πρόζα για ένα λείψανο του φωτη μισοπουλου

...το λείψανο προέρχεται απ' το πτώμα

                                                                     ALTER BENJAMIN

Η ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ WALTER BENJAMIΝ [1]: ......η απέραντη απογοήτευση περιέχει απέραντη νοημοσύνη - ένα βράδυ, ήταν όλα τόσο αθώα, σα να ζούσε η ανθρωπότητα από μόνη της - ή εκείνες οι παλιές βιογραφίες τα δειλά δάχτυλα όταν κινούνται πάνω στο άγνωστο σώμα, - έργα νηπτικά και συναξάρια αγίων, -κλεμμένα-, την ώρα που βήχει ο νεκρός - ''εσείς'', - μου λέει, τότε, ο κατάδικος, που μύριζε το στόμα του, - ''ποιον ψάχνετε, καθώς εμείς εδώ και πολλά χρόνια έχουμε αναληφθεί στους ουρανούς μετά το μέγα αμάρτημα'', - ''εγώ'', του λέω, ''δεν ψάχνω κανένα, ζωγραφίζω χάρτινα κουμπιά να έχω κάτι να χαρίζω στα ταξίδια μου, - αλλά το πλήρωσα ακριβά, σαν εκείνον με την μοναχική γυναίκα - που τον συλλάβανε, - και τι δουλειά είχε ο ανόητος να στέκει δίπλα της, αφού κι ο ιεροκήρυκας κρύφτηκε να πιει ο,τι απέμεινε απ' το μνημόσυνο - τουλάχιστο με τον πρέποντα σεβασμό'' - κι όταν μιλούσαμε κάποιος πηδούσε απ' τα κάγκελα χωρίς καθυστέρηση, αλλιώς θα ήταν σα ν' αρνιόταν τα φαινόμενα στη μέση του δρόμου, γι' αυτό ερωτεύτηκα τόσο αργά μετά τα όσα συμφωνήθηκαν, - κι άπλωνα την εφημερίδα στο τραπέζι μήπως τους βρίσκαμε την άλλη μέρα - ποιους;;- και γιατί;;; - δηλητηριασμένες εξεγέρσεις, τρένα που χάθηκαν σε υπόγειες στοές κι ο τυφλός εραστής άργησε αν και πλήρωνε καλά κι ο χρόνος του ήταν ασήμαντος σαν κρυφό γέλιο ή όπως χαρίζεις τα ψιλά απ' το παγκάρι για το καλό της ενορίας και δε σε βλέπει κανείς και τα βράδια επέστρεφε ο μέθυσος πατέρας μας - από κείνο το μακελειό, πεθαμένος κι αυτός από αιώνες μ' ένα σκυλί στον κόρφο του ψάχνοντας την είσοδο του λεωφορείου, - καθώς χανόταν μυστηριωδώς τα μεσάνυχτα - και ποιος θυμάται πια τους δρόμους πού οδηγούνε ή εκείνο τα βαρετό μέρος στη θάλασσα που κάναν έρωτα οι φτωχοί ή ένας γάμος που έγινε ο ίδιος δυο φορές για να μαζέψουμε τη ματαιότητα που δε χωρούσε απ' τον ακάλυπτο και πάντα ένας θα είναι η αιτία και για την αδικία των άλλων κι όλοι μαζί ψάλλαμε στη διαπασών το ''Δόξα εν υψίστοις'' - εγώ μάλιστα κρατούσα το ''ίσον'' όπως εκείνη η μυστική εσωτερική κλωστή που φανερώνεται τις νύχτες για να ενώσει τα όνειρα των τρελών που έζησαν στερημένα και σε πλήρη αφάνεια.

Ο ΥΠΑΙΝΙΓΜΟΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ [2] : .......στη θλιβερή αγνότητα του παραμορφωτικού καθρέφτη - η αχλύ που αρχίζει να σκεπάζει τα πάντα ή ο Οιδίποδας που ακόμα αγνοεί πώς πέθανε ο Λάιος ή εκείνη η κουβέντα στον Κήπο του Επίκουρου : το αίνιγμα : η απερίληπτη σάρκα, ο ώμος της γυναίκας που έχει γυμνωθεί σε καθαρτήρια όψη - νωπό βράδυ που κρίνει την έκβαση / και νύχτες, πολλές νύχτες - /μέσα σε δυο νύχτες, - σε μια μόνο νύχτα - ''δεν με νοιάζει η υστεροφημία σας, ακόμα και τα δέντρα το ένα δίπλα στο άλλο είναι ανύπαρκτα με ίδια μυστικά'', επαναλάμβανε σαν ηχώ - ''υπάρχει μια ακόλαστη λογική'' - αυτή η στέγη μάς ακολουθεί όπως μια τυφλή παρεξήγηση, η εντύπωση της αξέχαστης νεκρής που είναι έτοιμη ν' αφεθεί σε στιγμιαίες ερωτικές ακηδίες, - δίχως αυτό να σημαίνει - εξομολογούμαι - πως είμαι ντετερμινιστής, [μεγάλη παύση]- 

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ : .......σάς αγάπησα από τότε που ήμουν αντικείμενο μιας λευκής μυθολογίας, - [ο Προμηθέας φαίνεται κουρασμένος - μεταξύ μας]- 

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ : ......προσωπική μου ευχαρίστηση να δημιουργώ σχέσεις, να μπλέκομαι στα αλγεινά παιχνίδια του έρωτα ή του πολέμου,

- όπως το έχει καταδείξει μ' ευγλωττία ο κ. Ζιντ [γελάει][3]  

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ : ......συνήθως καταλήγουν σε μια υπερφυσική μοναξιά [παύση] - ή στην Αποκάλυψη   

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ : .......εννοείτε τα ψέμματα ή την αλήθεια μιας ανυποχώρητης ιερότητας [παύση]. 

Η ερωμένη του Εγκούτσι, για παράδειγμα, ξαναβρίσκεται στο Σπίτι....[4]

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ : .......στο Σπίτι ;;

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ : ....ναι 

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ : .....λέγατε ότι θα με συστήνατε  

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ : ......και τώρα αν θέλετε / 

......έφυγαν αμέσως για το πιο σκιερό δωμάτιο στο βάθος του Λαβυρίνθου[σκοτάδι].//   

ΟΠΟΥ Ο ΑΜΛΕΤ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟΝ BENJAMIN : ......μια μέρα εξαφανίζονται αρκετά από τα συνηθισμένα ονόματα που γνωρίσαμε, ανάμεσα στη λησμοσύνη και την τοπογραφία των αναμνήσεων ή τις εφήμερες εξεγέρσεις - διηγείσαι τη ζωή ενός άλλου - ο χτύπος στην πόρτα, ντυμένος σαν επώδυνη καταδίωξη, κοιτάζοντας ανήσυχα το είδωλο - και τελικά είσαι συ - νύχτες που μάταια περίμενα ή μια φωνή στο σκοτάδι, σαν το μυστικό ενός αξιομνημόνευτου πάπυρου, - ο χρόνος περνάει με νύχια αρπαχτικού, - προ πολλού έχεις φύγει ή ο Άμλετ σκυθρωπός ανάμεσα στις καταχνιές του πιο ανώφελου χειρόγραφου καθώς θα πέφτει διαθλασμένο φως, - με παραμονεύει η λυρικότητα του Μπωντλαίρ -δεν υποψιάζεται κανείς τίποτα - και, ω, ανείπωτη ιστορία της κάθε μέρας, αφού δεν μοιραζόμαστε το ίδιο μυστικό σε τι χρησιμεύει να ζούμε κρυμμένοι.....[παύση] 

ΑΜΛΕΤ : ........άγνοια σαν αγιοσύνη, η μεταφυσική σοφιστεία θα προδώσει την τύχη μου..... 

Α' ΗΘΟΠΟΙΟΣ : .....ή εκείνοι οι φαύνοι που περιπολούν στις καταιγίδες με τα κοπάδια τους [μικρή παύση] 

ΑΜΛΕΤ : .....ή τα φτηνά ξενοδοχεία σαν άβυσσοι ενώ κυκλώνουν τον κυνισμό που επινόησα.....

ΗΘΟΠΟΙΟΣ : .....αθλιότητα 

ΑΜΛΕΤ : το χέρι στην τσέπη - ακρωτηριασμένο [παύση]

ΗΘΟΠΟΙΟΣ : ......πόσο μένει ακόμα για το στοίχημα......

ΑΜΛΕΤ : ........το χέρι όπως σάς είπα- ακρωτηριασμένο [μικρή παύση] 

ΗΘΟΠΟΙΟΣ [φορώντας το προσωπείο του Walter Benjamin]: .....ο Άμλετ θα προσχωρήσει στους κυνηγημένους μποέμ - με το πλήρωμα του χρόνου, όπως εγώ.//   

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ : [σκηνικό : ....τα καλοκαίρια έχουν μια επιτηδευμένη ομίχλη, εκείνη που θυμίζει τον Auden, τις ενοχλητικές απαιτήσεις του εκδότη μου, παρατηρώ τη λογοκρισία,- κανείς δεν πιστεύει ότι η στοργή είναι οι λέξεις, η επιλογή του κοινού είναι κάποτε χυδαία - πηγαίνω με τους πολλούς, το θεωρώ έναν κρυμμένο ερωτισμό, το κοινό είναι η μη-αλήθεια, - είναι μια γυναίκα νιτσεικού τύπου[5]-, σημαίνει πως δε λέει ποτέ ψέμματα, εγώ διαφωνώ βαθιά μαζί τους, με το κοινό και τον εκδότη μου, - με συναρπάζει ότι κατασκευάζω αντικείμενα, - επίσης ζωγραφίζω παράξενα πράγματα] :  

ΠΕΣΣΟΑ : .....το βιβλίο σας είναι όπως μιλάτε [ακούγεται βαθιά να το λέει η φωνή του Χένρυ Μίλλερ σ' επανάληψη] 

ΜΠΕΝΓΙΑΜΙΝ : .....μια μικρού μήκους ταινία είναι ένας πίνακας στον διάδρομο 

ΠΕΣΣΟΑ : ......φωνάξτε με ή καλύτερα κρύψτε με 

ΜΠΕΝΓΙΑΜΙΝ : ......καταλαβαίνω, είστε πάντα κάποιος άλλος, ποτέ δεν είστε ο ίδιος, -ανήκετε σε μια φεουδαρχία του μέλλοντος  

ΠΕΣΣΟΑ : .......Όχι. Προσεύχομαι 

ΜΠΕΝΓΙΑΜΙΝ : ........αθέμιτος ανταγωνισμός - σιχαίνομαι να δίνω αναφορά για τις μετακινήσεις μου 

ΠΕΣΣΟΑ : ......τα χείλη της Μαίρης ανοιγοκλείνουν ψιθυριστά, όπως της Οφηλίας στο πάρκο Εστρέλλα[μικρή παύση]

ΜΠΕΝΓΙΑΜΙΝ :....ζω το δράμα ενός ανθρώπου που δεν κατόρθωσε....

ΠΕΣΣΟΑ : .....η απόγνωση μάς κάνει προκλητικούς, βαθιά ικετευτικούς ή σαρκαστικούς : Τα μόνα εφόδια [παύση]. Χιονίζει [σκοτάδι. λίγο φως]- ΑΥΛΑΙΑ

   

ΑΝΑΦΟΡΕΣ - ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] WALTER BENJAMIN, - Charles Baudelaire, ένας λυρικός στην ακμή του καπιταλισμού, μτφρ. Γ. Γκουζούλης, επιμ. Κ. Λιβιεράτος, Αλεξάνδρεια, 2002

[2] FERNANDO PESSOA, Tο βιβλίο της ανησυχίας, μτφρ. Άννυ Σπυράκου, Αλεξάνδρεια, 1997

[3] ΑΝΤΡΕ ΖΙΝΤ, Ο Προμηθέας λυόμενος δεσμώτης, Καστανιώτης, μτφρ. Γεωργία Ζακοπούλου, 2010

[4] ΓΙΑΣΟΥΝΑΡΙ ΚΑΟΥΑΜΠΑΤΑ, Το Σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών, Καστανιώτης, μτφρ. Έφη Πολυτίμου, 2010 [ο Εγκούτσι αποτελεί ήρωα του βιβλίου].

[5] ΖΑΚ ΝΤΕΡΡΙΝΤΑ', [Eperons], Έμβολα - Τα ύφη του Νίτσε, Εστία, μτφρ. Γ. Φαράκλας, 2002