όνομα -για παράδειγμα ο Κοσταντίν Γαβρίλοβιτς Τρέπλεβ [7*]- ένας γλάρος είναι μέχρι σήμερα ξέπνοος στα χέρια του, - ήταν ποιητής, ξέρετε, μέχρι το θάνατό του [μικρή παύση]. Μπορεί και μετά να συνεχίζει, αν και πολλοί τον είδαν-λέει - Αργοναύτη σ' ένα μέρος αφιλόξενο, ντυμένος με κουρέλια, - δε μένει πια καιρός για ποιήματα στα χαρακώματα.

ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ : Με υποδέχεται με μεγάλη ευγένεια και μιλάει συχνά για σάς - συνήθως είναι βράδυ

Α. ΤΣΕΧΩΒ : Τέτοιες ιστορίες δε γινόταν πιστευτές άλλοτε και συχνά κατηγορήθηκα, ίσως εξ αιτίας μου ο αετός συνεχίζει να κατατρώει τον Προμηθέα [μικρή παύση]

ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ : Και τι μπορεί ν' αποδείξει ένας φτωχός για τη ζωή του - σάς προειδοποίησα, πάντα έπεφτε βράδυ, έτσι για να συχωρέσουμε τον κάθε επιλήψιμο θόρυβο που διέκοπτε, - κάποιος θα μπορούσε ν' απωλέσει την ποιητική του κυριαρχία, εγκώμια που επέπλεεαν όπως ανυποψίαστες κληρονομιές, η αγκαλιά της βαρώνης, εκείνη η γοητεία της λαίδης Μέρυ 

[παύση]

Α. ΤΣΕΧΩΒ : Με συγχωρείτε - πρέπει να γυρίσω, το φεγγάρι θα φωτίζει τη λήθη μου, δε μ' ενδιαφέρουν όσα κάποια επαγγέλθηκαν ή εκείνες οι α-λήθειες 

[μικρή παύση]

ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ : Ξημερώνει και τα σκυλιά χρειάζονται μιαν άλλη παρηγοριά ή τα κομμάτια παλιών ονείρων υγρών από το κλάμμα της ήττας που μάς πρόλαβε, ω!! - ήταν όλα μια απίθανη συγκατάθεση σαν τους απόμαχους όταν ένα κομμάτι σκιάς κινείται με το χρόνο, δηλαδή γίνεται ποτάμι, γίνεται θεός και συνοδεύει ένα στόμα σπηλιάς, όχι παραπάνω....

Α. ΤΣΕΧΩΒ : Για να ζήσει κι ο Φιλοκτήτης, έστω ανέλπιστα, αποφεύγοντας την πλάνη των θεών -καθώς λυγίζει ο αγκώνας ή μια σκέψη που χάνεται, αφού στα σύρματα δεν υπάρχουν πουλιά παρά μόνο τα πεσμένα φρούτα της Επανάστασης, λίγο μετά που όλα αναχωρούν [δειλινό]

......ή όπως κανείς ψηλαφώντας το κρανίο του ανακαλύπτει ένα διάδρομο βαθύ για να διοχετεύει τις λέξεις, αλλά είναι αργά και κάθε τόσο έρχονται οι μοιρολογίστρες ή ένα δωμάτιο ακατοίκητο, επιστρέφοντας, όπου ανάβω το φως και αντικρύζω την Αποκάλυψη ή πάλι όταν είσαι μικρός κι έχεις κρύψει τα παιδικά σου χρόνια μέσα σε πολυθρόνες με τη νεκρή γιαγιά μιας και ποτέ δεν αντικρύζουμε την πραγματική σιωπή, εκλιπαρώντας λίγη επιείκεια ή μια πόρτα - γιατί φοβάμαι τον εγκλεισμό και η βροχή συνεχίζεται, μ' έναν άλλο τρόπο ακίνητο σαν όλα να πήραν το δρόμο τους αλλοιώς και η ζωή θα ήταν χωρίς προορισμό - κρίμα - μέχρι τώρα ζούσαμε στο κλεμμένο παρελθόν των άλλων κι ο τόπος του εγκλήματος είμασταν εμείς κι έτσι τα κλοπιμαία χάρισαν μια πρόσθετη αξία στην εγκατάλειψη.

ΑΝΑΦΟΡΕΣ

[1], ΧΑ'ΙΝΕΡ ΜΥΛΛΕΡ, ΜΟΡΦΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΡΙΠΙΔΗ, μετφρ. Ελένη Βαροπούλου, Άγρα 1997

[2] [3] [4]  [6], Ν.Κ.Παπαδημητρίου, επικ. καθ. Ιονίου Πανεπ.-Ο αποκεφαλισμός του Λουδοβίκου ΙΣΤ'/ Η τρομοκρατία στο ''Η δίκη του Λουδοβίκου ΙΣΤ', στη σειρά, ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΙΚΕΣ// κυριακάτικη ΙΣΤΟΡΙΚΑ, 2011

[5], Ezra Pound, Hugh Selwyn Mauberley, μετφρ. Χάρης Βλαβιανός [κάθετα στο πρόσωπο]

[7], ΑΝΤΩΝ ΤΣΕΧΩΒ, Ο ΓΛΑΡΟΣ [Τρέπλεβ, ήρωας στην θεατρική σύνθεση]