τρία βαριά χαρτιά - του φώτη μισόπουλου

ΜΑΙΡΗ : Δε στο είπα πως είναι μυγιάγγιχτοι ;;

Τ.Κ. : Η θέση τους είναι στο μουσείο

ΤΡΟΥΜΑΝ ΚΑΠΟΤΕ

...περιστοιχία  από τάφους κι επιτύμβια, έχει νόημα να φτιάξουμε την ποίηση για πάντα,- την εποχή που ένας διάφανος λαιμός θα περιέχει την Αναχώρηση, τη στραμμένη αντίρρηση κατά τον Γυρισμό - πρέπει να θυμηθείς τις σωστές λέξεις έρχεται στο δέρμα η μυρωδιά από το φως, ακόμα κι η αφιέρωση της γυναίκας - ήταν άνθρωπος καλής μαρτυρίας, θα λένε - μου είπε ότι το ποίημα έγινε με μια μονοκοντυλιά,- καιρός να δοκιμάσω τη ζωή μου,- η απόσταση είναι τώρα απλωμένη, φοβισμένες ματιές ανάμεσα στην ομίχλη και στα ίχνη του σκύλου που προπορεύεται - Rhapsody on a Night - τα λόγια ή τα μάτια ήταν κλειστά όπως η έρημος, γι' αυτό αν δείτε στο δρόμο, εκείνον, με τα πλήκτρα στο μέτωπο, είναι που μόλις δραπέτευσε από το άσυλο - ή έντονη μυστική προσήλωση  με πήγαινε καμιά φορά στο χρώμα ή στο άρωμα που φανερώθηκε- παλιά αγάλματα που αναζήτησα μάταια στο μέρος με τα λιόδεντρα την άλλη μέρα, - γίνεται καλύτερη η τέχνη μας με τόσες ιστορικές ανακρίβειες, - οι κρεμασμένοι κοιτούσαν από συνήθεια δυτικά η ίδια μοναξιά που περιμένει να μάς φοβίσει, η βροχή κι ο  άνεμος έδερναν μια ασυνάρτητη κατοικία - συνοψίζω τώρα την σκηνή με την ανοιγμένη εξώπορτα, έγινα φίλος με τον Εγκούτσι, πηγαίνουμε παρέα σε σπίτια με κοιμισμένα κορίτσια [1] έπειτα κάθε πρωί διαβάζουμε την χαμένη μας λίμπιντο σ' ένα πρόχειρο Purgatorio- μετά τον ύπνο - ήταν εκείνη που έβαζε μόνο λίγη βανίλια πίσω από τ' αυτιά της, έκρυβε σκόπιμα τ' όνομα που την αποκαλούσαν, ''αν σάς απογοητεύσουμε λίγο, να δείξετε κατανόηση'', όπως ο Οδυσσέας όταν με κάποιο υπερωκεάνιο αναχωρεί για την Βαλτιμόρη - πόσο δύσκολο να καθορίσει κανείς τα ουσιαστικά στοιχεία μιας υποταγής, ''τι θα γινόταν αν τη συναντούσα στο δρόμο;;'', έλεγαν πως ήταν ποιήτρια, ''νομίζω πως έβρεχε χτες'', είπε, η μαγεία του δέρματος γεμάτη γεωγραφίες, η θάλασσα όταν αντανακλά όλους τους ετοιμοθάνατους ύπνους, με κάποια ιδιορρυθμία αγκαλιάζει τους ίσκιους, - αυτή η μεγάλη χαρτομάντισσα που λέει ο Έλιοτ, η μαντάμ Σόζοστρις θα μάς έλεγε το μέλλον αρκεί να βρίσκαμε μιαν έρημη χώρα για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφές. 

....μόνο ο Τρούμαν Καπότε άκουγε ''μουσική για χαμαιλέοντες''[3],-εμείς, εγώ δηλαδή, εγκατέλειψα το σχολείο πολύ νωρίς, το σκηνικό το φτιάχνουμε αναπάντεχα, δούλευε σ' ένα νάιτ κλαμπ και ήταν περασμένα μεσάνυχτα, στον ''Τιτανικό'' - γυμνή, κοιμόταν πιο πέρα, / ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ : .....αντιπαθεί τoν καπνό του τσιγάρου/ η χαρτομάντισσα μιλούσε μια γλώσσα ξέχειλη, η μυρωδιά των μαλλιών της ήταν η υπερβολική οικειότητα που καταρρέει ενοχλητική, μερικές κοπέλες κοιμόταν ντυμένες, ανάλογα με τον ύπνο τους,- γινόταν αλησμόνητες, - /ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ : ....να με ψάξετε, θα σάς δω σε μια ώρα περίπου / ο Εγκούτσι παλινδρομούσε ανάμεσα στη φωτογραφία δίπλα του, χωρίς κορνίζα, και τις ψηλές γόβες του ιστορημένου φετιχισμού δίπλα του -στο αόριστο έλεος των αγνώστων,- καθόταν στην άκρη του κρεβατιού και ήταν νέα, κοιταχτήκαμε, τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις είναι σα να κλέβω αρχαία χειρόγραφα από προφητείες Ταρό, η Σόζοστρις μιλούσε αργά όπως μια φωνή περνάει αλώβητη πάνω από παλιά κοιμητήρια,/ ΣΟΖΟΣΤΡΙΣ : ...πρέπει να δω τον Αυτοκράτορα ή την Μεγάλη Ιέρεια, αναγκάστηκα να ζήσω κατά μήκος ενός ποταμού - οι Καιροί ήταν κρυμμένοι, δε φαινόταν να κυλάει τίποτα- ούτε μια σταγόνα - κι αυτή στη θέση της- / σαν κάποιος που λαγοκοιμάται ή ένα αξίωμα του Ηράκλειτου ότι οι άγγελοι τις βαθιές νύχτες μάς κρύβουν σκόπιμα στα ριζά του κήπου για να μιλήσουμε με γαλήνη,/ ΕΓΚΟΥΤΣΙ : .....μήπως έχουμε κάποιο φάντασμα κοντά μας;;, ελάχιστες πυγολαμπίδες σ' ένα συσκοτισμένο κόσμο, /είπα, ''σουρουπώνει'', ήθελε να μοιραστεί με κάποιον το θέαμα, σπάνια υπάρχει μια νύχτα που δε ξεσηκώνει το σύμπαν ή ένα μη-νέφος στην ποίηση του Αuden -Το suffer the loss they were afraid of, yes, /holders of one position, wrong for years [4]-θα της χάριζα μια ρίμα ακόμα, ένα τρελό γλυκό, γλυκύτατο κέφι- ένα φιλί από αυτά που καυτηρίαζε ο Δάντης, στην κατάταξη για την Κόλαση,-τα χαρτιά της τράπουλας ήταν κολλημένα, άκαμπτα, σκληρά, -αρνιόταν την πρόγνωση και την εξομολόγηση, /ΣΟΖΟΣΤΡΙΣ : Their fate must always be the same as yours [5],/ με βοηθούσε να συλλογίζομαι την ύπαρξη ή την αθωότητα ενός ανθρώπου-στ' αλήθεια.

...οι συνομιλίες του παρελθόντος μετέφεραν τη φρίκη, τα χορικά ξεκινούσαν με τον οίκτο, εννοώ την ποίηση που ξεπαγιάζει σε μικρά άφθονα ποιήματα, οι ποιητές φτιάχνουν μιαν άλλη γλώσσα όπως οι μετανάστες, πηγαίνουν σε κάποια χώρα άγνωστη, πίσω απ' τον ακατοίκητο δρόμο που περπατώ κάθε μέρα - πρέπει να ήταν πριν απ' τον πόλεμο ή λίγο μετά, -υπάρχει πάντα μια παγκόσμια θλίψη χωρίς έλεος-, ή ο πρόλογος ενός επιστήθιου φίλου-, επέμενα σ' ένα γοητευτικό άδειο με λίγο φως, την αυτοθυσία του τραγωδού που δεν συναντούσα, / ΕΓΚΟΥΤΣΙ : ......δικαιούμαι ένα μυστήριο μια αντιπαροχή ένα αντίδωρο, εκείνο το γυμνό σώμα που συλλαβίζει όλα τα αδιάβαστα ή διαβασμένα βιβλία μέχρι το ταβάνι - είδατε πόσο ανήσυχα είναι τα πουλιά σήμερα, τις περισσότερες φορές τα βρίσκει κανείς νεκρά απροειδοποίητα συρρικνωμένα σε μια ολότελα προσωπική κι ανεξιχνίαστη μυθολογία - τα πουλιά- είναι ιδιοφυή εμείς δεν πετάμε είμαστε ήδη αλλοτριωμένοι απ' τη φύση απέναντι σ' αυτό / σάς είπα, μου αρέσει εκείνο το μισοσκότεινο κενό  με τα στραβά αμπαζούρ, / ΣΟΖΟΣΤΡΙΣ : .....στο ημίφως, λοιπόν, θα υπάρξουν, τρία βαριά χαρτιά - ο Βασιλιάς που θα μοιάζει με τον Τρελό- θα 'ρθει αφού πεθάνει ο προηγούμενος ηγεμόνας, η Μεγάλη Ιέρεια κρατώντας αγκαλιά τη Σελήνη και την Καμήλα,- θα φύγουν κάποιοι για την Έρημο όπως η Μαίρη Σάντσεζ - απρόσωπη φίλη του συγγραφέα [6], ο Βασιλιάς σέρνει το χορό τυλιγμένος ρουμπίνια και γεράνια, ο Βερχοβένσκι [7] σκέφτηκε την ομοιότητα κι έκλεισε το μάτι, / ΒΕΡΧΟΒΕΝΣΚΙ :......Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς, ''ο Νικολάι Σταυρόγκιν μοιάζει με τον πρίγκηπα Χάρρυ στον Ερρίκο τον Δ',- λίγο πριν γίνει βασιλιάς'' [8]/ έπειτα πλησίαζε η ώρα της προσευχής και τα φαντάσματα καταλαβαίνουν- επιδεινώνεται η ετυμηγορία της κρίσης ή μιας απρόσμενης αυτοχειρίας, ''εσείς'', μου λέει, ''πότε ήρθατε;;'', ''εγώ δεν έφυγα ποτέ'', της είπα, ''μόνο άλλαξα γειτονιά για να προσέχουν καλύτερα τους αποτυχημένους στίχους του τυφλού, είμαι το βιολί του μονόχειρα'' [9] κι από κείνη τη μέρα βοηθούσα τη χαρτορίχτρα, κουβαλώντας τους θορύβους στην πλάτη μήπως και βρισκόταν η πιο αδιόρατη λεπτομέρεια. 

......οι χτύποι του ρολογιού σταματούν όπως όταν τελειώνουν τα χρόνια, η ώριμη στιγμή της απώλειας - δε βρίσκεις νόημα σ' ένα ποίημα, οι άνθρωποι έρχεται η μέρα που κοιτάζονται στο χαρτί και στον καθρέφτη χωρίς να φοβούνται, εκεί στο Σπίτι θαρρείς κι απλώνεται παντού η σάρκα που άφησα στο παρελθόν αλύτρωτη, με τρυφερά παραμιλητά θα οδηγήσει άλλα στιλπνά σώματα στην υπεκφυγή, πρόσωπα ρευστά, κορμιά χυμένα σαν τις ακρογιαλιές, φωνές ''εκ στόματος νηπίων'' είναι που επιστρέφεις από 'να ταξίδι μακρινό και γράφεις για κείνη την μοναχική πορεία μέσα στον Αύγουστο, - τελευταίος Αύγουστος- η μαντάμ ΣΟΖΟΣΤΡΙΣ ΚΑΙ Η ΈΚΣΤΑΣΗ ΤΗΣ, παλιό ταχυδρομείο που καταφεύγει στην ανεπάρκεια στην επιείκεια της λήθης και μετά στην επανεύρεση : ......''θα περάσεις μαζί της πάνω απ' την Άβυσσο ενοποιώντας παλιές διάνοιες, αυτή η Γυναίκα θα είναι ένα κομμάτι μαργαριταριού Σελήνης θα μυρίζει αλόη και καμφορά ''θα προσπίπτει παρά τους πόδας του Θεού'', θα διαβάσεις τους πάπυρους ενοποιώντας τις διάνοιες -στο μαύρο και στο λευκό - ένα πρωί ο Σκύλος που σάς αγάπησε θα φροντίσει την Άρτεμη στα όνειρα στο Φως και στο Σκοτάδι της Εκάτης'', [10]/ μερικοί αναχωρούσαν από μια θεολογία αναπολήσεων ή ελαττωμάτων - ξανά οι χτύποι του ρολογιού στην αλμύρα της θάλασσας / ΣΟΖΟΣΤΡΙΣ : ....είμαι νεκρή σάς λέω, έχουν πουληθεί τα πάντα κι ο Αυτοκράτορας κι οι γυναίκες του κι οι φωνές που έρχονται από το λόφο αναμετριέμαι με την παρακμή καθώς εγκαταλείπουν οι στιγμές,- όλες οι στιγμές τη σφραγισμένη πόρτα κατά το τοπίο / ΕΓΚΟΥΤΣΙ : .....ο αναγνώστης απορρυθμίζεται - είμαι ο Τρελός - ο Ιερός Αρποκράτης θα σέρνω τον χορό αιώνες την αέρινη ματαιότητα της ύπαρξης- ήμουν σαν ακίνητος, κι αυτό παρακαλώ να το σημειώσετε - λησμόνησα να ζήσω ως έπρεπε - ακούμπησα στα κάγκελα μιας γέφυρας που με πηγαίνει απέναντι , αλλά πού;; - εκείνη ήρθε κοντά μου ανάμεσα στο αγιόκλημα και το φράχτη στο γρασίδι που ήταν τεφρό στην πάχνη έξω απ' το σύνορο, έξω απ' το σπίτι, στο παράθυρο με μια θέση δανεική στον άγνωστο τοίχο./ Αναχώρηση. Αποβάθρες .// 

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Γιασουνάρι Καβαμπάτα, Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών, Καστανιώτης, 2010, μτφρ. Εύη Κουκούμπιανη-Πολυτίμου  [ο Εγκούτσι αποτελεί ήρωα του έργου]

[2] η κ. Σόζοστρις διάσημη χαρτομάντισσα στην Έρημη Χώρα του Έλιοτ

[3] Μουσική για χαμαιλέοντες, τίτλος έργου του Τρούμαν Καπότε

[4] Nα υποφέρουν την απώλεια που φοβούνταν, ναι/ φρουροί μιας μόνης θέσης, για χρόνια λανθασμένης -W.H.Auden- στο Seamous Heaney, Η κυβέρνηση της γλώσσας, Πατάκης, μτφρ. Ερωτόκριτος Μωραίτης, 2008

[5] To πεπρωμένο τους ίδιο με το δικό σου θάναι [W.H.Auden, ο.π/ Seamous Heaney]

[6] Τρούμαν Καπότε, Μιας μέρας δουλειά- περ. Η λέξη- μτφρ. Ρούμπη Θεοφανοπούλου, οχτώβρης 84, τ. 38

[7] Βερχοβένσκι, πρόσωπο στους ''Δαιμονισμένους'' του Φ.Μ.Ντοστογιέφσκι

[8] ο.π.

[9] Βιολί για μονόχειρα- τίτλος ποιητικής συλλογής του Τ. Λειβαδίτη

[10] Israel Regardie, H Καββάλα και τα σύμβολά της, Ιάμβλιχος 1991, μτφρ. Απόστολος Κοντός