Η ΕΝΟΧΗ ΑΝΟΧΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΘΕΣΜΩΝ

Είναι δυνατόν σε εποχές τέτοιου κοινωνικού χάους μια εχέφρων κοινωνία να εξαρτάται από ένα και μόνο θεσμό για τη σωτηρία της και η Βουλή με τους βουλευτές, τα συνδικάτα με τους συνδικαλιστές, τα πανεπιστήμια με τους καθηγητές και πλείστοι άλλοι θεσμοί της πολιτείας με κορυφαίο τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να σιωπούν και να σέρνονται ως βουβά κατάλοιπα νεκρώσιμης ακολουθίας πίσω από τον θεσμό της εκτελεστικής εξουσίας που ενταφιάζει τον λαό και την κοινωνία; 

 του Ασλανίδη Ματθαίου.

Απογυμνωμένοι Θεσμοί άνευ περιεχομένου που αναζητούν την πλήρωση της ασημαντότητάς τους στις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, ανεπαρκείς έως ανύπαρκτοι, περισσότερο κρατικοί μηχανισμοί καταστολής και εγκλωβισμού του λαού στην απολυταρχία της εκτελεστικής εξουσίας και λιγότερο έως καθόλου θεσμοί διεξόδου προς τη Δημοκρατία.

Πολιτικά κόμματα, συνδικαλιστικές ηγεσίες, δικηγορικοί σύλλογοι, αγροτικοί σύλλογοι, τοπική αυτοδιοίκηση, περιφερειακά συμβούλια, επιμελητήρια κ.λ.π, όλα ενσωματωμένα στο κράτος χωρίς οντότητα και αυτονομία με όραμα και στόχο μια προνομιακή θέση στη γραφειοκρατία της εξουσίας. Ένα κρατικό σύστημα που ποτέ δεν κατάφερε να γίνει κράτος δικαίου, ευημερίας και ισότητας, εικονικά διχασμένο σε επίπεδο εξουσίας Δεξιάς και Αριστεράς που επικοινωνούν μεταξύ τους με όρους σύγκρουσης και ανταλλαγής κατά το δοκούν της κυβερνητικής συγκυρίας με επιδίωξη τη μετατρατοπή της κοινωνίας σε αιμοδότη του γραφειοκρατικού τέρατος που γέννησε η ποικιλόμορφη δομή του κρατισμού και των εγκάθετων στελεχών του.

Ήταν ιστορικά αναπόφευκτο και νομοτελειακά επιβεβαιωμένο με το πρώτο τράνταγμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης να στροβιλισθεί η χώρα μας από οικονομική σε πολιτική και υπαρξιακή κρίση, κάτι που δεν φαντάσθηκαν οι ερασιτέχνες πολιτικοί μας γιατί ποτέ δεν κατάλαβαν την έννοια της Πολιτικής Οικονομίας ως λειτουργία των θεσμών στην οργάνωση της οικονομικής ζωής της κοινωνίας στα διάφορα στάδια μετασχηματισμού της. Κάποιος έπρεπε να τους εξηγήσει την αλυσιδωτή αντίδραση που προκαλεί η ανεπάρκεια της πολιτικής στη διαχείρηση μιας καπιταλιστικής κρίσης.

Εάν μια οικονομική κρίση αντιμετωπίζεται με πολιτικές αποφάσεις αυτό δε σημαίνει ότι στην πολιτική κρίση που βίωνε και βιώνει η χώρα μας ισχύει το αντίστροφο γιατί εκείνο που δεν έχουν καταλάβει οι ηγεσίες μας ή δε θέλουν να το καταλάβουν είναι ότι η οικονομική κρίση ανέδειξε την βαθύτερη πολιτική κρίση στον τόπο μας που την έκαναν οι ανίκανοι υπαρξιακή! Διότι η οικονομική κρίση είναι φαινόμενο οικονομικό και όχι φαινόμενο αφανισμού ενός αρχαίου λαού από τον χάρτη της ιστορίας γιατί υπάρχει ένα “χρέος” , λες και είναι το μοναδικό.... στα κράτη του πλανήτη.

Συσσώρευση της προβληματικής μας πολιτικής είναι το χρέος και όχι αποτέλεσμα της παρούσας κρίσης για να αντιμετωπίζεται με όρους οικονομίας και εκποίησης του εθνικού πλούτου που στερεί από την εργατική κοινωνία τους άλλους δύο, ιδιοκτησιακά δικούς της, συντελεστές παραγωγής το έδαφος και το κεφάλαιο που αποτελούν γι' αυτήν μοναδικά μέσα για την ανασυγκρότηση της.

Οι λαοί δανείζονται για να αναπτυχθούν στη βάση του δικού τους εθνικού πλούτου (λιμάνια, αεροδρόμια, ενέργεια, υπέδαφος κ.λ.π) και όχι για να αφανισθούν ξεπουλώντας αυτά μέσω των επενδύσεων στους ξένους και αν κάποιοι πολιτικοί, μάλλον πολλοί, που ''μόνοι τους τα φάγανε'' ενώ έπρεπε να είναι στην φυλακή είναι στη Βουλή ή στον περίγυρό της για να μας κοροϊδεύουν και να μας κυβερνούνε, είναι διπλό το αδίκημα κατά του λαού γιατί καλείται και να πληρώσει. 

Δυστυχώς η Δικαιοσύνη ως έφορος του δικαίου και της ηθικής τάξης στη χώρα μας φαίνεται ότι έχει δύο πρόσωπα, το πρόσωπο της Νέμεσης για τους πολίτες και το πρόσωπο των ευμενίδων για τους πολιτικούς.  

Κάποιοι πρέπει να ξαναστοχαστούν το θεσμό της Δικαιοσύνης εισάγοντας εις αυτήν ή στο σύνταγμά μας με αυστηρές διατάξεις και την έννοια της πολιτικής δικαιοσύνης, για το πως τα ήθη πρέπει να είναι σύμφωνα με την αλήθεια των πραγμάτων και για τα πολιτικά, ο λόγος συνεπής με την ψυχολογική αλήθεια του προσώπου που τον εκφέρει “κατά το εικός και το αναγκαίον“ αισθητική Ιφιγένειας εν Αυλίδι 1454 a 33.

Θυμηθείτε τον προεκλογικό πολιτικό λόγο του Τσίπρα σε παραλήρημα συνθημάτων όταν εξαπατούσε τον λαό : κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη - για να φτάσουμε - στους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και δεν τιμωρήθηκε γι' αυτό γιατί ταυτίστηκαν στη χώρα μας, το ψέμα με την πολιτική και οι πολιτικοί με τους απατεώνες. Στη Δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας θα του είχαν δημεύσει την περιουσία και θα τον είχαν εξορίσει στις αθηναϊκές αποικίες της Μακεδονίας.

Το πως εκμηδενίστηκε η απόσταση του προεκλογικού λόγου από την μετεκλογική πράξη σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ήταν το επίτευγμα ενός ριζοσπαστικού κινήματος της Αριστεράς που έγινε κυβέρνηση ώστε να γίνει κόμμα για να εναγκαλισθεί το κράτος πιστεύοντας ότι έτσι θα μπορέσει να κυβερνήσει. 

Το να νομίζεις ότι κυβερνάς με το να κατέχεις το κράτος είναι η έλλειψη της πολιτικής ενός κόμματος που κατάφερε με τα ψέματα να γίνει κυβέρνηση για να σφετερισθεί τους μηχανισμούς και τις λειτουργίες αυτού στην ανασφάλεια της πολιτικής του κυριαρχίας. Το να μετατρέπεις όμως το κράτος σε εισπρακτική εταιρεία αφυδατώνοντας την κοινωνική οικονομία, βυθίζοντάς την στην αυτοκτονική δίνη της ύφεσης και της ανεργίας  κατ΄εντολή άλλων, είναι πολιτική ξενόδουλη και ύποπτων συμφερόντων, αλλότριων του λαού για μια άλλη μορφή ξενικής κυριαρχίας που διασφαλίζει υποτελώς τη δική σου.  

Αυτή είναι η έννοια του '' γερμανοτσολιά '' που δεν θέλετε να παραδεχθείτε! 

Πόσο ακόμα αυτή η σιγουριά που σας παρέχει το κράτος θα προχωρήσει και που θα φτάσει με την παρούσα κρίση για να μη ζήσουμε την σοφόκλεια συμφορά με την Ελλάδα στο ρόλο της Αντιγόνης ένας Θεός το ξέρει!

Προσγειωθείτε ή ξεκουμπιστείτε κραυγάζει το πλήθος της εργατικής κοινωνίας γιατί δεν αντέχεται άλλο αυτή η τυραννία και κάποιοι πρέπει να αφουγκραστούν αυτή την κραυγή της απόγνωσης και της αγωνίας. Όποιο νομοθέτημα και να κοιτάξεις μια ωμή παραβίαση του συντάγματος και αν οι συνταγματολόγοι μας είναι σε ανεργεία γιατί καταργήθηκε το Σύνταγμα τί κάνουν οι δικαστές μας ως ενεργή εφεδρεία; Δεν μπορεί στην ελληνική επικράτεια να μην υπάρχει έστω και ένας δικαστής "γιατί δε θέλει ξέχωρος να δείχνει, παρά να 'ναι στ' αλήθεια" δικαστής για να τους δικάσει! Αισχύλος, Επτά επί Θήβας, στ. 592. 

Η κοινωνία ενταφιάζεται, η πατρίδα υποδουλώνεται, τα κόμματα του κατ' επίφαση δημοκρατικού τόξου μνημονιακός κύκλος φυλακής χωρίς διαφυγή για τον λαό και η πανεπιστημιακή μας κοινότητα στην πιο ανελλήνιστη συμπεριφορά της να αναγορεύει σε επίτιμους διδάκτορες - δικτάτορες της Ευρώπης ! Τόση αθλιότητα και ξεπεσμό δεν έχει ξαναζήσει αυτή η χώρα και όσο αρνούμαστε να το παραδεχθούμε θα ζήσουμε τα χειρότερα από ένα πολιτικό καθεστώς που δεν διστάζει όπως φαίνεται να νομοθετεί και την αδιαντροπιά του.

Σ' αυτή τη σιωπή των αμνών κάποιοι πρέπει να αποστασιοποιηθούν από τους στεγόσαυρους αυτής της πολιτικής που θα μας πουν τα ξαναειπωμένα για να ανακαλύψουμε τις ίδιες αιτίες ώστε ακόμα μια φορά να χαθούμε στις γενικόλογες αοριστολογίες.

Κάποιοι πρέπει να αρθρώσουν λόγο εθνικό και όχι πολιτικό για τα καλά και τα δίκαια της πολιτείας, ένα κατηγορώ που θα καθίσει όλους στο σκαμνί για να αναπνεύσει επιτέλους και η κοινωνία; Όταν το Σύνταγμα κουρελιάζεται και η πατρίδα μας κινδυνεύει δεν υπάρχουνε ρόλοι διακριτοί παρά μόνο τρόποι για σωτηρία γιατί ο πατριωτισμός δε δεσμεύεται από τον ρόλο μας μέσα στην πολιτεία, είναι συναίσθημα ψυχής και υποχρέωση των εκλεκτών στο όραμα της εθνικής μας κυριαρχίας. Κάποιος πρέπει να τους δικάσει !

Το «συνέδριο» της ΔΗΣΥ χάρισε την Κεντροαριστερά στον Τσίπρα. Το χρονικό μιας προεξοφλημένης αποτυχίας

Ας αρχίσουμε με κάποιες ερωτήσεις που αναζητούν απαντήσεις.

Πρώτη. Ένας πολίτης που τοποθετεί τον εαυτό στη Δημοκρατική παράταξη – με τα ιερά τέρατα της πολιτικής που την υπηρέτησαν στο παρελθόν – θα έδινε ποτέ την ψήφο του σε ένα κόμμα που έχει επικεφαλής τη Φώφη Γεννηματά και επιτελείς τον Γ. Παπανδρέου, τον Γ. Τούντα και κάποιον Πόντα;

Δεύτερη. Ένα παλιό ή νεότερο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ – που έχει ενστερνιστεί τις αρχές του και σταμάτησε να το ψηφίζει όταν είδε να εγκαταλείπονται από τις ηγεσίες του – θα ψήφιζε ποτέ ένα κόμμα στο λογότυπο του οποίου εμφανίζεται… συνιστώσα με πρόβλεψη να εξαφανιστεί εντελώς;

Τρίτη. Ένας άνθρωπος που έχει τα λογικά του θα εμπιστευόταν ποτέ την ψήφο του στις… «Κινήσεις Πολιτών», την «ΕΔΕΜ» και το «ΚΙΔΗΣΟ»; Θα μπορούσε ποτέ να πιστέψει ότι εκπροσωπούν κάτι, όταν αυτοί που εμφανίζονται να υπογράφουν έχουν ήδη κριθεί και απορριφθεί;

Τέταρτο. Κάποιος που διατηρεί τη σοβαρότητά του θα μπορούσε φανταστεί ότι τον εκπροσωπεί ένα κόμμα που… δεν υπάρχει ακόμη, αλλά θα βγάλει πρώτα επικεφαλής και μετά θα υπάρξει; Μπορεί ένα τέτοιο κόμμα να αντικαταστήσει στο πολικό φάσμα το ΠΑΣΟΚ; Μπορεί να γίνει η Γεννηματά… νέος Ανδρέας Παπανδρέου; Θου Κύριε.

Πέμπτο. Υπάρχει άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα που να πιστεύει ότι μπορεί να συνυπάρξουν σε κόμμα κάποιοι που διαφωνούν μεταξύ τους ακόμη και στο είδος του κόμματος που θα  δημιουργήσουν; Άλλος θέλει Κεντροαριστερά και άλλος σκέτο Κέντρο, άλλος θεωρεί εκσυγχρονιστή τον Μητσοτάκη και άλλος τον βλέπει σαν αυτό που είναι: συνεχεία της ιδίας οικογένειας. Το κοινό που έχουν είναι ότι στο παρελθόν υπήρξαν  αποτυχημένοι και έχουν αποδοκιμαστεί ήδη από την κοινωνία.

Έκτο. Φαντάζεται κανείς ότι η «κυρία Γεννηματά» – όπως την έλεγε ένας… ομόλογός στη στο «συνέδριο» – και ο Βαγγέλης Βενιζέλος, μπορούν να εκπροσωπήσουν τη Δημοκρατική παράταξη όταν νομίζουν ότι σ’ αυτήν ανήκει ο… Μητσοτάκης και ο Άδωνις, αλλά όχι ο Τσίπρας;

Έβδομο. Αν αυτό το κόμμα στηρίζει την εκλογική του επιβίωση σε ψηφοφόρους που μετακινήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, πως μπορεί να περιμένει ότι θα επιστρέψουν για να βρουν μπροστά τους και… πάνω τους εκείνους εξαιτίας των όποιων έφυγαν;

Το κόμμα που δεν θα υπάρξει

Οι προφανείς απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι αν πρέπει να είναι κάποιος ευτυχής για όσα συνέβησαν στο «συνέδριο» – με… ατομικές προσκλήσεις – της ΔΗΣΥ, είναι ο Αλέξης Τσίπρας.

Το ετερόκλιτο πλήθος των πρώην αξιωματούχων του ΠΑΣΟΚ – συν κάτι σουλατσαδόρους και φευγάτους – ένα  πράγμα κατάφερε: να του χαρίσει την Κεντροαριστερά. Ο Γιάννης Πανούσης τώρα δικαιώνεται. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί τις κοινωνικές ομάδες που γιγάντωσαν το ΠΑΣΟΚ και υπογράφει τις ιδέες που συγκίνησαν την κοινωνία.

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ – που εξαφανίζεται και τυπικά άλλωστε – εκπροσωπεί, σαν κολαούζος της Δεξιάς, άλλες κοινωνικές ομάδες και αλλά συμφέροντα. Πάντως όχι εκείνους στους οποίους απευθύνθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου και τα πολιτικά στελέχη που τον περιέβαλαν, άσχετα αν αργότερα οι περισσότεροι εξοβελίσθηκαν.

Αυτό το κόμμα συσπειρώνει πρόσωπα που έβλαψαν τη χώρα και κατέστρεψαν το ΠΑΣΟΚ, υβριστές του Ανδρέα Παπανδρέου και σχετιζόμενους με συμφέροντα και μιντιάρχες

Όσοι ξέρουν πρόσωπα και πράγματα διαβλέπουν ότι αυτό το «νέο κόμμα» δεν θα υπάρξει ποτέ. Θα αυτοανατιναχθεί στην πορεία και στην προσπάθεια να βγάλει αρχηγό, αν όχι στην αδυναμία να αποφασίσει… πότε θα τον βγάλει και τι θα είναι: ενιαίο κόμμα ή συνασπισμός; Δεν θα καταφέρει ούτε ψηφοδέλτια να φτιάξει, καθώς η παρέα του Παπανδρέου μετέχει για τσιμπήσει καμία έδρα και να… αυτονομηθεί – σαν να ψάχνουν για κορόιδα.

Αυτή η απόπειρα, αποτυπώνει τη συγκόλληση  της κενοδοξίας πρώην παραγόντων του ΠΑΣΟΚ που ήδη είναι στο περιθώριο και άλλων αεριτζήδων. Το «νέο κόμμα της Κεντροαριστεράς» δεν έχει ιδεολογική βάση, και συστήνεται για να καταργηθεί το ΠΑΣΟΚ και να εξαφανιστούν οι ιδέες του – γι’ αυτό άλλωστε και σπονσάρεται.

Θα αυτοακυρωθεί από τις αντιδικίες (καθώς οι έδρες θα είναι λίγες) και από τις εσωτερικές αντιφάσεις. Ήδη η ομάδα Παπανδρέου, αξιώνει να έχει αυτό το κόμμα ως αιχμή της πολιτικής του τη.. δικαίωση του ανθρώπου που οδήγησε τη χώρα σιδηροδέσμιά σε διεθνή οικονομικό έλεγχο.

Κόμμα δεν  ιδρύεται οταν παρουσιάζεται ενα νέο λογοτυπο, το οποιο ο Παυλος Αλέπης χαρακτήρισει  < πολύχρωμη μαιμού>.

Η δυστυχία του να είσαι πρώην

Ποια τύχη μπορεί να έχει ένα κόμμα στο ρετιρέ του οποίου θα υπάρχουν οι εξής:

Η Φώφη Γεννηματά στην οποία οι κυβερνήσεις που μετείχε λόγω ονόματος κυρίως, δεν της εμπιστευθήκαν ποτέ χαρτοφυλάκιο – υφυπουργός ή αναπληρώτρια ήταν- και στις εκλογές, παρά τα μεγάλα χίλια λάθη του ΣΥΡΙΖΑ πήρε 6%.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος που πήρε 4%. Ο Γ. Παπανδρέου, που εκτός των άλλων που αφορούν το προφίλ του βαρύνεται με το ανοσιούργημα του Μνημονίου, τη διάλυση και διάσπαση του ΠΑΣΟΚ και έχει αποδοκιμαστεί από το εκλογικό σώμα.

Τη ΔΗΜΑΡ με το 0,5%, που δεν έχει τίποτε περισσότερο από το καθαρό πρόσωπο του Θεοχαρόπουλου. Τον Νίκο Μπίστη, τον Γιάννη Τούντα και τον Πόντα.

Αυτό το κόμμα συσπειρώνει πρόσωπα που έβλαψαν τη χώρα και κατέστρεψαν το ΠΑΣΟΚ, υβριστές του Ανδρέα Παπανδρέου και σχετιζόμενους με συμφέροντα και μιντιάρχες, υπό την πατρωνία του Κ.Σημίτη. Σημείωσε κανείς ποιοι ήταν στο προεδρείο του «συνέδριου» και τι έχουν πει κατά καιρούς για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του;

Στο «συνέδριο» που εξαφάνισε τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν μετείχε το ΠΑΣΟΚ. Ήτοι δεν εκπροσωπήθηκαν οι άνθρωποι που παραμένουν ανιδιοτελώς ακόμη στις γραμμές του

Αυτοί είναι οι «επιστρέψαμε» την «κυρίας Γεννηματά». Αυτοί θα  συγκινήσουν την κοινωνία; Οι αποτυχημένοι θα συγκροτήσουν το κόμμα που θα φτάσει μέχρι και πρώτο, όπως αυτοβαυκαλίσθηκαν διάφοροι στο «συνέδριο».

Αν πάρει κάνεις έναν – έναν και ανασύρει το παρελθόν τους θα φρίξει. Μια κάστα πρώην. Είναι μετρημένοι στα δάκτυλα όσοι τίμησαν τα αξιώματα που τους ανέθεσαν οι πολίτες και το ΠΑΣΟΚ και οι περισσότεροι δεν θα έχουν κανένα ενεργό ρόλο. Αυτά θα τα αναλάβει ο… Θ. Μαργαρίτης, η Αντωνίου και ο Πρωτόπαπας.

Στο «συνέδριο» που εξαφάνισε τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν μετείχε το ΠΑΣΟΚ. Ήτοι δεν εκπροσωπήθηκαν οι άνθρωποι που παραμένουν ανιδιοτελώς ακόμη στις γραμμές του γιατί ασπάζονται την ιδεολογία του όπως διατυπώθηκε στην ιδρυτική πράξη του από τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Μετείχαν «παραγονταραίοι». Διαμεσολαβητές. Πρόσωπα που βαρύνονται με τον τρόπο που άσκησαν την εξουσία, όχι μόνο από τη Βουλή και την κυβέρνηση, αλλά και από τον συνδικαλισμό και την τοπική αυτοδιοίκηση. Ρεβανσιστές και καριερίστες που ψάχνουν θέση και ρόλο, πιστεύοντας ότι έχουν ξεπλυθεί οι αμαρτίες τους. Την τιμή του ΠΑΣΟΚ διέσωσε ο Παύλος Γερουλάνος και λίγοι ακόμη.

Το ΠΑΣΟΚ είναι αλλού

Η πραγματική βάση του ΠΑΣΟΚ απουσίαζε, ακριβώς γιατί η παρουσία της θα εμπόδιζέ τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ. Την κατάργηση των συμβολών του και του ονόματος του.

Αυτή η βάση παρακολουθούσε από μακριά να την εμπαίζουν εκείνοι που ακύρωσαν το ΠΑΣΟΚ και σήμερα δεν ντράπηκαν να αναθέσουν στον Μπίστη – και ότι συμβολίζει πολιτικά, μια χαρά παιδί είναι κατά τα λοιπά – να παρουσιάσει με σαρδόνιο ύφος το… «νέο λογότυπο».

Άκουσαν ότι την πιστοποίηση στο νέο κόμμα θα αναλάβει ένας αξιοπρεπής και σεβαστός επιστήμονας χωρίς καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Το αντίθετο: περισσότερο αντιπαπανδρεικός και από τον Σημίτη.

Άκουσαν ομιλητές που προσπαθούσαν να δώσουν αποκλειστικό αντί-ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρα στη σύναξη και είδαν «συνέδρους» που χειροκρότησαν τον Μητσοτάκη και τον εκπρόσωπο του Καμένου, αλλά όχι τον Δημ.Τζανακόπουλο, τον οποίο ο Βενιζέλος – υμνητής του Σαμαρά και του Γεωργιάδη – κάλεσε να αποδοκιμάσουν.

Σ’ αυτό το σκηνικό – που θύμισε κάποιες στιγμές σύναξη κομπλεξικών που βγάζουν τα απωθημένα τους κατά του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου – αποτελούν τραγικές φιγούρες πρόσωπα σαν τον Κ. Λαλιώτη, που κυλιέται στην ενοχική σιωπή του πάλι, τη Βάσω Παπανδρέου, τον Μίλτ. Παπαϊωάννου, τον Θαν. Τσούρα τον Ν. Σηφουνάκη, τον Απ. Κακλαμάνη, τον Στέφ. Τζουμάκα που δεν προσκλήθηκε καν, όπως και ο Αλ. Παπαδόπουλος, τον Νίκο Χριστοδουλάκη και άλλους με διαυγή διαδρομή και αγωνιστικές περγαμηνές που παρακολουθούσαν αμίλητοι – αλλά και άβουλοι – τη διαγραφή της ιστορίας τους, της ιδεολογίας και της γενιάς τους. Από τη «συμμαχία των κληρονόμων».

 Του Γ. Λακόπουλου

«Μπα; Συνέβαιναν τέτοια πράγματα επί εκσυγχρονισμού;».

Όταν έγινε γνωστό ότι ο Χριστοφοράκος είχε χορηγήσει την προεκλογική καμπάνια του Τάσου Μαντέλη με 400.000 μάρκα και έστειλε άλλο ένα εκατομμύριο στο ΠΑΣΟΚ- όπως απέδειξε δια μαρτύρων ο Θ. Τσουκάτος, που καταστράφηκε από αυτή την υπόθεση- ο Κ. Σημίτης έκανε μια δήλωση του τύπου:

«Μπα; Συνέβαιναν τέτοια πράγματα επί εκσυγχρονισμού;».

Σαν να μην ήταν ο Μαντέλης εξ απορρήτων του -ο πρώτος σημιτικός του ΠΑΣΟΚ, υπουργός του και γραμματέας του υπουργικού Συμβουλίου. Σαν να μην ήταν ο ίδιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, άρα και υπεύθυνος για το κομματικό ταμείο.

Την ίδια στάση τήρησε και όταν πράγματα αγρίεψαν. Όταν τον κάλεσε στο δικαστήριο ο Άκης Τσοχατζόπουλος έκανε τον Κινέζο, αλλά στα μάτια δεν τον κοίταζε.

Και όταν του ζητήθηκε να σχολιάσει την παραπομπή του Γιάννου Παπαντωνίου αποφάνθηκε ότι  η «διαφθορά είναι κοινωνικό φαινόμενο» και ότι «δεν αντιμετωπίζεται με καταγγελίες».

Σαν να έλεγε ότι κάθε φορά που ένας υπουργός του βαρύνεται με υπόνοιες διαφθοράς, να μην παίρνει τον δρόμο για τον ανακριτή, αλλά να κάνουμε ένα σεμινάριο.

Τέτοιος πολιτικός είναι ο Κ. Σημίτης. Δεν αναλαμβάνει ποτέ ευθύνη για κανέναν και για τίποτε. Οκτώ χρόνια, μιας όχι και τόσο ευώδους διακυβέρνησης, δεν του δημιουργήσαν ποτέ την ανάγκη για μια λέξη αυτοκριτικής. Πάντα φταίνε οι άλλοι. Αυτός έχει τις ιδέες του.

Μόνο που εκτός από ιδέες είχε και την ευθύνη της διακυβέρνησης, άρα και της αξιολόγησης ανθρώπων και πράξεων. Ακόμη και για το ασφαλιστικό του 2001 φταίνε οι άλλοι – που δεν πέρασε – και όχι ο ίδιος που ξήλωσε τον Τάσο Γιαννίτση για να κάνει το χατίρι των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ, χάρη των οποίων εξελέγη πρόεδρος το 1996.

Αυτός ο πολιτικός είχε τις τελευταίες δεκαετίες ένα απίστευτο δίκτυο προστασίας. Από την εποχή που στρατολογήθηκε κατά του Ανδρέα Παπανδρέου .Θυμάται κανείς τα «κεντροδεξιά συνέδρια;». Θυμάται ότι δεν πήγε μάρτυρας στο Ειδικό Δικαστήριο, αλλά τσίμπησε το υπουργειάκι όταν ο Παπανδρέου επικράτησε, παρά τις προσπάθειές του για το αντίθετο;

Ένα σύστημα μιντιακής και γεωπολιτικής οικονομικής ισχύος τον προστάτευσε προκλητικά. Πήρε το ΠΑΣΟΚ με την υποστήριξη των ΜΜΕ και υιού Παπανδρέου.- επι ανταλλαγή.  Επικρίθηκε ως υπεύθυνος για φαινόμενα διαφθοράς και το Χρηματιστήριο, αλλά συνεχίζει ως σήμερα να παραπλανά. Ακόμη και όταν λανσάρισε το δόγμα ότι δεν έκλεβε αυτός αλλά οι υπουργοί του, βρήκε χειροκροτητές.

Σε κάποια ΜΜΕ έχουν χυθεί δάκρυα επί δακρύων για το πόσο καλός πρωθυπουργός ήταν, πόσο έντιμος και ηθικός πολιτικός, ποσό λαμπρή Ελλάδα δημιούργησε. Και ας άφησε πίσω του ενάμιση εκατομμύριο οικογένειες να θρηνούν στη Σοφοκλέους -λέγοντας κυνικά: «ας πρόσεχαν»- με τη βίαιη αναδιανομή εισοδήματος που οργάνωσε η κυβέρνησή του.

Ας άφησε γκρίζες ζώνες στα Ίμια και τη Συμφωνία της Μαδρίτης. Ας άφησε πλαστογραφημένο το δημοσιονομικό προφίλ της χώρας – όπως αποκαλύψει απογραφή του 2004 – και τον… Γ. Παπανδρέου.

Ας μην πήγε καν να λογοδοτήσει στο εκλογικό σώμα για την εντολή που πήγε το 2000. Ας καπηλεύτηκε την πολιτική απόφαση για την ΟΝΕ που πήρε η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, του 1993. Ας μην έκανε τον παραμικρό εκσυγχρονισμό – εκτός από τις ταυτότητες.

Για δεκαετίες ο Κ. Σημίτης ήταν η «ιερή αγελάδα» του συστήματος και γι’ αυτό τον αποκάλεσε ο Καραμανλής: «Αρχιερέα της Διαπλοκής».

ΜΜΕ, διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες και ενίοτε τα πιο τυχοδιωκτικά στοιχεία της χώρας στοιχήθηκαν πίσω του, τον στήριξαν και συνεχίζουν.  Για <Ομερτά > έγραψε η εφημερίδα RealNews.  Ήταν πολιτικός θερμοκηπίου. Μονίμως υπό προστασία. Δια της σιωπής εννοείται. Μπορούσε να συσχετίσει κάποιος τον Σημίτη π.χ. με.. μίζες; Άπαγε τη βλασφημίας.  Ακόμη και τώρα που πλάκωσαν τα πρωτοσέλιδα  κάποια ΜΜΕ δεν πήραν είδηση.

Τα τελευταία 24ωρα φαίνεται να σπάει η συνωμοσία προστασίας του πρώην Πρωθυπουργού.  Η ελληνική Δικαιοσύνη θα κάνει ό,τι πρέπει να κάνει για κάθε πολίτη. Αν υπάρχουν και γι’ αυτόν υπόνοιες για διαφθορά θα τον ψάξουν για διαφθορά. Αν υπάρχει συγκάλυψη, θα αναζητηθούν οι υπαίτιοι.Σε μεγάλα ΜΜΕ αναφέρεται το όνομά του…αλλιώς πλέον.

Είναι μια φυσιολογική διαδικασία σε κάθε Δημοκρατία. Μόνο η Φώφη Γεννηματά κατάλαβε ότι το να ερευνά η Δικαιοσύνη καταγγελίες που αφορούν τον Σημίτη είναι «επίθεση στον Πρωθυπουργό που έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ».

Τι σχέση έχει η ΟΝΕ με τις ενδεχόμενες μίζες; Σε λίγο θα πει ότι… «ποινικοποιείται η πολιτική ζωή». Αλλά η Φώφη δεν μπορεί να απαντήσει σε΄οσα κατέθεσε στη Βουλή   για την ιδια  πρόσωπο που έχει σχέση με το κόμμα της και ο Πάγκαλος .  Εκεί θα βασιστεί ο πρώην Πρωθυπουργός;

Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος όταν ολοκληρωθεί η έρευνα για τον Σημίτη; Δεν πρέπει να βγάζει κάνεις βιαστικά συμπεράσματα. Όλοι είναι αθώοι μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο. Αλλά είναι κέρδος για το πολιτικό σύστημα ότι το άβατο των ανακριτών στον Σημίτη και το περιβάλλον του βαίνει προς κατάργηση.

Στο συνέδριο της ΔΗΣΥ που μίλησε έκανε πολλά σαρδάμ – δεν ήταν ποτέ και ο καλύτερος ρήτορας. Μπορεί να φταίει η ηλικία. Αλλά μπορεί και να μην κοιμάται πλέον τόσο ήσυχος τα βράδια.

 Του Γ. Λακόπουλου

 πηγη