Μεροκάματο στη βουλή βρήκε ο κηπουρός του Σαμαρά Χρύσανθος Λαζαρίδης

Και ξαφνικά, οι υπάλληλοι της Βουλής σοκαρίστηκαν όταν είδαν μπροστά τους τον πρώην βουλευτή Επικρατείας και στενό συνεργάτη του Αντώνη Σαμαρά, Χρύσανθο Λαζαρίδη, να προσέρχεται και να λαμβάνει μέρος στην ψηφοφορία για τις αρχαιρεσίες του συλλόγου τους. 

Ούτε εκείνοι δεν γνώριζαν πως ο Χρ. Λαζαρίδης ήταν συνάδελφός τους εδώ και δύο χρόνια, τοποθετημένος ως σύμβουλος στο γραφείο του πρώην πρωθυπουργού, με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου.

Τι να κάνει και αυτός; Δεν έπρεπε να βοηθήσει τον φίλο του; Βλέπετε, κανένας σε αυτήν τη ζωή δεν πάει χαμένος όταν έχει προσφέρει τόσο σημαντικές υπηρεσίες στην πατρίδα... Και πιστέψτε με, δεν είναι και ο μοναδικός πρώην βουλευτής που έχει βρει ένα μεροκάματο στο Κοινοβούλιο.

Ακέφαλο ΤΧΣ

Εν τω μεταξύ, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας εξακολουθεί να παραμένει «ακέφαλο» από πέρσι το καλοκαίρι, καθώς ακόμα δεν έχει επιλεγεί διευθύνων σύμβουλος. Το «μαγαζί» το τρέχουν ο αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος Ερίκ Τουρέ και η εκπρόσωπος της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Φραγγέτη. Τώρα, ύστερα από δύο άκαρπους διαγωνισμούς, φαίνεται πως ίσως υπάρξει φως στο τούνελ, αφού το ανεξάρτητο -και αμφιλεγόμενο- selection panel έχει καταλήξει στην τελική λίστα με τους επικρατέστερους για τη θέση. Τα μέλη του Γενικού Συμβουλίου του ΤΧΣ είναι πολύ εκνευρισμένα με τα έξι μέλη του selection panel, αφού, όπως αναφέρουν, δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν για το τι κάνουν. 

Μάλιστα, αναφέρουν χαρακτηριστικά πως «δεν μπαίνουν καν μαζί μας στο ίδιο ασανσέρ». Η ιστορία πάντως θα πρέπει να ολοκληρωθεί σύντομα, καθώς αποτελεί προαπαιτούμενο για τη δεύτερη αξιολόγηση.

ethnos

Ομοιοπαθητική και χειρουργική

Οκόσα φάρμακα ουκ ίηται, σίδηρος ίηται. (Ιπποκράτης , Αφορισμοί - 87ος).

Γιατρέ, ως ομοιοπαθητικός πιστεύεις στην Χειρουργική; Δεν είναι η Ομοιοπαθητική εναντίον της Χειρουργικής; Τέτοιες ερωτήσεις κάνουν συχνά οι ασθενείς, γιατί υπάρχει αρκετή σύγχυση στους ρόλους και τις σχέσεις μεταξύ τους. Σκοπός της εργασίας αυτής είναι να ξεκαθαρίσει αυτή την κατάσταση.

Αναμφίβολα είναι σεβαστή η Χειρουργική , γιατί αποδεικνύονται καθημερινά οι θεραπευτικές τεχνικές και δυνατότητες της. Τα ερώτημα που τίθεται εδώ, είναι: Πότε και που (σε ποιες ασθένειες) πρέπει να εφαρμόζεται. Ο κάθε ιατρός πρέπει να ξέρει τις θεραπευτικές δυνατότητες και του φαρμάκου και της Χειρουργικής και να μπορεί να κρίνει σε ποιες περιπτώσεις πρέπει να δώσει φάρμακο ή να εφαρμόσει την Χειρουργική ή να κάνει και τα δυο, πάντα για το καλό του αρρώστου.

Σε μια ασθένεια ο οργανισμός με τη βοήθεια του «ομοίου» φαρμάκου θα θεραπευθεί. Αλλά μερικές φορές για διάφορους λόγους αυτό μπορεί να μη γίνεται, ιδίως αν υπάρχουν μορφολογικές αλλοιώσεις των ιστών. Τότε το «όμοιο» θα διορθώσει την προδιάθεση, αλλά το νυστέρι θα αποκαταστήσει την βλάβη και θα «θεραπεύσει» τον άρρωστο. Π.χ. τρίτου βαθμού πρόπτωση μήτρας - ορθού, προχωρημένος καταρράκτης, μεγάλοι λίθοι χοληδόχου κύστης - νεφρών, κακοήθεις όγκοι, συγγενείς δυσπλασίες (λυκόστομα, λαγόχειλος, ατρησία οισοφάγου, ανοιχτός βοτάλειος πόρος κλπ.), αποφρακτικές χρόνιες αγγειοπάθειες, βαριά στεφανιαία νόσος κλπ.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν παθήσεις που, ενώ θα έπρεπε να γίνει προσπάθεια θεραπείας με φάρμακα, οδηγούνται κατ' ευθείαν στο χειρουργείο. Π.χ. υπερτροφία αμυγδαλών, φυματιώδης λεμφαδενίτις, άτονα έλκη, χρόνια χολοκυστίτιδα, πεπτικά έλκη κλπ. Αλλά κι όταν ακόμη κριθεί η Χειρουργική απαραίτητη θα πρέπει να ακολουθηθεί από την ενδεικνυόμενη ομοιοπαθητική (φαρμακευτική) αγωγή, γιατί οι νοσηρές καταστάσεις π.χ. αποστήματα, λιθίαση, όγκοι, νεοπλάσματα που θα χειρουργηθούν δεν είναι οι ασθένειες, αλλά μόνο οι τελικές παθολογοανατομικές αλλοιώσεις.

Η ασθένεια είναι η αλλαγή, ο αποσυντονισμός της φυσιολογικής λειτουργίας του οργανισμού που προκαλεί τη δημιουργία λίθων, αποστημάτων, όγκων. Αυτή την ασθένεια μόνο η Ομοιοπαθητική θα τη θεραπεύσει. Επίσης με την αγωγή μας ο ασθενής θα αντέξει το stress του χειρουργείου, θα υπερνικήσει το άγχος του για την εγχείρηση και θα προστατευθεί από επιπλοκές: άμεσες μετεγχειρητικές ή απώτερες, π.χ. λοιμώξεις, χηλοειδή στο χειρουργικό τραύμα, ενδοκοιλιακές συμφυσεις μετά λαπαροτομία κλπ. Και φυσικά, θα αναρρώσει πιο γρήγορα.

Η Χειρουργική έχει να αντιμετωπίσει τα τελικά αποτελέσματα μιας ασθένειας π.χ. κακοήθεις όγκοι, συγγενείς ανωμαλίες, φλεγμονές που δεν τιθασεύονται φαρμακευτικά, τραυματισμούς και κακώσεις (π.χ. ρήξη σπλήνος από τροχαίο ατύχημα), μηχανικά αίτια, εξωγενή (π.χ. κατάποση ξένου σώματος) ή ενδογενή (π.χ. λίθοι). Επίσης έχει να αντιμετωπίσει επιπλοκές παθήσεων (π.χ. περιτονίτιδα από διάτρηση έλκους Δωδ/λου, ειλεός λόγω απόφραξης από καρκίνο παχέος κλπ.).

Η Ομοιοπαθητική με την Χειρουργική δεν είναι αντίμαχοι. Καμία δεν είναι πανάκεια, η μία μπορεί να συμπληρώ σει την άλλη. Η Χειρουργική δεν είνα ούτε Ομοιοπαθητική, ούτε Αλλοπαθη τική, αλλά ξεχωριστό μη φαρμακευτι κό θεραπευτικό σύστημα.

Παρακάτω θα ταξινομηθούν παθολογικές καταστάσεις, όπου η Χειρουργική μπορεί να βοηθήσει και πρέπει να συνδυαστεί με την φαρμακευτική αντιμετώπιση.

1. Συγγενείς ανωμαλίες π.χ. ατρησία χοληφόρων, διαφράγματα εντερικού σωλήνα, κόλπου, δυσμορφίες οργάνων, όπως λαγόχειλος - λυκόστομα, ατρησία πρωκτού, οισοφάγου, απουσία πτερυγίου ωτός, κλπ. Σ' όλες τις παραπάνω περιπτώσεις είναι απαραίτητη η μηχανική διόρθωση.

2. Μερικές φορές οι ίδιες οι τελικές παθολογοανατομικές αλλοιώσεις ή τα παθολογικά προϊόντα των ασθενειών μπορεί να εμποδίζουν τη θεραπεία ή να απειλούν ακόμη και την ίδια τη ζωή του ασθενούς, π.χ. λίθοι χοληδόχου κύστης, ουροποιητικού, ανευρύσματα αορτής, ασκίτης, αιμοθώραξ, υδροθώραξ, επίσχεση ούρων. Και εδώ θεωρείται απαραίτητη η επέμβαση του χειρουργού.

3. Για νόσους τραυματικής αιτιολογίας: ενδοκοιλιακή, εσωτερική αιμορραγία, επισκληρίδια - υποσκληρίδια αιματώματα, θλαστικά τραύματα, καρδιακός επιπωματισμός - πνευμοθώραξ - υπό τάση πνευμοθώραξ, κατάγματα. Θα απαιτηθεί η άμεση επέμβαση χειρουργού ή ορθοπεδικού ή νευροχειρουργού, που με κατάλληλες επεμβάσεις θα σώσει τον άρρωστο. Π.χ. σπληνεκτομή, τοποθέτηση bullau, τοποθέτηση γύψου, κρανιοανάτρηση, συρραφή τραυμάτων, απολινώσεις αιμορραγούντων αγγείων.

4. Για διαγνωστικούς σκοπούς ενίοτε θα απαιτηθούν επεμβατικές εξετάσεις, όπως γαστροσκόπηση, κολονοσκόπηση, ορθοσκόπηση, βρογχοσκόπηση, λήψη βιοψίας, οσφυονωτιαία παρακέντηση, αγγειογραφία, στεφανιογραφία κλπ.

5. Επιπλοκές νόσων (που κάποιες θα μπορούσαν να θεραπευθούν με ομοιοπαθητική, πριν επιπλακούν) π.χ. διάτρηση πεπτικού έλκους, πυλωρική στένωση, περίσφιξη ομφαλοκήλης, γαστρορραγία ή αιμορραγία ανωτέρου - κατωτέρου πεπτικού, απόφραξη αεροφόρων οδών, κλπ.

6. Σε ασθένειες που δεν απαντούν στην ομοιοπαθητική αγωγή π.χ. πρόπτωση μήτρας - πρωκτού, ισχαιμία άκρων που εξελίσσεται σε γάγγραινα, σκωληκοειδίτιδες ή άλλες ενδοκοιλιακές φλεγμονές απαιτείται η επέμβαση χειρουργού. Σ' αυτές τις περιπτώσεις αποτυχίας το «εγώ» του θεραπευτή δεν θα πρέπει να αντιταχθεί στη λήψη άλλων θεραπευτικών μέτρων (εγχειρητικών), γιατί ο τελικός σκοπός είναι ή ανακούφιση και η σωτηρία της ζωής του ασθενούς.

Πρέπει εδώ να λεχθεί, ότι όσο πιο καλός είναι ο ομοιοπαθητικός ιατρός, (στο να μπορεί να βρίσκει «όμοιο» φάρμακο), τόσο λιγότερες θα είναι οι καταστάσεις που δεν θα μπορεί να θεραπεύσει και θα τις παραπέμψει σε χειρουργό. Ο BOGER λέει ότι μόνο στο 1% των νόσων που κλήθηκε να αντιμετωπίσει απέτυχε και χρειάστηκε βοήθεια από χειρουργό. Αλλά δεν είμαστε όλοι BOGER. Στο μικρό ή στο μεγάλο ποσοστό των περιπτώσεων που αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε, θα πρέπει να σκεφτόμαστε το καλό του αρρώστου και μόνο αυτό. Υπάρχουν περιπτώσεις στην βιβλιογραφία, που η απόφραξη αεροφόρων οδών αντιμετωπίσθηκε επιτυχώς με το όμοιο!!! (Το ξένο σώμα αποβλήθηκε μετά από έντονο παροξυσμικό βήχα). Στην περίπτωση αυτή όμως η αποτυχία θα οδηγήσει σε θάνατο. 

Ομοίως εγχειρητικά εξαιρέσιμος καρκίνος πρέπει αμέσως να αφαιρείται χειρουργικά. Απώλεια χρόνου με εφαρμογή μόνο ομοιοπαθητικής αγωγής μπορεί να αποδειχθεί μοιραία για τον ασθενή αν αποτύχει. Βεβαίως μετά την εγχείρηση η θεραπεία που θα ακολουθηθεί θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει την ομοιοπαθητική. Επίσης πρέπει να τονισθεί εδώ, ότι ο ομοιοπαθητικός πρέπει να είναι ιατρός και μάλιστα καλός ιατρός με γνώσεις χειρουργικής. Γιατί μόνο ένας τέτοιος θα μπορέσει να αξιολογήσει αν π.χ. μια σκωληκοειδίτιδα μπορεί να «περιμένει», δηλαδή αν έχει το χρόνο να προσπαθήσει με ομοιοπαθητική. Αν έχει θα πρέπει να βρει το όμοιο φάρμακο, να το χορηγήσει και να είναι κοντά στον άρρωστο παρακολουθώντας τον συνεχώς, εξετάζοντας τον κλινικά και μελετώντας τα εργαστηριακά ευρήματα, που πρέπει να ξέρει ποια χρειάζονται και τι να ζητήσει. Έτσι θα μπορεί να κρίνει, πότε - αν χρειαστεί - να οδηγήσει τον άρρωστο στο χειρουργείο.

Αλλά και σε χρόνιες (μη επείγουσες) νόσους ο ομοιοπαθητικός οφείλει να είναι καλός ιατρός. Π.χ. αν έλθει ένας ασθενής αιτιώμενος αιμορραγία από το ορθό, λέγοντας ότι έχει και αιμορροΐδες, είναι εγκληματικό να ψάξει στο Repertory: RECTUM, Haemorrhoids-Bleeding, πριν ελέγξει το έντερο κάνοντας τουλάχιστο μια δακτυλική εξέταση, όπου πιθανά θα μπορέσει να διαγνώσει, ότι οι αιμορροΐδες είναι δευτεροπαθείς ή συνυπάρχουν με έναν όγκο παχέος (πιθανότατα καρκίνο). 

Ο σωστός ομοιοπαθητικός πρέπει να ξέρει να αξιολογεί και να θέτει τη διάγνωση ή να ζητά τη συνεργασία άλλων ειδικών.

Από την άλλη θα είναι καλό ο χειρουργός που αναλαμβάνει το περιστατικό να έχει γνώσεις ομοιοπαθητικής ή τουλάχιστον να την σέβεται και να συνεργάζεται με τον ομοιοπαθητικό. Τότε μόνο ο ασθενής θα μπορέσει να λάβει προεγχειρητικά και μετεγχειρητικά σωστή ομοιοπαθητική αγωγή και να μη γίνει αλόγιστη χρήση αλλοπαθητικών σκευασμάτων, ώστε να αποφευχθεί, κατά το δυνατόν, η αντιδότηση της ιδιοσυστασιακής θεραπείας του.

Το κύριο μέλημα που πρέπει να έχει ο κάθε ομοιοπαθητικός ιατρός είναι να βοηθήσει τον άρρωστο. Πρέπει όμως να προστατεύει τη φήμη του και πάντα να προφυλάσει το κύρος της Ομοιοπαθητικής επιστήμης που δυστυχώς σήμερα πλήττεται από κομπογιαννίτες ή αμφιβόλων γνώσεων μη ιατρούς«θεραπευτές».

Του Λάζαρου Λ. Δανιηλίδη Χειρουργού, Διδάκτορα

Ιατρικής Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου, Αντιπρόεδρου Ε.Ε.Ο.Ι.

Από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 30 

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ: H 113η Αλβανική Ταξιαρχία εισέρχεται στα Σκόπια – 10 Αλβανοί πολιτικοί χαροπαλεύουν – Διάγγελμα Ιβάνοφ προς τον λαό – Σερβία: «Η κατάσταση μας αφορά»!

Πάμε για το κύκνειο άσμα του κράτους των Σκοπίων. Ο  Αλβανός ηγέτης Τζαφέρι  κινητοποίησε Αλβανούς  αστυνομικούς  και στρατιώτες και τους έστειλε στα Σκόπια ενώ έχουμε άφιξη και εθελοντών από την Αλβανία μαζί με UCKάδες! Η 113^η  αλβανική στρατιωτική ταξιαρχία από το Τέτοβο κινητοποιείται και μετακινείται προς τα Σκόπια για την υπεράσπιση του Αλβανού αρχηγού Ταλάτ Τζαφέρι.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο διοικητής της αστυνομίας στο Τέτοβο ο οποίος είναι αλβανικής καταγωγής έδωσε  την εντολή να εξοπλιστούν όλοι οι Αλβανοί μέλη της αστυνομίας με  πλήρη εξάρτηση και οπλισμό, στην έδρα του μεγαλύτερου αλβανικού κόμματος στην ΠΓΔΜ, του DUI,  για να υπερασπιστούν τους Αλβανούς  βουλευτές .

Ένας μεγάλος αριθμός των βουλευτών, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Τζαφέρι, είναι ακόμα παγιδευμένοι σε μια αίθουσα συσκέψεων στη Συνέλευση και η μοίρα τους είναι πλέον άγνωστη.

Στην πόλη Στρούγκα στην οποία ζουν μόνο Αλβανοί, έχουμε ήδη σοβαρή οργανωμένη μετακίνηση ένοπλων σχηματισμών.

Όπως αναφέρεται, και  εθελοντές από την Αλβανία έρχονται για να αγωνιστούν για τους στόχους τους στην ΠΓΔΜ .

Όλοι οι Αλβανοί έχουν ξυλοκοπηθεί άγρια και συγκεκριμένα ο αρχηγός του SDSM Ζόραν Ζάεφ, ο βουλευτής Ντάμιαν Μαντσέφσκι και άλλοι οκτώ βουλευτές από τους οποίους ο Ζιγιαντίν Σέλα, επικεφαλής της Συμμαχίας των Αλβανών.

Όλοι αυτοί είναι πολύ βαριά τραυματισμένοι.

Ταυτόχρονα ο Γ.Ιβάνοφ θα βγάλει διάγγελμα προς τον λαό των Σκοπίων.

H αντιπολίτευση λέει ότι θέλει τους Ιβανόφ-Γκρουέφσκι στη φυλακή για την δολοφονική απόπειρα…

Πολλοί δυτικοί ηγέτες έχουν ήδη καταδικάσει τη βία στο σκοπιανό κοινοβούλιο, αλλά φοβούνται για την επόμενη ημέρα στην χώρα .

Ο πρωθυπουργός της Σερβίας πήγε επειγόντως στο Αρχηγείο της Σερβικής κυβέρνησης για να παρακολουθήσει από κοντά την κατάσταση στα Σκόπια ενώ συγκάλεσε για αύριο στις 2 το μεσημέρι Συμβούλιο Ασφαλείας και σύγκλιση της Επιτροπής Συντονισμού των Υπηρεσιών Ασφαλείας.

«Ανησυχώ πολύ για την κατάσταση στα Σκόπια, η κατάσταση δεν είναι ήρεμη και δεν αποτελεί μόνο πρόβλημα των Σκοπίων αλλά όλων μας , όλων όσων ζουν εδώ» είπε ο Aleksandar Vucic

Η Δύση, η ΕΕ και οι ΗΠΑ αναγνώρισαν  τον Taljat Xhaferi ως νέο Πρόεδρο της Βουλής των Σκοπίων.

Υπενθυμίζουμε ότι ο Αλβανός αντιπρόεδρος του κόμματος DUI, Ταλάτ Τζαφέρι, εκλέχθηκε ως πρόεδρος της Βουλής των Σκοπίων με ψήφους από την Σοσιαλδημοκρατική Ένωση – SDSM, από βουλευτές της Συμμαχίας των Αλβανών και το Κίνημα BESA, λαμβάνοντας συνολικά 67 ψήφους ενώ το κόμμα του Νίκολα Γκρούεφσκι δεν συμμετείχε στην ψηφοφορία.

Οι ΗΠΑ είπαν ότι καταδικάζουν την βία και όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να αποδεχτούν την εκλογή Τζαφέρι…

 pentapostagma.gr

Ο Μελανσόν, ο Μακρόν και το Μέγαρο των Ηλιθίων

Πέρα από τον αδιάκοπο φραξιονισμό και την αιώνια φαγωμάρα από την... Πρώτη Διεθνή και δώθε, ένα από τα πράγματα που διαχρονικά με χαλάνε στην Αριστερά, τόσο του τόπου μας όσο και διεθνώς, είναι η κοντόθωρη, εργαλειακή ματιά της απέναντι στα γεγονότα και ο σχεδόν μόνιμος στρουθοκαμηλισμός της, όταν τα άτιμα τα γεγονότα δεν ταιριάζουν με τις ερμηνείες και τα μεσσιανικά δόγματα της εκάστοτε κυρίαρχης ομάδας της.

Μια τέτοια περίπτωση στρουθοκαμηλισμού και μυωπικής αντίληψης της πραγματικότητας παρακολουθήσαμε, κατά τη γνώμη μου, τις τελευταίες μέρες με αφορμή την άρνηση του ηθικού νικητή -και μοναδικού αριστερού υποψηφίου- των γαλλικών εκλογών, του Ζαν-Λικ Μελανσόν, να συνταχθεί με τον νεοφιλελεύθερο πρώην τραπεζίτη των Ρότσιλντ και βέβαιο επόμενο πρόεδρο της Γαλλίας, τον «ουρανοκατέβατο» Εμανουέλ Μακρόν, στο πλαίσιο ενός υποτιθέμενου φανταστικού «αντιφασιστικού μετώπου» ενάντια στη Μαρίν Λεπέν.

Ο Μελανσόν, αφού άγγιξε με έναν εκπληκτικό προσωπικό προεκλογικό αγώνα το 20% των ψήφων και έχασε οριακά το εισιτήριο για τον δεύτερο γύρο (και, γιατί όχι, το Μέγαρο των Ηλυσίων), παίρνοντας τριπλάσιες ψήφους από τον δήθεν «αριστερό» υποψήφιο του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος, τον Αμόν, αρνήθηκε ουσιαστικά να παίξει το παραδοσιακό παιχνιδάκι του «δημοκρατικού τόξου» και να νομιμοποιήσει με αυτόν τον τρόπο την εκλογή ενός 100% κατασκευασμένου από την ελίτ υποψηφίου του «ακραίου Κέντρου»: αρνήθηκε, κοντολογίς, να αντιμετωπίσει τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων του σαν πρόβατα, ακυρώνοντας όλα όσα έλεγε προεκλογικά, και να συστρατευτεί με το σάπιο πολιτικό σύστημα της χώρας του, τους Σοσιαλιστές και τους Γκολικούς, που βλέπουν τον Μακρόν σαν σανίδα σωτηρίας – αρχικά σαν σωσίβιο για την παραμονή διά της πλαγίας στην εξουσία και σε δεύτερο χρόνο σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όλα τους τα βαρύτατα αντιλαϊκά μέτρα, κρίματα και χρήματα...

Το ιστορικό αυτό «NON» του Μελανσόν στον Μακρόν ομολογουμένως σόκαρε πολύ κόσμο, εντός και εκτός Γαλλίας, που δεν μπορεί να σκεφτεί έξω από το κουτί και να δει τη βαθύτερη συγγένεια μεταξύ των Μακρόν και των Λεπέν αυτού του κόσμου, ως πολιτικών εργαλείων μεγιστοποίησης της κοινωνικο-οικονομικής ανισότητας και των κερδών του μεγάλου παρασιτικού κεφαλαίου.

Για την ακρίβεια, όπως έγραφα και τη νύχτα του πρώτου γύρου, η μεγαλύτερη επιτυχία της Λεπέν, και της νέας «γραβατωμένης» ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς εν γένει, δεν είναι πως φλερτάρει με την εξουσία – στην πραγματικότητα (Αυστρία, Ολλανδία, Σουηδία, Βρετανία, Σκανδιναβικές Χώρες κτλ.) οι ακροδεξιοί μένουν εκτός νυμφώνος και συχνά λειτουργούν απλά σαν «μπαμπούλες» για να στρέψουν τους ανήσυχους πολίτες σε... απλά δεξιούς υποψηφίους, που υπό άλλες συνθήκες σίγουρα δεν θα επέλεγαν.

Το αληθινό «σουξέ» των μοντέρνων ακροδεξιών είναι πως, ενώ υποτίθεται πως παραμένουν απομονωμένοι, καταφέρνουν να επιβάλουν την αντιδραστική ρητορική και ατζέντα τους στα «μέινστριμ» κόμματα, αυτά που πραγματικά κυβερνούν – ιδίως όσον αφορά τον αντιμεταναστευτικό λόγο και τα πάσης φύσεως τείχη.

Κάτι που φάνηκε πολύ καθαρά στην όλο και σκληρότερη στάση των απερχόμενων Σοσιαλιστών έναντι προσφύγων και μεταναστών, που αντιμετωπίστηκαν ως «δημόσιος κίνδυνος», παρά το γεγονός ότι στη συντριπτική πλειονότητά τους οι τρομοκρατικές επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν από γηγενείς Γάλλους ή Βέλγους πολίτες.

Διάβασα πριν από λίγο καιρό το υπέροχα προβοκατόρικο «Κερδίζοντας Χρόνο» του Βόλφγκανγκ Στρεκ, όπου ο σπουδαίος αυτός Γερμανός κοινωνιολόγος (μαθητής του Αντόρνο στη Σχολή της Φρανκφούρτης, για όσους καταλαβαίνουν τη σημασία του συγκεκριμένου γνωστικού «δέντρου») εξηγεί πώς, μετά τη δεκαετία του 1970, ο παγκοσμιοποιημένος πλέον καπιταλισμός έσπασε μονομερώς το κοινωνικό «συμβόλαιο συμβίωσης» με την αστική δημοκρατία και οδεύει σε μια όλο και πιο απολυταρχική μορφή πλουτοκρατίας με δημοκρατικό μανδύα, εκμεταλλευόμενος τη βαθύτατη αλλοτρίωση του ολοένα και πιο ατομιστή και απολίτικου πολίτη-καταναλωτή.

Αυτό που λέμε σήμερα «φιλελεύθερη Δημοκρατία» και «πολιτική σταθερότητα», με βάση αυτήν την ανάγνωση, αυτό δηλαδή που «εγγυάται» μια προεδρία τύπου Μακρόν, δεν είναι παρά η εθελούσια υποταγή όλων μας σε μια αόρατη υπερ-κυβέρνηση της κυρίαρχης ελίτ – σ’ ένα «βαθύ κράτος» των πλούσιων και των ισχυρών που δεν εξαρτώνται πλέον σε τίποτε από τους επαγγελματίες πολιτικούς και, κυρίως, δεν μετρούν τον χρόνο σε τετραετίες, αλλά σε ετήσια οικονομικά αποτελέσματα κερδοφορίας ή ζημιών, στα οποία ο παράγοντας «εργαζόμενος- πολίτης-ψηφοφόρος» διαδραματίζει όλο και μικρότερο ρόλο.

Αυτός ο οικονομικός φασισμός των ολίγων, η αδιαφορία για τη ζωή και την ευημερία των πολλών, που πολιτικά εκφράζεται πρωτίστως μέσα από το τεχνοκρατικό «ακραίο Κέντρο» των διαφόρων Μακρόν, είναι που γεννά την απέχθεια των απλών ανθρώπων και δυστυχώς τους οδηγεί κατά εκατομμύρια στη σιδερένια αγκαλιά της Ακροδεξιάς: κι όποιος, «αριστερός» ή μη, δεν βλέπει πως οικονομική Ακροδεξιά και πολιτική Ακροδεξιά είναι συγκοινωνούντα δοχεία, ανεξαρτήτως μακιγιάζ και κομματικών προσήμων, μάλλον πρέπει να ξεσκονίσει τα παλιά βιβλία της Πολιτικής Οικονομίας.

Ο Μελανσόν, σε όλη την απίστευτα επιτυχημένη προεκλογική εκστρατεία του, καταφέρθηκε ανοιχτά κατά αυτής της πλουτοκρατικής ελίτ, κατορθώνοντας έτσι να συσπειρώσει γύρω του προοδευτικούς ανθρώπους –και ιδιαίτερα αηδιασμένους με την καθεστωτική πολιτική νεολαίους- που δεν θα ψήφιζαν σε καμία περίπτωση τον Μακρόν ή κάποιον άλλο «συμβατικό» υποψήφιο.

Εξέφρασε έτσι μια μεγάλη μερίδα κόσμου που –όπως και στην Ελλάδα– σιχαίνεται πια τον κλασικό πολιτικό λόγο των ίσων αποστάσεων και ζει στο πετσί του την ανέχεια, την ανισότητα και την ανεργία.

Για τους πιτσιρικάδες των παρισινών προαστίων, τα οργισμένα 16χρονα που αυτές τις μέρες κλείνουν τα σχολεία και τους δρόμους και πλακώνονται με τους μπάτσους με βασικό σύνθημα Ni Patrie, Ni Lepen, Ni Patron, Ni Macron (Ούτε Πατρίδα, Ούτε Λεπέν, Ούτε αφεντικό, Ούτε Μακρόν), το «όχι» του Μελανσόν δικαιολογείται απολύτως.

Κι αν η Δημοκρατία, με Δ κεφαλαίο, έχει κάποια ελπίδα να επιζήσει ως πολίτευμα, θα τη χρωστά σε αυτούς, κι όχι στους εθελοντές σφουγγοκωλάριους του Μακρόν και των αόρατων «χορηγών» του.

Γιώργος Τσιάρας

efsyn.gr