Νεομακεδονικά διδάγματα Ανοίγουν ξανά ασκοί του Αιόλου στα Βαλκάνια

Ξεπερνώντας εύκολα τους ασύνειδους (κι όχι τόσο αθώους) που δηλώνουν ότι δεν έχουν πρόβλημα αν το γειτονικό κράτος ονομαστεί σκέτα «Μακεδονία» (Μπαλαούρας και πολλά στελέχη της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ) όπως και αυτούς που αμέσως λαμβάνουν την «παραγγελιά» και το αναγορεύουν σε «τριτεύον» πρόβλημα που «δημιούργησε η ανοησία των πολιτικών» και σε υπόλειμμα «ακραίων κύκλων».

Ξεπερνώντας τους «πονηρούς», που ευθυγραμμιζόμενοι με τα αμερικάνικα non paper, παρουσιάζουν την συγκυρία ως «μεγάλη ευκαιρία» για την ελληνική πολιτική ώστε να κλείσει το ακανθώδες πρόβλημα (Ξυδάκης, Παπαχελάς κ.α.).

Κατανοώντας τον «ρεαλισμό» της κυβέρνησης και του πολιτικού κόσμου που αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να ανταποκριθεί σε συμβόλαια (π.χ. με Τραμπ και με Ε.Ε.), να πάρει αποφάσεις αλλά και να έρθει σε ρήξη με ένα εθνικό αίσθημα, σε ένα εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα.

Βλέποντας πως για το ζήτημα η Αριστερά δεν έχει καμία θέση ή ευαισθησία, απορροφημένη είτε στην σύνεση που προσφέρει η «σύνθετη γεωγραφική ονομασία έναντι όλων» (που εξ άλλου είναι θέση της αστικής τάξης στην Ελλάδα) ή σε γενικολογίες ότι είναι «δρομολογημένη η ονοματολογία» από τους ομίλων των μονοπωλίων και των αστικών τάξεων της περιοχής (Ριζοσπάστης) και καταλήγει σε ευχές για κοινή πάλη όλων των βαλκανικών λαών.

Εμείς από μεριάς μας θα εστιάσουμε σε ορισμένα ιδιαίτερα και συγκεκριμένα ζητήματα που θέτει έτσι κι αλλιώς το άνοιγμα του θέματος εδώ και τώρα.

Δίδαγμα νεομακεδονικό πρώτο

Από το 1990 και δώθε, κοντά 30 χρόνια, όποτε άνοιγε το «μακεδονικό» ζήτημα, κάτι γενικότερο και σοβαρότερο συντελούνταν στα Βαλκάνια. Το ΄90 κατέρρεαν όλα τα καθεστώτα του βαλκανικού υπαρκτού και άρχιζε η νεοταξική βαλκανοποίηση της περιοχής. Από τότε ο χάρτης της Βαλκανικής άλλαξε ριζικά. Το 1999 με τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας κουτσουρεύτηκε η Σερβία δραστικά και η Βαλκανική μετατράπηκε σε άθροισμα προτεκτοράτων ή αδύναμων χωρών με νατοϊκή παρουσία και βάσεις, ενώ παρακρατικές συμμορίες – στρατοί χρησιμοποιούνταν ως μοχλοί για την ενίσχυση των επιθετικών σχεδιασμών.

Τώρα που ξανανοίγει το «μακεδονικό» βρισκόμαστε στην καρδιά ενός νέου γύρου αναμέτρησης ανάμεσα σε ΗΠΑ, που θέλουν να σταθεροποιήσουν και επεκτείνουν την επιρροή στα Βαλκάνια, και την Ρωσία που θέλει να μην χάσει ζωτικά της στηρίγματα στην περιοχή και δρόμους των ενεργειακών ροών. Επίσης όλα γίνονται πιο επισφαλή από την στάση της Τουρκίας που έχει έντονη παρουσία πλέον στην Βαλκανική.

Η σπουδή να ενταχθεί η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ είναι ο βασικός λόγος αλλαγών εντός της χώρας και η απομόνωση των «εθνικιστών» του Γκρουέφσκι σχετίζεται με τις φιλορωσικές θέσεις που άρχισε να παίρνει ο τελευταίος με αποτέλεσμα να εκπαραθυρωθεί με συνοπτικές διαδικασίες. Η παρουσία μιας φιλοΗΠΑ κυβέρνησης στην ΠΓΔΜ και η ενδυνάμωση του αλβανικού στοιχείου (καμιά σχέση δεν υπάρχει ανάμεσα στην δύναμη του το 1990 και το τι αντιπροσωπεύει σήμερα), περιγράφεται από τους πάντα πρόθυμους Έλληνες πολιτικούς «ως ευκαιρία» επίλυσης.

Δίδαγμα νεομακεδονικό δεύτερο

Γιατί οι ΗΠΑ θέλουν να κλείσουν το ζήτημα τώρα; Για να ανασχέσουν την επιρροή της Ρωσίας. Ναι αλλά δεν φτάνει αυτή και μόνο η εξήγηση. Όπως επισημαίνουν οι ειδικοί «η χώρα μας έχει το θλιβερό προνόμιο να αποτελεί την τομή των δύο ασταθών υποσυστημάτων του μεσογειακού γεωπολιτικού συμπλόκου: Του υποσυστήματος των Βαλκανίων και του υποσυστήματος Τουρκίας-Εγγύς Ανατολής, τα οποία ευρίσκονται σε έντονη όσο και ασταθή συλλειτουργία». Επομένως η λογική των πραγμάτων οδηγεί σε συγκρούσεις και αναμετρήσεις στην περιοχή και η ΠΓΔΜ φαίνεται να μην μπορεί να αντέξει στις πιέσεις που θα δημιουργηθούν. Εκτεταμένες περιοχές είναι δυνατόν να εμπλακούν σε νέους πολέμους, σε αποσχίσεις, σε διεκδικούμενες περιοχές, σε γκρίζες ζώνες. Η βόρεια ελληνική περιοχή από τον Έβρο έως την Ήπειρο, σε όλους τους σχεδιασμούς, όλων ανεξαιρέτως των παικτών, θα μπορούσε να είναι θέατρο ανάλογων εξελίξεων. Μιλάμε για τις επόμενες μία με δύο δεκαετίες.

Δίδαγμα νεομακεδονικό τρίτο

Όσο άθλιος και αν είναι ο τρόπος που χειρίζονται οι ελληνικές κυβερνήσεις τα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα, ζητήματα όπως το Κυπριακό, το Μακεδονικό, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι τέτοια που μπορούν να σηκώσουν θύελλες στο εσωτερικό και να δημιουργήσουν αναταράξεις που κανείς δεν θα ήθελε από όσους ομνύουν στην σύνθετη γεωγραφική ονομασία (και υπονοούν την χρήση του «Μακεδονία» από την γειτονική χώρα).

Αλλά το θέμα είναι ακόμα πιο σοβαρό. Δεν κλείνει το ζήτημα με όποιον συμβιβασμό τέτοιας μορφής. Ανοίγει και θα δοκιμαστούν όλες οι επιπτώσεις του. Γιατί το αλβανικό στοιχείο δεν θα κάτσει φρόνιμο με μια ονομασία «Μακεδονία» και κάποιο επίθετο, η Βουλγαρία δεν αποδέχεται καν ότι υπάρχει μακεδονική εθνότητα, τους θεωρεί βούλγαρους, και γιατί η Τουρκία αριθμεί ήδη μια επίσημη τουρκική μειονότητα του 4.5% του πληθυσμού της ΠΓΔΜ που εύκολα μπορεί να την ανεβάσει στο 10%.

Άρα το «ρεαλιστικό»-πολιτικό επιχείρημα « να κλείσουμε» το ζήτημα, μην χάσουμε την ευκαιρία, είναι αστήρικτο από όλες τις πλευρές και δεν αντιλαμβάνεται τη θρυαλλίδα που δημιουργείται εντός του νέου βαλκανικού γύρου. Το μεσογειακό γεωπολιτικό σύμπλοκο με τα δύο του υποσυστήματα είναι ενεργό και ασταθές και σε συλλειτουργία…

Δίδαγμα νεομακεδονικό τέταρτο

Η ελληνική πολιτική εμφανίζει διαρκώς μια υποχωρητικότητα. Ενώ η γειτονική χώρα μέχρι τώρα είχε μία επίσημη ονομασία για τον ΟΗΕ το ΠΓΔΜ στην πράξη είχε κατοχυρώσει το «Δημοκρατία της Μακεδονίας» με το οποίο την αναγνώρισαν κοντά 130 χώρες μέχρι τώρα. Άρα στην πράξη υπήρχε μία ονομασία για τις σχέσεις με Ελλάδα και μία διεθνής σχεδόν για ολόκληρο τον κόσμο. Τώρα η ελληνική πλευρά παζαρεύει την σύνθετη γεωγραφική ονομασία (άνω, βόρεια κ.λπ. Μακεδονία ) που να ισχύει έναντι όλων. Εύκολα το «άνω» ή «βόρεια» θα μετασχηματιστεί σε σκέτο Μακεδονία, με όλες τις συνέπειες. Η υποχωρητικότητα είναι τέτοια που δεν υπάρχει καμία δέσμευση από την πλευρά της ΠΓΔΜ για την μη χρήση του προσδιοριστικού «Μακεδονία» για πολλά ζητήματα που δεν άρουν αλυτρωτικές ή εθνικιστικές βλέψεις.

Ο λόγος περί «μεγάλης ευκαιρίας» κλείνει τα μάτια σε δύο πραγματικότητες και συνιστά κοροϊδία. Πραγματικότητα πρώτη. Το όνομα δεν είναι ζήτημα στον αέρα. Ιστορικά από το 1990 και μετά, εκφράστηκε με συνολικό τρόπο μια απειλή απέναντι στην Ελλάδα: με αλυτρωτισμό, με χάρτες που άλλαζαν τα σύνορα, με αλλαγή και παραποίηση της Ιστορίας, με συνταγματικές διατάξεις, με σχολικά βιβλία, με ήλιους της Βεργίνας και Μέγα Αλέξανδρους. Άρα το όνομα είναι συνδεδεμένο με ευρύτερες στοχεύσεις. Πραγματικότητα δεύτερη, είναι η συγκυρία έτσι όπως εξελίσσεται και οι δυσμενείς όροι για την χώρα μας. Τι έχουμε να κερδίσουμε με σύνθετη ονομασία και με «ναι» στην είσοδο της χώρας αυτής στο ΝΑΤΟ; Τα μπράβο των ΗΠΑ και Ε.Ε. και την εντελώς αρνητική στάση της Ρωσίας. Και ταυτόχρονα όλες τις συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής που ανοίγει το θέμα.

Αν δεν υπάρξει κανένα άλλο όνομα που να διασφαλίζει την Ελλάδα από την χρήση του Μακεδονία στην επίσημη ονομασία μιας χώρας σε τόσο εύθραυστο περιβάλλον, γιατί να μην παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν, με επιμονή της χώρας σε μια ονομασία που θα την διασφαλίζει περισσότερο στα Βαλκάνια και απέναντι στην Τουρκία; Πράγμα που σημαίνει βέτο στην είσοδο της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. Μια τέτοια στάση αφήνει διαδρόμους ανοικτούς για θετικές τοποθετήσεις της Ρωσίας σε καίρια ζητήματα για την χώρα.

Με βάση όλα τα παραπάνω προκύπτει το ερώτημα: Υπάρχει και πώς εκφράζεται μια ανεξάρτητη πολυδιάστατη πολιτική που να εξασφαλίζει κατοχύρωση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας της χώρας σε ένα τόσο εχθρικό και δυσμενές περιβάλλον; Αυτό είναι το ζητούμενο και αυτός πρέπει να είναι ένας γνώμονας για την αξιολόγηση κάθε κίνησης. Κι αν δεν υπάρχει πρέπει να δημιουργηθεί η συνείδηση και η πολιτική κίνηση που να εκφράζει τέτοιες ανάγκες.

 e-dromos.gr