υλικό ''Οδύσσειας'' - του φώτη μισόπουλου

πρόζα για την κλεψύδρα του άβατου,- σαν την μετανιωμένη Κίχλη [1]

 

Περάσανε τὰ χρόνια φύλλα ἢ βότσαλα Θυμάμαι τὰ παιδόπουλα τούς ναύτες που έφευγαν Βάφοντας τὰ πανιά σαν την καρδιά τους Τραγουδοῦσαν τὰ τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Κι είχαν ζωγραφιστοὺς βοριάδες μὲς στα στήθια. / ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ

[πιθανό σκηνικό - ένα ναυάγιο στην άκρη της θάλασσας] : 

Η ΚΙΧΛΗ : .......δικαιοσύνη που θα διαρκέσει όσο κι εγώ ή μια γυναίκα με μαύρα που κλαίει δίπλα στην τελευταία απώλεια ή η επίσκεψη από μοχθηρία - ούτε ψυχή ούτε σώμα, - ο κύβος που βαθαίνει ακόμα και η νεκρή λογική - ένα αυτοσχέδιο λιλιπούτειο θέατρο από χαρτόνι- όπου επικρατεί ακριβώς το αντίστροφο - ο φόβος - οι πρωταγωνιστές έκλαιγαν κι έκαμναν χειρονομίες στην πλατεία και στα θεωρεία, οι θεατές συνωστίζονταν στη σκηνή, - δεν ξέρω τίποτα για τις επόμενες μέρες -λαχανιασμένες νωπογραφίες και affreschi-''αγαπάτε τις γυναίκες;;'' με σενάριο του Πολάνσκι - αργόσυρτες φωνές,- / ανάμεσα στην τρίτη και την τέταρτη πράξη έχουν περάσει πολλά χρόνια, όσα χρειάζεται ένα πένθος για να μορφοποιήσει τη γραφή μας - αυτή θα είναι κι η απαρχή των φαινομένων   

ΠΡΩΤΟΣ ΝΑΥΤΗΣ : ......η τέχνη των συσχετισμών και των ανέμων έχει τα λάθη και τις συμφορές που δεν ξέρουμε, παίζουμε μέσα στο δυνατό φως του ήλιου αλλάζοντας τη νύχτα με ναρκωμένες σπηλιές ή σπίτια που εξαερώθηκαν σε χρόνους που στοίχειωσαν και προσμονές που έδυσαν στην απομάκρυνση ή τη νοσταλγία - όπως ο Ελπήνορας περνώντας κατά τύχη φριχτός σακάτης και ρακένδυτος - έκανε πως δε γνωρίζει τη ζωή δολοφονώντας τους γλάρους που έμειναν στα χέρια του μέχρι το τέλος της Οδύσσειας, - ανώφελα τεκμήρια ερώτων πώς θα διαβεί το έλεος - την πύλη μιας ραψωδίας

ΑΝΤΟΝ ΠΑΒΛΟΒΙΤΣ [2]: .......ο παραστατικός χρόνος οι τελεσίδικες νύχτες - περιφρονημένοι, κακοποιημένοι βάναυσα αρχίζουμε απ' την αρχή - έπειτα προχωρούμε στο προσκήνιο καχύποπτοι, σ' ένα στοχασμό ολιγόλεπτο - τα λέμε όλα, λογοκρίνουμε τη μοναξιά- δεν αφήνουμε να ξέρουν - στο τέλος πέρασε κάποιος κατά τύχη, ''θα γυρίσουμε - μετά το γάμο'', είπε, ''οι καλλιτέχνες είναι δολοπλόκοι, -παρασύρονται εύκολα''.   

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΝΑΥΤΗΣ : ......ίσως ετοιμάσω τα πράγματά μου, [παύση] υπομονή ή αλληγορία, -''στη Νίνα που δεν ανήκει πουθενά''[3], οι γλάροι θάπρεπε να ταφούν με τις τιμές που έχει το πρωτόκολλο - όσοι χρειάζονται ένα πικρό σήμερα, το βλέμμα πεινασμένο σαν κάτι να οφείλουν - οι σάρκες ευτυχώς είναι παραδομένες - μάς κοιτούν απ' το βυθό - φροντίζει τα πάντα μόνη της από το πάτωμα ως το ταβάνι, δεν έχουν νόημα οι Βιβλιοθήκες των Νεκρών στη θάλασσα, το γνωρίζετε καλύτερα από μένα, ένα πρωί θα με ψάχνετε στην πιο χλωμή απομίμηση του χρόνου [με στόμφο] : Κονσταντίν Γαβρίλοβιτς Τρέπλεβ - καλύτερα Ελπήνωρ [4][γελάει] - αν και θαλασσινός απεικονίζεται ως γαιοκτήμονας [γελάει δυνατότερα]  

   

Η ΘΑΛΑΣΣΑ : .......οι φάροι - o αναίσχυντοι φαλλοί, οι υψικάμινοι, ένα πρώιμο βράδυ λερώνει την άκρη - την αρχή της νύχτας - το θέατρο που σάς εξιστορούσα συμβαίνει ανάμεσα στα προσωπεία, -καθώς παρελαύνουν-, και την ακολουθία του άρχοντα - καταφεύγουν σε σκηνικά μεγαλείου κι ερήμωσης, ρόλοι που θα βουλιάζουν στο ποτέ και στο πάντοτε[μεγάλη παύση]

ΤΡΙΤΟΣ ΝΑΥΤΗΣ : [μεθυσμένος τραγουδά una terzina dantesca] :

....μια πέτρινη σχεδία κει στην πλώρη

παληάς απόδρασής μου αντίγραφο

θαμμένοι θησαυροί σε κούφια όρη

-εξορκισμένο τελεσίγραφο

ή ο άντρας που κοιμάται στη σπηλιά

ο,τι μένει πίσω ψευδεπίγραφο

θα ψάχνει στης βροχής την αγκαλιά

την ιστορία της πικρής ζωής του

η περιπλάνηση θυμίζει τη θηλειά

ο θάνατος γυρίζει στο κρεβάτι

αισθάνθηκε στον ύπνο μια μιλιά

άγγιξε του Πολύφημου το μάτι -

η θάλασσα που ανάβλυζε φιλιά 

[μουσική με κρουστά και ήχους από κύματα και θαλασσοπούλια][ησυχία]

ΑΝΤΟΝ ΠΑΒΛΟΒΙΤΣ : ......νοιώθω πως φθείρω τη ζωή μαζί με τη δική μου, τι να οφείλουμε στις μακρινές σιωπές, πώς πεισματώνουν τα είδωλα κι έρχονται κατά πάνω μας αφήνοντας τα δειλινά στις τύχες των ή ένα σύννεφο που αρμενίζει μοιάζοντας με τη σιδερένια μπάλα του φυλακισμένου - για να στεκόμαστε προσεχτικοί ή ακίνητοι- οι γλάροι βρίσκουν τον κόρφο της θάλασσας που σβήνει στ' ακρωτήρια -όπως ξεχνάει κανείς το πεπρωμένο όταν είναι λεύτερος ή ερωτευμένος- ''τι γράφετε;;'', με ρώτησε, ''κάποτε όλα είναι μια απάτη'' και η Κίχλη όταν βυθίστηκε έμοιαζε με το πιάνο στο σαλόνι,-ακατοίκητο - έρημο εδώ και τόσους αιώνες όπως μεταχειρίζονται έναν τυφλό που σκέπασε τη μοίρα του γεμάτος ντροπή- από την μέσα, βέβαια, πλευρά της ζωής [μικρή παύση]

Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΤΟΥ ΤΖΟΥΣ : ......μου αρέσει που φοράτε πάντοτε μαύρα - ταιριάζει με την εξιλέωση,- τα βράδια γίνομαι ο πιο γέρος σ' αυτό το προάστιο για να ζήσω το αδύναμο φως της λάμπας, αυτό που προσέχει τον χαμαιλέοντα ενώ κατευθύνεται εκεί που μεγαλοστομούνε επικήδειους και βρισιές για την καμπούρα του πεθαμένου-/ [παύση] ανάμεσα στους Τέσσερις Πειρασμούς[παύση][5],- αυτή η ζωή έγινε πιο δύσκολη απ' τη δική σας, - θάρχεται να μου στρώνει το κρεβάτι, είπε, στην ανημπόρια μου, - θα ήμουν πιο ομιλητικός διασκεδαστικός για τον καθένα σαν Ο ΤΖΟΥΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ,- νεκρός ανάμεσα στις σελίδες ενός βιβλίου ή ανύπαρχτος, - όχι πως κι ετούτο είναι εύκολη υπόθεση, αλλά δεν θα χρωστούσε κανείς- ούτε ο ΜΕΝΤΒΕΝΤΕΝΚΟ τα 2000 ρούβλια του - ακούστε, - θα παντρευότανε, λέει, ένα βράδυ που θα ήταν όλα έτοιμα - [μικρή παύση] - σ' εκείνο το υπόγειο αναγνωρίζονταν οι παραδοξότητες και οι κακές συνήθειες του καθένα, ακολουθούσαν φιέστες και γιορτές, βεγγέρες - για να θαυμάσουνε οι όχλοι

Ο ΧΟΡΟΣ : ....ο θάνατος γυρίζει στο κρεβάτι

                           αισθάνθηκε στον ύπνο μια μιλιά

                           άγγιξε του Πολύφημου του μάτι -

                           η θάλασσα που ανάβλυζε φιλιά 

[Ησυχία][Σκοτάδι. Μια κλεψύδρα σ' ένα τραπέζι- σαν σε ''μυστικό δείπνο'', - φωτίζεται εντοπισμένα μόνο αυτή. Ο Ελπήνωρ κείται οριζόντια- γυμνός - πάνω στο τραπέζι]

Ο ΗΔΟΝΙΚΟΣ ΕΛΠΗΝΩΡ : [Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΝΑΥΤΗΣ φοράει εναλλάξ το προσωπείο του ΤΡΕΠΛΕΒ ή του ΕΛΠΗΝΟΡΑ] : .....the dead body on the bed starts up and lives [6] - κουβέντες βρώμικες - τα ίδια ξανά και ξανά [σηκώνεται αργά] πριν σάς στρίψω το βρωμολαρύγγι, δεν υπάρχει λίγος τόπος άδειος να πεθάνω - τα μαζεύω κι επιστρέφω , - επιστρέφω στη φωλιά μου μ' ένα στόμα ξένο- αυτά που έχω στο μυαλό είναι η βλακεία - σαν εικόνα στο κρανίο μου γεμάτο κόπρανα και κρασί [παύση] [καταφέρνει να ντυθεί από τη μέση και πάνω, συνεχίζοντας να πίνει, φτύνει - σταματά απότομα, βάζει το προσωπείο του ΤΡΕΠΛΕΒ] : 

ΤΡΕΠΛΕΒ : [τρυφερά].......η Νίνα Ζαρέτσνυ, - Νίνα Ζαρέτσνυ [7] [φωνάζει, μικρή παύση] ......πάντα με συγκινούσε ο αέρας, δεν είμαι τυφλός ποδοπατούσα το ένα βήμα μ' ένα άλλο, μια αργοπορημένη αυταπάτη ή αναχώρηση - και κάποτε σταματούσα χωρίς να πω τίποτα - ''εσείς'', μου λέει τότε, ''ποιο ήταν το έγκλημά σας;; η αλήθεια υπήρχε και πριν από σάς, σαν προαιώνια τιμωρία'', - όμως ένα βράδυ μου λέει πάλι ο νεωκόρος ''δεν θυμάστε, ο θάνατος ήταν στην τελευταία πράξη κι ο έρωτας έμοιαζε μ' εκείνα τα ακίνητα που μεταβιβάζονται ή πουλιούνται πριν τελειώσει για τα καλά η εκφορά της νεκρής'' και ήταν τόσο σίγουρος που όταν έβηχε έκαμνε βιώσιμο το χάος όπως εκείνα τα αρχοντικά που λιώνουν απρόσωπα -ένας βουβός σπαραγμός σαν να υπάρχουμε από την άλλη μεριά του σύνορου και δίχως τους υπόλοιπους

ΤΟ ΣΜΗΝΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΛΑΡΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΔΥΣΣΕΙΣ : .....αλλά εκείνη τη μέρα επέμενα ν' αφήσω το κηροπήγιο όπως μάς γνέφει ένας δεύτερος φίλος- κι έτσι φοβήθηκαν οι δολοφόνοι κι οι λογής λογής τυμβωρύχοι, ''άκου '', της λέω, ''όλα είναι ανεπαίσθητα όπως μια νότα που ξεχνιέται στα πόδια μας ή τ' ανυποψίαστα ρημοκλήσια καθώς το μέλλον του κόσμου είναι ανυπόφορο κι είπε ο,τι ωραιότερο σκεφτόμουν, όπως ''να τα φυλάξεις με προσοχή'' -''γιατί πού και πού πρέπει να χανόμαστε για ν' αποκτάει την εξήγησή του ο κόσμος''

Η ΚΙΧΛΗ : .......έτσι αποφάσισα ν' αμυνθώ, - μπορεί από έλλειψη ψυχραιμίας - σε μια κατάφαση αθωώνονται οι χτεσινές ενοχές ή το τίμημα της ύπαρξης που έχει μάθει για τα δέντρα και πρέπει τώρα μ' ένα φτερό να γράψουμε πόσα χάθηκαν από μπροστά μας,  πόσοι πέθαναν ή αν παζαρέψαμε την αλαφροίσκιωτη ζωή μας, τι μένει, τελικά, ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι [μουσική]   

ΧΟΡΟΣ : .......ή ο άντρας που κοιμάται στη σπηλιά

                  ο,τι μένει πίσω ψευδεπίγραφο

                  θα ψάχνει στης βροχής την αγκαλιά

                  την ιστορία της πικρής ζωής του

[ΑΥΛΑΙΑ]

  

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ : 

[1] Γ. Σεφέρης, Το ναυάγιο της Κίχλης 

[2] Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωβ, Ο Γλάρος  

[3] παρφρ. ο.π.

[4] Γ. Σεφέρης, Ο ηδονικόςΕλπήνωρ

[5] Τόμας Έλιοτ, Φονικό στην Εκκλησιά, μτφρ. Γ. Σεφέρης, Ίκαρος, 1974 [Ο Τόμας Μπέκετ, κεντρικό πρόσωπο στην τραγωδία, αντιμετωπίζει τους τρεις πειρασμούς όπως εκείνοι στην έρημο του Κυρίου που επιτέθηκαν σ' Αυτόν- ο τέταρτος είναι ο Εαυτός, κενός από κάθε ουσία απέναντι σε Κείνον]

[6] το νεκρό σώμα σηκώνεται απότομα κι εγείρεται [Fernando Pessoa, Αντίνοος, μτφρ.Κ. Λάνταβος, Αρμός, 2006

[7] Νίνα Ζαρέτσνυ, ο ενθουσιώδης και τραγικός έρωτας του Τρέπλεβ στον Γλάρο του Τσέχωβ

Χρέος: Αλήθειες και ψέματα – του Νίκου Μπογιόπουλου

Πριν από 6 χρόνια οι Σαμαράς – Βενιζέλος έστησαν πανηγύρια για το PSI. Ήταν εκείνη η προηγούμενη «ελάφρυνση χρέους» που επέφερε διάλυση των νοσοκομείων, κατάρρευση των ταμείων, ισοπέδωση των μικροομολογιούχων.

    Τώρα έχουμε το δεύτερο – το «αριστερό» πλέον – ημίχρονο του ίδιου… πανωλεθρίαμβου για το λαό. Η κυβέρνηση του κόμματος που μιλούσε για «κούρεμα», για «απομείωση» και για «διαγραφή» του χρέους, η κυβέρνηση που ήδη από το τρίτο Μνημόνιο υπέγραψε ότι «ονομαστικό κούρεμα του χρέους δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί», η κυβέρνηση που έβαλε την υπογραφή της κάτω από το κείμενο «οι ελληνικές αρχές επαναβεβαιώνουν την ανεπιφύλακτη δέσμευσή τους  να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς τους πιστωτές πλήρως και εγκαίρως», μιλά για «ελάφρυνση χρέους» και στήνει τα προεόρτια της φαραωνικής επικοινωνιακής προπαγάνδας της «εξόδου από τα Μνημόνια».

    Φυσικά τα περί «ελάφρυνσης του χρέους» είναι μια ακόμα απάτη με την οποία το κρέας βαφτίζεται ψάρι. Στην ουσία οι διευθετήσεις μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ για το πως η Ελλάδα θα τους πληρώνει και μετά το 2030 και αενάως(και όχι αν θα τους πληρώσει), για ένα χρέος το ληστρικό χαρακτήρα του οποίου θα δούμε στην συνέχεια, παρουσιάζεται σαν «ελάφρυνση». 

    Η πραγματικότητα, όμως, είναι αμείλικτη: Μνημόνιο σημαίνει εκατοντάδες νόμοι και 30.000 μνημονιακές εφαρμοστικές ρυθμίσεις. Σημαίνει κλοπή δικαιωμάτων και δεκάδων δισεκατομμυρίων από το λαό. Τι από αυτά ακυρώνεται και επιστρέφεται με την περιλάλητη «έξοδο» και μάλιστα «καθαρή»; Τίποτα!  Μνημόνιο σημαίνει: α) Λιτότητα, β) εκποίηση, ενεχυρίαση, υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, γ) καθεστώς εποπτείας και επιτήρησης της χώρας. Τι από αυτά σταματά με την κατ’ ευφημισμό «ρύθμιση για το χρέος»; Τίποτα! 

    Πρώτο: Μετά και την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου η λιτότητα με την μορφή των εξωφρενικών και ματωμένων πλεονασμάτων που διαρκούν μέχρι το 2060 (!) ισοδυναμεί με αφαίμαξη που μόνο για την περίοδο 2019 – 2022 ξεπερνά τα 40 δισ. ευρώ! Ταυτόχρονα οι νόμοι που περικόπτουν εκ νέου τις συντάξεις και μειώνουν στο μισό το αφορολόγητο δεν επιδέχονται καμίας παρερμηνείας. 

    Δεύτερο: Το τρίτο Μνημόνιο και η διαρκής επιβεβαίωσή του μέσα από τις περιβόητες «αξιολογήσεις» ισοδυναμεί με επιβολή καθεστώτος αιώνιας και σίγουρα μέχρι το 2014 (!) εκποίησης του δημόσιου πλούτου  μέσω της δράσης του «Υπερταμείου» που συνεχίζει την κατάπτυστη πρόνοια του πρώτου Μνημονίου περί παραίτησης της χώρας από την ασυλία των περιουσιακών της στοιχείων έναντι των δανειστών.

    Τρίτο: Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν τα προχτεσινά για το χρέος που προσδιορίζουν τον χαρακτήρα της επιτήρησης και μετά την… «έξοδο»,  υπάρχει η ίδια η αρχιτεκτονική της ΕΕ όπως καταγράφεται στον Κανονισμό της «αριθ. 472 της 21ης Μαΐου 2013» που προβλέπει διατήρηση για πολλές δεκαετίες της εποπτείας και σίγουρα όχι πριν να «εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής» της Ελλάδας από τους τοκογλύφους – «σωτήρες» της .

    Τέταρτο: Στα παραπάνω πρέπει να προστεθούν τα δεκάδες «προαπαιτούμενα» της 4^ης αξιολόγησης, ανάμεσά τους η επίσπευση μαζικών πλειστηριασμών, οι νέες αυξήσεις στον ΕΝΦΙΑ από το 2019 και καθώς και η ρήτρα  μη αναστρεψιμότητας της «έκθεσης συμμόρφωσης» στο προχτεσινό Eurogroup όπου ο «αριστερός» Τσακαλώτος υπέγραψε ότι κανένα μνημονιακό μέτρο που έχει επιβληθεί μέχρι σήμερα δεν πρόκειται να καταργηθεί!

    Αυτή είναι η «έξοδος», αυτή είναι και η «ελάφρυνση» για την οποία μιλούν και που ουσιαστικά σημαίνει ότι ο τόπος ξεκίνησε από τα Μνημόνια λόγω ελλειμμάτων, κινούμαστε στα Μνημόνια ελέω πλεονασμάτων και πορευόμαστε στο διηνεκές με Μνημόνια ένεκα χρέους…

   Πάμε, όμως, να δούμε όταν γίνεται λόγος για χρέος περί ποιου πράγματος πρόκειται: 

***

    Παρατήρηση πρώτη: Το 2009 το δημόσιο χρέος ήταν στο 129% του ΑΕΠ και σε απόλυτα μεγέθη 298 δισ. ευρώ. Σήμερα (Προϋπολογισμός 2018, Πίνακας 4.2, σελ 121) μετά από οχτώ χρόνια αδιάκοπης βαρβαρότητας, μετά από τρία Μνημόνια, χαράτσια και «κουρέματα», το χρέος εκτινάχτηκε στο 179% του ΑΕΠ και σε απόλυτα μεγέθη πάνω από 332 δις ενώ τα τελευταία στοιχεία καταγράφουν το χρέος της κεντρικής διοίκησης (ΟΔΔΗΧ, 31/3/2018) στα 343,7 δις. 

    Συμπέρασμα πρώτο: Η πολιτική αυτή, είτε με μπλε και πράσινους, είτε με τους ροζ, όχι μόνο δε μειώνει το χρέος αλλά το μεγαλώνει, το διογκώνει, το εκτινάσσει. Το χρέος είναι κατά 50 μονάδες μεγαλύτερο ως ποσοστό του ΑΕΠ από τη στιγμή που υποτίθεται ότι άρχισαν να το μειώνουν!

***

    Παρατήρηση δεύτερη: Λένε ότι παίρνουν δάνεια για να ενισχύσουν το κράτος και το λαό. Ψέματα! Μέχρι τώρα από τα Μνημόνια τα συνολικά δάνεια που έχουν εκταμιευτεί ανέρχονται σε 262 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο σύμφωνα με τα στοιχεία τόσο του κ.Σταϊκούρα που κατατέθηκαν στη Βουλή το 2014, τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας και τις τελευταίες ανακεφαλαιοποιήσεις, οι τράπεζες με τη μορφή πακέτων και ενισχύσεων έχουν λάβει πάνω από 300 δισ. ευρώ.

    Συμπέρασμα δεύτερο: Τα δάνεια, που αυξάνουν και δεν μειώνουν το χρέος, όχι μόνο δεν πάνε στον λαό και στην ενίσχυση της οικονομίας, αλλά στο σύνολό τους και ακόμα περισσότερα πάνε στους τραπεζίτες και κανείς άλλος δεν τα έχει δει. Τι τα κάνουν οι τραπεζίτες καλό θα ήταν να μας το εξηγήσουν οι εκπρόσωποι της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ που τους τα δίνουν.

***

    Παρατήρηση τρίτη: Λένε ότι παίρνουν δάνεια γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε το κράτος να πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Ψέματα. Την ίδια περίοδο που οι «εισροές» δια του δανεισμού ήταν τα 262 δισ. ευρώ της τρόικας, ο ελληνικός λαός (Προϋπολογισμός 2018, Πίνακες 4.6, σελ 124) για το διάστημα 2010 – 2018 είδε σε τόκους, σε χρεολύσια, σε δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους να εγγράφεται δαπάνη 296,5 δισ. ευρώ. Δηλαδή 35 δισ. ευρώ παραπάνω (στον δε κωδικό για εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει εγγραφεί το 2017 ποσό ύψους 541 δισ. ευρώ)!

    Συμπέρασμα τρίτο: Με τα δάνεια δεν πληρώνουν μισθούς και συντάξεις. Αντίθετα: Είναι οι κομμένοι μισθοί, είναι οι κομμένες συντάξεις, είναι η δυστυχία και η καταστροφή του ελληνικού λαού μέσω των οποίων πληρώνονται τα δάνεια. Συνάπτουν δάνεια για να πληρώνουν με τόκο τα προηγούμενα δάνεια και κόβουν μισθούς και συντάξεις υποβάλλοντας τον λαό να πληρώνει με το αίμα του και τα παλιά και τα νέα δάνεια.

***

    Παρατήρηση τέταρτη: Λένε ότι η Ελλάδα παίρνει δάνεια γιατί έχει χρέη. Ψέματα! Ισχύει ακριβώς το αντίστροφο: Η Ελλάδα – και κάθε κράτος – έχει χρέη επειδή ακριβώς παίρνει δάνεια τα οποία άλλοι τα ξεκοκαλίζουν και άλλοι τα πληρώνουν.

Υπενθυμίζουμε: Στην Ελλάδα είχαμε χρέος πριν ακόμα δημιουργηθεί ελληνικό κράτος, ως απόρροια των λεγόμενων «δανείων της ανεξαρτησίας» που φυσικά δεν έφτασαν ποτέ στον ελληνικό λαό.

Σημειώστε: Ο Ψυρούκης, ο ιστορικός Καρολίδης καθώς και ο Νίκος Μπελογιάννης στο βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» έχουν καταγράψει ότι από την Επανάσταση του 1821 μέχρι την χρεοκοπία του 1932 επί Βενιζέλου, η Ελλάδα είχε δανειστεί 2 δισ. φράγκα, είχε καταβάλει στους δανειστές 2,4 δισ. φράγκα κι όμως τους χρωστούσε ακόμα 2 δισ. φράγκα, όσα δηλαδή είχε δανειστεί εξ αρχής! 

Σημειώστε επίσης: Από το 1998 μέχρι σήμερα η δαπάνη εξυπηρέτησης του χρέους της κεντρικής διοίκησης (Εισηγητική Έκθεση Προϋπολογισμού 2018, σελ. 124) ξεπερνά αθροιστικά τα 631 δισ. ευρώ! Το ποσό είναι αδιανόητο. Ακόμα όμως πιο αδιανόητο είναι το γεγονός ότι ενώ ο λαός πληρώνει ένα σκασμό σε τοκογλυφικά, οι σωτήρες, εντός και εκτός Ελλάδας του λένε ότι του κάνουν και «ελάφρυνση» για να τους πληρώνει μέχρι το 2060, οπότε πάλι τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα τους χρωστάνε άλλα τόσα!

    Συμπέρασμα τέταρτο: Αυτός ο κατήφορος δεν πρόκειται να σταματήσει. Και σίγουρα δεν πρόκειται να τον σταματήσουν ούτε τα Μνημόνια που τώρα θα τα βαφτίσουν «μεταμνημόνια», ούτε οι επιμηκύνσεις, ούτε οι «αναδιαρθρώσεις», ούτε οι τρόικες που της βάφτισαν «θεσμούς» και… «περεστρόικες».

Με αυτές τις «τεχνικές», το αποτέλεσμα είναι σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών να επέρχεται – όπως περιέγραφε ο Λένιν – ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που 20 φορές ως τώρα πληρώθηκε».

***

    Παρατήρηση πέμπτη: Οι προηγούμενοι έλεγαν ότι τα χρέη και τα ελλείμματα που «έπρεπε» να αντιμετωπιστούν δια της εξοντωτικής φορολογίας οφείλονταν στο ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», στο γεγονός ότι – κατά ορισμένους – ο λαός είναι τεμπελχανάς και κοπρίτης και ότι οφείλονταν στους μισθούς και τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Οι σημερινοί λένε ότι για τα χρέη φταίνε οι προηγούμενοι των οποίων, όμως, την πολιτική συνεχίζουν και ότι οι φόροι απαιτούνται ώστε δια των πλεονασμάτων να εξασφαλιστούν οι αφενός οι πληρωμές. αφετέρου τα… αντίμετρα. Πρόκειται για αθλιότητες. Σημειώστε: Οι φόροι που θα πληρώσει ο λαός το 2018 ανέρχονται στα 48,2 δισ. ευρώ (Προϋπολογισμός 2018, Πίνακας 35, σελ 59). Οι μισθοί και οι συντάξεις μετά βίας φτάνουν στα 12,3 δισ. ευρώ (Πίνακας 3.7, σελ. 63). Συνολικά, δε, ο λαός έχει πληρώσει σε φόρους από το 2010 μέχρι το 2018 το ποσό των 423,056 δισ. ευρώ (Πίνακας 3.5, σελ. 59). Δηλαδή και οι μισθοί και οι συντάξεις (ό,τι έχει απομείνει) πληρώνονται από τους φόρους του λαού και όλοι οι υπόλοιποι φόροι, που ένα απειροελάχιστο μέρος τους έχουν το θράσος να το βαφτίζουν «αντίμετρα», αντί να γυρίζουν στο λαό, πάνε κατά δεκάδες δισ. ευρώ σε τοκογλύφους σε δανειστές και πιστωτές.

    Συμπέρασμα πέμπτο: Όσοι τα λένε αυτά λοιπόν περί «κοπρίτη» λαού, και όσοι παριστάνουν τους «αριστερούς» μοιράζοντας κόλλυβα από την κηδεία ενός λαού που οι ίδιοι έχουν θανατώσει,  είναι οι πραγματικοί πολιτικοί κοπρίτες. Τα χρέη, τα ελλείμματα αλλά και τα πλεονάσματα είναι κομμάτια του συνολικού δημόσιου πλούτου που κάποιοι λίγοι κηφήνες τον υπεξαιρούν διαχρονικά. Τα δάνεια που προκαλούν τα χρέη δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) σε μισθούς και συντάξεις εργαζομένων. Επιστρέφουν σχεδόν στο σύνολό τους σε δανειστές και τοκογλύφους! Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στην Υγεία και την Παιδεία. Πάνε στους τραπεζίτες, στους κεφαλαιοκράτες που τα απομυζούν για να χρηματοδοτούν τις μπίζνες και τις ανακεφαλαιώσεις τους. Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στο ανύπαρκτο κράτος Πρόνοιας. Πάνε για να καλύπτονται οι τρύπες από τις φοροαπαλλαγές, τις φοροελαφρύνσεις, τα «πακέτα» ενισχύσεων, τις επιχορηγήσεις προς την ολιγαρχία.

***

    Παρατήρηση έκτη: Για να βρούμε τι είδους είναι το χρέος δεν έχουμε παρά να κάνουμε το εξής: Παίρνουμε τις διαρκείς φοροαπαλλαγές, τα θαλασσοδάνεια, τις χαριστικές ρυθμίσεις προς μονοπώλια, πολυεθνικές, εργολάβους και τραπεζίτες, προσθέτουμε τις ΝΑΤΟικές δαπάνες στις οποίες οφείλεται τουλάχιστον το ¼ του χρέους, σε αυτά προσθέτουμε την υπέροχη Ολυμπιάδα που ακόμα δεν ξέρουμε πόσο κόστισε, πάνω σε αυτά βάζουμε τις διαρκείς υπερκοστολογήσεις των δημόσιων έργων, προσθέτουμε τις ολέθριες συνέπειες της ένταξης στην ΕΕ με την καταβαράθρωση της παραγωγικής βάσης, προσθέτουμε τις επίσης ολέθριες συνέπειες της λεγόμενης «απελευθέρωσης της αγοράς» ειδικά στον τομέα της μεταφοράς κεφαλαίων στο εξωτερικό, βάζουμε ως κερασάκι στην τούρτα την πολιτική της υπονόμευσης και της διαφθοράς στις κρατικές επιχειρήσεις, και θα έχουμε βρει και το μέγεθος και τα αίτια του χρέους.

    Συμπέρασμα έκτο (και βασικό): Αυτό το χρέος είναι όλο ειδεχθές, είναι όλο επαχθές, είναι όλο ληστρικό, και είναι όλο παράνομο. Και δεν εννοούμε παράνομο με την «στενή» νομική έννοια. Εννοούμε ότι είναι πολιτικά παράνομο. Η αντιμετώπισή του, επομένως, δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική. Που σημαίνει: Άλλη πολιτική λύση, προς όφελος του λαού, από την άρνηση πληρωμής ενός χρέους που ο λαός και δεν το χρωστάει και το έχει πληρώσει (!) δεν υπάρχει.

***

    Τα παραπάνω, παρότι άκρως ελληνικά, δεν συνιστούν μια ελληνική ιδιαιτερότητα, αλλά μια καπιταλιστική κανονικότητα. Εξηγούμαστε:

·                         Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές τους για αποπληρωμή παλιότερων χρεών το διάστημα 1984 – 2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρισ. δολαρίων!

    Χαρακτηριστικό επίσης το παράδειγμα που έρχεται από τη δεκαετία του ’80 και αποτυπώνεται στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας:

·                         Στις αρχές του 1980 το χρέος που είχαν 109 «πιστολήπτριες» χώρες προς τους πιστωτές τους ήταν 430 δισ. δολάρια. Παρά το γεγονός ότι μέχρι το 1986 είχαν πληρώσει σε τόκους 336 δισ. δολάρια, στο τέλος της ίδιας χρονιάς είχαν φτάσει να χρωστάνε πάνω από 880 δισ. δολάρια. Μέσα σε μια εξαετία, δηλαδή, χρωστούσαν ποσό υπερδιπλάσιο από εκείνο που αρχικά είχαν δανειστεί, και ενώ την ίδια ώρα είχαν ήδη πληρώσει σε τόκους τα 4/5 των αρχικών δανείων!

    Αν κάτι απορρέει ως πολιτικό συμπέρασμα από τα προηγούμενα είναι ότι η λύση σε αυτή την ατέλειωτη φρίκη δεν θα έρθει ούτε με την «ελάφρυνση», που πριν ήταν «επιμήκυνση», που πιο πριν ήταν «κούρεμα» και που πάντα καταλήγει σε δούλεμα, όπως εκείνοι οι λογιστικοί προσδιορισμοί για το ποιο είναι το «καλό» και ποιο είναι το «κακό» χρέος, ποιο είναι «επονείδιστο» χρέος και ποιο όχι. Το χρέος είναι όλο επονείδιστο και κυρίως είναι όλο πληρωμένο από έναν λαό που δεν είχε καμία οφειλή, αλλά το πλήρωσε. Εναπόκειται, τελικά, στον ίδιο τον λαό να επιβάλει εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις και εκέινες τις κοινωνικο-οικονομικές ανατροπές που θα καταστήσουν το πληρωμένο χρέος και διαγραμμένο.

    Με άλλα λόγια: Μιλάμε για πλήρη, ολική και οριστική διαγραφή του χρέους. Και εδώ έρχεται η ερώτηση: Και πώς θα γίνει αυτό; Μονομερώς; Απάντηση: Μα φυσικά μονομερώς! Τι περιμένετε; Να ορθώσει τα στήθη του ο Τσκαλώτος ή να τείνουν ευήκοον ους,  ποιοι; Οι κερδοσκόποι; Οι τοκογλύφοι; Το πιστεύει κανείς στ’ αλήθεια αυτό;

    Εμείς, αντιθέτως, πιστεύουμε αυτό που έλεγε ο Άνταμ Σμιθ: Κανείς εκτός από κάποιον ζητιάνο δεν επιλέγει να εξαρτάται από την γενναιοδωρία των συμπολιτών του.

    Αυτό που έλεγε ο Άνταμ Σμιθ για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, στις σχέσεις μεταξύ κρατών και διεθνών οργανισμών ισχύει 1.000 φορές. Και να το ξεκαθαρίσουμε: Ο Άνταμ Σμιθ δεν ήταν κομμουνιστής. Πατέρας του καπιταλισμού θεωρείται.

 imerodromos

Η δύναμη της γραβάτας... - Λίλα Μήτσουρα

Δεν περίμενα ποτέ ότι μία γραβάτα θα είχε τόση δύναμη, τόση εξουσία, τόση προδοσία… 

Πάνω σε μία γραβάτα χτίστηκε ολόκληρη η επιχείρησή τους. 

Πάνω σε μία γραβάτα κόκκινη που δεν φορέθηκε αρχικά, γιατί η ουσία του ρόλου κρυβόταν στο τέλος!!! 

Ο ρόλος της κόκκινης γραβάτας που φορέθηκε στο τέλος της παράστασης. 

Κόκκινη σαν τον αίμα του ελληνικού λαού που χύνεται καθημερινά από την πρώτη μέρα που τέθηκαν σε εφαρμογή τα μνημόνια. 

Επιχείρηση γραβάτα λοιπόν. 

Άλλοι τη φορούσαν για να δείχνουν σοβαρότητα εντιμότητα κύρος για να πείσουν ότι είναι ικανοί για να ξεπουλούν την χώρα μας, την πατρίδα μας, το έθνος μας. 

Ετούτοι τώρα την έβγαλαν για να μας πείσουν ότι διαφέρουν από τους άλλους . 

Ότι αυτοί είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, δεν φορούν λαιμοδέτες . 

Αυτούς τους έχουν για μας. Μας κρεμούν καθημερινά με όλους τους ανάλγητους νόμους που τους στέλνουν από το κέντρο επιχειρήσεων, σε ξένη γλώσσα κιόλας. 

Μία γραβάτα, φορεμένη η αφόρετη, εντυπωσιακά κόκκινη, για να αντισταθμίζει το χρώμα της ντροπής που δεν έχουν. 

Πώς λέγεται το πολίτευμα μίας χώρας που δεν έχει δικαίωμα να ψηφίσει ούτε ένα νόμο χωρίς την έγκριση των μεγάλων;

Πώς λέγεται μία χώρα που έχει ανασταλεί το σύνταγμά της; 

Πώς λέγεται το πολίτευμα μίας χώρας που διαλέγει χειραγωγήσιμους συνεργάτες για να εκλεγούν, απόλυτα εκβιάσιμοι; 

Πώς λέγεται αυτός που εκλέγεται με άλλο πρόγραμμα και που την επόμενη της εκλογής τους το αλλάζει εντελώς και σε κοροϊδεύει κατάμουτρα με έναν έρπη;

Πώς λέγεται αυτός που κυβερνά έναν λαό ενώ είναι μειοψηφία;

Πώς λέγεται το πολίτευμα που τις αποφάσεις τις παίρνουν λίγοι; Πολύ λίγοι… 

Ας βρούμε τις απαντήσεις έχοντας στο μυαλό ότι η επιτυχία του ρόλου στηρίχτηκε σε μία γραβάτα και μόνο. 

Στηρίχτηκε στην βιτρίνα. 

Σε μία γραβάτα που δεν φορέθηκε. 

Και η παράσταση έλαβε τέλος όταν επιτέλους την φόρεσε. 

Σαν να ήθελε να μας πει ότι και αυτός δεν διαφέρει από τους άλλους. Τους ξεπουλητάρηδες τους γραβατωμένους. 

Για αυτό και κόκκινη . 

Όχι λόγω ντροπής, όχι! 

Απλά για να μας επιβεβαιώσει ότι στο λαιμό του κρεμασμένο είναι το αίμα των Ελλήνων. 

Γελά ευτυχισμένος, ευχαριστεί μερικούς. 

Κάποιους δεν τους αναφέρει, όχι τυχαία όμως. 

Τι να ευχαριστήσει; Τα ναζιστικά μορφώματα και το εξόριστο μικρό που τον στήριξαν για να επιτελέσει τούτο το έγκλημα;

Κάποιες ευχαριστίες δεν λέγονται . 

Όπως για παράδειγμα είναι δυνατόν να ευχαριστήσει τους διοργανωτές των ολιγόωρων διαδηλώσεων που βοήθησαν να εκτονωθεί η οργή της λαϊκής χύτρας! 

Όχι βέβαια! 

Αυτό εννοείται. Κανείς δεν μπορεί να φέρει εις πέρας τέτοιο είδους επιχείρηση μόνος του. 

Θέλει βοήθεια και την είχε φυσικά. 

Όσοι δεν άκουσαν το όνομά τους στις ευχαριστίες να μην ανησυχούν παρακαλώ πολύ! 

Τους γνωρίζει ο κόσμος. 

Έναν έναν και όλους μαζί όσους βοήθησαν. 

Όπως γνωρίζει ότι υπεύθυνη είναι και η ανοχή που έδειξε σε αυτούς τους πολιτικούς απατεώνες, τους με ή χωρίς γραβάτα. 

Γνωρίζει ο ελληνικός λαός ότι και αυτός είναι υπεύθυνος για την κατάντιά του. 

Η παράσταση είναι προς το τέλος της. 

Ο ρόλος της βιτρίνας έλαβε τέλος. 

Χαμογελά λοιπόν ευτυχισμένος και έτσι απλά και λαϊκά και απόλυτα καθημερινά 

Σαν ηγέτης της πλαϊνής πόρτας πετάει την γραβάτα. 

Τι να την κάνει πλέον;

Ο ρόλος της τελείωσε… 

Για φαντάσου όμως ε! Δύναμη που είχε μία γραβάτα…

ΠΗΓΗ