ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΜΕ ΒΙΑ.

του Ασλανίδη Ματθαίου. 

Όσο και αν οι φιλελεύθεροι θεωρητικοί προσπαθούν να ερμηνεύσουν το κράτος ως θεσμό που δημιουργήθηκε προς όφελος όλης της κοινωνίας με σκοπό τον μετριασμό των ανταγωνισμών που προκαλεί αναπόφευκτα η κοινωνική συμβίωση, δεν κατάφεραν να εξαλείψουν μια βασική αδυναμία που η ύπαρξη της μας οδηγεί σε μια θεωρία, ουσιαστικά Μαρξιστική στον προσανατολισμό της και αυτή δεν είναι άλλη από την σκληρή πραγματικότητα που παρατηρούμε. 

Η θεωρία του μετριασμού ή της μεσολάβησης, που υποθέτει σιωπηρά την υπάρχουσα ταξική διάθρωση ως ένα αμετάβλητο στοιχείο, όπως η ίδια η φυσική τάξη, μεταθέτοντας την εν λόγω θεωρητική στην πολιτική μεταφυσική, ήταν το σημείο εκκίνησης μιας λογικής που γέννησε τα αμετάβλητα δόγματα των τριών εξουσιών νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική τα οποία αποδόθηκαν διακριτά και αδιαίρετα σ' ένα Θεσμό ως αναγκαία λύση στον συμβιβασμό των συγκρουόμενων συμφερόντων. 

Αυτόν τον θεσμό ονόμασαν κράτος και στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα αντίγραφο αυτής της θεωρητικής κατασκευής, όπου ιδέες, ήθη και έθιμα, ως ιδεολογία, ενσωματώθηκαν μέσω μιας διαδικασίας θεσμοποίησης στο σύστημα του ως θεσμοί με ιδεολογικό περιεχόμενο (εκκλησία, πολιτικά κόμματα, σχολεία, τύπος, οικογένεια κ.λ.π ....), για να εξελιχθούν σε ιδεολογικούς μηχανισμούς ελέγχου της κοινωνίας στηλιτεύοντας το ουσιαστικό περιεχόμενο τους με προϋπόθεση, ότι πίσω από αυτούς πάντα θα υπάρχει ένας άλλος θεσμός υπερασπιστικός, ο κρατικός καταπιεστικός μηχανισμός (κυβέρνηση, στρατός, αστυνομία, δικαστήρια και δημόσια διοίκηση), που θα τους προστατεύει και θα τους συντηρεί προσδίδοντας εις αυτούς κύρος στην εκπλήρωση των επιδιώξεων των στα πλαίσια της αστικής Δημοκρατίας.

Το αδύνατο σημείο αυτής της θεωρίας για το κράτος, είναι ότι βασίζεται στην υπόθεση μιας αμετάβλητης ταξικής δομής της κοινωνίας, ενώ η πλέον πρόχειρη μελέτη της ιστορίας καταδεικνύει τις πολλές μορφές σχέσεων ιδιοκτησίας με τις συνακόλουθες ταξικές δομές που ήρθαν και παρήλθαν στο παρελθόν και δεν υπάρχει λόγος να υποθέσουμε ότι δεν θα συμβεί το ίδιο και στο μέλλον.

Διότι η ταξική δομή της κοινωνίας δεν είναι τμήμα της φυσικής τάξης των πραγμάτων, αλλά προϊόν της προηγούμενης κοινωνικής εξέλιξης που θα μεταβληθεί και θα μεταβάλλεται μελλοντικά στην πορεία της κοινωνικής εξέλιξης που σημαίνει ότι - η κοινωνική πραγματικότητα ως παράμετρος που επιρεάζει την μορφή που λαμβάνει το κράτος, δεν είναι ένα συγκεκριμένο σύνολο σχέσεων ή ακόμη λιγότερο ένα αμετάβλητο σύμπηγμα σχέσεων, αλλά διαδικασία αλλαγής που ενυπάρχει στο συγκεκριμένο σύνολο ως ιστορική διαδικασία που δεν έχει τερματισμό και τέλος.

Το παράδοξο σ' αυτή την πραγματικότητα όμως για τους στοχαστές της μη Μαρξιστικής σκέψης είναι ότι, ενώ κατανοούν τον μεταβατικό χαρακτήρα των προηγούμενων κοινωνικών συστημάτων ως εναλλασσόμενη πραγματικότητα, άρα και της μορφής που λαμβάνει το μεταβατικό κράτος, η ικανότητά τους αυτή εξανεμίζεται όταν τίθεται το ίδιο το ζήτημα για το καπιταλιστικό κράτος. 

Αυτό ισχύει για όλες τις ιστορικές εποχές και για ειδικούς λόγους, περισσότερο για την εποχή την δική μας και εκφράζεται από τους φιλελεύθερους με την άρνηση της σκοπιμότητας για μια συζήτηση ουσιαστική πάνω σε κοινωνικά συστήματα, προβάλλοντας προς υπεκφυγή αυτής της συζήτησης την καταστροφική εξέλιξη ,πείθοντας τον σύγχρονο νου να απέχει από αυτήν κατά τρόπο συναισθηματικής αντίδρασης και πνευματικής σύγχυσης με το ψευτο-δίλημμα της ατομικής ιδιοκτησίας ως αγαθό προστατευόμενο από το κράτος, γιατί δεν έχει κατανοηθεί ακόμα ότι η προστασία αυτής πρωτίστως αφορά την περιουσία-ιδιοκτησία του καπιταλιστή και έως καθόλου την ατομική του πολίτη που ίσως κατανοηθεί τώρα από τους παθόντες Έλληνες με τις τρέχουσες εξελίξεις. 

Η παρουσία επομένως του κράτους ως ακολούθημα μιας αμετάβλητης κοινωνικής διάρθωσης κατά τα πρότυπα της φυσικής τάξης των πραγμάτων από την φιλελεύθερη θεωρία, ήταν τόσο έωλη, που ίσως αυτός να ήταν και ένας από τους λόγους να αποδεχθεί στην ρητορική της απολογητικά το δόγμα της νέας τάξης πραγμάτων, υποκρύπτοντας την αλήθεια της πολιτικής κοινωνιολογίας χάριν του οικονομισμού, διότι το πρόβλημα κοινωνιολογικά δεν είναι πως σε μια δοσμένη ταξική δομή θα καταφέρουν να συμπορευθούν οι διάφορες κοινωνικές τάξεις με την παρουσία του κράτους ως θεσμό συμβιβασμού, αλλά πως εμφανίζεται μια ταξική δομή αυτής της μορφής ή άλλης και ποια μέσα εγγυούνται την ύπαρξη της προσδίδοντας ουσιαστικά στο κράτος και στην σχέση του με την κοινωνία μια λειτουργία πολύ πιο θεμελιακή και καταναγκαστική απ' ότι οι οπαδοί της φιλελεύθερης θεωρίας υποστηρίζουν. 

Διότι το σύνολο των σχέσεων ιδιοκτησίας που ορίζει την ταξική δομή της κοινωνίας σε έχοντες και μη έχοντες στην σχέση '' άνθρωπος και αγαθά, σαφώς έχει την ανάγκη ενός ειδικού οργανισμού ικανού και αποφασισμένου να χρησιμοποιεί βία στο βαθμό που χρειάζεται για την διατήρηση αυτής της δομής και το προσόν αυτό το έχει στον ανώτατο βαθμό το κράτος, που εκφράζεται με την συνήθη ρήση - το κράτος και μόνο το κράτος έχει την εξουσία πάνω σε όσους υπάγονται στην δικαιοδοσία του- για να αναγνωρισθεί τελικά ως εγγυητής και όχι μεσολαβητής ενός δοσμένου συνόλου σχέσεων ιδιοκτησίας σφραγίζοντας με την παρουσία του την ''κρατική του κυριαρχία'' όχι μόνο στο σώμα της κοινωνίας, αλλά και στην ιδέα της ίδιας της Δημοκρατίας . 

Θυμηθείτε λίγο από το πρόσφατο παρελθόν τις παρεμβάσεις του κράτους μέσω των θεσμών του και των μηχανισμών του για να γίνει πιο φανερή η κυριαρχία του από το γεγονός και μόνο ότι, μόλις η Δημοκρατία μας έδειξε την διάθεση να αρνηθεί τον ταξικό της χαρακτήρα (κομματικό κατ' άλλους) με το Δημοψήφισμα και τα συλλαλητήρια, για να γίνει όργανο των πραγματικών συμφερόντων του λαού στα μεγάλα εθνικά θέματα Ευρώπης και Σκοπιανού, πώς οι δημοκρατικές μορφές θυσιάστηκαν από τους λειτουργούς και τους εκπροσώπους που υπάγονται στο κρατικό σύστημα του ως θεσμοί (κυβέρνηση, πρόεδρος Δημοκρατίας κ.λ.π) για να διατηρηθεί υπό την στενή του έννοια το ίδιο το ταξικό κράτος. 

Προς αποφυγή παρανόησης δεν τίθεται εν προκειμένω η καταστρατήγηση του Δημοψηφίσματος ή η αδιαφορία για τα συλλαλητήρια ως ζήτημα ή καλλίτερα ως κριτήριο αξιολόγησης του κυβερνητικού μας προσωπικού για να τους διαπιστεύσουμε ως ικανούς ή ανίκανους, προδότες ή πατριώτες, γιατί όπως και οι προηγούμενοι ομοίως και αυτοί από άλλους έχουν διαπιστευθεί για τον ρόλο τους και τον σκοπό τους ώστε να θεωρείται εκ των υστέρων το προφανές γνώση, - αλλά - τίθεται, ως επιβεβαίωση μιας ιδιαίτερης ταξικής πολιτικής ενός συνασπισμού ευρωατλαντικής εξουσίας που δεν αποδέχεται λαϊκές αντιδράσεις και εθνικές εξάρσεις γιατί πρέπει η πολιτική αυτή να διατηρηθεί ''πάση θυσία'' όπως και διατηρείτε ως μονόδρομος για τον λαό μας , που άλλες φορές εκφράστηκε στο εσωτερικό μας ως θυσία για το ευρώ και άλλες ως θυσία για την Ευρώπη με επίλογο των ημερών μια νέα θυσία για τα Γερμανικά Βαλκάνια.

Υπ΄αυτές τις συνθήκες η λειτουργικότητα της διαφοράς μεταξύ της κυβέρνησης και της όποιας αντιπολίτευσης παύει να αποτελεί ουσία της πολιτικής πολύ δε περισσότερο εξέλιξη της Δημοκρατίας, για να μην τρέφουμε αυταπάτες και ελπίδες σωτηρίας μέσα από την εκλογική διαδικασία η οποία το μόνο που προσφέρει είναι εναλλαγή μαριονετών στην εξουσία, καθώς κατά πως λένε τα συνθήματα στους τοίχους "αν οι εκλογές γινόταν για το λαό, δεν θα γινόταν ποτέ".

Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι σε όλους ορατό ότι το κράτος μας, λειτουργικά ως μηχανισμός και πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, κατάντησε όργανο μιας εξωθεσμικής οικονομικής εξουσίας, οι απαιτήσεις της οποίας επιτακτικά επιβάλουν, ως απορρέει εκ των συμφωνηθέντων και την άσκηση της κρατικής βίας. 

Και αυτή είναι η κρατική βία των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών που φρουρείτε και στηρίζεται από Αστυνομία και Δικαιοσύνη, είναι η κρατική βία της ληστρικής φορολόγησης από την Δημόσια διοίκηση, είναι η βία του εκφοβισμού για πόλεμο προκειμένου να μαζευτούν τα απόνερα της κοινωνικής συνοχής που η ίδια την έχει διαρρήξει, είναι ....το κάθε είναι για να φθάσουμε στο είναι ...ο θάνατος της Δημοκρατίας ενός ψευδεπίγραφου δημοκρατικού πολιτεύματος που παραπλανά και ξεπουλά τον Λαό του. 

Όταν ερμηνευθούν όλα αυτά τα είναι, ίσως κατανοήσει ο λαός τι πήγε στραβά και έφθασαν τα πράγματα όπως είναι! γιατί ουδείς ...αναμάρτητος είτε πράττοντας είτε αδρανώντας! 

Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι στο εσωτερικό της χώρας μας κλιμακώνεται η σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ λαού και εξουσίας, και όσο αν η εξουσία "δικαιούται" από το ταξικό νομικό σύστημα να λεηλατεί την εθνική και λαϊκή περιουσία για λογαριασμό των δανειστών επικαλούμενη το ψευτο-χρέος προς την Ευρώπη, άλλο τόσο δικαιούμαστε κ' εμείς ως λαός να την προστατεύσουμε από την ληστρική επιδρομή της και είναι κανόνας απαράβατος για όλους ότι στο παράδοξο της αντινομίας ανάμεσα σε δύο "ίσα" δίκαια ως "Δίκαιο εναντίον Δικαίου" γιατί εκεί οδηγούνται τα πράγματα , πάντοτε αποφασίζει η ΒΙΑ. 

Εμείς την βιώσαμε και την βιώνουμε ως λαός, καιρός να την βιώσει και η ίδια! , διότι όσο αποκρουστικό και αν είναι το πρόσωπο της βίας, ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι είναι το πλέον αποτελεσματικό μέσο και επί του παρόντος μπορεί να δικαιολογηθεί από τις αδικούμενες κοινωνικές τάξεις δια της αναφοράς σε ευρύτερα κρατούσες αξίες του λαού μας, ο οποίος πρέπει να οργανώσει ει δυνατόν με αναίμακτη- BIA - την δική του αντεπίθεση στην διεκδίκηση των συνταγματικών του δικαιωμάτων βαδίζοντας από τα δημοκρατικά συλλαλητήρια που δεν λαμβάνονται υπ'όψιν κατ' ομολογία της κυβέρνησης, σε Εθνική εξέγερση γιατί υπάρχει Αδιέξοδο! 

Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα ως ρητορική προ του θανάτου της, κατάντησε το πιο ευτελές επιχείρημα ενός ξευτελισμένου πολιτικού συστήματος, αντιδημοκρατικού, που η χυδαία υποκρισία του ξεπέρασε τα όρια του θράσους, σε στάση και συμπεριφορά, που αν μη τι άλλο τουλάχιστον για την ορθόδοξη Αριστερά, το Κ.Κ.Ε, θα έπρεπε να είναι , περισσότερο να ήταν, πρόκληση στοχασμού και βαθύτερης ανάλυσης, αν με την παρουσία του σ' αυτό το κοινοβουλευτικό σύστημα, που ικανοποιητικά την κάστα αυτή αμοίβει, μπορεί να παλέψει για τα συμφέροντα του λαού ή όχι, γιατί ο δρόμος της βίας που ξεπροβάλει μέσα στην κοινωνία δυστυχώς κρύβει και παγίδες για τον λαό.

Πότε το Κ.Κ.Ε θα κοιταχθεί στον καθρέπτη για να δει με ιστορική ματιά πιο είναι το είδωλο του και ποια μορφή πάλης πρέπει να επιλέξει αφήνοντας πίσω τις πορείες χαλαρής εκτόνωσης που το σύστημα έχει ανάγκη αναλαμβάνοντας νέες μορφές δράσης γιατί ο λαός αυτό που χρειάζεται, διακαώς, είναι ένα νέο ΕθνικόΑπελευθερετικόΜέτωπο , μια εθνική εξέγερση και γιατί όχι μιά ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ; ! ! ! 

Λέξεις που ξεχάστηκαν από την μνήμη του λαού μας , Λέξεις που όταν αρθρώνονται από αυτόν, διεκδικούν δικαίωμα στην (δι)άρθρωση της ιστορίας. 

''Πόσο ακόμα θα περιμένετε να διαρρηχθεί μεταξύ λαού και εξουσίας αυτό που αποκαλείται συναίνεση για να τρανταχτείτε ιδεολογικά αλλάζοντας μετερίζι με την αποχή σας ( ερμηνεύστε εσείς την μορφή της ) από μια βουλή που βρωμάει προ πολλού, γιατί όποιος παραμένει σ' αυτήν αρχίζει κι' αυτός να μυρίζει , υποδεικνύοντας σε λαό και εξουσία ότι το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, είναι να κυβερνάς την συνείδηση του λαού χωρίς να είσαι κυβέρνηση γιατί ιδεολογικά στην Αριστερά, αυτή είναι η πραγματική εξουσία!

Όπως η ύλη μένει ακίνητος άνευ εξωτερικής δύναμης , έτσι και ο λαός αδρανεί χωρίς την δύναμη μιας ιδέας που κάποιος πρέπει να του την δώσει! 

Διαλύστε την Βουλή αναστέλλοντας την κρατική βία που χρόνια κατηγορείτε, βάλτε ένα τέλος στην άλωση της πατρίδας, ενημερώστε τον λαό και δώστε του την ευκαιρία να ορίσει ...ωριμότερος την μοίρα του και την ζωή του μέσα απο τον υφιστάμενο καταναγκασμό του πριν την διαλύσουν αυτοί.....πείθοντας τους αφελείς ....και πειθόμενοι από τους δανειστές πώς προς τα χείρω να την ξαναστήσουν. 

Ίσως κάτι να γίνει!

Η μόνη αλήθεια λοιπόν που αντανακλά την πραγματικότητα για το Κράτος και περισσότερο του δικού μας, είναι η μετατροπή του από μεσολαβητή σε αδιάλλακτο εγγυητή της ταξικής δομής του για την συντήρηση ενός συνασπισμού εξουσίας ταξικού περιεχομένου που συγκροτούν το πολιτικό σύστημα και τα κόμματά του, του οποίου ο ανελέητος ανταγωνισμός των μελών του για ηγεμονία πολιτική και οικονομική μέσω της ευλογίας του διεθνούς κεφαλαίου συνθλίβει στον διάβα του κάθε τί που οφελεί πολιτικά και οικονομικά την κοινωνία.

Ένα κράτος ισχυρό στην καταπίεση του λαού του και ανίσχυρο έως ανύπαρκτο στο διεθνές περιβάλλον (στάση του Ν.Α.Τ.Ο. για τους αιχμαλώτους και χρηματοδότηση της Τουρκίας από την Ευρώπη) και συν τοις άλλοις εκτεθειμένο και περικυκλωμένο από χίλιες-δυό απειλές για να μας λένε οι ανόητοι ότι η πατρίδα δεν κινδυνεύει γιατί το ηθικό φρόνημα των ενόπλων δυνάμεων είναι ακμαίο λες και τα παιδιά αυτά των ενόπλων δυνάμεων δεν είναι παιδιά μιας καταρακομένης κοινωνίας που μέσα από την εξαθλίωσή της θα της είναι αδύνατο σε μια απευκτέα εξέλιξη να τα στηρίξει.

Κάποιος πρέπει να πει σ' αυτούς τους περίεργους που μας κυβερνούν ότι στην ιστορία των πολέμων, κανένας πόλεμος δεν κερδήθηκε από κανένα κράτος εάν στην οπισθοφυλακή του δεν είχε μια ισχυρή και όρθια κοινωνία και σίγουρα όχι σαν την δική μας, εκτός βέβαια εάν όλοι αυτοί οι λεονταρισμοί των δηλώσεων γίνονται γιατί πόλεμος δεν πρόκειτε να υπάρξει από μια ηγεσία υποχωρητική που έμαθε να λέει σε όλα ΝΑΙ πριν δώσει την οποιαδήποτε μάχη! 

Στο ερώτημα τώρα από που προέρχεται το κράτος δεν μπορεί τουλάχιστον ως τα τώρα να υπάρξει άλλη απάντηση από το ότι αυτό είναι προϊόν σκληρής πάλης από την τάξη που κατέχει την θέση - κλειδί στην διαδικασία παραγωγής για να ελέγχει την αντίπαλη τάξη σχηματίζοντας το κράτος εκείνο που θα ενισχύσει το σύνολο τούτο των σχέσεων ιδιοκτησίας που τη συμφέρει. 

Άρα κάθε ιδιαίτερο κράτος είναι γέννημα της τάξης ή των τάξεων της κοινωνίας που ωφελούνται από αυτό, το ιδιαίτερο σύνολο σχέσεων ιδιοκτησίας και η ενίσχυση του συνόλου αυτού είναι υποχρέωση του κράτους που αναιρεί ή απορρίπτει την ιστορικά αβάσιμη υπόθεση των φιλελεύθερων ότι η ταξική δομή της κοινωνίας είναι κατά κάποιο τρόπο φυσική ώστε κάθε άλλη εκδοχή να στερείται τις προϋποθέσεις σταθερότητας.

Όσες φορές οι αδικούμενες τάξεις κατέκτησαν την κρατική εξουσία, την χρησιμοποίησαν για να εγκαθιδρύσουν το δικό τους κοινωνικό καθεστώς προς όφελος τους μοιράζοντας την εξουσία αυτή μεταξύ τους με αποτέλεσμα να έχουμε απλώς την μετατόπιση του πεδίου της σύγκρουσης απ' έξω, μέσα στο ίδιο το κράτος. Συγκρούσεις που αντιστοιχούν σε ταξικούς αγώνες που έγιναν έξω από το κράτος για περισσότερη Δημοκρατία έγιναν και μέσα σ' αυτό σε ορισμένες μεταβατικές περιόδους όπως την πρώτη περίοδο του Π.Α.Σ.Ο.Κ. με τον Ανδρέα Παπανδρέου , όταν όμως ο Σοσιαλισμός έγινε εκσυγχρονισμός με τον μύστη της διαπλοκής Σιμήτη, φθάσαμε στα χρηματιστήρια τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την ευρωζώνη που μας έφεραν τα μνημόνια και την λιτότητα που ευλαβώς υπηρετούν με ρόλο συμπληρωματικό οι έτεροι του συνασπισμού που αναφέραμε παραπάνω ως νεότεροι διάδοχοί του . 

Όσο για την κοινωνική τάξη που διαπλεκόμενα ωφελήθηκε , πολιτικοί , εργολάβοι , δημοσιογράφοι και... τραπεζίτες ''γιατί αυτοί τα φάγανε'', όλοι στο απυρόβλητο της παραγραφής πλην ενός, για την εξαίρεση του κανόνα κι' ας οφείλεται σ' αυτόν τον ένα , χωρίς βέβαια να αποτελεί δικαιολογία, η πρωτοβουλία ανέγερσης του στρατιωτικού νοσοκομείου Δυτικής Θεσσαλονίκης και η πρωτοβουλία του στρατιωτικού εξοπλισμού εκ Ρωσίας , γιατί προφανώς πρωτοβουλίες τέτοιας μορφής το σύστημα της διαπλοκής δεν τις συγχωρεί και δεν τις συγκαλύπτει. 

Αντί λοιπόν για την θεωρία του κράτους ως μεσολαβητή ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, στην πραγματικότητα έχουμε την ταξική θεωρία της κυριαρχίας του κράτους και αν στην πρώτη περίπτωση θεωρείτε δεδομένη η ύπαρξη μιας ταξικής δομής που βλέπει το κράτος ως θεσμό συμβιβασμού συγκρουόμενων συμφερόντων των διαφόρων κοινωνικών τάξεων, η δεύτερη αναγνωρίζει τις κοινωνικές τάξεις ως προϊόν ιστορικής εξέλιξης και βλέπει στο κράτος το όργανο που κρατούν οι κυρίαρχες τάξεις για να επιβάλλουν την ταξική τους δομή .

Εάν σήμερα κανείς πιστεύει ότι αυτό το κράτος με το πολιτικό του προσωπικό μπορεί να ανατραπεί προς όφελος του λαού και της κοινωνίας με μη επαναστατική βία πλανάτε πλάνην οικτράν ! !

Η Δημοκρατία ποτέ δεν κινδύνεψε από επαναστάσεις και εξεγέρσεις του λαού, η Δημοκρατία κινδυνεύει και πεθαίνει όταν, με διάφορους τρόπους, αποτρέπονται αυτές από ένα σύστημα που γίνεται καθεστώς και μεθοδικά εκμεταλλεύεται τον λαό του !!