Πώς θα καταλάβετε ότι έχετε παράσιτα στο έντερό σας

Τα παράσιτα στο γαστρεντερικό σύστημα είναι πολύ πιο συχνό φαινόμενο από ό, τι νομίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι.

Ειδικά κατά την καλοκαιρινή περίοδο, έχει παρατηρηθεί αύξηση των κρουσμάτων δηλητηρίασης και στομαχικών διαταραχών από αμφίβολης ποιότητας τροφές που καταναλώνουμε σε ταβέρνες και εστιατόρια, τα οποία δεν τηρούν τους απαραίτητους κανόνες υγιεινής.

Πολλές φορές αυτές οι στομαχικές διαταραχές κρύβουν μια πιο σοβαρή κατάσταση, όπως παράσιτα στο γαστρεντερικό σύστημα.

Τα παράσιτα είναι οργανισμοί που ζουν και τρέφονται από έναν άλλο οργανισμό. Τα εντερικά παράσιτα είναι μικροσκοπικοί οργανισμοί, συνήθως σκουλήκια, που τρέφονται από τις τροφές που καταναλώνετε.

Μερικά παραδείγματα από παράσιτα είναι οι ασκαρίδες, η ταινία, τα αγκυλόστομα και πολλά άλλα. Επειδή τα παράσιτα μπορεί να έχουν πολλά διαφορετικά σχήματα και μεγέθη, μπορούν να προκαλέσουν ένα πολύ ευρύ φάσμα προβλημάτων υγείας.

Μερικά καταναλώνουν τις τροφές στο στομάχι σας, αφήνοντάς σας πεινασμένους μετά από κάθε γεύμα και μπορεί να σας κάνουν να πάρετε κιλά. Άλλα τρέφονται από τα ερυθρά σας αιμοσφαίρια, προκαλώντας αναιμία. Μερικά γεννούν αυγά που μπορεί να προκαλέσουν κνησμό (φαγούρα), ερεθισμούς και αϋπνία.

Πώς κολλάμε παράσιτα

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να κολλήσετε ένα παράσιτο. Πρώτον, τα παράσιτα μπορούν να εισέλθουν στο σώμα μέσω μολυσμένων τροφών και νερού. Το κρέας που δεν είναι καλά μαγειρεμένο είναι ένας συχνός τρόπος που κολλάμε παράσιτα, καθώς και το μολυσμένο νερό από λίμνες ή ρυάκια. Επίσης τα ακάθαρτα ή μολυσμένα φρούτα και λαχανικά μπορούν επίσης να φιλοξενούν παράσιτα.

Μόλις ένα άτομο έχει μολυνθεί με κάποιο παράσιτο, είναι πολύ εύκολο να το μεταδώσει σε άλλον. Εάν για παράδειγμα έχετε ένα παράσιτο και δεν πλένετε τακτικά τα χέρια σας μετά τη χρήση της τουαλέτας, μπορείτε εύκολα να περάσετε μικροσκοπικά αυγά από το παράσιτο σε οτιδήποτε αγγίξετε, όπως το χερούλι της πόρτας, την αλατιέρα, το τηλέφωνο, ή κάποιο άλλο άτομο. Είναι επίσης πολύ εύκολο να κολλήσετε ένα παράσιτο κατά το χειρισμό των ζώων. Επίσης, τα ταξίδια στο εξωτερικό είναι ένας άλλος τρόπος που επικίνδυνα παράσιτα μπορούν να εισέλθουν στο γαστρεντερικό σας σύστημα. Αν έχετε καταναλώσει μολυσμένο νερό κατά τη διάρκεια κάποιου ταξιδιού σας, μπορεί να έχετε αποκτήσει ένα παράσιτο και να μην το ξέρετε.

Πώς θα καταλάβετε ότι έχετε παράσιτο στο γαστρεντερικό σας σύστημα

- Έχετε μια ανεξήγητη δυσκοιλιότητα, διάρροια ή / και αέρια.

- Έχετε ταξιδέψει στο εξωτερικό και είχατε επεισόδιο διάρροιας όσο ήσασταν εκεί.

- Πάθατε σε κάποια στιγμή στο παρελθόν τροφική δηλητηρίαση και από εκείνη τη στιγμή και μετά η πέψη σας δεν είναι η ίδια (έχετε προβλήματα πέψης).

- Έχετε πρόβλημα να αποκοιμηθείτε, ή ξυπνάτε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας.

- Έχετε ερεθισμούς στο δέρμα ή ανεξήγητα εξανθήματα, κνίδωση (φαγούρα), ή έκζεμα.

- Τρίζετε τα δόντια σας στον ύπνο σας.

- Έχετε πόνο στους μυς ή στις αρθρώσεις.

- Αισθάνεστε αυξημένη κούραση, εξάντληση, ή και κατάθλιψη.

- Δεν αισθάνεστε ικανοποιημένοι/πλήρεις μετά τα γεύματά σας και νιώθετε πως πεινάτε ακόμα.

- Έχετε διαγνωσθεί με σιδηροπενική αναιμία.

Συνήθως τα παράσιτα προκαλούν δυσκοιλιότητα, αλλά μερικά παράσιτα είναι ικανά να αλλάξουν την ισορροπία των υγρών στο έντερο και να προκαλέσουν διάρροια. Προβλήματα ύπνου, ερεθισμοί του δέρματος, αλλαγές στη διάθεση, και πόνος των μυών μπορεί να προκαλούνται από τις τοξίνες που απελευθερώνει το παράσιτο στην κυκλοφορία του αίματος.

Αυτές οι τοξίνες προκαλούν συχνά στρες, το οποίο μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορους τρόπους. Για παράδειγμα, το να ξυπνήσετε στη μέση της νύχτας ή να τρίζετε τα δόντια σας στον ύπνο σας, μπορεί να είναι σημάδια ότι το σώμα σας έχει αυξημένο στρες ακόμα και ενώ ξεκουράζεστε. Όταν αυτές οι τοξίνες αλληλεπιδρούν με νευροδιαβιβαστές ή κύτταρα του αίματος, μπορούν να προκαλέσουν μεταπτώσεις της διάθεσης ή ερεθισμό του δέρματος.

 OnMed.gr

Η "αόρατη" ωρολογιακή βόμβα στις ευρωπαϊκές τράπεζες

Μία έρευνα της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας που βγαίνει στη δημοσιότητα παραμονές πρωτοχρονιάς στο ευρωσύστημα, μοιάζει με ηχηρή προειδοποίηση για την Ευρωζώνη. 

Τα "κόκκινα δάνεια” δεν είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, ή τουλάχιστον σύμφωνα με την μελέτη, δεν είναι ο μοναδικός τέτοιου μεγέθους.

Στα χαρτοφυλάκια των ευρωπαϊκών τραπεζών πέρα από τα περίπου 900 δισ. ευρώ κόκκινα δάνεια, "φιλοξενείται” και ένας ανάλογου μεγέθους τεράστιος όγκος "μη ρευστοποιήσιμων” στοιχείων ενεργητικού, τα περιβόητα "illiquid assets”, στοιχεία που αποτυπώνονται στο επίπεδο 2 και 3 των κεφαλαίων των 18 μεγαλύτερων τραπεζών που εξετάζει η Κεντρική Τράπεζα της Ιταλίας. 

Για τα στοιχεία αυτά των ισολογισμών εδώ και καιρό δεν "ακούγεται” σχεδόν τίποτα. 

Ίσως γιατί το μεγαλύτερο μέρος αυτής της "αόρατης” ωρολογιακής βόμβας βρίσκεται στους ισολογισμούς κυρίως των τραπεζών της Βρετανίας, της Γερμανίας, της Ελβετίας και της Γαλλίας.

Τα κεφάλαια Tier 1 όπως αποκαλούνται είναι τα πρώτης ποιότητας κεφάλαια των τραπεζών. Τα κεφάλαια που αποτυπώνονται στο επίπεδο 2 είναι στοιχεία τα οποία είναι μεν "μη ρευστοποιήσιμα” αλλά μπορεί να τους αποδοθεί μία τιμή συσχετίζοντάς τα άμεσα ή έμμεσα με ανάλογους τίτλους που είναι τιμολογημένοι. 

Αντίθετα για τα στοιχεία που καταγράφονται στο επίπεδο 3 δεν υπάρχει καμία τιμολόγηση, άμεση ή έμμεση. 

Οι τίτλοι αυτών των δύο επιπέδων είναι κυρίως σύνθετα παράγωγα προϊόντα που έχουν απομείνει ακόμα και σήμερα, δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης και τα οποία όπως παρατηρεί η Κεντρική Τράπεζα της Ιταλίας αποτελούν αντικείμενο μίας όχι ιδιαίτερα διάφανης διαχείρισης από τις τράπεζες, εντός πάντα του κανονιστικού πλαισίου που υφίσταται στην Ευρώπη.

Η αστάθεια των "τιμών” και της αποτίμησης των κεφαλαίων του επιπέδου 2 και 3 είναι εξαιρετικά ευαίσθητη σε κάθε αναταραχή και λόγω του όγκου τους σε ορισμένες τράπεζες θα μπορούσαν επηρεάσουν καθοριστικά  την "τύχη” τους.

Και όπως διαπιστώνει η κεντρική τράπεζα της Ιταλίας, τα 3/4 των επισφαλών αυτών στοιχείων βρίσκονται συσσωρευμένα στις τράπεζες της Γερμανίας και της Γαλλίας όσον αφορά το ευρωσύστημα.

Να σημειωθεί εδώ ότι λόγω των εξελίξεων που έχουν μεσολαβήσει, οι τέσσερις ελληνικές συστημικές τράπεζες είναι από τις πλέον "καθαρές” στην Ευρωζώνη...

Το ενδιαφέρον βέβαια είναι ότι τα "κόκκινα δάνεια” για τα οποία υπάρχει τόσο μεγάλη πίεση από πλευράς ΕΚΤ και SSM για την μείωσή τους άμεσα από το 2017 με ειδικούς ελέγχους και προγράμματα εκκαθάρισης, βρίσκονται κυρίως στις τράπεζες του ευρωπαϊκού νότου, ενώ τα "μη ρευστοποιήσιμα στοιχεία” τα περιβόητα "illiquid assets” βρίσκονται σχεδόν αποκλειστικά στις κεντροευρωπαϊκές τράπεζες... 

Μία πρόσφατη μελέτη της Moody's προσδιορίζει με μεγάλη ακρίβεια το που βρίσκονται οι μεγαλύτερες από αυτές τις "αόρατες” ωρολογιακές βόμβες, σε δύο βρετανικές, δύο ελβετικές και μία γερμανική: Royal Bank of Scotland και Barclays, δύο ελβετικές Credit Suisse και Ubs και η γερμανική Deutsche Bank. 

Αυτές οι πέντε από μόνες τους σύμφωνα με την Moody's κρύβουν μια ωρολογιακή βόμβα μεγέθους 549 δισ. δολ. Ακολουθούν και κάποιες γαλλικές σε λίγο μικρότερο μέγεθος. 

Και όμως για τον κίνδυνο αυτό δεν μιλάει κανείς μέχρι τώρα. 

Η πρώτη προειδοποίηση έρχεται από την διοίκηση της κεντρικής τράπεζας της Ιταλίας και η επισήμανση από την Moody's. 

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι με τις δύο αυτές προειδοποιήσεις έχει ανοίξει "ο ασκός του Αιόλου” πάνω στο γύρισμα του χρόνου. 

Ορισμένοι αναλυτές όμως διαβάζουν διαφορετικά αυτή την "κίνηση” της ιταλικής κεντρικής τράπεζας. Την βλέπουν σαν μια προσπάθεια της διοίκησής της να ισορροπήσει το παιχνίδι ισχύος στο εσωτερικό της ΕΚΤ, καθώς με την καμπάνια για την εκκαθάριση των "κόκκινων δανείων”, η πίεση έχει πέσει κυρίως στο τραπεζικό σύστημα των χωρών του ευρωπαϊκού νότου. Μπορεί να είναι και αυτό, όπως θα μπορούσε να σχετίζεται και με τον "πόλεμο” που έχει αρχίσει για την διαδοχή του Draghi το 2019. 

Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό που έρχεται στην επιφάνεια είναι ότι το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα που καρκινοβατεί πάνω στην προσπάθεια της ενοποίησής του, κάθεται πάνω σε δύο βουνά "κόκκινου” χρέους, δανείων και "illiquid assets”, που η ΕΚΤ μόνη της είναι μάλλον δύσκολο να αντιμετωπίσει στο άμεσο μέλλον. 
      capital.gr

Παράταση πληρωμής τελών κυκλοφορίας μέχρι 5 Ιανουαρίου 2018

Περιθώριο μέχρι και την Παρασκευή 5 Ιανουαρίου που είναι επόμενη εργάσιμη μέρα μετά την λήξη της διορίας για πληρωμή των τελών κυκλοφορίας (η οποία τυπικά λήγει την Κυριακή 31 Δεκεμβρίου) θα έχουν τελικά οι ιδιοκτήτες αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών, προκειμένου να πληρώσουν χωρίς να επωμιστούν τα βαρύ πρόστιμο που προβλέπει η νομοθεσία.

Το Σκοπιανό στοιχειώνει τη ΝΔ και κάνει αντιπερισπασμό

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε ολόκληρη συνέντευξη στο "Βήμα" για να εφαρμόσει ένα παλιό κόλπο: Οταν δεν είσαι σε θέση να αμυνθείς, βγαίνεις στην επίθεση. 

Μιλάμε για το Σκοπιανό, τον πραγματικό λόγο για τον οποίο "συνεντευξιάστηκε" χριστουγεννιάτικα (τα υπόλοιπα ήταν περιτύλιγμα). Διόλου τυχαία η εφημερίδα το ανέδειξε: Ο πρόεδρος της ΝΔ καλεί την κυβέρνηση να παραιτηθεί αν τα δύο κόμματα που τη στηρίζουν δεν συμφωνούν με την ελληνική πρόταση. Μεγάλα λόγια.

Αυτή είναι η επίθεση. Η άμυνα είναι ότι προσπαθεί να δείξει ότι σε αυτό το θέμα η κυβέρνηση έχει πρόβλημα. Μπλόφα. Αν έχει κάποιος πρόβλημα, αυτός είναι ο ίδιος και το κόμμα του. Ετσι και αλλιώς, το Σκοπιανό στοιχειώνει τη ΝΔ. Για όσα συνέβησαν και τα πληρώνουμε ακόμη. Για το τεράστιο διπλωματικό κεφάλαιο που δαπανάται εξαιτίας της 25 χρόνια τώρα. Αλλά και γιατί στο εσωτερικό της παραμένει ένα άλυτο ζήτημα ̶ όχι μόνο πολιτικά, αλλά και ιστορικά.

Το Σκοπιανό, ως ελληνικό πρόβλημα, είναι αποκλειστικό δημιούργημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Για την ακρίβεια, του υπουργού Εξωτερικών εκείνης της εποχής Αντώνη Σαμαρά. Πρώτα σταύρωσε τη χώρα και μετά έριξε την κυβέρνησή του. Πρόσχημα. Κατά τις καταγγελίες του πατρός Μητσοτάκη, η ανατροπή έγινε χάριν -και με υποκίνηση- των "διαπλεκόμενων συμφερόντων". Να μην ξεχνιόμαστε.

Ο Μητσοτάκης, ωστόσο, ήταν ο πραγματικός υπεύθυνος. Στη Σύνοδο Κορυφής του Μάαστριχτ το 1992, όπου συζητήθηκε η αναγνώριση των κρατών που προέκυπταν από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, άφησε στο πόδι του τον άπειρο Σαμαρά για τη διατύπωση των συμπερασμάτων και πέταξε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού προκειμένου να δει τον Μπους.

Ο Σαμαράς δεν κατάλαβε τι έλεγε η απόφαση και επιστρέφοντας παραπληροφόρησε τους πάντες, με πρώτον τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή. "Πρόδωσε το δάκρυ του Εθνάρχη" του καταλόγισε αργότερα ο Μεϊμαράκης. Οταν φάνηκε τι ακριβώς είχε αποδεχθεί, έκανε τον μακεδονομάχο, αυτοπροβαλλόμενος ως μετεμψύχωση του Παύλου Μελά, που βρίσκεται στο οικογενειακό δέντρο του.

Ως τότε ο πρωθυπουργός προτιμούσε το παρασκήνιο και με τον Γκλιγκόροφ και τον Μιλόσεβιτς, μέσω του στρατηγού Γρυλλάκη (άπαντες μακαρίτες σήμερα). Τελικά, κατέληξε ότι το όνομα του νέου κράτους δεν έχει και μεγάλη σημασία, γιατί "Ποιος θα το θυμάται σε δέκα χρόνια;".

Τα υπόλοιπα κόμματα παρασύρθηκαν από τον υπερεθνικιστή Σαμαρά. Μπήκε στο παιχνίδι και η Εκκλησία με τον δημοφιλή Χριστόδουλο και η Ελλάδα μετατράπηκε σε μια απέραντη διαδήλωση από την οποία η πολιτική ηγεσία εμπνεύστηκε τη θέση "Δεν δεχόμαστε το όνομα “Μακεδονία” ή παράγωγό του".

Χρειάστηκαν χρόνια, και αφού ανά τον κόσμο ολοένα και περισσότερο άρχισαν να αποκαλούν τους Σκοπιανούς με το όνομα που εκείνοι επέλεξαν, προκειμένου να διαμορφωθεί η ελληνική θέση για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προορισμό έναντι όλων (erga omnes) και χωρίς αλυτρωτισμούς.

Ως τώρα πρώτα ο Ανδρέας Παπανδρέου με την Ενδιάμεση Συμφωνία και μετά ο Κώστας Καραμανλής με το βέτο στο Βουκουρέστι διέσωσαν ό,τι μπορούσε να διασωθεί από την αξιοπρέπεια και τη σοβαρότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Αλλά η πολιτική εκδικείται. Οσοι κρύβονταν έως τώρα πίσω από τη σκληρή θέση των Σκοπιανών για να μην απολογηθούν μένουν μετέωροι από τη στιγμή που τα Σκόπια στέλνουν μήνυμα συνδιαλλαγής. Η Ελλάδα πρέπει να πάει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με μια θέση μακριά από τα συνθήματα του 1991, και το έδαφος κάτω από τα πόδια του Κυριάκου Μητσοτάκη τρέμει: Ο Σαμαράς, βουλευτές και πολιτευτές από τη Μακεδονία, οι ψηφοφόροι της ΝΔ στον Βορρά, η Εκκλησία τον περιμένουν στη γωνία.

Με προφανή αδεξιότητα εκμεταλλεύεται τις δηλώσεις του Καμμένου, επιχειρώντας να μεταφέρει το πρόβλημα στην κυβέρνηση και να σκεπάσει την αγωνία του. Αυτό στην ψυχολογία λέγεται "προβολή".

News247.gr

Οι εξώσεις των κατώτερων τάξεων στην Κίνα

Η εκστρατεία της Κίνας για την εκδίωξη των μεταναστών εργατών από το Πεκίνο έχει σχεδιαστεί για να επιφέρει περισσότερα κέρδη από την αστική γη και να διατηρήσει την πόλη για τις ελίτ.

Στις 18 Νοεμβρίου, σε μια πυρκαγιά στα περίχωρα του Πεκίνου βρήκαν τον θάνατο δεκαεννέα άτομα1, ανάμεσά τους και οκτώ παιδιά. Η αλματώδης άνοδος των ενοικίων στον αστικό πυρήνα έχει ωθήσει την εργατική τάξη - ειδικά τους μετανάστες εργάτες2 που δεν έχουν άδεια παραμονής - σε άθλια κατασκευασμένα, υπερπλήρη, και χωρίς τήρηση κανόνων σπίτια, διαμορφώνοντας το σκηνικό για αυτή την πολύ προβλέψιμη τραγωδία. Οι επικίνδυνες συνθήκες διαβίωσης, οι υπερβολικά μεγάλες μετακινήσεις και η έκθεση σε κινδύνους για την υγεία είναι απλώς το αντίτιμο που πρέπει να πληρώσουν οι φτωχοποιημένοι μετανάστες για να έχουν πρόσβαση στην ανερχόμενη αγορά εργασίας των αστικών περιοχών.

Μετά τη φωτιά, η κυβέρνηση του Πεκίνου, σχεδόν σίγουρα σε συνεργασία με την εθνική ηγεσία, έδειξε ενδιαφέρον. Μέσα σε λίγες μέρες ξεκίνησε μια καμπάνια σαράντα ημερών για να αντιμετωπίσει τις παραβιάσεις της ασφάλειας των κτιρίων. Αλλά η πραγματική πρόθεση έγινε γρήγορα εμφανής: να απαλλάξει την πόλη από τους ανθρώπους που θεωρούνται ξένοι.

Αυτές οι απελάσεις είναι σύμφωνες με τις μακρόχρονες πολιτικές της Κίνας που αποθαρρύνουν και αποκλείουν τους μετανάστες εργάτες. Όμως, η εκκαθάριση του Πεκίνου από αυτόν τον πληθυσμό θα ελευθερώσει επίσης γη για πιο επικερδείς χρήσεις, δίνοντας στην πεινασμένη για εισοδήματα3 πόλη πρόσθετα κίνητρα.

Ως αποτέλεσμα, η αρχική τραγωδία μετατράπηκε γρήγορα σε διευθυνόμενη από το κράτος καταστροφή σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, καθώς δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι αντιμετωπίζουν την έξωση, την εκδίωξη και την έλλειψη στέγης μπροστά στον χειμώνα που πλησιάζει γρήγορα. Οι εικόνες κατεδαφισμένων κτιρίων4 και ποταμών εξαντλημένων ανθρώπων5 μοιάζουν περισσότερο με μια πολιορκημένη πόλη παρά με μια μεγάλη μητρόπολη, καθώς το κράτος έχει κηρύξει πλήρη πόλεμο στην κατώτερη τάξη της πόλης.

Πολλά στοιχεία αυτής της εκστρατείας φαίνονται άσκοπα σκληρά και έχουν δημιουργήσει αντίσταση όχι μόνο μεταξύ των μεταναστών αλλά και μεταξύ των διανοουμένων που συμπαραστέκονται6 και από άλλους κατοίκους. Ωστόσο, η κυβέρνηση έχει κλείσει μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς και οργανισμούς ιδιωτών που προσπαθούν να προσφέρουν στέγαση και άλλες μορφές βοήθειας στους εκτοπισμένους.

Η ρητορική της κυβέρνησης για την εξάλειψη των «κατώτερης βαθμίδας πληθυσμών» έχει επίσης προκαλέσει εκτεταμένη οργή. Το κράτος έδωσε σε πολλούς ανθρώπους μόνο λίγες ώρες για να απομακρυνθούν από τα διαμερίσματά τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, κόβει τον ηλεκτρισμό και το νερό. Έχει ισοπεδώσει ακόμη και ολόκληρες γειτονιές. Η κλίμακα και η αγριότητα της εκστρατείας ήταν συγκλονιστική, ακόμη και για έναν πολίτη σχετικά συνηθισμένο από ένα δεσποτικό κρατικό μηχανισμό.

Πράγματι, η κεντρική κυβέρνηση περίμενε κάποιο χρονικό διάστημα την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει. Για πολλά χρόνια, το Πεκίνο και άλλες μεγαλουπόλεις εξέφρασαν την πρόθεσή τους να βελτιώσουν την «ποιότητα» των αστικών πληθυσμών τους. Παρόλο που το Πεκίνο διαρκώς καθορίζει (και μετά υπερβαίνει) τα όρια του πληθυσμού, κάτι άλλαξε το 2014.

Εκείνη την χρονιά, η κεντρική κυβέρνηση υπέβαλε το Εθνικό Σχέδιο Νέας Αστικοποίησης7(2014-2020), το οποίο καθιέρωσε την αστικοποίηση και όχι την εκβιομηχάνιση ως κινητήριο μοχλό για ένα πιο ισορροπημένο και βιώσιμο μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης8. Το σχέδιο καλεί τις «πολύ μεγάλες» πόλεις - εκείνες με πληθυσμό αστικών περιοχών άνω των πέντε εκατομμυρίων - να «ελέγχουν αυστηρά» την αύξηση του πληθυσμού. Πλούσιες πόλεις όπως το Πεκίνο, η Σαγκάη, το Guangzhou και το Shenzhen θα ανήκουν στις ελίτ, ενώ ο κατώτερης βαθμίδας πληθυσμός θα υποχωρήσει στις πόλεις κατώτερης βαθμίδας9.

Για να προχωρήσει πιο γρήγορα το πρόγραμμα, το Πεκίνο και άλλες μητροπόλεις κάνουν τη ζωή ανυπόφορη για τους μετανάστες της εργατικής τάξης: κόβοντάς τους την πρόσβαση στην παιδεία για τα παιδιά τους, μεταφέροντας τους τομείς έντασης εργασίας όλο και πιο μακριά από τον αστικό πυρήνα και περιστασιακά κατεδαφίζοντας σχολεία ή οικισμούς. Αυτός ο σημερινός γύρος εκδιώξεων δεν είναι μια νέα προσέγγιση της αστικοποίησης, αλλά η διεύρυνση μιας συνεχιζόμενης διαδικασίας.

Η πολιτική λογική που υποστηρίζει αυτές τις δράσεις έχει ακόμη βαθύτερες ρίζες. Μετά το σχηματισμό της Λαϊκής Δημοκρατίας, το Κομμουνιστικό Κόμμα προσπάθησε να αντιμετωπίσει την εργασία όπως οποιοδήποτε άλλο στοιχείο της παραγωγικής διαδικασίας. Το 1957 ο Μάο Τσε Τουνγκ δήλωσε:

«[Η Κίνα] έχει πλάνο για την παραγωγή στα εργοστάσια, για την παραγωγή υφασμάτων, τραπεζιών και καρεκλών και χάλυβα, αλλά δεν υπάρχει πλάνο για την παραγωγή ανθρώπων. Αυτό είναι αναρχισμός – καμιά διακυβέρνηση, καμιά οργάνωση και κανένας κανόνας. Αυτή η κυβέρνηση ίσως χρειάζεται να έχει ένα ειδικό υπουργείο - τι θα λέγατε για ένα υπουργείο ελέγχου των γεννήσεων;»

Αν και η Κίνα δεν συνειδητοποίησε ποτέ την πρόταση του Μάο, βέβαια ανέπτυξε την πιο ολοκληρωμένη και αποτελεσματική πολιτική στον κόσμο για τη ρύθμιση της αναπαραγωγής. Το 1958, η κεντρική κυβέρνηση εισήγαγε το σύστημα hukou ή σύστημα εγγραφής των νοικοκυριών, το οποίο συνέδεε την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών με συγκεκριμένους τόπους, καθιστώντας πολύ δύσκολη - αν όχι αδύνατη - την απομάκρυνση των πολιτών χωρίς την επίσημη έγκριση. Αυτές οι δύο τεχνικές έδωσαν στο κράτος μια ασυναγώνιστη δυνατότητα να ελέγχει την γέννηση και την κατανομη των ανθρώπινων όντων.

Στην εποχή της καπιταλιστικής μετάβασης, οι ευημερούσες πόλεις χρησιμοποίησαν αυτά τα εργαλεία για να φιλτράρουν τους πληθυσμούς τους, επιδιώκοντας να αναγνωρίσουν ακριβώς τις σωστές ποιότητες και τις ποσότητες εργασίας ακριβώς την κατάλληλη στιγμή - μια προσέγγιση που έχω ορίσει ως «αστικοποίηση της κατάλληλης στιγμής»10. Η άντληση φθηνού εργατικού δυναμικού έχει τροφοδοτήσει την ταχεία συσσώρευση κεφαλαίου, αλλά οι ελίτ των πόλεων αντιμετωπίζουν ανταγωνιστικές πιέσεις για να προσελκύσουν και να αποβάλουν τους εργαζόμενους: πρέπει να εξασφαλίσουν τη διαθεσιμότητα εύκαμπτων εργαζομένων χωρίς να προκαλέσουν κοινωνικό χάος11 ή χωρίς να δαπανούν πάρα πολλά για τα σχολεία, την υγειονομική περίθαλψη, τις συντάξεις. Αυτή η ένταση εξηγεί, τουλάχιστον εν μέρει, γιατί πόλεις όπως το Πεκίνο υπερβαίνουν συνεχώς τα αυτοεπιβαλλόμενα όρια ανάπτυξής τους.

Αυτή η εκστρατεία μαζικών εξώσεων δείχνει ότι το αστικό κράτος είναι πλέον διατεθειμένο να διακινδυνεύσει να στερήσει το κεφάλαιο από την εργασία για να πραγματοποιήσει την ουτοπία του των τακτοποιημένων και κοινωνικά στείρων μητροπόλεων που γεμίζουν αποκλειστικά με την ελίτ. Υποδεικνύει επίσης ότι το κράτος στρέφει την πλάτη του στους εργοδότες που εξαρτώνται από τη φθηνή εργασία, συμμαχώντας αντίθετα με τα συμφέροντα της αγοράς ακινήτων που θέλουν να αντλήσουν περισσότερα κέρδη από ό,τι μπορεί να προσφέρει το ενοίκιο σε φθηνή κατοικία.

Από τότε που ξεκίνησε η εκστρατεία, οι επιχειρήσεις έντασης εργασίας προσπαθούν να κρατήσουν τους εργαζόμενους στο Πεκίνο, με τους κολοσσούς του ηλεκτρονικού εμπορίου Alibaba και JD.com να κάνουν ρυθμίσεις στέγασης12 για τους εκτοπιζόμενους ταχυμεταφορείς τους. Οι κάτοικοι έχουν παραπονεθεί ότι οι πλασιέ των δρόμων από τους οποίους εξαρτώνται έχουν εξαφανιστεί και οι εργαζόμενοι που κρατούν το αεροδρόμιο του Πεκίνου σε λειτουργία έχουν επίσης αντιμετωπίσει έξωση13. Οι μετανάστες εργάτες μπορεί να είναι μια ανεπιθύμητη κατώτερη τάξη, αλλά η πόλη δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αυτούς. Αυτές οι αντιφατικές πιέσεις θα ωθήσουν το κράτος σε σχιζοφρενική συμπεριφορά και οι πιο ευάλωτοι του έθνους θα πληρώσουν για αυτή την αστάθεια.

Δεν υπάρχει αστραφτερή πλευρά στους δεκαεννέα περιττούς θανάτους και στους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που έμειναν άστεγοι. Αλλά ένα ελπιδοφόρο σημάδι ήταν οι διάφορες πράξεις υποστήριξης από τους κατοίκους των αστικών περιοχών. Δεν πρέπει να υπερεκτιμούμε τις συνέπειες και το εύρος αυτής της υποστήριξης και κάποιες προσπάθειες αποτελούν αναμφισβήτητα πατερναλιστική βοήθεια παρά πράξεις αλληλεγγύης. Όμως, καθώς οι τιμές κατοικιών συνεχίζουν να ανεβαίνουν, οι μισθοί για τους περισσότερους αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στο κόστος ζωής και τα σχολεία και η αγορά εργασίας παραμένουν έντονα ανταγωνιστικά, ένα τμήμα επισήμως αναγνωρισμένων ως κάτοικοι των αστικών κέντρων θα μπορούσε να αρχίσει να βλέπει αντανακλάσεις της δικής του θέσης στην επισφαλή ζωή των μεταναστών εργατών.

Εξάλλου, η κρατική προστασία από την αγορά δεν είναι αυτό που υπήρχε πριν, ακόμη και για εκείνους με μια πολυπόθητη κατοικία στο Πεκίνο. Καθώς η κυβέρνηση σέρνει τους μετανάστες μη μονίμους κατοίκους τους έξω από τα σπίτια τους, η αγορά εξασφαλίζει ότι εκατομμύρια περισσότεροι δεν μπορούν να συμμετέχουν στην αστική ζωή - ανεξάρτητα από το καθεστώς διαμονής τους.

Μετάφραση: e la libertà

Eli Friedman, «Evicting the Underclass», Jacobin, 6 Δεκεμβρίου 2017  και International Viewpoint, 17 Δεκεμβρίου 2017.

Ο Eli Friedman είναι συγγραφέας του Insurgency Trap: Labor Politics in Postsocialist China (Cornell University Press, 2014). Διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ.

Σημειώσεις

1 Chris Buckley, «Fire Kills at Least 19 in Beijing Apartment Building», The New York Times, 19 Νοεμβρίου 2017. 

2 Eli Friedman, «Marketizing China», Jacobin, 9 Σεπτεμβρίου 2015.

3 Ho-fung Hung, «China Fantasies», Jacobin, 10 Δεκεμβρίου 2015.

4 Chris Buckley, «Why Parts of Beijing Look Like a Devastated War Zone», The New York Times, 30 Νοεμβρίου 2017. 

5 吳玉仁, «Beijing refugee wave. 北京难民潮», twitter, 28 Νοεμβρίου 2017.

6 Benjamin Haas, «China: ‘‘ruthless’’ campaign to evict Beijing’s migrant workers condemned», The Guardian, 27 Νοεμβρίου 2017.

7 Eli Friedman, «The Urbanization of the Chinese Working Class», Jacobin, 3 Οκτωβρίου 2014.

8 Eli Friedman, «The Primary Contradiction», Jacobin, 2 Φεβρουαρίου 2015.

9 Eli Friedman, «The Primary Contradiction», Jacobin, 2 Φεβρουαρίου 2015.

10 Eli Friedman, «Just-in-Time Urbanization? Managing Migration, Citizenship, and Schooling in the Chinese City», Critical Sociology, Φεβρουάριος 2017, Academia.

11 Eli Friedman, «China in Revolt», Jacobin, 1 Αυγούστου 2012.

12 Eva Dou and Dominique Fong, «Homeward Bound: Beijing Boots Migrant Workers to Trim Its Population»,The Wall Street Journal, 29 Νοεμβρίου 2017.

13 Jun Mai, «‘‘They came banging and kicking’’: Beijing airport workers swept up in fire safety crackdown»,South China Morning Post, 29 Νοεμβρίου 2017.