Βυθίσατε τη χώρα

Του Κωνσταντίνου Σταθόπουλου

Φαντασθείτε την χώρα σαν ένα καράβι. Σαν μία κιβωτό καλύτερα, όπου μέσα της ζουν, μετακινούνται, εργάζονται, ταξιδεύουν απ’ άκρη σ’ άκρη όλα τα έμβια αυτού του πλανήτη.

Φανταστείτε τώρα τους γιούς, γαμπρούς ή οποιονδήποτε άλλον επιβάτη, συνταξιδιώτη, γνωστού ή άγνωστου του υποτιθέμενου Νώε (κυβερνήτη της κιβωτού) να προσπαθούν να πάρουν την εξουσία, ανοίγοντας τρύπες στα ύφαλα του σκάφους και να κατηγορούν τον Νώε πως δεν κάνει καλά την δουλειά του.

Φανταστείτε τώρα τον κυβερνήτη, προκειμένου να μην χάσει την θέση του, να ανοίγει τρύπες σε άλλα σημεία του σκάφους αποδίδοντας αυτές τις ενέργειες στους υπόλοιπους, εν προκειμένω, πολιτικούς του αντιπάλους.

Φανταστείτε τώρα πως όσο μεγάλο και αν είναι αυτό το πλοίο και όσα εφόδια και αν διαθέτει, ή όσα μπορεί να παράγει, καθότι από την δημιουργία του είχε την ευλογία να διαθέτει όλα εκείνα που θα το καθιστούσαν αυτόνομο, ομοιογενές, καινοτόμο, κατασκευαστικά τέλειο, με ιστορία ήθη, έθιμα, που θα του επέτρεπαν να μπορεί να επιβιώσει και να αναπτυχθεί στο διηνεκές, να είναι γεμάτο τρύπες στα ύφαλα σαν σουρωτήρι.

Και τις τρύπες αυτές διαχρονικά να είχαν προκαλέσει αυτοί που διεκδικούσαν κάθε φορά την ηγεσία.

Τώρα πάψτε να φαντάζεστε και βάλτε στην θέση των «ζώων» της κιβωτού τους εαυτούς μας.

Για λίγη περισσότερη τροφή ή νερό, καλύτερο προαυλισμό, καλύτερη διαβίωση, να συμμετέχουμε, να κρύβουμε ή να αδιαφορούμε στην δημιουργία οπών ή ρωγμών στα ύφαλα, υποστηρίζοντας τον κάθε φορά, σύμφωνα με την γνώμη μας, καλύτερο κυβερνήτη-καπετάνιο, αρνούμενοι να δούμε το τραγικό παιχνίδι που παίζεται μπροστά στα μάτια μας και που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην βύθιση της κιβωτού-χώρας και στον αφανισμό.

Ανοίγοντας τρύπες, κάποιες τροφές, εφόδια, εργαλεία, άρχισαν να καταλήγουν στον πάτο της θάλασσας.

Ζητήθηκε τότε βοήθεια από τις διπλανές κιβωτούς οι οποίες γνωρίζοντας το ποιόν των κυβερνητών είτε από ιστορικά γεγονότα, είτε γιατί οι ίδιοι τους εκπαίδευσαν, έβαλαν στόχο την κατάκτηση της καλύτερης ποιοτικά κιβωτού, χρησιμοποιώντας τους ίδιους κυβερνήτες ως Δούρειους ίππους.

«Προσέφεραν» λοιπόν τρόφιμα, εργαλεία και ότι άλλο θα βελτίωνε εμφανισιακά τουλάχιστον την κιβωτό, ζητώντας όμως εγγυήσεις και τόκους που δεν μπορούσε πλέον να δώσει, διότι οι τρύπες στα αμπάρια ήταν τόσο μεγάλες που χάθηκε όλος εκείνος ο πλούτος που μόνη της η κιβωτός είχε παράγει και αποθηκεύσει.

Επιπλέον καθότι αδίστακτοι οι άλλοι κυβερνήτες, ζήτησαν από τους κυβερνήτες της κιβωτού, να συνεχίσουν, εκεί που μπαλώνουν μία τρύπα, να ανοίγουν άλλες δύο, ώστε να είναι σίγουροι για την επιτυχία του σατανικού τους σχεδίου.

Αυτοί δέχτηκαν με χαρά και ανακούφιση καθώς θα συνέχιζαν να διοικούν, να πλέουν, να περνούν καλά, να τρέφονται, να διοικούν και να αμείβονται εφόσον τηρούν απαρέγκλιτα τα «συμφωνηθέντα» και εφόσον πλέον και με τις συστάσεις των έξω αφεντικών, μπορούσαν να τιθασεύσουν κάποιες αντιδράσεις από τα πιο νοήμονα «ζώα».

Για να είναι όμως σίγουροι πως το σχέδιο θα είναι απόλυτα πετυχημένο, θα έχει διάρκεια και φοβούμενοι τις όποιες αντιδράσεις και την τραγική για αυτούς κατάληξης ως τροφής των ψαριών, ενώθηκαν μεταξύ τους και πόνταραν σε κάτι που είναι γνωστό από την εμφάνιση του ανθρώπου επάνω στην γη: Τον φόβο.

Δυστυχώς για τα «ζώα», καθότι ανίκανα να σκεφτούν, αναλύσουν, συμμετάσχουν, απορήσουν, ενωθούν, κατανοήσουν, ο φόβος εδώ και αιώνες έχει τα ίδια χαρακτηριστικά και οδηγεί στο ίδιο μονοπάτι. Το μονοπάτι της εξάρτησης από το εκάστοτε αφεντικό.

Βάλτε τώρα το μυαλό σας σε λειτουργία και σκεφτείτε, πόσο δύσκολο θα ήταν να πετάξουμε όλους αυτούς στην θάλασσα, να αρχίσουμε μόνοι μας, ένας ένας και όλοι μαζί να βουλώνουμε τις τρύπες, ακυρώνοντας τα προηγούμενα συμφωνηθέντα ως μη γενόμενα, καθότι θα έχουμε ήδη τιμωρήσει τους επίορκους, καταχραστές και απάτριδες κυβερνήτες και αρχίζοντας να κάνουμε κάτι που μας είναι γνωστό εδώ και αιώνες:

Προσωπική δουλειά, δική μας παραγωγή, χωρίς δανεικά, αυστηρή τήρηση των νόμων, ώστε κανείς ξανά να μην σκεφτεί να βάλει χέρι στα αμπάρια, επιστροφή των μορφωμένων και πεπαιδευμένων καπετανέων από το εξωτερικό και όχι πλέον μπαλώματα στο σκαρί, αλλά και κατασκευή κινητήρων που θα του δώσουν ώθηση να κερδίσει την χαμένη απόσταση.

Υ.Γ. Μπορεί σε πολλούς να φαίνεται ως μία απλοϊκή ανάλυση ή ένα παραμύθι για παιδιά του δημοτικού, αλλά:

1) Ξεκινώντας από τα απλά κατανοείς τα δύσκολα και πολύπλοκα και

2) Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως τα παιδιά του δημοτικού, έχουν λιγότερο μυαλό, γνώσεις και αξιοπρέπεια από τα μεγάλα «ζώα» της κιβωτού;

ΠΗΓΗ