ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ; ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ BRUEGEL (23/02/2017)

Νωρίτερα αυτό τον μήνα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί συγκρούστηκαν σχετικά με τις προϋποθέσεις για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Μία από τις κύριες διαφωνίες φαίνεται να είναι η αξιολόγηση σχετικά με το πόσο υγιείς είναι οι ελληνικές τράπεζες. Εγείρονται λοιπόν ερωτήματα σχετικά με το εάν είναι αξιόπιστη η αξιολόγηση των παραπάνω φορέων και ποιον θα πρέπει να εμπιστευτούμε.

Οι παρατηρητές της κρίσης στη ζώνη του ευρώ έχουν συνηθίσει στο γεγονός ότι η Ελλάδα επιστρέφει περιοδικά στο προσκήνιο των εξελίξεων. Και όταν αυτό συμβαίνει, συνήθως συνοδεύεται από αναγέννηση της διαφωνίας μεταξύ του ΔΝΤ και των ευρωπαϊκών θεσμών. Αυτό συνέβη νωρίτερα αυτό το μήνα, καθώς οι δύο πλευρές συγκρούστηκαν σχετικά με τις προϋποθέσεις για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και μία από τις κύριες διαφωνίες τους φαίνεται να έγκειται στην αξιολόγηση της υγείας των ελληνικών τραπεζών.

Οι τράπεζες έχουν υποστεί τρεις γύρους ανακεφαλαιοποίησης από το 2010 -η τελευταία εκ των οποίων το 2015- οι οποίες αθροίζουν σε ένα σύνολο €43 δις. Ωστόσο, η ανάλυση βιωσιμότητας χρέους του ΔΝΤ, διατηρεί την παραδοχή ότι ένα ποσό της τάξης των €10 δις θα πρέπει να διατίθεται για την κάλυψη ενδεχόμενων πρόσθετων αναγκών στήριξης των τραπεζών. Η αντίστοιχη ανάλυση βιωσιμότητας χρέους των ευρωπαϊκών θεσμών δεν προβλέπει την ανάγκη διατήρησης κάποιου ποσού για τις πιθανές μελλοντικές ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Όσον αφορά στην Τράπεζα της Ελλάδος, υποστηρίζει ότι οι ελληνικές τράπεζες θα διατηρήσουν υψηλούς δείκτες κεφαλαίων, ακόμη και υπό κάποιο δυσμενές σενάριο εξέλιξης.

Το ΔΝΤ είναι ιδιαίτερα προσεκτικό, τονίζοντας ότι η κατάσταση του ισολογισμού των ελληνικών τραπεζών εξακολουθεί να είναι ευάλωτη. Ο Πίνακας 1 δείχνει ότι η αναλογία των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων (NPE) παραμένει πολύ υψηλή, πάνω από το 40% των συνολικών δανείων για το σύνολο των τεσσάρων τραπεζών και πάνω από 50% για δύο από αυτές. Η αναλογία των μη εξυπηρετούμενων δανείων (NPL) είναι χαμηλότερη, αλλά εξακολουθεί να είναι κοντά στο 40% για τις τέσσερεις μεγάλες ελληνικές τράπεζες.

Πίνακας 1. Βασικά οικονομικά των τεσσάρων συστημικών τραπεζών.

Σημείωση: Τα μη εξυπηρετούμενη ανοίγματα, είναι τα υλικά ανοίγματα των τραπεζών τα οποία υπάρχουν για περισσότερο από 90 ημέρες ή για τα οποία ο χρεώστης έχει οριστεί ως ανίκανος να πληρώσει τις υποχρεώσεις του. Το IFSR ορίζει τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια ως τα δάνεια των οποίων η πληρωμή έχει καθυστερήσει πάνω από 90 ημέρες.

Οι ελληνικές τράπεζες έχουν συμφωνήσει ένα σχέδιο μείωσης των NPE σε χρονικό διάστημα τριών ετών, με τριμηνιαίο στόχο τη μείωση των ΝΡΕ από 50% σε 34% το 2019 και των NPL από 37% έως 20%. Η μείωση αναμένεται να προέλθει κυρίως από την ωρίμανση των δανείων και διαγραφές χρεών και σε μικρότερο βαθμό από ρευστοποιήσεις, εισπράξεις και πωλήσεις. Μέχρι το τέλος του 2016, σε συνέπεια με το σχέδιο αυτό, οι διαγραφές χρεών είχαν ήδη επιταχυνθεί, φθάνοντας το ποσό των €2,5 δις για το 2016 (Διάγραμμα 1).

Διάγραμμα 1. Διαγραφές χρεών σε εγχώρια δάνεια.

Ωστόσο, δημοσίευμα της εφημερίδας Καθημερινή αναφέρει ότι τον Ιανουάριο του 2017 τα νέα μη εξυπηρετούμενα δάνεια αυξήθηκαν κατά περίπου €1 δις και συνέχισαν να αυξάνονται το Φεβρουάριο, αντιστρέφοντας την πτωτική πορεία των καθυστερήσεων για το έτος 2016. Έρευνα από την Τράπεζα της Ελλάδος διαπιστώνει ότι μία στις έξι επιχειρήσεις με μη εξυπηρετούμενα δάνεια το κάνουν αυτό από στρατηγική επιλογή, η οποία συνδέεται και με την ύπαρξη περιβάλλοντος οικονομικής αβεβαιότητας.

Πηγές της Καθημερινής επιβεβαιώνουν αυτό, αποδίδοντας την πρόσφατη αύξηση των NPL στην αυξημένη αβεβαιότητα που σχετίζεται με τη δεύτερη αναθεώρηση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και στο γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός των δανειοληπτών δεν συνεργάζονται για την επίτευξη μιας συμφωνίας αναδιάρθρωσης, με την ελπίδα ότι ο εξωδικαστικός συμβιβασμός θα μπορούσε να οδηγήσει σε καλύτερους όρους και, ενδεχομένως, σε κούρεμα του χρέους τους.

Εάν επιμείνουν, οι παράγοντες αυτοί θα μπορούσαν να περιπλέξουν την επίτευξη των στόχων μείωσης των NPE. Η αγορά των μη εξυπηρετούμενων δανείων απελευθερώθηκε το 2015, κατά πάσα πιθανότητα με στόχο την προσέλκυση ξένων επενδυτών, αλλά αυτό είναι μάλλον απίθανο να συμβεί, αν η οικονομική αβεβαιότητα παραμείνει. Το ΔΝΤ υποστηρίζει στο άρθρο του IV ότι μια εναλλακτική λύση θα μπορούσε να είναι η δημιουργία μιας εταιρείας διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων (Asset Management Company - AMC), αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν δύσκολο για την Ελλάδα, καθώς υπάρχει μικρή ζήτηση για ιδιωτικές AMC, και μια δημόσια AMC θα ήταν εκτεθειμένη σε θέματα διακυβέρνησης και σε άλλους κινδύνους, δεδομένων των αυστηρών ευρωπαϊκών κανόνων, που θα μπορούσαν να προκαλέσουν συνθήκες bail-in, εάν επιπρόσθετα κεφάλαια απαιτηθούν βραχυπρόθεσμα.

Μια δεύτερη ανησυχία, είναι αυτή των αναβαλλόμενων φορολογικών απαιτήσεων (DTAS) και πιστώσεων (DTC). Όπως φαίνεται και από προηγούμενη ανάλυση του Bruegel, οι αναβαλλόμενες φορολογικές πιστώσεις μπορούν να θεωρηθούν ως κεφάλαιο, ανεξάρτητα από το αν μια τράπεζα έχει κέρδος ή ζημιές και ανάλογα με τον τρόπο που έχουν διαμορφωθεί, μπορεί να πρόκειται για μια ενδεχόμενη υποχρέωση για τα κράτη. Οι DTC εξακολουθούν να υφίστανται για τις ελληνικές τράπεζες (Πίνακας 1), κάτι το οποίο μπορεί να μειώσει την ποιότητα των κεφαλαίων τους.

Έτσι λοιπόν, ποιά αξιολόγηση είναι περισσότερο αξιόπιστη σχετικά με τις ελληνικές τράπεζες; Όπως συμβαίνει πάντα, όλες οι αξιολογήσεις θα μπορούσαν να είναι σωστές ή λάθος, ανάλογα με τις περιστάσεις. Είναι πολύ δύσκολο να γίνει πρόβλεψη για το ποιες θα είναι οι εξελίξεις, κυρίως επειδή η τύχη των τραπεζών δεν είναι ανεξάρτητη από εκείνη της χώρας στην οποία βρίσκονται και για την Ελλάδα η οικονομική αβεβαιότητα έχει πλέον γίνει ο κανόνας. Ωστόσο, τα δύο θέματα που συζητήθηκαν αποτελούν πηγές πιθανής ανησυχίας.

Πηγή: Ινστιτούτο Bruegel. 

Βαρουφάκης: «Δεν υπήρχε δυνατότητα άρνησης επιστροφής των €10,9 δισ.»

«Δεν υπήρχε καμία νομική δυνατότητα, μετά την 20^η Φεβρουαρίου, εμείς ή το ΤΧΣ να αρνηθεί την επιστροφή των ομολόγων των 10,9 δισεκατομμυρίων». Αυτό ανεφερε, μεταξύ άλλων, ο Υπουργός Οικονομικών, κ.Γιάνης Βαρουφάκης, στη Βουλή, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση του Βουλευτή των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, κ. Δημητρίου Καμμένου, σχετικά με τον τρόπο και τη λογική με την οποία επιστράφηκαν τα 10,9 δισεκατομμύρια ομόλογα προς τον EFSF από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Ειδικότερα, ο υπουργός στην απάντησή του επισημαίνει τα ακόλουθα:

«Όπως γνωρίζετε, είναι ένα ερώτημα, το οποίο με έχει απασχολήσει, έχει απασχολήσει την κοινή γνώμη. Η αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση είχε το θράσος να μας κατηγορήσει ότι κάναμε λάθος που επεστράφησαν αυτά τα χρήματα, το 1,2 δισ. ευρώ και να μας εγκαλέσει για απειρία.

Η ανακοίνωση του Υπουργείου Οικονομικών είναι λεπτομερέστατη. Σας διαβεβαιώνω ότι την έχω γράψει εγώ ο ίδιος, ακριβώς επειδή κρίνω ότι είναι πολύ σημαντικό. Είναι τρεισήμισι σελίδες, την έχετε διαβάσει. Μπορώ να την καταθέσω και στα πρακτικά, κύριε Πρόεδρε, σε περίπτωση που δεν υπάρχει, αλλά για να μην χρονοτριβήσω να απαντήσω συγκεκριμένα: Είναι πράγματι αλήθεια, σύμφωνα με τον ΟΔΔΗΧ, ότι μετά την επιστροφή των ομολόγων των 10,9 το χρέος μειώθηκε και διαμορφώθηκε στα 312,7 δισεκατομμύρια. Αυτό είναι στοιχείο της 20^ης Απριλίου.

Τώρα, όσον αφορά τα πολύ σημαντικά ερωτήματά σας, με ρωτάτε για ποιο λόγο δεν έγινε η χρήση των ομολόγων, γιατί ουσιαστικά χρησιμοποιήθηκαν αυτά τα μετρητά και δεν χρησιμοποιήθηκαν τα ομόλογα.

Κατ’ αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι η απόφαση εκείνη, για να χρησιμοποιηθούν τα μετρητά, ελήφθη από την προηγούμενη κυβέρνηση, μετά από εισήγηση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, με πλήρη συμφωνία της Τράπεζας της Ελλάδος και βεβαίως της προηγούμενης κυβέρνησης.

Ο λόγος για τον οποίο έγινε χρήση των μετρητών αυτών –και αυτό είναι εύλογο κατ’ εμέ, όσον αφορά τη διαχειριστική διαδικασία- είναι ότι τα ομόλογα αυτά είχαν ένα επιτόκιο, το οποίο είναι πολύ μεγαλύτερο από τον τόκο, τον οποίο θα λάμβανε το ΤΧΣ από το 1,2 αν τα κρατούσε σε μετρητά. Οπότε το Διοικητικό Συμβούλιο του Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα το ελέγχαμε, αν δεν το είχε κάνει αυτό.

Να απαντήσω και στο ερώτημά σας, όσον αφορά εκείνες τις ανακεφαλαιοποιήσεις, ποια ποσά και σε ποιες τράπεζες πήγαν: New Proton Bank 450 εκατομμύρια, σε δύο δόσεις, στη διαδικασία πώλησής της στη Eurobank. Probank, 563 εκατομμύρια και αυτό δύο δόσεις, διαδικασία απορρόφησης της από την Εθνική Τράπεζα. Τρεις συνεταιριστικές τράπεζες που απορροφήθηκαν από την Alpha, στην οποία καταβλήθηκαν από το ΤΧΣ 174 εκατομμύρια τον Ιούνιο του 2014.

Αυτή είναι η συγκεκριμένη απάντηση για το πώς χρησιμοποιήθηκε αυτό το ποσό των περίπου 1,2 δισεκατομμυρίων.

Είναι ξεκάθαρο, κύριε συνάδελφε, κύριε Πρόεδρε, ότι χρησιμοποιήθηκε, όπως είπα, αυτό το ποσό για να είναι εντάξει το ΔΣ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας απέναντι στο ίδιο το καταστατικό που λέει πως όταν έχεις να επιλέξεις είτε τον α’ είτε το β’ τρόπο, θα πρέπει να επιλέξεις αυτόν που έχει μεγαλύτερο όφελος για το Δημόσιο.

Τώρα σας φέρνω στη συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου στο Eurogroup που ήταν, ουσιαστικά, η συμφωνία επέκτασης της δανειακής σύμβασης, ώστε να υπάρχει αυτή η περίοδος διαπραγματεύσεων, αυτή η περίοδος-γέφυρα, που θα μας οδηγήσει, ευελπιστούμε, στη συμφωνία του Ιουνίου. Στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απαίτησε μέσω του  κ. Ντράγκι την επιστροφή αυτών των ομολόγων από το ΤΧΣ στο EFSF, όσο διαρκεί η διαπραγμάτευση με στόχο να επιστρέψουν για τη χρήση που ήταν αρχικά προδιαγεγραμμένη για τις ανακεφαλαιοποιήσεις και το resolution των τραπεζών.

Με άλλα λόγια, δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν είναι στο ΤΧΣ ή στο EFSF, όσον αφορά τη χρήση τους. Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει αυτά τα χρήματα έτσι κι αλλιώς. Μόνο με σύμφωνη γνώμη του Eurogroup μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, ακόμα και να είχαν μείνει.

Όμως, το θέμα είναι ότι αυτό το 1,2 δισ., ουσιαστικά,  χρησιμοποιήθηκε επί ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σήμερα επειδή ακριβώς χρησιμοποιήθηκε τότε για repos. Αυτή είναι η ουσία.

Δεν υπήρχε καμία νομική δυνατότητα, μετά την 20^η Φεβρουαρίου, εμείς ή το ΤΧΣ να αρνηθεί την επιστροφή των ομολόγων των 10,9 δισεκατομμυρίων. Καμία! Η απόφαση ήταν αυτή και έπρεπε άμεσα να επιστραφούν τα 10,9 δισεκατομμύρια. Δεν υπήρχε, δηλαδή, κάποιο λάθος.

Πού βρίσκεται το λάθος; Το λάθος βρίσκεται στο ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις αποδέχθηκαν όρους λειτουργίας του ΤΧΣ, που ουσιαστικά στερούν την κυριαρχία του ελληνικού Δημοσίου επί των χρημάτων του. Αυτά συνέβησαν το 2012, ξανά μετά το 2013 και ξανά μετά το 2014, με τις αναθεωρήσεις αυτής της δανειακής συμφωνίας.     

Εμείς, μαζί με το Διοικητικό Συμβούλιο του ΤΧΣ, προσπαθήσαμε να σώσουμε ό,τι μπορούσαμε και χρησιμοποιήσαμε έναν τεχνικό όρο. Είπαμε ότι από τη στιγμή που δεν μπορούσαμε νομικά να αρνηθούμε το δικαίωμα του EFSF να ζητήσει αυτά τα ομόλογα πίσω, χρησιμοποιήσαμε τον τεχνικό όρο του «unintended consequence». Με άλλα λόγια, υπήρξε μία επίπτωση στα αποθεματικά του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που δεν ήταν αυτή που είχε στόχο η χρήση των 1,2 δισεκατομμυρίων το 2014.

Διεκδικητικά γράψαμε την επιστολή στο ΤΧΣ. Και θέλω να σας πω ότι αν το EFSF-ESM, αποφαινόταν καλή τη πίστει, θα επέστρεφε αυτό το ποσόν, θα είχε ήδη επιστραφεί.

Πιστεύουμε ακράδαντα ότι αυτή η επιστροφή δεν έγινε -νόμιμα, είναι καλυμμένοι που δεν έγινε- αλλά θεωρώ ότι η ουσία έγκειται στην προσπάθεια μεγιστοποίησης της πίεσης σε αυτήν την κυβέρνηση, για να υποχωρήσει όπως υποχωρούσαν οι προηγούμενες, κάτι το οποίο, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σας διαβεβαιώ ότι δεν θα συμβεί.

Κλείνω, λοιπόν, λέγοντας συμπερασματικά ότι το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και το Υπουργείο Οικονομικών, στο πλαίσιο των ισχυόντων νόμων και της απόφασης του Eurogroup της 20^ης Φεβρουαρίου, έδρασαν άμεσα και διεκδικητικά, με σκοπό τη βελτιστοποίηση του δημοσίου συμφέροντος, το οποίο υπέσκαψαν οι συμφωνίες των προηγούμενων κυβερνήσεων με τους δανειστές και πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η απαίτηση για επιστροφή του συνόλου των ομολόγων του EFSF».  

tovima.gr

Πλεόνασμα με αίμα και βλακεία.

Επειδή στίς μέρες μας η ντροπή είναι είδος προς εξαφάνιση και ότι θέλει ο καθένας λέει, είναι σκόπιμο να γίνει μκρή αναφορά στα πανηγύρια του Τσίπρα και των κολάκων που τον περιστοιχίζουν, και έχουν σχέση με το πλεόνασμα που παρουσίασαν στα αφεντικά τους.

Πλεόνασμα λοιπόν 6,9 δις € και όλα βαίνουν καλώς καθώς είμαστε 900 εκ. € πάνω από τους τόκους των δανείων. 

Αν και το παραπάνω πλεόνασμα είναι αποτέλεσμα αίματος που πληρώθηκε από έναν βλάκα λαό και όχι προϊόν ανάπτυξης, ας το θεωρήσουμε σαν επιτυχία του Τσίπρα. 

Εκείνο όμως που πρέπει να ξεστραβώσει όλους μας είναι γιατί αυτό το χρέος φάντασμα δεν μειώθηκε αντίσοιχα, αλλά αντίθετα, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, το χρέος αυξήθηκε κατά 3,2 δις €. 

Πώς γίνεται αυτό βλάκα λαέ που τρέχεις και πληρώνεις τους τοκογλύφους;

Ξεπούλησαν τα πάντα και το χρέος παραμένει στη θέση του και εσύ νομίζεις ότι το πρόβλημα είναι ότι μαζί τα φάγατε.

Οχι φίλε μου το πρόβλημα δεν είναι ότι μαζί τα φάγατε, ούτε ότι αυτοί είναι ανίκανοι. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί είναι πουλημένοι και εσύ βλάκας που με την ανοχή σου υποθυκεύεις το μέλλον των παιδιών και των εγγονών σου. 

Κατερίνα. 

Απαλλαγείτε από ίλιγγο και ζαλάδες με Ομοιοπαθητική

Ζαλίζομαι. Τι έχω πάθει;” Αυτή τη φράση ακούνε συχνά οι ιατροί των επειγόντων περιστατικών. Υπολογίστηκε ότι 1 στους 4 ασθενείς που επισκέπτονται τα τμήματα επειγόντων περιστατικών, αναφέρουν τη ζάλη ως στοιχείο του προβλήματός τους.

Πολλοί άνθρωποι μπερδεύουν τη ζαλάδα με τον ίλιγγο και είναι λογικό. Αρκετές φορές αυτά τα δύο συμπτώματα μπορεί να συνυπάρχουν.

Η ζάλη είναι μια πολύ γενική έννοια, γιατί κάθε άνθρωπος χρησιμοποιεί αυτόν τον όρο ανάλογα με την αίσθηση που έχει. Έτσι κάποιος μπορεί να πει “Νιώθω μια θολούρα, σαν να ζαλίζομαι” κάποιος άλλος να πει “ Έχω μια σκοτοδίνη, σαν να πάω να λιποθυμήσω” ενώ ένας άλλος “Νιώθω όταν περπατάω ότι ζαλίζομαι, δεν έχω ισορροπία”. Όλες αυτές τις δηλώσεις μπορούμε να τις βάλουμε υπό την γενική έννοια “ζάλη”.

Ως ίλιγγος αναφέρεται η ψευδαίσθηση της κίνησης, ενώ το σώμα παραμένει ακίνητο. Με απλά λόγια ο ασθενής μπορεί να αναφέρει “Νιώθω ότι γυρίζουν όλα γύρω μου. Δεν μπορώ να σταθώ όρθιος.” Υπάρχει μια αίσθηση περιστροφής του σώματος ή των αντικειμένων, μαζί με μια τάση για πτώση προς κάποια κατεύθυνση - πλάγια, εμπρός, πίσω, κάτω.

Αν και αποτελούν διαφορετικές οντότητες, σε αρκετές περιπτώσεις ο ίλιγγος εκδηλώνεται ή συνοδεύεται από ζάλη. Ο ίλιγγος μπορεί να συνοδεύεται επίσης από αίσθημα ναυτίας, εμετό, εφίδρωση, αίσθημα φόβου.

Η ζαλάδα συνήθως δεν αποτελεί αιτία ανησυχίας για τους ιατρούς, εκτός και αν δεν βελτιώνεται ή υπάρχουν και άλλα συνοδά συμπτώματα, όπως καρδιακή αρρυθμία ή λιποθυμία. Για τον ασθενή όμως που την αισθάνεται μπορεί να τον οδηγήσει ακόμα και σε κρίση πανικού. Μπορεί να αγχωθεί γιατί δεν βρίσκεται καμία αιτία από την εργαστηριακή εξέταση ή γιατί δεν υπάρχει κάποια θεραπεία που να βοηθάει να εξαφανιστεί.

Αρχικά χρειάζεται ένα λεπτομερές ιστορικό και μια καλή κλινική εξέταση ενώ στην συνέχεια πιθανόν θα χρειαστεί ο ασθενής να απευθυνθεί σε ειδικούς ιατρούς (ΩΡΛ, νευρολόγο, καρδιολόγο, οφθαλμίατρο κτλ.) ώστε να διερευνηθεί ποια είναι η αιτία που δημιουργεί αυτά τα συμπτώματα. Μόνο μετά που θα γίνουν όλα αυτά μπορεί να συστηθεί μια αγωγή για το αίτιο, αν υπάρχει.

Υπάρχουν πολλές και διάφορες αιτίες που μπορούν να προκαλέσουν ζαλάδα και ίλιγγο. Κάποιες πιο συχνές είναι:

-καρδιολογικές παθήσεις (αρτηριακή υπέρταση, αρρυθμίες, αγγειακές διαταραχές)

-παθήσεις ωτός (καλοήθης παροξυσμικός ίλιγγος θέσης, σύνδρομο Meniere, αιθουσαία νευρωνίτιδα)

-μυοσκελετικές παθήσεις (αυχενικό σύνδρομο, στένωση αυχένα)

-οφθαλμικές παθήσεις

-ψυχολογικές παθήσεις

Επίσης αιτίες μπορεί να είναι η αϋπνία, η υπερκατανάλωση καφέ, η κατάχρηση αλκοόλ ή άλλων τοξικών ουσιών και η υπερκόπωση, οι φαρμακευτικές αγωγές, οι ημικρανίες, οι ιώσεις, οι αλλεργίες, η αναιμία. Το άγχος και η στεναχώρια πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει σε ζάλη η ίλιγγο.

Αντιμετώπιση του ιλίγγου και της ζάλης

Η θεραπεία τους εξαρτάται από το τι είναι αυτό που τα προκαλεί. Σε κάποιες περιπτώσεις, ο ίλιγγος και η ζαλάδα περνάνε χωρίς καμία θεραπεία. Συνήθως όμως δίνεται φαρμακευτική αγωγή. Στην αρχή συμπτωματική αγωγή με αντιεμετικά, αναλγητικά, αντιφλεγμονώδη φάρμακα.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να προσφέρει ανακούφιση από συμπτώματα όπως η ναυτία και η έντονη ζαλάδα που σχετίζονται με τον ίλιγγο.

Εάν ο ίλιγγος προκαλείται από μόλυνση τα αντιβιοτικά ή τα στεροειδή μπορεί να μειώσουν το οίδημα και να θεραπεύσουν τη μόλυνση.

Για τη νόσο του Meniere, μπορεί να συνταγογραφηθούν διουρητικά χάπια για τη μείωση της πίεσης από την συσσώρευση υγρού στο αυτί.

Σε μερικές περιπτώσεις, μπορεί να χρειαστεί χειρουργική επέμβαση για τον ίλιγγο (αυχενική στένωση, δισκοπάθεια συρίγγιο του λαβυρίνθου, νευρίνωμα αιθουσαίου νεύρου κ.α.).

Η φυσικοθεραπεία, η χειροπρακτική, ο βελονισμός και η ψυχολογική υποστήριξη μπορεί να βοηθήσουν επίσης.

Αντιμετώπιση με Ομοιοπαθητική

Για όποιον επιθυμεί μια διαφορετική προσέγγιση, πιο φυσική και ολιστική υπάρχει και η Ομοιοπαθητική. Αρκετές περιπτώσεις και μερικές φορές αρκετά σοβαρές μπορούν να βοηθηθούν από αυτήν με αποτέλεσμα ο ασθενής να δει τις περισσότερες φορές γρήγορα αποτελέσματα και στη ζάλη και στον ίλιγγο.

Όπως και σε οποιαδήποτε άλλη πάθηση, η ομοιοπαθητική θεραπεία είναι εξατομικευμένη. Δεν έχει παρενέργειες όταν γίνει σωστά και όταν επιτευχθεί το αποτέλεσμα συνήθως δεν υπάρχει υποτροπή. Η θεραπεία διακόπτεται και ο ασθενής δεν χρειάζεται να λαμβάνει ομοιοπαθητικά φάρμακα για να μην ξαναπάθει ζαλάδα η ίλιγγο.

Θα μπορούσα να γράψω για αρκετές περιπτώσεις αλλά λόγο χώρου θα σας δώσω ένα παράδειγμα του πόσο γρήγορα μπορεί η ομοιοπαθητική θεραπεία να αντιμετωπίσει τον ίλιγγο.

Ο ασθενής είναι 60 ετών και μου τηλεφωνεί να μου πει ότι έπαθε ξαφνικά ίλιγγο. “Γυρίζουν όλα γύρω μου”, μου λέει “και δεν μπορώ να σταθώ όρθιος. Χρειάστηκε να κρατηθώ από τον τοίχο για να μην πέσω κάτω. Είμαι ξάπλα και παρόλα αυτά νιώθω ότι ζαλίζομαι με την παραμικρή κίνηση. Όλο αυτό συνέβη ξαφνικά.”

Επειδή τον είχα ασθενή και είχε λάβει ομοιοπαθητικά στο παρελθόν, τον ρώτησα απλώς να μου πει τι ήταν αυτό που τον άγχωσε αυτές της μέρες. Λαμβάνοντας υπόψη την απάντηση του, γνωρίζοντας όλο το ιστορικό του και γενικά την συμπεριφορά του, είπα στην γυναίκα του να αγοράσει ένα συγκεκριμένο ομοιοπαθητικό φάρμακο και να του το δώσει αμέσως. Έτσι και έγινε.

Μετά από μερικές ώρες, μου τηλεφωνεί να μου πει ότι ο ίλιγγος πέρασε και νιώθει μια χαρά. Δεν είναι ιδιαίτερα αγχωμένος και μπορεί να πάει και να κάνει τις δουλειές του. Από τότε δεν είχε ξανά πρόβλημα με ίλιγγο και ένιωθε πολύ μειωμένο άγχος για τα ζητήματα που αντιμετώπιζε.

Όπως βλέπετε από το παραπάνω περιστατικό η ομοιοπαθητική θεραπεία δεν στοχεύει μόνο στην αντιμετώπιση τις ζάλης ή του ιλίγγου αλλά βοηθάει συνολικά τον οργανισμό. Ο ασθενής θα δει βελτίωση όχι μόνο στη ζάλη αλλά και καλυτέρευση της διάθεσης, του άγχους, της ενέργειας και γενικά μια ολική τόνωση του οργανισμού, μια αύξηση του επιπέδου υγείας του.

Κωνσταντίνος Πίσιος, 

ειδικός ομοιοπαθητικός - παθολόγος, 

www.drpisios.com