καμία ποίηση, κανένα πέπλο... του φώτη μισόπουλου

'' Όστις κλέπτει τους πένητας, δανείζει τον Κύριον. Τάδε έφη Ζαρατούστρα''

ΤΖΑΙΗΜΣ ΤΖΟΥΣ, ΟΔΥΣΣΕΑΣ [Α*]

 "Ως Σάρκα Έρωτα εκτείνεται η Παγκόσμια Επανάσταση. Οι νίκες γαλβανίζουν τους απανταχού λαούς[......] Έκτοτε τα κοινοβούλια νομοθετούν τον Έρωτα και τη Δικαιοσύνη. Και τους δύο και τρεις χιλιόχρονους καημούς τους. Το Δίκαιο παντρεύεται τον Έρωτα. Ο Χριστός προχωρά πάνω στη Γη υψώνοντας παντού την κόκκινη σημαία. Ο Έρωτας τώρα ολικός καταργεί το Θάνατο. Καταργεί τον Καιρό [...]''

ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ, ΕΡΩΤΑΣ ΚΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

......στήριξα την άκρη της λάμας στο στήθος, θα ήθελα να ήμουν κάποιος άλλος, η επιβίωση των πιο αναβλητικών υποχρεώσεων  - τουλάχιστον απόψε - πολλές φορές παγιδεύεται μια αχνή ηχώ για να δρομολογείται ένα ψέμα στις παρυφές του μυθιστορήματος που σε κάνει κυρίαρχο, καθώς απλώνεις τη γαλήνη ανάμεσα στα μάτια του πορτρέτου, - υπερσιβηρικές φαντασιώσεις,-  ίσως στο Βλαδιβοστόκ ο Μαγιακόφσκι να έχει ξεκινήσει τη νέα εξέγερση δίπλα στη διαλεκτική που αφιερώνει στο ιερό και το παράλογο- ή ο Λένιν ενώ κινδυνεύει τ' ανυπεράσπιστα μεσημέρια όταν προχωρεί τους πύρινους λόγους του σ' ένα βαγόνι β' θέσης, - απέχω 9288 χιλιόμετρα από τις νύχτες της Μόσχας κι από την άγνοια της άνοιξης 

- ανατέλλουν αφηρημένοι έρωτες ή κατεβαίνεις στα σκαλιά της πιο εγκόσμιας Επανάστασης, - στην προκατάληψη ότι όλα αρχίζουν μεμιάς - καμία ποίηση, κανένα πέπλο - ο Λαφάργκ,- ακόμα εκείνο το κόκκινο χρώμα της λάμπας με τη βουλιμία του ολόγιομου φεγγαριού στον Τοξότη, - ένα βλοσυρό απόγεμα θα διηγηθώ ακριβώς τι έγινε - όταν τα μάτια χάσουν τη λάμψη τους και περάσει η ήττα με το δικαίωμα στην οκνηρία και τον μαύρο πίνακα του Μάλεβιτς να ρίχνει το φως του ολόγυρα, - η Σχολή μας στο Βιτέμπσκ έζησε πολύ λίγα χρόνια και το μαύρο χρησίμευε να στοιχειώνει το Τσίρκο του Σαγκάλ ή να γίνεται φόντο αγγελικό, ο Λένιν αγαπούσε την πολιτικότητα της τέχνης ακόμα κι όταν δεν καταλάβαινε κάτι, είναι σαφές ότι μόνο οι κεφαλαιοκράτες απελευθερώνονται απ' την εργασία[1*][1α*], απ' την οποία οφείλει να ελευθερωθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα, - πάνω στην περσινή μου θαλπωρή ο κόσμος είναι μεγάλος όσο η λέξη που αργούσε μετανιωμένη στη γλώσσα, σαν τη γεύση στα χείλια που εγκαταλείπουν μια σκοτεινή ουλή ή ένα αίνιγμα που κρύφτηκε μόνο του στην πιο απόμερη γωνιά - δεν υπήρξε σοσιαλιστικός ρεαλισμός, υπήρχε η μεγάλη ουτοπία του ''αγαπητικού'' σοσιαλισμού στα κεφάλια των σουπρεματιστών από τότε που φέραμε τον Λένιν- όντας στη Ζυρίχη- να ηγηθεί την Επανάσταση, τους Στεναγμούς και την Ανατροπή, - ο Μάλεβιτς μου έγραφε τακτικά όταν άρχισαν να συλλαμβάνονται οι πρώτοι ουτοπιστές μετά το 24,- 

στη συσσώρευση χρήματος των τραπεζών κείται η εγγύηση στη τεμπελιά της μπουρζουαζίας, κάποτε πρέπει αυτή η ευδαιμονία να επιστρέψει στην εργατική τάξη, - τι να ζητούμε ολόγυμνοι στον άνεμο, ω, ιερή ουσία της βλασφημίας σ' ένα Παράδεισο που φρόντισε ο Δάντης στα μέτρα του, - ο Ντόριαν δε θυμήθηκε απλά αν σκότωσε τη Σύμπιλ, - κι όμως υπήρξε ως γεγονός[2*] ''αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξης του χρήματος, ένα κομμάτι τεμπελιάς είτε αμνησίας'', - και φόνου, θα πρόσθετα - ο Μάλεβιτς μιλούσε απ' τα δικά του σκοτάδια - θυμόταν αρκετά από αυτά που σημείωνε ο Λαφάργκ στη φυλακή της Αγίας Πελαγίας ''σα να ξεχνάς τα πάντα'', ψιθύριζε, - '' στο μέλλον η γη θα σταματήσει να είναι η κοιλάδα των δακρύων μας'', όσοι απέσπασαν την πιο γοητευτική οκνηρία πρέπει να την επιστρέψουν ως κλεμμένο κέρδος της αποκλειστικά δικής μας χαράς,- κάποιο παράδοξο τέχνασμα καραδοκεί στις πλάτες, κανένας δεν μπορεί να εξηγήσει πώς γεννιόμαστε ή προς τα πού τα όνειρα δεν αφορούν τον ύπνο κυριεύοντας την ισχνή ηλικία του ανθρώπου, 

- η εικόνα της μηχανής θα εισχωρήσει στο Θρύλο της Θεότητας, η μηχανή θα είναι μέλος της θεϊκής Τελειότητας, η Οκνηρία θα κατακτήσει τη συνολική Ύπαρξη, - ψάχνω το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι για τους προλετάριους που επιστρέφουν αργά εγκαταλείποντας τους φανοστάτες - οι μέρες καταλήγουν σιωπηλές σαν κάτι να χρωστάει ο καιρός στα περιβόλια και τις μνήμες μας, - στάρι για τον λαβύρινθο που σκορπίζει τη σιωπή κρασί για τα ερέβη που ξέμειναν πίσω, - οι σπονδές μας, - η θάλασσα επιστρέφει στο στόχο της, στα παλιά καράβια που μιλάνε σαν ανδρείκελα ή ξεχύνονται απ' τις νύχτες - δεν άλλαξε τίποτε, 

ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ : ....εμείς γνωριζόμαστε από τότε - [παύση] - την εποχή που ψάχναμε μιαν ασήμαντη πάροδο, ένα φτηνό οίκο ανοχής....

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΝΤΡΑΣ : ......συναντούσαμε τους σωσίες μας σε άσεμνες στάσεις - μάς χαιρετούσαν μ' εχθρική αξιοπρέπεια αιώνων κι οι γυναίκες γύριζαν τις πλάτες σα να διόρθωναν τη μοίρα με κομμώσεις πρωτούφαντες - αλλάζαν εραστή

ΤΡΙΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ : ......και την άλλη μέρα εκστομίζαμε κάτι για την Επανάσταση στη γέφυρα Ισμαηλόφσκι - γι' αυτό δεν στηρίχτηκε κανείς στην ετυμηγορία μας, - κι όταν καπνίζαμε κρατούσαμε ανάλογη απόσταση όπως μια θερισμένη καλαμιά ή ένα δέντρο που στέρευε η σκιά του - είμασταν ύποπτοι

......αποφεύγοντας συνωμοσίες της λέξης- με ποιο τρόπο;; -, ή πάλι ακόμα μια νύχτα πιο τρομακτική απ' τη θάλασσα πώς ξεφτίζει σε υποσχέσεις - μεταξωτή σαν ερείπιο - κάπου παραβιάζεται η έρπουσα σιωπή, η προσπέλαση σ' οποιαδήποτε ευδαιμονία περιβάλλεται από απύθμενες απαγορεύσεις, μια ιδέα είναι λιγότερη κι από μια μιλιά νερό - στα γόνατα οι ρυτίδες γίνονται βαθιές και βρώμικες, όπως κανείς έρχεται στη ζωή για να φρενιάσει το ένστιχτο - έξη μερόνυχτα και περισσότερα από τις νύχτες της Μόσχας -, από κάθε εξέγερση, από κάθε ιερό, από κάθε παράλογο - στην αγαπητική οκνηρία όλοι στέκουν κάθε μέρα αντιμέτωποι με το θάνατο και την ευτοπία τους, εγώ κι Σαγκάλ είμαστε οι κάτοικοι του Τσίρκου που ονομάσαμε Σύμπαν - ο Παράδεισος που Χάθηκε του Μίλτον -, όταν σκοτώνεις τον εαυτό σου μπαίνεις εκεί που σε βλέπουν ακύμαντα, στέκεις παράμερα ακολουθώντας το αναμμένο κερί απ' τη γωνιά που σέρνεται στην άλλη ήπειρο, -

ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ : .....το σύνορο σχοινοβατεί τα παρελθόντα χωρίς φυγή ή λησμοσύνη θα υπάρχεις - τα ταξίδια φιλοτεχνούν μονάχα τους την τέφρα ευλογώντας υπερσιβηρικούς και απουσίες - αυτή η μοναξιά δεν θα ξέρει τι συνέβη με ακρίβεια - [μικρή παύση]

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : .....στους παροπλισμένους συρμούς οι κλειδούχοι χαρίζουν φιλοφρονήσεις φτάνει ν' ανθίσουν τα φυλλοκάρδια των τρένων [μικρή παύση] - όλα γεννιούνται και στροβιλίζονται μακριά, - σαν την γυναίκα με τα κλεισμένα συρτάρια ενώ χαιρετίζει το αδυσώπητο σκορπίζοντας τη φρόνηση των άστρων, τη χαίτη των εποχών αφρόντιστη στην ησυχία του λεμονόδασους - έτσι ξερνάν το θάνατο σε νυφικά κρεβάτια που στρώνονται αναπάντεχα...

ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ : .....θέλετε να εισέλθετε στο απόλυτο άδειο, νομίζω, τότε περάστε από δω, η απέχθεια των εχιδνών μάς οδηγεί αλάνθαστα στην ακύρωση - δεν υπάρχει βαθύτερη σιωπή είναι κείνη που επιβραβεύει την τελευταία φράση - μόλις χάνεται ο,τι συλλαβίζουμε με κόπο

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : ......οι ασπόνδυλοι διαθέτουν τα δικά τους εκμαγεία - μια βραχνή και άξεστη μοναξιά που τρομάζει και στο σπίτι περπατούν οι ίδιες σκιές [παύση]

ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ : ......σαν κάποιος νάχει δώσει τα κλειδιά, κρυφά, στους καλεσμένους με τον πιο ανάρμοστο τρόπο

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : .....γυρίζοντας άπραγοι και με τις τσέπες γεμάτες πέτρες

ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ :.....ή σπασμένες κραυγές [σκοτάδι]

....κι έπειτα βρίσκεσαι κάπου γυμνός σαν απάτη, σ' ένα δρόμο ασήμαντο - κι από κείνη τη στιγμή και μετά γινόμαστε άνθρωποι, αλλά το πεπρωμένο εξυφαίνεται ''κεκλεισμένων των θυρών'', αλλήθωρη απαγόρευση παράθυρο βαθύ όπως οι άχρηστες αποβάθρες, σώμα με μυστικά ατέλειωτα σαν τα κομοδίνα στις εντατικές των επαρχιακών νοσοκομείων κι άλλωστε τελευταία φορά που την είδα είχε μια όψη μοχθηρή, στημένες λοτταρίες ερώτων για να πουλιόμαστε γρήγορα σε κοντινούς θαμώνες προλέγοντας το αόριστο, έτσι όταν κοιτούσα στην πάροδο κατεβαίναν οι παλιές προσδοκίες απ' τον ουρανό, - ''Κυριε'', έλεγα, ''είναι καλύτερα που σ' αδίκησα εδώ και τόσους αιώνες, απ' το να άρω το Σταυρό σου με τόσο άνομο κι επιδέξιο τρόπο'' κι οι μέρες κυλούσαν ψάχνοντας στα παπούτσια των πεθαμένων τη Μεγάλη Απόφαση, γι' αυτό όταν συναντηθήκαμε είχαμε και μια παλιά φωτογραφία στα χέρια που έδειχνε φανερά όσους χλεύασε το καθεστώς τελείως ανέξοδα :

ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ : ....τι εξαργύρωσαν;;

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΝΤΡΑΣ : ....και τι πληρώσαν μες στο σούρουπο για να περάσουν απέναντι;;; [μικρή παύση]

ΤΡΙΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ : ......όπως εκείνος ο άλλος που έδειχνε το σημάδι στην πλάτη - τεράστιο σαν αλληλογραφία που δεν έφτανε ποτέ [μικρή παύση]

ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ : ....κι ο σταθμάρχης μιλούσε λίγο περισσότερο απ' όσο έπρεπε, άλλωστε κάθε μυστικό έχει την καθυστέρησή του

ΤΡΙΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ : .....ή το τρένο που ακολουθούσε τον τυφλό κι έτσι άνοιξα την ομπρέλλα σαν τον στεναγμό του χαρτοκλέφτη [παύση]

ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ : .....σαν τις συγνώμες που φτάνουν αδιάφορα γιατί όλα έχουν ειπωθεί κάτω απ' το απρόσμενο χιόνι

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΝΤΡΑΣ : .....ή φεύγαμε βιαστικά μετά το ευχέλαιο για να προλάβουμε την εξέγερση...... [σκοτάδι-αυλαία]

                                                                                             

ΑΝΑΦΟΡΕΣ

[Α*], ΤΖΑΙΗΜΣ ΤΖΟ'ΥΣ, ΟΔΥΣΣΕΑΣ, ΚΕΔΡΟΣ, μετφρ. Σωκρ. Καψάσκης, 1990

[1*], PAUL LAFARGUE, TO  ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΤΕΜΠΕΛΙΑ, ΡΟΕΣ, μτφρ. Ελισάβετ Λαλουδάκη, 2007 [Διαδίκτυο-pdf]

[1α*], ΚΑΖΙΜΙΡ ΜΑΛΕΒΙΤΣ, ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΗΝ ΤΕΜΠΕΛΙΑ, μτφρ. Βασίλης Τομανάς, Διαδίκτυο [σημειωματάριο κήπων]

[2*], OSCAR WILDE, ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΟΥ ΝΤΟΡΙΑΝ ΓΚΡ'ΕΥ, ΜΙΝΩΑΣ, μτφρ. Βασιλική Κοκκίνου

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

*Ο Πωλ Λαφάργκ (Κούβα 1842 - Παρίσι 1911) ήταν γαμπρός του Καρλ Μαρξ (είχε παντρευτεί τη θυγατέρα του Λάουρα, μαζί με την οποία αυτοκτόνησε το 1911 για να αποφύγουν τα γηρατειά).- Διαδίκτυο

Η επανάσταση ενάντια στο «κεφάλαιο»

Η επανάσταση των μπολσεβίκων μπολιάστηκε οριστικά στην γενική επανάσταση του ρώσικου λαού. Οι μαξιμαλιστές που ήσαν μέχρι δυο μήνες πριν ο αναγκαίος αναβρασμός για να μην μείνουν στάσιμα τα γεγονότα, για να μην σταματήσει η πορεία προς το μέλλον, δίνοντας χώρο για μια οριστική μορφή διευθέτησης – που θα ήταν μια αστική διευθέτηση – κατέλαβαν την εξουσία, εγκαθίδρυσαν την δικτατορία τους και επεξεργάζονται τις σοσιαλιστικές μορφές που σ’ αυτές η επανάσταση θα πρέπει επιτέλους να κλίνει για να συνεχίσει να εξελίσσεται αρμονικά, χωρίς πολύ μεγάλες συγκρούσεις ξεκινώντας από τις μεγάλες κατακτήσεις που τώρα πια έχουν επιτευχθεί.

Η επανάσταση των μπολσεβίκων υλοποιήθηκε με ιδεολογίες παρά με γεγονότα. (Γι’ αυτό κατά βάθος λίγο μάς ενδιαφέρει να ξέρουμε περισσότερα απ’ όσα ξέρουμε). Είναι η επανάσταση ενάντια στο «Κεφάλαιο» του Κάρολου Μαρξ.

Το «Κεφάλαιο» του Μαρξ ήταν στη Ρωσία το βιβλίο των αστών περισσότερο από ότι των προλετάριων. Ήταν η κριτική απόδειξη της αναπόφευκτης αναγκαιότητας να σχηματιστεί μια αστική τάξη στη Ρωσία, να αρχίσει μια καπιταλιστική εποχή, να ανορθωθεί ένας πολιτισμός δυτικού τύπου, πριν να μπορέσει το προλεταριάτο ούτε καν να σκεφτεί την εξέγερση του, τις ταξικές του διεκδικήσεις, την επανάσταση του. Τα γεγονότα ξεπέρασαν τις ιδεολογίες. Τα γεγονότα έκαναν να εκραγούν τα κριτικά σχήματα μέσα στα όποια η ιστορία της Ρωσίας θα έπρεπε να εξελιχθεί σύμφωνα με τούς κανόνες του ιστορικού υλισμού. Οι μπολσεβίκοι απαρνούμενοι τον Κάρολο Μαρξ αποδεικνύουν, με την μαρτυρία της αναπτυσσόμενης δράσης, των πραγματοποιημένων κατακτήσεων, ότι οι κανόνες του ιστορικού υλισμού δεν είναι τόσο σιδερένιοι όπως θα μπορούσαμε να σκεφτούμε και σκεφτήκαμε.

Ωστόσο, υπάρχει κάτι το αναπόφευκτο σ’ αυτά τα γεγονότα και αν οι μπολσεβίκοι απαρνιούνται μερικές διαπιστώσεις του «Κεφαλαίου» δεν του απαρνιούνται την ενυπάρχουσα ζωογόνα σκέψη. Αυτοί δεν είναι «μαρξιστές» εδώ είναι όλο. Δεν σύνθεσαν πάνω στο έργο του Δάσκαλου μια εξωτερική διδασκαλία, δογματικών και ασυζήτητων διαπιστώσεων. Ζουν την μαρξιστική σκέψη, εκείνη που δεν πεθαίνει ποτέ, που είναι η συνέχιση της ιταλικής και γερμανικής ιδεαλιστικής σκέψης με θετικιστικά και φυσιοκρατικά επιθέματα που είχε δεχθεί ο Μαρξ. Και αυτή η σκέψη τοποθετεί πάντα σαν μέγιστο παράγοντα της ιστορίας όχι τα οικονομικά γεγονότα, ωμά, αλλά τον άνθρωπο, αλλά τις κοινωνίες των ανθρώπων, των ανθρώπων που πλησιάζουν ο ένας τον άλλον, αλληλοκατηγορούνται, αναπτύσσουν δια μέσου αυτών των επαφών (πολιτισμός) μια κοινωνική, συλλογική θέληση και κατανοούν τα οικονομικά γεγονότα και τα κρίνουν και τα προσαρμόζουν στην θέληση τους μέχρι που αυτή γίνεται η κινητήρια δύναμη της οικονομίας, η πλαστουργός της αντικειμενικής πραγματικότητας που ζει και κινείται και αποκτά χαρακτήρα λάβας σε αναβρασμό που μπορεί να διοχετευτεί όπου αρέσει στη θέληση, όπως αρέσει στη θέληση.

Ο Μαρξ πρόβλεψε το προβλεπτό. Δεν μπορούσε να προβλέψει τον πόλεμο ή καλύτερα δεν μπορούσε να προβλέψει ότι αυτός ο πόλεμος θα είχε την διάρκεια και τα αποτελέσματα που είχε. Δεν μπορούσε να προβλέψει ότι αυτός ο πόλεμος σε τρία χρόνια ανείπωτων βασάνων, ανείπωτης αθλιότητας θα προκαλούσε στην Ρωσία την λαϊκή συλλογική θέληση που προκάλεσε. Μια τέτοια θέληση, κανονικά, έχει ανάγκη για να σχηματιστεί μια μακρά διαδικασία διακλαδωμένων διεισδύσεων, μια πλατιά διαδοχή ταξικών εμπειριών. Οι άνθρωποι είναι νωθροί, έχουν ανάγκη να οργανωθούν πρώτα εξωτερικά σε σωματεία, σε Ενώσεις, μετά εσωτερικά στη σκέψη, στη θέληση […]* μιας άσβεστης συνέχειας και πολλαπλότητας εξωτερικών ερεθισμάτων. Να γιατί, κανονικά, οι κανόνες ιστορικής κριτικής του μαρξισμού κατανοούν την πραγματικότητα, την συλλαμβάνουν και την καθιστούν σαφή και ευκρινή. Κανονικά, είναι μέσα από την όλο και πιο εντατικοποιημένη ταξική πάλη που οι δυο τάξεις του καπιταλιστικού κόσμου δημιουργούν την ιστορία. Το προλεταριάτο αισθάνεται την σημερινή αθλιότητα του, είναι συνεχώς σε κατάσταση δυστυχίας και πιέζει την αστική τάξη για να καλυτερέψει την κατάσταση του. Αγωνίζεται, υποχρεώνει την αστική τάξη να καλυτερέψει την τεχνική της παραγωγής, να καταστήσει πιο χρήσιμη την παραγωγή για να γίνει δυνατή η ικανοποίηση των πιο επειγουσών αναγκών του. Είναι μια αγωνιώδης πορεία προς το καλύτερο που επιταχύνει τον ρυθμό της παραγωγής, που δίνει συνεχή αύξηση στο σύνολο των αγαθών πουθα υπηρετήσουν την συλλογικότητα. Και σ’ αυτή την πορεία πολλοί πέφτουν και κάνουν πιο επείγουσα την επιθυμία αυτών που παραμένουν και η μάζα είναι πάντα σε αναβρασμό και από χάος – λαός γίνεται όλο και περισσότερο τάξη στη σκέψη, όλο και περισσότερο συνειδητοποιεί την ισχύ του, την ικανότητα του να αναλάβει την κοινωνική υπευθυνότητα, να γίνει ο απόλυτος διευθετητής των πεπρωμένων του.

Αυτό κανονικά. Όταν τα γεγονότα επαναλαμβάνονται με ένα κάποιο ρυθμό. Όταν η ιστορία εξελίσσεται περνώντας μέσα από στιγμές όλο και πιο σύνθετες και πλούσιες σε έννοιες και σε αξίες, μα οπωσδήποτε όμοιες. Στη Ρωσία όμως ο πόλεμος χρησίμευσε στο να ξυπνήσει τις θελήσεις. Αυτές μέσα από συσσωρευμένα βάσανα τριών χρόνων, βρέθηκαν σε ομοφωνία πολύ σύντομα. Ο λιμός πλησίαζε, η πείνα, ο θάνατος από πείνα μπορούσε να καταβάλει. τους πάντες, να συντρίψει μ’ ενα χτύπημα δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Οι θελήσεις τέθηκαν σε ομοφωνία, μηχανικά πρώτα, δραστήρια, πνευματικά μετά τήν πρώτη επανάσταση**.

Οι σοσιαλιστικές διακηρύξεις έφεραν σε επαφή το ρώσικο λαό με τις εμπειρίες των άλλων προλετάριων. Οι σοσιαλιστικές διακηρύξεις κάνουν να ζει κανείς δραματικά σε μια στιγμή την ιστορία του προλεταριάτου, τους αγώνες του ενάντια στον καπιταλισμό, την μακρά σειρά των προσπαθειών που πρέπει να κάνει για να χειραφετηθεί ιδεολογικά από τους δεσμούς της δουλικότητας που το καθιστούσαν ασήμαντο, για να γίνει νέα συνείδηση, σημερινή μαρτυρία ενός επερχόμενου κόσμου. Οι σοσιαλιστικές διακηρύξεις δημιούργησαν την κοινωνική θέληση του ρώσικου λαού. Γιατί θα έπρεπε να περιμένει να επαναληφθεί η ιστορία της Αγγλίας στη Ρωσία, να σχηματιστεί μια αστική τάξη στη Ρωσία, να υποκινηθεί η ταξική πάλη για να γεννηθεί η ταξική συνείδηση και να επέλθει επιτέλους η καταστροφή του καπιταλιστικού κόσμου; Ο ρώσικος λαός πέρασε με την σκέψη διαμέσου αυτών των εμπειριών, έστω ακόμα και με την σκέψη μιας μειοψηφίας. Ξεπέρασε αυτές τις εμπειρίες. Τις χρησιμοποιεί για να επικρατήσει τώρα, όπως θα χρησιμοποιήσει τις δυτικές καπιταλιστικές εμπειρίες για να βρεθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα στο ύψος της παραγωγής του δυτικού κόσμου. Η βόρεια Αμερική είναι καπιταλιστικά πιο αναπτυγμένη από την Αγγλία γιατί στη βόρεια Αμερική οι αγγλοσάξωνες άρχισαν, με μιας από το στάδιο στο όποιο είχε φτάσει η Αγγλία έπειτα από μια μακριά εξέλιξη. Το ρώσικο προλεταριάτο, σοσιαλιστικά διαπαιδαγωγημένο, θα αρχίσει την ιστορία του από το μέγιστο στάδιο παραγωγής στο όποιο έχει φτάσει η Αγγλία του σήμερα γιατί μια και πρέπει να ξεκινήσει, θα ξεκινήσει από αυτό που ήδη είναι τέλειο άλλου και από αυτό το τέλειο θα πάρει την ώθηση για να επιτύχει εκείνη την οικονομική ωριμότητα που σύμφωνα με τον Μαρξ είναι αναγκαία συνθήκη του κολλεκτιβισμού. Οι επαναστάτες θα δημιουργήσουν αυτοί οι ίδιοι τις αναγκαίες συνθήκες για την ολοκληρωμένη και πλήρη πραγματοποίηση του ιδανικού τους. Θα τις δημιουργήσουν σε λιγότερο χρόνο από όσο θα έκανε ο καπιταλισμός. Οι κριτικές που έκαναν οι σοσιαλιστές στο αστικό σύστημα για να διασαφηνίσουν τις ατέλειες, τη σπατάλη πλούτου, να χρησιμέψουν στους επαναστάτες για να ενεργήσουν καλύτερα, να αποφύγουν εκείνες τις σπατάλες, να μην πέσουν σε εκείνες τις ελλείψεις. Θα είναι στην αρχή ο κολλεκτιβισμός της αθλιότητας, των βασάνων. Ωστόσο τις ίδιες συνθήκες αθλιότητας και βάσανου θα είχαν κληρονομήσει από ένα αστικό καθεστώς. Ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε να κάνει αμέσως στη Ρωσία τίποτα περισσότερο από όσα θα μπορέσει να κάνει ο κολλεκτιβισμός. Θα έκανε σήμερα πολύ λιγότερο γιατί θα είχε αμέσως ενάντια ένα προλεταριάτο δυσαρεστημένο, μανιασμένο, ανίκανο πλέον να ανεχτεί για άλλα χρόνια τους πόνους και τις πίκρες που η οικονομική δυστυχία θα έφερνε. Ακόμα και από μια απόλυτη, ανθρώπινη άποψη, ο άμεσος σοσιαλισμός έχει στη Ρωσία την αιτιολόγηση του. Τα βάσανα που θα έρθουν μετά από την ειρήνη θα μπορούν να γίνουν ανεκτά μόνο στο βαθμό που οι προλετάριοι θα αισθανθούν ότι εξαρτάται από τη θέληση τους, από τη δύναμη τους, την εργασία τους να τα ξεπεράσουν στο λιγότερο δυνατό χρονικό διάστημα.

Υπάρχει η εντύπωση ότι οι μαξιμαλιστές υπήρξαν αυτή τη στιγμή η αυθόρμητη έκφραση,βιολογικά αναγκαία, για να μην πέσει το ρώσικο ανθρώπινο σύνολο στην πιο φρικτή καταστροφή, για να μπορέσει το ρώσικο ανθρώπινο σύνολο, αφού απορροφηθεί στο γιγάντιο, αυτόνομο έργο της δικής του αναγέννησης να μπορέσει να αισθανθεί λιγότερο τα ερεθίσματα του πεινασμένου λύκου και να μη γίνει η Ρωσία μια πελώρια κρεαταποθήκη θηρίων πού σπαράζονται το ένα με το άλλο.

Υπογραφή: Άντόνιο Γκράμσι, «Avanti!», μιλανέζικη έκδοση, 24 Νοέμβρη 1917. Επανεκδόθηκε από το «Grido del Popolo» στις 5 Γενάρη 1918 με την εξής σημείωση: «Η τορινέζικη λογοκρισία μαύρισε κάποτε εντελώς αυτό το άρθρο στο ‘‘Grido’’. Το ξαναδημοσιεύουμε τώρα στο «Avanti!», αφού πέρασε από το κόσκινο των λογοκρισιών του Μιλάνου και της Ρώμης.»

Πηγή: Αντόνιο Γκράμσι, Σοσιαλισμός και Κουλτούρα, Στοχαστής, Αθήνα 1982, σσ. 143-148.

Σημειώσεις

* Έλλειψη στο κείμενο

** Η επανάσταση του Φλεβάρη (Μάρτη) 1917

Πάει ο παλιός ο χρόνος ...

Πάει ο παλιός ο χρόνος και ερώτημα είναι εάν θέλουμε να γιορτάσουμε ...του χωρισμού τον πόνο η να παραμείνουν όλα ως έχουν γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι ο νέος χρόνος που έρχεται θα είναι ένας χρόνος που όμοιό του δεν θα έχουμε ξαναδεί.

Το 2018 λοιπόν θα είναι ο χρόνος που το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του λαού, θα περάσει στους τοκογλύφους, θα είναι ο χρόνος που θα δούμε στη βουλή τους βουλευτές να ψηφίζουν κατά «συνείδηση» για να μην χρεωθεί κανένα κόμμα και κανένας ξεπουλημένος αρχηγός των κομμάτων του συστημικού τόξου το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας που θα δίνει το όνομα της Μακεδονίας στους Βουλγαρικής καταγωγής γείτονες μας, θα είναι ο χρόνος που θα αυξήσει τα ΑΦΜ που χρωστούν στην εφορία από 1,7εκ. σε τουλάχιστον 2,7εκ. και θα είναι ο χρόνος που το «καλή χρονιά» όσων το ξεστομίσουν θα αποδειχτεί ευχή χωρίς αντίκρισμα.

Πάει ο παλιός ο χρόνος λοιπόν και το 2018 έρχεται μετά πλειστηριασμών και θανάτων καθώς δεν είναι εύκολο να χάνεις το σπίτι σου γιατί …έτσι το θέλει ο Τσίπρας και ο Καμμένος.

Ποια είναι η λύση;

Την είπαν Τσίπρας και Καμμένος όταν ήταν αντιπολίτευση.

Αντίσταση.

Θα μετατρέψουμε την αντιπολίτευση σε αντίσταση έλεγε ο Καμμένος και κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη έλεγε ο Τσίπρας ενώ κάτι πουλημένα τσογλάνια σαν τον Τσακαλώτο και τον βλάκα τον Τέρενς Κουίκ, έβγαιναν και γυρόφερναν σαν μαϊμού το όραμα και την ελπίδα του λαού για δικαιοσύνη σε κάθε γειτονιά και κάθε συνοικία.

Κυρίες και κύριοι εσείς οι λίγοι η πολλοί που θα διαβάσετε αυτές τις γραμμές το βέβαιο είναι ότι πιστέψατε αυτούς τους τιποτένιους. Είναι επίσης πιθανόν οι περισσότεροι από εσάς να νομίσατε ότι το ΟΧΙ που ρίξατε στην κάλπη στις εκλογές του καλοκαιριού του 2015 ήταν το εισιτήριο της ελπίδας που ερχόταν και τώρα νοιώθετε προδομένοι. Όμως δεν είναι έτσι. Δεν είναι έτσι γιατί όσα πιστέψατε ήταν αλήθεια, το ψέμα ήταν ο Τσίπρας, ο Καμμένος, ο Τσακαλώτος, ο Κουίκ …..

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι από εκείνη την αριστερά της ελπίδας έμειναν όρθιοι και δεν ξεπουλήθηκαν άνθρωποι που σήμερα αντί να κάθονται στις καρέκλες τους και να πουλάνε φούμαρα, τρέχουν στις δημοπρασίες, γιατί ξέρουν και πιστεύουν ότι σπίτι στα χέρια τραπεζίτη σημαίνει σκλαβιά είτε το δεις από αριστερά είτε από δεξιά είτε το κοιτάς από τα Κούκι όπως κάποιοι καιροσκόποι τύπου Καμμένου. 

Κατερίνα.