Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2017

Οξύνεται η αντιπαράθεση μεταξύ Ομπάμα και Τραμπ, λίγο πριν από τη μεταβίβαση της προεδρίας

Ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα και ο εν αναμονή πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ εξακολουθούν ν’ ανταλλάσσουν φραστικά πυρά παρά το γεγονός ότι ο ένας βρίσκεται στη Χαβάη κι ο άλλος στη Φλόριντα για τις εορταστικές διακοπές τους, σχολιάζει το CNN.



Οι σχέσεις μεταξύ των δύο αντρών επιδεινώνονται είτε μέσω φραστικών επιθέσεων στο Twitter, είτε εξαιτίας των διαφορετικών τους απόψεων στα διεθνή θέματα κι ενώ απομένουν τρεις εβδομάδες πριν από την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων από τον Τραμπ.

Ωστόσο, τα επιτελεία των δύο πλευρών δηλώνουν ότι η διαδικασία μεταβίβασης της προεδρικής εξουσίας εξελίσσεται ομαλά. Ο Τραμπ είχε “μία ευγενική συνομιλία”, όπως τη χαρακτήρισε, με τον Ομπάμα την Τετάρτη. Μέλος της ομάδας του Τραμπ που εργάζεται για την ομαλή μεταβίβαση της προεδρίας δήλωσε προχθές ότι αναμένει περισσότερες συνομιλίες μεταξύ των δύο αντρών, πριν από την ορκωμοσία του Τραμπ στις 20 Ιανουαρίου, σύμφωνα πάντα με το CNN.
Ο Τραμπ γίνεται πιο επικριτικός έναντι του Ομπάμα μετά την εκλογή του γράφοντας στο Twitter ότι ο Ομπάμα δεν αξιολόγησε σωστά τις εκλογές και για το λόγο αυτό υπέστησαν πανωλεθρία οι Δημοκρατικοί. Η κριτική του Τραμπ κλιμακώθηκε προχθές μέσω μηνύματος που ανάρτησε στο οποίο έγραφε ότι οι “εμπρηστικές” δηλώσεις του Ομπάμα δυναμιτίζουν την ομαλή μεταβίβαση της εξουσίας.
Ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ σε ομιλία του την Τρίτη στο Περλ Χάρμπορ, συνοδεύοντας τον Ιάπωνα πρωθυπουργό Σίνζο Άμπε, συνέστησε προσοχή έναντι μιας πιθανής διεθνούς απομόνωσης των ΗΠΑ, προειδοποίηση που απηύθυνε συνήθως στον Τραμπ στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.

Ο τελευταίος κύκλος της έντασης μεταξύ των δύο αντρών πυροδοτήθηκε από τις διαφορετικές απόψεις και τοποθετήσεις που έχουν οι δύο πολιτικοί έναντι του Ισραήλ και της Ρωσίας.

Το CNN παρατηρεί ότι οι αντιπαραθέσεις δεν γίνονται πλέον μεταξύ στελεχών των επιτελείων των δύο αντρών, αλλά αποκτούν προσωπικό χαρακτήρα, μεταξύ του σημερινού προέδρου κι αρχιστράτηγου των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων και του ανθρώπου που θα τον αντικαταστήσει. Ο προσωπικός ανταγωνισμός είναι το κύριο χαρακτηριστικό της αντιπαράθεσης, προκαλώντας προβληματισμό για τις εξελίξεις στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ.



ΑΠΕ-ΜΠΕ
mignatiou.com

Δεχόμαστε επίθεση, είπε ο υπουργός Ενέργειας της Τουρκίας.

«Οι εν λόγω επιθέσεις, πολλές εκ των οποίων έχουν αντιμετωπιστεί, έχουν ως στόχο τη διείσδυση στο σύστημα διανομής της ηλεκτρικής ενέργειας», ανέφερε η κυβερνητική πηγή, σύμφωνα με τη Hurriyet

Θύμα κυβερνο επίθεσης έπεσε το υπουργείο Ενέργειας της Τουρκίας σύμφωνα με τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης, τα οποία επικαλούνται δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων οι οποίοι δεν κατονομάζονται.
Η επίθεση αυτή έρχεται την ώρα που η Κωνσταντινούπολη εδώ και τρεις ημέρες βρίσκεται αντιμέτωπη με συνεχή μπλακάουτ. 
«Οι εν λόγω επιθέσεις, πολλές εκ των οποίων έχουν αντιμετωπιστεί, έχουν ως στόχο τη διείσδυση στο σύστημα διανομής της ηλεκτρικής ενέργειας», ανέφερε η κυβερνητική πηγή, σύμφωνα με τη Hurriyet.
«Επίσης, αποτελούν ένδειξη ότι επίκειται ένα σημαντικό σαμποτάζ στο εθνικό σύστημα ενέργειας» προσθέτει.

Τέτοιου είδους διαδικτυακές επιθέσεις ξεκίνησαν και εντάθηκαν μετά το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, ενώ η παραμονή της Πρωτοχρονιάς θεωρείται μια ημερομηνία-κλειδί για την εκτεταμένη κυβερνοεπίθεση που αναμένουν οι ίδιες πηγές.


Συντονισμένα οι αρχές επιχειρούν να αντιμετωπίσουν τις πρόσφατες διακοπές ηλεκτροδότησης στην Κωνσταντινούπολη, οι οποίες -σύμφωνα με την επίσημη τοποθέτηση του υπουργείου- προκλήθηκαν από την κακοκαιρία.

«Οι ζημιές που έχουν εντοπιστεί σε σταθμούς του δικτύου ηλεκτροδότησης και έχουν προκαλέσει τα μπλακάουτ έχουν οξύνει το ενδιαφέρον των αρχών, που θέλουν να διευκρινίσουν αν πίσω από τις διακοπές ρεύματος υπάρχει κάποια άλλη αιτία πέραν της σφοδρής χιονόπτωσης των τελευταίων ημερών», σημειώνεται στο δημοσίευμα της Hurriyet.

Πηγή: Εφημερίδα Hurriyet.

Noam Chomsky: Σοσιαλισμός για τους πλούσιους, καπιταλισμός για τους φτωχούς.

Πώς φτάσαμε σε αυτά τα πρωτοφανή επίπεδα ανισότητας στις ΗΠΑ αναλύει σε συνέντευξή του ο Noam Chomsky και επεξηγεί αναλυτικά στο ντοκιμαντέρ «Requiem of American dream», πώς ο πλούτος και η εξουσία συγκεντρώθηκαν στα χέρια λίγων.




Ακολουθεί η συνέντευξη του σύγχρονου φιλόσοφου.

Νόαμ, δεν είναι λίγες οι φορές που αμφισβήτησες την άποψη πως οι ΗΠΑ αποτελούν το αρχέτυπο της καπιταλιστικής οικονομίας. Μας εξηγείς αυτή τη θέση;

Αναλογιστείτε το εξής: Όποτε βιώνουμε μια κρίση, ο φορολογούμενος καλείται να διασώσει τις τράπεζες και τα ισχυρά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Αν είχαμε πράγματι καπιταλιστική οικονομία, ποτέ δεν θα συνέβαινε αυτό. Οι καπιταλιστές που επένδυσαν ριψοκίνδυνα και απέτυχαν θα είχαν αποδυναμωθεί. Όμως, οι πλούσιοι και ισχυροί δεν θέλουν να εγκαθιδρύσουν ένα καπιταλιστικό σύστημα. Προτιμούν να είναι εκείνοι που διαχειρίζονται το κράτος πρόνοιας, ώστε όταν πέφτουν σε τέλμα, να είναι ο φορολογούμενος εκείνος που θα τους ξελασπώσει. Η φράση «πολύ μεγάλο για να αποτύχει», νομίζω ότι τα λέει όλα. 

Το ΔΝΤ πραγματοποίησε μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη πριν λίγα χρόνια, η οποία αφορούσε τα κέρδη των μεγαλύτερων τραπεζών των ΗΠΑ. Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών αποδόθηκε στην εφαρμοζόμενη από τις κυβερνήσεις πολιτική ασφάλισης, η οποία προβλέπει, για παράδειγμα, διάσωση των τραπεζών, αλλά και εξυγίανσή τους μέσω των φθηνών πιστώσεων, παρότι αρκετοί παράγοντες δεν συνυπολογίστηκαν από τους ερευνητές του ΔΝΤ, όπως είναι η παροχή κινήτρων για ριψοκίνδυνες συναλλαγές, οι οποίες ενδέχεται να αποφέρουν υπέρογκα κέρδη σε σύντομο χρονικό διάστημα, και αν αυτές αποτύχουν, πάντα θα υπάρχει ο φορολογούμενο. Σύμφωνα με το αμερικάνικο περιοδικό Bloomberg Businessweek, η έμμεση οικονομική ενίσχυση των φορολογούμενων εκτιμάται πως ξεπερνά τα 80 δισ. δολάρια ετησίως.

Πολλά έχουν ειπωθεί για την οικονομική ανισότητα. Αυτή διαφέρει πολύ στη σύγχρονη καπιταλιστική εποχή από την οικονομική ανισότητα που καταγράφηκε τις περιόδους της αμερικάνικης ιστορίας που ακολούθησαν της κατάργησης της δουλείας; 

Η ανισότητα της σύγχρονης εποχής είναι πρωτοφανής. Αν, μάλιστα, κοιτάξουμε προσεκτικά τότε θα δούμε πως αυτή είναι αποτέλεσμα της συσσώρευσης του πλούτου στα χέρια ενός μικροσκοπικού τμήματος του πληθυσμού. Και αυτή μπορεί να συγκριθεί μονάχα με τις χειρότερες περιόδους τις αμερικάνικης ιστορίας. Η σημερινή κατάσταση ανισότητας έχει ομοιότητες με τη Χρυσή Εποχή του 1920 και τη θορυβώδη δεκαετία του ’90. Όμως, η παρούσα κατάσταση είναι ακραία διότι η ανισότητα είναι αποτέλεσμα του υπερπλουτισμού. Στην κυριολεξία το 1% του πληθυσμού είναι ζάμπλουτο. Αυτό το στοιχείο δεν καταδεικνύει μόνο την αδιαμφισβήτητη ανισότητα, αλλά καταγράφει και την διαβρωτική πορεία της δημοκρατίας και του οράματος για μιας αξιοπρεπούς κοινωνίας.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, με το «Αμερικάνικο Όνειρο»; 

Έχει καταρρεύσει; Το «Αμερικάνικο Όνειρο» ενσωμάτωνε την ιδέα της ταξικής κινητικότητας. Γεννιόσουν φτωχός, αλλά μπορούσες να ξεφύγεις από τη φτώχεια μονάχα με σκληρή δουλειά και έτσι να διασφαλίσεις ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά σου. Ήταν εφικτό για ορισμένους εργάτες να βρουν μια δουλειά με αξιοπρεπείς απολαβές, να αγοράσουν σπίτι και αυτοκίνητο και να μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Όλα αυτά πια έχουν καταρρεύσει, όμως ας μη συντηρούμε την αυταπάτη πως ήταν ποτέ εφικτό αυτό το όνειρο. Σήμερα, τα ποσοστά κοινωνικής κινητικότητας στις ΗΠΑ είναι χαμηλότερα από τις πιο εύρωστες κοινωνίες.

Είναι, λοιπόν, οι ΗΠΑ δημοκρατικές μόνο κατ’ όνομα; 

Οι ΗΠΑ διακηρύσσουν τη δημοκρατία, παρότι είναι προφανές πως υπηρετούν την πλουτοκρατία, αν και σε σύγκριση με διεθνή πρότυπα, αποτελεί μια ανοιχτή και ελεύθερη κοινωνία. Ας διευκρινίσουμε, όμως, τι σημαίνει δημοκρατία. Στη δημοκρατία, ο λαός επηρεάζει την ασκούμενη πολιτική και υπαγορεύει στην κυβέρνηση τις ενέργειες που πρέπει να ακολουθήσει. Ως επί το πλείστον, η κυβέρνηση των ΗΠΑ εξυπηρετεί τα εταιρικά και οικονομικά συμφέροντα. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως προνομιούχοι και ισχυροί της κοινωνίας ποτέ δεν ήθελαν τη δημοκρατία και είχαν σοβαρούς λόγους να συνεχίσουν να τηρούν αυτή τη στάση. Η δημοκρατία παίρνει από τα χέρια τους την εξουσία και την εναποθέτει στα χέρια του λαού. Γι’ αυτό, οι προνομιούχες και ισχυρές τάξεις αυτής της χώρας εφεύρισκαν πάντα τρόπους για να περιορίζουν την εξουσία του λαού, και δεν πρόκειται να αλλάξουν τώρα στάση.

Η συγκέντρωση πλούτου οδηγεί στη συγκέντρωση εξουσίας. Νομίζω πως πρόκειται για ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Από τη στιγμή που ο καπιταλισμός επιδιώκει τη συγκέντρωση του πλούτου, αυτό δεν σημαίνει πως είναι ασύμβατος με τη δημοκρατία; 

Φυσική εξέλιξη της συγκέντρωσης του πλούτου είναι η συγκέντρωση της εξουσίας, και έχει ως επακόλουθο τη θεσμική διασφάλιση των συμφερόντων των πλουσίων και ισχυρών, η οποία αυξάνει ακόμα περισσότερο τη συγκέντρωση πλούτου και εξουσίας. Σειρά πολιτικών μέτρων, όπως η φορολογική πολιτική, η απορρύθμιση, η θεσμοθέτηση της εταιρικής διακυβέρνησης αποσκοπούν στη συγκέντρωση πλούτου και εξουσίας. Και αυτό είδαμε να συμβαίνει την περίοδο του νεοφιλελευθερισμού. Πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο, ο οποίος συνεχώς εκσυγχρονίζεται. Ρόλος του κράτους είναι η παροχή ασφάλειας και στήριξης στα συμφέροντα των προνομιούχων και ισχυρών παραγόντων αυτής της κοινωνίας, την ώρα που ο υπόλοιπος πληθυσμός αφήνεται έρμαιο της βαρβαρότητας του καπιταλισμού. Ο σοσιαλισμός είναι για τους πλούσιους και ο καπιταλισμός για τους φτωχούς. 

Συνεπώς ναι, με αυτή την έννοια ο καπιταλισμός υπονομεύει τη δημοκρατία. Αυτό, όμως, που σας περιέγραψα, ο φαύλος κύκλος συγκέντρωσης εξουσίας και πλούτου, δεν αποτελεί πρωτοφανές φαινόμενο, περιγράφεται στο έργο του Άνταμ Σμιθ ήδη από το 1776. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται στον «Πλούτο των Εθνών», στην Αγγλία, οι άνθρωποι που είχαν τον έλεγχο της κοινωνίας, οι έμποροι και οι κατασκευαστές, αποτελούσαν «τους βασικούς αρχιτέκτονες της πολιτικής». Διασφάλιζαν την προστασία των συμφερόντων τους, χωρίς να ενδιαφέρονται για τον αντίκτυπο που μπορεί να έχουν οι πολιτικές που υποστηρίζουν και εφαρμόζουν μέσω της κυβέρνησης στο λαό της Αγγλίας ή άλλων χωρών. 

Στις μέρες μας δεν είναι οι έμποροι και οι κατασκευαστές αυτοί που εξουσιάζουν την κοινωνία και υπαγορεύουν την πολιτική, αλλά τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και οι πολυεθνικές εταιρείες. Σήμερα αυτοί είναι οι κατά τον Άνταμ Σμιθ «κυρίαρχοι της ανθρωπότητας». Και ακολουθούν το ίδιο άθλιο αξίωμα που εκείνος διατύπωσε: όλα για τον εαυτό μας και τίποτε για τους άλλους. Θα διαμορφώσουν πολιτικές που θα υπηρετούν τα συμφέροντά τους και θα βλάψουν τα συμφέροντα των υπολοίπων, απλά και μόνο διότι αυτό υπαγορεύει η καπιταλιστική λογική. Βλέπετε, είναι στη φύση του συστήματος. Εν τη απουσία μια γενικευμένης και μαζικής αντίδρασης, η κατάσταση θα παραμείνει ως έχει.

Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και έως τα μέσα της δεκαετίας του ’70, αναπτύχθηκε ένα κίνημα στις ΗΠΑ στην κατεύθυνση μιας πιο ισότιμης κοινωνίας και στη διεκδίκηση περισσότερων ελευθεριών, παρά τη μεγάλη αντίσταση και την καταπίεση των υψηλότερων κοινωνικών στρωμάτων και τις διάφορες κυβερνητικές υπηρεσίες. Τι ήταν αυτό που συνέβη αργότερα και επανάφερε την οικονομική πρόοδο της μεταπολεμικής εποχής, δημιουργώντας έτσι μια νέα κοινωνικοοικονομική τάξη, η οποία χαρακτηρίζεται νεοφιλελεύθερη; 

Από τη δεκαετία του 1970, λόγω της οικονομικής κρίσης που ξέσπασε τα προηγούμενα χρόνια και τη μείωση του ποσοστού κέρδους, αλλά και διότι η ιδέα της δημοκρατίας είχε διαδοθεί ευρέως, προκλήθηκε μια τεράστια, εστιασμένη και συντονισμένη επίθεση, με σκοπό να αποκρούσει τις προσπάθειες της μεταπολεμικής εποχής για ισονομία, οι οποίες χρόνο με το χρόνο κορυφώνονταν. Η οικονομία μετατοπίστηκε προς τη χρηματιστικοποίηση και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα επεκτάθηκαν ραγδαία. Έως το 2007, λίγο πριν την κατάρρευση, για την οποία φέρουν σημαντική ευθύνη, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κατέγραφαν το 40% των εταιρικών κερδών.

Ο φαύλος κύκλος ανάμεσα στο συγκεντρωμένο κεφάλαιο και την πολιτική ενισχύθηκε, ενώ όλο και περισσότερος πλούτος συγκεντρωνόταν στο χρηματοπιστωτικό τομέα. Οι πολιτικοί διοργάνωναν πολυδάπανες προεκλογικές καμπάνιες, το κόστος των οποίων καλυπτόταν από τα ταμεία των πλούσιων χρηματοδοτών τους. Ως αντάλλαγμα, οι πολιτικοί προωθούσαν την ατζέντα που ήθελε η Wall Street και άλλοι ισχυροί επενδυτικοί κύκλοι. Ανανεώθηκε, λοιπόν, ο ταξικός πόλεμος της τάξης των επιχειρηματιών ενάντια στην εργατική τάξη και τους φτωχούς, ενώ υπήρξε μια συνειδητή προσπάθεια επαναφοράς του κέρδους των προηγούμενων δεκαετιών. 

Τώρα που εκλέχθηκε ο Τραμπ στη θέση του προέδρου των ΗΠΑ, ποια η μοίρα της πολιτικής επανάστασης που προκάλεσε η εκστρατεία του Μπέρνι Σάντερς; 

Αυτό εξαρτάται από εμάς, αλλά και τους άλλους. Η «πολιτική επανάσταση» του Σάντερς ήταν πραγματικά ένα αρκετά αξιόλογο φαινόμενο, το οποίο μου προκάλεσε έκπληξη, αλλά και ικανοποίηση. Πρέπει, όμως, να θυμόμαστε πως ο όρος «επανάσταση» μπορεί να είναι παραπλανητικός. Ο Σάντερς είναι ένας ειλικρινής και αφοσιωμένος εκπρόσωπος της Νέας Συμφωνίας (New Deal). Η πολιτική που θα εφάρμοζε δεν θα εξέπληττε ιδιαίτερα τον Αϊζενχάουερ.  

Το γεγονός ότι θεωρείται «ριζοσπάστης» μάς δείχνει πόσο έχει μετατοπιστεί προς τα δεξιά κατά τη διάρκεια της νεοφιλελεύθερης περιόδου η ελίτ του πολιτικού φάσματος. Υπήρξαν κάποια ελπιδοφόρα παρακλάδια του κινήματος Σάντερς, όπως το κίνημα “Brand New Congress”
[ΣτΜ: Πρόκειται για ένα διαδικτυακό φόρουμ, στόχος του οποίου είναι να προτείνει 400, μη επαγγελματίες πολιτικούς, υποψήφιους για τις εκλογές του Κογκρέσου το 2018. Δύο είναι οι βασικές προγραμματικές δεσμεύσεις του προγράμματος: 1) αξιοπρεπείς δουλείες για όλους, ευημερία σε κάθε κοινότητα και 2) Ελευθερία και δικαιοσύνη για όλους]. 

Θα μπορούσαν –και θα έπρεπε- να υπάρξουν προσπάθειες για την ίδρυση ενός ανεξάρτητου αριστερού κόμματος, το οποίο δεν θα εμφανίζεται στο τέλος κάθε τετραετίας, αλλά θα έχει διαρκή δράση σε επίπεδο βάσης, τόσο σε εκλογικό επίπεδο (από τα σχολικά συμβούλια και τα δημοτικά συμβούλια έως τα νομοθετικά σώματα και άλλα) όσο και με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες –και το διακύβευμα είναι σημαντικό, ιδιαίτερα όταν εστιάζουμε σε δύο ζητήματα, που επισκιάζουν κάθε άλλη διεκδίκηση: στον πυρηνικό πόλεμο και την περιβαλλοντική καταστροφή, τα οποία είναι τόσο δυσοίωνα που απαιτούν επείγουσα δράση.


Ας επιστρέψουμε στην ιδέα του Αμερικάνικου Ονείρου, ώστε να συζητήσουμε για τις ρίζες του αμερικάνικου πολιτικού συστήματος. Φαίνεται πως ποτέ δεν ήταν στόχος η εγκαθίδρυση της δημοκρατίας (άλλωστε ο όρος που περιγράφει την αρχιτεκτονική του αμερικάνικου πολιτικού συστήματος είναι η «ρεπούμπλικα», όρος που διαφέρει σημαντικά από τη δημοκρατία, όπως μάθαμε από τη ρωμαϊκή ιστορία), παρότι ο αγώνας για ελευθερία και δημοκρατία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Σε αυτό το πλαίσιο, πιστεύεις πως το Αμερικάνικο Όνειρο χτίστηκε πάνω σε αυτό το μύθο;

Ακριβώς. Διαπερνώντας την αμερικάνικη ιστορία βλέπουμε μια συνεχή σύγκρουση ανάμεσα στη διεκδίκηση για ελευθερία και δημοκρατία από τις κατώτερες τάξεις και τις προσπάθειες των ελίτ για έλεγχο και κυριαρχία. Όπως σωστά υπενθύμισες αυτή η μάχη εντοπίζεται στις απαρχές της χώρας. Οι «ιδρυτές» της χώρας, ακόμα και ο Τζέιμς Μάντισον, ο κύριος ιδρυτικός πατέρας, ο οποίος ήταν υποστηρικτής της δημοκρατίας περισσότερο από κάθε άλλο πολιτικό ηγέτη της περιόδου, πίστεψε ότι το πολιτικό σύστημα πρέπει να βρίσκεται στα χέρια των πλουσίων, καθώς εκείνοι είναι «πιο υπεύθυνοι». Επομένως, η δομή του συστήματος, όπως κατοχυρώνεται συνταγματικά, έχει εναποθέσει την εξουσία στα χέρια της Γερουσίας, που μάλιστα τότε δεν ήταν καν αιρετή. Επιλεγόταν από τους πλούσιους, οι οποίοι –όπως και ο Μάντισον- έτρεφαν συμπάθεια στους κατόχους του πλούτου και της ακίνητης περιουσίας.... 

Αυτό το διαπιστώνεις διαβάζοντας τα κείμενα της Συντακτικής Συνέλευσης. Όπως είπε ο Μάντισον, προτεραιότητα της πολιτικής τάξης πρέπει να είναι «η προστασία της μειονότητας των πλουσίων από την πλειοψηφία». Και επιχειρηματολογούσε υπέρ αυτής της άποψης. Αν ο καθένας είχε δικαίωμα ψήφου, είπε, η πλειοψηφία των φτωχών θα συσπειρωνόταν και θα οργανωνόταν για να πάρει την ιδιοκτησία των πλουσίων από τα χέρια τους. Αυτό, πρόσθετε, θα ήταν καταφανώς άδικο, γι’ αυτό το σύνταγμα θα έπρεπε να συσταθεί έτσι, ώστε να αποτρέπει τη δημοκρατία.


Κάτι παρόμοιο έγραψε και ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά». Θεωρούσε πως από όλα τα πολιτικά συστήματα, η δημοκρατία ήταν το καλύτερο. Ωστόσο, στην πραγματική δημοκρατία εντόπιζε και εκείνος το πρόβλημα που έβλεπε ο Μάντισον, ότι οι φτωχοί μπορεί να οργανωθούν για να υφαρπάξουν την περιουσία των πλουσίων. Η λύση που πρότεινε, όμως, έμοιαζε με το κράτος πρόνοιας, που είχε ως στόχο τη μείωση της οικονομικής ανισότητας. Η άλλη εναλλακτική λύση, την οποία διεκδικούσαν οι «ιδρυτές», ήταν ο περιορισμός της δημοκρατίας.


Αυτό που αποκαλείται «Αμερικάνικο Όνειρο» στηρίχθηκε εν μέρει στο μύθο και εν μέρει στην πραγματικότητα. Από τις αρχές του 19ου αιώνα και μέχρι πολύ πρόσφατα, η εργατική τάξη, συμπεριλαμβανομένων των μεταναστών, ανάμενε πως μέσω της σκληρής εργασίας θα μπορούσε να βελτιώσει τη ζωή της. Και αυτό ήταν εν μέρει ακριβές, παρότι δεν ίσχυε για τους αφροαμερικανούς ούτε για τις γυναίκες, παρά μόνο πολύ αργότερα. Αυτό φαίνεται πως πια δεν ισχύει για κανένα. Η στασιμότητα των εισοδημάτων, η μείωση του βιοτικού επιπέδου, τα εξωφρενικά επίπεδα κόστους φοίτησης και η δυσκολία εύρεσης εργασίας με αξιοπρεπή μισθό έχουν δημιουργήσει μια αίσθηση απόγνωσης στους Αμερικανούς, που αναπολούν πια με νοσταλγία το παρελθόν. Αυτό εξηγεί, σε μεγάλο βαθμό, την αύξηση της δημοτικότητας του Ντόναλντ Τραμπ και την απήχηση που είχε το πολιτικό μήνυμα του Μπέρνι Σάντερς στη νεολαία.

Μετάφραση: Ιωάννα Διαλεισμά 
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο Truthout, στις 11 Δεκεμβρίου.







Ποιος είναι πίσω από τον νέο ανιχνευτή «ψευδών ειδήσεων» του Facebook!



Ανακοινώθηκε από το facebook ότι θα συνεργαστεί με διάφορους οργανισμούς για καταπολέμηση των ψευδών ειδήσεων που προβάλλονται στην πλατφόρμα του ώστε οι χρήστες του να ...μαθαίνουν μόνο αλήθειες. 

Η "κριτές" που θα αποφασίζουν εάν μία ανάρτηση είναι ψευδής η όχι είναι οι οργανισμοί-εταιρίες Snopes, PolitiFact, Factcheck.org, ABC News, και το Associated Press, δηλαδή θα συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους κατασκευαστές ψευδών ειδήσεων παγκοσμίως, για να καταπολεμήσει το ψέμα. 

Το PolitiFact έχει μια ολόκληρη ιστοσελίδα αφιερωμένη στις «λανθασμένες» ειδήσεις που έχει δημοσιεύσει! 

Ο δημοφιλής ιστότοπος Snopes βασίζεται στην πραγματικότητα σε μόλις δύο άτομα, ένα αντρόγυνο απο την Καλιφόρνια που ανεβάζουν ειδήσεις από την άνεση του σπιτιού τους χρησιμοποιώντας το Google για να αποφασίσουν αν μια είδηση είναι αληθινή ή όχι!

Ενώ όσον αφορά το Associated Press και το ABC News, εδώ δεν χωρούν συστάσεις, ειδικά σε ότι έχει να κάνει με προπαγάνδα!

Ο πιο ενδιαφέρον όμως οργανισμός που θα επιβλέπει το άν η ανάρτηση που ανεβαίνει στο διάσημο κοινωνικό δίκτυο, είναι αληθινή ή όχι ακούει στο όνομα Ιnternational Fact-Checking Network (Factcheck.org) και χρηματοδοτείται από τον γνωστό σε όλους μας δισεκατομμυριούχο George Soros!

Το IFCN φιλοξενείτε στο τμήμα Media Studies του ινστιτούτου Poynter στην Αμερική. Με μια αναζήτηση στην ιστοσελίδα του ινστιτούτου Poynter μπορεί κανείς να βρεί την ξεκάθαρη αναφορά στους χρηματοδότες του, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει το Open Society του Soros, το ίδρυμα των Bill & Melinda Gates, την Google αλλά και το Omidyar Network του δισεκατομμυριούχου Pierre Omidyar ιδρυτή του eBay!


Απο την πλευρά του το Facebook μας δηλώνει ξεκάθαρα τις αρμοδιότητες των παραπάνω οργανισμών, αναφέροντας στηνανακοίνωση του πως:
«Οι "fact checking" οργανισμοί θα αναγνωρίζουν την ψεύτικη είδηση και αυτομάτως θα μαρκάρεται σαν "ανυπόστατη" παραπέμποντας τους αναγνώστες σε ένα λίνκ όπου θα τους εξηγεί για ποιό λόγο δεν μπορούν να την διαβάσουν»


Αυτή λοιπόν η ομάδα εγωιστών και ψευδοφιλάνθρωπων, που προσφέρει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια σε αυτούς τους οργανισμούς "βιτρίνα", ελέγχει απο χθές την προσωπική σας πληροφόρηση στο Facebook !

Άραγε τώρα νοιώθετε λιγάκι πιο ασφαλής από τις «ψευδείς ειδήσεις»;

Επιμέλεια: www.logiosermis.ne

Φονιάς Άγιος Βασίλης στην İstanbul



Τουλάχιστον 39 άνθρωποι σκοτώθηκαν και τουλάχιστον άλλοι 69 τραυματίστηκαν στην «τρομοκρατική» επίθεση εναντίον μιας πασίγνωστης ντισκοτέκ της Κωνσταντινούπολης όπου σύχναζαν πολλές διασημότητες αλλά και ξένοι τουρίστες, της Reina, τη νύχτα του Σαββάτου προς Κυριακή, σύμφωνα με τα διεθνή μέσα.

Ένοπλος ντύθηκε Άγιος Βασίλης, μπήκε στο γνωστό και κοσμοπολίτικο κλαμπ Reina και άνοιξε πυρ

Ο κυβερνήτης της Κωνσταντινοπολης, Βασίπ Σαχίν, δήλωσε λίγο μετά από την επίθεση, ότι ο ένοπλος πυροβόλησε έναν αστυνομικό και έναν πολίτη πριν μπει στη ντισκοτέκ και ανοίξει πυρ αδιακρίτως.
Σύμφωνα με το τουρκικό ειδησεογραφικό τηλεοπτικό δίκτυο NTV, πολλοί θαμώνες του νυχτερινού κέντρου έπεσαν στον Βόσπορο για να σωθούν από τα πυρά του δράστη της επίθεσης, που φορούσε στολή Άγιου Βασίλη.

Η επίθεση εναντίον της ντισκοτέκ, στην κοσμοπολίτικη συνοικία Ορτακιόι, στην ευρωπαϊκή πλευρά της Κωνσταντινούπολης, ακολουθεί μια σειρά πολυαίμακτων επιθέσεων στην πόλη το 2016.
Το νυχτερινό κέντρο απέχει μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα από τον χώρο όπου λάμβαναν χώρα οι επίσημοι εορτασμοί για την έλευση της νέας χρονιάς, πλάι στον Βόσπορο.
Πολλοί από τους τραυματίες διακομίστηκαν στα επείγοντα καθώς δεκάδες ασθενοφόρα και οχήματα της αστυνομίας κατέφθασαν επί τόπου, μετέδωσε το τουρκικό τηλεοπτικό δίκτυο CNN Türk.
Βίντεο με τον «Άγιο Βασίλη» ένοπλο που σκότωσε δεκάδες στην Κωνσταντινούπολη
Σοκ προκάλεσε η νέα επίθεση στην Κωνσταντινούπολη, λίγη ώρα μετά την έλευση του νέου έτους.
Ένοπλος ντύθηκε Άγιος Βασίλης, μπήκε στο γνωστό και κοσμοπολίτικο κλαμπ Reina και άνοιξε πυρ σκοτώνοντας 39 ανθρώπους και τραυματίζοντας άλλους 69.
Η Daily Mail δημοσιεύει ένα βίντεο-ντοκουμέντο που φέρεται να απεικονίζει τον ένοπλο, ο οποίος αναζητείται μέχρι αυτή την ώρα.
Αναφορές ότι ο δράσεις κραύγαζε κάτι στα αραβικά

Αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν πως άκουσαν τον δράστη να κραυγάζει κάτι στα αραβικά, μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων Doğan, κατά το οποίο μέσα στο νυχτερινό κέντρο τη στιγμή που διαπράχθηκε η επίθεση βρίσκονταν 700 ως 800 άνθρωποι.
Η αστυνομία της Κωνσταντινούπολης είχε ανακοινώσει προ ημερών την ανάπτυξη 17.000 ανδρών για την προστασία των εορτασμών για τη νέα χρονιά.
Τρεις εβδομάδες νωρίτερα μια επίθεση την ευθύνη για την οποία ανέλαβε μια κουρδική αυτονομιστική οργάνωση στοίχισε τη ζωή σε 44 ανθρώπους, στην πλειονότητά τους αστυνομικούς, στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης.
Ο αστυνομικός που έπεσε νεκρός από τα πυρά του δράστη στην Πόλη
Από τα πρώτα θύματα του μακελάρη που σκόρπισε τον θάνατο στο νυχτερινό κέντρο Reina της Κωνσταντινούπολης ήταν ο 21χρονος αστυνομικός Burak Yildiz, σύμφωνα με τη Mirror.
«Ο ένοπλος πυροβόλησε έναν αστυνομικό και έναν πολίτη πριν μπει στο νυχτερινό κέντρο, στη συνοικία Ορτακιόι της Κωνσταντινούπολης και ανοίξει πυρ αδιακρίτως», δήλωσε ο Κυβερνήτης της Κωνσταντινούπολης Βασίπ Σαχίν στους δημοσιογράφους, κάνοντας λόγο για τρομοκρατική επίθεση.
Στους 15 οι ξένοι που σκοτώθηκαν στην επίθεση στην Κωνσταντινούπολη

Μεταξύ των θυμάτων της πολύνεκρης επίθεσης σε νυχτερινό κέντρο στην Κωνσταντινούπολη είναι και 15 ξένοι υπήκοοι. Σύμφωνα με τον υπουργό Εσωτερικών της Τουρκίας Σουλεϊμάν Σογιούλου 15 νεκροί είναι ξένοι πολίτες, ενώ περισσότερες από 12 σοροί δεν έχουν ακόμα ταυτοποιηθεί.
Σύμφωνα με το Assosiated Press μέχρι τώρα έχουν αναγνωριστεί τα νεκρά σώματα πέντε εργαζόμενων στο νυχτερινό κέντρο.
Ο υπουργός Εσωτερικών της Τουρκίας ανακοίνωσε ότι η Αστυνομία εκτιμά πως ο δράστης του μακελειού έφυγε από το σημείο της επίθεσης φορώντας διαφορετικά ρούχα. Υπενθυμίζεται ότι ο τρομοκράτης εμφανίστηκε στο σημείο φορώντας στολή Αη Βασίλη πριν αρχίσει να πυροβολεί με καλάσνικοφ.

2017: Μια νέα Ελλάδα με εθνικό νόμισμα έξω απο την κόλαση της Γερμανίας.


Διαγραφή δημόσιου χρέους και ιδιωτικών χρεών, εθνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικών τομέων, προστασία και ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής, αναβάθμιση παιδείας και υγείας, στήριξη μισθών και συντάξεων, θέσεις εργασίας, πάταξη διαφθοράς, πολιτιστική αναγέννηση
Το 2017 θα είναι για την περιοχή μας, την Ευρώπη και τον κόσμο μια θυελλώδης χρονιά ριζικώναλλαγών. Αυτές οι αλλαγές που θέτουν σε κρίση παραδοσιακούς συσχετισμούς ισχύος, ευρωπαϊκά και παγκοσμιοποιητικά στερεότυπα.
Η Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια, η Μεσόγειος, η Ευρώπη και ο κόσμος που γνωρίσαμε δεν θα μείνουν τα ίδια το 2017. Ο μεταψυχροπολεμικός κόσμος τελείωσε. Το θέμα είναι οι συγκλονιστικές αλλαγές που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη να μην οδηγήσουν σε σκοτεινούς χρόνους αλλά να αποκτήσουν ένα προοδευτικό και φιλειρηνικό πρόσημο.
Ειδικότερα η ευρωζώνη και η ΕΕ βιώνουν μια αξεπέραστη κρίση και μια βαθιά παρακμή και αποσύνθεση, ενώ συναντούν όλο και περισσότερο την απέχθεια και την αποστροφή των λαών.
Ευρωζώνη και ΕΕ δεν έχουν μέλλον
Η ευρωζώνη και η ΕΕ δεν μπορούν να γνωρίσουν μαι θετική προοδευτική μεταρρύθμιση και δεν έχουν κανένα μέλλον.
Το πιθανότερο είναι πως η ευρωζώνη θα γνωρίσει μέσα στο 2017 βαθιές ρηγματώσεις ή και θα διαλυθεί με άγνωστη προς το παρόν προοπτική.
Η Ευρώπη από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια, που θα συμπεριλαμβάνει και τη Ρωσία, χρειάζεται μια νέα δημοκρατική αρχιτεκτονική στην οικονομία και την ασφάλεια, μακριά από τα ψυχροπολεμικά και ιμπεριαλιστικά κατασκευάσματα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Μια αρχιτεκτονική που θα περικλείει κυρίαρχα και ανεξάρτητα εθνικά κράτη τα οποία θα συνεργάζονται στη βάση της ισοτιμίας, της σύγκλισης και της πλήρους διασφάλισης της κοινής ευημερίας και των νομίμων συνόρων και εθνικών τους συμφερόντων.
Η περιοχή μας, τα Βαλκάνια, η Μεσόγειος και η Ευρώπη χρειάζονται ένα νέο όραμα συνεργασίας.
Μόνο μια ευρώπληκτη, βαθιά δογματική και εκτός τόπου και χρόνου πολιτική και οικονομική τάξη στη χώρα μας, πάντα προσκολλημένη, εθελόδουλη και ληστρική, δεν μπορεί να αντιληφθεί τα μηνύματα των καιρών και τις επερχόμενες ριζικές ανατροπές στο ευρωπαϊκό τοπίο.
Κυβέρνηση και κυρίαρχο μπλοκ σε αδιέξοδο
Η κυβέρνηση Τσίπρα βρίσκεται σε διαδικασία κατάρρευσης μέσα στην κοινωνία και σε πλήρες αδιέξοδο.
Η Ελλάδα των παραδομένων Τσίπρα και Τσακαλώτου έχει καταντήσει κλωτσοσκούφι ανάμεσα στις αντικρουόμενες επιδιώξεις της γερμανικής Ευρώπης του Σόιμπλε, της ουραγού Ευρώπης του Μοσκοβισί και του ιταλικού κέντρου και κυρίως τις επιδιώξεις και προτεραιότητες του ΔΝΤ.
Πάνω στις πλάτες της Ελλάδας παίζονται παιχνίδια που αφορούν όχι απλώς το μέλλον του ελληνικού μνημονιακού προγράμματος αλλά τον νέο χάρτη της ευρωζώνης και της ΕΕ και κυρίως την ενδεχόμενη συγκρότηση της μικρής ζώνης του «μάρκου».
Η Ελλάδα δεν διαθέτει με την κυβέρνηση Τσίπρα καμία υπόσταση και το παιχνίδι του ευρωπαϊκού μέλλοντος, όσο η Αριστερά της Ευρώπης δεν επαναθεμελιώνεται και δεν ριζοσπαστικοποιείται με όρους βιώσιμης εναλλακτικής πρότασης για να αντεπιτεθεί και να σηκώσει κεφάλι, παίζεται στους άθλιους ανταγωνισμούς των αστικών τάξεων με οπισθοδρομικούς και αντικοινωνικούς όρους.
Η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα κινείται στο όνομα της δεύτερης αξιολόγησης σε νέο πακέτο σκληρών μέτρων, πράγμα που θα επιταχύνει την ταπεινωτική απομάκρυνσή της.
Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι μάλλον απίθανο να βγάλει το 2017.
Το πολιτικό σκηνικό με κέντρο τον καταρρέοντα ΣΥΡΙΖΑ και τη νεοδημοκρατική κουρελού της ΝΔ είναι απλώς ένα κατασκεύασμα φάντασμα που το συντηρούν με σωλήνα στη ζωή τα διαπλεκόμενα ολιγαρχικά ΜΜΕ και οι στημένες δημοσκοπήσεις.
Μια νέα πορεία με ριζοσπαστικό πρόγραμμα
Η Ελλάδα του ευρώ, και της γερμανικής νεοφιλελεύθερης ΕΕ, η Ελλάδα της μνημονιακής κατοχής και του παρακμιακού ολιγαρχικού πολιτικού, οικονομικού και διαπλεκόμενου κατεστημένου, η Ελλάδα της παραγωγικής διάλυσης και της λιτότητας, δεν έχουν καμία προοπτική διεξόδου από την κρίση.
Η χώρα μας μέσα στο 2017 χρειάζεται μια μεγάλη δημοκρατική ανατροπή με εθνικό νόμισμα, εθνική κυριαρχία, ανεξαρτησία, διαγραφή του δημόσιου χρέους, σεισάχθεια στο ιδιωτικό χρέος, εθνικοποίηση των τραπεζών και ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα παραγωγικού μετασχηματισμού και στήριξης μισθών και συντάξεων.
Αυτό το πρόγραμμα ανόρθωσης και διεξόδου αναδεικνύει η ΛΑ.Ε και καλεί με αισιοδοξία και ελπίδα σε ένα μεγάλο πολιτικόκινηματικό και εκλογικό μέτωπο ανατροπής και θετικής πρότασης όλες τις ριζοσπαστικές, αριστερές, πατριωτικές, δημοκρατικές αντιμνημονιακές δυνάμεις της χώρας.
Ν.Ζ 

iskra.gr


Θα ορκιστεί ο Τραμπ 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ;

Ο νεοεκλεγείς Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ στάθηκε πολύ τυχερός.Κληρονόμησε μια αμερικάνικη οικονομία όχι μόνο με επουλωμένες τις πληγές της από το κραχ του 2008, αλλά έτοιμη να απογειωθεί.Ο Μπαράκ Ομπάμα του παραδίδει ένα ρυθμό ανάπτυξης 3,2% για το γ΄ τρίμηνο (έναντι 1,4% του β΄), με αυξημένα εταιρικά κέρδη και την κατανάλωση (που κινεί τα 2/3 της αμερικανικής οικονομίας) αυξημένη κατά 2,8% πέραν πάσης προσδοκίας.


Όμως η Αμερική είναι σε ταραχή, παρά την παρέλευση των εκλογών.
Ο Ντόναλντ Τραμπ που πραγματοποίησε τον γύρο του θριάμβου (victory tour) της νίκης του σε διάφορες Πολιτείες των ΗΠΑ, συνάντησε δυναμικές διαδηλώσεις για τοπικά κυρίως ζητήματα, γεγονός που σημαίνει ότι πέρα από τα νούμερα που ευημερούν, οι άνθρωποι έχουν κινητοποιηθεί είτε από τις αντιρατσιστικές διαδηλώσεις που προκάλεσαν τα φονικά των δύο τελευταίων χρόνων, είτε λόγω των προεκλογικών αναμετρήσεων, είτε λόγω των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα μεσαία και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα.
Όλα τα ζητήματα τίθενται πλέον με κινηματικό τρόπο από τους πολίτες με ένα μάλλον πρωτόγνωρο τρόπο, τουλάχιστον σε ότι αφορά την μαζικότητα των διαδηλωτών.
Στο μεταξύ, τα πρόσωπα, οι δισεκατομμυριούχοι που επιλέγει ο Τραμπ για να συγκροτήσουν την διοίκησή του έχουν πανικοβάλει όχι μόνο όσους δεν τον ψήφισαν αλλά και ένα ευρύτερο τμήμα της αμερικανικής πολιτικής σκηνής.
Η επιλογή του εθνικιστή Steve Bannon ως κορυφαίου συμβούλου στρατηγικής έχει θορυβήσει πολλούς, γιατί σηματοδοτεί μια απρόσμενη στροφή.
Πρόκειται για σκληρούς συντηρητικούς «λαϊκιστές» με ακραίες προσωπικές θέσεις για την παγκοσμιοποίηση και την πολυπολιτισμικότητα.
Η βασική γραμμή της πολιτικής του είναι κατά των ελεύθερων συναλλαγών, με την έννοια ότι οι κοινωνίες πρέπει να αποκαταστήσουν τον έλεγχο στα σύνορά τους!…
Οι αγορές, παρά το αρχικό μούδιασμα, φαίνεται πως τώρα ποντάρουν στον πληθωρισμό που θα φέρει η αναπτυξιακή πολιτική Τραμπ μέσω δημοσίων επενδύσεων.
Αν και αντιλαμβάνονται ότι εισέρχονται σε εποχή υψηλής μεταβλητότητας, μάλλον εγκαταλείπουν την απαισιοδοξία τους.
Οι ΝΥΤ που σε πρόσφατο άρθρο τους επισήμαιναν ότι οι σύγχρονοι Δημοκρατικοί πρόεδροι είχαν καλύτερες επιδόσεις στην οικονομία, από ότι οι Ρεπουμπλικάνοι, αναρωτιούνται τι θα κάνει στην οικονομία ένας πρόεδρος χωρίς την κουλτούρα των Ρεπουμπλικανών.
Πέραν όμως όλων αυτών, η αμερικάνικη κοινωνία μοιάζει να είναι αλλού…
Το πλέον απρόσμενο είναι η μόχλευση του κινήματος «Yes -California Independence Campaign» που τάσσεται εδώ και καιρό υπέρ της ανεξαρτησίας της Πολιτείας από τις ΗΠΑ, καθώς βρήκε αφορμή την εκλογή Τραμπ για να επανέλθει στο προσκήνιο.
Σημειωτέον ότι το αμερικανικό σύνταγμα αν και προβλέπει νέες προσχωρήσεις στην Ένωση δεν προβλέπει διαδικασία εξόδου.
Ο επενδυτής Σέρβιν Πίσβαρ είχε προεκλογικά δεσμευτεί ότι αν κέρδιζε ο Τραμπ θα χρηματοδοτούσε την Yes California που αποβλέπει στην συγκέντρωση υπογραφών και τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος το 2018 με αίτημα την απόσχιση της Καλιφόρνια από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η Καλιφόρνια είναι η 6η μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως, με 2,4 τρισ. δολ. ΑΕΠ ετησίως, έναντι των 17, 94 τρισ. δολ. των ΗΠΑ συνολικά και 73,17 που είναι το παγκόσμιο ΑΕΠ.
Δηλαδή, είναι πιο ισχυρή οικονομικά από τη Γαλλία, την Ιταλία κ.ά., ενώ έχει πληθυσμό πάνω από 39 εκατ., δηλαδή μεγαλύτερο από αυτόν της Πολωνίας, πολλοί από τους οποίους είναι Λατινοαμερικάνοι και ξένοι, νόμιμοι και παράνομοι.
Πάντως, ο αρχηγός της αστυνομίας του Λος Άντζελες, Τσάρλι Μπεκ δήλωσε πως δεν είναι διατεθειμένος να στηρίξει την πολιτική του Τραμπ αναφορικά με τις απελάσεις.
Στην συστημική πολιτική σκηνή, στο Δημοκρατικό Κόμμα παράγεται μια πρωτοφανής πόλωση, εκτός κι αν πρόκειται για πραγματικούς φόβους που στηρίζονται σε συγκεκριμένες πληροφορίες πέραν της πολιτικής ρητορικής.
Από τις πρώτες μέρες μετά τη νίκη του Τραμπ, τότε δηλαδή που είχε πέσει μαύρη κατάθλιψη στους ψηφοφόρους του, το κόμμα προσπάθησε να τους ενθαρρύνει με ένα στίκερ που έλεγε «Δεν ψήφισα τον Τραμπ»!
«Οι Δημοκρατικοί δεν υποχωρούν» έλεγε σε άλλο μήνυμά του, ενώ έχει ήδη ενεργοποιήσει τους μηχανισμούς των μικρών δωρεών (donations) από τα μέλη και τους φίλους.
Μέσα από μια συνεχή διαδικτυακή καμπάνια προειδοποιεί ότι ο Τραμπ σκοπεύει να περιορίσει την ελευθερία του Τύπου, την ελευθερία του λόγου, την ελευθερία της θρησκείας, την ελευθερία του συνέρχεσθαι.
«Αν ο Τραμπ πιστεύει ότι θα μείνουμε σιωπηλοί ενώ υποτιμά και προσβάλλει τις συνταγματικές ελευθερίες μας και υπονομεύει τη δημοκρατία μας, πήρε λάθος μήνυμα».
Επίσης, το Δημοκρατικό Κόμμα επισημαίνει ότι η υποψήφιά του «πήρε και τις περισσότερες ψήφους».
Η υπογράμμιση αυτού του γεγονότος παραπέμπει σε ενδεχόμενο άνοιγμα επίσημης συζήτησης για το εκλογικό σύστημα.
Άλλωστε, ο προβληματισμός για την έμμεση εκλογή του προέδρου από το Κολέγιο των Εκλεκτόρων, αλλά και για το πλειοψηφικό σύστημα (ο νικητής παίρνει όλους τους εκλέκτορες μιας Πολιτείας) υπάρχει διάχυτος, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων.
Σημειωτέον ότι ο ίδιος ο Τραμπ είχε εκφράσει επιφυλάξεις για το θεσμό του Κολεγίου των Εκλεκτόρων το 2012 και είχε γράψει τότε στο Twitter ότι είναι «καταστροφή για τη δημοκρατία».
Πάντως, αν σκεφτεί κανείς τις τελευταίες ομιλίες Ομπάμα και Κλίντον, μάλλον προετοιμάζουν κάποιας μορφής «αντίσταση» έναντι των προθέσεων Τραμπ, δεδομένου ότι οι Ρεπουμπλικάνοι ελέγχουν και τα δύο σώματα του Κογκρέσου, και τη Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία.
Ο Τραμπ μοιάζει πανίσχυρός και μόνο το «πεζοδρόμιο» μπορεί να του ανακόψει τη φόρα.
Γενικά πάντως, έχουν αρχίσει πολιτικές ζυμώσεις στο Δημοκρατικό Κόμμα για το πώς πρέπει να προχωρήσει στο εξής, με κύρια κατεύθυνση την επιλογή ηγετών από τη βάση.
Ο Γάλλος ανθρωπολόγος και πολιτικός επιστήμονας Εμμάνουελ Τοντ που γνωρίζει καλά την αμερικανική πραγματικότητα, επισημαίνει πως πρέπει να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε γιατί ο αγγλοσσαξωνικός κόσμος που μας έχει επιβάλει τους κανόνες των ελεύθερων συναλλαγών και την παγκοσμιοποίηση, δεν μπορεί πλέον να αντέξει τις συνέπειες των αξιών του.
Εξηγεί ότι οι αιτίες που αυτό συμβαίνει περιλαμβάνουν τη δημογραφική παρακμή των λευκών σε αντίθεση με όλους τους άλλους, την εικονικότητα της δημοκρατίας, τις ανισότητες στον πλούτο, στην υγεία, στη μόρφωση κ.ο.κ.
Υπογραμμίζει ότι η ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας και η παγκόσμια υπεροχή της διαμορφώθηκε σε συνθήκες προστατευτισμού μετά τον εμφύλιο πόλεμο και ότι το επίπεδο των τελωνειακών δασμών το 1934 ήταν 18%, ενώ το 2007 μόλις 1,5%!
Το ελεύθερο εμπόριο έχει προκαλέσει μια αύξηση της ανισότητας και τη στασιμότητα του μέσου εισοδήματος.
Εξ ου και η σημασία της οριακής ανάπτυξης σε μια χώρα που έχει συνηθίσει να αναπτύσσεται αδιάκοπα. Αυτό σημαίνει παρακμή του αμερικανικού ονείρου κατά τον Τοντ.

Ετοιμάζουν καθαίρεση του Τραμπ στο Κογκρέσο

Σύμφωνα με συνδυασμό πληροφοριών και εκτιμήσεων, οι Δημοκρατικοί, προφανώς με την στήριξη ενός τμήματος των Ρεπουμπλικάνων, είναι πιθανόν να προχωρήσουν στην κατάθεση μομφής κατά του Ντόναλντ Τραμπ την επομένη της ορκωμοσίας του, αλλά και κατά όλων των μελών της διοίκησής του που θεωρούνται «φιλορώσοι» σε επίπεδο που συγκρούεται με τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ.
Η εκτίμηση αυτή στηρίζεται σε μια σειρά γεγονότων με κορυφαία την προσπάθεια ματαίωσης της εκλογής του από το Κολέγιο των Εκλεκτόρων (538 εκλέκτορες), το οποίο όμως ψήφισε χθες τον Τραμπ, ο οποίος ορκίζεται πλέον 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ στις 20 Ιανουαρίου.
Το εγχείρημα για το μπλοκάρισμα της εκλογής του απαιτούσε 37 «άπιστους εκλέκτορες», ούτως ώστε ο Τραμπ να μην πιάσει τους 270 που απαιτούνταν.
Την καμπάνια για την καταψήφισή του έχει αναλάβει ο υποψήφιος των Δημοκρατικών για το φετινό χρίσμα Λάρι Λέσινγκ, που έχει προσφέρει νομική υποστήριξη στους εκλέκτορες σχετικά με το δικαίωμά τους «να ψηφίσουν κατά συνείδηση» και να απορρίψουν την εντολή που τους δίνει η πολιτεία τους, καθώς αντιμετωπίζουν ένα υποψήφιο που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του αξιώματος.
Ήταν βέβαιο πως οι εκλέκτορες δεν θα αποτολμούσαν να μην ακολουθήσουν το νόμο την ώρα που έχει δημιουργηθεί ένα μεγάλο ρεύμα αμφισβήτησης του θεσμού των εκλεκτόρων με αίτημα την άμεση εκλογή του προέδρου από τους πολίτες.
Σοβαρή ένδειξη πως κάτι επίκειται είναι και η ενεργητικότητα που έχει επιδείξει το Δημοκρατικό Κόμμα από την επομένη της ήττας για την αποφυγή μιας εσωστρεφούς ηττοπάθειας των μελών του και την διατήρηση του εκλογικού σώματος σε εγρήγορση, δείχνει αν μη τι άλλο μια μεθοδική προετοιμασία και ένα σχεδιασμό που ενδεχομένως να υπάρχει αρκετά πριν από τις εκλογές.
Επιπλέον, η μετεκλογική ρητορική που ανέπτυξε τόσο η Χίλαρι Κλίντον, όσο και ο απερχόμενος πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα, υπό το παραπάνω πρίσμα, θα μπορούσε να ενταχθεί σε μια τέτοια λογική.
Ο Ομπάμα έχει επικρίνει πολλά, και κυρίως τη «ρωσική παρέμβαση» στις αμερικανικές εκλογές, και τις προειδοποιήσεις του προς τον Βλαντιμίρ Πούτιν που δεν βρήκαν ανταπόκριση, την «χαλαρή» στάση των Ρεπουμπλικανών απέναντί του.
«Ο Ρόναλντ Ρήγκαν θα στριφογυρίζει στον τάφο του», είπε στην τελευταία του συνέντευξη, για τον Αμερικανό Πρόεδρο που κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο απέναντι στη Σοβιετική Ένωση.
Η Μισέλ Ομπάμα από την πλευρά της σε συνέντευξη στην Οπρα Γουίνφρι είπε ότι «τώρα βιώνουμε την αλλαγή. Τώρα συνειδητοποιούμε τι σημαίνει να αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει ελπίδα».
Ήδη η CIA και το FBI ενημερώσει τον Πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα ότι οι επιθέσεις των χάκερς και η δημοσίευση των ηλεκτρονικών μηνυμάτων από τον ιστότοπο των WikiLeaks κατά την προεκλογική περίοδο έγινε με μοναδικό στόχο και σκοπό να εκλεγεί ο Ντόναλντ Τράμπ στην αμερικανική προεδρία.
Ο Μιχάλης Ιγνατίου σε ανταπόκρισή του από την Ουάσιγκτον επισημαίνει δε πως «αν διαβάζει κανείς ορθά και πίσω από τις γραμμές τα λόγια του Προέδρου Ομπάμα, μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι -έτσι απλά- το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών δεν μπορεί να γίνει δεκτό».
Δημιουργείται δηλαδή, μια ατμόσφαιρα πολιτικής κόλασης με τον Τραμπ να είναι ένας Πρόεδρος υπό αμφισβήτηση, τον οποίο «εξέλεξε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο μεγαλύτερος εχθρός της Αμερικής… Άρα, με τη λογική αυτή, την Αμερική θα κυβερνά ο εθνικιστής Πρόεδρος της Ρωσίας».
Η λύση που προτείνεται είναι να αποδεχθεί ο Τραμπ ανεξάρτητη έρευνα από το Κογκρέσο.

Το σύνδρομο Νίξον

Στόχος όλων αυτών των απειλών είναι να οδηγηθεί ο Τραμπ σε παραίτηση πριν φτάσει στην ορκωμοσία του στις 20 Ιανουαρίου.
Αν αυτό δεν συμβεί, τότε απομένει η μομφή στο Κογκρέσο και η καθαίρεσή του, εφόσον αυτό καταστεί δυνατό. Για την καθαίρεση απαιτούνται τα 2/3 της Γερουσίας.
Ο Ρίτσαρντ Νίξον, 37ος Πρόεδρος των ΗΠΑ (1969-1974) είναι ο μόνος Πρόεδρος που παραιτήθηκε από τη θέση του.
Ήταν μια κίνηση να αποφύγει την καθαίρεσή του εξ αιτίας του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ.
Ο Μπιλ Κλίντον αντιμετώπισε μομφή από το Κογκρέσο και κινδύνευσε να καθαιρεθεί λόγω του σκανδάλου Λεβίνσκι (συν κατάχρηση εξουσίας και παρακώλυση Δικαιοσύνης), αλλά τελικά, ενώ παραπέμφθηκε στην διαδικασία καθαίρεσης από την Γερουσία, υπήρξε συμβιβασμός μεταξύ των δύο κομμάτων και συνέχισε την προεδρία του.
Η διαδικασία προβλέπει παραπομπή στη Βουλή των Αντιπροσώπων (435 αντιπρόσωποι) η οποία εξετάζει τις κατηγορίες και εγκρίνει ή απορρίπτει με ψηφοφορία κάποιες από αυτές ή όλες. Ψηφίζει μία μία της κατηγορίες. Με παρόντες και τους 435 βουλευτές, 218 είναι οι ψήφοι που απαιτούνται για πλειοψηφία.
Στη συνέχεια, η δίκη του προέδρου μεταφέρεται στην 100μελή Γερουσία υπό την προεδρία του προέδρου του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ. Για την αποπομπή του απαιτούνται τα 2/3 των ψήφων.
Σημειώνεται ότι από της 3 Ιανουαρίου οι Ρεπουμπλικάνοι θα διαθέτουν 241 έδρες επί συνόλου 435 στην Βουλή των Αντιπροσώπων, έναντι 194 των Δημοκρατικών, ενώ στη Γερουσία θα έχουν 52 έδρες, έναντι 46 και 2 ανεξάρτητων.
Αυτό σημαίνει ότι στην ουσία για να καταστεί δυνατή η καθαίρεση χρειάζεται η στήριξη και των Ρεπουμπλικάνων.
Το κατεστημένο του κόμματος μπορεί να μεθοδεύει κάτι τέτοιο.
Πάντως, εάν η μομφή αφορά όλη την κυβέρνηση και τον αντιπρόεδρο, όπως λένε κάποιες πληροφορίες, και η καθαίρεση ευοδωθεί, τότε η συνέχεια είναι άγνωστη, αφού δεν υπάρχει ρητή πρόβλεψη, ούτε ιστορικό προηγούμενο.

tribune.gr